ခီဟာရာဇာ (Scheherazade) (၂)

"လူမရွိအိမ္ေတြထဲကို ခုိး၀င္မိတုန္းက ကၽြန္မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္" တစ္ေန႔ေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ သူတို႔လဲေလ်ာင္းေနရင္း သူမက ေျပာလိုက္တယ္။
သူမပံုျပင္ေျပာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္တတ္သလို၊ ဟာဘရာ့အဖို႔ေျပာ ျပန္ေျပာစရာ စကားလံုးရွာမရဘူး။
"ရွင္ေရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ထဲကို ခိုး၀င္ခဲ့ဖူးလား" လို႔ သူမက ေမးတယ္။
"၀င္ဖူးတယ္ မထင္ပါဘူး" လို႔ သူက ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
"အဲ့ဒါက တစ္ခါလုပ္ဖူးတယ္ဆိုရင္ အခါခါထပ္လုပ္ခ်င္လာေရာ"
"ဒါေပမဲ့ ဒါ တရားမ၀င္ဘူးေလ"
"ဘယ္ကလာ.. အႏၱရာယ္ရွိတာေတာ့မွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါက သိပ္အရသာရွိတဲ့ အလုပ္ရွင့္"
ဟာဘရာက ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ သူမ ဆက္ေျပာတာကိုေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

“ဘယ္သူမွမရွိခ်ိန္မွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေကာင္းဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္တိတ္ဆိတ္ေနသလဲ ဆိုတာပဲ။ အသံလံုး၀မရွိဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ အဆိတ္ၿငိမ္ဆံုးေနရာတစ္ခုနဲ႔ တူေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ကၽြန္မ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး ေနေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ စုပ္ကပ္ငါးဘ၀က ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မအရင္ဘ၀တုန္းက စုပ္ကပ္ငါးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင့္ကိုေျပာျပၿပီးၿပီ မဟုတ္လား"
"အင္း ေျပာျပၿပီးပါၿပီ"
"အဲဒီလိုေလးပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ စုပ္ခြက္ေတြက ေရေအာက္ထဲက ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးဆီမွာ ကပ္ေနမယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာက အေပၚမွာ ေရေမွာ္ပင္ေတြလို ေရွ႕ေနာက္လူးလြန္႔ေနမယ္။ အရာအားလံုးက ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းတယ္။ ဒါက ကၽြန္မမွာ နားေတြမရွိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာဆို အလင္းေရာင္က ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ကို ျမားတစ္စင္းလို ထိုးစိုက္က်ေနမယ္။ ကၽြန္မအေပၚမွာ အေရာင္းမ်ဳိးစံု၊ ပံုသဏၭာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ငါးေတြ ေမ်ာပါကူးခတ္ေနၾကမယ္။ ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာလည္း ဘာအေတြးမွမရွိဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ စုပ္ကပ္ဆန္တဲ့အေတြးေတြက လြဲလို႔ေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သိပ္သန္႔စင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမွာက ေနေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုပဲ"

******



သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခီဟာရာဇာ ခုိး၀င္ခဲ့တုန္းက သူမ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာပဲ၊ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသည္းအသန္ ႀကိဳက္ေနခဲ့တယ္လို႔ သူမက ရွင္းျပတယ္။ သူက ေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ေတာ့ မရပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ပဲ။ ေဘာလံုးအသင္းမွာလည္း ပါတဲ့ ေက်ာင္းသားေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ကို အျပင္းအထန္ စြဲလန္းမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ အတန္းထဲက တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ေနတာ၊ ခီဟာရာဇာကို သတိမထားမိဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ သူမရဲ႕ တည္ရွိမႈက သူ႔အသိစိတ္ထဲမွာ လံုး၀ရွိမေနတာေတာင္ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမဘက္ကေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ထဲက ထုတ္လို႔မရဘူး။ ေတြ႕လိုက္ရံုနဲ႔တင္ အသက္ရွဴမွားတယ္၊ တစ္ခါတေလဆို ေအာ့အန္မိေတာ့မလားေတာင္ သူမ ခံစားရတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုမွမလုပ္ရင္ေတာ့ ရူးသြားေတာ့မယ္လို႔ သူမ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ အခ်စ္ကို ၀န္ခံလိုက္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ခီဟာရာဇာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးၿပီး အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အိမ္ကို သြားေတာ့တယ္။ ေနရာက သူမအိမ္ကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနကို အရင္ကတည္းက သူမ စံုစမ္းၿပီးပါၿပီ။ သူ႔အေမက အနီးနားက ၿမိဳ႕တစ္ခုမွာ ဂ်ပန္ဘာသာသင္ၾကားတဲ့ ဆရာမ။ သူ႔အေဖက ဘိလပ္ေျမကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္ကပဲ ကားမေတာ္တဆမႈျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ညီမကလည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသူပဲ။ ဒီေတာ့ ေန႔ဘက္ေတြမွာ သူတို႔အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္မွရွိမေနဘူးလို႔ အေျဖထြက္ေနတယ္။

အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ေသာ့ပိတ္ထားတာေတြ႕ေတာ့ ခီဟာရာဇာ မအံ့ၾသမိဘူး။ အသာအယာပဲ ေကာ္ေဇာေအာက္မွာ ေသာ့ကိုရွာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရွိေနတာ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ သူတို႔လို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြမွာ ရာဇ၀တ္မႈနည္းပါးတာပဲ၊ ေသာ့အပိုတစ္ေခ်ာင္းဟာ ေကာ္ေဇာေအာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းအိုးထဲမွာ ရွိေနတတ္တာပဲ။

ခီဟာရာဇာကေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ လူေခၚဘဲလ္ကို တီးလိုက္တယ္။ ျပန္ထူးမယ့္သူမရွိမွန္း ေသခ်ာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူမကို ေတြ႕တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိမလား လမ္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီး တံခါးဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲကို ၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အတြင္းထဲကေန သူမက တံခါးကို ဂ်က္ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ ဖိနပ္ေတြကိုခၽြတ္ၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီး သူမ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကို ထပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလွကားအတိုင္း အေပၚထပ္ကို ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး တက္လာခဲ့တယ္။

သူမ ေတြးထားတဲ့အတိုင္း သူ႔ အိပ္ခန္းက အဲဒီမွာ ရွိေနတယ္။ အိပ္ယာကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ စာအုပ္ဆင္ေပၚမွာေတာ့ ပေလယာေလးတစ္ခုနဲ႔ စီဒီတခ်ဳိ႕ရွိေနတယ္။ နံရံေပၚမွာ ဘာစီလိုနာေဘာလံုးအသင္းဓာတ္ပံုပါ ျပကၡဒိန္တစ္ခုနဲ႔ ေဘးဘက္မွာ အသင္းရဲ႕ ေခါင္းစီးလို႔ထင္ရတာတစ္ခု၊ ဒါ့အျပင္ေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ပိုစတာမရွိ၊ ဓာတ္ပံုမရွိ။ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ နံရံသက္သက္ပဲ။ ျပတင္းေပါက္မွာ အျဖဴေရာင္လိုက္ကာတစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အခန္းက အေတာ္ေလးကို သပ္ရပ္ၿပီး အရာအားလံုးက ေနသားတက်ပဲ။ စာအုပ္ေတြ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတာမရွိ၊ အ၀တ္ေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲေနတာမရွိ။ သူ႔ထဲမွာ မွီတင္းေနထုိင္သူရဲ႕ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို အခန္းက သက္ေသခံေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အိမ္ကိုစင္းလံုးေခ်ာျဖစ္ေနေအာင္ သူ႔အေမက ထိန္းသိမ္းထားတာျဖစ္မယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ခီဟာရာဇာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ အခန္းက ဒီထက္နည္းနည္းပိုၿပီး ဖြာရာက်ဲေနမယ္ဆိုရင္ သူမ အနည္းအက်ဥ္းဖြမိရင္လည္း ဘယ္သူမွ သတိျပဳမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ၊ အရာအားလံုးေနသားတက်ျဖစ္ေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ အလြန္အကၽြံသန္႔ရွင္းရိုးရွင္းမႈေၾကာင့္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ သူနဲ႔ သိပ္တူေနတာကိုး။

ခီဟာရာဇာက စာၾကည့္စားပြဲက ကုလားထိုင္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီး အဲဒီမွာပဲ ခဏေနေနတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ ညတိုင္းစာၾကည့္တဲ့ ေနရာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚက ပစၥည္းေတြကို သူမ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေကာက္ကိုင္ေနမိတယ္။ သူမလက္ေခ်ာင္းေလးေတြၾကားမွာ ညွပ္လိုက္၊ နမ္းၾကည့္လိုက္ ပါးနဲ႔ကပ္ၾကည့္လိုက္ပဲ။ သူ႔ ခဲတံေလးေတြ၊ သူ႔ ကတ္ေၾကး၊ သူ႔ ေပတံ၊ သူ႔ စတာပလာ။ မေျပာပေလာက္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကလည္း သူ႔ဟာဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထူးျခားေတာက္ပလာသလိုပဲ။

