တစ္စံုတစ္ခု မွားယြင္းေနမွန္း သူသတိမထားမိမီအထိ ဟင္နရီကူးပါး လေပၚသို႔ေျခခ်ခဲ့သည္မွာ သီတင္းႏွစ္ပတ္မွ် ရွိၿပီျဖစ္သည္။ အစ၌ ေဖာ္မျပႏိုင္ေသာ ထူးဆန္းသည့္ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးကို သူခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေနႏွင့္ အာရံုစူးရွထက္ျမက္ေသာ သိပၸံသတင္းေထာက္ တစ္ဦးျဖစ္ရာ ထိုကိစၥအတြက္ အေထြအထူးေသာကေရာက္ေနစရာ မရွိ။
တကယ္ေတာ့ သူဒီေနရာသို႔ ေရာက္ေနရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ ကုလသမဂ အာကာသဆိုင္ရာ ကြပ္ကဲမႈဌာန (UNSA) မွ တာ၀န္ေပးေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ UNSA အေနျဖင့္ လကမၻာေပၚမွသတင္းမ်ားကို ကမၻာေျမသို႔ ျပန္လည္ေပးပို႔ေရးအတြက္ အျမဲပင္ ထက္ျမက္၍တာ၀န္ေက်ေသာလူမ်ားကိုေစလႊတ္ရန္ အလိုရွိခဲ့သည္။ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဤကိစၥသည္ ပို၍ပင္ အေရးႀကီးေနသည္။ လူဦးေရ အလြန္အကၽြံတိုးပြားလာေသာ ကမၻာႀကီးမွာ လမ္းမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္စားက်က္ေျမမ်ားကို အငမ္းမရေတာင္းဆိုလာၾကၿပီး အာကာသစူးစမ္းေလ့လာမႈ ကုန္က်စရိတ္အတြက္လည္း ကန္႔ကြက္ေဒါသထြက္ေနၾက၏။
ထိုသို႔ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ သူ၏ ဒုတိယေျမာက္လကမၻာခရီးတြင္ စာလံုးႏွစ္ေထာင္ပါ အစီရင္ခံစာတစ္ခုကို ေန႔စဥ္ ကမၻာေျမသို႔ ျပန္ပို႔ေနရသည္။ လသည္ သူ႔အတြက္ တစ္စိမ္းဆန္ေသာ အရပ္တစ္ခုမဟုတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အာဖရိကတိုက္၏ အက်ယ္အ၀န္းမွ်သာရွိေသာ ဤလကမၻာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈႏွင့္ ေမွာ္ဆန္ျခင္းမ်ားရွိေနၿပီး ပုစၦာတစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ ရွိေနေသးသည္။ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္နယ္ေျမ၏ ခဲတစ္ပစ္စာအကြာအေ၀းသည္ပင္ ႀကီးမားၿငိမ္သက္ေသာ ဘာမွ်မရွိသည့္ေနရာႀကီးသာျဖစ္ရာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူသားတို႔၏ ဉာဏ္ရည္ကို စမ္းသပ္ေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။
လကမၻာေပၚသို႔ ပထမဆံုးေျခခ်ေသာလူသား၏ နာမည္ေက်ာ္အရပ္ဆီသို႔ ကူးပါး အလည္အပတ္ေရာက္ရွိၿပီး အစီရင္ခံစာ ေရးသားတင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ ကိုလံဘတ္၏ အေမရိကရွာပံုေတာ္ေရေၾကာင္းခရီးႏွင့္ ရိုက္ညီေနာင္၏ ပထမဆံုး အင္ဂ်င္တပ္ေလယာဥ္ တည္ေဆာက္ပ်ံသန္းမႈတို႔ကဲ့သို႔ အတိတ္ျဖင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာအရာျဖစ္၏။ ယခုေလာေလာဆယ္ ကူးပါး၏အာရံု၀င္စားမႈမွာ အနာဂတ္အေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။
အာခိမိဒိဆိပ္ကမ္းသို႔ သူေျခခ်ခဲ့စဥ္တြင္ အားလံုးက သူ႔ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပင္ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ခရီးစဥ္အတြက္ အရာအားလံုး စီစဥ္ၿပီးသား။ သူႀကိဳက္သည့္ေနရာသို႔ သြား၍ ႀကိဳက္သည့္ေမးခြန္းကို ေမးႏိုင္သည္။ ကမၻာေျမသို႔ျပန္ပို႔ေသာ သူ၏ အစီရင္ခံစာမ်ားႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ခိုင္လံုတိက်မႈရွိသျဖင့္ UNSA ႏွင့္ သူ႔အၾကားဆက္ဆံေရးမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ရွိ၏။
သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေနရာရာတြင္ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေနႏွင့္ အေျဖရွာရေပေတာ့မည္။ သူက တယ္လီဖုန္းနားသို႔သြားၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ `ရဲစခန္းကိုေပးပါ။ စံုစမ္းေရးမွဴးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္`
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားဖြယ္ ပန္းျခံငယ္တစ္ခုတြင္ ခ်န္ဒရာႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ပင္ရွိေသးၿပီး (လကမၻာ၏တစ္ရက္သည္ ကမၻာေျမ၏ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္ခန္႔ရွိ၍လ၏နာရီႏွင့္တြက္လွ်င္ ေစာေနေသးျခင္းျဖစ္၏) တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သူတို႔နားတြင္ မရွိေသး။ ကူးပါးသည္ စံုစမ္းေရးမွဴး ခ်ိန္ဒရာႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက သိကၽြမ္းခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အတန္ၾကာမွ် မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို စျမံဳ႕ျပန္ေနလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကူးပါးက စကားစလိုက္၏။
`ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ လေပၚကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို အပ္က်တာကအစ သိပါတယ္ ခ်န္ဒရာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာဟာ UNSA အတြက္ အစီရင္ခံစာေရးသားဖို႔ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားသိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီကလူေတြက တခ်ဳိ႕အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ဖံုးကြယ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳးစားေနၾကတာလဲ`
ခ်န္ဒရာ့ကို အေလာတႀကီးျဖစ္သြားေအာင္လုပ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ျပန္ေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ထိ သူက ေဆးတံကို ဖြာရႈိက္ေနလိုက္သည္။
`ဘယ္သူေတြကိုေျပာတာလဲ` ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက ျပန္ေမးလိုက္သည္။
`ခင္ဗ်ား တကယ္မသိဘူးလား` စံုစမ္းေရးမွဴးက သူ၏ဦးေခါင္းကို ယမ္းလိုက္သည္။
`ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး` သူ အမွန္အတိုင္းေျပာေနျခင္းျဖစ္မွန္း ကူးပါသိပါသည္။ ခ်န္ဒရာသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္၍သာ ေနခ်င္ေနမည္။ မုသားေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္။
`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတဲ့ အဓိကအခ်က္က… ေဆးသုေတသန အဖြဲ႕က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ေရွာင္ေနတယ္။ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး စိုးရိမ္စိတ္၀င္ေစတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္တုန္းက အကုန္လံုးဟာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ အစီရင္ခံစာေရးႏိုင္မယ့္သတင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ သုေတသနဌာနရဲ႕ အႀကီးအကဲကိုေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ အလုပ္ရႈပ္ေနလိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ လရဲ႕တျခားဘက္ျခမ္းကိုေရာက္ေနလိုက္ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ သူက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ`
`ေဒါက္တာဟက္စတင္လား။ လူ႔ဂြစာတစ္ေယာက္ပဲ။ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး`
`သူ ဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ`
`အို.. ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးရဲသားပဲ ဟာကို။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားလို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ရွိေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္`
`ေကာင္းၿပီ` ကူးပါးက သူ၏အေတြးကို ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `အခုလို အခ်ိန္အခါမွာ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုခုလိုဟာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိတ္လန္႔ေစတဲ့ေသာကေတြ ၀င္လာေအာင္လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့…..။ လူသတ္ေရာဂါဆန္း အသစ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးလား။ အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္တစ္စီးဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လူသတ္ေရာဂါဆန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို မားစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ေနရာရာကေန သယ္ယူလာမိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးၾကည့္စမ္း…`
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်န္ဒရာက ခပ္မွန္မွန္ေပာလိုက္သည္။ `ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ စၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါကို သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္မွသိမယ့္ အရာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လအတြင္း အဲဒီ ေဆးသုေတသနအဖြဲ႕မွာ စိုးရိမ္လြန္စိတ္က်ေရာဂါျဖစ္တာ သံုးဦးေတာင္ရွိတယ္။ ဒါဟာ လံုး၀ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္မဟုတ္ဘူး`
ႏွစ္ပတ္မွ်ၾကာၿပီးေနာက္ ဖုန္းေခၚဆိုမႈတစ္ခု ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ၀င္ေရာက္လာသည္။ တကယ့္ လကမၻာ၏ ညကာလျဖစ္၏။ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္၏အခ်ိန္အရဆိုလွ်င္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ပိုင္းျဖစ္သည္။
`ဟင္နရီလား။ ခ်န္ဒရာပါ။ အဲေလာ့ခ္(၅) မွာ နာရီ၀က္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေတြ႕ႏိုင္မလား။ …… ေကာင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ေတြ႕ၾကတာေပါ့`
တစ္ခုခုေတာ့ထူးၿပီဟု ကူးပါးသိလိုက္သည္။ အဲေလာ့ခ္(၅)ဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အျပင္ဘက္မွာပါလား….။ ခ်န္ဒရာ တစ္ခုခုေတြ႕ရွိၿပီးေလၿပီ။
လကမၻာသံုးကားေလးသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွအထြက္ မညီညာေသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္လာစဥ္ ေတာင္ဘက္စြန္းခပ္နိမ့္နိမ့္ေကာင္းကင္ယံတြင္ ကမၻာေျမႀကီးကို ကူးပါး ျမင္ေတြ႕ရ၏။ ၎သည္ ျပည့္လုလုအေနအထားတြင္ရွိၿပီး လကမၻာ၏ ၾကမ္းတမ္းၿပီး အက်ည္းတန္ေသာေျမျပင္ေပၚသို႔ စိမ္းျပာေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ျဖာက်ေနသည္။ လကမၻာအား ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေသာအရပ္ဟုျမင္ရန္ အျမဲတမ္းခက္ခဲခဲ့တာပဲဟု ကူးပါးစိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူသားမ်ားအေနႏွင့္ သဘာ၀တရား၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဤသို႔ေသာ အရပ္ေဒသမ်ဳိးသို႔လာကို လာရေပလိမ့္မည္။
ကားကေလးသည္ ေနာက္ထပ္လမ္းတစ္ခုသို႔ ခ်ဳိးေကြ႕သြားၿပီး တစ္ခုတည္း ထီးထီးႀကီးရပ္ေနသည့္ မွန္ျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ေတာက္ပသည့္ အေဆာက္အဦတစ္ခုဆီသို႔ မၾကာမီ ေရာက္ရွိလာသည္။ ၀င္ေပါက္အနီးတြင္ ၾကက္ေျခနီတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ လကမၻာသံုးကားေလးတစ္စင္း ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကူးပါးသည္ ရွည္လ်ားေသာခန္းမေဆာင္တစ္ေလွ်ာက္ ခ်န္ဒရာ၏ေနာက္မွ လိုက္သြားလိုက္သည္။ သူတို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားႏွင့္ ကြန္ျပဴတာခန္းမ်ားသည္ ဤတနဂၤေႏြေန႔နံနက္တြင္ လူသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိမေန။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေဆာက္အဦ၏ အလယ္တည့္တည့္ရွိ ႀကီးမားလံုး၀န္းေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ သူတို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ အခန္းအတြင္း၀ယ္ ကမၻာေျမမွ အပင္အမ်ဳိးအစား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမွာ အရပ္ပုျပတ္ျပတ္၊ ဆံပင္ေငြေရာင္ႏွင့္ စိတ္လက္မၾကည္မသာႏွင့္ ေသာကေရာက္ေနဟန္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္၏။
`ေဒါက္တာ ဟတ္စတင္` ခ်န္ဒရာက ေခၚလိုက္သည္။ `မစၥတာကူးပါးနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ပါ`
ထို႔ေနာက္သူက ကူးပါးဘက္သို႔လွည့္၍ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `ခင္ဗ်ားကို ပါးစပ္ပိတ္ေစဖို႔ တစ္နည္းပဲရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါက္တာ့ကို စည္းရံုးေျဖာင္းျဖထားရတယ္။ ဒီနည္းက ခင္ဗ်ားကို အကုန္လံုး ဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ပဲ`
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးသည္ ဆက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေလာကြတ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူက ေလွာင္အိမ္တစ္ခုဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား၍ အညိဳေရာင္ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ကူးပါးဆီသို႔ ကိုင္ေဆာင္လာသည္။
`ဒါဘာေကာင္လဲ ခင္ဗ်ားသိလား` ဟု က မရယ္မျပံဳးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
`သိပါတယ္` ဟု ကူးပါးက ျပန္ေျဖလိုက္၏။ `ဟမ္းစတားေလ… ဓာတ္ခြဲခန္းေတြမွာ စမ္းသပ္ဖို႔ ေနရာတိုင္းမွာ သံုးေနတာပဲ`
`မွန္တယ္` ဟတ္စတင္က ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `တကယ့္ သာမန္ ေရႊအိုေရာင္ ဟမ္းစတားတစ္ေကာင္ပါပဲ။ ငါးႏွစ္သားျဖစ္ေနတာက လြဲလို႔ေပါ့။ ေလွာင္အိမ္ထဲက အေကာင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ`
`ေကာင္းပါၿပီ ေဒါက္တာ။ ဒါက ဘာမ်ားထူးဆန္းလို႔လဲ`
`အို .. ဘာဆိုဘာမွမထူးဆန္းပါဘူး..။ တစ္ခုပဲ.. ဟမ္းစတားေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ႏွစ္ပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ သိပ္အေရးမႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလးက လြဲလို႔ေပါ့`
ခဏၾကမွ် မည္သူမွ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ သို႔ေသာ္ အခန္းကေတာ့ တိတ္ဆိတ္မေနပါ။ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးမ်ား၏ လႈပ္ရွားသံေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကူးပါးက တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။ `ဘုရားေရ….ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ပိုရွည္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို ေတြ႕ရွိထားၾကၿပီေပါ့….`
