ဖုန္းဆက္တုန္းက ဟိုေကာင္ကေျပာတယ္။ မင္းလာရင္ ဟိုဘက္ကမ္းဆီ ေလွေလွာ္သြားရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ၀ီစကီထိုင္ေသာက္ၾကရင္း ဟိုေကာင့္ကိုေမးတယ္။ မင္းဘယ္ေတာ့သြားခ်င္သလဲလို႔။ ဒီေတာ့ သူက ငါေလွစပ္ခိုင္းထားသတဲ့။ ရတာနဲ႔ သြားမယ္။ က်စ္လံုးလည္း လိုက္မယ္တဲ့။ ဘာလို႔သူက လိုက္ခ်င္ရတာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ရည္းစား သူမ်ားနဲ႔လိုက္သြားလို႔တဲ့။ သူ႔ရည္းစား သူမ်ားနဲ႔လိုက္သြားတာနဲ႔ ျမစ္ဟိုဘက္ကို ေလွေလွာ္ထြက္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ဟိုေကာင္က ငါဘယ္သိမွာလဲ၊ သူက လိုက္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔လို႔ေျပာၿပီး ပုခံုးတြန္႔ျပတယ္။ ျမစ္ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း သူ႔ဖန္ခြက္ထဲကို ၀ီစကီျဖည့္ေပးလိုက္ရင္း ေမးလိုက္မိတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ အရက္ဆိုင္ရွိလားလို႔။ သူက ပုခံုးတြန္႔ျပရင္း ငါဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ။ ငါမွ မေရာက္ဖူးဘဲလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ စားပြဲထိုးတဲ့ေကာင္ကေလးကိုေခၚၿပီး ေမးၾကည့္ဦးမလို႔ပဲ၊ မေမးေတာ့ဘူး။ ခုေခတ္ စားပြဲထိုးတဲ့ေကာင္ကေလးေတြက အရက္ပုလင္းအေၾကာင္းထက္ မိုဒယ္ကေလးေတြအေၾကာင္းပဲ ပိုသိတာမ်ားတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဆာ့နဲ႔ ငရုတ္ဆီ သိပ္ကြဲၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာ၀ိုင္ရွိသလဲလို႔ေမးရင္ ၀ိုင္အျဖဴ၊ ၀ိုင္အနီရွိပါတယ္လို႔ေျဖၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္အထင္ႀကီးတတ္ၾကတာ။
က်စ္လံုးေရာက္လာတယ္။ ဘာေသာက္မလဲလို႔ေမးေတာ့ ဘီယာေသာက္မယ္လို႔ ေျဖတယ္။ မွာမလို႔လုပ္ေနတုန္း ၀ိုင္အနီေကာင္းေကာင္းကေလး ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေျပာေနတုန္း စားပြဲေပၚက ၀ီစကီပုလင္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္း မင္းတို႔ ၀ီစကီေသာက္ေနၾကသလားလို႔ ေမးၿပီး ဘယ္သူကမွ ဘာမွျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပဲ ငါလည္း ၀ီစကီေသာက္ေတာ့မယ္ကြာလို႔ ေျပာတယ္။ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးက ၀ီစကီေသာက္တဲ့ဖန္ခြက္တစ္လံုး ထပ္ခ်ေပးတယ္။ ဟိုေကာင္က က်စ္လံုးကိုၾကည့္ၿပီး မင္းရည္းစားေတြ သူမ်ားေနာက္လိုက္သြားတာလည္း သြားသင့္တာပဲလို႔ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ ေျပာလိုက္တယ္။ က်စ္လံုးက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုေကာင့္ကို ဘာလို႔လဲလို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ တစ္ထုိင္တည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး။ အခုပဲ ဘီယာေသာက္မယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ၀ိုင္ေသာက္မယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ၀ီစကီေသာက္မယ္လုပ္ေနတာ မင္းမၾကားဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးလိုက္ရင္း က်စ္လံုးကို အခု သူမ်ားေနာက္ပါသြားတာ မင္းရည္းစား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ မင္းက ဘာလုပ္မလို႔လဲလို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူ႔ရည္းစား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေျမာက္ တျခားသူနဲ႔ လိုက္သြားတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွမဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဖန္ခြက္ထဲက ၀ီစကီကိုပဲ ေသာက္ခ်လိုက္မိတယ္။
