ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်လို႔ ေသရတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း (ျမင့္သန္း)

အရပ္ထဲေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အစံုၾကားရတယ္။ မၾကားခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အရပ္မွာဆိုတာက အရပ္သတင္းပဲရွိတယ္။ ၿမိဳ႕က ကားၾကံဳနဲ႔ပါလာတတ္တဲ့ သတင္းစာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးကဖတ္ၿပီး သူဖတ္ရသမွ်ကို အဖိတ္ေန႔၊ ဥပုသ္ေန႔လူစည္စည္မွာ ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ေမ်ာက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို အာကာသထဲ ဒံုးပ်ံနဲ႔လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူမွမယံုဘူး။ မယံုဆို ဒံုးပ်ံဆိုတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာတိုက္တဲ့ ဒံုးေလာက္ ျမင္ဖူးတဲ့လူေတြအဖို႔ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ထင္ရာျမင္ရာျမင္ၿပီး အေတြးစၿပီး ေခ်ာ္ေတာ့တာပဲ။ အာကာသပြင့္ေအာင္ င႐ုတ္ေကာင္းေကာင္းေထာင္းၿပီး ၾသဇာရြက္နဲ႔နယ္ေကၽြးရတယ္လို႔ တစ္သက္လံုးလက္ခံထားတဲ့ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္တို႔ အေတြးထဲမွာေတာ့ အာကာသဆိုတာ သြားလို႔ရတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ နားမလည္လို႔ ေျပာၾကတာ။ ရတယ္ဆိုဦးေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္က ခံေနဦးမွာဆိုပဲ။ ခုေခတ္လူေတြမ်ား မိုက္ပါ့လို႔ပဲ ျမင္တယ္။

သာထြန္းက ကားဆိပ္ကို လာႀကိဳတယ္။ သူ႔ဘိုင္စကယ္ေနာက္ၿမီးမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း သူေျပာတာ နားေထာင္ရေတာ့တာပဲ။ စဆို ေျပာမ်ားမေျပာခ်င္ပါဘူက စေျပာတာ။ မေျပာခ်င္လည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့ကြာလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ သို႔ေပသိ သင္းက ဘယ္မွာရပ္လိမ့္မွာတံုး။ မေျပာခ်င္ဘူးဆိုတာက ေျပာခ်င္လို႔ကို ပ်ဳိးတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ေျပာေတာ့ေပါ့။ ၿမိဳ႕ကေကာင္မေတြ လွခ်က္ေကာင္းမွာေပါ့ကြာ၊ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ဆပ္ျပာခဲေတာင္ ေမႊးလြန္းလို႔ ေခြးကတက္က ျပဳတ္က်တဲ့ေကာင္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဘယ္မွာဘာဆိုင္လို႔တံုး။ ဘာမ်ား အဆက္အစပ္ရွိလို႔တံုး။ ဒါေပတဲ့ သာထြန္းေျပာတာကေတာ့ျဖင့္ ကိုးၿမိဳ႕တင္မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္ၿမိဳ႕လည္း ကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းဟာက ဘာဆိုင္လို႔တံုး။ ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေခ်ာတာရယ္၊ ေခြးကတက္ရယ္၊ ျပဳတ္က်တာရယ္၊ ဘာမွ အဆက္အစပ္မရွိပါလားဟလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သာထြန္းက ေရွ႕ကိုၾကည့္ရင္း စက္ဘီးနင္းေနရင္းက မသိမသာ လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေသာက္က်ဳိးနည္း အ,တဲ့ေကာင္။ ၿမိဳ႕သြားေက်ာင္းေနတာ မင္း ဘာအေျမာ္အျမင္မ်ား ရွိလာလို႔တံုး။ လခြီးတဲ့မွပဲ။ ေမးခြန္းေတြ စြတ္ရြတ္ေမးတတ္တာကလြဲလို႔ ဘာမ်ား အသိထူးလာလို႔တုံးလို႔ ေျပာတယ္။ ေမးခြန္းစြတ္ရြတ္ေမးတယ္လို႔ မင္းေျပာလည္း ခံရမွာပဲ။ မင္းေျပာတာက ငါ့ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ဘာမွ အဆက္အစပ္မရွိဘူးလို႔ ဆက္ေျပာလိုက္ေတာ့ သင္းက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်ဲတယ္။ ဟ.. အဆက္အစပ္ရွိမွ အဆီအေငၚတည့္မွ ဆိုလို႔ကေတာ့ကြာ ကေလးေသးစိုတာ ငိုမွသိသလို ေႏွာင္းၿပီေပါ့ကြာ။ အႏွီးလဲရတာပဲ အဖတ္တင္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ တို႔ဆီမွာက မင္းတို႔ၿမိဳ႕မွာလို စီကာပတ္ကံုး ဆက္ထံုးဖြဲ႕ ေျပာမေနၾကဘူး။ ခ်က္ဆို နားခြက္ကမီးေတာက္ရတယ္ဆိုတာကေလးမွ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ ေသာက္က်ဳိးနည္းတဲ့အေကာင္။ ၿမိဳ႕သြားေက်ာင္းေနတယ္လည္း ဆိုေသးရယ္။ ထူၿပီးရင္းထူ၊ နၿပီးရင္းနပါလားဟ။ ကိုင္း ဒီေတာ့ သင္းကိုျပန္ေျပာဖို႔ ခက္သြားျပန္ေရာ။ ေခြးကတက္ကျပဳတ္က်တယ္ဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ ဆပ္ျပာအေမႊးခဲနံ႔႐ွဴရင္း ျပဳတ္က်တာပဲလို႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ အ,လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ထပ္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်မွာ မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလို႔တံုး။ ႀကိဳင္စမ္းနဲ႔ေတြ႕ကာမွ ပိုဆိုးေတာ့တာ။ ငထြန္းတို႔သားအဖရဲ႕ အခင္းစပ္ဆီက ေတာခ်ဳံစပ္မွာ သူေယာင္မယ္ေပၚတယ္ဆိုတဲ့ဟာ ျပန္ေျပာတယ္။ ေတာ္စမ္းပါကြာ၊ ငါလည္း ဦးေလးသိန္းႀကီးကို ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္လို႔ ေျပာတာေတာင္ သင္းက မရပ္ဘူး။ ဟေကာင္ရ သူေယာင္မယ္က ႏွစ္ႏွစ္မွတစ္ခါေပၚတာလို႔ လုပ္ေနျပန္ေသးတယ္။ ေပၚမွာေပါ့ကြာ၊ အထက္ဆီက ေကာင္မေတြ ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ဒီဖက္တစ္ေၾကာမွာ လာၿပီး ပဲႏႈတ္ေျပာင္းႏႈတ္ ႏႈတ္ၾကရတာကိုး။ ဒီေတာ့ ငထြန္းတို႔သားအဖရဲ႕ အခင္းအစပ္မွာ အလုပ္သိမ္းလို႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေတြ ျမဴးတာေပါ့။ အရင္အေခါက္ကတည္းက ဦးေလးသိန္းႀကီး ရွင္းျပလိုက္လို႔ ငါ သိၿပီးပါပေကာ ႀကိဳင္စမ္းရာ ဆိုကာမွ သင္းကၿငိမ္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း အရပ္ထဲက ပါးစပ္ျပဲျပဲနဲ႔ထြက္လာတဲ့ဟာေတြကို အမွန္တရားရဲ႕ ေပတံမ်ဳိးစံုနဲ႔ တိုင္းလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ၿမိဳ႕က ဆရာႀကီးေတြေျပာတဲ့ ဆီေလ်ာ္အပ္စပ္မႈအေျခခံ အမွန္တရားတို႔ ဘာတို႔နဲ႔ေလွ်ာက္တိုင္းေနရင္ အေမာဆို႔ၿပီး ေသ႐ံုပဲရွိမယ္။ အရပ္ထဲက အဆီအေငၚဆိုတာက အရပ္ထဲမွာ တည့္တယ္။ သဘာ၀ယုတၱိ၊ အာဂမယုတၱိေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ အမွန္တရားဆိုတာကလည္း အဆီအေငၚတည့္တာနဲ႔တင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ အက်ဳိးတရားနဲ႔လည္း ဆိုင္ေသးတာကိုး။ ႀကိဳင္စမ္းေျပာတဲ့ အရည္းမျမသီတို႔အိမ္က သာလိကာႀကီးအေၾကာင္း ေျပာရေစေတာ့ရယ္။

အရီးမျမသီအိမ္က သာလိကာႀကီးက ေမာင္တင္ေမာင္ဆိုသလိုမ်ားဆိုလိုက္တာ မသိတဲ့လူေတြအဖို႔ ကိုလံဘီယာ ဓာတ္ျပားထဲက ထြက္လာတဲ့အတိုင္းပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘာေျပာခ်င္ၾကသလဲ။ ၾကံႀကီးစည္ရာကြာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ခ်င္သလား ခ်။ ဘယ္သူ႔မွ အားနာစရာမလိုဘူး။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒီေကာက္ခ်က္ခ်တာမ်ဳိးက ဘာအက်ဳိးမွ မရွိဘူး။ ဟုတ္ကားဟုတ္၏၊ မွန္ကားမွန္၏။ သူတစ္ပါးအက်ဳိးမရွိေသာစကားမ်ဳိးကား မေျပာအပ္လို႔ ဆံုးမထားတာလည္း ၾကားဖူးၾကရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အမွန္တရားဆိုတာကလည္း အက်ဳိးနည္းနည္းေတာ့ရွိမွ ေကာင္းမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ အရည္းမျမသီအိမ္ကိုသြား။ အိမ္ဦးခန္းမွာ အသာထိုင္။ သာယာေသာစကားကို ဆို။ အရီးသာလိကာႀကီးက ဒီေန႔ သီခ်င္းမဆိုေသးဘူးလားလို႔သာ စကားစ။ သူ႔ဘာသာျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ သာလိကာဆိုတာမ်ဳိးကလည္း လူလိုမွမဟုတ္ဘဲ။ သူဆိုခ်င္မွဆိုတာ။ ဒီေတာ့ အိမ္ဦးခန္းမွာခ်ထားတဲ့ ေရေႏြးဗန္းထဲက ေရေႏြးေလးအသာငွဲ႔ေသာက္။ က်ဳပ္ကေတာ့ဗ်ာ သာလိကာႀကီးဆိုသံမွ မၾကားရရင္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူးလို႔ ခပ္သာသာ စကားဦးသမ္းထား။ အရီးကေတာ့ နားၿငီးေလာက္ေအာင္ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ နည္းနည္းေလာက္ သည္းခံေပါ့ဗ်ာ။ လက္ဖက္ကေလး တစ္ေကာ္ေလာက္ အသာတို႔။ အၾကမ္းကေလးေသာက္။ အရီးသာလိကာႀကီးက ေမာင္တင္ေမာင္ထက္ေတာင္ အသံေအာင္ေသးဆို ဆိုၿပီး စကားေလးတစ္ခြန္းေလာက္ထည့္။ အရီးမျမသီက ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ အေတာ္ကေလးၾကာကာမွ ဟိုတစ္ေလာဆီက အရီးတည္ထားတဲ့ မရမ္းသီးဆားစိမ္ကေလးမ်ား အဖန္ေပ်ာက္ေလာက္ၿပီလား။ အရင္အိုးကဟာမ်ား ျမည္းရတုန္းက လွ်ာကိုစြဲသဗ်ာ။ သံုးရက္ေလာက္ ပလုတ္မက်င္းဘဲ ေနရတယ္လို႔သာ စလိုက္။ ေဟာ မရမ္းသီးအခ်ဥ္တည္။ အေတာ္ကေလးၾကာျပန္ေတာ့ အရီး သာလိကာႀကီးက ဒီေန႔ ဆိုမွဆိုပါဦးမလား။ က်ဳပ္ကလည္း