ဟိတ္လို႔ ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔ဆီက ဖုန္းဆက္ စကားေျပာၾကေတာ့ ေနာက္လေလာက္ က်ရင္ ငါလဲခြင့္ယူဦးမယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ငါလဲ ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံဆီ သြားဦးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ တနလၤာေန႔က်ရင္ ကလပ္ပိတ္ေတာ့ အားတဲ့အခါ အပ်င္းေျပလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ က်င္းစိမ္ေလ့ရွိတယ္။ နင့္ေဖေဖက ေဂါ့ကြင္းသြားတယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာတာလို႔ သူကေျပာတယ္။ အေၾကာင္းထူး ရွိလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ နင့္ဆီ အေၾကာင္းထူးရွိမွ ငါက လာရမွာလားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ် ျပန္မေျဖေတာ့ဘူး။ ဘႀကီးသုခ ေျပာဖူးတဲ့ “မိန္းမေတြဟာ အေျဖမေပးပဲ၊ ေမးခြန္းကို အေျဖလိုသေဘာထားၿပီး ျပန္ေမးတတ္တာ ေမြးရာပါစြမ္းရည္တစ္ခု ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို သတိရလိုက္မိလို႔ပဲ။နင္ ပ႐ိုက္တစ္လုပ္လို႔ၿပီးၿပီလားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ အားေနတာနဲ႔ ထြက္လာတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ကလပ္ပိတ္ေတာ့ ဘာမွ် စားစရာ၊ ေသာက္စရာမရဘူး။ နမ္စင္းသြားၿပီး တစ္ခုခုစားရင္း စကားေျပာရေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူကရယ္တယ္။ သူရယ္ေနပံုမွာ အဓိပၸာယ္တစ္ခုခုပါတယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ အရယ္ အျပံဳးေတြမွာ အနက္ပါတာခ်ည္းပဲ။ အပ်င္းေျပ ၿပံဳးတယ္ရယ္တယ္ဆိုတာမွ မရွိပဲ။ အနည္းဆံုး မသိစိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈတစ္ခုေတာ့ ရွိေနမွာခ်ည္းပဲ။ သူရယ္တာ ရပ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေမးရေသးခင္ သူကပဲ စၿပီးေျပာတယ္။ နင္သြားခ်င္ရင္ေတာ့သြား၊ ငါကေတာ့ နမ္စင္းေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ သူက ရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္ေမြးေန႔တုန္းက နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား နမ္စင္းမွာ စားေနေသာက္ေနၾကတာေတြ႕တယ္လို႔ ထြန္းျမင့္ကေျပာတယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ စီအိုင္ဒီက ထြန္းျမင့္ေလလို႔ သူက ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ သူက ၾကည့္ေနတယ္။ နင္က မနာလိုျဖစ္ေနလို႔လားလို႔ သူ႔ကိုေမးလိုက္ေတာ့ သူက မသိမသာမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ျပန္ျပံဳးျပရင္း ဘာကိစၥ မနာလိုရမွာလဲ။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔က ဘာမွမဟုတ္ဘဲ။ နင္နဲ႔သူနဲ႔ကေကာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနၾကလို႔လားလုိ႔ သူက ျပန္ၿပီးစူးစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ ေခါင္းခါတယ္ ေခါင္းၿငိမ့္တယ္ဆိုတာရဲ႕ေနာက္မွာလဲ အနက္ေဖာ္စရာ အမ်ားႀကီးပဲ။ “ဟုတ္တယ္.. မဟုတ္ဘူးလား” လို႔ ဆိုၾကတာမ်ဳိးလိုပဲ။ သူ႔ကို လိမ္လိုက္တာပဲလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္မိဘူး။ ဒါျဖင့္ ေလယာဥ္ကြင္း သြားၾကရေအာင္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ခ်ာလီေတာင္ရွိခ်င္ရွိဦးမွာလို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ကြင္းဆီ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က သူကိုယ္တုိင္ ကားေမာင္းလာတာ။
ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ မွန္ျပတင္းေပါက္နံေဘးကေနရာေကာင္းေကာင္းမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ခ်ာလီေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ စားရင္းေသာက္ရင္း ဦးတည္ရာမဲ့စကားေတြ ေျပာမိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သူက ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံဆီ နင္ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲလို႔ ေမးတယ္။ မၾကာခင္သြားမယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မတ္ေလာက္ဆို ေဖေဖ့ရဲ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ အလုပ္ပါးေနေတာ့ သိပ္အလုပ္မရွိဘူး။ အဲဒီသြားၿပီး စာေလးဘာေလးဖတ္မလားလို႔။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္လဲ ကဗ်ာေလးဘာေလးစပ္ရတာေပါ့လို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ငါေတာင္မေရာက္ဖူးတာၾကာၿပီလို႔ သူကေျပာၿပီး ေတာ့နစ္ရည္ကို အသာငံုလိုက္တယ္။ ၾကာၿပီေပါ့။ ေမေမရွိတုန္းကေနာက္ဆံုးေရာက္တာဆိုေတာ့ နင္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ ႏြဲ႕ႀကီးတို႔ႏြဲ႕ေလးတုိ႔ေကာ လာၾကမွာလားလို႔ သူက ေမးတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ႏြဲ႕ႀကီးတို႔ႏြဲ႕ေလးတို႔ မလာျဖစ္ၾကဘူး။ ႐ုလီဘက္သြားၾကမယ္လို႔ေျပာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ႏြဲ႕ႀကီးနဲ႔ႏြဲ႕ေလးက ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ က်မိုင္းႀကီးရဲ႕ သားေတြ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူႀကီးတာေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြလိုပဲ။ ႏွစ္စဥ္လို ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံမွာ ဆံုၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့ပစ္ထြက္ၾကတယ္။ ဒီလိုဆို နင္တစ္ေယာက္ထဲေပါ့လို႔ သူက ေမးတယ္။ ေအလို႔ျပန္ေျဖၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ေသာက္လိုက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူက တစ္ခုခုေျပာေတာ့မလိုလိုနဲ႔ ျပံဳးစိစိလုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘီယာခြက္ကိုခ်ၿပီး နင္ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆက္ျပံဳးေနၿပီး သူက အျပင္ဘက္ဆီကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အေပၚသြားနဲ႔ အသာကိုက္ထားရင္း ျပံဳးသလိုလိုလုပ္ေနျပန္တယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ပူေနေပတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကစားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ေအးေနတယ္။
ငါလိုက္ခဲ့လို႔ရမလားလို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးမပါေတာ့ဘဲ အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုခုကို ခ်ထားတဲ့ပံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့လဲ မအံ့ၾသမိဘူး။ သူက အျမဲလို ျပတ္သားတတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ သူက လူရဲ႕ျဖစ္ေနျခင္းအေပၚမွာ တန္ဖိုးထားခ်င္တဲ့ လူမ်ဳိး။ တန္ဖိုးထားခ်င္တယ္ဆိုတာထက္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ေျပာရင္ ပိုေကာင္းမလားဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာကို သူ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သေဘာက်တယ္ဆိုတာ ေျပာတုန္းပဲ။ ေလးတန္းငါးတန္းေလာက္ကတုန္းက ငါ ကဗ်ာေရးတတ္ခ်င္တယ္၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူအပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကတယ္၊ ေလွာင္ၾကတယ္။ ႀကီးလာေတာ့ သူက မေလွာင္ေတာ့ဘူး။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေဖေဖက ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္ေနလို႔မရဘူး။ ဟန္လုပ္ၿပီး လုပ္ယူလို႔မရဘူုး။ ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ့္ဘာသာတည္ေဆာက္ယူရတဲ့ဟာလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုးတန္းေရာက္တ့ဲႏွစ္တုန္းကလဲ ေဖေဖ့ကို ေျပာမိေသးတယ္။ ေဖေဖက ဒီတိုင္းပဲျပန္ေျပာ႐ံုတင္မကဘူး အနားမွာရွိတဲ့ ပိဋကတ္ ျမန္မာျပန္စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ထဲက အစီ၀ရီ ျမစ္ကမ္းပါးက ၀ါေသဌ သူေဌးသားအေၾကာင္း ဖတ္ခုိင္းတယ္။ ေဖေဖက သူေျပာခ်င္တာကို ခိုင္ေအာင္လုပ္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖေျပာတာတစ္ခု ခုထိ နားထဲက မထြက္ေသးဘူး။ မင္းကို ဒီတစ္သက္ ထမင္းမငတ္ေအာင္ ငါလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာေအာင္ေတာ့ ငါမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ ခက္ေနတာတစ္ခုက ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာဖို႔ ေဖာ္ျမဴလာမရွိတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္တာပဲရွိတယ္။ ဘယ္ကစရမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၀ယ္ဖတ္တာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာကိုပဲ သူ႔အေမက အေတာ္ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနပံုရတယ္။ မင္းက ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တာဆိုေတာ့ အန္တီ့သမီးေတာ့ မမွန္းေလနဲ႔လို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ အတည္ေျပာတယ္။ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းေျဖတဲ့ႏွစ္တုန္းကေတာ့ ျပန္ပက္ထည့္လိုက္ဖူးတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခံႏိုင္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလာႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔မွာ အန္တီႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ အန္တီ့သမီးကို အရင္ဆံုးမွန္းရမွာပဲလို႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူ႔အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္း ေဖေဖ့ကိုေျပာျပေတာ့ ေဖေဖစိတ္ခုသြားပံုရတယ္။ ဒါေပတဲ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္းပဲ အၾကာႀကီးျပံဳးေနၿပီးမွ မင္းတကယ္ႀကိဳက္လို႔ ျပႆနာရွိရင္ ေဖေဖ့ကိုေျပာလို႔ေျပာၿပီး ပုခံုးပုတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက အိမ္ကိုလာၿပီး ေဖေဖနဲဲ႔ ေမေမ့ကို ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ေနာက္တာပါ ဘာဘာညာညာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေဖ တိုင္းမင္းႀကီးျဖစ္သြားတာ ေဖေဖ့ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေဖေဖက စကားအထည့္ ေကာင္းလြန္းလို႔။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူတယ္။ မင္းကလည္းမင္းပဲ။ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္ရတယ္လို႔။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာကို ဘယ္သူက အထင္ႀကီးလို႔တုန္းတဲ့။ ေမေမ့အျမင္မွာေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုတာ လူအထင္ႀကီးခံရဖို႔ပဲ။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္တယ္ဆိုတာက လူအထင္ႀကီးခံခ်င္လို႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ လူအထင္ေသးမွာလည္း မမႈဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာက ဗလာက်င္းေနတဲ့ ရပ္၀န္းထဲမွာ ေ၀ဒနာကို သာယာၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့၊ ေနတတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ေမေမက စာေပတို႔ အႏုပညာတို႔နဲ႔ လွမ္းတယ္။ ဒီေတာ့လည္း နားမလည္ဘူး။ ေမေမ့မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ အပါး၀ိုင္းကဘယ္လို ဆိုတာမ်ဳိးေတြေလာက္ပဲ ျမင္တယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔က အေတာ္လိုက္တယ္။ သူ႔အေမက တိုင္းမင္းႀကီးသမီးကေန တိုင္းမင္းႀကီးကေတာ္ျဖစ္လာတာဆိုေတာ့ တိုင္းမင္းႀကီးနဲ႔မညားေတာင္ အနည္းဆံုး တိုင္းမင္းႀကီးသားေလာက္နဲ႔မွ ညားေစခ်င္ပံုရတယ္။ ေဆးေက်ာင္းကို သူေရာက္တဲ့ႏွစ္တုန္းက နင္နဲ႔ေပးစားဖို႔ နင့္အေမႀကီး ရွာေနတဲ့ တိုင္းမင္းႀကီးသားေတြထဲမွာ ပင္နယ္စလင္ထိုးမေနရေသးတဲ့ေကာင္ တစ္ေကာင္မွ မေတြ႕ေသးဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က စလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သံုးေလးပတ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ အဲဒီေလာက္ၾကာေအာင္စကားမေျပာတာ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ပဲရွိတယ္။
တစ္ညေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးမိတယ္။ ကဗ်ာလို႔ထင္တာပဲ။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္။ အင္းယားလိတ္မွာ ဘီယာေသာက္ၿပီး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့ လသာေနတာကို သတိထားမိတယ္။ ဘီယာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေသာက္ထားတာမို႔ လမ္းတစ္၀က္မွာရပ္ၿပီး အေတာ္ၾကာေအာင္ လကိုၾကည့္ေနမိတယ္။ လဟာ မသာတဲ့အခါမွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါ့မလဲလို႔ အေတြးရမိတယ္။ လီပိုကိုလည္း သတိရလိုက္မိတယ္။ လီပိုသာဆို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေကာင္းေကာင္းေရးျဖစ္မွာပဲ။ သူကေတာ့ လီပိုကိုး။ ငါကေတာ့ ငါပဲကိုးလို႔ ေတြးမိတယ္။ လီပိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တူတာကလည္း စိမ္ရည္ႀကိဳက္တာေလာက္ပဲရွိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ လကိုထုိင္ၾကည့္ေနရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ၾကည့္မိတယ္။ အဓိကကေတာ့ လဟာ မသာတဲ့အခါ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါ့မလဲ ဆိုတာပဲ။ အေျဖမပါဘူး။ အေမးသက္သက္ပဲ။ အေျဖလိုခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး နီ႐ူဒါႀကီး ေမးခြန္းထုတ္သလိုပဲ။ ကဗ်ာလို႔သာဆိုရတယ္။ ကာရန္ေတြ၊ နရီေတြ၊ ကိုက္ခ်င္မွကိုက္မယ္။ ဒႆနေတြ ဗ်ႆနေတြ ဘာေတြညာေတြ ပါခ်င္မွပါမယ္။ စိတ္ထဲရွိတာ ခ်ေရးလိုက္တာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ အယ္မလီနဲ႔ေတြ႕တယ္။ အယ္မလီက ကၽြန္ေတာ့္ႏွမလိုပဲ။ သူကလည္း ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတာ။ ငါ ညက ကဗ်ာလားဘာလားမသိဘူး။ ခ်ေရးထားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ သူ႔ကိုေပးလိုက္ပါလို႔ ေျပာၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အယ္မလီက ငါေရာ ေကာက္ခ်က္မခ်ရဘူးလား၊ နည္းနည္းေ၀ဖန္လို႔မရဘူးလားလို႔ ေမးေသးတယ္။ ငါ ေရးခ်င္လို႔ ေရးလိုက္တာ။ ေကာက္ခ်က္ခ်တာ ေ၀ဖန္တာခံဖို႔ေတြးၿပီး ကဗ်ာမေရးရဘူးလို႔ ေရးထားတာတစ္ခု၊ ငါဖတ္ဖူးတယ္။ ငါ ထၿပီးနာရင္း႐ိုက္တာ ခံခ်င္ရင္ ေ၀ဖန္လို႔ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။
ညေနဘက္ေတာ့ သူေရာက္လာတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ႏွင္းဆီျခံထဲမွာထုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္းသင္ေနတာ။ ေဆာင္းကုန္ေတာ့မွာမို႔ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ရတဲ့အခါ သူ႔ႏွင္းဆီပင္ တခ်ဳိ႕ကကိုင္းေတြ သင္ထားေပးဖို႔မွာထားလို႔။ ႏွင္းဆီပင္တန္းရဲ႕အၾကားမွာထိုင္ၿပီး ကိုင္းေတြျဖတ္ေနတုန္း သူေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႔ကမွ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ၿပီး စကားေျပာတာ။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ဟိတ္လို႔ အရင္လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ေနာက္ဖက္နားဆီကိုလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္ကို အသာကိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးေပၚကို သူ႔တံေတာင္နဲ႔ တစ္ဖက္စီေထာက္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္နား နားကိုကပ္ၿပီး အသံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ သိုင္းက်ဴးလို႔ေျပာတယ္။ ဘာကိုသိုင္းက်ဴးခ်င္တာလဲလို႔ သူ႔အသံလာတဲ့ဖက္ဆီ ကၽြန္ေတာ္က အသာေခါင္းကိုလွည့္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးနဲ႔ သူ႔ႏွာေခါင္း ထိေနတယ္။ နင္ေရးထားတဲ့ကဗ်ာကို ငါႀကိဳက္တယ္။ ငါသိမ္းထားခ်င္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒါကို ကဗ်ာလို႔နင္ထင္သလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကို ျပန္မလွည့္ေသးဘဲ သူ႔ကို ေမးလိုက္မိတယ္။ မသိဘူး။ ေခၚခ်င္ရာေခၚ။ ငါ့အတြက္ အေရးမႀကီးဘူး။ ငါႀကိဳက္တယ္လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ကဗ်ာကိုလား၊ လူကိုလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ သူကလည္း ရယ္ရင္း ကဗ်ာဆရာကိုလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚမွာ မွီထားတဲ့သူ႔ေခါင္းကို လက္ျပန္နဲ႔လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း သူ႕ဆံပင္ကို အသာပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး သိုင္းက်ဴးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာလို႔လဲလို႔ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေလးတုန္း သူ႔ႏွာေခါင္းက ႐ွဴထုတ္လိုက္တဲ့ေလက ကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚ ေႏြးသြားတယ္။ သူ႔ဆံပင္စတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ လာထိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့သူက မတ္မတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ထိုင္ရာက ထလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ႏွင္းဆီျခံဘက္ဆီကို ေဖေဖေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
