လရောင်လမ်း

ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၀ မွာထုတ္တဲ့ ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၁၅ မွာ ဆရာခ်ိန္(ပဲခူး) ဆိုသူရဲ႕ `စာေပသစ္ သို႔မဟုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈေတြၾကားမွ..´ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရေတာ့ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စာေပေ၀ဖန္ေရး အပိုင္းပါပဲ။ စာေပေ၀ဖန္ေရး၊ အႏုပညာ (တစ္စံုတရာအေပၚ) ေ၀ဖန္ေရးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေလ့လာပါတယ္။ ဒီေလ့လာမႈကေတာ့ ေသမွၿပီးမွာပဲလို႔ ထင္တယ္။ ေရွ႕မွာ ညႊန္းခဲ့တဲ့ ဆရာခ်ိန္ဆိုသူရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက `ေ၀ဖန္ေရး´ နဲ႔ မဆိုင္လွတဲ့ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းကို ခ်န္ခဲ့ပါ့မယ္။ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့အတိုင္း ေဆြးေႏြးခ်င္တာက အဲဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ပထမပိုင္းမွာပါတဲ့ စာေပေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ကေတာ့ ေဆာင္းပါးပါ ေဟာဒီ `အဆို´ ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ စာေပေ၀ဖန္ေရးသည္ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္းဂႏၱ၀င္စာေပမ်ားကို ေခတ္အျမင္ေခတ္အေတြးႏွင့္ ျပန္လည္ေ၀ဖန္သံုးသပ္ရာမွ ေခတ္စားတြင္က်ယ္လာေသာ အႏုပညာလုပ္ငန္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

Being a bookworm solely is sufficient reason to hate the termites, at least for me. They eat my books, my notes, my papers and everything I have. Books particularly were my life-long personal properties. I owned nothing except some books in my whole life and they used to destroy it. That's why I say, they destroy everything. That's why I hate them much. I ever treated them as bitter enemies. We are Cain and Able while needless to say I stood for Able who was biblically in victim's side. On the face of it, they seemed to be victims. They never escaped alive once they appeared in my sight. I am generally no cruel though I became merciless to them. I even enjoyed killing them. But they were not likely to be extinct. I hope the world without termites. I questioned God why he or she created that nonsense little things even though he or she was idle. Then he or she answered nothing, as usual or always and I hated the termites even more. They probably were in the favour of God. I...

. . . . အေကာင္းဆံုးကို ေရြးခြင့္ မရွိေတာ့ရင္လည္း ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔ ၿပီးေစကြယ္. . . (စိုင္းခမ္းလိတ္၊ “ေနရစ္ေတာ့ကြယ္ သြားေတာ့မယ္”) အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေနရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ျပီး သတိရလိုက္မိတယ္။ ခုနကတင္ ျပန္သြားၾကတာ။ သူက စကားေျပာခ်င္လို႔ ခ်ိန္းေနတာၾကာျပီ။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ အေကာင္လာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ အၾကံေပးတယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ အားေနတဲ့ အေကာင္။ ဒီေကာင္ကလည္း တစ္မ်ိဳး။ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ငါ့ဘာသာ သိပ္မေသခ်ာတာက ငါေပးေနတာ အၾကံလား၊ အက်န္ေတြလားလို႕ သိပ္မကြဲတာဘဲလို႕ အဲဒီအေကာင္က ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ သူက အေတာ္ခင္ၾကတာ။ အစက စေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက သူ႔ကို ခင္ၾကရာက စတာပဲ။

စက္ဘီးကို စဦးတီထြင္ခဲ့သူ အေနနဲ႔ စက္ဘီးစီးျခင္းကို သင္ယူလို႔ရႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ကို ယံုၾကည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးျခင္းဟာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတတ္ၿပီးခဲ့ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ပညာ ဆိုတာကိုေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္တယ္။ As the first designer of the bike Who believed, cycling can be learned, I believe in love. And the fact, Cycling is indelible skill that You will never forget once you've learned as well. I wish, I can cycle once in my lifetime. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာလို႔ ဒီလိုပဲ ေတးမွတ္ၾကစို႔ ပုရြက္ဆိတ္ငယ္ေလးတို႔ေရ..။ The Revenge Point 'Just you wait!' Let's bear the grudge so, My antling [*] fellows. [*] Antling: the child of an ant. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

တံလွ်ပ္ဆိုတာ ေသာက္မရတဲ့ေရပဲ ဒီေတာ့ ကူး႐ံုေပါ့။ The mirage is undrinkable water, Let's swim Then. ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

http://www.desicomments.com ခရီးသြားတာ မ်ားလာေတာ့ ေခတ္မီတယ္ဆုိတာနဲ႔ တုိင္းၾကီး ျပည္ၾကီးသား ဆန္တယ္ဆုိတာ ကြဲျပားတာ ေတြ႔လာရတယ္။ ေခတ္မီတယ္ ဆုိတာကေတာ့ သိပ္ရွင္းျပစရာ လုိမယ္ မထင္ဘူး။  လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေခတ္ကာလရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိ သိတယ္။  ဥပမာ၊ ေခတ္ေပၚအဝတ္အစား၊ ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ စတာေတြ သုံးတယ္။ ဝတ္တယ္။ ေရာ္နယ္ဒုိကုိ သိတယ္။ အီရတ္မွာ ဘာျဖစ္သလဲ သိတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲစားရုံမွာ တပတ္သုံးခါ ညစာစားနုိင္တယ္။  ဒါေပတဲ႔ ဒီလုိသိတုိင္း၊ လုပ္နုိင္တုိင္း တုိင္းၾကီးျပည္ၾကီးသား ျဖစ္မလာနိုင္ေသးဘူး။

