မေန႔က (၂)

စေနေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အီရီကာတို႔ ရွီဘူယာမွာေတြ႕ၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ ဇာတ္အိမ္တည္ထားတဲ့ ၀ူဒီအလန္ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ၾကတယ္။ သူ ၀ူဒီအလန္ရုပ္ရွင္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အနံ႔ရလိုက္သလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကီတရုအေနနဲ႔ သူ႔ကို အခုလို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ တစ္ခါမွမေခၚဖူးဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ကားကလည္း ေကာင္းတယ္၊ ရံုထဲကထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ရႊင္ျမဴးေနၾကတယ္။
ေန၀င္ရီတေယာလမ္းေတြအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏေလာက္ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆာကူရာဂို၀ါကာက အီတလီရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုကိုသြားၿပီး ပစ္ဇာနဲ႔ ကီယန္းတီး၀ိုင္နီ ေသာက္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေလးက စားေပ်ာ္ေသာက္ေပ်ာ္ရွိၿပီး ေစ်းႏႈန္းကလည္း သင့္တင့္တယ္။ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ပဲရွိၿပီး စားပြဲေတြေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ထြန္းထားတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္းတုန္းက အီတလီစားေသာက္ဆိုင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စားပြဲေတြေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး စားပြဲခင္းကို ပိုးသားေရာင္စံုအကြက္ဆင္ေတြ သံုးတတ္ၾကတယ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္၊ ပထမဆံုးခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ ေကာလိပ္ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေျပာႏိုင္သမွ်အရာအကုန္လံုးပဲ (ဒါကို တကယ္ပဲခ်ိန္းေတြ႕တာလို႔ ဆိုႏိုင္ခဲ့ရင္ေပါ့ေလ)။ ခုေလးတင္ၾကည့္လာခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားအေၾကာင္း၊ ေကာလိပ္တက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ါသနာေတြအေၾကာင္း။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ကိုပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔စကားေျပာရတာ အဆင္ေခ်ာတယ္၊ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ေတာင္ အသံထြက္ၿပီး သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ေသးတယ္။ ေဖွာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ရယ္လာေအာင္လုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္ေလး ေက်ာနပ္တယ္လို႔ထင္တာပဲ။


"ရွင္အထက္တန္းကတည္းက တြဲလာတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ မၾကာေသးခင္ကမွ ျပတ္သြားတယ္လို႔ အာကီ့ဆီက ၾကားတယ္" အီရီကာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
"ဟုတ္ပါ့။ တြဲလာတာ သံုးႏွစ္နီးပါးေတာင္ရွိၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ဘူး ဆိုပါေတာ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတာ၊ အာကီ့ေျပာပံုအရေတာ့ လိင္ကိစၥေၾကာင့္တဲ့။ ေကာင္မေလးက..၊ အင္း ကၽြန္မဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ဟို ရွင္လိုခ်င္တာမေပးဘူးဆို.."
"အဲဒါလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါခ်ည္းပဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔႔ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္၊ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေပၚ စိတ္ရွည္ႏိုင္မယ္ထင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေသခ်ာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုမျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ"
အီရီကာက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူေနခဲ့ၿပီးသားဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာပဲဆိုက္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒီလိုအဆံုးသတ္ဖို႔ ေရွာင္လႊဲမရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္" ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါ ရွင့္အတြက္ မခက္ခဲဘူးလား" လို႔ သူကေမးတယ္။
"ဘာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ခဲရမွာလဲ"
"အတြဲရွိေနရင္းနဲ႔ ရုတ္တရက္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားရတာေလ"
"တစ္ခါတေလေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းပဲေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ခက္ခဲတဲ့ အထီးက်န္အေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိးေတြဟာ ငယ္တုန္းအခ်ိန္မွာ လိုအပ္တယ္မဟုတ္လား။ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္လာဖို႔အတြက္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္မဟုတ္လား"
"ရွင္က အဲဒီလို ထင္တယ္ေပါ့"
"သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ ပိုမိုသန္စြမ္းႀကီးျပင္းလာဖို႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ခက္ခဲတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖို႔ လိုသလိုေပါ့၊ ႀကီးျပင္းမႈဟာ အတြင္းသားထဲမွာ အကြင္းလိုက္ပတ္ခ်ာလွည့္ၿပီး ပိုမိုက်စ္လစ္လာေစသလိုမ်ဳိး"
ေျပာသာေျပာရတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းသားထဲမွာ အကြင္းလိုက္ပတ္ခ်ာလွည့္ေနတဲ့ ႀကီးျပင္းမႈမ်ဳိးကို စိတ္ကူးၾကည့္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္သေလာက္ကေတာ့ ကိတ္လံုးတစ္ခုကို လွီးထားတဲ့ အၾကြင္းအက်န္ေတြလိုမ်ဳိးပဲ ျမင္ရတယ္။ "လူေတြဟာ ဘ၀မွာ အဲဒီလိုကာလမ်ဳိးေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာတူတယ္။ အဲဒီကာလဟာ တစ္ေန႔မွာ အဆံုးသတ္သြားမွာပဲလို႔ သူတို႔သိေနတယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ေကာင္းဦးမွာ" သူက ျပံဳးလိုက္တယ္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ရွင္။ မၾကာခင္မွာ သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရွင္ ေတြ႕မွာပါ"
"ေမွ်ာ္လင့္ရတာေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ဇာစားေနခ်ိန္မွာ အီရီကာက တစ္ခုခုကို အေတြးနက္ေနတယ္။
"တနိမူရ။ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းအၾကံဉာဏ္ကို ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ခ်င္လို႔ ျဖစ္မလား"
"ျဖစ္ပါတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာထဲက ေနာက္ထပ္တစ္ခုေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခုမွစေတြ႕ခါစ လူေတြဟာ အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အၾကံဉာဏ္လိုခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အီရီကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အၾကံဉာဏ္လိုခ်င္ေနတဲ့ကိစၥဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာသိေနတယ္။
"ကၽြန္မ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတယ္" လို႔ သူက စေျပာတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက တစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးေနတယ္။
"ရွင္လည္း သိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။ အခု အာကီက ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ အတတ္သင္ေက်ာင္းမွာ ဒုတိယႏွစ္ျပန္တက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာစာမွလည္း မလုပ္ဘူး။ ေက်ာင္းပ်က္တာလည္း ခဏခဏပဲဆိုေတာ့ လာမယ့္ႏွစ္မွာလည္း ေသခ်ာေပါက္ က်ဦးမွာပဲ။ လူမေရြးတဲ့ေက်ာင္းတစ္ခုခုကို မွန္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ သူ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ၀ါေဆးဒါးကလြဲလို႔ နည္းနည္းမွမေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မစကားေရာ၊ သူ႔မိဘေတြစကားကိုပါ နားမေထာင္ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း ပိုပိုၿပီး ရြတ္လာတယ္...၊ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း ၀ါေဆးဒါးမွာ တက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ၀ါေဆးဒါးစာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ စာေကာင္းေကာင္းက်က္ရမွာေပါ့။ အဲဒီလိုမွ မက်က္ဘဲ..."