သူ႔စာၾကည့္စားပြဲရဲ႕ အံဆြဲေတြကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲမွာဘာရွိလဲ သူမ ဂရုတစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေပၚဆံုးအံဆြဲကို အပိုင္းေလးေတြကန္႔ထားၿပီး အကန္႔တစ္ခုစီမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့တိုလီမုတ္စေလးေတြနဲ႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေလးေတြရွိေနတယ္။ ဒုတိယအံဆြဲမွာေတာ့ သူ ေလာေလာဆယ္တက္ေနတဲ့ အတန္းရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ အမ်ားစုက ေနရာယူထားတယ္။ ေအာက္ဆံုး (ၿပီး ေဇာက္အနက္ဆံုး) အံဆြဲကေတာ့ စာရြက္စာတမ္းအေဟာင္းေတြ၊ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ၊ စာေမးပြဲေမးခြန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ အားလံုးဟာ ေက်ာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုခုကို သူမက ေတြ႕ခ်င္တာ။ ဒိုင္ယာရီျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့စာေတြ၊ ဒါေပမဲ့ စာၾကည့္စားပြဲမွာ အဲလိုအရာမ်ဳိး တစ္ခုမွရွိမေနဘူး။ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုေတာင္မရွိဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ခီဟာရာဇာအေနနဲ႔ သိပ္သဘာ၀မက်သလို ခံစားရတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ ေဘာလံုးကလြဲၿပီး သူ႔ဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ မရွိဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပစၥည္းအားလံုးကို ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္ တစ္ေနရာရာမွာ ဂရုတစိုက္ဖြက္ထားခဲ့တာလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ရင္း သူ႔လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့စာကို မ်က္လံုးေရြ႕လ်ားၿပီး ဖတ္ေနရံုသက္သက္နဲ႔ကို ခီဟာရာဇာ ခံစားခ်က္ေတြႀကီးမားလာတယ္။ တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္လို႔ ကုလားထိုင္ကထၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူမ အနားမွာေတာ့ လံုး၀ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ သူမဟာ စုပ္ခြက္ကမၻာဆီ ျပန္လည္၀င္ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

*****

"ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားလုပ္ခဲ့သမွ်က၊ သူ႔အခန္းထဲ၀င္မယ္၊ သူ႔ပစၥည္းေတြကို ေလွ်ာက္ေမႊမယ္၊ ၿပီးရင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္မယ္၊ ဒါပဲေပါ့" လို႔ ဟာဘရာက ေမးလိုက္တယ္။
"မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါထက္ပိုေသးတယ္။ ကၽြန္မ အိမ္ယူသြားဖို႔ သူ႔ပစၥည္းတစ္ခုခုကို လိုခ်င္ေသးတယ္။ သူေန႔တိုင္း ထိေတြ႕ေနတဲ့ တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ရွိေနမွာတစ္ခုခုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာက္ေနမွန္း သူသတိထားမိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေရးမႀကီးတဲ့ ပစၥည္းလည္းျဖစ္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ ခဲတံေလးေတြထဲက တစ္ေခ်ာင္းကို ကၽြန္မ ခိုးလာခဲ့တယ္"
"တစ္ေခ်ာင္းတည္းလား"
"အင္း။ သူ သံုးၿပီးသားတစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခိုးရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးျပန္ဘူး။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ခိုးမႈဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီးျဖစ္ေနမယ္။ ဒီကိစၥကို ကၽြန္မလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ေပ်ာက္ေနလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက အခ်စ္သူခိုးပဲေလ"

