လရောင်လမ်း

ေအးၿပီး၊ ေမႊးေနတယ္ အကိုင္းထက္က ေက်းငွက္ကေလးေတြ တီတီတာတာ ျမည္တယ္ ၾကယ္ပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြကို ေျမျပင္အႏွံက်ဲခ်ထားတယ္ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ့လူေတြ ေပ်ာ္မွာပဲ သူ႔သက္တမ္းကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔ၾကည့္ရတာ ရွင္သန္မႈအေပၚ ၿငီးေငြ႕ပံုမေပၚဘူး သူ႔ၾကည့္ရတာ ရွင္သန္မႈအေပၚ စိတ္လႈပ္ရွားပံုမရဘူး အခုလို မမွိတ္မသုန္ေနထိုင္ဖို႔ သူဘယ္လိုစိတ္ကူးရခဲ့သလဲ သူ႔ႀကီးျပင္းမႈဟာ မ်က္ျမင္သက္ေသမရွိေလာက္ေအာင္ သိုသိပ္လြန္းတယ္ သူဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တျဖည္းျဖည္း ထိုးထြက္ေနခဲ့တယ္ သူ႔အျမစ္ေတြကို လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ေက်ာက္ဆူးခ်ထားခဲ့တယ္ အခုလည္းၾကည့္ သူမလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနတယ္ ေလတိုက္သလို အကိုင္းအခက္ေတြကို ယိမ္းထိုးလိုက္ဖို႔လည္း ၀န္ေလးမွာမဟုတ္ဘူး သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ေရႊ႕မေပးဘူးဆိုတာကိုလည္း ထုတ္ေဖၚမေျပာဘူး သူ႔အေၾကာင္းကို ဘာတစ္ခုမွ တိတိပပ မသိၾကရဘူး သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာႏိုင္တာတစ္ခုပဲ သူရပ္ေနတဲ့ေနရာဟာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတုန္းက ခေရေစ့တြင္းက်ခဲ့တာေလး တစ္ခုပဲ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

အဲလိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္ ကဲ့ရဲ႕ဖို႔မဟုတ္၊ ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔မဟုတ္ ေသခ်ာတာက အဲလိုပဲ တကယ္ျဖစ္သြားတယ္ အဲဒီျဖစ္စဥ္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားၾကည့္မယ္ အနည္းဆံုး မဆံုးေသးတဲ့အထိ။ Phenomenological It just happens. Worthy of neither polemics nor compliments. The fact is that it really happens. I will follow the phenomenon, At least, until it ends. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

မ်က္လံုး တစ္ခုခုကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အကြာအေ၀းတစ္ခု လိုတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြဟာ ဘာအေရာင္ပါလိမ့္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲအတိတ္ ဦးတည္ရာကေတာ့ တစ္ခုတည္း ဒါေပမဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရတဲ့ အရာေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ မျဖစ္မေန ျဖစ္ေနရျခင္း ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွ မေရြးခဲ့ဘူး။ အျငင္း မဟုတ္ပါဘူး ေန၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး တကယ္မရွိပါဘူး။ ဗဟို ေလထီးမပြင့္တာေလာက္ ကသိကေအာက္ႏိုင္တာမရွိဘူး လုပ္ပါဦး ကမၻာလံုးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာၿပီ။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

