Skip to main content

Posts

Showing posts from April, 2012

ထြက္ေပါက္ (ျမင့္သန္း)

ဟိုေကာင္က တို႔သြားနားေထာင္ရေအာင္ ဆိုတာနဲ႔ပဲ ဆရာႀကီးဦးေရႊေရာင္ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲဆီကို လိုက္လာမိတာ။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေရာင္က နာမည္ကသာ ေရႊေရာင္ေတာက္ေပတဲ့ လူကေတာ့ မြဲညစ္ညစ္ရယ္။ အသားအေရာင္တင္ မြဲတာမဟုတ္ဘူး၊ ေငြေရးေၾကးေရးအရလည္း မေတာင့္တင္းေတာ့ လူပါမြဲတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပတဲ့ သူ႔မွာ ပီအိပ္(ခ်)ဒီေတြ အပံုႀကီး။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာအသိအမွတ္ျပဳ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြ အပံုႀကီး။ အသိပညာဆိုတာကိုသာ တင္းေတာင္းနဲ႔ထည့္ တိုင္းတာလို႔ရရင္ ဆရာႀကီးဦးေရႊေရာင္မွာရွိတဲ့ အသိပညာေတြ တိုင္းတာၾကည့္ဖို႔ တင္းေတာင္းရက္ခိုင္းမယ္ဆိုရင္ ရက္တဲ့လူခမ်ာ အလ်င္မီေအာင္ ရက္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အသိပညာဆိုတာကလည္း ပိုက္ဆံလို ထုတ္သံုးလို႔ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဆရာႀကီးမြဲတယ္ဆို မြဲေပ်ာ္တာပဲ။ ဆရာႀကီးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးနဲ႔ မြဲေနတာ။

ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်လို႔ ေသရတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း (ျမင့္သန္း)

အရပ္ထဲေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အစံုၾကားရတယ္။ မၾကားခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အရပ္မွာဆိုတာက အရပ္သတင္းပဲရွိတယ္။ ၿမိဳ႕က ကားၾကံဳနဲ႔ပါလာတတ္တဲ့ သတင္းစာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးကဖတ္ၿပီး သူဖတ္ရသမွ်ကို အဖိတ္ေန႔၊ ဥပုသ္ေန႔လူစည္စည္မွာ ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို အာကာသထဲ ဒံုးပ်ံနဲ႔လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူမွမယံုဘူး။ မယံုဆို ဒံုးပ်ံဆိုတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာတိုက္တဲ့ ဒံုးေလာက္ ျမင္ဖူးတဲ့လူေတြအဖို႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ထင္ရာျမင္ရာျမင္ၿပီး အေတြးစၿပီး ေခ်ာ္ေတာ့တာပဲ။ အာကာသပြင့္ေအာင္ င႐ုတ္ေကာင္းေကာင္းေထာင္းၿပီး ၾသဇာရြက္နဲ႔နယ္ေကၽြးရတယ္လို႔ တစ္သက္လံုးလက္ခံထားတဲ့ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္တို႔ အေတြးထဲမွာေတာ့ အာကာသဆိုတာ သြားလို႔ရတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ နားမလည္လို႔ ေျပာၾကတာ။ ရတယ္ဆိုဦးေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္က ခံေနဦးမွာဆိုပဲ။ ခုေခတ္လူေတြမ်ား မိုက္ပါ့လို႔ပဲ ျမင္တယ္။

ငါ့ဖက္မွာ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္ (ျမင့္သန္း)

ဘာစိတ္ကူးရလို႔ရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္သားေတြ၊ စာခ်ေတြ ပါးေနတုန္း ဆြမ္းစားေဆာင္ဖက္ ေရနံေလးဘာေလး ျပန္သုတ္ထားၿပီး၊ ကုဋီအသစ္၊ အိမ္သာအသစ္၊ အပိုတစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေလာက္ေဆာက္ထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိန္႔တယ္။ ေကာင္းပါသဘုရာ့လို႔ လက္အုပ္ကေလး အသာခ်ီရင္း တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေျဖ႐ံုပဲ။ ဆရာသမားဆီက၊ လူႀကီးဆီက ထြက္လာတဲ့အၾကံဆိုတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ အၾကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း လူႀကီးသူမေတြဆီကမွ အထြက္မ်ားတာမဟုတ္လား။ အဓိကကေတာ့ လူႀကီးသူမေတြဆီမွာ စဥ္းစားစရာအခ်ိန္ေတြ ပိုေနလို႔ပဲျဖစ္မယ္။ အခ်ိန္ပိုလို႔တင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ တျခား ထူးထူးေထြေထြ ေတြးေနစရာမွ မရွိဘဲကိုး။ ထူးထူးေထြေထြ ေတြးစရာ မရွိမွလည္း ေတြးစရာဆိုတာက ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေပၚလာႏိုင္တာ။ ထမင္းဆာေနရင္၊ ႐ွဴ႐ွဴေပါက္ခ်င္ရင္၊ ယုတ္စြအဆံုး ေယာကၡမကို ေၾကာက္ေနရင္ေတာင္ အေတြးေကာင္းေကာင္း စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ဘယ္ေပၚႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိုက္အုပ္နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတို႔ ကြာၾကတာ။ တိုက္အုပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ စိတ္ကူးေကာင္္းေကာင္းရဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။ ရစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိဘူး။ တင္ပါ့ဘုရားလို႔ ႏႈတ္က အာမခံလိုက္မိ...