ေတာင္ဖက္ကေကာင္ေတြကို ၾကြားခ်င္တာ။ သင္းတို႔က သင္းတို႔ ေခြးနက္ေက်ာ္အူတာမ်ား နာရီတစ္မတ္သာသာ ေလအဆက္မျပတ္ဘူးလို႔ ၾကြားေနၾကေသးတာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အရီး သာလိကာႀကီးရဲ႕ အေတာကေလးပဲ ၾကားရဦး သူႀကီးတစ္ပိုင္လံုး၊ မက်ီးပင္ထိပ္တံုးလို႔ ကတံုးျဖစ္ေနတာေတာင္ ေခါင္းၿငိမ့္ရေအာင္ ၾကြားျပလိုက္ခ်င္တာလို႔ ပုစြန္လံုးမ်ားလို တြင္း၀က သာသာ လက္မေထာင္ျပလိုက္။ ဘယ္ၾကာလိမ့္မတံုး၊ အရီးဆီက ေျပာသံၾကားရလိမ့္မယ္။ ခဏဆက္ေစာင့္စမ္းပါဟဲ့။ သားႀကီးေမာင္သာလိကာ ဟစ္ေတာ့မွာပါ။ နင္ဆာရင္ ထမင္းသုတ္ကေလး လုပ္လိုက္မယ္။ မရမ္းသီး ဆားစိမ္ေလးနဲ႔ လိုက္သဟဲ့။ အဲဒီလိုေျပာလာျပန္ေတာ့လည္း ဆာတယ္မဟုတ္ဘူး အရီးရယ္။ မရမ္းသီးခ်ဥ္ကေလးက ခံတြင္းေတြ႕ေတာ့ အင္း.. လုပ္လိုက္ေလလို႔ပဲ ျပန္ေျပာ။ ေဟာ ထမင္းသုပ္။ ႀကိဳက္တတ္ရင္ ႀကိဳေျပာထား။ ငါးက်ည္းေခ်ာက္ကေလးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ပုစြန္ေျခာက္မ်ားလို အနံ႔မအူလွဘူးေပါ့လို႔ အသာေျပာထား။ အက်ဳိးပြားမွာ အမွန္ပဲ။ အမွန္တရားဆိုတာက အရပ္ထဲမွာေတာ့ အက်ဳိးရွိတာနဲ႔လည္းဆိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ အရပ္မွာက သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္ ဆိုသလိုပဲ။ နဂိုက အပ်ဳိမို႔၊ အိုလာလို႔ ခါးတုတ္လာတာကိုပဲ ပ်ားတုတ္လို႔ ဆင္ေျခေပးေပး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပျပ၊ ေယာင္းမမ်ားလို ေမႊေကာင္းေအာင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ၾကာဖူးရဲ႕မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဆင္ေျခေကာင္းဖို႔ ဆိုလိုတာ။ ဆင္ေျခကေတာ့ ေကာင္းမွ။ သို႔ေပသိ ရပ္ထဲရြာထဲကဆင္ေျခကို တျခားမွာေတာ့လည္း သံုးလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ မရေကာ ဘာပူစရာတံုး။ ဒီဖက္ဆီက လူေတြက ရပ္ထဲရြာထဲသာ ေနၾကတာ။ ဒီမွာေန၊ ဒီမွာေသပဲ။ ေလာကမာန္ေအာင္ဘုရားႀကီးဆီေတာင္ ဘုရားပြဲက်ကာမွ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ေရာက္ၾကတာ။ ဒီေတာ့လည္း ေလာကမာန္ေအာင္ဘုရားပြဲႀကီးလုပ္တိုင္း ဘုရားလူႀကီးစာရင္း၀င္တဲ့ ဦးေလးသိန္းႀကီးဆိုရင္ပဲ အၾကားအျမင္ၾကြယ္၀တဲ့လူေတြစာရင္းထဲ ေအာ္ေတာ္ငုတ္တုတ္ ၀င္သြားဆိုပဲ။ တိုက္အုပ္တို႔ကေတာ့ ဦးေလးသိန္းႀကီးကို စာရင္းတန္း၀င္ထည့္ထားရတာ။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိရင္ ေခၚၿပီး တိုင္ပင္ရတာ။ တိုင္ပင္ဆို ဦးေလးသိန္းႀကီးက ေလေကာင္းတယ္။ သပြတ္အူေပါက္၊ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၿပီး အာ၀ဇၨာန္းရႊင္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္က်က် ေျပာတာ။ ဆင္ေျခဆင္လက္ ေကာင္းသေပါ့ဗ်ာ။ စက်င္ေက်ာက္မ်ားေတာင္ အရည္ေပ်ာ္က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့လူမ်ဳိး။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ ငသိန္းႀကီးက ပညာရွိ႐ံုမကဘူး။ ျပင္ညာလည္း ရွိသတဲ့။ ဟုတ္ေစမွန္ေစ ေျပာရဖို႔၊ ညာရမယ္ဆိုလည္း သိပ္ေတာ့ ၀န္မေလးဘူးတဲ့။ ၀စနာလကၤာရအတြက္ အျပေကာင္းဆိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အရပ္ျပန္တိုင္း ဦးေလးသိန္းႀကီးေတာ့ သြားေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္။

ခုတစ္ေခါက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ၾကားေနရတာ တစ္ခုရွိတယ္။ `ဖ်ာေပၚက လိမ့္က်လို႔ ေသရတဲ့ေကာင္လိုပဲ´ လို႔ ေျပာေနၾကတာ ဘာမွန္းကို မသိဘူး။ ေတြးၾကည့္လို႔လည္း မေပၚဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ဦးေလးသိန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ လိုလာတယ္။ ေတြးမယ္ဆိုေပတဲ့လည္း ဦးေလးသိန္းႀကီးက တာလမ္းထိပ္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္ဆီက ေသာက္ေရအိုးလို လိုကာမွ သြားလို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေတာဖိတ္ၿမိဳ႕ဖိတ္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ရွိတတ္တယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ ေတာေမးေတာင္ေမး၊ ေမးလို႔မရဘူး။ ဗာရာဏသီျပည္က ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးကိစၥေလာက္၊ လိစၧ၀ီျပည္ပ်က္ခန္းတို႔ေလာက္ေသာ ေျပာတာ။ သြားမ်ားေတာ့ မျငင္းေလနဲ႔။ မေန႔ကတင္ ဗာရာဏသီျပည္က ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးနဲ႔ တာလမ္းထိပ္တင္ ေတြ႕ခဲ့ရသလိုလို ပံုေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေတာ့တာ။ ေမာင္မူတို႔ ေမာင္တာတို႔နဲ႔မ်ား ေသာင္းရင္တို႔ထန္းတဲမွာဆံုရင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား အေတြးအေခၚအေျမာ္အျမင္ နည္းလာၾကသလဲဆို လူႀကီးပိုင္းက အျမဲလို ေစာင့္ေရွာက္ထားေနရတာၾကည့္ဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတာ။ ေပၚလတိတ္ဆိုတာက အေတာ္ပဲမနိပ္လွသမို႔ ဘိတ္က ငါးဘုတ္ျပားေတာင္ ဖုတ္စားလို႔ မေကာင္းလွဘူးဆိုတာမ်ဳိး ေျပာတတ္တယ္။ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဆိုင္၏ မဆိုင္၏ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေျပာရင္ေတာ့ မွတ္ရတာပဲ။ နားၿငီးလာလို႔ ေမာင္တာႀကီးက ထၿပီးေဟာက္ရင္ မင္းတို႔ကေတာ့ လူငယ္ကိုးကြ။ မင္းတို႔ေခတ္၊ မင္းတို႔စကား၊ ငါက ဘာမ်ားေျပာႏိုင္မွာတုံးလို႔ေျပာၿပီး စကားႏိုင္က ယူေသးတာ။ ကာလေခါင္းေသာင္းစိန္တို႔နဲ႔မ်ားဆံုရင္ မင္းတို႔ေျပာေနတဲ့ မတင္လွလိုဟာမ်ဳိးမ်ား တို႔ငယ္ငယ္က လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူးဆိုတာမ်ဳိး ေျပာျပန္တယ္။ ဦးေလးသိန္းႀကီးနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တံတားထိပ္ကားဆိပ္ဆီက အာစိန္ႀကီးဆိင္ ေနာက္ေဖးခန္းမွာပဲ။ မႏၱေလးရမ္ကေလးမ်ား ႏွစ္ပက္ေလာက္တိုက္လိုက္ၿပီးရင္ျဖင့္ ေမးေပေရာ့။