ျမစ္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္လည္း ျမစ္ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေတြ ဘယ္နားဆီ ဆိုက္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိတယ္။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ပါးစပ္က ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ပုခံုးတြန္႔ျပတယ္။ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဘာသာစကားကုိ စိတ္နာေနပံုရတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ က်စ္လံုးဆီက အသံထြက္လာတယ္။ မိန္းမေတြဆိုတာကေတာ့ မိန္းမေတြပဲတဲ့။ ဟိုေကာင္ေရာကၽြန္ေတာ္ပါ က်စ္လံုးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ သီဟိုေစ့ေလွာ္ကိုယူၿပီး ပ်င္းပ်င္းရိရိ၀ါးေနတယ္။ ပါးစပ္ထဲက ၀ါးေနတာေတြ ညက္ပံုမရေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးေစ့ထပ္ယူၿပီး လက္ထဲမွာ အသာဆေနတယ္။ ပါးစပ္ထဲလည္း မထည့္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုေလးတင္ ၀ီစကီခပ္မ်ားမ်ားလည္ေခ်ာင္းဲစီးေမ်ာသြားေစခဲ့ၿပီၿပီမို႔ လည္ေခ်ာင္းသန္႔ေနတယ္။ ဘာသာစကားနဲ႔တည္ေဆာက္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ သပၸာယျဖစ္ေနတာေပါ့။ က်စ္လံုးေျပာလိုက္တဲ့စကားကိုေတာ့လည္း သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္ရတာက ဒီေကာင့္လိုအေကာင္မ်ဳိး မေျပာသင့္တဲ့စကားမ်ဳိး ျဖစ္ေနလို႔။ ဒီေကာင္က အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ တန္းကုန္ေအာင္ထားတာ။ ပညာရွိစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ပီအိတ္ခ်္ဒီဆိုသလားပဲ ရထားတာတဲ့။ ဒါေပတဲ့ ေျပာလိုက္ပံုက ဆင္ျခင္တံုတရားမရွိတဲ့ ငတိေတြ ေျပာပံုမ်ဳိး။ ေစ်းထဲမွာ ကေစာ္ဆိုင္ထဲမွာ ခပ္တံုးတံုးေကာင္ေတြ ေျပာတာမ်ဳိး။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ီစကီေကာင္းေကာင္းေလးေသာက္ေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ၀ီစကီမ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး မေျပာသင့္တဲ့စကားမ်ဳိး။ ၀ီစကီေသာက္တယ္ဆိုတာက ဆင္ျခင္တံုတရားအေျခခံနဲ႔ ေသာက္ၾကတာမဟုတ္လား။
ဘာျဖစ္လို႔မင္းက ဒီလိုေျပာရတာလဲ။ `မိန္းမမ်ားသည္ ေယာက္်ားမ်ားျဖစ္ၾက၏´ လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ယုတၱိနည္းလမ္းတက်ေျပာတာမ်ား မင္းၾကားလိုက္မိလို႔လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ က်စ္လံုးက ပညာရွိျပံဳးျပံဳးတယ္။ ပညာရွိျပံဳးဆိုတာက ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုျပံဳးတာ။ မွန္တယ္ မမွန္ဘူးလို႔ ၀န္မခံဘဲ ငါသိပါေသာ္ေကာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးနဲ႔ ျပံဳးတာ။ ဒီေတာ့ ေတာ္ရံုလူေတြက ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဒီေကာင္က စနစ္တက်ပညာတတ္။ ၁၈၁၂ အိုဗာခ်ာကို အနည္းဆံုး အြန္ကယိုေလာက္နဲ႔ နားေထာင္မွ ေ၀ဒနာေပၚတယ္ဆိုတဲ့အေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဒီလိုသူလုပ္လို႔ ဘယ္ရလိမ့္မွာလဲ။ ဟိုေကာင္ရယ္၊ က်စ္လုံးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္က အတူတူႀကီးၾကတာ။ ဒီျပင္ သူ႔လို ပညာတတ္ဆိုတဲ့ငတိေတြကို သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္ႀကိဳ ဆားမီးဖုတ္ကေလးခတ္ၿပီး ေလေၾကေအာင္ေသာက္လာတာ။ ဒီေတာ့ က်စ္လံုးရဲ႕ပညာရွိအျပံဳးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ မထိေရာက္ဘူး။ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မိန္းမေတြဆိုတာကေတာ့ မိန္းမေတြပဲလို႔ ေျပာရတာလဲ။ မင္းအစကတည္းက အဲဒီအေၾကာင္း မသိဘူးလား။ မိန္းမေတြဟာ မိန္းမေတြဆိုတာ တန္းကုန္ေအာင္ကာမွ မင္းသိသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့သူက ပ္ၿပီးျပံဳးရင္း ဖန္ခြက္ကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ အသာေတ့ထားၿပီး ၀ီစကီကို လွ်ာအဖ်ားကေလးကေနတစ္ဆင့္ ၀မ္းေခါင္းထဲကို ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ မင္းေျပာတာ မမွားေတာ့မမွားဘူးလို႔ေျပာၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာေသးဘူး။ ခုနကလိုပဲ ၀ီစကီကို အရသာခံၿပီး ေသာက္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုေကာင့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာေနတာကို စိတ္၀င္စားပံုမေပၚဘူး။ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးကို ဟိုေကာင္ဘာမ်ား ေမးေနတာလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္လိုက္မိတယ္။
