အသစ္တဖန္

မၿငိမ္သက္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုညံ့ဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္ `ဟာရတ္´ ျပည္နယ္ရဲ႕ ကႏၱာရေတာင္တန္းမ်ားေပၚက ၿမိဳ႕ေတာ္လူထုဟာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ နိမ့္ပါးပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ကို မဖယ္ရွားႏိုင္႐ံုသာမက ေမာက္မာေထာင္လႊားတဲ့ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္ ဘုရင္အဆက္ဆက္ရဲ႕ ဒဏ္ကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း `ဂ်ာဂါ´ ဆုိတဲ့လူကို သူတို႔က ပညာရွိပုေရာဟိတ္အျဖစ္ တင္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ ဒီနယ္ေျမမွာ ပညာအရွိဆံုးရယ္လို႔ လူေတြက သိၾကတယ္။

ဘုရင္တစ္ပါးကို ေလးႏွစ္္တစ္ႀကိမ္တင္ေျမွာက္သင့္တယ္လို႔ ဂ်ာဂါက ဆံုးျဖတ္တယ္။ အဲဒီဘုရင္ဟာ အၾကြင္းမဲ့အာဏာရွိရမယ္။ အခြန္အေကာက္ေတြကို တိုးျမွင့္ႏိုင္မယ္။ အဆံုးစြန္ အာဏာတည္ရမယ္။ ညစဥ္ သူသေဘာက်တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို သူ႔ ဖဲေမြ႕ယာေပၚေခၚသြားဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိမယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ စားေသာက္ခြင့္ရွိမယ္။ အေကာင္းဆံုး အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးျမင္းကို စီးခြင့္ရွိမယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သူေပးတဲ့အမိန္႔ဟူသမွ်ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အဓိပၸာယ္မဲ့ပါေစ နာခံရမယ္။ ယုတၱိနဲ႔ တရားမွ်တမႈမရွိဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ ေမးခြန္းမထုတ္ရဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိေနေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဘုရင္သက္တမ္းေလးႏွစ္ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ သူဟာ ထီးနန္းစြန္႔ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္က ထြက္ခြာသြားရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လိုက္နာရဦးမယ္။ သူနဲ႔အတူ မိသားစုနဲ႔ ကိုယ္ေပၚကအ၀တ္အစားကလြဲလို႔ ဘာမွ ယူသြားခြင့္မရွိဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူတိုင္းကေတာ့ ဒါဟာ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ ေသျခင္းတရားပဲဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းက ကႏၱာရျပင္ႀကီးထဲမွာ စားစရာေသာက္စရာလံုး၀မရွိလို႔ပါပဲ။ ေဆာင္းရာသီဆို ေအးခဲေနၿပီး ေႏြရာသီဆို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္လို ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။



ဂ်ာဂါရဲ႕ ပညာရွိတစ္ဦးကေတာ့ ဘုရင္ရာထူးအတြက္ မည္သူကမွ စြန္႔စားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ အိုေဟာင္းလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့စနစ္ဆီ ျပန္သြားႏိုင္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတည္ျပဳလိုက္ၿပီး ဘုရင္ရာထူးလစ္လပ္ေနတယ္လို႔ လူထုကို ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ စစခ်င္းမွာ လူအခ်ဳိ႕က ဘုရင္ရာထူးကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ကင္ဆာေ၀ဒနာရွင္ အဘိုးအိုတစ္ဦးက အဆံုးစြန္စိန္ေခၚမႈကို လက္ခံၿပီး ဘုရင္ရာထူးကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘုရင္သက္တမ္းအတြင္းမွာပဲ သူက ေသဆံုးသြားေတာ့ သူ႔မ်က္မွာေက်နပ္တဲ့အျပံဳးတစ္ခု ရွိေနခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုရဲ႕ရာထူးကို ဆက္ခံတာကေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက ေလးလအၾကာမွာပဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို စြန္႔ခြာၿပီး ကႏၱာရထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ (သက္တမ္းကာလ ေလးႏွစ္ကို သူက ေလးလနဲ႔ အမွတ္မွားခဲ့တာ) အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ထီးနန္းမွာ က်ိန္စာတစ္ခုရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလေတြ ထြက္ေပၚလာၿပီး ဘုရင္ရာထူးကို ဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမရွိဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္၊ မၿငိမ္သက္မႈေတြ ႀကီးစိုးမင္းမူေနတယ္၊ ေနထုိင္တဲ့ျပည္သူေတြဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ကို လံုး၀ေမ့ပစ္ၿပီး နည္းသစ္ရွာရေတာ့မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ပုေရာဟိတ္အဖြဲ႕ဟာ အလြန္ပညာသားပါတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ရယ္လို႔ ဂ်ာဂါကေတာ့ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ျပည္သူေတြကို ဖိအားေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အာဏာကို အေသရရ အရွင္ရရယူမယ္ဆိုတဲ့လူေတြကို သူတို႔က ရွင္းထုတ္ခဲ့႐ံုပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္ပဲ ကေလးသံုးေယာက္ဖခင္ အိမ္ေထာင္သည္ လုလင္ငယ္တစ္ဦး ေရွ႕ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

`ရာထူးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္´ လို႔ သူကေျပာတယ္။

ပုေရာဟိတ္ေတြကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပပါတယ္။ မင္းမွာ မိသားစုလည္းရွိေနတယ္လို႔ လုလင္ငယ္ကို သတိေပးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ပဋိဉာဥ္ အရဲကိုးမႈနဲ႔ အာဏာ႐ူးေတြကို တုန္႔သြားေစဖို႔ ရည္ရြယ္ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ရွင္းျပၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း လူငယ္ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခုိင္မာပံုပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ပဋိဉာဥ္ကို ေသြဖယ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဂ်ာဂါဦးေဆာင္တဲ့ ပုေရာဟိတ္အဖြဲ႕လည္း ေနာက္ထပ္္ေလးႏွစ္တာကာလကို စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္႐ံုမွတစ္ပါး တစ္ျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီသက္တမ္းေလးႏွစ္ၿပီးမွပဲ သူတို႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

လုလင္ငယ္နဲ႔ မိသားစုကေတာ့ သူတို႔ဟာ ထူးျခားေကာင္းမြန္လွတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔က မွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ဥစၥာဓနကို မွ်ေ၀တယ္၊ စားေသာက္ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကို ေလွ်ာ့ခ်တယ္၊ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္ေတြကို စည္စည္ကားကား က်င္းပေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဂီတနဲ႔ လက္မႈပညာကိုလည္း အားေပးေျမွာက္စားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ညစဥ္ညတိုင္း ၿမိဳ႕ေတာ္က ထြက္ခြာသြားတဲ့ ျမင္းရထားႀကီးတစ္စင္း ရွိေနခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ ေနာက္မွာလည္း ဆြဲသြားတဲ့လွည္းေတြ မနည္းဘူး။ အေပၚမွာ အ၀တ္ေတြနဲ႔ အုပ္ထားလို႔ အထဲမွာဘာေတြပါလဲေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကရဘူး။ အဲဒီလွည္းေတြလည္း ၿမိဳ႕ထဲကို လံုး၀ ျပန္ေရာက္မလာၾကဘူး။

အစမွာေတာ့ ဘုရင္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္က ရတနာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ေနတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ဂ်ာဂါရဲ႕ပုေရာဟိတ္အဖြဲ႕က တြက္ဆၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ လုလင္ငယ္ဟာ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ထြက္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ထြက္ၿပီး အနီးဆံုးေတာင္တစ္လံုးေပၚ တက္ဖူးခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမင္းေတြဟာ သိပ္ေ၀းေ၀းမေရာက္ခင္ ေသဆံုးသြားမယ္ဆိုတာကို သိမွာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႔က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လႊတ္ေပးထားလိုက္ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အရပ္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ အၾကမ္းတမ္းဆံုးေဒသတစ္ခုပဲ။ ဘုရင္ရဲ႕ ထီးနန္းကုန္ဆံုးတာနဲ႔ အေမာဆို႔ၿပီးေသေနတဲ့ ျမင္းေတြ၊ ေရငတ္ၿပီး ေသေနတဲ့ ျမင္းစီးသည္ေတြအၾကားမွာ ရတနာေတြကို ျပန္သြားယူ႐ံုပဲလို႔ သူတို႔က စိတ္ေအးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔လည္း အပူအပင္မရွိဘဲ စိတ္ရွည္ရွည္ပဲ ေစာင့္စားခဲ့ၾကတယ္။
ေလးႏွစ္တာကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ လုလင္ငယ္ဟာ ထီးနန္းကိုစြန္႔ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္က ထြက္ခြာရေတာ့တယ္။ လူထုကေတာ့ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ တရားမွ်တၿပီး အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူလက္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္လာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာမွကိုး။
ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ဖက္မွာ ပုေရာဟိတ္ႀကီးဂ်ာဂါရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း ေလးစားၾကရမွာပဲ။ လုလင္ငယ္က သူ႔ဇနီးနဲ႔ ကေလးေတြကို သူနဲ႔အတူ ထြက္ခြာၾကဖို႔ေျပာတယ္။