လြတ္လပ္တဲ့ ငွက္ဟာ ေအာင္ႏိုင္မႈရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ ကခုန္တယ္ ၿပီးေတာ့ အစုန္စီးၿပီး ေမ်ာလြင့္တယ္ အရွိန္ျမင့္စီးေၾကာင္းရပ္တန္႔သည့္ တိုင္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕အေတာင္ေတြကို လိေမၼာ္ေရာင္ ေနျခည္ထဲ ျဖန္႔ခ်ထားတယ္ ၿပီးေတာ့ ဒါ ငါ့ေကာင္းကင္ပဲလို႔ ေၾကြးေက်ာ္ရဲေပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလွာင္အိမ္က်ဥ္းကေလးထဲ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္ သူ႔ရဲ႕ အမ်က္တရား သံတိုင္မ်ားကိုျဖတ္ ေဖာက္ထြက္ ျမင္ႏိုင္ခဲရွာတယ္ သူ႔ကို အေတာင္ညွပ္ၿပီး ေျခထိပ္ခတ္ထားတယ္ ဒီေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းပြင့္လာၿပီး ေတးသီတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ဟာ ပုက်ိပုက်ိေတးသံကို စိုးရြံ႕စြာ သီဆိုတယ္ သူ မသိရတဲ့ အရာေတြအေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ သူေကာင္းေကာင္း တမ္းတႏိုင္ေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ သူ႔သံစဥ္ကို ဟိုးအေ၀း ေတာင္ကုန္းဆီက ၾကားရတယ္ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေတးသီေနတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ငယ္။ လြပ္လပ္တဲ့ငွက္ဟာ ေနာက္ထပ္လာမယ့္ေလညွင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားတယ္ ကုန္သည္ေလႏုႏုက သက္ျပင္းခ်ေနတဲ့ သစ္ပင္မ်ားကို ျဖတ္စီးလာ တီေကာင္၀၀ေလးက အာ႐ုဏ္ေတာက္ေတာက္ ျမက္ခင္းမွာ ေစာင့္ကာ သူ႔မွာလည္း ေကာင္းကင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမည္တစ္မ်ဳိးနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္တစျပင္မွာ ရပ္ေနရွာတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္စံငွက္ သူ႔အရိပ္ေတြက...

စာ ေရးခ်င္လာတယ္။ ဒါဆို တစ္ခုခုရိုက္ႏွိပ္ဖို႔ လိုၿပီ။ အလ်ဥ္းသင့္တာ တစ္ခုခု ခ်ေရးပစ္လိုက္မယ္။ မျဖစ္ဘူးလား၊ ျဖစ္တယ္။ ကဲ.. ညဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတယ္၊ တကယ္ တကယ္။ တစ္လက္စတည္း ျပန္လည္သံုးသပ္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ါက်ဟာ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာ မေရာက္ဘူး။ ဘာကိုမွ ဆိုလိုရာမေရာက္လို႔လည္း သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ၀ါက်ေတြဟာ ဖတ္႐ႈဖို႔ သက္သက္ထက္ပို အသံုးက်တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ သိပ္အေရးမႀကီးလွေတာ့ဘူး။ ဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ လိုတယ္။ ကဲ ညဟာ လက္ဖ်ားေပၚမွာတင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားၿပီ။ အေမွာင္အေၾကာင္း နည္းနည္းဆက္ေျပာဖို႔ လိုလာၿပီ။  တကယ္ေတာ့ အေမွာင္ဟာ စၾက၀ဠာထဲမွာ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ ေနကေလးအခ်ဳိ႕၊ ပိုၿပီးအတိအက်ဆိုရရင္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာအခ်ဳိ႕၊ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းလက္ေနတတ္တာက လြဲလို႔ ပံုမွန္အေျခအေနပဲ။ အတိအက်ဆိုလိုက္မွ ပိုကြာသြားတာမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာမွမေျပာတာက ပိုၿပီး အခ်က္အလက္ဆန္တယ္၊ ဆန္ခ်င္မွလည္းဆန္မယ္။ တကယ္ဆို ၾကယ္အေရအတြက္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထက္ အမ်ားႀကီး မ်ားေနဆဲပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေလ၊ အေမွာင္ကေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိ က်ယ္ျပန္႔နက္႐ႈိင္းတယ္။ အတိုင္းအဆမရွိ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အာကာျပ...

ကား စထြက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ နံရံေတြခ်ည္း ျမင္ေနရတယ္။ နံရံေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ သံဆန္ကာ၊ အုတ္တံတိုင္း၊ ၀ါးကပ္၊ ပု႑ရိတ္ပင္ စသည္ စသည္။ နံရံ၊ စည္း႐ိုး၊ ၀င္းျခံ၊ တံတိုင္း ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အရာေတြခ်ည္းပဲ။ ကားလမ္းနံေဘးက နံရံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိတယ္။ နံရံတိုင္းမွာ တံခါးတစ္ေပါက္စီ (ပိုခ်င္လည္း ပိုမွာေပါ့) ရွိေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ တံခါးဆိုတာက နံရံေတြေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာရတဲ့ အရာပဲလို႔ ဖ်ပ္ကနဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ နံရံမပါဘဲ သီးသန္႔ရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ တံခါးမ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ တံခါးခ်ည္းသီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာလည္း တံခါးရြက္ေတြသာ ပံုခ်င္ပံုထားမယ္၊ ဒါကို တံခါးစစ္စစ္ပါလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ တံခါးဆိုတာမ်ဳိးက ဖြင့္ႏိုင္, ပိတ္ႏိုင္၊ ၀င္ထြက္သြားလာႏိုင္တဲ့ ဟာမ်ဳိးမွ ပီျပင္တဲ့တံခါးတစ္ခ်ပ္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။ တံခါးေတြနဲ႔ နံရံေတြ ဘယ္လိုဆက္စပ္မႈ ရွိေနသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိတယ္။

