ျမင့္သန္း
ထြန္းေမာင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဒီနားမွာ ဆံုေလ့ရွိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာလိုေန႔မ်ဳိးေတြမွာ။ သူက ေတာင္ဘက္ထဲဆီက ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျမာက္ဘက္ဆီက လာတာ။ ဒီကေန ေတာင္ဘက္ထဲကို တည့္တည့္ဆင္းသြားရင္ ကားလမ္းမႀကီးဆီ ေရာက္တယ္။ လမ္းမကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ တပ္ဘက္ကိုေရာက္တယ္။ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာဆိုရင္ တပ္ထဲမွာ အမဲေပၚေလ့ရွိတယ္။ ထြန္းေမာင္က အမဲဖ်က္ေပးရတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေပၚေပးလိုက္ရတာရွိတယ္။ အဲဒီလို ေန႔မ်ဳိးေတြမွာေတာ့ အမဲကလီဇာထုပ္ကေလး ဆြဲလာတတ္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အထုပ္ကေလး ပါလာရင္ျဖင့္ အဲဒီေန႔မွာ သူကိုယ္တိုင္ အမဲေပၚခဲ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အမဲကလီဇာက သူစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စားဖို႔။ ေသာင္းရင္တို႔သာအဖ တဲဆီေရာက္ရင္ ၫြန္႔ေမာင္ကိုခ်က္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ျမည္းတယ္။ ၫြန္႔ေမာင္က ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္။ အရင္က ထန္းတက္ေပတဲ့ ခုေတာ့ သူ႔သား ေသာင္းရင္နဲ႔ လႊဲထားၿပီး လိုင္စင္စီ စနစ္တက် လုပ္ေနတယ္။ ဟင္းခ်က္ၿပီး ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။ လစ္တဲ့အခါေတာ့လည္း အျဖဴေလးဘာေလး ခ်က္တယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ေကာင္တစ္ေကာင္ လက္ေထာက္ၿမိဳ႕ပိုင္ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ထဲကိုေခၚလာၿပီး ၫြန္႔ေမာင္ကို ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္းၿပီး စားၾကေသာက္ၾကတယ္။ ဒီကတည္းက ေသာင္းရင္တို႔ သားအဖ တဲဆီကို ဘယ္သူကမွ ျပႆနာမလုပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ၫြန္႔ေမာင္အတြက္ လစ္ေနတာက မ်ားတယ္ပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။
ထြန္းေမာင္က ေသာင္းရင္တို႔ သားအဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိတာ။ ဒီဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းမလာခင္ကတည္းက သူတို႔ သားအဖနဲ႔ ခင္တယ္။ ဘုရားလူႀကီးစာရင္းထဲ ပါတဲ့ ကိုႀကီးမူနဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ ထန္းရည္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေသာက္ခ်င္သဗ်ာလို႔ ေျပာမိတယ္။ သူက ေသာင္းရင္တို႔ သားအဖ တဲကို ၫႊန္းတယ္။ ၫႊန္းေပတဲ့ က်ဳပ္ေျပာတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔တဲ့။ ဘာလို႔တုံးဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ဘုရားလူႀကီးတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဘုရားက တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ထံုးသကၤန္းကပ္ၿပီး ပြဲလုပ္ အရပ္ဇာတ္ကရတဲ့ ဘုရားပါဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့သူက မင္းကလည္းကြာလို႔ေျပာၿပီး ခဏေလာက္ေတာ့ ေတြသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငါ့ေယာကၡမ သိသြားလို႔လည္း မေကာင္းဘူးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္သေဘာက်ပါတယ္လို႔ ေျဖခ်လိုက္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတိေပးသလိုလိုနဲ႔ သူက ေျပာေသးတယ္။ အျမဲေတာ့လည္း သြားမေနနဲ႔ေပါ့ကြာ။ မင္းက ေက်ာင္းဆရာတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ရွင္းရျပန္တယ္။ က်ဳပ္ သူမ်ားအသတ္ မသတ္ဘူး။ သူမ်ားပစၥည္း မခိုးဘူး။ သူမ်ား သားမယားကို ၾကာကူလီမရိုက္ဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ မလိမ္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ က်ေတာ့လည္း လိမ္ရသေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ ထန္းရည္ေလး၊ အရက္ကေလးေသာက္ၿပီး ဇိမ္ခံတတ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်ဳပ္မလုပ္တာေတြကို လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြထက္စာရင္ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ေတာ္တယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို မပူနဲ႔။ က်ဳပ္မွာ ခင္ဗ်ားလို အထင္ႀကီးေအာင္ သိကၡာရွိေအာင္ လုပ္ျပေနဖို႔ ေယာကၡထီး၊ ေယာကၡမလည္း မရွိဘူး။ မေတာ္ ရွိလာလည္း တျခားနည္းနဲ႔ အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရေသးတယ္။ သူလည္း ဘာမွ မေျပာသာေတာ့လို႔ ေခါင္းပဲ ခါေနေတာ့တယ္။