ဟိုတယ္တြင္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးဟူ၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ ရွိသည္။ အခန္းသို႔ အ၀င္အထြက္ ေလွကားမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူမ်ားအား တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သူတို႔မသိ။ သူတို႔အခန္းက ဒုတိယအလႊာတြင္ရွိၿပီး ပင္လယ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည္။ ထို႔ျပင္ ပန္းျခံတစ္ခုႏွင့္ စစ္ျပတိုက္တစ္ခုတို႔ႏွင့္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပင္ ျဖစ္၏။ ပန္းျခံထဲတြင္ ထန္းပင္ႀကီးႀကီးမ်ားႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ခံုတန္းမ်ား  ရွိသည္။ ရာသီဥတုသာယာသည့္ အခါမ်ားဆိုလွ်င္ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးတေလကို အျမဲေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ထန္းပင္မ်ားေပါက္ေနသည့္ အေနအထားႏွင့္ ပန္းျခံႏွင့္ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာမူထားေသာ  ဟိုတယ္အေရာင္ေတာက္ေတာက္အား သေဘာက်ၾကသည္။ အီတလီလူမ်ဳိးမ်ားက  စစ္ျပတိုက္အားၾကည့္႐ႈရန္ ရပ္ေ၀းမ်ားမွ လာေရာက္ၾကသည္။ ေၾကးျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ စစ္ျပတိုက္သည္ မိုးေရစက္မ်ားေအာက္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ေန၏။ အျပင္တြင္ မိုးရြာေနသည္။ ထန္းပင္မ်ားေပၚမွ မိုးေရစက္မ်ား တစက္စက္က်ေန၏။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေရကြက္ကေလးမ်ား တင္ေနသည္။ မိုးစက္မ်ားေအာက္တြင္ ပင္လယ္ေရသည္ ကုန္းေပၚသို႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာၿပီး ကမ္းစပ္သို႔ျပန္လည္ေလွ်ာဆင္းသြားကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံက်ဴ...

တစ္ေန႔ေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆူဇာနာက ဖုန္းဆက္တယ္။ တယ္လီဖုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ေျဖလိုက္တာနဲ႔ ေျပာေတာင္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ သူက စကားစတယ္။ ဒီေတာ့ မေျပာခ်င္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ တကူးတကန္႔ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး ဖုန္းဆက္ေနေသးသလဲ။ ငါ တယ္လီဖုန္းခ်လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ၊ သူေျပာေနက်အတိုင္း ေသခ်င္းဆိုးလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ နင္ ရယ္ခ်င္ရင္ ရယ္ရေအာင္လို႔ ငါေျပာမယ္၊ ၿငိမ္းေမာင္ကိုေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီလို႔ သူက ဆက္ေျပာတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလို႔ သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ငါ့အိမ္နားကအဘုိးႀကီးကို နင္မွတ္မိသလားလို႔ သူက ေမးတယ္။ ငါမွတ္မိတာကေတာ့ နင္တို႔အိမ္ေဘးကျခံမွာ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီး တစ္စံုတြဲရွိတယ္ဆိုတာပဲ၊ ခပ္ေရးေရးရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက အဘြားႀကီးဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလို႔ သူကေျပာၿပီး ခဏၾကာေအာင္ ဆက္မေျပာဘဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရယ္သံသဲ့သဲ့နဲ႔ အဲဒီ မုဆိုးဘိုအဘိုးႀကီးက ငါ့ကို လာပိုးေနတယ္ဟဲ့လို႔ သူက ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထိမ္းႏိုင္ဘဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။ သူလည္း တျခားတစ္ဖက္ကေန ရယ္ေနပံုရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နင္ယူလိုက္ေပါ့ဟဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူလည္း အရယ္ရပ္သြားတယ္။ နင္က အဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ အက်ဳိးေပးပံုရတယ္လို႔ ထပ္ၿပီး ...

“ယုတၱိမတန္ ေၾကာင္းမမွန္ရင္ သံသရာေတာင္ ပဲပင္ျမစ္ေလာက္ ရွည္မယ့္ပုံမေပါက္ဘူး” လုိ႔ ဆုိရေတာ့မယ္။ ဒီေရတြင္းကုန္းဆီက ငတုံးေတြ ေျပာသမွ် ဘာမွ စိစိေပါက္ေပါက္ မရွိဘူး။ ေျပာလုိက္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကေလး ေျပာလုိက္ခ်င္တာပဲ။ ကုိရင္ေသာင္းစိန္ ေျပာသလုိ မေအေတြ ႏွမေတြထည့္ျပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကေလး ေျပာထည့္လုိက္ခ်င္တာ။ ခက္ေနတာက သင္းတုိ႔နဲ႔ သြားျပီးပတ္သတ္ေနတာက ရွိေနေသးတယ္။ ေျပာထည့္လုိက္ျပန္ရင္လည္း ပက္လက္လွန္တံေထြး ေထြးသလုိ ေနမွာမဟုတ္လား။ ေတာက္…။ ဘယ္ ေသနာေကာင္ကမ်ား စမ္းသပ္တဲ႔အေနနဲ႔ ပက္လက္လွန္ျပီး တံေထြးေထြးဖူးသလဲေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္ေတာ့ စကားအူေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာၾကရာက ဒီစကားထြက္လာတာပဲ ျဖစ္မယ္။ လူမွန္ရင္ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ တုံးမယ္ မထင္ဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ျပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ႏွမ စမ္းညြန္႕နဲ႔ သင္းတုိ႔ထဲက တစ္ေကာင္န႔ဲ ညားသြားလုိ႔ က်ဳပ္လည္း သိပ္မေျပာသာဘူး ျဖစ္ေနတာပါ။ သုိ႔ေပသိ ေျပာေတာ့ ေျပာရဦးမွာ.။