ဦးေလးသိန္းႀကီးက ၿမိဳ႕ဆီကျပန္လာရင္ ကားဆိပ္မွာ ရြာဖက္ကားၾကံဳေစာင့္ရင္း အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္ ၀င္ေလ့ရွိေတာ့ သူၿမိဳ႕တက္တဲ့ေန႔မွာ သြားေစာင့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္ေနာက္ အသာ မ,သြားၿပီး ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာရင္းက `ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်တဲ့ေကာင္´ အေၾကာင္း ေမးရတာကိုး။ ပထမေတာ့ သူ႔ကို ခ်ည္ရေသးတာ။ ဦးေလးသိန္းႀကီး ၿမိဳ႕ေပၚသြားတာ ဇိမ္ခန္းသြားတာဆို၊ ဟုတ္လားလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ဟေကာင္ရာ မေတာ္မတည့္ မေျပာပါနဲ႔။ အသက္ႀကီးေတာ့ အႏွိပ္ကေလးဘာေလးခံ၊ အပူကေလးဘာေလး သြားထုတ္တာပါ ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒါလည္း ဇိမ္ရွိတာပဲမဟုတ္လား ဦးေလးသိန္းရယ္။ ဇိမ္ရွိလို႔ ဇိမ္ခန္းလို႔ေျပာတာပါလို႔ ဆိုမွာ။  အဲဒီသေဘာဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္သေပါ့ငါ့လူရာလို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔ကို ကိုယ္က အသာခ်ည္ထားႏိုင္ပါမွ သူနဲ႔က စကားေျပာလို႔ေကာင္းတာကိုး။ ႏွစ္ပက္ေလာက္ ၀င္သြားေတာ့မွ `ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်တဲ့ေကာင္´ အေၾကာင္း ေမးရေတာ့တာ။ စဥ္းစားလို႔မ်ားမရလို႔ပါ ဦးေလးသိန္းရာ။ ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိးက ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်ရတယ္ရယ္လို႔ဗ်ာလို႔ ေမးကာမွ ဦးေလးသိန္းႀကီးက သူ႔အေတြးအေခၚစနစ္ကို စၿပီး ရွင္းေတာ့တာ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြ။ စဥ္းစားလို႔မရဘူးဆိုတာက မင္း မသိလို႔ေပါ့ကြ။ မသိတာကို စဥ္းစားၾကည့္လို႔မရဘူး။ လူေတြ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကား-စကားဆိုတာေတြက ျမင္ေစခ်င္လို႔၊ ေတြ႕ေစခ်င္လို႔ ေျပာတာ။ အဟုတ္ေျပာေနတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းက သိစရာကို သိမထားရင္၊ ျမင္စရာကို ျမင္မထားရင္ ဘယ္လိုသေဘာေပါက္မွာတုံး။ ေျပာတာဆိုတာကို ဘယ္လိုလုပ္ အနက္ေပါက္မွာတံုး၊ ငါ့လူရဲ႕.. ဆိုၿပီး စ,ပါေလေရာ။