ထြန္းေမာင္နဲ႔ၫြန္႔ေမာင္က ညီအစ္ကို ေတာ္တယ္။ ဒါေပတဲ့ တစ္မေအတည္းေပါက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္မေအစီဆိုေပတဲ့ အေတာ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ရွိၾကပံုရတယ္။ ႐ုပ္ရည္လည္း ကြာတယ္။ ၫြန္႔ေမာင္ကေတာ့ ထန္းသမားျဖစ္မယ့္ ႐ုပ္မ်ဳိး။ ၿမိဳ႕ပိုင္တို႔၊ ရာဇ၀တ္အုပ္တို႔ မေျပာနဲ႔ ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းႀကီး တက္ျဖစ္ေတာင္ သင္း႐ုပ္က ထန္းသမား႐ုပ္ရည္ထက္ေတာ့ မပိုဘူး။ ျပင္လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိး။ ေကာ္ပတ္စားေပးလို႔ ေျပာင္လာေပတဲ့ ေျပာင္းမသြားတဲ့႐ုပ္မ်ဳိး။ မည္းမည္းညစ္ညစ္ ႏုတ္ႏုတ္ အရည္ႀကိဳၿပီး အသစ္ပံုေလာင္းေတာင္ ညိဳညစ္ညစ္က ပါလာဦးမွာ။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ လူေကာင္ကႀကီးႀကီး၊ ခပ္ျဖဴျဖဴ ဗလေကာင္းေကာင္း။ ေကာ္လံျပတ္နဲ႔တိုက္ပံုနဲ႔ အင္းေလးနဲ႔သာဆင္လိုက္၊ ၿမိဳ႕ပိုင္နယ္ပိုင္လို႔ေျပာရင္ ယံုေလာက္တယ္။ မဆီမဆိုင္ တစ္ခါတေလ သူတို႔ညီအစ္ကို အေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္မိတတ္တယ္။ ဘာရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲထင္တယ္၊ ဘာအေျဖမွ မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္သူ႔ဘ၀ ဘယ္သူ႔အေနအထားဟာ ေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္သူ႔အေျခအေနက ဆိုးသလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္လိုက္တိုင္း အေတြးထဲမွာ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ယားလာလို႔ ႏွာေခ်ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာၿပီးကာမွ မေခ်လိုက္ရသလိုမ်ဳိးပဲ။ ဘာကို အျပစ္တင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေလာကႀကီးမွာ အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ တင္စရာေတာ့ ရွိတာပဲ။ သူတို႔ညီအစ္ကိုနဲ႔က်ကာမွ ဘာမွ အျပစ္တင္စရာ ရွာမရပါလားလို႔ စိတ္ထဲျဖစ္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ညီအစ္ကိုက သူတို႔အေဖဆံုးကာမွ ေတြ႕ၾက သိၾကရတာ။ ဒီလို ..
သူတို႔အေဖက ၿမိဳ႕ကလူေတြ အေခၚေတာ့ ေတာပြဲစား။ ေတာက အေခၚေတာ့ ပြဲစားႀကီး။ ဘာခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အရပ္ သူ႔ဇာတ္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံ အထိုက္အေလ်ာက္ရွိတယ္။ ေတာဘက္ကို အေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔သြားရင္း ၫြန္႔ေမာင္တို႔အေမနဲ႔ ညားတာ။ တစ္ရြာတစ္က်ီေဆာက္ဆိုတဲ့စကား ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတာနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၫြန္႔ေမာင္ကို ေမြးတယ္။ ထြန္းေမာင္တို႔အေမကေတာ့ ဒီကိစၥေတြ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပြဲစားႀကီးေသေရာ။ ပြဲစားႀကီးေသတယ္ၾကားေတာ့ ၫြန္႔ေမာင္တို႔အေမက သားကိုဆြဲၿပီး အသုဘအိမ္ကို ေရာက္လာတာ။ ဒီေတာ့ ဇာတ္စံုခင္းၾကရေရာ။ ဒီေတာ့ ထြန္းေမာင္တို႔အေမဘက္ကတို႔ သြားေလသူႀကီးဘက္တို႔က ၫြန္႔ေမာင္အေမကိုပဲ ၀ိုင္းၿပီး လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး နင္ပဲငဆ လုပ္ၾကပါေလေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လို႔ပဲ ေျပာရမွာ။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ကံေကာင္းမွန္းမွ မသိဘဲ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္ ကံေကာင္းတာက သြားေလသူ ပြဲစားႀကီးေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထြန္းေမာင္အေမက အကုန္လံုးကို တားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အားလံုးကို ၿပီးတာ ၿပီးၿပီ။ က်ဳပ္လည္း သူ႔မယား၊ ရွင္လည္း သူ႔မယား။ ဒီေတာ့ ရက္လည္တဲ့အထိ အိမ္မွာေနၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ စီစဥ္ေပးမယ္။ က်ဳပ္သားလည္း ရွင့္သားေလးနဲ႔ ကစားေဖာ္ရတယ္လို႔ ဆိုၿပီး တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ ထုတ္လုိက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပတဲ့ အစကတည္းက မျဖစ္ထြန္းခ်င္တဲ့ေကာင္မ်ား ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ထြန္းမလာဘူးဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ၫြန္႔ေမာင္က ထြန္းေမာင္လို စာေတြဘာေတြ မတတ္ဘူး။ ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ တတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္ သူတတ္တဲ့ ေသစာရွင္စာကိုက အသက္က ခပ္ငင္ငင္ရယ္။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ဘ၀နဲ႔ အငယ္တန္းေတြဘာေတြ ၿပီးခဲ့ေသးတယ္။ သူက်ေတာ့လည္း အေျခအေနကတစ္မ်ဳိးလို႔ ေျပာရျပန္မယ္။ အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ကံကို အျပစ္တင္ခ်င္တင္ေပါ့။ အလကားလည္း တင္လို႔ရတယ္။ ကံဆိုတာက ခပ္ေပါ့ေပါ့ရယ္။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနစရာ မလိုဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိတာမွန္သမွ် ကံဘက္သာလွည့္ အျပစ္တင္။
ထြန္းေမာင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္၀တ္ရာကေန စာလုိက္ႏိုင္ေတာ့ ေက်ာင္းကဘုန္းႀကီးေတြက သကၤန္း၀တ္ကေန မထြက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းက ျဖစ္မလာဘူး။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ဘုန္းႀကီးႀကီးေတြက စာတတ္ေတာ့ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကတာကိုး။ ေလေကာင္းေက်ာင္းစည္ ဆိုသလိုပဲ။ ဒါေပတဲ့ ထြန္းေမာင္ကိစၥမွာေတာ့ ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြ အေဟာအေျပာေကာင္းလို႔ ေက်ာင္းတိုက္မွာ လူစည္ေပတဲ့ ထြန္းေမာင္ကို သကၤန္းျမဲေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီကိစၥကျဖင့္ ကံနဲ႔ဆိုင္မဆိုင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ျဖင့္ ထြန္းေမာင္ႀကီးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သဟဇာတ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သေဘာထားလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ျဖစ္တာက ဒီလို။ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ အာဂႏၱဳတစ္ပါးက ေလထြားထြားနဲ႔ ေတာအေၾကာင္း ထင္ရာေတြေလွ်ာက္ေျပာေတာ့ ကိုရင္ထြန္းေမာင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့တာ။ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ဆိုေတာ့လည္း တရားေဟာခပ္ခၽြဲခၽြဲ၊ ေလသံမ်ားက မသဲကြဲ ဆိုတာမ်ဳိးကိုး။ ထြန္းေမာင္က အေတာ္သည္းခံတတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒါေပတဲ့ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ လူတိုင္းမွာ ဆက္သည္းမခံႏိုင္တဲ့ ေနရာရွိတယ္။ အဲဒီေရာက္ရင္ျဖင့္ ေပါက္ကြဲတတ္တယ္။ ဘယ္လိုကဘယ္လိုျဖစ္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ မဏိေတာ္မွာ ေသြးခပါေလေရာ။ ကိုရင္ထြန္းေမာင္ လက္သံေျပာင္လုိက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာေတာ္တို႔ တိုက္အုပ္တို႔က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းကေလးလုပ္ၿပီး ၿမိဳ႕ကကိုယ္ေတာ္ကို ေဆးကုေပး၊ ထြန္းေမာင္ကို ရံုးမေရာက္၊ ဂတ္မေရာက္ေအာင္ လူ၀တ္လဲ။ တစ္ရပ္တစ္ေက်းပို႔ၿပီး ေျခစလက္စ ေဖ်ာက္လိုက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထြန္းေမာင္ကို သူ႔အေဖရဲ႕ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကုန္ရံုလုပ္တဲ့ ေထာင္ကဲႀကီးတစ္ေယာက္ဆီ ပို႔ထားလိုက္ၾကတာပဲ။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီကေန ထြန္းေမာင္က အထက္တန္းေက်ာင္းဆက္တက္တယ္။ အထက္တန္းမွာ တဖုန္းဖုန္းက်တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ကဲႀကီးသမီးနဲ႔ ညားၿပီး ကုန္႐ံုမွာ တာလီစာေရး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
ဒါေပတဲ့ ထြန္းေမာင္မွာ ႐ံုးတို႔ဂတ္တို႔ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းက ရွိေနပံုရတယ္။ လူျပန္ေတာ္ေလနဲ႔ ေျပာရရင္ ပစၥည္းဆက္ကေလးေတြက ရွိေနပံုရတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေထာင္က်ေရာ။ က်ရတာကလည္း သူ႔အျပစ္ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ ေထာင္ကဲမကေလးက ပ်ံတန္တန္၊ နန္႔တန္႔တန္႔ရယ္။ သူ႔အေဖက ေပးစားလိုက္လို႔ ထြန္းေမာင္ကို လင္လုပ္ေနရေပတဲ့ ဂတ္စာေရးနဲ႔ ႐ႈပ္လိုက္၊ ကားဂိတ္ကေကာင္နဲ႔ ႐ႈပ္လိုက္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ထြန္းေမာင္ရဲ႕ ခံႏိုင္မႈအတိုင္းအတာ ဂိတ္ဆံုးကိုေရာက္သြားေတာ့ ထြန္းေမာင္ကရိုက္လို႔ ဂတ္စာေရး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။ ေထာင္ကဲႀကီးကေတာ့ သမီးကို အေမြျပတ္ၿပီး ထြန္းေမာင္ ဆိုးဆိုးရြားရြားမျဖစ္ေအာင္ လိုက္လုပ္ေပးတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေထာင္သံုးႏွစ္ က်သြားတယ္။ ေထာင္ကထြက္ကတည္းက ၿမိဳ႕ကိုမျပန္ေတာ့ဘဲ ၫြန္႔ေမာင္တို႔နဲ႔ လာေနေတာ့တာပဲ။ ၫြန္႔ေမာင္ကလည္း သူ႔အစ္ကိုကိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ထြန္းေမာင္က ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းေနလာလို႔ စာေလးဘာေလး တတ္တာကလြဲလို႔ ထန္းမကိုင္တတ္ ယာမကိုင္တတ္ေပတဲ့ ၫြန္႔ေမာင္က မၿငိဳျငင္ရွာဘူး။ ၫြန္႔ေမာင္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ။ ထန္းတက္တာကလြဲလို႔ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူးေျပာေပတဲ့ ငတ္မေသေအာင္ေတာ့ ရွာစားတတ္ေသးတယ္။ သူဘ၀င္မက်တာကေလးမ်ား ၾကားရရင္ေတာ့ သူတည္ထားတဲ့ ထန္းသမားရည္ခ်န္ကေလးကိုေသာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔က ေခတ္ေကာင္းမွ မမီပဲကိုလို႔ ေထြေတေတအသံနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႕ ၫြန္႔ေမာင္တစ္ေယာက္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မီခဲ့တာပါ။ တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေရးရကတည္းက ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္တို႔၊ ဘာေခတ္ ညာေခတ္တို႔ အစံုပဲ။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးတုန္းက လိုင္စင္ရလို႔ သူမ်ားေတြ မာစီဒီးစီးၾကတုန္းကလည္း သင္းက ထန္းသမားပဲ။ အဲဒီတုန္းက လက္နက္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ လဲတယ္ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္ျဖဴေတြ လက္နက္ခ်ေတာ့လည္း ၫြန္႔ေမာင္က ထန္းသမားပဲ။ ရဲေဘာ္ျဖဴေတြ ဒီမိုကေရစီ ရ,မရေတာ့ မသိဘူး၊ ေဖာ့ဦးထုပ္တစ္လံုးစီေတာ့ ရလိုက္ၾကတယ္။ ထန္းရည္အလကားတိုက္လိုက္ရတာေတာ့ သူမွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တန္-ေျပာဆိုတဲ့ ေတာျပန္ေတြ ေလမ်ားမ်ားနဲ႔ ပင္နီအက်ႌ၀တ္၊ ဂုန္နီအိတ္သားနဲ႔အိတ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေလာကနိဗၺာန္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္သြားၾကတုန္းကလည္း သင္းထန္းတက္ေနရတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တန္-ေျပာေတြ ေလထဲ ေရာေသာေပါေသာ ခဏပါသြားေသးတာ။ သူတို႔သားအဖကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ စာရင္းထဲထည့္တုန္းက သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္ အထင္ႀကီးသြားေသးတာ အရင္းရွင္စာရင္းထဲ ၀င္သြားတာ အဟုတ္ႀကီးထင္မိတာကိုး။ ကံေကာင္းလို႔ပဲ ေခၚရမွာ တိုက္အုပ္တူ ဗိုလ္ႀကီးဘယ္သူဆိုသလား ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတဲ့ ထန္းတက္တာကေလး ျပည္သူပိုင္အသိမ္း မခံရတယ္။ ဘာခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးကိုေတာ့ သူက သတိအရဆံုး။ ရဆို အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ေက်ာင္းဒကာသားက သူ႔ကို ရန္ကုန္က ထြန္းသန္းစတိုးကခ်ဳပ္တဲ့ တက္ထရြန္ ရွပ္အက်ႌအျဖဴ လက္ေဆာင္ေပးသြားလို႔ ရခဲ့ဖူးတာကိုး။ သူ႔အလိုအရေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေခတ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေခတ္ေကာင္းဆိုတာကလည္း ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တာမ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္ကိုေျပာင္းလာၿပီးကတည္းက တစ္ပတ္တစ္ရက္ေတာ့ ၫြန္႔ေမာင္တို႔ တဲဆီ ေရာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေျပာင္းလာတာက အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာတာကိုက အေၾကာင္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မ်ဳိးလံုးက ေက်ာင္းဆရာေတြမ်ားတယ္။ အေဖတို႔အေမတို႔လည္း ေက်ာင္းဆရာပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမလည္း ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာေပတဲ့ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပံုခ်င္းေတာ့ မတူဘူး။ သူ႔ကို မေတာ္လွန္ရဲလို႔ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာေပတဲ့ ဘာသာေရြးပံုေတာ့ မတူဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔အျမင္မွာ သမိုင္းတို႔၊ ပထ၀ီတို႔၊ ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္စာတို႔က လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ သိပ္အေရးႀကီးသတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုရင္ အျမင္က်ဥ္းလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ ထူေထာင္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားျပန္ေရာ မဟုတ္လား။ ဒါေပတဲ့ ဒါကတစ္ပိုင္း။ အေဖတို႔အေမတို႔ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စာေတြ သိပ္ဖတ္ၾကရတာ။ ပင္စင္ယူသြားတာေတာင္ တပည့္ေတြက လာေမးရင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး အားရင္ စာပဲဖတ္ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေတာင္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ခ်င္တယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ အသက္ရွင္ေနရတာဆိုေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုတာကို ႏြားမ်ားလို႔ ရုန္းကန္မေနခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အရာရာကို တြက္တယ္။ တြက္ရင္းက သခ်ၤာဆရာျဖစ္လာတာပဲ။ သိပၸံဆရာဆိုတာက တစ္ခါေလ့လာထားလိုက္ရင္ တစ္သက္ သင္စားလို႔မွ မကုန္ဘဲ။ ဘယ္သူကမွ ႀတိဂံကို ဗဟုဂံလုပ္ပစ္လို႔မရဘူး။ ပိုက္သာေဂါရပ္(စ) မွားသေဟ့။ ခ်ား(စ)သီအိုရီကို က်ဳပ္လက္မခံဘူးလို႔မွ မေျပာရဲၾကဘဲ။ မင္းတို႔ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ရင္ ငါေျပာတာမွတ္ထား ဆိုတာနဲ႔ ၿပီးတယ္။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးျဖစ္လာခ်င္ရင္ တကၠသိုလ္ေရာက္ကာမွ ႀကိဳးစားၾက။ ဒါကေတာ့မင္းတို႔အပိုင္းဆိုရင္ ၿပီးတယ္။
ဒီဘက္ကိုေျပာင္းလာတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာေတာ့ အဓိကက်တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္အခ်က္ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ခ်င္တာရယ္၊ မခင္ျမရယ္ပဲ။ ေက်ာင္းဆရာသက္ကေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အဆက္အသြယ္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီး ၾကံရေတာ့တာေပါ့။ ဒီကိစၥက ကံနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ကံေကာင္းလို႔ ထီေပါက္ခ်င္ေပါက္မယ္၊ ေဗကင္စီမရွိရင္ အဆက္အသြယ္မရွိရင္ ေက်ာင္းအုပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အေဖ့မိတ္ေဆြႀကီးတစ္ေယာက္ ေခၚေမးတယ္။ မင္း အဲဒီကို ဒုေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ သြားမလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးပါလို႔ တစ္ပတ္ေလာက္အခ်ိန္ေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းကို သြားၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းက အသစ္။ အဲဒီမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္က အမ်ဳိးသမီး။ အဲဒီအရပ္မွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မခင္ျမကို အမွတ္မထင္ သြားေတြ႕တယ္။ ေက်ာင္းက သူတို႔အရပ္က ေက်ာင္း။ မခင္ျမကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုးဖူးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဘီအီးဒီသြားတက္တုန္းက ေတြ႕တာ။ သူက ျမန္မာစာတက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ျဖစ္ၿပီးကာမွ အေဖကစီစဥ္ေပးလို႔ ျပန္တက္ရတာ။ မခင္ျမက ယဥ္တယ္။ အေခ်ာအလွခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာသူေဌးသမီးဆိုေပတဲ့ ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ ၿမိဳ႕ကမိတ္ကပ္ကို သာယာမသြားဘူး။ လင္ယူသားေမြးကိစၥဆိုတာက အေတာ္အေရးႀကီးတာလို႔ လက္ခံထားတဲ့ သူမ်ဳိး။ ၿမိဳ႕ကေက်ာင္းသူေတြလို ဖုတ္ဖက္ခါထသြားၿပီး ေမ့ပစ္တတ္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ကဟာမေတြလို ေယာက္်ားဆိုတာ ႏြားထက္ လက္ႏွစ္လံုးသံုးလံုးေလာက္ သာတာပါလို႔ သေဘာထားၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ေတာသူေဌးသမီးကို ပိုးရတာ ၿမိဳ႕က သူေဌးသမီးကို ပိုးရတာေလာက္ မလြယ္ဘူး။ သူ႔ကိုလိုက္ပိုးတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက မခင္ျမက ဒီကိစၥေတြကို ေက်ာင္းၿပီးခါမွ ကၽြန္မစဥ္းစားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပတဲ့ မ်က္ႏွာေသကေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားတဲ့တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သတိရပါလို႔ေျပာၿပီး သေဘာတူတူမတူတူ စရန္ကို ဆံုးခ်င္ဆံုးပေစလို႔ သေဘာထားၿပီး ေပးထားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔ကတည္းက မခင္ျမအေဖႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ မခင္ျမကပဲ အိမ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားပါလို႔ ဖိတ္လို႔ လိုက္သြားရာက ေတြ႕ရတာပဲ။ အဘိုးႀကီးက အင္ဂလိုဗင္နစ္ကူလာစကူးထြက္၊ ဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲကစားပြဲေပၚမွာ ရီဒါ(စ)ဒိုင္ဂ်က္(စ) ေျခာက္အုပ္ ခုနစ္အုပ္ေလာက္ ေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕ဆို အန္ကယ္လို႔ေခၚၿပီး လက္အုပ္မခ်ီရံုကလြဲလို႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို အေတာ္ေအာက္ခ်ထားလိုက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက ၫႊတ္သြားပံုပဲ။ အေတာ္ကေလး ေလက်သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းကပဲ မခင္ျမတို႔အိမ္ကို လြယ္လြယ္၀င္ထြက္သြားလာခြင့္ ရသြားခဲ့တာ။ ဒီကို လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းလာကတည္းက တစ္လမွာ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ မခင္ျမတို႔အိမ္မွာ ထမင္းသြားစားျဖစ္တယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း ေပးထားတဲ့ စရန္အေၾကာင္းကေတာ့ ျပန္မစရေသးဘူး။ မခင္ျမကိုယ္တိုင္ကလည္း သံုးဆယ္နား နီးေနၿပီ။ ဒီထက္ေႏွာင္းသြားရင္ ပါးဟက္ညိဳလို႔ ညေနေစ်းမွာ ေအာက္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းရဖို႔ မ်ားသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ သူ႔ဘာသာေတာ့ သိမွာပါ။ တန္ဖိုးဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ကာလတရားမွာ တည္ေသးတာကိုး။ ၫြန္႔ေမာင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေစ်းေကာင္းရမယ့္အခ်ိန္ဟာ က်န္ခဲ့ၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနအထားက်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ အရင္က ဘာမွမဟုတ္လွတဲ့ ေက်ာင္းဆရာကေလး။ ခုေတာ့ဒုေက်ာင္းအုပ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ေယာက္်ားကိုပဲ ေမတၱာပို႔ေနရတယ္။ သူျမန္ျမန္ရာထူးတိုးလို႔ ေျပာင္းသြားတာနဲ႔ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ အစဥ္အလာအရ သူ႔မိန္းမ သူ႔ေနာက္လိုက္သြားမွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္မွာ။ ဒီကိစၥက သိပ္ပူေနစရာ မလိုဘူး။ ၿမိဳ႕မွာ တစ္ခါတည္း စီစဥ္ခဲ့ၿပီးသား။ အခု အဓိကထားစဥ္းစားေနရတာက ဒီမွာ အေျခခ်ဖို႔ပဲ။ ဒီမွာအေျခခ်ၿပီး အားလံုးအဆင္ေျပသြားရင္ ပင္စင္ယူလိုက္ရံုပဲ။ ဒါကလည္း မျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိလွဘူး။ ဒါက ကံနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ အၾကံနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။ အၾကံဆိုတာက တြက္တာပဲ။ ဘာမွမရည္ရြယ္ထားရင္ ဘာမွမတြက္နဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မ႐ႈံးဘူး။ မျမတ္ဘူး။ အားထုတ္ျခင္းကင္းမဲ့တဲ့ဘ၀တိုင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ႈံးအျမတ္မရွိဘူး။ အ႐ႈံးအျမတ္မရွိရင္ အျပစ္တင္စရာ မရွိဘူး၊ ရွင္းေနတာပဲ။ ဘ၀ဆိုတာက အဲဒီလိုဆိုရင္ အဲဒီလိုပဲေပါ့။
ဒီေန႔ေတာ့ ထြန္းေမာင္ႀကီး ေပၚမလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ ဆံုေနက်ေနရာဆီမွာ ရပ္ေစာင့္ေနရာက ေနာက္ဆံုး သစ္ျမစ္ဆံုတစ္တံုးေပၚမွာ ထိုင္ရင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့့ ဆက္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေသာင္းရင္တို႔သားအဖ တဲဘက္ဆီ ေလွ်ာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အေတာ္ေတာင္ ေနေစာင္းသြားပါပေကာဆရာလို႔ ၫြန္႔ေမာင္က ေျပာရင္း သူတို႔တဲ နံေဘးဘက္ဆီ ေခၚသြားတယ္။ ေနက်သြားတဲ့အခါ သူ႔တဲနံေဘးက အရိပ္ထဲဆီက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္။ ထြန္းေမာင္ႀကီးေစာင့္ေနတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားသဗ်ာလို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ၫြန္႔ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ေထာက္ခံတယ္။ ဒီေကာင္ႀကီးက အခ်ိန္ေတာ့အေတာ္မွန္တာ ဆရာရယ္။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္တစ္ခုခု ရွိလို႔သာ ေနာက္က်တာပဲျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေတာ္ခ်ည္းေနာက္က်ကာမွ ထြန္းေမာင္ ေပါက္ခ်လာတယ္။ ကန္ေတာ့ပါဆရာရယ္၊ ဆရာသမားေတာ့ က်ဳပ္ကိုေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္လည္း ေတြးမိလိုက္ပါရဲ႕။ သို႔ေပသိ လုပ္စရာရွိတာကေလးကို ကိစၥၿပီးေအာင္လုပ္ေနရလို႔ ေနာက္က်သြားသဗ်ာလို႔ေျပာၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ ရႊင္ရႊင္ျပျပလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက ထန္းပလက္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လာလို႔တုံး ထြန္းေမာင္ႀကီးရလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ ထြန္းေမာင္က သက္ျပင္းခ်ရင္း သူ႔ပုခံုးေပၚက တဘက္အေဟာင္းကိုယူၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေလယပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ တာလမ္းေပၚမွာဗ်ာ ေခြးတစ္ေကာင္ ကားတိုးသြားလို႔လို႔ေျပာၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ၫြန္႔ေမာင္က ေဘးနားကစားပြဲေပၚမွာ ဖန္ခြက္တစ္လံုးလာခ်ေတာ့ ထြန္းေမာင္က အသာလက္ခါျပလိုက္တယ္။ ေခြးကေလးက ကားလာတိုင္း လိုက္ေဟာင္ေနက်။ အဲဒီနားမွာ စားၾကြင္းစားက်န္ ရွာစားေနတဲ့ ၀ဲစားေလးရယ္ပါ။ က်ဳပ္ တပ္ထဲကျပန္လာေတာ့ ေခြးကေလး ကားလမ္းနံေဘးမွာ ၾကည့္မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အသြားတုန္းကေတာင္ ေဟာင္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္လည္း လမ္းနဲ႔နီးတဲ့ ထြန္းအံုတို႔အိမ္မွာ ေပါက္ျပားသြားငွားၿပီး ျမွဳပ္လိုက္ရတယ္။ တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ကေလးလည္း ရြတ္ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္လို႔ ထြန္းေမာင္က ဆက္ေျပာတယ္။
ဖန္ခြက္လာခ်ေပးတဲ့ ၫြန္႔ေမာင္ကပါ တဲထဲျပန္မ၀င္ေသးဘဲ ရပ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ခဏနားၿပီးေတာ့ ထြန္းေမာင္က ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ က်ဳပ္လည္း အေတာ္စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေနာက္ေဖးက ကန္ထဲသြားၿပီး ေရခ်ဳိးအၿပီးမွာ ေက်ာင္းထဲခဏ ၀င္လိုက္မိျပန္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးနဲ႔ တိုးတာနဲ႔ မိုးတိုးမတ္တပ္၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ပါတဲ့ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္းဖဲ့လွဴၿပီး ေရစက္ခ်ခိုင္းလိုက္ရတာေပါ့လို႔ေျပာၿပီး ရပ္သြားတယ္။ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားေထာင္ရင္း သနားသလိုလို၊ ရယ္ခ်င္သလိုလိုပဲ။ ၫြန္႔ေမာင္က မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး နားေထာင္ေနရာက မင္းက ေခြးအတြက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ေအာင္ သြားလုပ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲလားကြလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေျပာတတ္ဘူးလို႔ပဲ ထြန္းေမာင္က ျပန္ေျဖတယ္။ ၫြန္႔ေမာင္က တစ္ခုခုထပ္ၿပီး ေျပာမယ္လို႔လုပ္ၿပီး ပါးစပ္ျပင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မသိမသာ ေခါင္းခါျပလိုက္ရတယ္။ အားလံုးၿငိမ္သြားေတာ့ ထြန္းေမာင္က သူ႔ဘာသာေျပာလိုက္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ဘ၀င္က်သြားရတာေပါ့ကြာတဲ့။ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ၫြန္႔ေမာင္ပါးစပ္က ထိန္းလို႔ရပံုမေပၚေတာ့ဘူး။ မင္းဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာလို႔ အသံထြက္လာတယ္။ ထြန္းေမာင္က ေဒါသထြက္သြားၿပီး မင္းဒါေတြ ဘာမွနားမလည္ပါဘူးကြာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ၾကား၀င္လိုက္ရတယ္။ ဒီလိုကြာ ၫြန္႔ေမာင္ရာလို႔ အသာေလေျပထိုးလိုက္ၿပီးမွ သူသိထားတဲ့ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခု ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေႏြတုန္းက မင္းနဲ႔ငါ လွေဖတို႔ တဲဘက္ဆီေလွ်ာက္ၾကရင္း ဘုရားပ်က္ကုန္းထိပ္နားေရာက္ေတာ့ ျမစ္ကိုေတြ႕ၾကတယ္ကြာ။ ဒီေတာ့မင္းက ျမစ္ဘက္သြားစို႔လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ငါက ဘာလုပ္ရေအာင္လဲလို႔ေမးေတာ့ မင္းက ေရစိမ္ရေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။ ခုလိုခါမ်ား ေရစိမ္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႔ဆိုတာနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါ ျမစ္ဘက္ကို သြားၾကပါေလေရာ။ မင္းေျပာသလိုပဲ ေရစိမ္တာ ဇိမ္ရွိတာေပါ့ကြာ။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဒီကိုျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ဒီလည္းေရာက္ေရာ ေခၽြးကိုရႊဲလို႔။ မင္းသေဘာေပါက္သလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားကိုအဆံုးသတ္လိုက္ရင္း ၫြန္႔ေမာင္ကိုေျပာလိုက္တယ္။
