Skip to main content

Posts

Showing posts from July, 2013

အလင္းေရာင္၏ ေအာက္၌ [ျမင့္သန္း]

“ငါ့ႏွလံုးသားတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္တိုင္းလည္း မေန႔ကနဲ႔ကြာ၊ မေန႔ကလို မနာေတာ့ၿပီ…” ~ စိုင္းခမ္းလိတ္၊ အခ်စ္အတြက္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ အကုန္လံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနတာပဲ။ နံရံ၊ အိပ္ယာခင္း၊ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြ အားလံုးက အျဖဴေရာင္ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုး ေဖြးေနတယ္။ လင္းလက္ေနသလိုပဲ။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီလားမသိဘူး။ မိုးလင္းရင္ အလင္းေရာင္ရလာလို႔ အေမွာင္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမွာင္သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲမွာ အျမဲတမ္း မီးဖြင့္ထားတယ္။ အျမဲတမ္း အလင္းေရာင္ရွိေနတယ္။ မၾကာခင္ပဲ သူနာျပဳကိုခ်စ္စိန္ ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာႀကီး ေနထုိင္ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လားလို႔ေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္က အခန္းစည္း ဖယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အျပင္ဘက္မွာလည္း လင္းထိန္ေနၿပီ။ ေလေအးကေလး၊ တိုး၀င္လာတယ္။ မနက္ခင္းေလလို႔ ေခၚခ်င္ေခၚၾကလိမ့္မယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ေလတိုးခံရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ညဘက္မွာတိုးလာတဲ့ ေလေျပေလးနဲ႔ ဘာကြာသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုခ်စ္စိန္က မနက္စာလည္းယူလာတယ္။ မနက္စာဗန္းထဲကို စားပြဲကေလးမွာခ်လိုက္ၿပီး ျပင္ေနတယ္။ မနက္စာစားရင္း ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလးထဲမ...

ျမစ္တစ္စင္း လူႏွစ္ေယာက္ [ေမာင္ေဒး]

အမိန္႔ကေတာ့ တိတိက်က် ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပါပဲ။ ျမစ္ထဲမွာ ေရမခ်ဳိးရတဲ့။ တပ္စခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္ မီတာႏွစ္ရာ အကြာအေ၀းဟာလည္း တပ္သားတိုင္းအတြက္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမျဖစ္သတဲ့။ ဒီလိုရွင္းလင္းေနမွေတာ့ ဒီအမိန္႔ကို မွားယြင္းဘာသာျပန္တာမ်ဳိး မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အမိန္႔ကို ခ်ဳိးေဖာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ဳိးေဖာက္သူဟာ စစ္ခံုရံုးအတင္ခံရၿပီမွတ္။ ဒီအမိန္႔ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ဗိုလ္မွဴးျဖစ္သူကိုယ္တိုင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ဖတ္ျပခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တပ္တစ္ခုလံုးကို ဆင့္ေခၚၿပီး ဖတ္ျပခဲ့တာပါ။ ဌာနခ်ဳပ္ကလာတဲ့ အမိန္႔တဲ့။ ေပါ့တီးေပါ့ပ်က္သေဘာထားရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ သူတို႔တပ္ဟာ ျမစ္ႀကီးရဲ႕ဒီဘက္ကမ္းကို လြန္ခဲ့တဲ့သံုးပတ္ေလာက္က ေရာက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒီမွာပဲ တပ္စခန္းခ်ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ဟိုဘက္ကမ္းေပၚမွာေတာ့ ရန္သူေတြရွိတယ္။ သူတို႔အျမဲေခၚေလ့ရွိတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ “တစ္ဘက္လူေတြ” ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိလွတဲ့ ရက္သတၱပတ္သံုးခုကို သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာသာ အားလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ရွိေနတာပါ။ ျမစ္ကမ္းႏွစ္ဘက္စလံုးရဲ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းအကြာမွာ ေတာရွိတယ္။ အလြန္ထူထပ္တဲ...

ေခ်ာင္းမႀကီးေရလွ်ံတုန္းက သန္းခဘာလုပ္ေနလဲ [ျမင့္သန္း]

သန္းခတစ္ေယာက္ ရွိရွိမရွိရွိ ေလာကႀကီးကေတာ့ သိပ္ထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့လည္း သင္းကို ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႔ေတာ့လည္း မေခၚေလာက္ဘူး။ အဲသလိုေခၚမယ္ဆို ေခၚစရာလူေတြက အပံုခ်ည္းပဲ။ ေလာကႀကီးက သင္းရွိေနလို႔ သိပ္မထူးသလို သင္းကလည္း ေလာကႀကီးရွိေနတာ သူ႔အတြက္ ဘာမွမထူးဘူးလို႔ ထင္တာ။ သူထင္ရာသူေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိး။ ေမာင္ဆင္က သူ႔ကို ေခၚပံုသာၾကည့္ “ဆယ့္တစ္လက္မသန္းခ” တဲ့။ ဒီကိစၥေတာ့ မေတာ္မတည့္ေတြ ေလွ်ာက္မေတြးၾကခင္ ခုကတည္းက ရွင္းထားစမ္းပါရေစ။ ဒီေကာင္က လက္သမားေနာက္လိုက္၊ ပန္းရံေနာက္လိုက္လုပ္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ေတာ္ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ သူအေတြးေပါက္တဲ့အခါ ထင္ရာလုပ္တဲ့လူမ်ဳိး။ တစ္ေန႔ေတာ့ စာသင္တိုက္ႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စံေက်ာင္း အေပၚထပ္ ဆင္ဂလယ္(ဆင္ကပ္လယ္)က လက္ရန္းတန္းေတြ ျပဳျပင္တယ္။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သက္ကယ္ေသာင္ေမာင္ဆင္က ဦးစီးရတာေပါ့။ ေနာက္လိုက္က သန္းခရယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ဆင္က ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း ဆြမ္းစားေဆာင္လည္း ျပင္ေနရေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခြ လုပ္ေနရရွာတယ္။ အဲဒီမွာက ေသာင္းစိန္တို႔လူသိုက္ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းက လက္ရန္းေတြလဲတယ္ဆိုေပတဲ့ တစ္ခ်ီတည္း မိေခ်ာင္းတံုးေတြလည္း လဲလိုက္ရေတာ့တာကိုး။ အဲဒါေတြလဲၿပီးတယ္ဆိုရင္ပဲ အမွန္မွ...