အခ်စ္သူခိုး။ အသံတိတ္ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားရဲ႕ နာမည္နဲ႔တူသားလို႔ ဟာဘရာ ထင္လိုက္မိတယ္။
"ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အဲ့ဒီေနရာမွာ တစ္ခုခုခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမွတ္အသားတစ္ခုခုေပါ့။ ကၽြန္မ ဒီေနရာကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ သက္ေသေပါ့။ ရိုးရိုးခိုးမႈသက္သက္မဟုတ္ဘူး၊ ဖလွယ္မႈတစ္ခုပဲလို႔ ေၾကျငာႏိုင္တာတစ္ခုခုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပစၥည္းက ဘာလဲ။ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ေပၚမလာဘူး။ ကၽြန္မေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ အိတ္ကပ္ေတြထဲ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သင့္ေလ်ာ္မယ့္ဟာတစ္ခုခု ရွာမေတြ႕ဘူး။ အစကတည္းက သင့္ေလ်ာ္မယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ယူလာဖို႔ ႀကိဳတင္မစဥ္းစားမိတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသထြက္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ လစဥ္သံုးပု၀ါေလးကို ခ်န္ခဲ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပလတ္စတစ္ပါကင္ထဲမွာပဲ ရွိေနတဲ့ မသံုးရေသးတဲ့ ပု၀ါေလးေပါ့။ ရာသီလာဖို႔အခ်ိန္ကလည္း နီးေနေတာ့ အဲ့ဒါေလးကို ကၽြန္မ လိုလိုမယ္မယ္ ေဆာင္ထားမိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါေလးကို ေအာက္ဆံုးအံဆြဲရဲ႕ အေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ ဖြက္လိုက္တယ္၊ ရွာေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီလုပ္ရပ္က ကၽြန္မကို စိတ္ထလာေစတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လစဥ္သံုးပု၀ါေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ အံဆြဲထဲ ပုန္းခိုေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က ကၽြန္မကို စိတ္ထလာေစတာပဲ။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ကၽြန္မ ရာသီစ,လာတာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အရမ္းထေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္"

*****

ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ လစဥ္သံုးပု၀ါတစ္ထည္တဲ့လားလို႔ ဟာဘရာ ေတြးမိတယ္။ ဒါ သူ႔ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ဒီေန႔ခ်ေရးသင့္တဲ့ အခ်က္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ "အခ်စ္သူခိုးမ၊ ခဲတံ၊ လစဥ္သံုးပု၀ါ"။ ခ်ေရးလိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ သူသိခ်င္တယ္။
"သူ႔အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္မရွိေနတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္၀န္းက်င္ေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါထက္လည္း ပိုၾကာေအာင္ေနလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ဒါ ကၽြန္မ အိမ္တစ္အိမ္ထဲခိုး၀င္ဖူးတဲ့ ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳဆိုေတာ့ ကၽြန္မရွိေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာမွာ ေၾကာက္တယ္။ လမ္းေၾကာင္းရွင္းမွန္းေသခ်ာေအာင္ လမ္းေပၚကို ကၽြန္မေခ်ာင္းၾကည့္တယ္၊ တံခါးထဲက လွစ္ခနဲထြက္ၿပီး ေသာ့ျပန္ပိတ္တယ္။ ၿပီး ေသာ့တံကို ေကာ္ေဇာေအာက္ျပန္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကိုတန္းသြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးႀကီးလြန္းတဲ့ ခဲတံကို ယူၿပီးေတာ့ေပါ့"

ခီဟာရာဇာက အသံတိတ္သြားတယ္။ သူမကိုၾကည့္ရတာ၊ အတိတ္ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ တစ္ခုခ်င္းစီကို ပံုေဖာ္ေနသလိုပဲ။
"အဲ့ဒီတစ္ပတ္ကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ပဲ" လို႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တိတ္ေနၿပီးမွ သူမက ေျပာလိုက္တယ္။ "သူ႔ခဲတံေလးနဲ႔ ကၽြန္မမွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ ခ်ေရးတယ္။ ခဲတံေလးကို အနံ႔ခံၾကည့္၊ နမ္းၾကည့္တယ္။ ပါးနဲ႔ပြတ္ၾကည့္တယ္၊ လက္ေခါင္းေလးေတြၾကားထဲ လွည့္ၿပီး ကစားတယ္။ တစ္ခါတေလဆို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီးေတာင္ စုပ္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ေရးတာမ်ားေလေလ၊ ခဲတံေလးက တိုလာေလေလဆိုေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ထိခုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေရးဘဲလည္း မေနႏိုင္ဘူး။ သိပ္တိုသြားရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ယူႏိုင္သားပဲလို႔ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္တာကုိ သူ သတိထားမိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အံဆြဲထဲမွာ ကပ္ေနတဲ့ လစဥ္သံုးပု၀ါေလးကိုလည္း သူ မေတြ႕ေသးတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီအေတြးက ကၽြန္မကို အေတာမသတ္ စိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္၊ ေအာက္ပိုင္းမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ယားက်ိက်ိ ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးရေစတယ္။ အျပင္ကမၻာမွာေတာ့ သူ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၾကည့္မၾကည့္ၾကည့္၊ ကၽြန္မရဲ႕ တည္ရွိမႈကို သတိျပဳမိမိ မမိမိ ကၽြန္မ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီကတစ္ခုခု၊ သူ႔ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ကေလးပိုင္ဆိုင္ထားၿပီ မဟုတ္လား"

