အရည္တည္

လူေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာ
ပိုခက္လာတယ္
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးမ်က္မွန္။

*******************************

ကိုေတဇာေအာင္ ဖတ္ဖို႔-

မိုးက အဆက္မျပတ္ရြာတယ္။ ခက္ေတာ့ခက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ထီးကလည္း ကိုင္းတစ္ေခ်ာင္းက်ဳိးသြားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေဆာင္းရတာ စိတ္မွာ သိပ္သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ဘူး။ ထီးရြက္က ခံုးခံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးျဖစ္ရမယ့္အစား တစ္ျခမ္းမွာ ပိန္က်ဳံ႕သြားတယ္။ အ႐ိုးေငါေငါႀကီး ထြက္ေနတယ္။ မိုးလံုတဲ့ပမာဏခ်င္းေတာ့ မကြာလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူၾကားထဲ ထီးအက်ဳိးေလးေဆာင္းသြားရတာ ကသိကေအာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြကို ဂ႐ုမစိုက္တာက အယူအဆေရးရာပဲ အဆင္ေျပတယ္။ အျပဳအမူေရးရာေတြမွာ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္ကလည္း သြားျဖဲျပရတဲ့ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ ေရာက္ေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ ညဖက္ကလြဲလို႔၊ အျပင္သိပ္မထြက္ျဖစ္ဘူး။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ စာဖတ္ဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ တခ်က္တခ်က္က်ရင္ မိေယာကို ကလိလွမ္းထိုးတယ္။ ဒီေကာင္လည္း အျပင္သိပ္မထြက္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔ကို ရန္လာလာစတတ္တဲ့ ေၾကာင္ႀကီးေတြရွိေနေတာ့ လူနားပဲကပ္ေနရတာ မ်ားတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာ စိတ္၀င္စားမိတဲ့ စာသားေလးတစ္ခု သြားေတြ႕တယ္။ `မိသားစုဆိုတာက အရည္တည္ေလးရွိတဲ့ ခံတပ္´[*] တဲ့။ ခက္ေတာ့ခက္တယ္၊ စစ္ျဖစ္ေနတာလည္းမဟုတ္ဘဲ (အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္သေလာက္ ေနရာကေလး အတြင္းေပါ့၊ က်ဥ္းပါတယ္) ဘာေၾကာင့္မိသားစုကို ခံတပ္နဲ႔ ႏႈိင္းထားသလဲဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားရခက္တယ္။ စစ္တုရင္ကစားတုန္းေတာ့ ခံစစ္က တိုက္စစ္ထက္ အမ်ားႀကီးပို စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားမိခဲ့တာ၊ ထားပါေတာ့။ မူရင္းစာသားမွာေတာ့ Very Vulnerable Fortress တဲ့။ Vulnerable ကို ျမန္မာလိုစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရည္တည္ေလးဆိုတဲ့ စကားလံုးပဲ ေခါင္းထဲေပၚလာတယ္။ ထိလြယ္ရွလြယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုေတာ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးဆန္လို႔ သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ ျပဳသမွ်ႏုရမယ္ဆိုတာႀကီးကလည္း မနိပ္ဘူး။ ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီစာသားကို ေခါင္းထဲမွာအထပ္ထပ္ သတိရေနမိတယ္။ ပ်င္းတာနဲ႔ မိေယာကို ထပ္ၿပီးကလိလွမ္းထိုးလိုက္တယ္။ သူက မရယ္ဘူး၊ ဒီတစ္ခါ စိတ္မရွည္ေတာ့ဟန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္ဖြဖြျပန္ကိုက္ထားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေကာင့္ကိုဆံုးမရတယ္။ ေၾကာင္အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ျပန္ကိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္သတၱိမရွိဘဲ လူကိုေတာ့ျပန္ကိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ေၾကာင္ႀကီးေတြလာကိုက္ရင္ ငါၾကက္ေမႊးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္မေပးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သေကာင့္သားက မ်က္လံုးႀကီး၀ိုင္းစက္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း Saki ရဲ႕ Tobermory ဖတ္ၿပီးကတည္းက ေၾကာင္ေတြဟာ လူစကားနားလည္တယ္၊ စကားေျပာတတ္တယ္လို႔ အာ႐ံုမွားေနတယ္ထင္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေၾကာင္ကို စိတ္ပါလက္ပါ စကားေျပာေနမိတတ္တယ္။ အခုထိေတာ့ ဒီေကာင့္ဆီက ဘာမွျပန္ေျပာသံ မၾကားရေသးဘူး။ ကိစၥေတာ့မရွိဘူး။ သူတကယ္စကားေျပာလာရင္လည္း ၀တၳဳထဲကလို လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြေဖာ္ေနမွာ စိုးရတယ္။ ျခံ၀င္းထဲမွာဆိုရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ျပံဳးစိစိၾကည့္တတ္ေပမယ့္ ေၾကာင္ကိုစကားေျပာတာက အိမ္မွာေတာ့ ျပံဳးစရာကိစၥမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္သားလံုး ေၾကာင္ကိုစကားေျပာတတ္ၾကတာ။ ငါတို႔အိမ္ကေၾကာင္ေတြဟာ သူမ်ားအကိုက္ခံရတာခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္ကကိုက္ရတယ္မရွိဘူးလို႔ အေမက ညည္းတတ္တယ္။ ဒီေကာင္ငယ္ေသးလို႔ပါ၊ ႀကီးလားရင္ သူလည္းဖိုက္တာျဖစ္မွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားလို႔ အစ္ကိုက မိေယာဖက္လွည့္ၿပီး လူရာသြင္းေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္မွာေနရင္ ၾကက္ေမႊးကို လက္လွမ္းမီတဲ့ေနရာမွာ ထားတယ္။ အလစ္၀င္ကိုက္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ႀကီးေတြရန္က မိေယာကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္လို႔။