"ဘာလို႔ သူက စာေကာင္းေကာင္းမက်က္တာလဲ"
"ကံၾကမၼာသာ ကိုယ့္ဘက္ပါရင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေအာင္လိမ့္မယ္လို႔ သူက တကယ္ႀကီးကို ယံုေနတာ။ စာက်က္တယ္ဆိုတာက အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲတဲ့" လို႔ အီရီကာက ေျပာတယ္။ ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။ "မူလတန္းမွာတုန္းကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အဆင့္က စာေတာ္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အျမဲတမ္းထိပ္ဆံုးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အလယ္တန္းလည္းေရာက္ေရာ သူ႔အဆင့္ေတြက ထိုးက်လာတယ္။ သူက တကယ္ေတာ့ ကေလးဉာဏ္ႀကီးရွင္တစ္မ်ဳိးပဲ။ သူ႔ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးက ပံုစံတက် ေက်ာင္းသင္ရိုးအခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္တာပါ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းပ်က္ၿပီး သူ႔ဘာသာ လုပ္ခ်င္တဲ့ဟာေလွ်ာက္လုပ္ေနတာကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။ ကၽြန္မက သိပ္ေတာ့ဉာဏ္ေကာင္းလွတာမဟုတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း စာကိုဂရုတစိုက္က်က္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတဲ့အိမ္စာ အားလံုးၿပီးေအာင္လုပ္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စာသိပ္က်က္တဲ့ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ႀကိမ္ပဲႀကိဳးစားရၿပီး ေကာလိပ္ကိုတန္းေရာက္ခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ပါခဲ့တာျဖစ္မယ္။
သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အာကီ့ကို ကၽြန္မ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ သူ႔မွာ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အစြန္းေရာက္အေတြးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ အရမ္းခက္ခဲတယ္။ ခန္ဆိုင္းေလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ပဲ ၾကည့္ေပါ့။ တိုက်ဳိမွာပဲေမြး၊ တိုက်ဳိမွာပဲႀကီးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ ခန္ဆိုင္းေလသံကို သင္ၿပီး၊ အဲဒါေလနဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးစကားေျပာၿပီး ဒုကၡခံမွာတဲ့လဲ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ နားမလည္ႏိုင္တာ။ အစတုန္းကေတာ့ သူေနာက္ေနတယ္ထင္တာ၊ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက တကယ့္ကို အတည္ေပါက္လုပ္ေနတာကိုး"
"ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ သူက မတူတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာမ်ဳိး ထင္တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ သူႀကီးျပင္းခဲ့သမွ်ပံုစံနဲ႔ မတူတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါေၾကာင့္ပဲ ခန္ဆိုင္းေလသံနဲ႔ ေျပာရေရာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အေတာ္ေလးကတ္သီးကတ္သတ္ႏိုင္တဲ့ ေျဖရွင္းနည္းမ်ဳိးေပါ့၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သေဘာတည္းပါပဲ"
အီရီကာက ပစ္ဇာတစ္စကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ခပ္ႀကီးႀကီးတံဆိပ္ေကာင္းတစ္ခုစာေလာက္ ကိုက္လိုက္တယ္၊ ၿပီး ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀ါးေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာလိုက္တယ္။
"တနိမူရ၊ ရွင္စိတ္မရွိရင္ ကၽြန္မ တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္။ ကၽြန္မမွာ တျခားေမးစရာ လူလည္း မရွိလို႔ပါ"
"အင္း ေမးေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ တျခားေရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာျပန္ေျပာစရာ ရွိလို႔လဲ။
"ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကာလတစ္ခုထိၾကာေအာင္ အျပင္ကိုထြက္လည္မယ္၊ ၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တကယ္ကို ရင္းႏွီးသြားၾကမယ္ဆုိရင္ ေကာင္ေလးဟာ ေကာင္မေလးအေပၚ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာစိတ္၀င္စားမႈမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္တယ္မဟုတ္လား"
"ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္"
"သူတို႔ နမ္းၾကတယ္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးက ဒီထက္ပို ေရွ႕ဆက္တိုးခ်င္လာတာပဲမဟုတ္လား"
"ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ ေသခ်ာတာေပါ့"
"ရွင္ေရာ အဲဒီလိုပဲလား"
"ဒါေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါေပမဲ့ အာကီကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ေရွ႕ဆက္ အဆင့္တက္ခ်င္တဲ့ပံုစံမျပဘူး"
မွန္ကန္တဲ့စကားလံုးကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏအခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္။
"ဒါကေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္" လို႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာ လူတို႔လိုခ်င္တာကို ရယူဖို႔အတြက္ မတူညီတဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုယ္စီရွိတယ္။ ကီတာရုက ခင္ဗ်ားကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ေမြးရာပါကို ႀကိဳက္တာ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အရမ္းကိုရင္းႏွီးၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေနေတာ့၊ သာမန္အားျဖင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့၊ ေရွ႕ဆက္ၿပီးအဆင့္တက္ဖို႔ကို ခက္ေနတာမ်ဳိးထင္တယ္"
"ရွင္ တကယ္ပဲ အဲဒီလိုထင္လား" ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းယမ္းလိုက္တယ္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္တမ္းနားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳအရေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးမျဖစ္ဖူးဘူး။ အဲဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါ"
"သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လိင္ဆႏၵမရွိဘူးလို႔ တစ္ခါတေလ ခံစားရတယ္"
"သူ႔မွာ ရွိတာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို ၀န္ခံဖို႔ သူ႔အတြက္ နည္းနည္းရွက္စရာေကာင္းေနတာမ်ဳိး ျဖစ္မွာပါ"
"ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔က အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီေလ၊ အရြယ္ေရာက္ၿပီးၿပီေလ။ ဒီအတြက္ ရွက္စရာမလိုေအာင္ အသက္ေစ့ေနၿပီမဟုတ္ဘူးလား"
"လူတခ်ဳိ႕က တျခားလူေတြထက္ပိုၿပီး နည္းနည္းျမန္ျမန္ ရင့္က်က္တာျဖစ္မယ္"
