၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ (သို႔မဟုတ္) ကိုရီးယားစစ္ပြဲ

(က) စစ္ပြဲ၏ အေျခခံမ်ား

စစ္ပြဲ၏ ရင္းျမစ္မွာ ၁၉၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ကိုရီးယားအား ဂ်ပန္မွ သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္းဟူေသာ အခ်က္တြင္ အေျခတည္သည္။ ဂ်ပန္တို႔ စစ္႐ႈံးေသာအခါ (ၾသဂုတ္၊ ၁၉၄၅) အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုတို႔က ႏိုင္ငံအား ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ (ေျမာက္လတၱီက်ဴ ၃၈ ဒီဂရီ) အတိုင္း ဇုန္ႏွစ္ခု ခြဲျခမ္းရန္ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ပန္လက္နက္ခ်ျခင္းႏွင့္ ဆုတ္ခြါျခင္းအား နီးနီးကပ္ကပ္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ရုရွားသည္ ေျမာက္ဘက္ျခမ္း (၎သည္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနသည္) ႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ေတာင္ဘက္ျခမ္းျဖစ္သည္။ အေမရိကန္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎တို႔အေနျဖင့္ ထိုသို႔ အျမဲတမ္းခြဲျခားထားရန္ ရည္ရြယ္ရင္းမရွိခဲ့ေပ။ ကုလသမဂၢက ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးအတြက္ လြတ္လပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပရန္ ဆႏၵရွိၿပီး အေမရိကန္ကလည္း သေဘာတူခဲ့သည္။ ၎တို႔ သိမ္းပိုက္ထားသည့္ ေတာင္ဘက္ျခမ္းသည္ စုစုေပါင္း လူဦးေရ၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုခန္႔ ပါ၀င္ေနရာ ကြန္ျမဴနစ္ေျမာက္ျခမ္းအား မဲဆႏၵျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုုရီးယားျပန္ေပါင္းထုပ္ေရးသည္ ဂ်ာမနီကဲ့သို႔ပင္ မၾကာခင္ စစ္ေအးအားၿပိဳင္မႈ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ မည္သည့္သေဘာတူညီခ်က္မ်ဳိးမွ မခ်မွတ္ႏိုင္ဘဲ လူလုပ္ ပိုင္းျခားမ်ဥ္းသည္ ဆက္လက္တည္ရွိေနခဲ့သည္။ ေတာင္ဘက္ျခမ္းတြင္ ကုလသမဂၢမွ ကမကထျပဳ၍ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားက်င္းပၿပီး ကိုရီးယားသမၼႏိုင္ငံ (Republic of Korea) သို႔မဟုတ္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအား ထူေထာင္ခဲ့ၿပီး သမၼတအျဖစ္ Syngman Rhee ႏွင့္ ၎၏ ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ Seoul ၿမိဳ႕ျဖစ္လာခဲ့သည္ (ၾသဂုတ္၊ ၁၉၄၈)။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ရုရွားက ဒီမိုကရက္တစ္ ကိုရီးယား ျပည္သူ႔ သမၼတႏိုင္ငံ (Democratic People’s Republic of Korea) သို႔မဟုတ္ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအား Pyongyang ၿမိဳ႕ေတာ္သတ္မွတ္၍ Kim Il Sung ၏ ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရ၏ လက္ေအာက္တြင္ ထူေထာင္ခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၊ ႐ုရွားႏွင့္ အေမရိကန္တပ္မ်ား ရုတ္သိမ္းေသာအခါ အနာဂတ္တြင္ ရန္မီးပြားေစမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သည္။ ကိုရီးယားလူမ်ဳိးအမ်ားစုအေနျဖင့္ မိမိတို႔ႏိုင္ငံအား ျပင္ပလူမ်ားမွ အင္အားသံုးကာ လူလုပ္နယ္ျခားစည္း တားခဲ့ျခင္းအား အျပင္းအထန္ မေက်နပ္ၾကသလို ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္းမ်ားမွလည္း မိမိသည္သာ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိသည္ဟု ကိုယ္စီ ေၾကျငာခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၀၊ ဇြန္လတြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားတပ္မ်ားက ႀကိဳတင္အသိေပးခ်က္မရွိဘဲ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံအား က်ဴးေက်ာ္ခဲ့သည္။

(ခ)    အဘယ္ေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားသည္ ေတာင္ကိုရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္ခဲ့ရသနည္း။

ယေန႔အခ်ိန္ထိေသာ္မွ အဆိုပါတိုက္ခိုက္မႈ၏ ရင္းျမစ္အားလည္းေကာင္း၊ မည္သူ၏ စိတ္ကူးဆိုသည္ကို လည္းေကာင္း ရွင္းလင္းစြာမသိရေသးေပ။ ေအာက္ပါအတိုင္း ယူဆခဲ့ၾကပါသည္။

•    Kim Il Sung ၏ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ဦးပိုင္းမွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Dean Acheson ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္တစ္ခုက တြန္းအားေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ Acheson က ပိစိဖိတ္ေဒသတစ္၀ိုက္ရွိ မည္သည့္ေဒသမ်ားအား အေမရိကန္အေနျဖင့္ ခုခံရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး ၎ညႊန္းဆိုေသာ ေဒသမ်ားတြင္ အေၾကာင္းအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ကိုရီးယား မပါ၀င္ခဲ့ေပ။

•    တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ အစိုးရသစ္ေၾကာင့္ Kim Il Sung အေနျဖင့္ အားတက္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္က တရုတ္အစိုးရသည္ Fukien ေဒသတြင္ တပ္မ်ား အႏွံ႔အျပား ျဖန္႔က်ဲထားၿပီး ထိုင္၀မ္အားရင္ဆိုင္ရန္ႏွင့္ ခ်န္ေကရွိတ္ (Chiang Kai-shek) အား တုိက္ခုိက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပဳလုပ္ထားခဲ့သည္။

•    (အေမရိကန္သမၼတ) Truman ၏ သေဘာထားၾကံ့ခိုင္မႈအား ေသြးတိုးစမ္းလိုသည့္အေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ေျမာက္ကိုရီးယားအား တင့္ကားႏွင့္ အျခားစစ္လက္နက္ပစၥည္းမ်ား ေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ ရုရွားတြင္လည္း တာ၀န္ရွိသည္။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔အေနျဖင့္ ေတာင္ကိုရီးယားအား သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါက ပစိဖိတ္ေဒသတြင္ ရုရွား၏ ရပ္တည္ခ်က္ကို အားေကာင္းလာေစလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ အေနာက္ဘာလင္ (ဂ်ာမနီ) ရွိ စတာလင္၏ အ႐ႈံးအား အဖတ္ဆည္ႏိုင္ေသာ အေမရိကန္တို႔အေပၚ ထည္၀ါစြာ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ျခင္းလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။

•    ေတာင္ကိုရီးယားမွ စစ္ပြဲအားစတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု `သစၥာေဖာက္´ (Bandit Traitor) Syngman Rhee ၏ တပ္မ်ား ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္အား ျဖတ္ေက်ာ္လာခ်ိန္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ဖက္မွ ေၾကျငာခဲ့ၾကသည္။