ဒီေတာ့လည္း ဦးေလးသိန္းရာ `ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်တဲ့ေကာင္´ အေၾကာင္းကိုသာ လင္းစမ္းပါ။ ခံတြင္းေကာင္းလို႔ ပုလင္းထဲကအရည္ေတြ ကုန္သြားပါေစ။ သိခ်င္တာေလးကို ေတြးလို႔ရေအာင္ လင္းစမ္းပါလို႔ အသာတို႔ထားရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ကာမွ ဒီလိုကြလို႔ အေၾကာင္းရင္း ဇာတ္စံုခင္းၿပီး ရွင္းေတာ့တယ္။ ကမ္းနားက ေမတၱာေရာင္ျပန္ပြဲ႐ံုမွာ ေတာက္တိုမယ္ရလုပ္ရင္း၊ ညဖက္ အေစာင့္လုပ္တဲ့ ငပိန္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ညဖက္ ပြဲ႐ံုပိတ္တဲ့အခါ ပြဲ႐ံု တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ ၾကံဳသလို အိပ္တာပဲ။ မိုးေလကင္းေတာ့လည္း တံစက္ၿမိတ္ေအာက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္းက ၾကံဳသလိုအိပ္တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အညာဆီက ဖ်ာေတြေရာက္လာတယ္။ မွားပို႔တာလို႔ ေျပာတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကုန္လက္ခံတဲ့ ေမာင္ခင္က ဖ်ာေတြကိုျပန္မပို႔ခင္ ပြဲ႐ံုတံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ အသာျဖန္႔ထားတယ္။ ဖ်ာေတြက်ဳိးမွာစိုးလို႔ ျဖန္႔ထားတာကိုး။ ဖ်ာေတြက အေတာ္ကေလးမ်ားတယ္။ ျဖန္႔ခင္းထားတာေတာင္ လူတစ္ရပ္သာသာေလာက္ရွိတယ္။ ငပိန္ကလည္း ညတိုင္းဆို အဲဒီေပၚတက္အိပ္တာ ေနမွာေပါ့ကြာ။ ဟန္က်ေနတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ည၊ ခပ္ေထြေထြနဲ႔ အဲဒီေပၚတက္အိပ္ရင္း အဲဒီေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ေနာက္ေစ့နဲ႔ သမံသလင္းနဲ႔ရိုက္မိၿပီး ေသတယ္။ အဲဒီကစလို႔ `ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်တဲ့ေကာင္´ လို႔ စကားတြင္ေတာ့တာပဲတဲ့။ ဒါက ဦးေလးသိန္းႀကီး ရွင္းျပတာ။ ဟုတ္ၿပီ ဦးေလးသိန္းရာ ငပိန္တစ္ေယာက္ ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်ၿပီးေသတယ္ဆိုတာ သိၿပီ။ သိေတာ့ဘာျဖစ္ေသးတံုးလို႔ ေမးၾကည့္ရျပန္တယ္။ ဟေကာင္ရဲ႕ ဟိုေကာင္ေတြေျပာသလို မင္းလည္း ၿမိဳ႕ေပၚသြား ေက်ာင္းေနဆိုေပသိ၊ ခပ္တံုးတံုးပါပဲလား။ ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်လို႔ ေသတဲ့အေကာင္ဆိုတာ၊ ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်လို႔ ေသတဲ့အေကာင္ပဲေပါ့ကြ။ စကားတြင္တာေပါ့။ စကားတြင္ေပသိ၊ တြင္တဲ့စကားကို အသံုးတည့္တာ၊ မတည့္တာက မင္း ေတာ္, မေတာ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္။ မင္းအသံုးမက်လို႔ မသံုးတတ္တာကေတာ့ မင္း အသံုးမက်လို႔ပဲေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။

ကိုင္း ရွင္းရဲ႕မဟုတ္လား။ ေစာေစာကတည္းက ေျပာထားဖူးတယ္။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ဆိုတာ။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူပဲ။ အျပစ္တင္ခ်င္ၾကေသးလားဟင္။ သိပ္ေတာ့ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါပဲ၊ ဖ်ာေပၚကလိမ့္က်လို႔ ေသရတဲ့ေကာင္လိုပဲ ေနမွာပဲ။

-ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