`ဒါဟာ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ´ ဟု သိပၸံပညာရွင္ ပါရဂူႀကီးက စိတ္မသက္မသာ ေျပာလိုက္၏။ `က်ဳပ္တို႔တတ္ႏိုင္တာတစ္ခုခုေတာ့ အေသအခ်ာ ရွိမွာပါ´
`မွန္ပါတယ္ ပါရဂူႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အလြန္ေတာ့ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီၿဂိဳဟ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကေန အလင္းႏွစ္ငါးရာမက ေ၀းကြာၿပီး ဆက္သြယ္မႈျပဳလုပ္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကိစၥအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပႆနာတစ္ခု ရွိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ အဲဒီကပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈရဖို႔ အေတာ္ေလးမျဖစ္ႏိုင္သလို သူတို႔ ဘက္ကလည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ႏိုင္ပံု မေပၚဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုသာ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာဆိုဆက္သြယ္မႈမျပဳလုပ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ကိုလည္း ကူညီႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး´
သိပၸံပညာရွင္ ပါရဂူႀကီးမွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ၿငိမ္သက္၍ ထိုျပႆနာအတြက္ စဥ္းစားအေျဖရွာေန၏။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ၏ရာဇ၀င္အတိုင္း အေျဖမွန္တစ္ခု ေခါင္းထဲသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
`ဘယ္ဉာဏ္ရည္ျမင့္သက္ရွိေတြမွာမဆို စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားရွိသူတခ်ဳိ႕ သူတို႔ထဲမွာ ရွိၾကတယ္။ အေသးငယ္ဆံုးအေတြးစေလးတစ္ခုကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖမ္းမိႏိုင္ေအာင္ ရွာေဖြေရးေတြ ရာခ်ီၿပီး ပို႔လႊတ္ရမယ္။ သတင္းပို႔ခ်က္ေတြလက္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္တစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတင္းပို႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အာကာသကိုျဖတ္သန္းၿပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔လႊတ္ရမယ္´
ပါရဂူႀကီးက ျပတ္သားစြာ ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။
`ေကာင္းပါၿပီ ပါရဂူႀကီးခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ပါေတာ့မယ္´
အလင္း၏အလ်င္ႏႈန္းျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းငါးရာမကသြားရေသာ မည္သည့္အရာ၀တၳဳမွ် မရွိသည့္ အာကာသခရီးကိုျဖတ္၍ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚမွဦးေႏွာက္မ်ားမွာ ၎တို႔၏သတင္းေပးပို႔ခ်က္အား လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ လူသားတစ္ဦးဦးကို အစြမ္းကုန္ရွာေဖြရင္း ရွည္လ်ားေသာအေတြးလႈိင္းမ်ားကို ပို႔လႊတ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ကံေကာင္းခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔ ဘီလ္ခေရာ့စ္ဆိုသူအား ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္ မေသခ်ာေသာ္လည္း အနည္းဆံုး အခုေလာေလာဆယ္အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းသည္ဟု သူတို႔ေတြးလိုက္ၾက၏။ သတင္းေပးပို႔မႈကိုလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ဘီလ္၏စိတ္ ပြင့္သြားသည္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် အခြင့္အေရးေလးသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခြင့္အေရးေလးသည္ပင္ ေနာင္ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ တစ္ဖန္ျပန္ရဖို႔ မလြယ္လွ။
ဤအခြင့္အေရးျဖစ္ေပၚဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းရင္းသံုးရပ္ရွိ၏။ ပထမအခ်က္မွာ ေနကိုလွည့္ပတ္ေနေသာ ကမၻာ၏လႈပ္ရွားမႈအတြင္းတြင္ ထိုခဏ ဘီလ္သည္ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚမွ သတင္းေပးပို႔ခ်က္ကို ေကာင္းစြာလက္ခံႏိုင္ေသာေနရာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အျခားသူမ်ားသည္လည္း ဘီလ္ကဲ့သို႔ပင္ ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာ ဘီလ္ကဲ့သို႔ ဒံုးပ်ံအင္ဂ်င္နီယာမ်ားမဟုတ္ၾက။ ထို႔အျပင္ အာကာသခရီးသြားျခင္းႏွင့္ အာကာသအေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မက္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾက။ ထပ္၍ဆိုရလွ်င္ သူတို႔သည္ လက္ေတြ႕ဘ၀မေက်နပ္မႈမ်ားမွလြတ္ကင္းရာအိပ္မက္ကမၻာသို႔ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သတိလြတ္ေမ့ေမ်ာသြားလုနီးပါး အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ထားေသာ ဘီလ္ကဲ့သို႔ေသာ ယမကာလုလင္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။
ဟုတ္သည္။ ဘီလ္အေနျဖင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၏အယူအဆကို နားမလည္ႏိုင္။
`ခင္ဗ်ားကိုလစာေပးထားတာဟာ…´ ဘီလ္၏အထက္အရာအရွိက တိက်ျပတ္သားစြာေျပာလိုက္သည္။ ဗံုးေတြသယ္ေတာင္ႏိုင္တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြတည္ေဆာက္ဖို႔ပဲ။ အာကာသခရီးသြားယာဥ္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကကြန္ျပဴတာေတြသံုးၿပီး ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ကစၿပီး ရပ္တန္းကရပ္ပါ
သူ႔အေနျဖင့္ အလုပ္မျပဳတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ဘီလ္သိေနသည္။ ဒံုးပ်ံတည္ေဆာက္ျခင္းအလုပ္၌ သူသည္ စစ္တပ္အတြက္ အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ကေရာ လုပ္ခ်င္ရဲ႕လား။ ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲမႈႏွင့္ ခံျပင္းေဒါသထြက္ေသာ ခံစားခ်က္တို႔မွတစ္ပါး ဘာကိုမွ် သူ မေသခ်ာေတာ့။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ေကာင္မေလး ဘရန္ဒါမွာလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂၽြန္နီဆိုေသာငတိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပါသြားေလၿပီ။