ျမစ္ (ျမင့္သန္း)

ဖုန္းဆက္တုန္းက ဟိုေကာင္ကေျပာတယ္။ မင္းလာရင္ ဟိုဘက္ကမ္းဆီ ေလွေလွာ္သြားရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ၀ီစကီထိုင္ေသာက္ၾကရင္း ဟိုေကာင့္ကိုေမးတယ္။ မင္းဘယ္ေတာ့သြားခ်င္သလဲလို႔။ ဒီေတာ့ သူက ငါေလွစပ္ခိုင္းထားသတဲ့။ ရတာနဲ႔ သြားမယ္။ က်စ္လံုးလည္း လိုက္မယ္တဲ့။ ဘာလို႔သူက လိုက္ခ်င္ရတာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ရည္းစား သူမ်ားနဲ႔လိုက္သြားလို႔တဲ့။ သူ႔ရည္းစား သူမ်ားနဲ႔လိုက္သြားတာနဲ႔ ျမစ္ဟိုဘက္ကို ေလွေလွာ္ထြက္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ဟိုေကာင္က ငါဘယ္သိမွာလဲ၊ သူက လိုက္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔လို႔ေျပာၿပီး ပုခံုးတြန္႔ျပတယ္။ ျမစ္ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း သူ႔ဖန္ခြက္ထဲကို ၀ီစကီျဖည့္ေပးလိုက္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ အရက္ဆိုင္ရွိလားလို႔။ သူက ပုခံုးတြန္႔ျပရင္း ငါဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ။ ငါမွ မေရာက္ဖူးဘဲလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ စားပြဲထိုးတဲ့ေကာင္ကေလးကိုေခၚၿပီး ေမးၾကည့္ဦးမလို႔ပဲ၊ မေမးေတာ့ဘူး။ ခုေခတ္ စားပြဲထိုးတဲ့ေကာင္ကေလးေတြက အရက္ပုလင္းအေၾကာင္းထက္ မိုဒယ္ကေလးေတြအေၾကာင္းပဲ ပိုသိတာမ်ားတယ္။  ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့နဲ႔ ငရုတ္ဆီ သိပ္ကြဲၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာ၀ိုင္ရွိသလဲလို႔ေမးရင္ ၀ိုင္အျဖဴ၊ ၀ိုင္အနီရွိပါတယ္လို႔ေျဖၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတ...

နန္းတြင္းက ၾကမ္းခင္း (ျမင့္သန္း)

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ဟိုတယ္က ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္။ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းရတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ဟိုတယ္ သက္သက္မဟုတ္လို႔ပဲ။ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ရွိတဲ့ ရေဆာ့ဟိုတယ္။ တခ်ဳိ႕အရပ္ေတြမွာေတာ့ ရေဆာ့ဟိုတယ္ဆိုတာ အေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ လူစည္တယ္၊ ေပ်ာ္စရာပါးစရာ စံုတယ္။ ရေဆာ့ဟိုတယ္ဆိုတာကလည္း အပန္းေျဖလာတဲ့လူေတြမို႔ ပိုက္ဆံလည္းေကာင္းေကာင္း ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ဟိုတယ္ကေတာ့ ရေဆာ့ဟိုတယ္ရဲ႕ ရွိရမယ့္ဂုဏ္ရည္ေတြ အကုန္ရွိေပတဲ့ လူမရွိသေလာက္ပဲ။ ၿမိဳ႕နဲ႔လည္း ေ၀းတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဆီကေနလာရင္ တစ္နာရီေလာက္ လာရတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန ခြဲထြက္၊ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းကေနေမာင္းၿပီး အတြင္းထဲကို ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ထပ္၀င္ရေသးတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့မွ ဟိုတယ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ အထပ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဟိုတယ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၀င္းႀကီးကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ အထဲမွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္၊ တစ္ထပ္တိုက္ေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတာက ဟိုတယ္ရဲ႕ တစ္ဖက္စြန္းမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာက္အဦေတြရဲ႕ေနာက္က မီတာတစ္ရာေလာက္မွာ အုတ္စည္း႐ိုး။ အဲဒီေနာက္မွာ ေခ်ာင္းသာသာျမစ္ကေလး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့အပိုင္းက အခန္းငါးခန္းစီရွိတဲ့ အေဆာက္အဦကေလး ေလးခုကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဆာက္ထားတာ။ စတုရန္...