ေတာင္ႀကီးပဲေလွာ္ရလားလို႔ ေမးေနတယ္။ ေကာင္ကေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္ရယ္။ အန္ကယ္စားေနတဲ့ ကဏန္းလက္မက မေကာင္းလို႔လားလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကဏန္းလက္မမႀကိဳက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္စားၾကည့္ပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ေမးတာနဲ႔ေျဖတာ တျခားစီ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဆံုစရာ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ မဆီမဆိုင္ ဘ၀ဆိုတာ အဲသလိုပဲထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ က်စ္လံုး ကၽြန္ေတာ္ပါ မတိုင္ပင္ထားဘဲ ဟိုေကာင္နဲ႔ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း သူတို႔ေျပာတာေတြကို နားေထာင္လိုက္မိတယ္။ ဟိုေကာင္ကေျပာတယ္။ ေတာင္ႀကီးပဲေၾကာ္ဆိုတာက ဘရာေဇလ်ံ ဘေရာ့(ဒ)ဘီး(န)လို ဟာမ်ဳိးကြာလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ေကာင္ကေလးခမ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ က်စ္လံုးက ေနႏိုင္ပံုမရေတာ့ဘူး။ ေတာင္ႀကီးပဲေၾကာ္မွမသိဘဲ ဘရာေဇလ်ံဘီး(န)ကို သိမတဲ့လားကြ။ နည္းနည္းပါးပါးမ်ား ေခါင္းသံုးပါဦးဟလို႔ ၀င္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္က က်စ္လံုးကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးကိုပဲ ထပ္ေမးတယ္။ မင္း ထူးႀကီးပဲေလွာ္ကိုေရာ သိသလားတဲ့။ ေကာင္ကေလးက ဘာလို႔လဲလို႔ပဲ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကားကျဖတ္ၿပီး စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးကို ေမးလိုက္မိတယ္။ မင္း ဟိုဖက္ကမ္းေရာက္ဖူးသလားလို႔ ဘာလို႔ေမးလိုက္မိသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေကာင္ကေလးက မေရာက္ဖူးဘူးလို႔ ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းရွိမွန္းေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္စလံုး တိုင္ပင္မထားဘဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိသြားၾကတယ္။ ဟေကာင္ ျမစ္ဆိုေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းေတာ့ရွိမွာေပါ့ကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ေကာင္ကေလးက ခဏေလာက္ေတြးေနတယ္။ ၿပီးမွ ဒါက အန္ကယ့္အထင္ကိုးလို႔ ေျပာတယ္။ ျမစ္ဆိုေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းေတာ့ရွိမွာေပါ့ကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါလည္း အန္ကယ့္အထင္ပဲမဟုတ္လားလို႔ ထပ္ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ အန္ကယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မေရာက္ဖူးဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အန္ကယ္က ဟိုဖက္ကမ္းရွိတယ္လို႔ အာမခံႏိုင္ရတာလဲလို႔ ျပန္ေမးတယ္။
ျမစ္ဆိုတာ ကမၻားႏွစ္ခုအၾကားမွာ စီးသြားရတာပဲလို႔ ေကာင္ကေလးကိုၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ဘာမွ်ျပန္မေျပာေသးဘဲ ျပံဳးျပံဳးကေလးလုပ္ေနတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ်ဆက္မေျပာေတာ့ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးက ေျပာတယ္။ အန္ကယ္ေျပာတာက လူေတြသိထားတဲ့အတိုင္း၊ ထင္ထားၾကတဲ့အတိုင္း ေျပာေလ့ေျပာထရွိတာမ်ဳိးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘြားေအႀကီးရွိတုန္းက ေဆးေသာက္တိုင္း ေရေႏြးၾကက္သီးေႏြးကေလးနဲ႔ ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ တကယ္ရွိသလိုပဲ။ ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွန္းကိုမသိဘူး။ ၾကက္သီးေႏြးဆိုတာ စကားထဲမွာပဲရွိတာ မဟုတ္ဘူးလား။ အခု အန္ကယ္ေျပာတဲ့ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာလည္း အဲဒီလိုပဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ က်စ္လံုးပါ ေကာင္ကေလးေျပာတာ နားေထာင္ေနမိတယ္။ ဘာမွ် ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလး စကားဆံုးသြားတာနဲ႔ မင္း ပဲႀကီးေလွာ္ေတာ့ သိသလားလို႔ ေမးတယ္။ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ သြားၿပီး၀ယ္ကြာ၊ ခပ္ေကာင္းေကာင္း၀ယ္ခဲ့။ လိေမၼာ္ေရာင္ရရင္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ေကာင္ကေလးလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မင္းက ပဲႀကီးေလွာ္ရဲ႕အရသာကို အေရာင္နဲ႔ခံစားမွာလားလို႔ ေမးေတာ့ ဟိုေကာင္က ဘာမွ်ျပန္မေျဖဘူး။ က်စ္လံုးကေတာ့ ျပံဳးေနတယ္။ ဟိုေကာင္က က်စ္လံုးကိုၾကည့္ၿပီး သူမ်ားေနာက္ပါသြားတဲ့ မင့္ဟာမေတြကို သတိရလို႔ ျပံဳးေနတာလားလို႔ လွမ္းေမးတယ္။ က်စ္လံုးကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္းပဲ အျပံဳးကိုသတ္မပစ္ဘူး။ တို႔တစ္ေတြဟာ အထင္နဲ႔ ေနေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ဘ၀ဆိုတာ အထင္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတာပဲ မဟုတ္လား။ သိတယ္အထင္နဲ႔ ရွိတယ္အထင္နဲ႔ လက္ခံထားၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ေျပာတယ္။
သူေျပာတာကို ဘယ္သူကမွ မတုန္႔ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုေကာင့္ကို မင္းေရာ ဟိုဖက္ကမ္းရွိေနတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရဲ႕လားလို႔ လွမ္းၿပီးေမးလိုက္တယ္။ သူက ပခံုးအသာတြန္႔လိုက္ရင္း ရွိတယ္လို႔ထင္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေတြက ဟိုဖက္ကမ္းသြားတာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးမိတယ္။ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း အထက္ေအာက္သြားၾကတာ။ ဟိုဖက္ကမ္းကိုသြားတယ္ရယ္လို႔ မၾကားမိဘူးလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာလိုလိုျဖစ္မိတယ္။ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ က်စ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ က်စ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း သြားမယ္လို႔ဆိုၿပီးကာမွ မင္းက ဟိုဖက္ကမ္းရွိ မရွိဆိုတာက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္လို႔လားလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေျဖရမွန္းမသိဘူး။ မေျပာတတ္ဘူးလို႔ပဲ ျပန္ေျပာရင္း ဖန္ခြက္ထဲက ၀ီစကီလက္က်န္ကို ေမာ့ခ်လိုက္မိတယ္။ က်စ္လံုးက ဟိုေကာင္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ဟိုဖက္ကမ္း ရွိရွိမရွိရွိကြာ၊ မင္းက ဘာလို႔သြားခ်င္ရတာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ျမစ္ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေနရင္း ဟိုေကာင္က ေျဖတယ္။ ဟိုဖက္ကမ္းမွာ သာယာလွပတဲ့အတိတ္ေတြ ရႏိုင္မလားလို႔တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူသြားခ်င္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို သိလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဟိုေကာင္မွာ သာယာတယ္ဆိုတဲ့အတိတ္ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ဆိုတာေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ အနာဂတ္ဆိုတာထဲမွာ ၀င္၀င္ပုန္းေနရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ဟာ မေကာင္းခဲ့၊ မသာယာခဲ့ေတာ့ ပစၥဳပၸန္ဆိုတာကို သူက ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ အနာဂတ္ထဲကေန အတိတ္ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္တာ။ သူက သူ႔ရဲ႕အနာဂတ္ေတြကို ပစၥဳပၸန္ေယာင္ ေဆာင္ခိုင္းထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုဖက္ကမ္းဆီမွာ မင္းအတြက္ သာယာလွပတဲ့အတိတ္ေတြ ရႏိုင္မယ္ထင္သလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔လိုက္ရင္း မေျပာတတ္ဘူးေလလို႔ပဲ ေျဖတယ္။