ဒီအေၾကာင္းကို အီရီကာက စဥ္းစားေနတယ္။ သူက ျပႆနာတစ္ခုခုရွိရင္ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းေျပာၿပီး ေျဖရွင္းတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္မယ့္ပံုေပၚတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
"ကီတရုဟာ တစ္ခုခုကို တကယ္ရိုးရိုးသားသား ရွာေဖြေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္၊ သူ႔ပံုစံနဲ႔ေပါ့။ သူရွာေဖြေနတဲ့အရာကို သူ မိမိရရရွိၿပီလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တိုးတက္မႈတစ္ခုခု သူ လုပ္မျပႏိုင္ေသးတာပါ။ ဘယ္ဟာကို ရွာေဖြေနသလဲမွမသိရင္ေတာ့ အဲဒီရွာေဖြေရးလုပ္ငန္းစဥ္ဟာ သိပ္လြယ္ကူမွာမဟုတ္ဘူးေလ"
အီရိကာက ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းနက္နက္ေတြကို ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္က ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတယ္၊ ေသးငယ္ေတာက္ပတဲ့ မီးေရာင္ေလးတစ္ခုေပါ့။ အဲဒီပံုစံေလးက လွလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္ရတယ္။
"အင္းေလ။ သူ႔အေၾကာင္းကို ရွင္က ကၽြန္မအထက္ အမ်ားႀကီးပိုသိပါတယ္"
သူက သက္ျပင္းခ်တယ္။
"တကယ္ေတာ့ အာကီအျပင္ ကၽြန္မ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မထက္တစ္တန္းႀကီးတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တင္းနစ္ကလပ္က တစ္ေယာက္ပဲ"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ရမွာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ျဖစ္သြားတယ္။
"အာကီ့ကို ကၽြန္မ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္သလိုမ်ဳိး တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကၽြန္မခ်စ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ သူနဲ႔ေ၀းေနရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြားနာက်င္ရတယ္၊ အျမဲတမ္း အဲဒီေနရာဆီကပဲ ေအာင့္တယ္။ ကၽြန္မ အမွန္အတိုင္းေျပာတာ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ သူ႔အတြက္သီးသန္႔ ဦးထားတဲ့တစ္ေနရာ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တျခားတစ္ခုခုႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မအတြင္းထဲမွာ "တြန္းအား" တစ္ခု ရွိေနျပန္တယ္၊ ျပင္ပက လူမ်ဳိးစံုနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံဖို႔ေပါ့။ ဒါက သဘာ၀က်တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးေလ၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားသည္ျဖစ္ေစ မ်ဳိသိပ္မထားႏိုင္ဘူး"
သူ႔ကို ပ်ဳိးထားတဲ့ အိုးထဲကေန ထုိးထြက္ရွင္သန္ေနတဲ့ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ အပင္ေလးတစ္ပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
"ကၽြန္မ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာ ဒါကို ဆိုလိုတာပါ" လို႔ အီရီကာ ေျပာတယ္။
"ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားခံစားရတဲ့အတိုင္းအတိအက် ကီတရုကို ျပန္ေျပာသင့္တယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ား တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေနတယ္ဆိုတာကို သူ မသိေအာင္ဖံုးထားမယ္ဆိုရင္လည္း သူကေတာ့ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သိသြားမွာပဲ၊ အဲဒီအခါက်ရင္ သူ နာက်င္ရလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္မွာကို ခင္ဗ်ား မလိုလားပါဘူး"
"ဒါေပမဲ့ သူက လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မ တြဲေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေလ"
"ခင္ဗ်ားဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို သူနားလည္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာပဲ" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ရွင္က အဲဒီလို ထင္လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကီတရုအေနနဲ႔ အီရီကာ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတာကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးၾကည့္တယ္၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲခံစားေနရတာပဲေလ။ ဒီအခ်က္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ခံစားခ်က္တူညီတဲ့ အေနအထားမွာရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အီရီကာ တကယ္တမ္းျဖစ္ေနတဲ့ (ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့) အရာကို ကီတရုတစ္ေယာက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လက္ခံႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရာႏႈန္းျပည့္စိတ္မခ်ႏိုင္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူက ဒီေလာက္မာတဲ့ေကာင္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အီရီကာက ဒီအခ်က္ကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားၿပီး သူ႔ကိုလိမ္မယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ခက္ခဲသြားႏိုင္တယ္။
အဲကြန္းကထြက္လာတဲ့ ေလေအးေအးေၾကာင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးကို အီရီကာက ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
"မၾကာခဏဆိုသလို ကၽြန္မ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္ေလ့ရွိတယ္။ အာကီနဲ႔ ကၽြန္မက သေဘၤာတစ္စင္းေပၚမွာ။ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခုကို သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ သြားေနရတယ္။ သေဘၤာထဲက အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ အတူတူရွိေနတယ္၊ အခ်ိန္က အေတာ္ညဥ့္နက္ေနၿပီ၊ သေဘၤာေဘးဘက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္အ၀ိုင္းေလးထဲကေန ကၽြန္မတို႔ လျပည့္၀န္းႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလဟာ အလင္းေပါက္ျမင္ရတဲ့ ေရခဲသန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လတဲ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျခမ္းတိတိက ေအာက္ေျခက ပင္လယ္နက္ႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္။ "လနဲ႔တူတယ္ေနာ္"လို႔ အာကီက ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ "ဒါေပမဲ့ အဲဒါက တကယ္ေတာ့ ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတာ၊ ရွစ္လက္မေလာက္ပဲ ထူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ခင္း ေနထြက္လာတာနဲ႔ အားလံုးအရည္ေပ်ာ္သြားမွာ။ အခု အခြင့္ရွိတုန္းအခ်ိန္မွာ နင္ တစ္၀ႀကီးၾကည့္ထားေပါ့" တဲ့။ အဲဒီအိပ္မက္ကို ကၽြန္မ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မက္ခဲ့တယ္။ ၾကည္ႏူးစရာအိပ္မက္ပါ။ မက္တဲ့အခါတိုင္း တူညီတဲ့လတစ္စင္းတည္းပဲ၊ ရွစ္လက္မ ထူတယ္။ ကၽြန္မက အာကီ့ေပၚမွာ ေမွးစက္ေနမယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ လႈိင္းေတြက သေဘၤာကို ညင္ညင္သာသာပုတ္ခတ္ေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ အႀကိမ္တိုင္းမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္၀မ္းနည္းၿပီးပဲ ကၽြန္မ အဲဒီအိပ္မက္က ႏိုးထလာရတယ္"