သူသည္ လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ကို လက္ျဖင့္အပ္၍ စားပြဲ၏အျခားတစ္ဘက္ရွိ အျဖဴေရာင္နံရံကုိ ေျခာက္ကပ္ညည္းေငြ႕စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏အေတြးမ်ားကုိ ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚရွိ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဦးေႏွာက္မ်ားမွာလည္း အသံတိတ္ ၀မ္းေျမာက္ေသာေအာ္သံမ်ား ေပးလိုက္ၾကသည္။ ဘီလ္၏ေရွ႕မွ နံရံသည္ ဆီးႏွင္းမ်ားဖံုးလႊမ္းေနေသာ အရာတစ္ခုကဲ့သို႔ တျဖည္းျဖည္း အသြင္ေျပာင္းသြားေလသည္။ သူသည္ အဆံုးမရွိေသာ လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ ၾကည့္ေနမိသလို ရွိ၏။ အမွန္တကယ္တြင္လည္း ထိုသို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဘီလ္သည္ စိတ္၀င္စားမႈျဖင့္ နံရံထက္၌ေပၚလာေသာ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခု၏အ၀ သ႑ာန္အား စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ေသာက္ထားခ်ိန္၌ အာ႐ံုေမွာက္မွားမႈျဖစ္ျခင္းသည္ သူ႔အေနျဖင့္ အက်င့္ပါေနၿပီျဖစ္သည္။ ဤထက္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းေသာအရာမ်ားကိုပင္ အေတြးထဲတြင္ သူျမင္ခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏အေတြးထဲတြင္ အသံတစ္ခု စတင္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ စစခ်င္း သူျပန္လည္ မတုန္႔ျပန္မိ။ အရက္မူးေနခ်ိန္တြင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္စကားေျပာျခင္းကိစၥကို သူ႔အေနျဖင့္ ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိေပ။
`ဘီလ္´ အသံထြက္ေပၚလာသည္။ `ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ပါ။ က်ဳပ္တို႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆက္သြယ္မႈရဖို႔ အလြန္ခက္ခက္ခဲခဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေျပာမယ့္အေၾကာင္းက ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ကမၻာၿဂိဳဟ္နဲ႔ အလြန္ကြာေ၀းတဲ့ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုေပၚကေန ဒီသတင္းေတြကို ေပးေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္မႈျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာလူသားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တို႔ေျပာတာေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္´
ဘီလ္အနည္းငယ္ စိုးရိမ္စိတ္၀င္သြား၏။ ဤအသံကို သူစတင္ၾကားသိစဥ္မွစ၍ အသံ၏ေလးနက္မႈ ပမာဏကို သူသတိျပဳမိ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမျဖစ္တာ အေကာင္းဆံုးဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
`ေကာင္းပါၿပီ´ ပ်င္းရိေလးတြဲေသာေလသံျဖင့္ ဘီလ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ `ဆက္ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွိပါဘူး... အင္း... စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေပါ့´
ေခတၱမွ် အသံရပ္ဆိုင္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ ယခင္အတိုင္း ခင္မင္ရင္းႏွွီးေသာေလသံျဖင့္ပင္ အသံ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ စိုးရိမ္ေသာေလသံလည္း အနည္းငယ္ေရာစြက္လွ်က္ရွိသည္။ `ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ေျပာမယ့္အေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္း႐ံုတင္မကဘူး။ ကမၻာေပၚက သက္ရွိလူသားအားလံုးအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥလို႔ ဆိုရပါမယ္´
`ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ေနပါတယ္´ ဟု ဘီလ္က မူးမူးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ `တစ္ခုခုကို နားေထာင္ေနရေတာ့ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ကုန္တာေပါ့´
အလင္းႏွစ္ငါးရာေက်ာ္ အကြာအေ၀းတြင္ေတာ့ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း အေလာတႀကီး ေျပာဆိုတိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဘာမွန္း အတိအက် သူတို႔မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနဟန္ ရွိသည္။ သူတို႔ ကမၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာေပၚမွ ျပန္၍တုန္႔ျပန္မႈကေတာ့ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔အေနျဖင့္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးကိုသာေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရေပေတာ့မည္။
`နားေထာင္ပါ ဘီလ္´ သူတို႔ အသံေပးပို႔မႈကို ေရွ႕ဆက္လိုက္သည္။ `က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ေနမင္းႀကီးဟာ အခုခ်ိန္ကစၿပီး သံုးရက္အတြင္း ေပါက္ကြဲပ်က္စီးေတာ့မယ္လို႔ မၾကာေသးခင္ကမွ ေလ့လာသိရွိခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းလည္း ေၾကာက္လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္တို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္တို႔ ကယ္တင္ႏိုင္ပါတယ္´
`ဆက္ေျပာပါ´ ဟု ဘီလ္က ေအးေဆးစြာေျပာလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္ သူ၏အာ႐ံုေမွာက္မွားေသာအေတြးမ်ားသည္ အရင္အႀကိမ္မ်ားႏွင့္မတူ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု သူသိလိုက္သည္။
`က်ဳပ္တို႔အေခၚအရ `တံတား´ဆိုတဲ့အရာတစ္ခု က်ဳပ္တို႔ တည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းလို အရာမ်ဳိးေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက သခၤ်ာပညာရွင္တစ္ေယာက္ကိုေတာင္မွ ဒီကိစၥကိုနားလည္ေအာင္ အေသးစိတ္ရွင္းျပဖို႔ိုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္´
`ခဏေလာက္ေနပါဦး´ ဘီလ္က မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျဖတ္ေျပာလိုက္၏။ `က်ဳပ္လည္း သခ်ၤာပညာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ အရက္ေသာက္ထားထား မေသာက္ထားထား ထိပ္တန္းအဆင့္မွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အခုေျပာေနတာ အာကာသရဲ႕အျခားတစ္ဘက္ဆီ ပိုၿပီးျမင့္မားတဲ့အရပ္တစ္ခုကို ေဖာက္ထြက္သြားႏိုင္တဲ့ ျဖတ္လမ္းလိုအရာမ်ဳိးကို ေျပာေနတာမဟုတ္လား။ အဲဒါက အေတြးေဟာင္းႀကီးပါဗ်ာ။ အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္းမတိုင္ခင္ထဲက ရွိခဲ့တာ...´