*****

ေနာက္ဆယ္ရက္အၾကာမွာ ခီဟာရာဇာ ေက်ာင္းထပ္ေျပးၿပီး ေကာင္ေလးအိမ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ နံနက္ဆယ့္တစ္နာရီထိုး၊ အရင္ကလုိပဲ ေကာ္ေဇာေအာက္က ေသာ့တံကို စမ္းၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူ႔အခန္းက အျပစ္ေျပာစရာမရွိေအာင္ အစီအစဥ္တက်ပဲ။ ပထမဆံုး သံုးလို႔အေတာ္ရေသးတဲ့ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို ေရြးယူၿပီး သူမ ကြန္ပါဗူးထဲ ဂရုတစိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာ ခပ္ဖြဖြလွဲလိုက္တယ္၊ လက္ေတြကို ရင္ဘတ္ေပၚမွာယွက္ထားၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဒါ သူ ေန႔တိုင္းအိပ္ေနတဲ့ အိပ္ယာပဲ။ အဲဒီအေတြးက သူမႏွလံုးခုန္သံကို ျမန္ေစတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ ခက္လာတယ္။ သူမ အဆုတ္ေတြထဲမွာ ေလေတြနဲ႔ျပည့္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းက ေခ်ာက္ကပ္ေနလို႔ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း နာက်င္လာတဲ့အထိပဲ။

ခီဟာရာဇာက အိပ္ယာေပၚက ထလိုက္တယ္၊ အိပ္ယာခင္းေတြကို ဆန္႔ၿပီး ပထမအႀကိမ္လာတုန္းကအတိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ သူမ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ သူ႔အိပ္ယာေပၚတက္အိပ္ဖို႔အတိ ငါအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သူမ ေတြးလိုက္တယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မ်ားသြားလိမ့္မယ္။
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ခီဟာရာဇာ နာရီ၀က္ေလာက္ေနလိုက္တယ္။ အံဆြဲထဲက သူ႔ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈတယ္။ စာအုပ္အညႊန္းတစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ Soseki Natsume ရဲ႕ "Kokoro" ၀တၳဳ၊ ေႏြရာသီစာဖတ္သင္ခန္းစာပဲ။ သူ႔လက္ေရးက လွတယ္၊ ေအ-အဆင့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ လက္ေရးမ်ဳိး၊ အက်အေပါက္ ကင္းတယ္။ အဲ့ဒီအေပၚက အမွတ္ကလည္း "ေတာ္" အဆင့္။ တျခားေရာ ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီေလာက္ သပ္ရပ္တဲ့လက္ေရးလက္သားကို ေတြ႕လိုက္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလိုလို "ေတာ္" ေပးမိၿပီးသားျဖစ္သြားမွာပဲ၊ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္သိပ္မပါဘူးဆိုရင္ေတာင္မွေပါ့။

*****

ရွာဟာရာဇာက အံဆြဲရဲ႕ အလယ္ေခါင္ကို ဆက္ရွာၾကည့္တယ္။ အစီအရီရွိေနတာ ဘာေတြမ်ားျဖစ္မလဲ စစ္ေဆးၾကည့္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အတြင္းခံနဲ႔ ေျခအိတ္ေတြ။ ရွပ္အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဘာလံုးအက်ႌ။ အားလံုးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ထားတယ္။ အစြန္းအထင္း၊ ခ်ဳပ္ရိုးေျပတာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဒါ သူကိုယ္တိုင္ေခါက္ထားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေမေခါက္ေပးထားတာက ပိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူ႔အေမကို မနာလိုစိတ္ သူမရင္ထဲမွာ ဟုန္းခနဲျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီလိုအလုပ္ေတြကို သူ႔အတြက္ ေန႔တိုင္းလုပ္ေပးႏိုင္ေနလို႔ေလ။