" ဒီလူနဲ႕တူေသာ အက်ိဳးမ်ိဳး မင္းတစ္ေယာက္ ကင္းလြတ္ ေ၀းပါေစ. . .” (ကိုေန၀င္း။ “ေမာင့္ လျပည့္၀န္း”)        သူတို႔လင္မယား ညားတာ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ အေဖအေမက ယူေစခ်င္တယ္။ သူတို႔ခ်င္းလည္း သေဘာက်တယ္။ စိိန္,စိန္ခ်င္း ထပ္တယ္လို႔တခ်ိဳ႕က ေျပာသလိုပဲ။ အစကေတာ့ ေကာင္မေလးကို သူကႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမက အၾကပ္ကိုင္တယ္။ အေဖကေတာ့ မသိမသာ စကားထည့္တယ္။ မင္းမာမီနဲ႔ဒယ္ဒီ ယူုတုန္းက ခ်စ္ၾကလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ လူၾကီးေတြ စကားနားေထာင္ ၿပီးယူၾကတာ။ လူႀကီးစကား နားေထာင္ရင္ေတာ့ မွားခဲတာေပါ့ေလလို႔ ေျပာတယ္။ အေမကေတာ့ ဆရာ၀န္မႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလူနာလိုပဲ သဘာထားတယ္။ မင္း သူနဲ႔ယူမွ မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္မွာ။ မင္းက ေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္မွာ။ ေျခာက္ျပားတစ္ပဲ ပဲရမွာ။ လူမွာ စား၀တ္ေနေရးတင္မကဘူး၊ ဂုဏ္ကလည္း အေရးႀကီးတယ္။ အေရးမၾကီးဘူး မထင္နဲ႔.. စသျဖင့္ စသျဖင့္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ သူကလည္း သူပဲ။ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ ခက္ေနတာက ကဗ်ာဆရာ ဆိုတာ ေက်ာင္းသြားတက္။ ေအာင္လက္မွတ္ရလာလို႔ ကဗ်ာဆရာမျဖစ္ဘူး။ ကဗ်ာဆရာကို ေန႔တုိင္းေခၚ ထမင္းေကၽြးေနလို႔လည္း ကုိယ္က ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ အျပင္ကလာတယ္ ဆုိေပတဲ...

ဖန္ပုလင္းေလး ရရခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အဖ်ားဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ စပါးက်ီ အေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတြ အစာယက္ေနတဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ရွာေတြ႕တာ။ ဒီလို ဖန္ပုလင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ပိုးသတ္ေဆးတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ၾကြက္သတ္ေဆး ထည့္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းကေလး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပုလင္းကေလးက အေတာ္ေသးတယ္။ အထဲမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ေျမႀကီး တစြန္းတစကလြဲလို႔ ဘာသဲလြန္စမွ မက်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေရနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျခာက္ခံထားလိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရေတြရွိေသးရင္ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နည္းနည္းခုန္ေနတယ္။ ဧရာမစမ္းသပ္မႈႀကီးတစ္ခု ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးလိုပဲ။ ဒီအဖ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လာကစားေနက်။ တစ္ေယာက္တည္းကစားတယ္လို႔ ဆိုရတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကစားမယ့္အေဖၚမရွိလို႔ပဲ။ ေ၀းေ၀းမသြားနဲ႔ ေျမးေလးဆိုတဲ့ အဘြားရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာတယ္။ ေဒၚေလးေတြေျပာတဲ့ ပ႐ွဴးေခါင္းျဖတ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ရင္ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစမ္းသပ္မႈကိုေတာ့ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုညီထြဋ္ရဲ႕ ရြက္လႊင့္ျခင္းသီခ်င္း ေခတ္စားေနတ...