အံ့ၾသေသာခံစားခ်က္ ဘီလ္၏စိတ္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာ၏။
`ခင္ဗ်ား သိပၸံပညာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္တတ္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔မသိဘူး´ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားက အေလာတႀကီးဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြ ေဆြးေႏြးဖို႔အခ်ိန္လည္း မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားလုပ္ရမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးအရာကို ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားေရွ႕က လႈိဏ္ေခါင္းထဲ ခုန္၀င္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္ဗ်ားဟာ တျခားၿဂိဳဟ္တစ္ေပၚေရာက္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖတ္လမ္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက အရပ္သံုးဆယ့္ခုနစ္မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ထြက္သြားတာ´
`ဒီလိုိဆို ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ဆီကို ဦးတည္ထားတာေပါ့ ဟုတ္လား´
`အို... မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားေတြ က်ဳပ္တို႔ၿဂိဳဟ္မွာ ေနလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာနဲ႔ သဘာ၀ခ်င္းတူတဲ့ၿဂိဳဟ္ေတြ စၾက၀ဠာထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနတယ္။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္နဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ၿဂိဳဟ္တစ္ခု က်ဳပ္တို႔ ေတြ႕ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားအခုျမင္ေနရတဲ့ `တံတား´ ေတြကို ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ တည္ေဆာက္ေပးမယ္။ ဒါမွ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားမ်ဳိးႏြယ္ေတြအားလံုး လမ္းေလးေလွ်ာက္ၿပီး၀င္သြား႐ံုနဲ႔ အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာ...။ ၿဂိဳဟ္အသစ္ေပၚမွာေတာ့ အရာအားလံုး ခင္ဗ်ားတို႔ အစကျပန္စရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ အခု က်ဳပ္တို႔ေျပာတဲ့သတင္းကို ခင္ဗ်ားေခါင္းထဲမွာထည့္ထားၿပီး လူသားေတြအားလံုးကို ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္ပါ´
`ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို အေရးလုပ္ၿပီး နားေထာင္မွာ မဟုတ္ဘူး` ဟု ဘီလ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ `ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔သြားမေျပာလဲ`
`ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုလို႔ရတယ္။ အျခားစိတ္ေတြအားလံုးက ပိတ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္းမသိဘူး။ `ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေမးဦးမယ္…` သူ၏ေရွ႕မွ ၀ီစကီပုလင္းအလြတ္ကိုၾကည့္ရင္း ဘီလ္က အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ သူ၏ အာရံုေမွာက္မွားေသာအေတြးလႈိင္းမ်ားကိုေတာ့ သူ႔ဘာသာျပန္သေဘာက်ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေတာင္စဥ္ေရမရေလွ်ာက္ေတြးေနမိသလဲဆိုတာလည္း သူသိပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ကမၻာႀကီး၏အဆံုးသတ္အေၾကာင္းေရးထားသည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို သူဖတ္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ အေသးစိတ္ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသားဟု သူထင္မိသည္။
`ဟုတ္ၿပီ..၊ ေနမင္းႀကီးေပါက္ကြဲပ်က္စီးသြားၿပီဆိုပါစို႔` သူကေမးလိုက္၏။ `ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲ` `ခင္ဗ်ားတို႔ၿဂိဳဟ္ဟာ ခ်က္ျခင္းပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿဂိဳဟ္ေတြအမ်ားအျပား။ အတိအက်ေျပာရရင္ ဂ်ဴပီတာၿဂိဳဟ္အထိ ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္`
ခပ္ေကာင္းေကာင္းကပ္ေဘးႀကီးပဲ ဟု ဘီလ္ နာက်ည္းစြာ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအေၾကာင္းကိုဆက္ေတြးေလ သူပို၍သေဘာက်လာေလျဖစ္၏။
`ကိုယ့္ရင္ထဲက အေတြးလႈိင္းရယ္` ဘီလ္က ရီေ၀ေ၀ျဖင့္ ျဖည္းညင္းစြာ ဆိုလိုက္သည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ယံုရင္…..` `မဟုတ္ဘူးဘီလ္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ယံုကိုယံုရမယ္` အလင္းႏွစ္မ်ားစြာကိုျဖတ္၍ စိုးရိမ္ပူပန္စြာေျပာလိုက္အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
`ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ..၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းသာအမွန္တကယ္ျဖစ္လာရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ လို႔` ဘီလ္က ရႊင္ျမဴးစြာ ဆက္ေျပာေန၏။ `ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီလိုသာဆို ၀မ္းနည္းပူေဆြးရမႈေတြ အဆံုးသတ္သြားမယ္။ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြ၊ အႏုျမဴဗံုးေၾကာင္း ေခါင္းမီးေတာက္ရတဲ့ေသာကေတြ၊ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာရွားပါးလာမႈျပႆာနေတြ အားလံုးအားလံုး အဆံုးသတ္သြားမယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာၿပီးသတိေပးတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ အရမ္းစိတ္သေဘာထားေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီ `တံတား` အစုတ္ပလုတ္ႀကီးေတြကို ျပန္ယူၿပီး အိမ္ျပန္အိပ္ေနၾကပါေတာ့ဗ်ာ`
ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚတြင္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈႏွင့္ အံ့အားသင့္မႈတို႔ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ပါရဂူႀကီး၏ဦးေႏွာက္မွာ ေက်ာက္တံုးအပိုင္းအစႀကီးတစ္ခုကဲ့သို႔ အာဟာရေပးေသာအရည္မ်ားအတြင္းကူးခပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေႏွာက္၏အစြန္းေနရာမ်ားတြင္ အ၀ါေရာင္သို႔ကူးေျပာင္းသြားၿပီး အဆင့္ျမင့္သခၤ်ာဌာန၏ ပင္မကြန္ျပဴတာႀကီးမွာ တစ္စကၠန္႔၏ ေလးပံုတစ္ပံုအတြင္း ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားေလေတာ့သည္။