ခီဟာရာဇာက ေခါင္းကိုငံု႔လိုက္ၿပီး အံဆြဲထဲက အ၀တ္အစားေတြ တရႈံ႕ရံႈ႕နမ္းၾကည့္တယ္။ အားလံုးက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားၿပီး ေနနံ႔ေလးသင္းေနတယ္။ သူမက မီးခိုးေရာင္တီရွပ္တစ္ထည္ကို ဆြဲယူၿပီး ျဖန္႔လိုက္တယ္၊ ၿပီး သူမမ်က္ႏွာမွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။ ခ်ဳိင္းမွာ ေခၽြးနံ႔ေလးသဲ့သဲ့မ်ား က်န္ေနမလား။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ဘာအနံ႔မွ မက်န္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ႌေလးကို မခ်ႏိုင္ေသးဘဲ သူမႏွာေခါင္းနားကပ္ၿပီး ရွဴသြင္းလိုက္တယ္။ ဒီအက်ႌေလးကို သူမ ယူသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီး စြန္႔စားလြန္းရာက်မယ္။ ဒီအ၀တ္ေတြက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စီစဥ္ထိန္းသိမ္းထားတာ။ သူ (ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေမ) က အံဆြဲထဲမွာရွိတဲ့ တီရွပ္အေရအတြက္ကို အတိအက်သိေနႏိုင္တယ္။ တစ္ထည္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ တက္ႏိုင္တယ္။ ခီဟာရာဇာက တီရွပ္ေလးကို ဂရုတစိုက္ျပန္ေခါက္ၿပီး သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအစား အံဆြဲတစ္ခုထဲကေတြ႕တဲ့ ေဘာလံုးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တံဆိပ္ျပားေလးတစ္ခုကို သူမ ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ သူမူလတန္းတုန္းက ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေဘာလံုးအသင္းက တံဆိပ္ျဖစ္မယ္။ ဒါေလးကိုေတာ့ သူ သတိရခ်င္မွရလိမ့္လို႔ သူမ ေတြးမိတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေပ်ာက္ေနေၾကာင္းသတိျပဳမိဖို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေအာက္ဆံုးအံဆြဲထဲမွာ လစဥ္သံုးပု၀ါေလးရွိေသးလား သူမ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခုထိ ရွိေနေသးတယ္။

ဒီလစဥ္သံုးပု၀ါေလးကို သူ႔အေမသာ ေတြ႕သြားရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာႏိုင္မလဲ ခီဟာရာဇာ ေတြးၾကည့္တယ္။ သူမ ဘယ္လိုထင္မလဲ။ ဒီလစဥ္သံုးပု၀ါက နင့္စာၾကည့္စားပြဲထဲ ဘယ္လိုေရာက္ေနရတာလို႔ သူ႔ကို ရွင္းျပခိုင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားၿပီး စိတ္ထဲကပဲ သံသယေတြအထပ္ထပ္ျဖစ္ေနလိမ့္မလား။ ခီဟာရာဇာ ေတြးလို႔မရဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပု၀ါေလးကိုေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ဒီတိုင္းပဲဆက္ထားဖို႔ သူမ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေလးက သူမရဲ႕ ပထမဆံုးအမွတ္အသားေလးပဲေလ။

သူမရဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ရွိျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ခီဟာရာဇာက သူမ ဆံပင္ေမႊးေလး သံုးပင္ကို ထားရစ္ခဲ့တယ္။ အရင္တစ္ေန႔ကတည္းက ဆံပင္သံုးပင္ကို ဆြဲႏႈတ္ၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္ပိတ္ထားခဲ့တယ္၊ ၿပီး စာအိတ္ေသးေသးေလးထဲ ထည့္ခဲ့တယ္။ သူမ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အဲဒီစာအိတ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး သူ႔အံဆြဲထဲက သခ်ၤာမွတ္စုစာအုပ္အေဟာင္းတစ္အုပ္ထဲကို ညွပ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ေမႊးေလးသံုးပင္က ေျဖာင့္စင္းနက္ေမွာင္ေနတယ္၊ သိပ္လည္းမရွည္ သိပ္လည္းမတိုဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆံပင္လဲဆိုတာ ဒီအန္ေအမစစ္ၾကည့္သေရြ႕ ဘယ္သူမွသိႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆံပင္မွန္း သိသာတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ။
အိမ္ကထြက္လာၿပီးေတာ့ သူမ ေက်ာင္းကိုပဲ တန္းသြားလုိက္တယ္၊ ေန႔လယ္ခင္းတက္ရမယ့္ ပထမဆံုးအတန္းကို အခ်ိန္မီေရာက္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာလည္း ဆယ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သူမ ေက်နပ္မႈရသြားတယ္။ သူဟာ သူမရဲ႕အပိုင္ ပိုျဖစ္လာတယ္လို႔ သူမ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ပ်က္သံသရာေတြဟာ မေတာ္တဆတစ္ခုခုမပါဘဲ အဆံုးသတ္ေလ့မရွိဘူး။ ခီဟာရာဇာေျပာခဲ့သလိုပဲ၊ သူမ်ားအိမ္ထဲ ခိုး၀င္တဲ့လုပ္ရပ္ဟာ သိပ္ကို စြဲလန္းေစႏိုင္တာပဲ။