အီရီကာက ခဏေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စကားျပန္စတယ္။
"အာကီနဲ႔ ကၽြန္မ အဲဒီခရီးမွာ ထာ၀ရဆက္သြားေနႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲလို႔ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ညတိုင္း ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေႏြးေထြးပူးကပ္ေနၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္အ၀ိုင္းေလးကေန ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လမင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ၾကမယ္။ မနက္ေရာက္လာရင္ လမင္းႀကီးက အရည္ေပ်ာ္သြားမွာ၊ ဒါေပမဲ့ ညအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေပၚလာမွာပဲေလ။ ဒါက အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေသာ ညတစ္ညမွာ လမင္းႀကီးဟာ အဲဒီေနရာမွာ ရွိခ်င္မွရွိေနေတာ့မွာ။ အဲဒီလိုေတြးမိရင္ ကၽြန္မ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးက်ဳံ႕၀င္သြားတယ္လို႔ တကယ္ခံစားရတဲ့အထိကို ကၽြန္မ အရမ္းေၾကာက္တာ"

******

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကီတရုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာေတြ႕ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းေတြ႕တာ အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ ေမးတယ္။
"မင္းသူ႔ကို နမ္းလိုက္လား"
"ဘယ္ကလာ"
"မပူပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းနမ္းလည္း ငါ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
"အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြ ငါ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး"
"သူ႔လက္ကိုေရာ မင္း ကိုင္လိုက္ေသးတယ္"
"ဟင့္အင္း သူ႔လက္ကိုလည္း ငါမကိုင္ဘူး"
"ဒါဆို မင္း ဘာလုပ္လိုက္လဲ"
"ငါတို႔ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ညစာစားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါပဲလား"
"ပံုမွန္အတိုင္းဆို ပထမဆံုးခ်ိန္းတဲ့အခါမွာ စြတ္လုပ္လို႔ မရဘူးေလ"
"ေဟ တကယ္လား။ ဒီလိုမ်ဳိးသမီးရည္းစားလို ခ်ိန္းမေတြ႕ဖူးေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး"
"ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔အတူေနရတာ ငါ ေပ်ာ္ပါတယ္။ သူသာ ငါ့ေကာင္မေလးဆို မ်က္စိေအာက္က ဘယ္ေတာ့မွအေပ်ာက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး"
ကီတရုက စဥ္းစားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ တစ္ခုခုေျပာေတာ့မယ္လုပ္ၿပီးမွ တျခားတစ္ခု ေျပာင္းေျပာဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ပံုရတယ္။
"ဒီေတာ့ မင္းတို႔ ဘာေတြစားေသာက္ၾကလဲ" လို႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။
"ပစ္ဇာနဲ႔ ၀ိုင္နီ" သူက အေတာ္အံ့ၾသသြားပံုေပၚတယ္။
"သူ ပစ္ဇာႀကိဳက္တယ္လို႔ ငါလံုး၀မသိပါလား။ ငါတို႔အတူ သြားဖူးတာက၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတြလို၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေပါေပါထမင္းဆိုင္ေလးေတြ။ ၀ိုင္ေတာင္ေသာက္ေသးတယ္လား။ သူေသာက္တတ္မွန္းေတာင္ ငါမသိပါလား"
ကီတရုက သူကိုယ္တိုင္လည္း အရက္ကို လက္ဖ်ားနဲ႔မတို႔ဘူး။
"သူအေၾကာင္းမင္း မသိတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွိေနမွာ" လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဆီက ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖရတယ္။ ၀ူဒီအလန္ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း (သူက အတင္းေမးလို႔ ဇာတ္လမ္းစဆံုးကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာျပရေသးတယ္)၊ အစားအေသာက္ (ဘီလ္ဘယ္ေလာက္ရွင္းလိုက္ရသလဲကအစ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပါင္းရွင္းလား၊ တစ္ေယာက္တည္းရွင္းလားဆိုတာအထိ)၊ အီရီကာ ဘာ၀တ္လာသလဲ (အျဖဴေရာင္ခ်ည္သား၀တ္စံု၊ ဆံပင္စည္း)၊ ဘယ္လိုအတြင္းခံမ်ဳိး၀တ္လာသလဲ (ငါက ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲကြ) ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ အီရီကာ တျခားေကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ တြဲေနတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခြန္းမွ မဟလိုက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူမက္ေလ့ရွိတဲ့ ေရခဲလအိပ္မက္အေၾကာင္းေရာပဲ။
"ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့ထပ္ေတြ႕ဦးမလဲဆိုတာ မင္းတို႔ေတြ ခ်ိန္းလိုက္ၾကေသးလား"
"ဟင့္အင္း။ မခ်ိန္းလိုက္ဘူး" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔လဲ။ မင္း သူ႔ကို ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္ဘူးလား"
"သူက မိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ဳိး ငါတို႔ ေရွ႕ဆက္သြားလို႔မရဘူးေလ။ သူက မင္းရဲ႕ ေစာ္ေလ။ သူ႔ကိုနမ္းလည္း ရတယ္လို႔ မင္းကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ဘက္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အဲဒီလိုမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ"
ကီတရုက ထပ္ၿပီး စဥ္းစားေနျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းသိလား၊ အလယ္တန္းၿပီးကတည္းက ငါ စိတ္ကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ငါ့မိဘေတြနဲ႔ ဆရာေတြ၊ အားလံုးက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ သြားဖို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ငါ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္မိခဲ့တဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ေပါ့ကြာ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အရာေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါသိသေလာက္ေတာ့၊ ဆရာ၀န္ဆီသြားလို႔လည္း ဘာမွမထူးပါဘူး။ သေဘာတရားအရေတာ့ ဟုတ္သလိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္ဆီသြားလို႔လည္း ေသာက္တလြဲပဲ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ငါ့မွာျဖစ္ေနတာေတြကို အစဆံုး သူတို႔ကသိတဲ့ပံုနဲ႔ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ စကားေတြခ်ည္းပဲ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ေလွ်ာက္ေျပာခိုင္း၊ သူတို႔က နားေထာင္။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ငါေတာင္လုပ္တတ္ေသးတယ္"