ကမၻာေပၚတြင္ေတာ့ ဘီလ္ခေရာ့စ္တစ္ေယာက္မွာ စကားကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသး။ `ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲၾကည့္ေလ.. ` ဟုသူကဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `တစ္ခုခုအသံုးက်တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကေျပာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တာ၀န္က ဗံုးသယ္တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြပဲ လုပ္ရမွာတဲ့။ ဒါမွ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးၿပီး သတ္ျဖတ္ႏိုင္မွာကိုး။ ဒီအလုပ္ဟာ ေနမင္းႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္သြားတယ္ဆို ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ သူ႔ကို အျပစ္ဖို႔လို႔ရတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔က တျခားၿဂိဳဟ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုထပ္ေပးလည္း ဒီလို က်ပ္မျပည့္တဲ့အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လုပ္ၾကဦးမွာပဲ…ၿပီးေတာ့`
ဘီလ္က ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖင့္ ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `စာေလးတစ္ေစာင္ေတာင္ေရး မထားခဲ့ဲဘဲ ဘရန္ဒါကလည္း ဒီၿမိဳ႕ကထြက္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၾကင္နာတဲ့ အကူအညီေပးဖို႔အတြက္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္အားတက္သေရာရွိလွတဲ့လူတစ္ေယာက္မဟုတ္တာကို ခင္ဗ်ားတို႔သိၿပီမဟုတ္လား`
ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားမႈအျဖစ္ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားမွာ ၾကယ္မ်ားၾကားရွိ လႈိဏ္ေခါင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူတို႔၏အေတြးလႈိင္းမ်ားကို ပို႔လႊတ္လိုက္ၾကျပန္သည္။
`ခင္ဗ်ားဒါေတြကို အတည္ေျပာေနတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး..ဘီလ္။ တျခားသက္ရွိလူသားေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားလို ယူဆၾကပါ့မလား….`
ဤေမးခြန္းကိုေတာ့ ဘီလ္ အေသအခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ီစကီတန္ခုိးေၾကာင့္ သူအေတာ္ေလး အူရႊင္ေနသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔ေျပာသည့္ အတိုင္းသာ ကမၻာႀကီးတကယ္ပ်က္စီးသြားမည္ဆိုလွ်င္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားမည္သာျဖစ္သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ တျခားအလုပ္တစ္ခုကိုေျပာင္း၍ လုပ္ခ်င္လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘရန္ဒါ…..။ မိန္းမေတြကေတာ့ ဘတ္စ္ကားမ်ားအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္မိနစ္အတြင္း ေနာက္တစ္စီးထပ္ဆိုက္လာမည္သာ။ ထိုအရာမ်ားအားလံုးထက္ ပို၍သာသည္မွာ ဘီရိုထဲႏႈိက္က်န္ေသးေသာ ဒုတိယေျမာက္၀ီစကီတစ္လံုးပင္ျဖစ္၏။ ဘီလ္သည္ သူ၏ေျခေထာက္မ်ားကိုရပ္လိုက္ၿပီး ၀ီစကီပုလင္းကိုယူရန္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ အခန္းကိုျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႆားမွ ကမၻာသုိ႔ ေျပာလိုက္၏။
`ဘီလ္` ဟု အစြန္းကုန္ထပ္ေခၚလိုက္သည္။ `ကမၻာေပၚကလူသားေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားလိုအယူအဆရွိတာ ေသခ်ာလား….` ဘီလ္က ျမဴႏွင္းဖံုးလႈိဏ္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လႈိဏ္ေခါင္းအတြင္း၀ယ္ ၾကယ္ေရာင္ေလးမ်ား ေတာက္ပေနသလို ထင္ရ၏။ တကယ္ဆို အေတာ္ေလးလွပေသာ လႈိဏ္ေခါင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘီလ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူလိုက္မိသည္။ ဤသို႔ေသာအရာမ်ဳိးကို ဘယ္သူမ်ား သူ႔လို စိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္လို႔လဲ။
`ကၽြန္ေတာ့္လိုလား….` ဘီလ္မွာ အေတာ္ေလး အာေလးလွ်ာေလးျဖစ္ေနေပၿပီ။ `မဟုတ္ဘူး သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္လို မေသာက္တတ္ဘူး` ၀ီစကီ၏အာနိသင္မ်ားက ဘီလ္၏ ဦးေႏွာက္အတြင္း ကူးခတ္ေနသည္။ `ကၽြန္ေတာ္က ကံေကာင္းတဲ့သူေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္လို႔ ေသာက္တတ္တာ …၊ တကယ္ေျပာတာ….`
ထို႔ေနာက္တြင္ ဘီလ္မွာ အံ့အားသင့္မႈျဖင့္ ၾကက္ေသေသ၍ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဥမွင္လႈိဏ္ေခါင္းမွာ ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုေနရာတြင္ မူလအတိုင္း နံရံျဖဴျဖဴႀကီးသာ တည္ရွိေနေတာ့သည္။ ႆားၿဂိဳဟ္သားတို႔မွာ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးလိုက္ၾကၿပီျဖစ္၏။
`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ကူးယဥ္ရတာ ငါလည္းပ်င္းေနၿပီ` ဟု ဘီလ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာလိုက္သည္။ ` ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ဘယ္လိုလာမလဲလို႔ ဆက္ေတြးၾကည့္မယ္….ကဲ….`
ဘီလ္အတြက္ ေနာက္ထပ္အေတြးတစ္မ်ဳိးကား ထပ္မေပၚလာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒုတိယေျမာက္၀ီစကီပုလင္းကို ဖြင့္ရန္ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပင္ ငါးစကၠန္႔မွ်အၾကာတြင္ ဘီလ္တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေလေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္ၾကာသည္အထိ ဘီလ္မွာ အရက္နာက်ေနၿပီး လႈိဏ္ေခါင္းအတြင္းမွတစ္ဆင့္ ၾကားခဲ့ရေသာ ထူးဆန္းသည့္စကားသံမ်ားကို လံုးလံုးေမ့ေနသည္။ တတိယေျမာက္ေန႔အေရာက္တြင္ေတာ့ သူ႔မွာ သတိရသင့္သည့္ အရာတစ္ခုခုရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆီသို႔ ဘရန္ဒါျပန္ေရာက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား အနမ္းမ်ား ကုေဋကုဋာအၾကား၀ယ္ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မရွိခဲ့။
မွန္ပါသည္…။
စတုတၳေန႔ဆိုသည္ကေတာ့ လံုး၀ ရွိမလာခဲ့ေတာ့ပါ…။ ။
