လရောင်လမ်း

ဂၽြန္က ေျပာလိုက္သည္။ “ငါ အိပ္မက္တစ္ခု မက္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို မင္းကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ငါက ဘီယာဘားတစ္ခုထဲမွာ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔အတူ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ ေသာက္ရင္းစားရင္း စကားေျပာရင္းေပါ့။ ေသာၾကာေန႔ညဆိုေတာ့ ဘားကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူျပည့္ေနတာေပါ့။ သီခ်င္းသံလည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ဘီယာေသာက္ထားလို႔ ငါက ေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းစိုက္ေအာင္ ေကာင္းေနတာမ်ဳိးေတာ ့မဟုတ္ဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကို အထာက်တဲ့ေနရာပဲလို႔ ခံစားေနရတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြကလည္း လွတယ္။ တစ္ညလံုး ဒီအတိုင္းဆက္ကဲဖို႔ ငါ့အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ပါတယ္။ မင္းသိပါတယ္၊ ေရႊျဖစ္ေနတယ္ေပါ့ကြာ” သူက ျပတင္းေပါက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျဖေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္မွ အသက္ကိုျပင္းျပင္း ရွဴရင္း ဆက္ေျပာသည္။

[၁] ႀတိဂံပံုအမိုး ေက်းလက္အခန္းငယ္ေလး တစ္ခုအတြင္းမွာ ထိုင္ေနရင္း တံခါးရြက္ႏွစ္ခုပါမွန္တံခါးကိုျဖတ္ၿပီး အျပင္ကို သူမ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ စိုထိုင္းထိုင္း ေႏြတစ္ေန႔ပါပဲ။ သူမ ၀တ္စားထားပံုကေတာ့ သိပ္ေခတ္မဆန္လွဘူး။ ေရွ႕အိတ္ကပ္ႏွစ္ခုပါ စစ္ဖ်င္ၾကမ္း ရွပ္အက်ႌလက္တုိ၊ အိတ္ကပ္တစ္ခု အတြင္းမွာေတာ့ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ထိုးသြင္းထားတယ္။ အေရာင္အေသြးကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မီးခုိးေဖ်ာ့ေရာင္ အၾကမ္းစားေဘာင္းဘီက ဆူးပင္ေတြၾကား ျဖတ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ စုတ္ျပဲေနၿပီ။ သူမ အရွက္ကိုေရာ ပိုးမႊားေတြရန္ကပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း တာ၀န္ႏွစ္ခုယူ ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ အရာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပိုးမႊားေတြဆီက ထုတ္လႊတ္တဲ့ ယူကလစ္ဆီနံ႔ အၾကြင္းအက်န္ေတြ ရွိေနေသးတဲ့ သန္မာၿပီး ၾကြက္သားျပည့္၀တဲ့ သူမရဲ႕ လက္ဖ်ံေတြ။ ဒီလက္ဖ်ံေတြက အၿပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနတဲ့ ကိုင္းပင္ေတြၾကားမွာ လမ္းျဖစ္ေအာင္ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းသြားႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပသေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ၾကမ္းရွရွေျခဗလာကလည္း မညီမညာ ပက္ၾကားအက္ေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္းကို သက္ေသထူေနပါတယ္။ ဆင္ေျခေလ်ာဖုန္းဆိုးေျမဆီ သူမ ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္မွာ ပင္လယ္ေရတိုက္စားထားတဲ့ ဆားေသာင္ျပင္ကို ေ၀့၀ိုက္ပိ...

ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ကဗ်ာေနာက္က ကဗ်ာ The Poem behind the poem ကို သိဖို႔လိုလိမ့္မယ္ (အမွာ။ အလ်င္က မဂၢဇင္းတခ်ဳိ႕မွာ ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာက မ်ဳိးတူစုတစ္ခုတည္းေအာက္မွာျဖစ္ေနလို႔ ဒီနာမည္ပဲ ထပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။) ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တဲ့အလုပ္ကို စနစ္တက် ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလုပ္ေနတဲ့ ပညာရွင္ေတြရွိပါတယ္။ ဒီပညာရွင္ေတြရဲ႕ အယူအဆကို အထိုက္အေလ်ာက္ထည့္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔လိုရတာက ကဗ်ာကိုဘာသာျပန္တာပဲ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ အဘိဓာန္တစ္အုပ္နဲ႔ အပ်င္းေျပဘာသာျပန္လို႔ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့လူေတြ ယံုမွတ္မွားသေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာကေလး ေပၚလြင္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက လူငယ္ကဗ်ာေရးသမားတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္သူတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြကို စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းအနက္ေဖာ္, ျပန္စီ၊ Paraphrase လုပ္ၿပီး အနက္ေဖာ္ရတယ္လို႔ ေရးဖူးသတဲ့။ ဘယ္သူေရးတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူလည္း မမွတ္မိေတာ့လို႔ အေသအခ်ာ မသိလိုက္ရဘူး။ အဂၤလိပ္စာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္တဲ့ေနရာမွာ Paraphrase ဟာ သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ကဗ်ာလို အေရးအသားတစ္ရပ္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စာေပပစၥည္းတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ကနဦး/အ...

အဲလ္ဖရက္ တဲင္နစ္ဆင္ Alfred Tennyson (၁၈၀၉-၉၂) ဟာ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္၊ သူ႔အသက္ ရွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲလ္ဖရက္ တဲင္နစ္ဆင္ Alfred Tennyson (၁၈၀၉-၉၂) ဟာ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္၊ သူ႔အသက္ ရွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ေရးခ်င္ေနတာကေတာ့ ၾကာၿပီ။ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့ သူ႔သား ဟဲလယ္(မ)ကို ျပတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို သူ႔ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ေ၀တိုင္း ေနာက္ဆံုးကဗ်ာအျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးဖို႔လည္း မွာထားခဲ့တယ္။ ဟဲလယ္(မ)ကေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ သူ႔အေဖရဲ႕ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ျဖစ္ရွိေနခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းပဲလို႔ ဆိုတယ္။

အခ်စ္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ကန္းေနတာလို႔ ေျပာတုန္းက သူတို႔ ေနာက္ေျပာေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အသိစိတ္ရွိေနဆဲ ရွင္သန္သူေတြထက္ေတာင္ အေသေကာင္က ပိုၿပီး ဘယ္လိုခါးသီး ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္လည္း ဒါက စကားလွရံု ခံစားေကာင္းရံုေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ငါ့အတြက္ မင္းက အဲဒီေလာက္ထိကို အလင္းမတိုးဘူး ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ရတဲ့ မင္းရဲ႕ တိုေတာင္းလွတဲ့ ခဏတာေတြဟာ လူတိုင္း ေလးျမတ္ၾကတဲ့ အရိုင္း၀ါဒ အေဆာက္အဦက လွည့္စားဖို႔ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြပမာ။ မင္းဘ၀အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အားထုတ္မႈေတြက ငါ့ကို ေမာပန္းေစခဲ့ေပါ့။ ငါ ေနာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) They Were Not Kidding in the Fourteenth Century by Maureen N. McLane ကို ဆီေလ်ာ္သလို။ Image Credit: http://parisisinvisible.blogspot.com