ၫြန္႔ေမာင္က စာသင္လို႔မတတ္တာကလြဲလို႔ မညံ့လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းညိတ္ေနတယ္။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ သိပ္ေရေရရာရာ ရွိပံုမရဘူး။ သူက ဘာမွမေမးေသးခင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလိုက္ရတယ္။ မင္းက ကုန္းထိပ္ကေန ျမစ္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေရသြားစိမ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၾကည့္ၿပီး ျမစ္အထိမသြားတဲ့လူမ်ဳိး။ ၫြန္႔ေမာင္ကေတာ့ အဲဒီအနားဆီေရာက္လို႔ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာရင္ ေရစိမ္ဦးမွာပဲ မဟုတ္လားကြလို႔ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က ၫြန္႔ေမာင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ ၫြန္႔ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ငါကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ေရာက္ၿပီးၿပီ။ ေရစိမ္ရတာနဲ႔ အျပန္မွာပင္ပန္းတာနဲ႔ မမွ်တာသိၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္သြားစို႔ဆိုရင္ျဖင့္ မသြားေတာ့ဘူး။ ဒါပဲလို႔ေျပာၿပီး စကားအဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွ ျပန္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ၫြန္႔ေမာင္ကေျပာတယ္။ ဒီေကာင္က ကံသမားဆရာရဲ႕။ ကံေကာင့္ဘာေၾကာင့္ဆိုတာေတြ ယံုတယ္။ က်ဳပ္က အဲဒါေတြ သိပ္အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ေက်ာမွာအခြံပါလို႔ လိပ္ျဖစ္တာ၊ အေၾကးပါရင္ ငါးျဖစ္မွာလို႔ က်ဳပ္မေတြးဘူး။ လိပ္ဟာလိပ္ ငါးဟာငါးပဲ။ ဘ၀ဟာ ဇကာကုန္းထဲမွာ ဇီးျဖဴသီးကိုထည့္လွိမ့္ထားသလိုမ်ဳိးပဲ။ သိပ္ေတာ့ထူးမွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ထၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ထြန္းေမာင္က ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားပံုရတယ္။ ဘယ္ေန႔ အိမ္ေျပာင္းမွာတံုးဆရာလို႔ ေမးရင္း ထိုင္ရာက ထလိုက္တယ္။ လကုန္ၿပီးမွပါ။ မင္းတို႔ပဲ ၀ိုင္းေျပာင္းေပးရမွာလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဘယ္ေျပာင္းမွာတံုးလို႔ ၫြန္႔ေမာင္က ေမးတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပရျပန္တယ္။ ငါအခုငွားေနတဲ့ တာလမ္းတစ္ဖက္က အိမ္က မေကာင္းလွဘူး။ စကားစပ္မိလို႔ေျပာေတာ့ မခင္ျမအေဖႀကီးက သူတို႔အိမ္တစ္လံုး ဒီအတိုင္းပိတ္ထားတာ ရွိတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းနဲ႔လည္း မေ၀းဘူး။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ငွားမယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီေျပာင္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ခ်ဆရာသမား က်ဳပ္တို႔၀ိုင္းေျပာင္းေပးမွာလို႔ ထြန္းေမာင္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာတယ္။
ၫြန္႔ေမာင္ကေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနရာက ဆရာသမားရာ ေျပာင္းမွေတာ့လည္း မခင္ျမတို႔အိမ္ပဲ တစ္ခါတည္းေျပာင္းလိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားေတာ့မယ္လို႔ လုပ္ၿပီးကာမွ ၫြန္႔ေမာင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း၊ ၫြန္႔ေမာင္ ဘုရားပ်က္ကုန္းထိပ္ကေနၾကည့္ရင္ ျမစ္ကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီကုန္းထိပ္ကို မေရာက္ေသးရင္ေတာ့ ဟိုဘက္မွာ ျမစ္ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိပဲသိေနရတယ္၊ မျမင္ရဘူး။ မေရာက္ဖူးေသးရင္ျဖင့္ ကုန္းထိပ္ကို ျမင္ရေလာက္တဲ့အထိေတာ့ သြားလိုက္ခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၫြန္႔ေမာင္က ပါးရိုးတင္းသြားေအာင္ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္သီးကိုဆုပ္ၿပီး ေလထဲမွာ အားရပါးရ ထုလိုက္တယ္။ ထြန္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔တဲဆီက ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ျမင့္သန္း၊ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း
အဲ.. အျပင္အဆင္ေတြေျပာင္းသြားတယ္.. ေနာက္ခံအေရာင္မေျပာင္းနဲ႕ မ်က္စိေအးတယ္... စီပံုးမရွိလို႕ ဒီမွာေအာ္ရပါတယ္.. ေနာက္မွ ျပန္လာဖတ္မယ္ အစ္ကိုေရ...ဒါမ်ိဳးက (ကၽြန္ေတာ္) ျဖည္းျဖည္းဖတ္မွရမယ္
ReplyDeleteျမင့္သန္းအေရးအသား မူရင္း၊ ဘာသာျပန္ အကုန္ၾကိဳက္၏။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွိန္းဖတ္ရတာ သေဘာက်ပါ၏။
ReplyDelete