မင္းကိုေတာ့ကြာ။ ငါ နားကိုမလည္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေဖေဖက ခုထိ ေျပာတုန္းပဲ။ မေန႔တစ္ေန႔ကတင္ သားအစ္ဖႏွစ္ေယာက္သား ႏွင္းဆီျခံထဲမွာ ထိုင္စကားေျပာေနၾကေတာ့ မင္း မိန္းမယူမယ္လို႔မ်ား စဥ္းစားဖူးသလားလို႔ ေမးေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တြယ္တာစရာရွိသြားရင္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ေဖေဖက အေတာ္ အံ့အားသင့္သြားပံုရတယ္။ ခုထိ မင္းကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲလားလို႔ ေမးျပန္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖေတာ့ ေဖေဖက ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေသာက္ေနရင္း ဘာမွမေျပာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဆက္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကဗ်ာဆရာမွာ အထီးက်န္မႈဟာ ဖန္တီးမႈအားလံုးရဲ႕အစလို႔ ဆိုၾကတယ္။ အထီးက်န္မႈဆိုတာ ဖိုမဆက္ဆံေရးေပၚမွာ အေျခခံတဲ့သေဘာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ျဖစ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားအတြင္းမွာ သူ႔ဘာသာ လစ္ဟာေနတာမ်ဳိးပဲ။ အဲဒီ လစ္ဟာေနမႈဟာ သူ႔ကို ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ဟာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္-ရွိေနရတဲ့ အေနအထားကို မရေသးဘူးထင္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာေနလို႔ေတာင္ ထီးထီးက်န္ျဖစ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားကို မခံစားရႏိုင္ေသးရင္ အျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနလိုက္ရင္ ပိုဆိုးသြားမွာ စိုးေနတယ္။ ပိုဆိုးသြားရင္ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာကလဲ မရရွိေသးတဲ့တစ္ခုခုကို ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာစိုးေနတဲ့ လူမ်ဳိးပဲလို႔ ခပ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပလိုက္မိတယ္။ ေဖေဖက ေကာ္ဖီခြက္ခ်လိုက္ၿပီး ျပံဳးတယ္။ မင္းကို ေဖေဖတစ္ခုေျပာမယ္လို႔ စကားခံလိုက္တယ္။ ေဖေဖဟာ သူဆိုလိုခ်င္တာတစ္ခုကို မက္တာေဖာအျဖစ္ေျပာင္းၿပီး ေျပာေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္မိတယ္။ အဲဒါဟာ ေဖေဖ့ရဲ႕ စကားေျပာနည္းတစ္မ်ဳိးပဲ။ ဘာသာစကားမွန္သမွ်ဟာ မက္တာေဖာခ်ည္းပဲလို႔ ပညာရွင္ေတြေျပာၾကသလိုပဲ။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ဘာသာစကားမွန္သမွ်ဟာ မက္တာေဖာခ်ည္းပဲ။
ေဖေဖ့မွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏွံ႔စပ္တဲ့ လူငယ္မိတ္ေဆြ ကိုေအာင္ကိုးဆိုတာရွိတယ္။ သူက ႏွင္းဆီပန္းေတြကို စီးပြားျဖစ္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ စုိက္ႏိုင္တဲ့လူ။ ေဖေဖက ၀ါသနာအရစိုက္တာ။ ေဖေဖက သည္ေဒါက္တာဆိုတဲ့ ႏွင္းဆီမ်ဳိးကို မွာၿပီး စိုက္မယ္လို႔စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီး၀ယ္ဖတ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ႏွင္းဆီျခံမွာ စကားစပ္ရင္း ကိုေအာင္ကိုးကို အဲဒီႏွင္းဆီရဲ႕အေၾကာင္း ဖတ္ထားရတာေတြကို ဘယ္သို႔ဘယ္ပံုဆိုတာ ေျပာမိတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုေအာင္ကိုးက အန္ကယ္ ေဟာဒီမွာ သည္ေဒါက္တာႏွင္းဆီပင္ေတြ။ ယူသြားေခ်။ စိုက္ၾကည့္။ ၿပီးမွ အန္ကယ့္စာအုပ္ေတြဖတ္လို႔ ေျပာတယ္။ မင္းဟိုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ သည္ေဒါက္တာေတြဟာ ကိုေအာင္ကိုးဆီကရတဲ့ မ်ဳိးေတြပဲလို႔ ေဖေဖက အရွည္ႀကီးေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ်ဆက္မေျပာဘူး။ ေသာက္ေနက် ခ်က္စတာဖီးလ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ယူၿပီး ဖြာေနတယ္။ သူဆိုလိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရးေတးေတးပဲ။ စီးကရက္ကို ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ဖြာၿပီးမွ ေဖေဖက မင္း အခု ေကာင္မေလးတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ဆက္ဆံေနတာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတယ္လို႔ မထင္ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ မသိဘူးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ေဖေဖက ျပံဳးတယ္။ ဘာမွထပ္မေျပာဘူး။ အလုပ္ပါးတုန္း ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံမွာ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေနဦးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေဖေဖက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