`အိုး… မဟုတ္ဘူး` ဟု ဟတ္စတင္ကေျပာလိုက္သည္။ `က်ဳပ္တို႔ေတြ႕ရွိထားတာမဟုတ္ဘူး။ လကမၻာက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတာ။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းရင္းကလည္း က်ဳပ္တို႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ရွိေနခဲ့တာ` သူက ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ဟန္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဟန္ ရွိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕ဆက္လိုက္သည္။ `ကမၻာေျမေပၚမွာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျမဆြဲအားကို ရုန္းကန္တိုက္ခိုက္ရင္း ေနသြားရတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း…၊ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္တိုင္းေပါ့။ ဒါဟာ က်ဳပ္တို႔ခႏၵာကိုယ္အတြက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ေသြးပမာဏဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ကီလိုမီတာေလာက္ အေပၚကို မတင္ရမလဲ စဥ္းစားၾကည့္။ ဒါေပမဲ့ အခု လေပၚမွာေတာ့ ရွစ္ဆယ္ကီလိုရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆယ့္သံုးကီလိုေလာက္ပဲ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္။ ခႏၵာကိုယ္ဟာ ေျခာက္ပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္စရာလိုတယ္`
`ကၽြန္ေတာ္နားလည္ၿပီ`ဟု ကူးပါးက ေျဖးညင္းစြာေျပာလိုက္သည္။`ဟမ္းစတားေတြအတြက္ ဆယ္ႏွစ္ဆိုရင္ လူသားေတြအတြက္ေရာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိမလဲ`
`ဒါဟာ အဲဒီေလာက္ရိုးစင္းတဲ့ သိပၸံဥပေဒသေတာ့ မဟုတ္ဘူး` ဟု ဟတ္စတင္က ေျဖလိုက္သည္။ `တျခားအရာေတြ အမ်ားႀကီးအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္တုန္းကဆို လံုး၀ေတာင္မသိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသခ်ာေနပါၿပီ။ လေပၚမွာ လူသားေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ရာေလာက္ရွည္လိမ့္မယ္`
`ဒါနဲ႔ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ားတို႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားၾကတယ္ေပါ့`
`ခင္ဗ်ား အရူးပဲ.. ခင္ဗ်ားနားမလည္ဘူးလား`
`ျဖည္းျဖည္းေပါ့ေဒါက္တာ…ျဖည္းျဖည္းေပါ့` ဟု ခ်န္ဒရာက သိမ္ေမြ႕စြာ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
ဟတ္စတင္က အသက္ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္လိုက္ၿပီး သူ၏စိတ္ကို ျပည္လည္ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ေအးစက္တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ စေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ၏စကားလံုးမ်ားမွာ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားပမာ ကူးပါး၏အာရံုအတြင္းသို႔ ၿပိဳက်လာေလေတာ့သည္။
`သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီေနရာကပဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း` မျမင္ႏိုင္ေသာ ကမၻာေျမရွိရာအေပၚဘက္သို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ျပၿပီး သူက ေျပာလိုက္သည္။ `သန္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့လူေတြကို စုျပံဳျပြတ္သိပ္ၿပီးတင္ထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒီေနရာက မႀကီးဘူး။ ကမၻာေျမမွာေတာင္မွ ပင္လယ္ျပင္အိပ္ယာေတြနဲ႔ အိပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အခုဒီမွာ က်ဳပ္တို႔အားလံုးေပါင္း လူဦးေရ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့အေျခအေန နီးနီးပဲ။ ဒီလကမၻာမွာက ဘ၀တစ္ခု ရွင္သန္ႏိုင္ေရးကိစၥေလးတစ္ခုထဲအတြက္ကိုေတာင္ သိပၸံနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ….မ်ားစြာ လိုအပ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဉာဏ္ရည္အထက္ျမက္ဆံုးနဲ႔ အေတာ္ဆံုးသိပၸံပညာရွင္ အနည္းငယ္ေလာက္သာ အလုပ္တစ္ခုရႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲ`
`အခုဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာအထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကုို ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒီသတင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကမၻာေျမေပၚက က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြ ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ၊ ဘယ္လိုခံစားရမလဲေတြးၾကည့္စမ္းပါဦး သတင္းသားႀကီး။ ခင္ဗ်ားကေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျဖၿပီးသြားၿပီ။ အခု ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ေျဖေပးပါ။ တကယ္ကို စိတ္၀င္တစား သိခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဒီသတင္းကို အသိေပးမလဲဆိုတာေလး……`
ထို႔ေနာက္သူက ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္။ ကူးပါးသည္ သူ၏ပါးစပ္ကို ဟလိုက္၊ ထို႔ေနာက္ ျပန္ေစ့လိုက္ႏွင့္ ျပန္ေျပာစရာတစ္ခုခုကို စဥ္းစား၍မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