(ဂ)     အေမရိကန္၏ အခန္းက႑

အဆိုပါတိုက္ခိုက္မႈသည္ စတာလင္၏ စနက္ျဖစ္ဟု ထရူးမင္းက ယံုၾကည္ခဲ့၏။ ယင္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအား တတ္ႏိုင္သမွ် ျပန္႔ပြားရန္ ၾကံစည္ေနေသာ ရုရွား၏ က်ယ္ျပန္႔လွသည့္ အစီအမံမ်ား၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ထရူးမင္းက ျမင္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ စိန္ေခၚေသာ အျပဳအမူတစ္ရပ္ဟုလည္း ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္သည္ ၎၏ မူ၀ါဒအား ယတိျပတ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ယခင္က စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ားႏွင့္ ေထာက္ခံမႈ ကတိစကားမ်ားသာ ေပးခဲ့ရာမွ `ေတာင္ကိုရီးယားအား မိတ္ေဆြစစ္ပံုစံ (Stand by) ေထာက္ကူပံ့ပိုးရန္မွာ အေနာက္အတြက္ အရင္းအႏွစ္က်သည္ဟု ထရူးမင္းက ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢမွ အဆံုးအျဖတ္တစ္စံုတစ္ရာ မခ်ရေသးမီပင္ ဂ်ပန္ရွိ အေမရိကန္တပ္မ်ားအား ကိုရီးယားသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီမွ ေျမာက္ကိုရီးယားအား ၎၏တပ္မ်ားကို ဆုတ္ခြာရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ၿပီး၊ ေျမာက္ကိုရီးယားမွ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေသာအခါ အဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံမ်ားအား ေတာင္ကိုရီးယားဘက္မွ အကူအညီေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ အဆိုပါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ ကုလသမဂၢတြင္ ရုရွား၏ေနရာ လစ္လပ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ `ေမာ္´ (ေမာ္စီတံုး) ၏ တရုတ္အစိုးရသစ္အား အသိအမွတ္ျပဳရန္ ျငင္းဆန္ခ်က္အား သပိတ္ေမွာက္သည့္အေနျဖင့္ ကုလသမဂၢအစည္းအေ၀းပြဲမ်ားအား ရုရွားက မတက္ေရာက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး သို႔မဟုတ္ပါက အဆိုပါဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ရုရွားက ဗီတိုအာဏာျဖင့္ ပယ္ခ်မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အဆိုပါျဖစ္ရပ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အျခား (၁၄) ႏိုင္ငံတို႔မွ (ၾသစေၾတးလ်၊ ကေနဒါ၊ နယူးဇီလန္၊ ထိုင္၀မ္ (Nationalist China)၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ကိုလံဘီယာ၊ ဂရိ၊ တူရကီ၊ ပနားမား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ထိုင္းႏွင့္ ၿဗိတိန္) တပ္မ်ားေစလႊတ္ခဲ့ၿပီး အမ်ားစုမွာမူ အေမရိကန္တပ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တပ္မ်ားအားလံုးကို အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး MacArthur က ဦးေဆာင္သည္။

