ေဆး႐ံု (ျမင့္သန္း)

ေဆး႐ံုကိုလာတဲ့လူေတြမွာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ အနည္းဆံုး တစ္ခုေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ အပ်င္းေျပ ဘယ္သူမွ မလာဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ ကုသေပးဖို႔လာတယ္။ လူမမာက ကုသခံဖို႔ လာတယ္။ သူနာျပဳေတြက ကုသမႈကို အေထာက္ကူျပဳဖို႔၊ သူတို႔ႏိုင္တာ လုပ္ေပးဖို႔။ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားက သန္႔ရွင္းေပးဖို႔။ က်န္းမာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုထဲ ၀င္လာရင္ေတာင္ သူ႔မွာ လူမမာေမးစရာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စာမဖတ္တတ္လို႔၊ ေဆး႐ံုလို႔ ေရးထားတာကို မသိလို႔၊ မွားၿပီး၀င္လာတဲ့လူပဲ ျဖစ္မယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေၾကာင္းရွိလို႔ ေဆး႐ံုထဲလာတာ။ စိတ္ေ၀ဒနာ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ၀န္က ညႊန္းလိုက္လို႔ လာတာ။ မနက္ကိုးနာရီလာပါလို႔၊ ေဆး႐ံုက ခ်ိန္းလိုက္လို႔ လာတာ။ အရင္က ဒီေဆး႐ံု တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ မေရာက္ဖူးဘူးဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မွ မဆိုင္ပဲကိုး။ အိပ္မေပ်ာ္တာက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ ျပႆနာဆိုတာ မရွိဘူးဆိုေပတဲ့ ၀မ္းနာေခါင္းကိုက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္တာကို ကုသေပးေနတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ခင္ဗ်ား မအိပ္တာေတြ မ်ားလာၿပီ။ သိပ္ဆိုးလာရင္ မသိမသာ ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ပညာ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ သြားေတြ႕ၾကည့္စမ္းပါလို႔ ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ၀န္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ရင္းႏွီးၿပီးသား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ႐ူးဖို႔နီးလာၿပီလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေတာ့ သူက မဟုတ္ပါဘူး၊ မအိပ္တာၾကာလာရင္ လူေတြဟာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္တယ္။ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားအေနအထားစမ္းသပ္ၾကည့္ရင္ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေလးဘာေလး၊ မဟုတ္လည္း အၾကံဉာဏ္ကေလး ေပးႏိုင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ပါ။ ခင္ဗ်ားကို ႐ူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့၊ အင္း လူဆိုတာကလည္း တစ္မ်ဳိးစီေတာ့ ႐ူးသြပ္မႈ ရွိေနတတ္တာပဲလို႔ ေျပာျပန္တယ္။

ေဆး႐ံုကိုမေရာက္ဖူးေတာ့ ေတြ႕တဲ့အေပါက္ကပဲ ၀င္လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အေတာ္ေစာေနတယ္။ ေကာင္တာမွာသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရမယ့္ ဆရာ၀န္ႀကီးနာမည္ေျပာေတာ့ စာေရးမကေလးက ေစာင့္ပါဦး၊ ေစာပါေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက တတိယထပ္မွာ ထိုင္သတဲ့။ ဒီေနရာကေတာ့ အေရးေပၚလူနာေတြ အတြက္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုမွာထိုင္ေနတဲ့လူနာေတြက ဘာေတြလဲလို႔ေမးေတာ့ သူက ျပံဳးၿပီး သိပ္အေရးမေပၚေသးတဲ့ လူနာေတြလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပံုမေပၚေတာ့ သူက ထပ္ရွင္းျပတယ္။ ေလာေလာဆယ္ မေသေလာက္ေသးတဲ့ လူနာေတြတဲ့။ အေရးေပၚလူနာဆိုတာက ခ်က္ခ်င္း ေသသြားႏိုင္သတဲ့။ သူက ထပ္ျပံဳးျပတယ္။ သူ႔သြားကေလးေတြက ေဖြးေနတာပဲ။ သူ႔သြားေဖြးေဖြးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ငါကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေသႏိုင္တဲ့စာရင္းထဲ ပါပံုမေပၚဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ လူနာတင္ကား ၀င္လာတယ္။ ကားေပၚက ပက္လက္ကေလး သတိရပံုမေပၚဘဲ ေသြးတရႊဲရႊဲျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို တြန္းထုတ္လာတယ္။ တြန္းလာတဲ့ သူနာျပဳႏွစ္ေယာက္အထဲက တစ္ေယာက္က ေကာင္တာကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း မီးရထားလမ္းကူးမွာ ကားကို ရထားက ၀င္တိုးလို႔လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ခုထိေတာ့ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္လို႔ ေျပာၿပီး အထဲဘက္က အခန္းတစ္ခုထဲကို တြန္း၀င္သြားၾကတယ္။ ေကာင္တာက စာေရးမကေလးကေတာ့ သိပ္ထူးဆန္းပံုမေပၚဘူး။ ထိုင္ေနတဲ့လူနာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူနာတင္ကား၀င္လာတုန္းက က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ထၾကည့္ၾကတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘုရား ဘုရား.. လို႔ ေအာ္ရင္း ဘုရားတၾကတယ္။ လူနာကို အခန္းထဲ တြန္းသြားၿပီး သူတို႔မ်က္ေစ့ေရွ႕ေအာက္က ေပ်ာက္သြားတို႔မွ သူတို႔ထိုင္တဲ့ခံုမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာလည္း ငါတို႔ကေတာ့ သူ႔ေလာက္ မဆိုးၾကေသးဘူးလို႔ ေတြးမိၾကပံုရတယ္။

ေကာင္တာေနာက္ဖက္ဆီကို အသက္ႀကီးႀကီး သူနာျပဳဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ လူနာမွတ္တမ္းေတြ ထင္တယ္။ ကဒ္ျပားေတြ၊ ဖိုင္တြဲေတြနဲ႔။ စာေရးမေလး ေဘးနားဆီမွာ ခ်လိုက္ရင္း၊ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။ ဟိုဟာမ နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ေျပာတယ္။ ခုမနက္ ခုမနက္ လူနာပါးတယ္လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ျပံဳးျပရင္း စာေရးမကေလးကို နင့္အဆက္လားလို႔ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း စတာေနာ္၊ ကၽြန္မ တစ္ညလံုးအလုပ္မ်ားေနတာ အခုမွ ရယ္စရာကေလး ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ရပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ စာေရးမကေလးက ဆရာႀကီးကို လာေတြ႕တာလို႔ေျပာရင္း လက္ညွိဳးသံုးေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ရင္း ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ေမးတယ္။ သူ႔အျပံဳးထဲမွာ ဘာပါတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးေနလို႔ သူ႔ကိုလာေတြ႕တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ သူ႔ဆီက အၾကံဉာဏ္ယူဖို႔ လာတာပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက အားနာသြားပံုရတယ္။ ကၽြန္မ အဲသလိုသေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက ေမးတယ္။ မအိပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ေမြးရာပါလို႔ပဲ ထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ လူနာလာပို႔တဲ့ လူမမာတင္ကားက သူနာျပဳႏွစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္က ေကာင္တာဆီလာၿပီး သူ႔လက္ထဲက စာရြက္တခ်ဳိ႕ကို စာေရးမကေလးကိုေပးၿပီး တခ်ဳိ႕ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာေသးတယ္။ လူေတြမ်ား အသံုးကိုမက်ဘူး၊ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ကား၊ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ရထား ဒီေနရာမွာလာၿပီးတိုက္မိၾကရတယ္လို႔လို႔ ေျပာၿပီး စကားကိုအဆံုးမသတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူေတြ ႐ူးကုန္ၾကၿပီထင္တယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ စာေရးမကေလးက လက္မွတ္ထိုးၿပီးတဲ့စာရြက္ေတြ သူ႔ကိုျပန္ေပးရင္း သြားေတာ့၊ နင့္အလုပ္ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ သူနာျပဳက ဘာမွမေျပာဘူး။ ဘယ္သူ႔မွလည္း ႏႈတ္မဆက္ဘူး။ စာရြက္ေတြယူၿပီး ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။

ငါလည္း ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက စာေရးမကေလးကို ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း၊ သြားဦးမယ္ေနာ္ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး အိပ္ေတာ့မွာ။ သံုးနာရီေလာက္မွႏိုးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ဘာသာ ဟဲဟဲလို႔ ရယ္တယ္။ သူထြက္သြားမယ္လုပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္နားဆီက ဟဲ့ နင္ၿပီးၿပီလားလို႔ အသံၾကားရတယ္။ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီး။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လာတာတုံးလို႔ ေမးရင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမေျဖခင္ စာေရးမကေလးကပဲ လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္ျပဳၿပီး အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆရာႀကီးကိုလာေတြ႕တာလို႔ ၀င္ေျဖလုိက္တယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့ ေက်ာင္းေနဖက္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းသိ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္။ စာေရးမကေလးရဲ႕ေနာက္ဖက္က နံရံက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း စာေရးမကေလးကို ဟိုေကာင္ မလာေသးဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ သူက ဒီအခ်ိန္ လာခဲသားပဲလို႔ စာေရးမကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း ဒီေကာင္က နာရီမပတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္းထားသလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကိုးနာရီလို႔ေျဖေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာျပန္တယ္။ ဒီေကာင့္မွာ ျပကၡဒိန္လည္း ရွိပံုမေပၚဘူး။ ဒီေန႔ ကိုးနာရီဆိုတာေကာ ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနလိုက္တယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက လာေစာင့္ခ်င္ ေစာင့္ေနပါလားလို႔ ေျပာေတာ့  ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကပဲ သူနဲ႔စကားေျပာရင္း ေစာင့္ပါ့မယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ၊ စာေရးမကေလးေပးတဲ့ စာရြက္တစ္ထပ္ယူၿပီး ေကာင္တာေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့မယ္လို႔ လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားပံုေပၚတယ္။ ဟို လူနာအဖိုးႀကီးၾကည့္ရတာ သိပ္မဟန္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာလဲလို႔ ခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္တယ္။