<<<ေတဇာ>>> ၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈
Authur C Clarke ၏ No After Tomorrow ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
`မွန္ပါတယ္ ပါရဂူႀကီးခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အလြန္ေတာ့ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီၿဂိဳဟ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကေန အလင္းႏွစ္ငါးရာမက ေ၀းကြာၿပီး ဆက္သြယ္မႈျပဳလုပ္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကိစၥအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပႆနာတစ္ခု ရွိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ အဲဒီကပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈရဖို႔ အေတာ္ေလးမျဖစ္ႏိုင္သလို သူတို႔ ဘက္ကလည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ႏိုင္ပံု မေပၚဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုသာ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာဆိုဆက္သြယ္မႈမျပဳလုပ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ကိုလည္း ကူညီႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး´
သိပၸံပညာရွင္ ပါရဂူႀကီးမွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ၿငိမ္သက္၍ ထိုျပႆနာအတြက္ စဥ္းစားအေျဖရွာေန၏။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ၏ရာဇ၀င္အတိုင္း အေျဖမွန္တစ္ခု ေခါင္းထဲသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
`ဘယ္ဉာဏ္ရည္ျမင့္သက္ရွိေတြမွာမဆို စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားရွိသူတခ်ဳိ႕ သူတို႔ထဲမွာ ရွိၾကတယ္။ အေသးငယ္ဆံုးအေတြးစေလးတစ္ခုကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖမ္းမိႏိုင္ေအာင္ ရွာေဖြေရးေတြ ရာခ်ီၿပီး ပို႔လႊတ္ရမယ္။ သတင္းပို႔ခ်က္ေတြလက္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္တစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတင္းပို႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အာကာသကိုျဖတ္သန္းၿပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔လႊတ္ရမယ္´
ပါရဂူႀကီးက ျပတ္သားစြာ ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။
`ေကာင္းပါၿပီ ပါရဂူႀကီးခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ပါေတာ့မယ္´
အလင္း၏အလ်င္ႏႈန္းျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းငါးရာမကသြားရေသာ မည္သည့္အရာ၀တၳဳမွ် မရွိသည့္ အာကာသခရီးကိုျဖတ္၍ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚမွဦးေႏွာက္မ်ားမွာ ၎တို႔၏သတင္းေပးပို႔ခ်က္အား လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ လူသားတစ္ဦးဦးကို အစြမ္းကုန္ရွာေဖြရင္း ရွည္လ်ားေသာအေတြးလႈိင္းမ်ားကို ပို႔လႊတ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ကံေကာင္းခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔ ဘီလ္ခေရာ့စ္ဆိုသူအား ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္ မေသခ်ာေသာ္လည္း အနည္းဆံုး အခုေလာေလာဆယ္အတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းသည္ဟု သူတို႔ေတြးလိုက္ၾက၏။ သတင္းေပးပို႔မႈကိုလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ဘီလ္၏စိတ္ ပြင့္သြားသည္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် အခြင့္အေရးေလးသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခြင့္အေရးေလးသည္ပင္ ေနာင္ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ တစ္ဖန္ျပန္ရဖို႔ မလြယ္လွ။
ဤအခြင့္အေရးျဖစ္ေပၚဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းရင္းသံုးရပ္ရွိ၏။ ပထမအခ်က္မွာ ေနကိုလွည့္ပတ္ေနေသာ ကမၻာ၏လႈပ္ရွားမႈအတြင္းတြင္ ထိုခဏ ဘီလ္သည္ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚမွ သတင္းေပးပို႔ခ်က္ကို ေကာင္းစြာလက္ခံႏိုင္ေသာေနရာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အျခားသူမ်ားသည္လည္း ဘီလ္ကဲ့သို႔ပင္ ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာ ဘီလ္ကဲ့သို႔ ဒံုးပ်ံအင္ဂ်င္နီယာမ်ားမဟုတ္ၾက။ ထို႔အျပင္ အာကာသခရီးသြားျခင္းႏွင့္ အာကာသအေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မက္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾက။ ထပ္၍ဆိုရလွ်င္ သူတို႔သည္ လက္ေတြ႕ဘ၀မေက်နပ္မႈမ်ားမွလြတ္ကင္းရာအိပ္မက္ကမၻာသို႔ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သတိလြတ္ေမ့ေမ်ာသြားလုနီးပါး အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ထားေသာ ဘီလ္ကဲ့သို႔ေသာ ယမကာလုလင္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။
ဟုတ္သည္။ ဘီလ္အေနျဖင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၏အယူအဆကို နားမလည္ႏိုင္။
`ခင္ဗ်ားကိုလစာေပးထားတာဟာ…´ ဘီလ္၏အထက္အရာအရွိက တိက်ျပတ္သားစြာေျပာလိုက္သည္။ ဗံုးေတြသယ္ေတာင္ႏိုင္တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြတည္ေဆာက္ဖို႔ပဲ။ အာကာသခရီးသြားယာဥ္ေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကကြန္ျပဴတာေတြသံုးၿပီး ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ကစၿပီး ရပ္တန္းကရပ္ပါ
သူ႔အေနျဖင့္ အလုပ္မျပဳတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ဘီလ္သိေနသည္။ ဒံုးပ်ံတည္ေဆာက္ျခင္းအလုပ္၌ သူသည္ စစ္တပ္အတြက္ အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ကေရာ လုပ္ခ်င္ရဲ႕လား။ ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲမႈႏွင့္ ခံျပင္းေဒါသထြက္ေသာ ခံစားခ်က္တို႔မွတစ္ပါး ဘာကိုမွ် သူ မေသခ်ာေတာ့။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ေကာင္မေလး ဘရန္ဒါမွာလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂၽြန္နီဆိုေသာငတိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပါသြားေလၿပီ။
