လရောင်လမ်း

ငါတို႔ကို အရင္စ စြန္႔ခြာသြားခဲ့တာက ဘာသာစကား။ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်လာတဲ့ စကားလံုးအုပ္လိုက္ႀကီး။ လူေတြစကားေျပာခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ပါးစပ္ကိုတစ္ေယာက္ ထိုးႏွက္ၾက။ အခ်စ္အတြက္က ေ၀ါဟာရ မရွိ။ မိန္းမေတြရဲ႕ ၾကြက္သားဆိုင္ေတြ ႀကီးထြားလာၿပီး သူတို႔ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာက ေႏြးလ်ရိုးစင္းတဲ့ ၾကင္နာမႈတစ္ခု ေမြးဖြားမေပးႏိုင္ေတာ့။ ငန္က်ိက်ိအရသာနဲ႔ ကႏၱေကာစေၾကာင့္ လွ်ာေတြက အေလးခ်ိန္တက္။ ျမဴခိုးလို ၿမိဳ႕ေပၚရစ္တြယ္ၿပီး အရာရာကို ျမင္ကြင္းက ပိတ္ကြယ္လ်က္။ ငါ့နားတစ္စံုက ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေရာေႏွာရုပ္ဖ်က္လို႔ စစ္ထြက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္။ ေနရာတကာမွာ ငါတို႔အသံထြက္ပံုရဲ႕ ပုပ္အဲ့မႈ။ ဒါေၾကာင့္ ဆိုနီရိုးလင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကို သတိရမိတယ္လို႔ တစ္ေယာက္ကဆို။ ေလထုဟာ မူလအတိုင္း ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းနဲ႔ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေၾကာင္း လူေတြၾကား သတင္းပ်ံ႕။ ဒါဟာ အနက္ရႈိင္းဆံုးအခ်စ္တစ္ခုဆိုတဲ့ ေတးသြားအစကို ၾကားႏိုင္ရာ မရွိေတာ့တဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဆံုးသတ္။ ဒါဟာ ဂ်က္ဇ္ဂီတသမားတြိင္း ဘယ္တုန္းကမွ မေမြးဖြားခဲ့သလိုမ်ဳိး။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) The Ear is an Organ Made for Love by E. Ethelbert Miller ကို ဆီေလ်ာ္သ...

အရင္တုန္းကေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ပဲ ဒီေကာင္က သူပဲ ဆရာႀကီးအျမဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ အလံတိုင္ကို သူပဲ ကိုင္တဲ့ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရာင္စံုခဲတံေတြအကုန္လံုး ယူတဲ့ေကာင္ အေကာင္းဆံုး ခက္ရင္းခြကို အပိုင္စီးတဲ့ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သဲနဲ႔ပက္တဲ့ေကာင္ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပြဲကို သူ႔ကိုဖိတ္ခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ မုန္႔ႀကိဳးလိမ္ေတြကို သူ႔ဆို အျမဲေကၽြးခဲ့တယ္ ထီးလည္း အတူေဆာင္းခဲ့တာပဲ ဖားျပဳတ္ႀကီးေနတဲ့ က်င္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုျပခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ခင္သလဲဆိုရင္ ၀က္သက္ေပါက္တုန္းကဆိုလည္း တူတူပဲ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀က္သက္အတူတူ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ ဒီေကာင္က အျမဲတမ္း ဆရာႀကီးျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၿပီ၊ ဂ်ိမ္းစ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ေလွာင္ရမယ္ ဒီေကာင့္ ေရာင္စံုခဲတံေတြကို စြပ္ျပဳတ္ထဲ ထည့္ပစ္ရမယ္ ဂ်ိမ္းစ္ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ေက်ာင္းအတူတူ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အိမ္ကို ေျပာရမယ္ ဒီေကာင္က ဆရာႀကီးပဲ အျမဲျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေက...