"ခုထိ စိတ္ဆရာ၀န္နဲ႔ မင္းေတြ႕ေနရတုန္းပဲလား"
"အင္း။ တစ္လႏွစ္ႀကိမ္။ မင္းေမးလို႔ ေျပာရရင္၊ ပိုက္ဆံကို ေရထဲလႊတ္ပစ္သလိုပဲ။ ဒီအေၾကာင္း အီရီကာက မင္းကို မေျပာျပဘူးလား"
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါစဥ္းစားတဲ့ ပံုစံက ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ ေဂါက္ေနလဲ ငါမသိဘူး။ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ပံုမွန္ကိစၥေတြကို ပံုမွန္နည္းလမ္းအတိုင္းလုပ္ေနတာပဲလို႔ ျမင္တာ။ ဒါေပမဲ့ ငါလုပ္သမွ် အားလံုးနီးပါးဟာ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ လူေတြက ေျပာတယ္"
"အင္း မင္းဆီမွာ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အရာတခ်ဳိ႕ ရွိေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ"
"မင္းရဲ႕ ခန္ဆိုင္းေလသံလိုမ်ဳိးေပါ့"
"အင္း မင္းေျပာတာမွန္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါက နည္းနည္းေတာ့ ပံုမွန္ထက္ပိုတယ္" လို႔ ကီတရုက ၀န္ခံတယ္။
"ပံုမွန္လူေတြက အဲဒီေလာက္ထိေရာက္ေအာင္ မသြားဘူး"
"အင္း မင္းေျပာတာ မွန္ႏိုင္ပါတယ္"
"ဒါေပမဲ့ မင္းလုပ္ေနတာေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္၊ အဲဒါေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါေျပာႏိုင္တယ္"
"အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့"
"ဒါဆို အဲဒါ ဘာမွားေနလို႔လဲကြာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စိတ္တိုသြားတယ္ထင္တယ္ (ဘာကိုနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္တိုတာလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေ၀ခြဲတတ္ဘူး) ကၽြန္ေတာ့္ေလသံကေတာ့ မာထန္လာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
"ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မေပးဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လဲ။ မင္းဘာသာ ခန္ဆိုင္းေလသံနဲ႔ေျပာခ်င္ရင္၊ မင္းအေနနဲ႔ ေျပာသင့္တာပဲ။ လုပ္သာလုပ္။ အခု မင္း ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ စာမက်က္ခ်င္ဘူးမဟုတ္လား။ မက်က္နဲ႔ေပါ့။ အီရီကာရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ မင္းေခါင္းႀကီး ထိုးမထည့္ခ်င္ဘူးမဟုတ္လား။ မင္းကို ထိုးထည့္ပါလို႔ ဘယ္သူက ေျပာေနလို႔လဲ။ ဒါ မင္းဘ၀။ မင္းလုပ္ခ်င္တာကိုပဲလုပ္၊ တျခားလူေတြ ဘယ္လိုထင္မလဲဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
ကီတရုရဲ႕ ပါးစပ္က နည္းနည္းေလး ပြင့္ဟသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့အားတႀကီး ေငးၾကည့္ေနတယ္။ "မင္းသိလား တနိမူရ။ မင္းက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ခါတေလမွာ အရမ္းပံုမွန္ျဖစ္လြန္းတာ တစ္ခုပဲ၊ အဲဒါမင္းသိလား"
"အခု မင္းဘာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားလဲ။ မင္းရဲ႕ အက်င့္ကိုေတာ့ အလြယ္ေလးေျပာင္းပစ္လိုက္လို႔ မရဘူးေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ ငါ့အက်င့္ကို ငါေျပာင္းလို႔မရဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ငါေျပာခ်င္ေနတာ"
"ဒါေပမဲ့ အီရီကာဆိုတဲ့ေကာင္မေလးက မိုက္တယ္ေလကြာ။ သူက မင္းကိုလည္း တကယ္ဂရုစိုက္တယ္။ မင္းဘာပဲလုပ္လုပ္ သူ႔ကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံနဲ႔။ သူ႔လိုမိန္းကေလးမ်ဳိး မင္းဘယ္ေတာ့မွာ ထပ္ေတြ႕ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းေျပာမွမဟုတ္ဘူး၊ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိရံုနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးေလ"

*********

ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ကီတရု ေကာ္ဖီဆိုင္ကေန အလုပ္ထြက္သြားတယ္။ အလုပ္ထြက္သြားတယ္လို႔သာ ေျပာရတာ၊ တကယ္က ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူ ဆိုင္ကိုေပၚမလာေတာ့တာပဲ။ အဆက္အသြယ္လည္း မရ၊ ခြင့္ယူမယ္လို႔လည္း ေျပာခဲ့တာမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ဆိုင္မွာလူအက်ဆံုးရာသီ၊ ဒီေတာ့လည္း ဆိုင္ပိုင္ရွင္က အေတာ္ေလးေဒါပြတယ္။ တစ္ပတ္စာလုပ္အားခ ရစရာရွိေသးေပမယ့္ ကီတရုက လာမယူဘူး။ သူက ဖ်ပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားရံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ၊ ဒါေပမဲ့ ခုလို ရုတ္တရက္ႀကီး ျပတ္သြားရတာကေတာ့ ၾကမ္းလြန္းတယ္။ တိုက်ဳိမွာ တျခားတြဲစရာသူငယ္ခ်င္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။
သူေပ်ာက္မသြားခင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရက္ေလာက္အလိုမွာေတာ့ ကီတရုဟာ ပံုမွန္အတိုင္းမဟုတ္ဘဲ စကားနည္းေနတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စကားသြားစလည္း စကားမ်ားမ်ားျပန္မေျပာဘူး။ အဲဒါၿပီးေတာ့ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အီရီကာဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး သူဘယ္ေရာက္ေနလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္းႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္၊ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆြဲမယူႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ၾကား ျဖစ္ပ်က္သမွ်ဟာ သူတို႔ကိစၥပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္၊ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး သူမ်ားကိစၥထဲ လက္၀င္လွ်ဳိတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတတ္တဲ့ အရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ သီးျခားကမၻာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ျဖစ္ေအာင္ေနထိုင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ျပတ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုခ်ည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိျပန္တယ္။ ကီတရုနဲ႔ အီရီကာတို႔ အတြဲကို ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့မိသမွ်အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ စာရွည္တစ္ေစာင္ေရးၿပီး သူ႔ဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီထက္အမ်ားႀကီးပိုေကာင္းႏိုင္ခဲ့သားပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆီက ျပန္စာတစ္ေစာင္မွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။
