ေအးစက္ေနေသာ အက္ေဆးမ်ား

ကိုယ္ပိုင္ေရးမဟုတ္ဘဲ တျခားလူေတြရဲ႕စာေတြကိုတင္လို႔ ခုတေလာ ေ၀ဖန္မႈေတြ ခံေနရပါတယ္။ ေ၀ဖန္သူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုဟာ ပို႔စ္ (Post) ကိုမဖတ္ဘဲ ဘယ္သူေရးတဲ့စာႀကီးပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာလာၾကတယ္။ ဒါဟာ ေတဇာေရးတဲ့စာပဲ ဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔ လာေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေတြ အရမ္းေပါေနလို႔ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ လို႔ပဲမွတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ (ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဟာင္းေတြဖတ္တာ မ်ားတတ္ေတာ့) အလြယ္တကူေပ်ာက္ကြယ္ သြားႏိုင္တဲ့စာ ကဗ်ာေတြ၊ ခံစားခ်က္နဲ႔တိုက္ဆိုင္တဲ့ သီခ်င္းေတြ စသည္ျဖင့္... Type ႐ိုက္ၿပီးျပန္ Share လုပ္တာပါ။ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနတာဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေအာက္က အက္ေဆးဆိုတာေလးေတြက ဆရာေနမ်ဳိး ေရးတာပါ။ ႏွစ္သက္စရာ တစ္စံုတစ္ခုရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားရင္ ျမည္းၾကည့္ၾကဖို႔ပါ…။
<<<ေတဇာ>>>

သူအေ၀းကို ပ်ံသန္းသြားတယ္

သူတို႔အားလံုး ၀ကၤပါထဲမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္။ သူတို႔အေဖ၊ သူတို႔အဘိုးအဘြား သူတို႔ ဘိုးေဘး ေတြလည္း ၀ကၤပါထဲမွာပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၀ကၤပါဆိုတာ က်ယ္၀န္းေကြ႕ေကာက္ၿပီး ဒီေနရာကိုပဲ ျပန္ျပန္ ေရာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ ကေလးဘ၀ကတည္းက သိထားခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သူတို႔သိထားတဲ့ အသိတစ္ခုကေတာ့ ၀ကၤပါဆိုတာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕အမည္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေပါ့။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို ခ်စ္ၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ၿမိဳ႕ဟာ အလြန္ထူထဲတဲ့ သတၱဳနံရံေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာေပါ့။ ဒါကိုသူတို႔ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ ၀ကၤပါထဲ ေရာက္သြားေတာ့ တာပဲ။ သူဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို သာဓကေတြဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ လူငယ္ေတြဟာ ၀ကၤပါဟာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္ေလမလဲလို႔ စူးစမ္းၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ကြန္ပါဗူးေတြ၊ အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းေတြ၊ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္ေတြနဲ႔ စူးစမ္းမႈခရီးစဥ္ကို စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ၀ကၤပါထဲကို ေရာက္သြားၾကတာပါပဲ။ အေၾကာင္းက သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ဟာ ၀ကၤပါထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတာကိုး။ စူးစမ္းစြန္႔စားသူလူငယ္ေတြဟာ သူတို႔အမည္ေတြကို သတၱဳနံရံေတြမွာ ေရးထိုးထားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ စူးစမ္းမႈဟာ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ။ သူတို႔စြန္႔စားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ၿပီလဲ။ သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာမျပႏိုင္ၾကဘူး။ သတၱဳနံရံနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဟာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တိမ္းမူးဖြယ္ ဆြဲေဆာင္မႈေတြကလည္း မ်ားလွေပသကိုး။ ၿမိဳ႕ကိုကာရံထားတဲ့ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ ဘာေတြရွိမလဲ လို႔ လူငယ္ေတြဟာ အသက္ ၂၀ အရြယ္မွာ ေမးေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဒီထက္ပိုၿပီးႀကီးျပင္း သြားၾကတဲ့အခါ သူတို႔ေမးခြန္းကိုသူတို႔ ေမ့သြားၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ေမးခြန္းကိုေမးရင္ လူႀကီးသူမေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆံုးမွ သူတို႔ေျဖၾကရဲ႕။ သူတို႔အေျဖကေတာ့ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္မွာ မည္းေမွာင္ၿပီးသိပ္နက္တဲ့ ေျခာက္ကမၻားႀကီးေတြပဲ ရွိေတာ့သတဲ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ၀ကၤပါထဲကို ရဲရဲတင္းတင္းထြက္ခြာလာတယ္။ သတၱဳနံရံေတြေပၚက အမည္နာမေတြကို ဖတ္တယ္။ သူ႔မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ေျမပံုၾကမ္းေတြ ေရးဆြဲတယ္။ ညအခါ အလြန္ အမင္းေအးစက္လာတဲ့ သတၱဳနံရံႀကီးေတြကို ပူေႏြးလာေအာင္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ ပြတ္တိုက္တယ္။ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္မွာ သူပံုေဖာ္ထားတာထက္ပိုၿပီး ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုတဲ့ အသစ္တစ္ခုရွိရမယ္လို႔ သူက ယံုသူ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေတာင္ပံေတြေပါက္လာၿပီး အေ၀းကို ဟိုအေ၀းႀကီးကို ပ်ံသန္းသြားတယ္လို႔ သူႀကီးသူမေတြက ေနာင္အခါမွာ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေခြးကေလးကေတာ့ ဒီေန႔အထိ ၀ကၤပါထဲမွာ မဆံုးႏိုင္ေအာင္လွည့္လည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ရဲ႕။

ေနမ်ဳိး
၂၀၀၂.၁၀.၁
ည ၁၀ နာရီ ၅ မိနစ္အလို