ထိုင္ခံုမွာပဲ အေတာ္ၾကာၾကာ အဆီရစ္ၿပီး သူ ထိုင္ေနမိတယ္။ လက္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ထားရင္း မ်က္လံုးေမွးေမွးေတြဆီကေန ႏွင္းပန္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။  စားလိုက္တဲ့ အစာေတြ အစာေရမ်ဳိကတဆင့္ အူထဲေရာက္တဲ့အထိ သူ႔အစာေျခစနစ္တစ္ေလွ်ာက္ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ေႏွးေကြးေလးလံစြာ အသက္ကို ပ်င္းပ်င္းရိရိ ရွဴေနမိတယ္။ ၀မ္းမီးၿငိမ္းသြားတဲ့ အရသာကို ဒီေရတက္လာသလို သူခံစားေနရတယ္။ ေကာ္ဖီအိုးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ေၾကြခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္တယ္။ ရနံ႔ျပင္းရွရွက သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရလာေစတယ္။ ရုတ္တရက္ သတိရလိုက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး၊ အဆင့္ဆင့္ သတိရသြားပံုမ်ဳိး။ အနာဂတ္တစ္ေနရာဆီကေန ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္လည္သတိရေနရသလို ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးပဲ။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အခ်ိန္ကာလဟာ အစိတ္အပိုင္းႏွစ္ခုအျဖစ္ ကြဲထြက္သြားၿပီး စက္၀ိုင္းပိတ္တစ္ခုအတြင္းမွာ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳတို႔ဟာ တစ္ခုေနာက္တစ္ခုလိုက္ၿပီး လည္ပတ္ေနၾကသလိုပဲ။ ေကာ္ဖီထဲက ႏို႔ႏွစ္အေနေတာ္ေလာက္ ေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ေမႊလို႔ သူ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီက ေအးေနၿပီဆိုေပမယ့္ အေႏြးဓာတ္ေငြ႕ေငြ႕ က်န္ေနေသးတယ္။ သူက ေကာ္ဖီကို ပါးစပ္ထဲ ခဏငံုထားလိုက္ၿပီးမွ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး လည္ေခ်...

ပန္းတိုင္မရွိဘူး၊ ျမန္ႏႈန္းမရွိဘူး ေက်ာ္တက္ဖို႔မလိုဘူး၊ အေမာဆို႔မခံဘူး ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါး တစ္သားတည္းမက်ဘူး ၾကည့္ရႈခံရဖို႔ အသက္လုေရြ႕လ်ားေနတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ဘယ္ေျခနဲ႔ညာေျခေတာင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေနစရာမလိုဘူး အနည္းဆံုးေတာ့ ကဗ်ာေရးတာဟာ အမ်ားသေဘာက် အေ၀းဆံုးေျပးျပရတဲ့ ပြဲတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ လိုတာေတြျဖည့္ရတယ္၊ တည္ေဆာက္ရတယ္ အသက္ကိုပံုမွန္ရွဴမယ္၊ အေၾကာေလွ်ာ့မယ္ အာဟာရျပည့္၀ေအာင္ စားသံုးမယ္ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္မယ္ ေယာက္်ားခ်င္းေတာင္ အဲဒီေကာင္ေပါင္သားကို ႏွစ္လိုစြာ ဖြင့္ဟခ်ီးက်ဴးႏိုင္ရမယ္ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေရးတာဟာ ေလးပင္မႈကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ သယ္ပိုးထမ္းရြက္ခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒီထက္ပိုရင္ ကဗ်ာေရးတာဟာ ေျမဆြဲအားကို ငါတို႔ေတြ အတူတကြ ေ၀မွ်ခုခံခဲ့ၾကတာေတာင္ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Image: onlyhdwallpapers.com

တိဘက္ကို သြား ကုလားအုပ္တစ္ေကာင္ စီး သမၼာက်မ္းစာ ဖတ္ ဖိနပ္ကို ေဆးျပာဆိုး မုတ္ဆိတ္ေမႊး ထား ကမၻာကို စကၠဴေလွနဲ႔ ပတ္ သတင္းစာ မွာဖတ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းနဲ႔ပဲ အစာ၀ါး ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး ဘရိတ္ထားထက္ထက္နဲ႔ အေမႊးသတ္ ၿပီးရင္ မင္းနာမည္ကို သူ႔ လက္ေမာင္းမွာ ထြင္း ဓာတ္ဆီနဲ႔ သြားတိုက္ တစ္ေနကုန္အိပ္ၿပီး ညမွာ သစ္ပင္ေတြေပၚေလွ်ာက္တက္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး တူမီးက်ည္ေဂၚလီနဲ႔ ဘီယာေသာက္ ေရေအာက္ထဲ ေခါင္းကိုအုပ္လို႔ တေယာထိုး ဖေယာင္းတိုင္ပန္းေရာင္ေတြေရွ႕ ဗိုက္သားလႈပ္ က မင္းရဲ႕ေခြးကို သတ္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္အျဖစ္ ၀င္အေရြးခံ စည္ပိုင္းျပတ္ထဲမွာ ေန မင္းေခါင္းကို ရဲဒင္းနဲ႔ ခြဲ မိုးေရထဲ ခတၱာ စိုက္ ကဗ်ာေရးရေလာက္ေအာင္ပဲ မမိုက္နဲ႔။ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) Friendly advice to a lot of young men by Charles Bukowski ကို ဆီေလ်ာ္သလို