`ကၽြန္မကေတာ့ လိုက္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ ကေလးေတြကို ဒီမွာ ေနခဲ့ပါေစလား။ ဒီလိုဆိုရင္ ရွင့္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို တျခားလူေတြကိုေျပာျပဖို႔ သူတို႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္သြားႏိုင္တာပဲေလ´ လို႔ ဇနီးက ေျပာတယ္။

`ငါ့ကို ယံုပါ´ လို႔ပဲ လုလင္ငယ္က ျပန္ေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူမ်ဳိးစုေတြအၾကားက အစဥ္အလာေတြဟာ တင္းၾကပ္လြန္းတယ္။ ဇနီးအေနနဲ႔က ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္နာ႐ံုအျပင္ အျခားမရွိဘူး။ သူတို႔က ျမင္းေတြေပၚတက္ခြၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္တံခါး၀ဆီ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရွိတယ္။ သူ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ လုလင္ငယ္ဟာ မိတ္ေဆြအမ်ားအျပား ရရွိခဲ့တာပဲ။ ပုေရာဟိတ္ႀကီး ဂ်ာဂါကေတာ့ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ လုလင္ငယ္ဟာ မဟာမိတ္အမ်ားအျပား ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာကိုေတာ့ သူဟာ ေရွာင္လႊဲမရဘူး။ အခုဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ ဘုရင္ရာထူးကို စြန္႔စားရယူရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒီမိုကေရစီအစဥ္အလာကို ျပန္လည္ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့မယ္။ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သူတို႔အေနနဲ႔ ကႏၱာရထဲက တိမ္ျမွဳပ္ေနတဲ့ ရတနာေတြကို ျပန္လည္ေဖာ္ယူၾကရမယ္။

လုလင္ငယ္မိသားစုဟာ မရဏေတာင္ၾကားအတြင္းမွာ ျမင္းေတြကို တိတ္တဆိတ္ စီးနင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ဇနီးက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရဲဘူး။ ကေလးေတြက ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိၾကဘူး။ လုလင္ငယ္ကေတာ့ သူရဲ႕ အေတြးေရလ်ဥ္ေက်ာမွာ နစ္ေမ်ာေနတယ္။ သူတို႔ဟာ ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခုကို တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အရိပ္ကင္းမဲ့ၿပီးက်ယ္ေျပာတဲ့ ကြင္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေန႔လံုးခရီးႏွင္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္ခုေပၚမွာ အိပ္စက္အနားယူၾကတယ္။

အာ႐ုံေသာက္ခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးက ႏိုးလာတယ္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ေန႔ရက္ေလးေတြမွာ သူအရမ္း ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူက ေတာင္ကုန္းကေလးထိပ္ေပၚ တက္လာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခကို သူက ရီေ၀ေ၀ေငးၾကည့္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ေျပာင္းရွင္းေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီး ရွိေနရမွာ။ ဒါေပမဲ့ သူျမင္လိုက္ရတဲ့အရာေၾကာင့္ သူ ထိတ္လန္႔သြားမိေတာ့တယ္။
က်န္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္တာကာလအတြင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ညစဥ္ညတိုင္း ျမင္းရထားနဲ႔ဆြဲသြားတဲ့ လွည္းေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ရတနာနဲ႔ ေရႊဒဂၤါးေတြ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ အုတ္ခဲေတြ၊ မ်ဳိးေစ့ေတြ၊ အမိုးအကာေတြ၊ ဟင္းခပ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြ၊ တိရိစၧာန္ေတြနဲ႔ ေျမႀကီးကိုထြင္းေဖာက္ၿပီး ေရရွာႏိုင္တဲ့ ႐ိုးရာသံုး ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနတာကေတာ့ အရင္ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းထက္ မ်ားစြာပိုၿပီး ေခတ္မီလွပကာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

`ဒါဟာ မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံေတာ္ေပါ့´ လို႔ အိပ္ယာကႏိုးၿပီး သူ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ လုလင္ငယ္က တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။
`ဘုရင္ရာထူးရယူဖို႔အတြက္ ပဋိဉာဥ္ကို ၾကားၾကားခ်င္းပဲ၊ ျခစားမႈနဲ႔ ညံ့ဖ်င္းတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေတြေၾကာင့္ ရာစုနဲ႔ခ်ီ ပ်က္စီးခဲ့တဲ့အရာအားလံုးကို ေလးႏွစ္အတြင္းေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ဆိုတာ အဓိပၸာယ္မရွိမွန္း ငါသိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသစ္တဖန္ ျပန္စႏိုင္တယ္ဆိုတာပဲ´

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Ref: The Winner Stands Alone by Paulo Coelho