ကုလသမဂၢမဟာမိတ္တပ္မ်ား ကိုရီးယားကၽြန္းဆြယ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ကိုရီးယားတစ္ႏိုင္လံုး ကြန္ျမဴနစ္လက္ေအာက္ က်ေရာက္ျခင္းကို ကာကြယ္ရန္အလို႔ငွာ အခ်ိန္မီကေလးပင္ျဖစ္သည္။ စက္တင္ဘာလတြင္ ကြန္ျမဴနစ္တပ္မ်ားသည္ Pusan ဆိပ္ကမ္းတစ္၀က္ရွိ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းမွတစ္ပါး တစ္ႏိုင္ငံလံုးနီးပါးအား သိမ္းယူၿပီးျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢ တပ္ကူမ်ားသည္ Pusan သို႔ ေျခခ်ၿပီးေနာက္ စက္တင္ဘာ (၁၅) ရက္တြင္ အေမရိကန္ ေရတပ္သားမ်ားသည္  Seoul ၿမိဳ႕အနီးရွိ Inchon သို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ ဤသည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တပ္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာႏွင့္ မိုင္ (၂၀၀) အကြာအေ၀းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမာက္ကိုရီးယားတပ္မ်ားသည္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ ၿပိဳကြဲသြားၿပီး စက္တင္ဘာလ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားသည္ Seoul ၿမိဳ႕သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး ေတာင္ပိုင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ရွင္းလင္းသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ ကုလသမဂၢခ်မွတ္ထားေသာ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ၿပီးျဖစ္၍ အျပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စတင္ရမည့္အစား၊ ထရူးမင္းက ေျမာက္ကိုရီးယားသို႔ ဆက္လက္က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္ရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။  ဤသည္မွာ ကုလသမဂၢ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံအား စုစည္းရန္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပရန္ ရည္မွန္းခ်က္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ခ်ဴအင္လိုင္း (Zhou Enlai) က ကုလသမဂၢတပ္မ်ား ေျမာက္ကိုရီးယားသို႔ ၀င္ေရာက္လွ်င္ တရုတ္အေနျဖင့္ ခုခံသင့္သည္ဟု သတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံခဲ့ရသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ား ၿမိဳ႕ေတာ္ Pyongyang ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး ယင္းသည္ ေျမာက္ကိုရီးယား၏ သံုးပံုႏွစ္ပံု၊ Yalu ျမစ္အထိေရာက္ေသာ ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္တရုတ္ နယ္စပ္ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္သည္ တရုတ္အစိုးရအား ျပင္းထန္စြာ အႏၱရာယ္သံေခ်ာင္းေခါက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ခ်န္ေကရွိတ္ (Chiang) အား တုိက္ခုိက္ရန္ အကာအကြယ္ျပဳထားသကဲ့သို႔ ျပည္မႏွင့္ ထိုင္၀မ္ၾကားတြင္ အေမရိကန္တပ္မ်ားသည္ တံတိုင္းကာစြဲထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ေျမာက္ကိုရီးယားရွိ တရုတ္နယ္စပ္ မန္ခ်ဴးရီးယားအား ၎တို႔ (အေမရိကန္တို႔) က်ဴးေက်ာ္ႏိုင္မည့္ အရိပ္သ႑ာန္မ်ားသဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ တရုတ္သည္ မ်ားျပားလွသည့္ တန္ျပန္တိုက္ခိုက္ေရးတပ္သား ၃၀၀ ၀၀၀ အား `အေပ်ာ္တမ္းအဖြဲ႕၀င္မ်ား´ (Volunteers) တံဆိပ္ကပ္၍ ေစလႊတ္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၅၁ ဇန္န၀ါရီ လလယ္တြင္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားအား ေျမာက္ကိုရီးယားမွ ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး၊ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္ကိုျဖတ္ကာ Seoul ၿမိဳ႕အား ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ တရုတ္တပ္မ်ား၏ အင္အားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး McArthur ကိုယ္တိုင္ အံအားသင့္တုန္လႈပ္ခဲ့ရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအား အေကာင္းဆံုးေခ်မႈန္းႏိုင္ရန္မွာ မန္ခ်ဴးရီးယားကို သိမ္းပိုက္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး လိုအပ္ပါက အႏုျမဴဗံုးကို အသံုးျပဳသင့္သည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ က်ယ္ျပန္႔ေသာစစ္ပြဲတစ္ရပ္ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္ဟု ထရူးမင္းက ထင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ ယင္းအား အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအေနျဖင့္ အလိုမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက `ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ပါေလဟန္´ (Merely Communism) အေျခအေနတြင္ ထားရွိရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီး၊ MacArthur အား ရာထူးမွ ဖယ္ရွားခဲ့သည္။ ဇြန္လတြင္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားသည္ ေတာင္ကိုရီးယားမွ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအား ျပန္လည္ရွင္းထုတ္ခဲ့ၿပီး နယ္စပ္တြင္ ခံတပ္ခ်ခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအား Panmunjom တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာျမင့္သည္။ ၁၉၅၃၊ ဇူလိုင္လကုန္တြင္ နယ္စပ္မ်ဥ္းအား အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ၃၈ မ်ဥ္းၿပိဳင္တစ္ေလွ်ာက္ ရွိေစရမည္ဟူေသာ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ရပ္ကို ရရွိခဲ့ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ Macmillan ထုတ္ ေက်ာင္းသားသံုး သမိုင္းစာအုပ္မွ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ရန္

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Ref: Mastering Modern World History by Norman Lowe