စာဖတ္ရတာ မ်က္စိေညာင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပက္လက္လွန္ၿပီး ခါးကိုဆန္႔လိုက္တယ္။ ၿပီးမ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဘာလဲ အရည္တည္ေလးရွိတဲ့ ခံတပ္။ အဲဒီစာသားက ေခါင္းထဲအထပ္ထပ္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသာေလးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိေတာ့တယ္။ တျခားအေၾကာင္း ေျပာင္းစဥ္းစားမယ္။ တေလာတုန္းကေတာ့ ၀က္ျခံေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးအျမဲသံုးတတ္တဲ့ အထက္အညာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာလွမ္းေရးတယ္။ သူ႔စာမွာ ကဗ်ာစာသားတစ္ခုပါတာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။ `အလုပ္လုပ္ရတာ အႏၱရာယ္မ်ားေပမယ့္၊ ပိုက္ဆံမရွိတာလည္း အႏၱရာယ္မ်ားတယ္´[**] တဲ့။ ဒါလည္း စဥ္းစားရၾကပ္တယ္။ သူ႔အလုပ္က ဆက္ကပ္ထဲလိုက္ၿပီး ဓားေပါက္ခံေနတယ္ရယ္လို႔လည္း မၾကားမိဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့လူကို ဖမ္းေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ႀကီးသမားပဲျဖစ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကဗ်ာစာသားကိုလည္း စိတ္ထဲ စြဲေနမိျပန္တယ္။ စဥ္းစားရခက္တာေတြကိုပဲ ခဏခဏစဥ္းစားေနမိတယ္၊ ခက္ေတာ့ခက္တယ္။ ခက္ေတာ့လည္း မသိခ်င္ေယာင္ထပ္ေဆာင္ရေတာ့တာပဲ။