စက္ရုပ္ကေလးဟာ ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္စရာ တာ၀န္တစ္ခု ရခဲ့တယ္။ အရံအဖြဲ႕ထဲ ေရာက္ၿပီးလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဒီတာ၀န္ကို သူယူလိုက္ရတာ။ တာ၀န္ကေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြကို အစာေကၽြးဖို႔ပါပဲ။ ေၾကာင္ကေလးတြကို အစာေကၽြးဖို႔ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာက ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြ ရွိေနတာက ၾကြက္ေတြရဲ႕ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ပဲ၊ ဒီေနရာမွာ ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ကေလးေတြကလည္း ေၾကာင္,ကေလးေလးေတြ ထပ္ထပ္ေမြးေနတယ္၊ ဒီေတာ့ အစာလည္း လိုလာတယ္။ စက္ရံုအ၀င္တံခါးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေၾကာင္စာခြက္ေတြ ရွိတယ္။ နံနက္ေစာေစာ အဲဒီေနရာကို စက္ရုပ္ကေလး ထြက္သြားလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြဟာ ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးၾကေသးတယ္။ စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ ေျခသံေတြက တုန္ခါမႈကို ၾကားၿပီး ကမၻာပ်က္ေတာ့မလို ၀ရုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြဟာ စက္ရုပ္ကေလးကိုျမင္လည္း ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး။ စက္ရုပ္ကေလးက အစာခြက္ထဲ အစာညိဳညိဳေတြ ေလာင္းခ်ၿပီး ေရခြက္ကို ေအာက္ခ်ေပးတာကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တတ္လာၾကတယ္။ အဆံုးတစ္ေန႔မွာေတာ့ ေၾကာင္ကေလး...

တကယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အသံုး၀င္ေနစရာေတာ့ မလိုဘူးဆိုပါစို႔ ကမ္းစပ္မွာ ေနစာလႈံေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို အနည္းဆံုးေတာ့ လူတခ်ဳိ႕အတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေလာက္တယ္ ဆိုပါစို႔ ေနကို ဘုရားအျဖစ္ကိုးကြယ္ၿပီး ေနစာလႈံတာကို ၀တ္ျပဳမႈပံုစံတစ္ခုလို ယူဆၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ေပါ့ လိႈင္းစီးဘုတ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲျပင္စကိတ္တစ္စံု ဒါမွမဟုတ္ ေဂါ့ဖ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ လည္ပင္းဖက္ထားတဲ့ သူေတြ သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ အသံုး၀င္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မျငင္းခံုႏိုင္လည္း သူတို႔မွာ အဓိပၸာယ္လို႔ မရွိဘူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရခက္မိမွာပါပဲ သူတို႔ ကၽြမ္းက်င္သရုပ္ျပေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္သူတစ္ဦး မရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္မွေပါ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးရဲ႕ လက္သံကို နားေထာင္သူမရွိဘူး အလုပ္ခ်ိန္ၿပီး တစ္ေန႔တာ ေရႊ၀ါေရာင္နာရီ ဟွဴးဗွားလမ္းတစ္ေနရာ တိုက္ခန္းမွာ သူမ တေယာထိုးေလ့က်င့္တာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္ ဒါဆို လူေတြ ၀င္ေၾကးေပးနားေထာင္တဲ့ ဂီတပြဲတစ္ခုတင္ဆက္ႏိုင္ေလာက္ဖို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ တေယာေကာင္းေကာင္းထိုးတတ္မလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သူမမွာ နားေထာင္မယ့္ ပရိသတ္ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးခိုင္းမယ္ဆိုရင္ ရာစုႏွစ္မ်ားၾ...