အခန္း၏အေ၀းေထာင့္တစ္ေနရာမွ တိရိစၦာန္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္၏ ငိုေၾကြးသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ။
<<<ေတဇာ>>> စက္တင္ဘာ (၂၁)၊ ၂၀၀၈
Authur C Clarke ၏ The Secret ကို ေတဇာ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
တကယ္ေတာ့ သူဒီေနရာသို႔ ေရာက္ေနရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ ကုလသမဂ အာကာသဆိုင္ရာ ကြပ္ကဲမႈဌာန (UNSA) မွ တာ၀န္ေပးေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ UNSA အေနျဖင့္ လကမၻာေပၚမွသတင္းမ်ားကို ကမၻာေျမသို႔ ျပန္လည္ေပးပို႔ေရးအတြက္ အျမဲပင္ ထက္ျမက္၍တာ၀န္ေက်ေသာလူမ်ားကိုေစလႊတ္ရန္ အလိုရွိခဲ့သည္။ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဤကိစၥသည္ ပို၍ပင္ အေရးႀကီးေနသည္။ လူဦးေရ အလြန္အကၽြံတိုးပြားလာေသာ ကမၻာႀကီးမွာ လမ္းမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္စားက်က္ေျမမ်ားကို အငမ္းမရေတာင္းဆိုလာၾကၿပီး အာကာသစူးစမ္းေလ့လာမႈ ကုန္က်စရိတ္အတြက္လည္း ကန္႔ကြက္ေဒါသထြက္ေနၾက၏။
ထိုသို႔ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ သူ၏ ဒုတိယေျမာက္လကမၻာခရီးတြင္ စာလံုးႏွစ္ေထာင္ပါ အစီရင္ခံစာတစ္ခုကို ေန႔စဥ္ ကမၻာေျမသို႔ ျပန္ပို႔ေနရသည္။ လသည္ သူ႔အတြက္ တစ္စိမ္းဆန္ေသာ အရပ္တစ္ခုမဟုတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အာဖရိကတိုက္၏ အက်ယ္အ၀န္းမွ်သာရွိေသာ ဤလကမၻာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈႏွင့္ ေမွာ္ဆန္ျခင္းမ်ားရွိေနၿပီး ပုစၦာတစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ ရွိေနေသးသည္။ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္နယ္ေျမ၏ ခဲတစ္ပစ္စာအကြာအေ၀းသည္ပင္ ႀကီးမားၿငိမ္သက္ေသာ ဘာမွ်မရွိသည့္ေနရာႀကီးသာျဖစ္ရာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူသားတို႔၏ ဉာဏ္ရည္ကို စမ္းသပ္ေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။
လကမၻာေပၚသို႔ ပထမဆံုးေျခခ်ေသာလူသား၏ နာမည္ေက်ာ္အရပ္ဆီသို႔ ကူးပါး အလည္အပတ္ေရာက္ရွိၿပီး အစီရင္ခံစာ ေရးသားတင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ ကိုလံဘတ္၏ အေမရိကရွာပံုေတာ္ေရေၾကာင္းခရီးႏွင့္ ရိုက္ညီေနာင္၏ ပထမဆံုး အင္ဂ်င္တပ္ေလယာဥ္ တည္ေဆာက္ပ်ံသန္းမႈတို႔ကဲ့သို႔ အတိတ္ျဖင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာအရာျဖစ္၏။ ယခုေလာေလာဆယ္ ကူးပါး၏အာရံု၀င္စားမႈမွာ အနာဂတ္အေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။
အာခိမိဒိဆိပ္ကမ္းသို႔ သူေျခခ်ခဲ့စဥ္တြင္ အားလံုးက သူ႔ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပင္ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ခရီးစဥ္အတြက္ အရာအားလံုး စီစဥ္ၿပီးသား။ သူႀကိဳက္သည့္ေနရာသို႔ သြား၍ ႀကိဳက္သည့္ေမးခြန္းကို ေမးႏိုင္သည္။ ကမၻာေျမသို႔ျပန္ပို႔ေသာ သူ၏ အစီရင္ခံစာမ်ားႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ခိုင္လံုတိက်မႈရွိသျဖင့္ UNSA ႏွင့္ သူ႔အၾကားဆက္ဆံေရးမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ရွိ၏။
သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေနရာရာတြင္ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေနႏွင့္ အေျဖရွာရေပေတာ့မည္။ သူက တယ္လီဖုန္းနားသို႔သြားၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ `ရဲစခန္းကိုေပးပါ။ စံုစမ္းေရးမွဴးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္`
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားဖြယ္ ပန္းျခံငယ္တစ္ခုတြင္ ခ်န္ဒရာႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ပင္ရွိေသးၿပီး (လကမၻာ၏တစ္ရက္သည္ ကမၻာေျမ၏ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္ခန္႔ရွိ၍လ၏နာရီႏွင့္တြက္လွ်င္ ေစာေနေသးျခင္းျဖစ္၏) တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သူတို႔နားတြင္ မရွိေသး။ ကူးပါးသည္ စံုစမ္းေရးမွဴး ခ်ိန္ဒရာႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက သိကၽြမ္းခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အတန္ၾကာမွ် မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို စျမံဳ႕ျပန္ေနလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကူးပါးက စကားစလိုက္၏။
`ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ လေပၚကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို အပ္က်တာကအစ သိပါတယ္ ခ်န္ဒရာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ေနတာဟာ UNSA အတြက္ အစီရင္ခံစာေရးသားဖို႔ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားသိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီကလူေတြက တခ်ဳိ႕အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ဖံုးကြယ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳးစားေနၾကတာလဲ`
ခ်န္ဒရာ့ကို အေလာတႀကီးျဖစ္သြားေအာင္လုပ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ျပန္ေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ထိ သူက ေဆးတံကို ဖြာရႈိက္ေနလိုက္သည္။
`ဘယ္သူေတြကိုေျပာတာလဲ` ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက ျပန္ေမးလိုက္သည္။
`ခင္ဗ်ား တကယ္မသိဘူးလား` စံုစမ္းေရးမွဴးက သူ၏ဦးေခါင္းကို ယမ္းလိုက္သည္။
`ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး` သူ အမွန္အတိုင္းေျပာေနျခင္းျဖစ္မွန္း ကူးပါသိပါသည္။ ခ်န္ဒရာသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္၍သာ ေနခ်င္ေနမည္။ မုသားေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္။
`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတဲ့ အဓိကအခ်က္က… ေဆးသုေတသန အဖြဲ႕က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ေရွာင္ေနတယ္။ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး စိုးရိမ္စိတ္၀င္ေစတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္တုန္းက အကုန္လံုးဟာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ အစီရင္ခံစာေရးႏိုင္မယ့္သတင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ သုေတသနဌာနရဲ႕ အႀကီးအကဲကိုေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ အလုပ္ရႈပ္ေနလိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ လရဲ႕တျခားဘက္ျခမ္းကိုေရာက္ေနလိုက္ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ သူက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ`
`ေဒါက္တာဟက္စတင္လား။ လူ႔ဂြစာတစ္ေယာက္ပဲ။ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး`
`သူ ဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ`
`အို.. ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးရဲသားပဲ ဟာကို။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားလို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ရွိေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္`
`ေကာင္းၿပီ` ကူးပါးက သူ၏အေတြးကို ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `အခုလို အခ်ိန္အခါမွာ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုခုလိုဟာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိတ္လန္႔ေစတဲ့ေသာကေတြ ၀င္လာေအာင္လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့…..။ လူသတ္ေရာဂါဆန္း အသစ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးလား။ အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္တစ္စီးဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လူသတ္ေရာဂါဆန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို မားစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ေနရာရာကေန သယ္ယူလာမိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးၾကည့္စမ္း…`
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်န္ဒရာက ခပ္မွန္မွန္ေပာလိုက္သည္။ `ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ စၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါကို သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္မွသိမယ့္ အရာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လအတြင္း အဲဒီ ေဆးသုေတသနအဖြဲ႕မွာ စိုးရိမ္လြန္စိတ္က်ေရာဂါျဖစ္တာ သံုးဦးေတာင္ရွိတယ္။ ဒါဟာ လံုး၀ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္မဟုတ္ဘူး`
ႏွစ္ပတ္မွ်ၾကာၿပီးေနာက္ ဖုန္းေခၚဆိုမႈတစ္ခု ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ၀င္ေရာက္လာသည္။ တကယ့္ လကမၻာ၏ ညကာလျဖစ္၏။ ပေလတိုၿမိဳ႕ေတာ္၏အခ်ိန္အရဆိုလွ်င္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ပိုင္းျဖစ္သည္။
`ဟင္နရီလား။ ခ်န္ဒရာပါ။ အဲေလာ့ခ္(၅) မွာ နာရီ၀က္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေတြ႕ႏိုင္မလား။ …… ေကာင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ေတြ႕ၾကတာေပါ့`
တစ္ခုခုေတာ့ထူးၿပီဟု ကူးပါးသိလိုက္သည္။ အဲေလာ့ခ္(၅)ဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အျပင္ဘက္မွာပါလား….။ ခ်န္ဒရာ တစ္ခုခုေတြ႕ရွိၿပီးေလၿပီ။
လကမၻာသံုးကားေလးသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွအထြက္ မညီညာေသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္လာစဥ္ ေတာင္ဘက္စြန္းခပ္နိမ့္နိမ့္ေကာင္းကင္ယံတြင္ ကမၻာေျမႀကီးကို ကူးပါး ျမင္ေတြ႕ရ၏။ ၎သည္ ျပည့္လုလုအေနအထားတြင္ရွိၿပီး လကမၻာ၏ ၾကမ္းတမ္းၿပီး အက်ည္းတန္ေသာေျမျပင္ေပၚသို႔ စိမ္းျပာေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ျဖာက်ေနသည္။ လကမၻာအား ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေသာအရပ္ဟုျမင္ရန္ အျမဲတမ္းခက္ခဲခဲ့တာပဲဟု ကူးပါးစိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူသားမ်ားအေနႏွင့္ သဘာ၀တရား၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဤသို႔ေသာ အရပ္ေဒသမ်ဳိးသို႔လာကို လာရေပလိမ့္မည္။
ကားကေလးသည္ ေနာက္ထပ္လမ္းတစ္ခုသို႔ ခ်ဳိးေကြ႕သြားၿပီး တစ္ခုတည္း ထီးထီးႀကီးရပ္ေနသည့္ မွန္ျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ေတာက္ပသည့္ အေဆာက္အဦတစ္ခုဆီသို႔ မၾကာမီ ေရာက္ရွိလာသည္။ ၀င္ေပါက္အနီးတြင္ ၾကက္ေျခနီတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ လကမၻာသံုးကားေလးတစ္စင္း ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကူးပါးသည္ ရွည္လ်ားေသာခန္းမေဆာင္တစ္ေလွ်ာက္ ခ်န္ဒရာ၏ေနာက္မွ လိုက္သြားလိုက္သည္။ သူတို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားႏွင့္ ကြန္ျပဴတာခန္းမ်ားသည္ ဤတနဂၤေႏြေန႔နံနက္တြင္ လူသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိမေန။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေဆာက္အဦ၏ အလယ္တည့္တည့္ရွိ ႀကီးမားလံုး၀န္းေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ သူတို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ အခန္းအတြင္း၀ယ္ ကမၻာေျမမွ အပင္အမ်ဳိးအစား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမွာ အရပ္ပုျပတ္ျပတ္၊ ဆံပင္ေငြေရာင္ႏွင့္ စိတ္လက္မၾကည္မသာႏွင့္ ေသာကေရာက္ေနဟန္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္၏။
`ေဒါက္တာ ဟတ္စတင္` ခ်န္ဒရာက ေခၚလိုက္သည္။ `မစၥတာကူးပါးနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ပါ`
ထို႔ေနာက္သူက ကူးပါးဘက္သို႔လွည့္၍ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `ခင္ဗ်ားကို ပါးစပ္ပိတ္ေစဖို႔ တစ္နည္းပဲရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါက္တာ့ကို စည္းရံုးေျဖာင္းျဖထားရတယ္။ ဒီနည္းက ခင္ဗ်ားကို အကုန္လံုး ဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ပဲ`
သိပၸံပညာရွင္ႀကီးသည္ ဆက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေလာကြတ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူက ေလွာင္အိမ္တစ္ခုဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား၍ အညိဳေရာင္ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ကူးပါးဆီသို႔ ကိုင္ေဆာင္လာသည္။
`ဒါဘာေကာင္လဲ ခင္ဗ်ားသိလား` ဟု က မရယ္မျပံဳးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
`သိပါတယ္` ဟု ကူးပါးက ျပန္ေျဖလိုက္၏။ `ဟမ္းစတားေလ… ဓာတ္ခြဲခန္းေတြမွာ စမ္းသပ္ဖို႔ ေနရာတိုင္းမွာ သံုးေနတာပဲ`
`မွန္တယ္` ဟတ္စတင္က ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `တကယ့္ သာမန္ ေရႊအိုေရာင္ ဟမ္းစတားတစ္ေကာင္ပါပဲ။ ငါးႏွစ္သားျဖစ္ေနတာက လြဲလို႔ေပါ့။ ေလွာင္အိမ္ထဲက အေကာင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ`
`ေကာင္းပါၿပီ ေဒါက္တာ။ ဒါက ဘာမ်ားထူးဆန္းလို႔လဲ`
`အို .. ဘာဆိုဘာမွမထူးဆန္းပါဘူး..။ တစ္ခုပဲ.. ဟမ္းစတားေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ႏွစ္ပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ သိပ္အေရးမႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလးက လြဲလို႔ေပါ့`
ခဏၾကမွ် မည္သူမွ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ သို႔ေသာ္ အခန္းကေတာ့ တိတ္ဆိတ္မေနပါ။ တိရိစၦာန္ငယ္ေလးမ်ား၏ လႈပ္ရွားသံေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကူးပါးက တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။ `ဘုရားေရ….ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ပိုရွည္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကို ေတြ႕ရွိထားၾကၿပီေပါ့….`