ဒီေန႔ေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ရွိေနတယ္။ မိုးရြာေနေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ညီမေလးထီးယူသြားေလ၊ သူက ညေနက်မွ အျပင္ထြက္ရမွာ၊ သားထီးကို ျပင္ထားလိုက္မယ္လို႔ အေမကေျပာတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက အျပင္ထြက္သြားၿပီ။ သူက ထီးေဆာင္းေလ့မရွိဘူး။ မိုးတေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနတဲ့ လမ္းအတိုင္း ခပ္ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ခပ္ေျဖးေျဖးမေလွ်ာက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး၊ လမ္းကလည္း ေခ်ာတယ္၊ ဖိနပ္ကလည္းေခ်ာတယ္။ ဒီမိုးတြင္းမွာ ဘိုင္းခနဲပစ္လဲတာ သံုးခါေလာက္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ သတိထားရတယ္။ အေရွ႕ကလမ္းခ်ဳိးဆီကို စားေနက် ေနာင္ေနာင္ေနာင္အသည္ ၀င္သြားတာ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ အရင္အတိုင္းအဆိုရင္ေတာ့ စားေနက်အသည္မွန္း သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အခုက မ်က္မွန္တပ္လိုက္ရေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စာေတြကို လွမ္းဖတ္လို႔ရလာတယ္။ ကိုယ္သေဘာမေတြ႕တဲ့လူေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာ ပိုခက္လာတယ္၊ ထားပါေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းကို အခၽြန္ကေလးလုပ္ၿပီး ေဂြးသီးသည္ကို လွမ္းေခၚလိုက္္ေတာ့ မိုးေရထဲယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးသြားေနတဲ့ လွည္းကေလး ရပ္သြားတယ္။ ကုလားကေလးက လွမ္းျပံဳးျပတယ္။

ထံုးစံအတိုင္းပဲလားလို႔ ၾကြက္စုတ္ေရနစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကုလားေလးက ေမးတယ္။ အင္းလို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္းကေလးကို ထုၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုလဲ လုပ္ရကိုင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔ အမွတ္တမဲ့ ေမးလိုက္မိတယ္။ မေျပပါဘူးအစ္ကိုရယ္၊ မေန႔က ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္လွည္းကို ၀င္တိုက္ၿပီး အေလွ်ာ္မေပးဘဲ ေမာင္းေျပးသြားတယ္၊ ေခြတစ္ေခ်ာင္းလဲလိုက္ရတယ္လို႔ သူက မဲ့ကာရြဲ႕ကာေျပာတယ္။ မိုးနတ္မင္းႀကီးက ေအာက္မွာျဖစ္ေနတာေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္ထင္တယ္လို႔ ေျပာမိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အံ့ၾသသြားတာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဆိုေတာ့ ရဲလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ ရဲမဟုတ္ဘူးေလ၊ အခုက ဒီလိုေနရာေတြမွာ ရဲမဟုတ္လည္း ဆိုင္ကယ္စီးလို႔ရေနၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔စကားကိုသေဘာက်သြားတယ္။ ေၾသာ္ဒီလိုလား၊ အေတာ္ကေလး တိုးတက္ေနၿပီေပါ့လို႔ ပါးစပ္ကထြက္သြားတယ္။ ကုလားေလးက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး၊ ေဂြးသီးကေလးေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ အခြံခြာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည္းကေလးမွာ တပ္ထားတဲ့ မွန္ထဲက ကိုယ့္ပံုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ မ်က္မွန္တပ္ထားတာ ျမင္ရတာ အေတာ္ကေလး ခြက်တယ္၊ မ်က္မွန္က တစ္ဘက္ကို ေယာင္ေယာင္ကေလး ေစာင္းေနတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ၿပီး ႀကိဳးစားျပန္တည့္လိုက္တယ္။ တည့္ေပမယ့္လည္း မၾကာခင္ ျပန္ေစာင္းသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ အင္းေလ မွန္ေရွ႕တည့္တည့္ရပ္မိမွေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ မလြယ္လွဘူး။