လိေမၼာ္ေရာင္ပဲႀကီးေလွာ္ တစ္ပန္းကန္ျပားနဲ႔ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီပဲႀကီးေလွာ္က အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့ အန္ကယ္။ ပဲႀကီးေလွာ္ထည့္တဲ့အိတ္ေတာင္ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္တဲ့လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ျမစ္စပ္နားဆီက ေလွစပ္တဲ့လူႀကီးနဲ႔ေတြ႕လို႔ သူက မွာလိုက္တယ္။ အန္ကယ္စပ္ခိုင္းထားတဲ့ေလွ အသင့္ပဲတဲ့။ ဟိုေကာင့္မ်က္ႏွာ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေတာ္ကေလး ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။ ပဲႀကီးေလွာ္ပန္းကန္ျပားကို ကၽြန္ေတာ့္ဖက္အသာတိုးေပးရင္း ၿပီးရင္ ေလွသြားယူၿပီး တစ္ခ်ီတည္းထြက္ၾကရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ က်စ္လံုးဆီက ေကာင္းသားပဲဆိုတဲ့အသံ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္ပန္းကန္ျပားကို က်စ္လံုးဖက္ တိုးေပးလိုက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ၀ီစကီကို ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ေသာက္ရတယ္လို႔ကြာလို႔ ေနာက္ဆက္တြဲအနက္မပါဘဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ၀ီစကီခမ်ာ မလိုအပ္ဘဲ သိကၡာအခ်ခံလိုက္ရတယ္လို႔ ထင္လိုက္မိတာကိုး။ မိုးထဲေလထဲကြာလို႔ ဆက္စပ္မႈမရွိတဲ့ စကားသံ က်စ္လံုးဆီက ၾကားရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္သား အၾကားမွာ ဘာသာစကားအရ ဆက္သြယ္မႈရွိပံုမရဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘာသာစကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားမွာ အေရးမႀကီးဘူး။ ေန႔စဥ္ဘ၀ဆိုတာက စနစ္တက်ဘာသာစကားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဆုတ္ျဖဲကားယားႏိုင္တာေတြ အားလံုးနဲ႔ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနတာဟာ ဘ၀ပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ေရရာျခင္းမရွိတာဟာ ဘ၀ပဲမဟုတ္ဘူးလား။ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးေျပာသလို ျမစ္မွာ ဒီဖက္ကမ္းရွိလို႔ ဟိုဖက္ကမ္းရွိရမယ္ဆိုတာ အထင္ပဲျဖစ္ေနသလုိပဲေပါ့။ အဲဒီတုန္းက မင္းကေရာ ဟိုဖက္ကမ္းကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သြားခ်င္တာလို႔ ဟိုေကာင္က ေမးတယ္။ မင္းကပဲ ငါ့ကိုေျပာတယ္မဟုတ္လား။ မင္းလာရင္ ဟိုဖက္ကမ္းသြားရေအာင္လို႔ မင္းမေျပာဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျဖရင္း ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနရင္း ငါေျပာတာေတာ့အမွန္ပဲ။ မင္းမွာမ်ား ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခု ရွိေနသလားလို႔ပါလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အသက္နဲ႔ကိုယ္ တြဲေနတာ၊ ျမဲေနတာေတာင္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ ျဖစ္ေနျခင္းတစ္ခုပဲ။ ျဖစ္ေနတာဟာ မျဖစ္နဲ႔လို႔ ေျပာလို႔ တားလို႔မျဖစ္တဲ့ အေနအထားတစ္ခုပဲ။ ေလရွဴေနတာမ်ဳိးပဲ။ သူ႔အလိုလိုျဖစ္ေနတာပဲ။ ျမစ္လိုပဲ။ စီးေနတာဟာ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္ရွိေနတာပဲ။ စီးဆင္းမႈမရွိေတာ့ရင္ ျမစ္ဟာ ျမစ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ လူရဲ႕ျဖစ္ေနျခင္းဟာျမစ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ျမစ္ဟာ ျမစ္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါးဟာ ျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါးအျဖစ္ က်န္ေသးတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါးဟာ ျမစ္ရဲ႕ရွိေနျခင္း၊ ျမစ္ရဲ႕ရွိေနခဲ့ျခင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ လူရဲ႕ျဖစ္ေနရျခင္းဟာ ျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါးလိုပဲ။ ျဖစ္ေနတာ၊ စီးေျမာေနတာမဟုတ္၊ လူရဲ႕ အားထုတ္မႈဟာ သြားဖို႔ပဲ။ ေရာက္တာမေရာက္တာက တျခား။ ကၽြန္ေတာ္က ျမစ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အရွည္ႀကီးရွင္းျပေနမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာတာၿပီးသည့္တိုင္ သူတို႔ ဘာမွ် ၀င္မေျပာၾကဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာမွ ဟိုေကာင္က သြားစို႔လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆိုင္က ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ကအထြက္မွာ ၀ီစကီႏွစ္ပုလင္း လိုရမယ္ရ၀ယ္ခဲ့တယ္။ က်စ္လံုးကေတာ့ ျမနဒီကို ေလခၽြန္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေလွကိုသြားယူၿပီး ျမစ္စပ္မွာ ခ်ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ နြားေရလာခ်တဲ့လူႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္က ဘယ္သြားၾကမလို႔တုန္းလို႔ ေမးတယ္။ ဟိုေကာင္က ဟိုဖက္ကမ္းဆီပဲလို႔ ေျဖေတာ့ အဲဒီလူကပဲ ေရာက္ဖူးၾကသလားလို႔ ထပ္ေမးတယ္။ မေရာက္ဖူးဘူး၊ ခင္ဗ်ားေရာ ေရာက္ဖူးသလားလို႔ က်စ္လံုးက ၀င္ေျဖရင္း ျပန္ေမးတယ္။ မေရာက္ဖူးဘူးလို႔ အဲဒီလူက ေျဖတယ္။ သူကပဲ ဟိုဖက္ကမ္းေရာ ရွိရဲ႕လားလို႔ ထပ္ေမးျပန္တယ္။ ရွိရွိမရွိရွိဗ်ာ ခင္ဗ်ားအလုပ္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ အဲဒီလူလည္း မေက်နပ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ၾကည့္ရင္း လွည့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထြက္လာၾကတယ္။ တက္က ႏွစ္ေခ်ာင္းတည္းမို႔ ႏွစ္ေယာက္ေလွာ္တုန္း တစ္ေယာက္က နားေနခ်ိန္ရတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္၊ ဒီေတာ့လည္း ေတာေတြးေတာင္ေတြး ေတြးမိတယ္။ ဟိုဖက္ကိုမ်ားေရာက္ရင္ ဟိုေကာင့္အတြက္ သာယာလွပတဲ့အတိတ္အသစ္ေတြ ရေကာင္းရလိမ့္မယ္။ က်စ္လံုးအတြက္လည္း သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာကို ေရာက္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ဟိုဖက္ကမ္းကို ေရာက္ခဲ့ရင္ေပါ့။ ခုဆို ၀ီစကီေသာက္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထြက္လာခဲ့ၾကတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကမ္းဖက္ဆီေတာင္ လွမ္းၾကည့္လို႔ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ၊ ေနေတြ ေျပာင္းသာေျပာင္းသြားတယ္၊ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ မနက္တုန္းက ဟိုေကာင္က သူ႔အလွည့္နားေနတုန္း က်စ္လံုးကို လွမ္းေမးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလဲတဲ့။ က်စ္လံုးက နာရီအျမဲပတ္တာကိုး။ ငါ့နာရီ ဘက္ထရီကုန္သြားတာ ၾကာၿပီလို႔ က်စ္လံုးက ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့အထင္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မုတ္ဆိတ္ေတြ ရင္ဘတ္ထိကုန္ၿပီ၊ က်စ္လံုးဆံပင္ေတြလည္း ေက်ာထိကုန္ၿပီ။ ခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွာ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာရွိခဲ့ရင္ ေရာက္လိမ့္မယ္။ ဒီလိုမေျပာဘဲ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာဆီကိုေရာက္ခဲ့ရင္ ဟိုဖက္ကမ္းဆိုတာ ရွိလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာေျပာ သိပ္ေတာ့မထူးဘူး ထင္တယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ျမစ္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေလွာ္ေနၾကတုန္းပဲ။
-ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၅၊ ဧၿပီ ၂၀၀၇
Comments
Post a Comment