သူသည္ လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ကို လက္ျဖင့္အပ္၍ စားပြဲ၏အျခားတစ္ဘက္ရွိ အျဖဴေရာင္နံရံကုိ ေျခာက္ကပ္ညည္းေငြ႕စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏အေတြးမ်ားကုိ ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚရွိ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဦးေႏွာက္မ်ားမွာလည္း အသံတိတ္ ၀မ္းေျမာက္ေသာေအာ္သံမ်ား ေပးလိုက္ၾကသည္။ ဘီလ္၏ေရွ႕မွ နံရံသည္ ဆီးႏွင္းမ်ားဖံုးလႊမ္းေနေသာ အရာတစ္ခုကဲ့သို႔ တျဖည္းျဖည္း အသြင္ေျပာင္းသြားေလသည္။ သူသည္ အဆံုးမရွိေသာ လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ ၾကည့္ေနမိသလို ရွိ၏။ အမွန္တကယ္တြင္လည္း ထိုသို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဘီလ္သည္ စိတ္၀င္စားမႈျဖင့္ နံရံထက္၌ေပၚလာေသာ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခု၏အ၀ သ႑ာန္အား စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ေသာက္ထားခ်ိန္၌ အာ႐ံုေမွာက္မွားမႈျဖစ္ျခင္းသည္ သူ႔အေနျဖင့္ အက်င့္ပါေနၿပီျဖစ္သည္။ ဤထက္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းေသာအရာမ်ားကိုပင္ အေတြးထဲတြင္ သူျမင္ခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏အေတြးထဲတြင္ အသံတစ္ခု စတင္ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ စစခ်င္း သူျပန္လည္ မတုန္႔ျပန္မိ။ အရက္မူးေနခ်ိန္တြင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္စကားေျပာျခင္းကိစၥကို သူ႔အေနျဖင့္ ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိေပ။
`ဘီလ္´ အသံထြက္ေပၚလာသည္။ `ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ပါ။ က်ဳပ္တို႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆက္သြယ္မႈရဖို႔ အလြန္ခက္ခက္ခဲခဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေျပာမယ့္အေၾကာင္းက ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ကမၻာၿဂိဳဟ္နဲ႔ အလြန္ကြာေ၀းတဲ့ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုေပၚကေန ဒီသတင္းေတြကို ေပးေနတာပါ။ ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္မႈျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာလူသားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္တို႔ေျပာတာေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္´
ဘီလ္အနည္းငယ္ စိုးရိမ္စိတ္၀င္သြား၏။ ဤအသံကို သူစတင္ၾကားသိစဥ္မွစ၍ အသံ၏ေလးနက္မႈ ပမာဏကို သူသတိျပဳမိ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမျဖစ္တာ အေကာင္းဆံုးဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
`ေကာင္းပါၿပီ´ ပ်င္းရိေလးတြဲေသာေလသံျဖင့္ ဘီလ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ `ဆက္ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွိပါဘူး... အင္း... စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေပါ့´
ေခတၱမွ် အသံရပ္ဆိုင္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ ယခင္အတိုင္း ခင္မင္ရင္းႏွွီးေသာေလသံျဖင့္ပင္ အသံ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ စိုးရိမ္ေသာေလသံလည္း အနည္းငယ္ေရာစြက္လွ်က္ရွိသည္။ `ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ေျပာမယ့္အေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္း႐ံုတင္မကဘူး။ ကမၻာေပၚက သက္ရွိလူသားအားလံုးအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥလို႔ ဆိုရပါမယ္´
`ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ေနပါတယ္´ ဟု ဘီလ္က မူးမူးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ `တစ္ခုခုကို နားေထာင္ေနရေတာ့ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ကုန္တာေပါ့´
အလင္းႏွစ္ငါးရာေက်ာ္ အကြာအေ၀းတြင္ေတာ့ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း အေလာတႀကီး ေျပာဆိုတိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ဘာမွန္း အတိအက် သူတို႔မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနဟန္ ရွိသည္။ သူတို႔ ကမၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာေပၚမွ ျပန္၍တုန္႔ျပန္မႈကေတာ့ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔အေနျဖင့္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးကိုသာေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရေပေတာ့မည္။
`နားေထာင္ပါ ဘီလ္´ သူတို႔ အသံေပးပို႔မႈကို ေရွ႕ဆက္လိုက္သည္။ `က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ေနမင္းႀကီးဟာ အခုခ်ိန္ကစၿပီး သံုးရက္အတြင္း ေပါက္ကြဲပ်က္စီးေတာ့မယ္လို႔ မၾကာေသးခင္ကမွ ေလ့လာသိရွိခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းလည္း ေၾကာက္လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး။ က်ဳပ္တို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္တို႔ ကယ္တင္ႏိုင္ပါတယ္´
`ဆက္ေျပာပါ´ ဟု ဘီလ္က ေအးေဆးစြာေျပာလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္ သူ၏အာ႐ံုေမွာက္မွားေသာအေတြးမ်ားသည္ အရင္အႀကိမ္မ်ားႏွင့္မတူ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု သူသိလိုက္သည္။
`က်ဳပ္တို႔အေခၚအရ `တံတား´ဆိုတဲ့အရာတစ္ခု က်ဳပ္တို႔ တည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းလို အရာမ်ဳိးေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက သခၤ်ာပညာရွင္တစ္ေယာက္ကိုေတာင္မွ ဒီကိစၥကိုနားလည္ေအာင္ အေသးစိတ္ရွင္းျပဖို႔ိုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္´
`ခဏေလာက္ေနပါဦး´ ဘီလ္က မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျဖတ္ေျပာလိုက္၏။ `က်ဳပ္လည္း သခ်ၤာပညာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ အရက္ေသာက္ထားထား မေသာက္ထားထား ထိပ္တန္းအဆင့္မွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အခုေျပာေနတာ အာကာသရဲ႕အျခားတစ္ဘက္ဆီ ပိုၿပီးျမင့္မားတဲ့အရပ္တစ္ခုကို ေဖာက္ထြက္သြားႏိုင္တဲ့ ျဖတ္လမ္းလိုအရာမ်ဳိးကို ေျပာေနတာမဟုတ္လား။ အဲဒါက အေတြးေဟာင္းႀကီးပါဗ်ာ။ အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္းမတိုင္ခင္ထဲက ရွိခဲ့တာ...´