ေဂြးသီးကေလးစားၿပီး ကြန္ကရစ္လမ္းေလးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္စားမွ အဆင္ေျပမွာမို႔ ထီး႐ိုးကိုေတာ့ ဇက္နဲ႔ပုခံုးၾကားထဲ ညွပ္ထားလိုက္တယ္။ ေခါင္းကေတာ့ တေစာင္းႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေစာင္းလည္းအေရးမႀကီးဘူးကြာလို႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ေတြးမိတယ္။ မ်က္မွန္ဆရာေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို သတိရသြားလို႔ပဲ။ မ်က္မွန္ကိုင္းက ေစာင္းေနတယ္ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သြားခဲ့ေသးတယ္။ သူက မ်က္မွန္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေတာ့ မေစာင္းပါဘူး၊ တပ္ၾကည့္ပါဦးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္ၾကည့္တယ္၊ ေစာင္းတယ္။ သူကမခ်ဳိမခ်ဥ္နဲ႔ အဲဒါဆို ညီေလးနားရြက္က တစ္ဖက္ကနိမ့္ၿပီး တစ္ဖက္ကျမင့္ေနတာျဖစ္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ေတြဟာ ေနရာမွားၿပီးေပါက္ေနတာလို႔ သူေျပာလိုက္တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားၾကားမမွားဘူး။ အဲဒါဆို ကိုင္းကိုေစာင္းလိုက္လို႔မရဘူးလားဆိုေတာ့၊ က်ဳိးသြားမွာစိုးရတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ခက္ေတာ့ခက္တယ္။ မိုးတဖြဲဖြဲလမ္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္းနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။

လမ္းမေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ တကၠစီတစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးထိုးရပ္လာတယ္။ ညီေလးဘယ္သြားမလဲလို႔ ကားဆရာက အျပံဳးႀကီးႀကီးတစ္ခုနဲ႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္တိုက္သြားမလို႔ပါလို႔ေျပာေတာ့ သူ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုင္းကားနဲ႔လို႔ ဆက္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္သြားဟန္ကို ျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း နည္းနည္းစိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ အရင္ဒီမွာ ေနခဲ့တုန္းကေတာ့ ကားငွားရတာ နည္းနည္းခက္တယ္။ အခုေတာ့ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္ေနတိုင္း မလိုအပ္တဲ့ေျဖရွင္းမႈေတြ လုပ္လုပ္ေနရတယ္။ Demand က မ်ားေတာ့မ်ားလာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စားသံုးသူဘက္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈေပးသူေတြ၊ ထုတ္လုပ္သူေတြ ဘက္ကပဲ။ အဲဒါ တိုးတက္တာလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စဥ္းစားရခက္တယ္။ ကားဂိတ္ဆီကိုဦးတည္ၿပီး လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ တကၠစီဆရာေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အၾကည့္ေတြကို မ်က္မွန္ေစာင္းေစာင္းတစ္ခုေနာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ မနည္းမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတဲ့အလုပ္ဟာ အေတာ္ခက္မွန္း သိရတာ ဒီတစ္ခါ ပထမဆံုးပဲ။