ၾကာသပေတးေန႔မနက္က်ေတာ့ ငါေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံကို သြားေတာ့မယ္လို႔ သူ႔ကိုလွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ငါကိုင္ေနတဲ့ ေက့စ္ႏွစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔လႊဲၿပီးတာနဲ႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာရင္ လိုက္ခဲ့မယ္ေလလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါကေတာ့ နင့္သေဘာပဲ။ နင့္ကို ငါမပိုင္သလို၊ ငါ့ကိုလည္း နင္မပိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာေတာ့၊ နင္ေတာ္လာၿပီလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ေငြေတာင္ေမွ်ာ္ျခံကိုေရာက္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႐ိုးမဖ်ားဆီက မုဆိုးေက်ာ္ ဦးဖိုးျမတို႔ သားအစ္ဖေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ယူလာတဲ့ ဆတ္သားေျခာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာပါလာတဲ့ ေမာ့လ္၀ီစကီက အစပ္တည့္ေလေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္မွပဲ သူတို႔လည္း ျပန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ျပန္ခါနီး ဦးဖိုးျမက ေတာပစ္ခ်င္ေသးလားလို႔ေမးေတာ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စပ္ၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာလို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ သဘက္ခါဆို လျပည့္ပဲ။ လေရာင္နဲ႔ဆို ညေတာလည္း ပစ္လို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေဆာင္းအကုန္ဆိုေတာ့ သာယာသဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာစပ္စာစပ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေနရာက်မွာလို႔ ဦးဖိုးျမက ေျပာတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ မိုးသားရွိေနလို႔ လေရာင္ကို မေတြ႕ရဘူး။ စေနေန႔ ေန႔ခင္းက်ေတာ့ သူေရာက္လာတယ္။ နင္က တကယ္လိုက္လာတာကိုး။ ငါက နင္ေနာက္ေနတယ္ထင္တာလို႔ေျပာေတာ့ သူက ျပံဳးတယ္။ ဒါေနာက္စရာလို႔ နင္ထင္သလားလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ သူ႔အေမးကို မေျဖဘဲ နင့္အေမႀကီးသာရွိေနေသးရင္ ကၽြန္မသမီးေလး ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့အေကာင္ေနာက္ လိုက္သြားၿပီဆိုၿပီး ဖမ္း၀ရမ္းထုတ္ခိုင္းမွာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီးေနာက္လိုက္ေတာ့ သူက မေက်နပ္တဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဟိတ္ တစ္- နင္နဲ႔ငါဟာ ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္- ငါေငြေတာင္ေမွ်ာ္ကို လိုက္သြားဦးမယ္လို႔ နင့္ေဖေဖကို ေျပာခဲ့ၿပီးသား။ ငါ့အတြက္ ဘယ္သူမွ ပူေနစရာမရွိဘူး။ သံုး- ဒီမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ နင္နဲ႔ငါပဲ။ နင္မေက်နပ္ရင္ျပန္ ငါမျပန္ဘူးလို႔ ေဒါသသံနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ပစၥည္းေတြေနရာခ်ၿပီးလို႔ သူစိတ္ေျပေလာက္ေတာ့မွ စမ္းေခ်ာင္းကေလးဆီ သြားၾကရေအာင္လို႔ သူကဆိုတာနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းကေလးဆီ သြားၾကတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကတာ စံုလို႔ပဲ။ သူ႔အေဖမဆံုးခင္ သမီးစိတ္မခ်မ္းသာတာ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ကတိ သူ႔အေမဆီက ေတာင္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႕အေမႀကီးကေတာ့ ေသသာသြားေရာ သူ႔ကို မင္းႀကီးသားေတြနဲ႔ စပ္တုန္းပဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သူကလည္း သူ႔အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ေက်နပ္သာယာတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သူ႔ဘ၀ကို ရွင္သန္ေနသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ထူးထူးျခားျခားတစ္ခု သူကေျပာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နင္ေျပာဖူးတာတစ္ခုကို ငါ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ေဂါက္သီးရိုက္တဲ့လူလိုပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၿပိဳင္ေနစရာ မလိုဘူး။ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သက္ေသျပရတာ။ ကိုယ့္ရဲ႕လက္ကို ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အစြမ္းကို ကိုယ္သိတယ္လို႔ နင္ေျပာဖူးတယ္။ ငါကေတာ့ အဲဒီအထဲကို ခ်စ္ျခင္းကိုနားလည္တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ထည့္ထားခ်င္တယ္။ ခ်စ္တယ္မခ်စ္ဖူးဆိုတာဟာ ကိုယ့္ဘာသာ သိေနရတာမ်ဳိး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သက္ေသျပရတာ မ်ဳိးပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သက္ေသထူျပေနစရာမလိုဘူး မဟုတ္လားလို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ငါ့ေခါင္းထဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးရေလာက္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ႀကီးပံုမရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ရယ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း ဘာမွ် ဆက္မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ေခ်ာင္းစပ္စပ္က ေရစပ္စပ္ထဲမွာ သြားၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ဦးမယ္လို႔ေျပာၿပီး ေခ်ာင္းကေလးဆီ ဆင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုင္ပဲၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာဆီျပန္လာၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္ မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ နင့္ကို ငါနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ အတူတူလိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေခၚမွာ၊ နင္မလာရင္ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္လာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ လာၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေခ်၊ မခ်စ္ရင္ မလာနဲ႔လို႔ေျပာမွာပဲ။ အခုေတာ့ ငါ အဲဒီလို မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ေျပာၿပီး စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ေအာက္ဖက္ဆီ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခဏဆက္ထုိင္ေနၿပီးမွ ထိုင္ရာကထၿပီး သူေလွ်ာက္သြားရာေနာက္ လိုက္သြားမိတယ္။ သူ႔ကို မီလာေတာ့ ေခြးမလို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနတယ္။ သူ႔ပုခံုးေပၚလက္တင္ၿပီး ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိရင္ၿပီးတာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခုနကလိုပဲ ေခြးမလို႔ ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္တယ္။ သူက ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံထြက္ေအာင္ရယ္တယ္။
ေနအေတာ္ေစာင္းေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အိမ္ဆီ ျပန္လာၾကတယ္။ ညစာစားၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္က ၀ရံတာမွာ ထိုင္စကားေျပာၾကရင္း လကို ေမွ်ာ္ေနမိၾကတယ္။ လျပည့္ေန႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ အေတာ္ႀကီးမိုးခ်ဳပ္လာေပတဲ့ လက ေပၚမလာဘူး။ ဒီေန႔ည လမွ သာပါ့မလားမသိဘူး။ ဦးဖိုးျမကေတာ့ လျပည့္မယ္ေျပာတာပဲ။ လသာရင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ စပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူက ရယ္ရင္း နင့္ကို ဘယ္သူက မစပ္ရဘူလို႔ေျပာသလဲ။ နင္က စာလံုးေတြရွိမွ ကဗ်ာစပ္လို႔ရမယ္ထင္တာလားလို႔ ေမးတယ္။ မသိဘူး။ ေ၀ဒနာဆိုတာကေတာ့ စာလံုးထဲမွာမရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ လူ႔အထဲမွာ ေ၀ဒနာက ရွိေနတာ။ စာလံုးဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ မပိုင္ဘူး။ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈအေနနဲ႔ ထိန္းထားလို႔မရဘူး။ ကဗ်ာဆရာက ေ၀ဒနာကိုဖမ္းဆုပ္ၾကည့္ၿပီး စာလံုး၊ စကားလံုးအျဖစ္ ေျပာင္းၾကည့္တဲ့လူပဲလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူက စိတ္ပါလက္ပါနားေထာင္ေနရင္း တစ္ခ်က္သမ္းလိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ နင္ နားခ်င္ၿပီလားလို႔ေမးေတာ့ နင့္သေဘာပဲေလလို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါျဖင့္ အခန္းထဲ အခန္းထဲသြားၾကရေအာင္။ အခန္းထဲကေန အေရွ႕ဘက္ ေတာင္႐ိုးေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ လထြက္လာရင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရမွာပဲ။ လရိပ္ဟာ လူကို ေအးျမေစတယ္လို႔ ဆိုၾကတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူက ထုိင္ရာကထရင္း နင္ေျပာရင္ဟုတ္မွာေပါ့လို႔ေျပာၿပီး သူ႔လက္ကို ကမ္းတယ္။ ထိုင္ရာက ထလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို သူ႔လက္နဲ႔လွမ္းကိုင္ၿပီး မွီလိုက္တယ္။ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ဆုပ္ထားသလိုပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားေနသလိုပဲ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ခန္းဆီးေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ခုထိေတာ့ လကို မျမင္ရေသးဘူး။ ဒါေပတဲ့ လေရာင္ဟာ ေအးျမျခင္းကိုျဖစ္ေစတယ္ဆိုတဲ့ အသိဟာ သာယာစရာတစ္ခုခုအျဖစ္ ေျပာင္းသြားပံုရတယ္။
