တိမ္လိုလြင့္ေမ်ာ

ေႏြညေနခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတယ္။ တိမ္စိုင္ေတြကို ေငးမယ္။ ေလထုေႏြးေႏြးကို ႐ွဴမယ္။ အရိုးဆံုးေျပာရရင္ သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ေနမယ္။ ဘယ္သူမွ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားမယ္။ အဲဒီလို ေနသားတက်ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ သဘာ၀ေလာကႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရာေႏွာပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ေကာင္းကင္မွာ ပံုသဏၭာန္မတိက်တဲ့ တိမ္ေတြ သူလိုကိုယ္လို ေရြ႕ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ တိမ္ေတြထဲ မသိမသာ ၀င္ေရာက္ ေရာေႏွာပစ္လိုက္တယ္။ တိမ္တိုက္တစ္ခုအေနနဲ႔ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စမတ္က်ေနမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကို ဦးတည္ေနလဲလို႔ ေမးခြန္းမထုတ္မိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္ခဲ့ၿပီ။ ေလတိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲသြားမယ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ေပါင္းထုတ္ခ်င္ထုတ္မယ္။ ေနာက္ဆံုး မိုးအျဖစ္ ရြာခ်င္ရြာခ်လိုက္မယ္၊ ကဲ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူလိုကိုယ္လို တိမ္တိုက္တစ္ခုပဲ၊ ဘယ္သူျငင္းမလဲ။

ဘယ္သူမွမျငင္းေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က ျငင္းတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထိုင္လ်က္သား လူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို ဖ်ပ္ခနဲ ျပန္ေရာက္သြားရတယ္။ တကယ္တမ္းဆို ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေႏြညေနခင္းမွာ ထိုင္ေနတယ္ ေျပာတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားေနရာ သြားထိုင္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ က်ဥ္းၾကပ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ျမက္ခင္းေပၚ၊ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ စသျဖင့္ တစ္ေနရာရာမွာ ထိုင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သလိုမ်ဳိး ေႏြညေနခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေႏြညေနခင္းမွာ မထိုင္ခ်င္လို႔ ေဆာင္းဦးနံနက္ေစာေစာမွာ သြားထိုင္မယ္ဆိုၿပီး ေခ်းမ်ားလို႔မရဘူး။ ေႏြညေနခင္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ရပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ကပ္ပါေနတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဆင္ေျခကန္ခ်င္ ကန္ပါလိမ့္မယ္။ မင္းသာ ေႏြညေနခင္းထဲမွာ ကပ္ပါးပိုးမႊားတစ္ေကာင္လို တြယ္ကပ္ေနတာ၊ သဘာ၀ရဲ႕ အခ်ိန္ကာလတစ္ရပ္ဟာ မင္းဆီမွာ ဘယ္လို ကပ္ပါေနႏိုင္မွာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဒီလို ဆိုမယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျငင္းဆန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆို သူ႔အေနနဲ႔က သဘာ၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကို ၾကားလူအေနနဲ႔ ျမင္တာကိုး။ သူ႔႐ႈေထာင့္ကေန ျမင္သလို ေျပာတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သာ အိမ္ထဲေရာက္ေနတဲ့လူလို႔ သူကေတာ့ ျမင္မွာပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ပါမႊားတစ္ေယာက္က ကာလတရားထံမွာ ခုိကပ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မွ သဘာ၀က်မွာကိုး။ တိမ္စိုင္ေတြကိုေတာင္ မိုးအျဖစ္ရြာခ်ဖို႔ ရွိေနတာလို႔ ေျပာတတ္ၾကေသးတာပဲ။ ဒီေတာ့ ျငင္းလည္း အပိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္သလို တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ေစခ်င္ ေသးတယ္။ အခ်ိန္ေတြ စီးေနတာကို အခု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ျမင္ေနသလိုမ်ဳိးေလ။ 

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ (ဆိုတာ) ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သင့္ေမ်ာပါေနတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္စီးေၾကာင္းဆိုတာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သိေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုမယ္။ အဲဒီအသိႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ကပ္ေနတာလို႔ ထင္တယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားအခု စာဖတ္ေနတာ အိပ္မက္ထဲမွာ မဟုတ္မွန္း ခင္ဗ်ားဘယ္ေတာ့မွ မေသခ်ာႏိုင္သလိုမ်ဳိးပဲ။ အသားကိုဆြဲဆိတ္ၾကည့္ရင္ နာေကာင္း နာလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ နာတာ ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက အိပ္မက္မက္ေနသူဟာ သူအိပ္မက္ထဲ ေရာက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွ အတိအက် သက္ေသမျပႏိုင္သလိုမ်ဳိး လက္ေတြ႕ဘ၀ဆိုတာ အလြန္ပီျပင္တဲ့ အိပ္မက္တစ္ပုဒ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေနေပမယ့္ သက္ေသမျပႏိုင္ဘူး။ အလြန္ ပိရိေသသပ္တဲ့ မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခုကို မွင္သက္မိလိုက္ရံုနဲ႔ ဒါဟာ မ်က္လွည့္ပဲဆိုတဲ့အသိ ေပ်ာက္မသြားသလိုပဲ။ တကယ္အသက္ရွင္ေနတာ ေသခ်ာေပမယ့္ အသက္ရွင္ေနတာ တကယ္လားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေသခ်ာခဲ့ဘူး။ ထို႔အတူပဲ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ၀ွက္ဖဲကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ သဲလြန္စ မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိမ္ေတြလို မသိတတ္ေသးဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိရွိေၾကကြဲေနခဲ့တယ္။ တိမ္ေတြနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမွာစိုးလို႔ တစ္ခါတခါ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ကိုဦးတည္ေနသလဲဆိုတဲ့ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းကို အထပ္ထပ္ေမးရေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္တိမ္တဲ့သူဟာ သူလိုကိုယ္လို လူသားတစ္ဦး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လူအျဖစ္ကို ျငင္းဆန္ဖို႔ သတိျပန္ရလာခဲ့တယ္။ ေျမြတစ္ေကာင္လို အိပ္ေမာက်ပစ္ဖို႔ သမ္းေ၀တယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မ်ဳိးေစ့ခ်ၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္စီးေၾကာင္းမွာ အလိုမတူစြာ ေမ်ာပါေနရတယ္ဆိုတာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အခ်ိန္စီးေၾကာင္းကို ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ တိမ္တိုက္တစ္တိုက္ ျပန္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အခုေတာ့လည္း ေလတိုးတာကိုေတာင္ နာရေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲလိုက္၊ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ အံုဖြဲ႕လိုက္။ တိမ္ေတြမွာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မရွိတာကို အံ့ၾသေနတဲ့ တိမ္တိုက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိမယ္ထင္တယ္။ လူအျဖစ္ထက္စာရင္ တိမ္ျဖစ္ရတာက သူလိုကိုယ္လို ပိုဆန္တယ္လို႔ အမ်ားနည္းတူ လြင့္ေမ်ာေနဆဲ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကမၻာေျမေပၚကို တဖြဲဖြဲရြာခ်ပစ္လိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီေနရာမွာ တိမ္ေတြကို ထိုင္ေငးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ရွိခ်င္ရွိေနမွာ...။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)