*****
ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဒီေနရာကိုအေရာက္မွာေတာ့ ခီဟာရာဇာက အနားက နာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္၊ ညေန ၄ နာရီ ၃၂ မိနစ္။ "သြားမွပဲ" လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာသလို သူမ ေျပာလိုက္တယ္။ ကုတင္ေပၚကခုန္ဆင္းၿပီး သူမရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေျဗာင္အတြင္းခံေလးကို ၀တ္တယ္၊ ေဘာ္လီကို ျပန္တပ္တယ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲ ေျခေထာက္ေတြကို ကေသာကေျမာထိုးထည့္တယ္၊ ၿပီး သူမရဲ႕ အျပာရင့္နီကီတီရွပ္ေလးထဲ ေခါင္းထို႔ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ လက္ေဆးၿပီး ဆံပင္ကို ခပ္သြက္သြက္ျပန္ၿဖီးရင္း သူမရဲ႕ အျပာေရာင္ မာဇဒါကားေလးကို ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

လုပ္စရာရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ ဟာဘရာကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာလဲေလ်ာင္းရင္း သူမ မၾကာေသးခင္က ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းကို တစ္ကြက္ခ်င္းစီ အရသာခံရင္း အေတြးနက္ေနမိတယ္။ ႏြားမတစ္ေကာင္ စားျမံဳ႕ျပန္သလိုပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းက ဘာကိုဦးတည္ေနသလဲ သူစဥ္းစားတယ္။ သူမရဲ႕ တျခားဇာတ္လမ္းေတြလိုပဲ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေျဖႏိုင္စရာသဲလြန္စမရွိဘူး။ ခီဟာရာဇာကို အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္လို ပံုေဖာ္ၾကည့္ရတာေတာင္မွ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူမက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးလား၊ ဒီေန႔ သူမမွာရွိေနတဲ့ ဗိုက္ေခါက္ မရွိေသးဘူးလား။ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ အျဖဴေရာင္ ေျခအိတ္နဲ႔၊ က်စ္ဆံၿမီးနဲ႔လား။
သူ မဆာေသးတာနဲ႔ ညစာမျပင္ေသးဘဲ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အာရံုစိုက္လို႔မရဘူး။ အတန္းေဖာ္ရဲ႕ အိမ္ထဲကို ခိုး၀င္ၿပီး တီရွပ္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔အပ္ထားတဲ့ ခီဟာရာဇာရဲ႕ ရုပ္ပံုက သူ႔စိတ္ထဲကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေပၚေနတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ သိရဖို႔ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။

သံုးရက္ၾကာေတာ့ ခီဟာရာဇာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေရာက္လာတယ္၊ ပိတ္ရက္အၿပီးမွာပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း တိုလီမုတ္စပစၥည္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ စကၠဴအိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ကို ဆြဲလာတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ၿပီး ရက္လြန္သြားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ အစားထိုးလုိက္တယ္။ စင္ေပၚက သံဗူးနဲ႔ ပုလင္းေတြထဲက အစားအေသာက္ေတြကို စစ္ေဆးတယ္။ ဘယ္ဟာ နည္းေနလဲ၊ ဘယ္ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ကေတာ့ ေလ်ာ့ေနလဲဆိုတာကို ေထာက္လွမ္းၿပီး ေစ်း၀ယ္စာရင္း ေရးမွတ္တယ္။ Perrier ပုတင္းတခ်ဳိ႕ကို ေရခဲေသတၱာထဲကို ေအးေနေအာင္ထည့္ထားမယ္။ ေနာက္ဆံုး၊ က်န္ေနတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ဒီဗီဒီအသစ္ အထပ္လိုက္ႀကီးကို သူမနဲ႔အတူ စားပြဲဆီယူလာမယ္။
"ရွင္လိုခ်င္တာ ရွိေသးလား"
"ဟင့္အင္း မရွိပါဘူး" လို႔ ဟာဘရာက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ကုတင္ေပၚေရာက္သြားၿပီး လိင္ဆက္ဆံၾကတယ္။ လံုေလာက္တဲ့အတိုင္းအတာအထိ  ႏွဴးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူက ကြန္ဒြန္စြပ္ၿပီး သူမထဲကို သြင္းလိုက္တယ္။ ၿပီး လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ပမာဏတစ္ခုအေရာက္မွ သူ ခရီးဆံုးေရာက္လိုက္တယ္။ သူ႔ကြန္ဒြန္အထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အရာေတြကို ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦးရဲ႕ မ်က္လံုးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ခီဟာရာဇာက သူမ ပံုျပင္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဇာတ္၀င္ခန္းကို ေျပာဖို႔အစျပဳလိုက္တယ္။

