၀မ္းနည္းေနေသာ စက္ရုပ္ကေလး

စက္ရုပ္ကေလးဟာ ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္စရာ တာ၀န္တစ္ခု ရခဲ့တယ္။ အရံအဖြဲ႕ထဲ ေရာက္ၿပီးလို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဒီတာ၀န္ကို သူယူလိုက္ရတာ။ တာ၀န္ကေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြကို အစာေကၽြးဖို႔ပါပဲ။ ေၾကာင္ကေလးတြကို အစာေကၽြးဖို႔ အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာက ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြ ရွိေနတာက ၾကြက္ေတြရဲ႕ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ပဲ၊ ဒီေနရာမွာ ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ကေလးေတြကလည္း ေၾကာင္,ကေလးေလးေတြ ထပ္ထပ္ေမြးေနတယ္၊ ဒီေတာ့ အစာလည္း လိုလာတယ္။ စက္ရံုအ၀င္တံခါးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေၾကာင္စာခြက္ေတြ ရွိတယ္။ နံနက္ေစာေစာ အဲဒီေနရာကို စက္ရုပ္ကေလး ထြက္သြားလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြဟာ ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးၾကေသးတယ္။ စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ ေျခသံေတြက တုန္ခါမႈကို ၾကားၿပီး ကမၻာပ်က္ေတာ့မလို ၀ရုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးၾကတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြဟာ စက္ရုပ္ကေလးကိုျမင္လည္း ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး။ စက္ရုပ္ကေလးက အစာခြက္ထဲ အစာညိဳညိဳေတြ ေလာင္းခ်ၿပီး ေရခြက္ကို ေအာက္ခ်ေပးတာကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔

ေမာ့ၾကည့္တတ္လာၾကတယ္။ အဆံုးတစ္ေန႔မွာေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေတြဟာ စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ မာေက်ာေက်ာကိုယ္ထည္ ေထာင့္စြန္းေတြကို သူတို႔ ကိုယ္လံုးေလးေတြနဲ႔ စတင္ပြတ္သပ္လာၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ ေက်ာရိုးေလးေတြကို ေကြးလို႔၊ ကိုယ္လံုးေလးေတြက စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြမွာ ပတ္ခ်ာလွည့္လို႔၊ သူတို႔ သြားေလးေတြနဲ႔ စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုက္လို႔ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက စက္ရုပ္ကေလး ႏိုးလာခ်ိန္မွာ (Shut Down လံုးလံုး ျဖစ္မသြားဘဲ Diagnostics Mode နဲ႔ သူက အိပ္ေနမိတာ) သူ႔ ပုခံုးေပၚမွာ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ တက္အိပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ပုခံုးႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ တစ္ေကာင္စီ တက္အိပ္ေနၾကၿပီ။

သူက ေခါင္းကို ဘယ္ညာယမ္းၿပီး ေၾကာင္ေရႊ၀ါေလးႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ "မင္းတို႔က အစာေကၽြးတဲ့သူကို သိတယ္ေပါ့" လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြ သူ႔ကို ခင္ဖို႔ အေၾကာင္းရင္းက ဒီတစ္ခုပဲရွိတယ္လို႔ သူက ထင္ထားတဲ့ပံုမ်ဳိး။ ေျပာပါရေစေတာ့၊ ေၾကာင္ကေလးေတြကို အစာေကၽြးခ်ိန္ဟာ စက္ရုပ္ကေလးရဲ႕ တစ္ေန႔တာမွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဆိုတာပဲ။ ဒါကို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာရံုးခန္းက စက္ရုပ္ကေလးကို လွမ္းေခၚတယ္။

"ေၾကာင္ေတြကို မင္း ရွင္းလင္းပစ္ရမယ္" လို႔ စက္ရုပ္မန္ေနဂ်ာက ေျပာတယ္။

"ဘယ္လို" လို႔ စက္ရုပ္ကေလးက ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။

"ေၾကာင္ေတြကို မင္း သတ္ပစ္လိုက္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတာ"

"ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔လဲ"

"ငါတို႔မွာ ၾကြက္ေတြရွိခဲ့လို႔ ေၾကာင္ေတြ ေမြးခဲ့တာ။ အခု ၾကြက္ဆိုလို႔ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ ေၾကာင္ဆိုလည္း တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မလိုေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကို အစာေကၽြးရတာ စားရိတ္ေထာင္းမွန္း မင္းလည္း သိသားပဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို သတ္မပစ္ႏိုင္ဘူးေလ"

"အံမာ၊ မင္း သိပ္ကို သတ္ႏိုင္တာေပါ့ ေကာင္ေလးရယ္။ ဒါ မင္းအလုပ္ပဲ၊ ကဲ အခုပဲ သြားလုပ္ေတာ့"

"ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို ေမြးမယ္ဆိုရင္ေရာ၊ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင္ကေလးေတြ ဆိုရင္ေရာ.."