***********
အီရီကာကူရိတနိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာႏွစ္ခါပဲျမင္ခဲ့ဖူးတာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကတည္းက အခုဆို ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုေတာင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ လူမွားစရာမရွိဘူး။ သူကေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတုန္းပဲ၊ အရင္ကလိုပဲ သက္၀င္လႈပ္ရွားတဲ့ အမူအရာနဲ႔ပဲ။ အနက္ေရာင္ဇာအက်ႌ၊ အနက္ေရာင္ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေသးသြယ္တဲ့လည္တိုင္မွာ ပုလဲကံုးႏွစ္ကံုးဆြဲထားတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ မွတ္မိပါတယ္။ အာကာဆကာဟိုတယ္က ၀ိုင္အရသာျမည္းစမ္းပြဲပါတီတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ေနတာ။ လူကံုတံေတြရဲ႕ပြဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပြဲနဲ႔ဆီေလ်ာ္တဲ့ အေရာင္ရင့္၀တ္စံုနဲ႔နကၠတိုင္ကို စမတ္က်က်၀တ္ထားတယ္။ ဒီပြဲကို စပြန္ဆာေပးထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းတစ္ခုရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ သူကေရာက္ေနတာ၊ သူ႔အလုပ္သူ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းစီမံႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျမင္သာတယ္။ ဒီပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာရသလဲဆိုတာေတာ့ သိပ္ရွည္ေနမွာစိုးလို႔ ရွင္းမျပေတာ့ဘူး။
"တနိမူရာ၊ ကၽြန္မတို႔ အျပင္ေလွ်ာက္လည္တဲ့ညကတည္းက အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ရေလာက္ေအာင္ ရွင္ ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ စကားစျမည္ထပ္ေျပာႏိုင္ဦးမလားလို႔ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
"ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းေလးပိုလွလြန္းေနလို႔ပါ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
သူက ျပံဳးတယ္။ "ရွင္ ကၽြန္မကို ေျမွာက္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ နားေထာင္လို႔ေကာင္းသား" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက လိမ္ညာတာမဟုတ္သလို ေျမွာက္လံုးလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေပၚ အေလးအနက္ထားစိတ္၀င္စားရေလာက္ေအာင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လွလြန္းအားႀကီးေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေရာ အခုေရာေပါ့။
"ရွင္တို႔အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ခဲ့ေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရွင္ အဲဒီမွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္" သူက ေျပာတယ္။
ကီတရုမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ရတာ လံုး၀ၿငီးေငြ႕စရာျဖစ္သြားလို႔ ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ထြက္ခဲ့တာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အီရီကာ အက်ဥ္းခ်ဳံး စျမံဳ႕ျပန္ၾကတယ္။ ေကာလိပ္ၿပီးေတာ့ အေသးစားထုတ္ေ၀သူတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ခန္႔တယ္၊  သံုးႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ထြက္လိုက္တယ္။ အဲဒီကတည္းက အခုထိ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတာ့ တစ္ေယာက္မွမရွိေသးဘူး။ အီရီကာကေတာ့ အခုထိ တစ္ကိုယ္တည္းပဲ။
"အလုပ္ရွင္က ခိုင္းလြန္းလို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရွိပါဘူး" လို႔ အီရီကာက ေဖာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကီတရုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားစကို သူကပဲ စေဖာ္လိုက္တယ္။
"အာကီက အခု ဒန္ဗွာမွာ ဆူရွီစားဖိုမွဴးခ်ဳပ္ လုပ္ေနတယ္" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
"ဒန္ဗွာမွာလား"
"ေကာ္လိုရာဒိုက ဒန္ဗွာမွာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လေလာက္က သူ ကၽြန္မဆီပို႔လိုက္တဲ့ ပို႔စကတ္အရေပါ့ေလ"
"ဘာလို႔ ဒန္ဗွာမွာ သြားလုပ္ရတာတံုး"
"ကၽြန္မလည္း မသိဘူး။ အဲဒီအရင္ပို႔တဲ့ ပို႔စကတ္ကေတာ့ ဆီယက္တဲက။ အဲဒီမွာလည္း ဆူရွီစားဖိုမွဴးခ်ဳပ္ပဲ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာၿပီ။ သူ ကၽြန္မဆီ ပို႔စကတ္ေလးေတြ က်ဳိၾကားက်ဳိၾကားပို႔တယ္။ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ပါတဲ့ ေပါက္ကရကတ္ေလးေတြေပါ့။ တစ္ခါတေလ စာျပန္စရာ လိပ္စာေတာင္မပါဘူး"
"ဆူရွီစားဖိုမွဴးခ်ဳပ္တဲ့လား" ကၽြန္ေတာ္ ခဏေတြသြားတယ္။ "....ဒါဆို သူ ေကာလိပ္မတက္ခဲ့ဘူးေပါ့"
အီရီကာက ေခါင္းခါျပတယ္။ "ကၽြန္မအထင္၊ အဲဒီေႏြရာသီအကုန္ေလာက္မွာပဲ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ စာက်က္ရတာကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဆိုဆာကာက အခ်က္အျပဳတ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ရုတ္တရက္ထြက္သြားတယ္။ ခန္ဆိုင္းဟင္းလ်ာေတြကိုခ်က္ျပဳတ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီက ခိုရွီအန္အားကစားရံုထဲက ကစားပြဲေတြကို သြားၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ဟန္ရွင္းက်ားအသင္းကို အားေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
"နင္ ငါ့ကိုေတာင္ တစ္ခြန္းမွမတိုင္ပင္ဘဲ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖဳတ္ခ်က္မ်ဳိး ဘယ္လိုလုပ္ခ်ႏိုင္တာလဲ၊ ငါ့အတြက္ေရာ နင္မစဥ္းစားဘူးလား"လို႔ ကၽြန္မေျပာခဲ့ေသးတာေပါ့"
"အဲဒီေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲ"
အီရီကာက အသံတိတ္ေနတယ္။ စကားေျပာလိုက္ရင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြထြက္က်လာေတာ့မယ့္အလား သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုပဲ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွီဘုယက အီတလီစားေသာက္ဆိုင္ေလးကို သြားတုန္းက ၀ိုင္နီေသာက္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။ အခုေတာ့ ၾကည့္ပါဦး၊ အေကာင္းစား နာပါ၀ိုင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမည္းေနရတယ္။ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက ဆန္းၾကယ္တယ္ေနာ္"
"ကၽြန္မလည္း မွတ္မိပါတယ္" သူ႔ကိုယ္သူ အိေျႏၵျပန္ဆယ္လိုက္ရင္း အီရီကာက ေျပာတယ္။ "ကၽြန္မတို႔ ၀ူဒီအလန္ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတယ္ေလ။ ဘာကားပါလိမ့္"
ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ကားနာမည္ကို သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။
"ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကားပဲေနာ္" ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထာက္ခံလိုက္တယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီရုပ္ရွင္က ၀ူဒီအလန္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္ရာမြန္ေတြထဲက တစ္ခုပါ။