စာအုပ္တိုက္ေရာက္ေတာ့ ေျခာက္လႊာကိုတက္ဖို႔ အရွိန္ယူရတယ္။ လက္ရမ္းေလးကိုကိုင္ၿပီး ခပ္ေျဖးေျဖးတက္လာလိုက္တယ္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အထဲကို႐ုတ္တရက္ မ၀င္ျဖစ္ေသးဘူး။ အခန္းကအျမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားတတ္တယ္။ တံခါးရြက္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမာေျဖေနလိုက္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ငါ့အဘိဓာန္ထဲမွာ မပါဘူးဆိုတဲ့အသံ အထဲကေနထြက္လာတာ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဧကႏၱ စာေရးဆရာေတြ စစ္ဘုရင္နပိုလီယန္အေၾကာင္း အာလူးဖုတ္ေနတာျဖစ္ရမယ္လို႔ တြက္ၿပီး ေနာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ဒီလူေတြကိုေတာ့ ညွစ္ၿပီးသားသြားတိုက္ေဆးကို ဗူးထဲျပန္ထည့္ခိုင္းရမယ္လို႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ေတြးမိတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မပါရတာလဲဗ်လို႔ တံခါး၀ကို ဘြားခနဲထြက္ၿပီး ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၀င္ပါလိုက္မိတယ္။ စာေရးဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္…တဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အဘိဓာန္က အိတ္ေဆာင္ေလလို႔ ေျပာၿပီး ပိန္ပိန္ပါးပါးစာအုပ္ကေလးကို ေထာင္ျပေတာ့  ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၿပီး၊ အိတ္ေဆာင္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေတာ့ ပါမွာေပါ့၊ မပါဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ေရာထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ျမန္မာအဂၤလိပ္အဘိဓာန္ ကေလးကိုေတြ႕ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ အင္းေပါ့ `မ´ နဲ႔စတဲ့ စကားလံုးေတြ တအားမ်ားသြားမွာေပါ့လို႔ ေလွ်ာခ်ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုအဘိဓာန္ေလးတစ္အုပ္ေလာက္ ၀ယ္ရမယ္၊ ၿပီးရင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့စကားလံုး ငါ့အဘိဓာန္မွာမရွိဘူးလို႔ ေၾကြးေက်ာ္မယ္လို႔ေျပာေတာ့မွ အားလံုးျပံဳးလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးဆိုေပမယ့္ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္တည္း။

စာအုပ္တိုက္ကေန အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြထည့္ထားတဲ့ စာအိတ္ယူလာၿပီးေတာ့ ပို႔ရမယ့္ေနရာဆီသြားဖို႔ ကားေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္အနားကိုကပ္လာတာကို မ်က္လံုးေထာင့္ကေန ျမင္လိုက္ရတယ္။ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတဲ့လူပဲလို႔ ထင္လိုက္လို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ညီေလးဂ်ာနယ္၀ယ္ပါဦးလားလို႔ ေမးလိုက္သံ ၾကားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္တိုက္မွာအလုပ္လုပ္တာပါလို႔ ေျပာမိသြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ မခ်ိျပံဳးတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မိုးရြာေတာ့ အေရာင္းမလိုက္ဘူးဗ်ာတဲ့။ လက္ထဲမွာလည္း ပလတ္စတစ္နဲ႔အုပ္ထားတဲ့ စာေစာင္ေတြတစ္ေပြ႕တပိုက္နဲ႔။ တစ္ေန႔ကို အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခ (၅၀၀၀) က်ပ္ ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးပါတဲ့ စာေစာင္ကိုေတာ့ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ကုန္ေအာင္ ေရာင္းႏိုင္ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေတြးၾကည့္ရတာပဲ။ သူ႔ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွအကူအညီမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကားလာမယ့္ဘက္ဆီ ဟန္ပါပါ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရေတာ့တယ္။ အမူအရာအားျဖင့္ပဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္တယ္၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ရက္မလြန္ခင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္းရမယ့္စာေစာင္ေတြနဲ႔ လူအေၾကာင္း ေတြးေနမိတုန္းပဲ။ ကားတစ္စီး၀ုန္းခနဲ ေရာက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွစ္ခနဲ တက္လိုက္တယ္။ ပိတ္ထားတဲ့ထီးကေတာ့ ေရေတြတစ္စက္စက္က်ေနတယ္။ ကားကမထြက္ေသးဘူး။ လမ္းမေပၚေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈဖို႔ခက္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကိုး။