တစ္ေန႔

တံတားေပၚ တစ္ခ်က္ခ်က္ျဖတ္ေနတဲ့ ရထားသံနဲ႔အတူ အရာရာ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ပ္ဖ်ပ္ အထူးသျဖင့္ ယခင္ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ ဒီဇယ္စား ရထားရွည္ရွည္ ခုတ္ေမာင္းရာအရပ္၊ မရဏစားက်က္ဆီ ခရီးႏွင္ေနတဲ့ ျမင္းရဲ႕ နားေတြ၊ ႏွာသီး၀နဲ႔ သြားေတြ ပုရစ္နဲ႔ ငွက္ေတြကို ငါ ဆက္နားေထာင္တယ္ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရထားကို ငါက မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းနဲ႔ မွားတယ္ မိုးမခပင္ကို ငါက အိမ္ယာနဲ႔ မွားတယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အခုလိုအခ်ိန္တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာဟာ ၾကြား၀ါစရာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျမက္ေျခာက္ကြင္းထဲ ငါ လွည့္လည္ခဲ့ ၿပီး ငါ့ဆံပင္ေတြထဲ ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ မႊားႏွစ္ေကာင္ ငါ့ဦးေရျပားကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး ဗာဂ်ီးနီးယား၀ိုင္ခ်ဳိလို ငါ့ေသြးကို ေသာက္ၿမိဳခဲ့ ၿပီး ရေသ့လ၀န္းေအာက္က ကမၻာေပၚ ေဟာဒီဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ငါ့ကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေပါ့။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) One Day by Joseph Millar ကို ဆီေလ်ာ္သလို။ ကဗ်ာအေၾကာင္း ဒီကဗ်ာကို ေက်းလက္ေဒသမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ရထားတစ္စင္းအနီးမွာ၊ ျမင္းစားက်က္ေျမနံေဘးမွာေပါ့။ "အရာတစ္ခုကို အျခားတစ္ခုနဲ႔ မွားၾကည့္တတ္ဖို႔" ဆိုတဲ့အေတြး၊ ဥပမာလကၤာကို ဖီဆန္တဲ့သေဘာမ်ဳိးကို ခ်ေရးၾက...

စိတ္ၾကြပံုအဆင့္ဆင့္

[ ၁ ] ဥကၠလာဟိုမားေကာင္စီ ၿမိဳ႕နယ္အ၀န္းအ၀ိုင္းအျပင္ဘက္ တစ္မိုင္ေလာက္နားေလးမွာ စိုစြတ္ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ဆြယ္တာအက်ႌနဲ႔ ညစ္ေထးေထး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲံ လူတစ္ေယာက္ ၈၁ လမ္း ကုန္းေက်ာ္တံတားအေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ႏို၀င္ဘာလရဲ႕ နံနက္ခင္း၊ အေရွ႕အရပ္ဆီမွာ ေနကို ျမင္ရရံုသာ ရွိေသးတယ္။ သူက အရိုးခိုက္ေနတဲ့ အခ်မ္းဒဏ္ကို သက္သာေအာင္ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ပူးကပ္ၿပီး ပြတ္ေနမိတယ္။ ဆယ့္ရွစ္ဘီးကားႀကီးေတြက အစုန္အဆန္ ေမာင္းႏွင္စျပဳေနၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ကို ဦးတည္ေနတဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြဟာ ဥကၠဟိုမားၿမိဳ႕ထဲကို ၀င္ေရာက္သြားၾကေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္ကလာခဲ့သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ။ ဒီကားႀကီးေတြဟာ ၃၅ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚေရာက္ၿပီး ေတာင္ဘက္က ဒါးလက္စ္ ဒါမွမဟုတ္ ဟူစတန္ၿမိဳ႕ေတြဆီကိုလည္း ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ေျမာက္ဘက္က်ေတာ့ ကန္းဆက္စ္ၿမိဳ႕၊ အိုမားဟား ဒါမွမဟုတ္ အမႊာၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေတာင္ ခရီးေပါက္သြားခ်င္သြားမွာ။ အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္ေမာင္းသြားမယ္ဆိုရင္လည္း အျခားၿမိဳ႕ေတြကို ေရာက္မွာပဲ၊ ေန႔လယ္ခင္းေလာက္ ဆိုရင္ေပါ့။ အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္သြားတဲ့ လမ္းမႀကီးကို သူေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလမ္းဘက္မွာက အျခားေရြးစရာလမ္းခြဲ သိပ္အမ်ားႀကီးရွိမယ့္ပံု မရဘူး...

ကေမၻာဒီးယားလက္ေရြးစင္ေဘာလံုးအသင္းသို႔

တစ္ခါတေလေတာ့ ေျမျမဳပ္လိုက္ရံုနဲ႔ မၿပီးတတ္ျပန္ဘူး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မိုင္းေတြ ကမၻာေျမဟာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို မၾကာမၾကာ ၿဖိဳခြင္းလို႔။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ဇြန္ ၂၀၁၃