"ခင္ဗ်ားခ်ိန္းေတြ႕ေနတယ္ဆိုတဲ့ တင္းနစ္ကလပ္က လူနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပသြားလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။
သူက ေခါင္းခါတယ္။ "ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ေျခာက္လေလာက္တြဲလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ျပတ္သြားခဲ့တယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား။ အေတာ္ေလးေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္ပါတယ္"
"ေမးေလ"
"ခင္ဗ်ားကို ေစာ္ကားသလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး"
"ကၽြန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေျဖမယ္ေလ"
"အဲဒီလူနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတူအိပ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား"
အီရီကက အံ့အားတႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္၊ သူ႔ပါးေလးေတြက ရွက္ေသြးနဲ႔ ရဲေနတယ္။
"ဒီအေၾကာင္းကို အခုမွ ရွင္က ဘာလို႔အစဆြဲရတာလဲ"
"ေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေမးရမွာ ခြက်တဲ့ေမးခြန္းေလ။ ေဆာရီးပါဗ်ာ"
အီရီကာက ေခါင္းကို အနည္းငယ္ယမ္းလိုက္တယ္။ "မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္မ ေစာ္ကားခံရတယ္မထင္ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ အေမးခံလိုက္ရလို႔ပါ။ ဒါေတြက ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာလွၿပီေလ"
အခန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ေ၀့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ပြဲတက္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ လူေတြ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ေစ်းႀကီးတဲ့ အေကာင္းစား၀ိုင္ပုလင္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးကို ဘူးဆို႔ေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ဖြင့္ေနၾကတယ္။ "ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္လို" သီခ်င္းကို ပီယာႏိုဆရာမတစ္ဦးက ညိမ့္ညိမ့္ေလး တီးခတ္ေနတယ္။
"အေျဖကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား အတူအိပ္ခဲ့တယ္"
"စူးစမ္းလိုစိတ္ေပါ့၊ ဒီထက္ပို သိခ်င္တဲ့ အာသာေပါ့.." လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
သူက ခပ္သဲ့သဲ့ျပံဳးတယ္။ "အင္း ရွင္မွန္တယ္။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ ဒီထက္ပိုသိခ်င္တဲ့ အာသာ"
"ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ လည္ပတ္တဲ့ပံုစံေပါ့"
"အဲဒီလိုေျပာခ်င္ ေျပာေပါ့" လို႔ သူက ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအဲဒီလူနဲ႔ ပထမဆံုးအတူအိပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွီဘုယမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မဟုတ္လား"
သူက သူ႔ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္လွန္ေနတယ္။ "ဟုတ္မယ္ထင္တာပဲ။ အဲဒါၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳေပါ့"
"ၿပီးေတာ့ ကီတရုဟာ အေတာ္ေလးသေဘာေပါက္ျမန္တယ္ေနာ္" လို႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
သူက ေခါင္းငံု႔သြားၿပီး လည္ပင္းက ပုလဲလည္ဆြဲေတြကို တစ္လံုးခ်င္းကိုင္ၾကည့္ေနတယ္၊ အဲဒီေနရာမွာ ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ေသခ်ာေအာင္ကိုင္ၾကည့္ေနပံုမ်ဳိး။ တစ္ခုခုကို သတိရလိုက္မိလို႔လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ သူက သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်တယ္။
"ဒီကိစၥမွာ ရွင္ေတြးတာမွန္ပါတယ္။ အာကီရဲ႕ ထိုးထြင္းသိက အရမ္းထက္ျမက္ပါတယ္"
"ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူနဲ႔လည္း အဆင္မေျပခဲ့ဘူးေပါ့"
သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ "ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ ကၽြန္မက အဲဒီေလာက္ထိ မထက္ခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္မေရွ႕က ခရီးရွည္ႀကီးကို ျဖတ္ရတယ္၊ ကၽြန္မအျမဲတမ္း ေကြ႕၀ိုက္ၿပီး သြားခဲ့ရတယ္"
ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး လုပ္ရတဲ့အရာပဲ၊ ခရီးရွည္ႀကီးကို အဆံုးမရွိ ေကြ႕၀ိုက္ၿပီးသြားေနၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အဲဒါကို ေျပာျပလိုက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္ကေတာ့ ထြက္မလာဘူး။ ဒီလိုမ်ဳိးနီတိေတြကို ပါးစပ္ကေျပာမထြက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ျပႆနာေတြထဲက ေနာက္ထပ္တစ္ခုပဲ။
"ဒါနဲ႔ ကီတရုေရာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီလား"
"ကၽြန္မသိသေလာက္ သူ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီလို႔ သူကၽြန္မကို မေျပာေသးဘူး။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အျဖစ္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေရာက္ႏိုင္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြထင္ပါရဲ႕"
"ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ အဲဒီအျဖစ္ကိုေရာက္ဖို႔ မလြယ္ေပါက္ကေန ေကြ႕၀ိုက္ၿပီးသြားေနၾကရတာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ"
"အင္း ဟုတ္မယ္"
"ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လအေၾကာင္းကိုေရာ ခင္ဗ်ားအိပ္မက္မက္ေသးလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
ေခါင္းေလးကို ဆတ္ခနဲေမာ့လာၿပီး အီရီကာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ ေျဖးေျဖးေလးေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို အျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းလိုက္တယ္။ သဘာ၀က်ၿပီး ပြင့္လင္းတဲ့ အျပံဳးမ်ဳိးေပါ့။
"ကၽြန္မအိပ္မက္အေၾကာင္း ရွင္မွတ္မိေသးတယ္လား" လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္။
"ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္"
"တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ကိုေတာင္မွ မွတ္မိေနတယ္ေပါ့"
"အိပ္မက္ေတြဆိုတာက ငွားယူလို႔၊ ငွားေပးလို႔ရတဲ့ အရာမ်ဳိးပဲေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"သိပ္ေကာင္းတဲ့ အိုင္ဒီယာပဲ" လို႔ သူကေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္နားဆီကေန အီရီကာရဲ႕ နာမည္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ သူ အလုပ္ျပန္လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။