ကားရပ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္းလာခဲ့တယ္။ လမ္းဒီဘက္ျခမ္းမွာ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ ေရကန္ေဘးနားမွာ ထီးမိုးထားတဲ့ ခုံတန္းေလးေတြရွိတယ္။ လမ္းကိုျမန္ျမန္ျဖတ္ကူးဖို႔ လုပ္ရတယ္။ ဒီနားမွာက ထီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေ၀သံုးစြဲတဲ့ လူတန္းစားေတြမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် သူတို႔ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခ်င္တယ္။ `လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက ငါ၏အေနအထား´ ဆိုတာကို သတိမရခ်င္လို႔ပဲ။ လမ္းကူးၿပီးေတာ့ ပလက္ေဖာင္းအတိုင္း ခပ္မွန္မွန္ေလွ်ာက္လာ လိုက္တယ္။ ထီးကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ထီးေပၚမွာ ဖဲျပားလိုလိုအဖတ္ေတြပါတာ အခုမွ သတိထားမိတယ္။ ထီးက ညီမေလးရဲ႕ထီးကိုး။ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာက္ႏိုင္တယ္။ ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ႀကိဳးတစ္ႀကိဳး လမ္းမေပၚ တြဲေလာင္းက်ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဓာတ္ႀကိဳးက ေအာက္ကေရအိုင္ခြက္ထဲထိေတာ့ မေရာက္ဘူး။ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေအာက္ခုန္ခ်ၿပီး လမ္းမေပၚတက္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေတာင္မွ ဟန္ခ်က္နည္းနည္းပ်က္သြားေသးတယ္။ မ်က္မွန္တပ္ကတည္းက အနိမ့္အျမင့္ကို မွန္းဆရတာ အဆင္မေျပေသးဘူး။ ေျမႀကီးက ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး လူနဲ႔နီးလာတယ္။ အခုလို လူျမင္ကြင္းမွာ ဓာတ္လိုက္ၿပီးေသသြားရင္ေတာ့ ေခ်ာက္ပဲလို႔ ေတြးလာမိတယ္။ ဆံပင္ေတြေထာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးေသြးတုံးႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အေလာင္းကို လက္သရမ္းတဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး Facebook မွာဖြလိုက္ရင္ေတာ့ ငါေတာ့ဂြမ္းၿပီလို႔ စိုးရိမ္လြန္လိုက္တယ္။ ဒါမ်ဳိးကို လူေတြကေတာ့ အငမ္းမရ ၾကည့္ၾကမွာပဲ။ အခုေခတ္မွာက လူအျဖစ္က ရပ္ဆိုင္းၿပီးေတာင္မွ(Posthumous) အျဖစ္ဆိုးနဲ႔တိုးႏိုင္ေသးတာပဲ။ ကဒါဖွီ က်န္းမာပါေစ။

စာအိတ္ကေလးေပးခဲ့ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲေပါ့သြားတယ္။ အခုေတာ့ အိမ္ကိုအျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။ ေနရာကလည္း ကားဂိတ္ႏွစ္ခုရဲ႕အလယ္တည့္တည့္ျဖစ္ေနေတာ့ ဟိုဘက္ကားဂိတ္ကိုေရာက္ဖို႔ အေတာ္ေလး ထပ္ေလွ်ာက္ရဦးမွာ။ ကားဘီးနဲ႔ျဖတ္ႀကိတ္ခံလိုက္ရတဲ့ လမ္းမေပၚကေရေတြကို သတိႀကီးႀကီး ေရွာင္ေနရတယ္။ ထီးနဲ႔ ကာသင့္တဲ့အခါ ကာရတယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူ ျဖစ္ရမွာ။ အခုေတာ့ တ႐ုတ္သိုင္းကားထဲေရာက္ေနရသလိုပဲ၊ အိေျႏၵေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်က္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘာင္းဘီေျခေထာက္ေတြကို အေပၚေရာက္ေအာင္ လိပ္တင္လိုက္တယ္။ ေရွ႕ကေလွ်ာက္လာတဲ့လူက ကားဘီးဆီကလြင့္စင္လာတဲ့ေရေတြကို ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေရွာင္တိမ္းရင္း လမ္းေပၚကဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းဆတ္ျပံဳးျပသြားတယ္။ မွတ္တိုင္မဟုတ္ေပမယ့္ လိုင္းကားတစ္စီးက အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး လိုက္မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမ္းလွမ္းလိုက္တယ္။ ေျပးတက္လိုက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကားေရွ႕ေမွာက္လ်က္လဲၿပီး ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံရမွာကို ေၾကာက္တာနဲ႔ ေခါင္းပဲယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ တီဗီဂိမ္းထဲမွာလို အသက္က ႏွစ္သက္သံုးသက္ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ Game Over သြားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့မွပဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ကားတစ္စင္းဆိုက္လာေတာ့ ဂိတ္ကလူအကုန္လံုး ကားေပၚတက္သြားတယ္။ ပိုေခ်ာင္တဲ့ကားကို ေစာင့္မယ္ဆိုတဲ့အၾကံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပကပ္ၿပီးရပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးကားဂိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့တာ သိလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး ကားေပၚကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္သြားတယ္။ အဲလိုအၾကည့္ခံရတိုင္းလည္း စိတ္မသက္မသာ ခံစားရတယ္။ ကားေတြပိတ္ေနတဲ့ ေျမေအာက္လမ္းတစ္ေနရာမွာ မီနီစကပ္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့ Aomame[***] ကိုသတိရမိတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ေျခသလံုးသားအလွကိုျပရလို႔ ေက်နပ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၾကည့္ခံအရာျဖစ္ေနတာ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကားတစ္စီးဆိုက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကမန္းကတမ္းေျပးတက္လိုက္တယ္။