လန္႔ႏိုးသြားေတာ့ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မနက္ ႏွစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္။ သူကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ လႈပ္လိုက္မိလို႔ထင္တယ္။ သူလည္း ႏိုးလာတယ္။ ၿပံဳးလိုက္ရင္း နင္ႏိုးေနတာၾကာၿပီလားလို႔ ေမးတယ္။ ခုပဲလို႔ေျဖၿပီး လေတာ့ ထြက္ေနၿပီထင္တယ္။ အျပင္ဖက္မွာ လေရာင္ကိုျမင္ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဘရိ(ဖ္)ေက့(စ္)ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ပလတ္စတစ္အုပ္ထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ ထုတ္ယူလာတယ္။ ျပတင္းေပါက္အနားဆီသြားၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာေပးလိုက္ရင္း လေရာင္နဲ႔ သူ႔လက္ထဲက စာရြက္ကို ဖတ္လိုက္တယ္။ စ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္မိတယ္။ သူဖတ္ေနတာ သူသိမ္းထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ပုဒ္တည္းေသာ ကဗ်ာလိုလိုဘာလိုလိုဟာပဲ။ သူဖတ္တာကို နားေထာင္ရင္း လေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကဗ်ာဖတ္လို႔ၿပီးသြားေတာ့ နင္ႀကိဳက္သလားလို႔ သူက ေမးတယ္။ ကဗ်ာကိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကဗ်ာဖတ္တဲ့လူကိုေတာ့ ႀကိဳက္တာအမွန္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အေပၚက မိုးၿပီးၾကည့္ရင္း လျပည့္ေန႔ညေရာက္လာလို႔ လေရာင္ကို ျမင္ရေတာ့ လ မထြက္ခဲ့တဲ့ လမိုက္ညေတြကိုေရာ နင္ မလြမ္းမိဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ ဒီအေၾကာင္း တစ္ခါမွ် ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမၾကည့္မိဘူး။ သူေျပာေတာ့လည္း လြမ္းလုိက္မိသလိုပဲ။ အေကာင္းေ၀ဒနာ၊ အဆိုးေ၀ဒနာလို႔ မခြဲတတ္ေပတဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုခု ခံစားလိုက္ရသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့လဲ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူက အသိအမွတ္ ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ လူတိုင္းဟာ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ ကာလတစ္ခုအတြင္းမွာ ကဗ်ာေကာင္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ကိုေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ကိုယ္ ဖြဲ႕ခဲ့စပ္ခဲ့မိၾကမွာခ်ည္းပဲလို႔ ထင္တယ္။
အျပင္ဘက္က၀င္လာတဲ့ လရဲ႕အလင္းေရာင္ထဲမွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ နင့္မ်က္ႏွာကို ခုလိုမ်ဳိး လေရာင္နဲ႔ ငါတစ္ခါကမွ် မၾကည့္ခဲ့မိဘူးလို႔ ထုတ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ၿပံဳးေနတယ္။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘူး။ နင့္မ်က္လံုးေတြ ခုေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ တစ္ခါမွ် ငါ မၾကည့္ခဲ့ရဘူးလို႔ ေျပာေနတုန္း သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုပဲ ပုိၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ျမင္လာရတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ခ်ည္းပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔မ်က္လံုးေတြ ပိတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြလဲ ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲကေန လမထြက္ခဲ့တဲ့ လမိုက္ညေတြကို တမ္းတေနတဲ့ အလြမ္းဓာတ္ခံ သက္ျပင္းခ်သံေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အသံေတြကို ျမင္ေနရတယ္။
ျမင့္သန္း
ျမင့္သန္းဝတၳဳတုိေတြကုိ တကူးတက တင္ေပးထားတာ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..အစ္ကုိ...။ပုိ႔စ္ေတြကုိ ခုမွ တခုခ်င္းေမႊေႏွာက္ျပီး...ဖတ္ေနရတယ္....။ တကယ့္ကုိ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....
ReplyDelete