`အိုး… မဟုတ္ဘူး` ဟု ဟတ္စတင္ကေျပာလိုက္သည္။ `က်ဳပ္တို႔ေတြ႕ရွိထားတာမဟုတ္ဘူး။ လကမၻာက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတာ။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းရင္းကလည္း က်ဳပ္တို႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ရွိေနခဲ့တာ` သူက ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ဟန္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဟန္ ရွိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕ဆက္လိုက္သည္။ `ကမၻာေျမေပၚမွာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျမဆြဲအားကို ရုန္းကန္တိုက္ခိုက္ရင္း ေနသြားရတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္း…၊ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္တိုင္းေပါ့။ ဒါဟာ က်ဳပ္တို႔ခႏၵာကိုယ္အတြက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ေသြးပမာဏဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ကီလိုမီတာေလာက္ အေပၚကို မတင္ရမလဲ စဥ္းစားၾကည့္။ ဒါေပမဲ့ အခု လေပၚမွာေတာ့ ရွစ္ဆယ္ကီလိုရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆယ့္သံုးကီလိုေလာက္ပဲ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္။ ခႏၵာကိုယ္ဟာ ေျခာက္ပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္စရာလိုတယ္`
`ကၽြန္ေတာ္နားလည္ၿပီ`ဟု ကူးပါးက ေျဖးညင္းစြာေျပာလိုက္သည္။`ဟမ္းစတားေတြအတြက္ ဆယ္ႏွစ္ဆိုရင္ လူသားေတြအတြက္ေရာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိမလဲ`
`ဒါဟာ အဲဒီေလာက္ရိုးစင္းတဲ့ သိပၸံဥပေဒသေတာ့ မဟုတ္ဘူး` ဟု ဟတ္စတင္က ေျဖလိုက္သည္။ `တျခားအရာေတြ အမ်ားႀကီးအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္တုန္းကဆို လံုး၀ေတာင္မသိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသခ်ာေနပါၿပီ။ လေပၚမွာ လူသားေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ရာေလာက္ရွည္လိမ့္မယ္`
`ဒါနဲ႔ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ားတို႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားၾကတယ္ေပါ့`
`ခင္ဗ်ား အရူးပဲ.. ခင္ဗ်ားနားမလည္ဘူးလား`
`ျဖည္းျဖည္းေပါ့ေဒါက္တာ…ျဖည္းျဖည္းေပါ့` ဟု ခ်န္ဒရာက သိမ္ေမြ႕စြာ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
ဟတ္စတင္က အသက္ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္လိုက္ၿပီး သူ၏စိတ္ကို ျပည္လည္ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ေအးစက္တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ စေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ၏စကားလံုးမ်ားမွာ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားပမာ ကူးပါး၏အာရံုအတြင္းသို႔ ၿပိဳက်လာေလေတာ့သည္။
`သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီေနရာကပဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း` မျမင္ႏိုင္ေသာ ကမၻာေျမရွိရာအေပၚဘက္သို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ျပၿပီး သူက ေျပာလိုက္သည္။ `သန္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့လူေတြကို စုျပံဳျပြတ္သိပ္ၿပီးတင္ထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒီေနရာက မႀကီးဘူး။ ကမၻာေျမမွာေတာင္မွ ပင္လယ္ျပင္အိပ္ယာေတြနဲ႔ အိပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အခုဒီမွာ က်ဳပ္တို႔အားလံုးေပါင္း လူဦးေရ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့အေျခအေန နီးနီးပဲ။ ဒီလကမၻာမွာက ဘ၀တစ္ခု ရွင္သန္ႏိုင္ေရးကိစၥေလးတစ္ခုထဲအတြက္ကိုေတာင္ သိပၸံနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ….မ်ားစြာ လိုအပ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဉာဏ္ရည္အထက္ျမက္ဆံုးနဲ႔ အေတာ္ဆံုးသိပၸံပညာရွင္ အနည္းငယ္ေလာက္သာ အလုပ္တစ္ခုရႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲ`
`အခုဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာအထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကုို ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒီသတင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကမၻာေျမေပၚက က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြ ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ၊ ဘယ္လိုခံစားရမလဲေတြးၾကည့္စမ္းပါဦး သတင္းသားႀကီး။ ခင္ဗ်ားကေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျဖၿပီးသြားၿပီ။ အခု ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ေျဖေပးပါ။ တကယ္ကို စိတ္၀င္တစား သိခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဒီသတင္းကို အသိေပးမလဲဆိုတာေလး……`
ထို႔ေနာက္သူက ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္။ ကူးပါးသည္ သူ၏ပါးစပ္ကို ဟလိုက္၊ ထို႔ေနာက္ ျပန္ေစ့လိုက္ႏွင့္ ျပန္ေျပာစရာတစ္ခုခုကို စဥ္းစား၍မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
အခန္း၏အေ၀းေထာင့္တစ္ေနရာမွ တိရိစၦာန္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္၏ ငိုေၾကြးသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ။
<<<ေတဇာ>>> စက္တင္ဘာ (၂၁)၊ ၂၀၀၈
Authur C Clarke ၏ The Secret ကို ေတဇာ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Comments
Post a Comment