အံ့ၾသေသာခံစားခ်က္ ဘီလ္၏စိတ္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာ၏။
`ခင္ဗ်ား သိပၸံပညာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္တတ္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔မသိဘူး´ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားက အေလာတႀကီးဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြ ေဆြးေႏြးဖို႔အခ်ိန္လည္း မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားလုပ္ရမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးအရာကို ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားေရွ႕က လႈိဏ္ေခါင္းထဲ ခုန္၀င္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္ဗ်ားဟာ တျခားၿဂိဳဟ္တစ္ေပၚေရာက္ေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖတ္လမ္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက အရပ္သံုးဆယ့္ခုနစ္မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ထြက္သြားတာ´
`ဒီလိုိဆို ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ဆီကို ဦးတည္ထားတာေပါ့ ဟုတ္လား´
`အို... မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားေတြ က်ဳပ္တို႔ၿဂိဳဟ္မွာ ေနလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာနဲ႔ သဘာ၀ခ်င္းတူတဲ့ၿဂိဳဟ္ေတြ စၾက၀ဠာထဲမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနတယ္။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္နဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ၿဂိဳဟ္တစ္ခု က်ဳပ္တို႔ ေတြ႕ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားအခုျမင္ေနရတဲ့ `တံတား´ ေတြကို ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ တည္ေဆာက္ေပးမယ္။ ဒါမွ ခင္ဗ်ားတို႔လူသားမ်ဳိးႏြယ္ေတြအားလံုး လမ္းေလးေလွ်ာက္ၿပီး၀င္သြား႐ံုနဲ႔ အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာ...။ ၿဂိဳဟ္အသစ္ေပၚမွာေတာ့ အရာအားလံုး ခင္ဗ်ားတို႔ အစကျပန္စရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ အခု က်ဳပ္တို႔ေျပာတဲ့သတင္းကို ခင္ဗ်ားေခါင္းထဲမွာထည့္ထားၿပီး လူသားေတြအားလံုးကို ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္ပါ´
`ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို အေရးလုပ္ၿပီး နားေထာင္မွာ မဟုတ္ဘူး` ဟု ဘီလ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ `ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔သြားမေျပာလဲ`
`ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုလို႔ရတယ္။ အျခားစိတ္ေတြအားလံုးက ပိတ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္းမသိဘူး။ `ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေမးဦးမယ္…` သူ၏ေရွ႕မွ ၀ီစကီပုလင္းအလြတ္ကိုၾကည့္ရင္း ဘီလ္က အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ သူ၏ အာရံုေမွာက္မွားေသာအေတြးလႈိင္းမ်ားကိုေတာ့ သူ႔ဘာသာျပန္သေဘာက်ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေတာင္စဥ္ေရမရေလွ်ာက္ေတြးေနမိသလဲဆိုတာလည္း သူသိပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ကမၻာႀကီး၏အဆံုးသတ္အေၾကာင္းေရးထားသည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို သူဖတ္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ အေသးစိတ္ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသားဟု သူထင္မိသည္။
`ဟုတ္ၿပီ..၊ ေနမင္းႀကီးေပါက္ကြဲပ်က္စီးသြားၿပီဆိုပါစို႔` သူကေမးလိုက္၏။ `ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲ` `ခင္ဗ်ားတို႔ၿဂိဳဟ္ဟာ ခ်က္ျခင္းပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿဂိဳဟ္ေတြအမ်ားအျပား။ အတိအက်ေျပာရရင္ ဂ်ဴပီတာၿဂိဳဟ္အထိ ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္`
ခပ္ေကာင္းေကာင္းကပ္ေဘးႀကီးပဲ ဟု ဘီလ္ နာက်ည္းစြာ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအေၾကာင္းကိုဆက္ေတြးေလ သူပို၍သေဘာက်လာေလျဖစ္၏။
`ကိုယ့္ရင္ထဲက အေတြးလႈိင္းရယ္` ဘီလ္က ရီေ၀ေ၀ျဖင့္ ျဖည္းညင္းစြာ ဆိုလိုက္သည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ယံုရင္…..` `မဟုတ္ဘူးဘီလ္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ယံုကိုယံုရမယ္` အလင္းႏွစ္မ်ားစြာကိုျဖတ္၍ စိုးရိမ္ပူပန္စြာေျပာလိုက္အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
`ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ..၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းသာအမွန္တကယ္ျဖစ္လာရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ လို႔` ဘီလ္က ရႊင္ျမဴးစြာ ဆက္ေျပာေန၏။ `ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီလိုသာဆို ၀မ္းနည္းပူေဆြးရမႈေတြ အဆံုးသတ္သြားမယ္။ လူသားေတြအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြ၊ အႏုျမဴဗံုးေၾကာင္း ေခါင္းမီးေတာက္ရတဲ့ေသာကေတြ၊ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာရွားပါးလာမႈျပႆာနေတြ အားလံုးအားလံုး အဆံုးသတ္သြားမယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာၿပီးသတိေပးတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ အရမ္းစိတ္သေဘာထားေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီ `တံတား` အစုတ္ပလုတ္ႀကီးေတြကို ျပန္ယူၿပီး အိမ္ျပန္အိပ္ေနၾကပါေတာ့ဗ်ာ`
ႆားၿဂိဳဟ္ေပၚတြင္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈႏွင့္ အံ့အားသင့္မႈတို႔ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ပါရဂူႀကီး၏ဦးေႏွာက္မွာ ေက်ာက္တံုးအပိုင္းအစႀကီးတစ္ခုကဲ့သို႔ အာဟာရေပးေသာအရည္မ်ားအတြင္းကူးခပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေႏွာက္၏အစြန္းေနရာမ်ားတြင္ အ၀ါေရာင္သို႔ကူးေျပာင္းသြားၿပီး အဆင့္ျမင့္သခၤ်ာဌာန၏ ပင္မကြန္ျပဴတာႀကီးမွာ တစ္စကၠန္႔၏ ေလးပံုတစ္ပံုအတြင္း ေလာင္ကၽြမ္းပ်က္စီးသြားေလေတာ့သည္။