"မင္းေၾကာင္ကေလးေတြ..၊ မင္းေၾကာင္ကေလးေတြတဲ့လား။ အစာေကၽြးဖို႔ မင္းမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လား။ သူတို႔ကို ထားဖို႔ အိမ္ေရာ ရွိလို႔လား။ မင္းကိုယ္တိုင္က ငါတို႔ဟာေလ။ နားလည္လား။ မင္းကို ငါတို႔က ပိုင္တာ"

"မင္းက ကုမၸဏီပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းပဲ၊ ဒီေတာ့ မင္းကို ခိုင္းတဲ့အတုိင္း မင္းလုပ္ရလိမ့္မယ္" စက္ရုပ္မန္ေနဂ်ာက စက္ရုပ္ကေလးဘက္ဆီကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီကို ဒီလိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ရွားရွားပါးပါးပဲ။

"ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မသတ္ႏိုင္ပါဘူး"

"ေကာင္းၿပီေလ။ မင္း ငါ့မ်က္စိေရွ႕က အခု ထြက္သြားလိုက္ေတာ့"

နံနက္ခင္း စက္ရုပ္ကေလးႏိုးလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ အစာထုပ္နဲ႔ ေရခြက္ကို ယူလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ကေလးေတြကို သူ, မေတြ႕ရဘူး။ အစာခြက္ေတြကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို လာပြတ္သပ္မယ့္၊ သူ႔ ပုခံုးေတြေပၚကို ခုန္တက္မယ့္ အေကာင္ကေလးေတြ တစ္ေကာင္မွ ရွိမေနေတာ့ဘူး။

ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚကို သူ ၿပိဳလဲက်သြားတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ေျဖာင့္တန္းၿပီး သူ႔ေက်ာျပင္က အေဆာက္အဦရဲ႕ အုတ္ခဲေတြဆီမွာ။ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အဦႀကီးရဲ႕ အထက္ဆီမွာ ထြန္းပထြက္ေပၚလာတဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ေနလံုးႀကီးကို သူ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငါ့ကို ရပ္တန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္စမ္းပါလို႔ ေနမင္းႀကီးက သူ႔ကို ေျပာေနသလိုပဲ။

လူသားေတြရဲ႕ ကမၻာမွာ ကိုယ့္ကို ေျပာတဲ့အတိုင္း ကိုယ္က မလုပ္ရင္၊ လုပ္မယ့္ တျခားတစ္ေယာက္ကို သူတို႔က ရွာခိုင္းလိမ့္မယ္လို႔ စက္ရုပ္ကေလး သိလိုက္ရပါတယ္။

အဲဒါၿပီးေတာ့ စက္ရုပ္ကေလးကို အရံအဖြဲ႕ထဲကေန ထုတ္ပယ္လိုက္တယ္။ သူ, မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးသမားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့  မူရင္းအလုပ္မွာပဲ သူ႔ကို ျပန္လည္တာ၀န္ခ်ထားလိုက္ၾကတယ္။

မူရင္းအလုပ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနေတာ့မွပဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သူ နားလည္လာၿပီဆိုတာ စက္ရုပ္ကေလး သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ အရင္ကနဲ႔ အခု၊ မတူညီတဲ့ အၿပိဳင္ဘ၀ႏွစ္ခုဟာ သမုဒၵရာႀကီးတစ္ခုလို တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု က်ယ္ျပန္႔ျခားနားလြန္းလွတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြက္လႊင့္ၿပီး ကူးလူးသြားလာႏိုင္မယ့္ပံုလည္း မရဘူး၊ အဲဒီမွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလဆိုတာ မရွိဘူးေလ။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

An extract from "Sad Robot Stories" by Mason Johnson