အရင္တစ္ေခါက္ကလိုပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ခ်ဳိးေဖာက္၀င္ေရာက္အၿပီးမွာလည္း ဆယ္ရက္ေလာက္ သူမ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေဘာလံုးအသင္းတံဆိပ္ေလးကို သူမရဲ႕ ခဲတံအိတ္ေလးထဲ ထည့္ယူသြားၿပီး၊ အတန္းထဲမွာ မၾကာခဏ လက္နဲ႔လွည့္ကစားေနေလ့ရွိတယ္။ သူမ ယူလာခဲ့တဲ့ ခဲတံေလးကိုလည္း သြားရာေတြထင္သြားေအာင္ ကိုက္ၿပီး ခဲသားကို လွ်ာနဲ႔လ်က္တယ္။ အခ်ိန္တိုင္းပဲ သူ႔အခန္းအေၾကာင္းပဲ သူမစိတ္ထဲမွာ စိုးမိုးေနတယ္။ သူ႔စာၾကည့္စားပြဲ၊ သူအိပ္တဲ့ ကုတင္၊ အက်ႌေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အံဆြဲ၊ အသစ္စက္စက္ အျဖဴေရာင္အားကစားေဘာင္းဘီတို၊ ၿပီး သူမ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ လစဥ္သံုးပု၀ါေလးနဲ႔ ဆံပင္ေမႊးသံုးေခ်ာင္းအေၾကာင္းကိုခ်ည္း ေတြးေနမိေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းစာမွာ စိတ္၀င္စားမႈ သူမ ေလ်ာ့နည္းလာတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာဆို တံဆိပ္ေလးနဲ႔ ခဲတံေလးကို တေတာက္ေတာက္လုပ္ၿပီး ေဆာ့ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနမယ္။ အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္စာေတြလုပ္ဖို႔ စိတ္မပါျပန္ဘူး။ ခီဟာရာဇာရဲ႕ အမွတ္ဟာ သိပ္ၿပီး အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လုပ္ရမယ့္စာကို ပံုမွန္လုပ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာက အေၾကာင္းရင္းစံုစမ္းေတာ့ သူမ အဆင္ေျပတဲ့အေျဖတစ္ခု ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဆရာကေတာ့ ေဒါသထြက္ရမယ့္အစား ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနဟန္ပိုတူတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ရံုးခန္းကိုလာခဲ့ဖို႔ ဆရာက အမိန္႔ေပးသြားတယ္။ "ဘာျပႆနာရွိလဲ သမီး။ သမီးမွာ တစ္ခုခု စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာရွိလား" လို႔ သူကေမးတယ္။ ေနသိပ္မေကာင္းဘူးလို႔ပဲ သူမ မပီမသနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာထြက္ခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပဖို႔အတြက္ ေလးပင္လြန္းတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ရမယ့္ အရာပဲ။

"သူ႔အိမ္ထဲကို ကၽြန္မ ခိုး၀င္ေနမွပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္" လို႔ ခီဟာရာဇာက ေျပာတယ္။ "မ၀င္ဘဲမေနႏိုင္ဘူး။ ရွင္သိတဲ့အတိုင္း ဒါက သိပ္ၿပီး စြန္႔စားလြန္းရာက်တဲ့အလုပ္ပဲ။ အဲဒါကို သိသိခ်ည္းနဲ႔ပဲ။ အေႏွးနဲ႔အျမန္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္မကို မိမွာပဲ၊ ရဲကို ေခၚေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီလိုေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မ ေသမေလာက္ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘာလံုးတစ္လံုးဟာ လိမ့္သြားၿပီဆိုရင္ ျပန္ရပ္ပစ္ဖို႔လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ၿပီး ဆယ္ရက္အၾကာမွာ အဲဒီကို ကၽြန္မ ထပ္ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး။ တကယ္လို႔သာ မသြားဘူးဆိုရင္ ေခ်ာက္နက္ထဲျပဳတ္က်သြားေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မခံစားရတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး ရူးခဲ့တာပဲ"

*****

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Scheherazade by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Translated from the Japanese by Ted Goossen
Source: The New Yorker