ကမၻာေပၚတြင္ေတာ့ ဘီလ္ခေရာ့စ္တစ္ေယာက္မွာ စကားကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသး။ `ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲၾကည့္ေလ.. ` ဟုသူကဆက္ေျပာလိုက္သည္။ `တစ္ခုခုအသံုးက်တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကေျပာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တာ၀န္က ဗံုးသယ္တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြပဲ လုပ္ရမွာတဲ့။ ဒါမွ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးၿပီး သတ္ျဖတ္ႏိုင္မွာကိုး။ ဒီအလုပ္ဟာ ေနမင္းႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္သြားတယ္ဆို ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ သူ႔ကို အျပစ္ဖို႔လို႔ရတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔က တျခားၿဂိဳဟ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုထပ္ေပးလည္း ဒီလို က်ပ္မျပည့္တဲ့အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လုပ္ၾကဦးမွာပဲ…ၿပီးေတာ့`
ဘီလ္က ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖင့္ ဆက္ေျပာလိုက္၏။ `စာေလးတစ္ေစာင္ေတာင္ေရး မထားခဲ့ဲဘဲ ဘရန္ဒါကလည္း ဒီၿမိဳ႕ကထြက္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၾကင္နာတဲ့ အကူအညီေပးဖို႔အတြက္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္အားတက္သေရာရွိလွတဲ့လူတစ္ေယာက္မဟုတ္တာကို ခင္ဗ်ားတို႔သိၿပီမဟုတ္လား`
ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားမႈအျဖစ္ ႆားၿဂိဳဟ္သားမ်ားမွာ ၾကယ္မ်ားၾကားရွိ လႈိဏ္ေခါင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူတို႔၏အေတြးလႈိင္းမ်ားကို ပို႔လႊတ္လိုက္ၾကျပန္သည္။
`ခင္ဗ်ားဒါေတြကို အတည္ေျပာေနတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး..ဘီလ္။ တျခားသက္ရွိလူသားေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားလို ယူဆၾကပါ့မလား….`
ဤေမးခြန္းကိုေတာ့ ဘီလ္ အေသအခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ီစကီတန္ခုိးေၾကာင့္ သူအေတာ္ေလး အူရႊင္ေနသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔ေျပာသည့္ အတိုင္းသာ ကမၻာႀကီးတကယ္ပ်က္စီးသြားမည္ဆိုလွ်င္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားမည္သာျဖစ္သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ တျခားအလုပ္တစ္ခုကိုေျပာင္း၍ လုပ္ခ်င္လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘရန္ဒါ…..။ မိန္းမေတြကေတာ့ ဘတ္စ္ကားမ်ားအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္မိနစ္အတြင္း ေနာက္တစ္စီးထပ္ဆိုက္လာမည္သာ။ ထိုအရာမ်ားအားလံုးထက္ ပို၍သာသည္မွာ ဘီရိုထဲႏႈိက္က်န္ေသးေသာ ဒုတိယေျမာက္၀ီစကီတစ္လံုးပင္ျဖစ္၏။ ဘီလ္သည္ သူ၏ေျခေထာက္မ်ားကိုရပ္လိုက္ၿပီး ၀ီစကီပုလင္းကိုယူရန္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ အခန္းကိုျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႆားမွ ကမၻာသုိ႔ ေျပာလိုက္၏။
`ဘီလ္` ဟု အစြန္းကုန္ထပ္ေခၚလိုက္သည္။ `ကမၻာေပၚကလူသားေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားလိုအယူအဆရွိတာ ေသခ်ာလား….` ဘီလ္က ျမဴႏွင္းဖံုးလႈိဏ္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လႈိဏ္ေခါင္းအတြင္း၀ယ္ ၾကယ္ေရာင္ေလးမ်ား ေတာက္ပေနသလို ထင္ရ၏။ တကယ္ဆို အေတာ္ေလးလွပေသာ လႈိဏ္ေခါင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘီလ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူလိုက္မိသည္။ ဤသို႔ေသာအရာမ်ဳိးကို ဘယ္သူမ်ား သူ႔လို စိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္လို႔လဲ။
`ကၽြန္ေတာ့္လိုလား….` ဘီလ္မွာ အေတာ္ေလး အာေလးလွ်ာေလးျဖစ္ေနေပၿပီ။ `မဟုတ္ဘူး သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္လို မေသာက္တတ္ဘူး` ၀ီစကီ၏အာနိသင္မ်ားက ဘီလ္၏ ဦးေႏွာက္အတြင္း ကူးခတ္ေနသည္။ `ကၽြန္ေတာ္က ကံေကာင္းတဲ့သူေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္လို႔ ေသာက္တတ္တာ …၊ တကယ္ေျပာတာ….`
ထို႔ေနာက္တြင္ ဘီလ္မွာ အံ့အားသင့္မႈျဖင့္ ၾကက္ေသေသ၍ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဥမွင္လႈိဏ္ေခါင္းမွာ ရုတ္တရက္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုေနရာတြင္ မူလအတိုင္း နံရံျဖဴျဖဴႀကီးသာ တည္ရွိေနေတာ့သည္။ ႆားၿဂိဳဟ္သားတို႔မွာ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးလိုက္ၾကၿပီျဖစ္၏။
`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ကူးယဥ္ရတာ ငါလည္းပ်င္းေနၿပီ` ဟု ဘီလ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာလိုက္သည္။ ` ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ဘယ္လိုလာမလဲလို႔ ဆက္ေတြးၾကည့္မယ္….ကဲ….`
ဘီလ္အတြက္ ေနာက္ထပ္အေတြးတစ္မ်ဳိးကား ထပ္မေပၚလာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒုတိယေျမာက္၀ီစကီပုလင္းကို ဖြင့္ရန္ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပင္ ငါးစကၠန္႔မွ်အၾကာတြင္ ဘီလ္တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေလေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္ၾကာသည္အထိ ဘီလ္မွာ အရက္နာက်ေနၿပီး လႈိဏ္ေခါင္းအတြင္းမွတစ္ဆင့္ ၾကားခဲ့ရေသာ ထူးဆန္းသည့္စကားသံမ်ားကို လံုးလံုးေမ့ေနသည္။ တတိယေျမာက္ေန႔အေရာက္တြင္ေတာ့ သူ႔မွာ သတိရသင့္သည့္ အရာတစ္ခုခုရွိသည္ဟု ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆီသို႔ ဘရန္ဒါျပန္ေရာက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား အနမ္းမ်ား ကုေဋကုဋာအၾကား၀ယ္ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မရွိခဲ့။
မွန္ပါသည္…။
စတုတၳေန႔ဆိုသည္ကေတာ့ လံုး၀ ရွိမလာခဲ့ေတာ့ပါ…။ ။
<<<ေတဇာ>>> ၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈
Authur C Clarke ၏ No After Tomorrow ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
ကြင္းဆက္ေတြ ပ်က္ေနသလိုခံစားရတယ္ဗ်...။
ReplyDelete