"အဲဒီအိပ္မက္ကို ကၽြန္မ ထပ္မမက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေသးစိတ္အားလံုးကိုေတာ့ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္မျမင္တာ၊ ခံစားရတာေတြ အားလံုးကိုပဲ။ ကၽြန္မ အဲဒါေတြကို ေမ့လို႔မရဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ထြက္ခြာသြားရင္းက သူက ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကားေမာင္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေရဒီယိုကေန ဘီတဲလ္စ္ရဲ႕ "မေန႔က" သီခ်င္း လာေနတယ္၊ ကီတရု ေရခ်ဳိးကန္ထဲမွာ ဆိုေနတဲ့ ေပါက္တတ္ကရစာသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထဲက ထုတ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီစာသားေတြကို ေရးမွတ္မထားမိတာကို ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တရလာသလိုပဲ။ သီခ်င္းစာသားေတြက ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ေတြဆိုေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ့ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းေ၀၀ါးလာၿပီး ေနာက္ဆံုး ေမ့လုနီးနီးထိျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေဖာ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ဟိုတစ္စဒီတစ္စပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကီတရု တကယ္ဆုိခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲလားဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္ဓာတ္ျပဳၿပီး အသစ္ျဖစ္ေပၚတတ္တာဟာ ေရွာင္လႊဲလို႔မရဘူးေလ။
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒိုင္ယာရီေရးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိေနတာ၊ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ တစ္ခုမက်န္ေရးမွတ္ဖို႔ေနေနသာသာ အလ်င္မီေအာင္စိတ္ထဲက သိေနဖို႔ေတာင္မွမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း "ဒါေလးကိုေတာ့ ငါေရးမွတ္ထားမွပဲ" လို႔ ေတြးမိေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီးတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္သမွ်ကေတာ့ ေလျပင္းၾကမ္းၾကမ္းဆီကို မ်က္စိက်ယ္က်ယ္ဖြင့္၊ အသက္ရွဴၿပီး၊ ေရွ႕ကိုဆက္တိုးဖို႔ပဲ။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာတစ္ခုက ကီတရုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လအနည္းငယ္ေလာက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ "မေန႔က" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုၾကားရတိုင္း သူနဲ႔စကားေျပာခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွားျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒီနန္ခ်ဳိဖူးက သူ႔အိမ္ရဲ႕ ေရခ်ဳိးကန္ထဲမွာ သူေရစိမ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြေပါ့။ ဟန္ရွင္းက်ားအသင္းရဲ႕ ေလာင္းေၾကး၊ လိင္ကိစၥဟာ တစ္ခ်ဳိ႕မ်က္ႏွာစာေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးတတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖရတာဟာ စိတ္ေလရေလာက္ေအာင္ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ခန္ဆိုင္းေလသံဟာ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုျပရာမွာ အရမ္းအသံၾကြယ္၀တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အီရီကာကူရိတနိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ခ်ိန္းေတြ႕ပြဲေလးအေၾကာင္း။ အီတလီစားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲက ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းထားတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းမွာ အီရီကာက သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္ဟ၀န္ခံေနတဲ့ပံုရိပ္ေလးေတြ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုပဲ။ ဂီတမွာ မွတ္ဉာဏ္ေတြကို ျပန္လည္အသက္သြင္းႏိုင္တဲ့ အဲဒီလိုစြမ္းအားမ်ဳိးရွိေနတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလဆို အဲဒီစြမ္းအားဟာ ျပင္းထန္လြန္းလို႔ နာက်င္ခံစားလာရတဲ့အထိပဲ။
ဒါေပမဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အရြယ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္းအေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ေနခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြကိုပဲ အမ်ားဆံုးကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ စိတ္၀ိဉာဥ္ကို ေႏြးေထြးေစမယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိဘူး၊ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္စရာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႔ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔ခ်င္းစီကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတဲ့ သဲလြန္စတစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိသလို၊ အနာဂတ္ကိုႀကိဳဆိုဖို႔အတြက္ အျမင္လည္းမရွိဘူး။ အရာအေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းသားထဲမွာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းပဲ ပုန္းကြယ္ေနတယ္။ တစ္ခါတေလဆို တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဘယ္သူနဲ႔မွစကားမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေနမိခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ အရမ္းကို ၾကာေညာင္းတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီကာလဟာ ေအးစက္ခက္ခဲတဲ့ ေဆာင္းရာသီတစ္ခုလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းသားထဲမွာ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္မႈအတြက္ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ စက္၀န္းေတြ ေပးစြမ္းခဲ့သလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဟာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္အ၀ိုင္းေလးထဲကေန ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတဲ့လမင္းႀကီးကို ညစဥ္ညတိုင္း ေငးေမာေနခဲ့ရသလိုပဲ။ အလင္းေပါက္ၿပီး ရွစ္လမအထူရွိတဲ့ ေအးခဲေနတဲ့ လမင္းႀကီးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလမင္းႀကီးကို တစ္ကိုယ္တည္းၾကည့္ေနခဲ့ရတာ၊ သူ႔ရဲ႕ ေအးစက္တဲ့အလွကို မွ်ေ၀ခံစားေပးမယ့္ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲနဲ႔ေပါ့။

မေန႔ကဆိုတာ
မနက္ျဖန္မေရာက္ခင္ ႏွစ္ရက္အလိုပါ
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္အၾကာရဲ႕ အေနာက္မွာ

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Yesterday by Maruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Source: The New Yorker