ကားေပၚမွာ ေနရာေတြဘာေတြရတယ္။ ေနာက္နားက မိန္းမသံႏွစ္သံ အေျခတင္စကားေျပာေနတာ ၾကားရတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္။ အခုလိုမိုးတြင္းဘက္ဆို ပိုဆိုးတယ္။ သြားရလာရတာ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အလုပ္ကခ်က္ခ်င္းထြက္ပစ္ခ်င္တယ္လို႔ ညည္းေနတယ္။ ကၽြန္မလည္းဒီလိုပါပဲ ဒါေပမယ့္ မိသားစုကရွိေသးတယ္ေလလို႔ ေနာက္တစ္သံက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္စိမွိတ္ထားမိတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာထက္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာက ပိုခက္မွန္း သတိထားမိေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးကိုက ပိတ္ထားလို႔ရတယ္၊ နားကိုက ပိတ္ထားလို႔မရဘူး။ မွတ္တိုင္မွာကားရပ္ေတာ့ မိုးစိုေနတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔ တက္လာၿပီး ေရွ႕နားဆီမွာ ရပ္ေနတယ္။ တစ္ဖက္ျခမ္းက ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္မိတယ္။ အဲဒီခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ လူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္လွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ေရွ႕နားမွာ မိုးစိုေနတဲ့ ကေလးေလးေတြ ကိုးယိုးကားယားရပ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ပိုၿပီးမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရ ခက္တာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိျပန္ မမွိတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚက မ်က္ႏွာေတြကို မသိမသာ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အားလံုးမွာ တူညီခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနသလိုပဲ။ ကားထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္သလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလာရတယ္။ အသက္က႐ွဴလို႔ သိပ္မ၀ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က မျမင္ခဲ့တဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာ အႏၱရာယ္မ်ားတာေတာ့ သိပါၿပီ၊ ပိုက္ဆံမရွိတာကေရာ ဘယ္လိုအႏၱရာယ္မ်ားသလဲလို႔ မသိနားမလည္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ေမးရင္ေတာ့ အညာကသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆဲမယ္ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးက အထြက္ပဲ။ သူ႔ဖဲျပားထီးကေလးကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အခ်ိန္မီေလးပဲ။ မိေယာကို အ၀ါတစ္ေကာင္ အမဲတစ္ေကာင္လာကိုက္ေသးတယ္လို႔ အေမက သတင္းေပးတယ္။ ဒီေလာက္ၾကက္ေမႊးနဲ႔ လိုက္လိုက္႐ိုက္တာေတာင္ ဒီေကာင္ေတြ ရန္လာလာရွာတုန္းပဲ။ လူစကားနားမလည္တဲ့ ေၾကာင္ေတြလို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မိေယာေရ ဒီေတာေၾကာင္ေတြကေတာ့ ငါတို႔ကို လာတိုက္မွာပဲ။ ငါတို႔ကလည္း ခုခံရမွာပဲ။ မိသားစုဆိုတာ ခံတပ္လို႔ ကာေဗာနိဂတ္ကေတာ့ ေျပာတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဗိုက္ကို ပြတ္လိုက္တယ္။ ေၾသာ္ထီးျပင္ၿပီးလို႔ ျပန္ေကာင္းသြားၿပီလို႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ ျပင္တယ္ဆိုေတာ့ ခိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ အရည္တည္ေပမယ့္ မိုးေတာ့လံုပါတယ္လို႔ အေမက ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးၿပီး အေမ့ကိုၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
[*]    A man without a country by Kurt Vonnegut
[**]    ၾကည္ေမာင္သန္း
[***]    1Q84 by Haruki Murakami

***********************************

ဒီစာေရးၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ အေၾကာင္းအရာခ်င္းတူေနတဲ့ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြထဲ ျပန္ရွာ
ၿပီး ႐ိုက္တင္လိုက္ပါတယ္။


လမ္း

မိသားစုမ်ား အခန္းက႑
ကမၻာဦး ပံုသဏၭာန္
တစ္ဦးျပန္အလာ တစ္ဦးေမွ်ာ္ၾက
မီးဖိုၾက

ငါတို႔ေခတ္မွာ ငါတို႔ဟာ
ခ်စ္ေမတၱာကို ယူလာႏိုင္ခဲ့လို႔လား
အိမ္ျပန္လာၾကတယ္

ကားတစ္စင္း ေသေနေပါ့
ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ
မိုးက မတိတ္ေတာ့ဘူးလား
ေဟာဒီေလာကမွာ။

(ေအာင္ခ်ိမ့္) - ၁၉၉၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ရနံ႔သစ္

ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ `လမ္း´ ဆိုတဲ့ကဗ်ာကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြျပြမ္းတီးေနတဲ့ ေခတ္ေပၚမိသားစုဘ၀ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္အေကာင္းဆံုး ျပဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ ကတ္(၂)ကတ္ပဲပါတဲ့ အတိုဆံုး႐ုပ္ရွင္ကားေလး တစ္ခုပါပဲ။ ကင္မရာဟာ မီးပံုေဘးက ကမၻာဦးမိသားစုကို ႐ိုက္ျပေနရင္းက ႐ုတ္တရက္ (ကတ္ေျပာင္း)သြားၿပီး မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို (ဆိုးဆိုးရြားရြား) ၀င္တိုက္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးကိုျပတယ္။ ဒါပဲ။ ၿမိဳ႕ျပဟာ တည္းခိုသူေတြကို ႀကီးမားတဲ့တန္ဖိုးေတြ ေတာင္းဆိုတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿမိဳ႕ျပကို ပိုက္ဆံ၊ အခ်စ္၊ အသက္ စတဲ့ မတန္တဆတန္ဖိုးေတြ ေပးဆပ္ၾကရတယ္။ ကဗ်ာဟာ `လူးလြန္႔ေနတဲ့ မီးေတာက္ေတြ´ နဲ႔ စတင္ထားၿပီး `တစိမ့္စိမ့္ရြာေနတဲ့မိုး´ နဲ႔ အဆံုးသတ္ထားတယ္။ `လူးလြန္႔ေနတဲ့ မီးညြန္႔ေတြ´ ရဲ႕ သေကၤတသေဘာဟာ `မိသားစုရဲ႕ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အပူမီး´ ဆိုရင္ `မတိတ္ႏိုင္ဘဲ တစိမ့္စိမ့္ရြာခ်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြ´ ကေတာ့ `ေအးစက္တဲ့ (ရက္စက္တဲ့) ကံၾကမၼာတရား´ ပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။

-ေအာင္ခင္ျမင့္
စတိုင္သစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၅