မမလူနာေတြလို႔ စာေရးမကေလးကလည္း ခပ္တိုးတိုးပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ ဘယ္မလဲဟိုဟာမလုိ႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေမးေတာ့၊ မမက ဒီေန႔ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွေရာက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ေျမးေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ ဆိုသလားပဲလို႔ ေျဖတယ္။ ဟဲ့ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ဦးမွေပါ့၊ အဖိုးႀကီးၾကည့္ရတာ မဟန္ဘူးလို႔ေျပာရင္း အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေဆးပညာစကားလံုးေတြသံုးရင္ စာေရးမကေလးကို ေျပာတယ္။ အဲဒါေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ စာေရးမကေလးကလည္း ဟုတ္တယ္၊ သူ႔သားသမီးေတြက မမကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ သူတို႔အေဖကို ၾကည့္မရဘူးတဲ့လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္ေရာလို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေမးျပန္တယ္။ ဆရာႀကီးျမန္ျမန္သြား။ သူနဲ႔ တိုးေနဦးမယ္။ ေဒါသကုမၼာရ ေဒါထေနတယ္။ တစ္ေမွးမွ မေမွးရတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီ ေအာ္ေနတယ္လို႔ စာေရးမကေလးက ေျပာေနတုန္း  အတြင္းထဲက ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ သူ႔အက်ႌက ေသြးစေတြနဲ႔။ အေတာ္ ညစ္ပတ္ေပေရေနတယ္။ လက္ထဲမွာ လက္သုတ္၀တ္ထား၊ စကၠဴလက္သုတ္ပ၀ါလားမသိဘူး ကိုင္ထားရင္ လက္ကို သုတ္ေနပံုရတယ္။ ေလွ်ာက္လာရင္း မင္းက အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ညက အေရးေပၚေရာက္လာတဲ့အထဲက ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းဖို႔ပါတယ္။ တိုက္ေပၚကျပဳတ္က်တဲ့ေကာင္ကေတာ့ တဲတဲကေလးပဲ။ ငါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းထားတယ္လို႔ ေျပာရင္း စာေရးမကေလးကို ဘယ္မွာလဲ ငါ့အတြက္ေကာ္ဖီလုိ႔လည္းေျပာေရာ စာေရးမကေလးလည္း ထိုင္ရာကထၿပီး အတြင္းဖက္က အခန္းတစ္ခုထဲကို သုတ္ေျခတင္ ေျပးပါေလေရာ။

အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက မင္းတစ္ေယာက္တည္းလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ခုနက စာေရးမကေလးထိုင္ေနတဲ့ ကုလားထိုင္မွာ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း၊ တစ္ေယာက္က မီးဖြားခြင့္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္က လင္ယူၿပီး ဟန္းနီးမြန္းသြားတာ တစ္ေန႔ကတည္းက ျပန္ေရာက္ဖို႔၊ မေရာက္ေသးဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံမရလို႔တဲ့။ ထြီး ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ၀ီေခၚေအာင္ေပါေနတာ ေလယာဥ္ပ်ံမရလို႔ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား။ ဇိမ္ခံလို႔ ေကာင္းေနလို႔ ျဖစ္မွာပါ။ ရလီဗင္လာမယ့္ ဟာမက ဒီကေန႔နဲ႔ မေန႔ကနဲ႔ ရက္ခ်င္းမွားသြားလို႔တဲ့။ ဒီေန႔မွ လာမတဲ့လို႔ ေသြးေစေတြေပေနတဲ့ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ဆရာ၀န္က ျပန္ေျပာတယ္။ အလုပ္သင္ေတြ မရွိဘူးလားလို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေမးျပန္တယ္။ ရွိပါေသာ္ေကာကြာ၊ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ ရွင္းျပေနရတာနဲ႔ အလုပ္က သိပ္မတြင္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ညကေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ ရွိေပလို႔ပဲ။ သူတို႔ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာလို႔ ေျပာရင္း ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္က စာေရးမကေလးစားပြဲေပၚက စာရြက္တစ္ရြက္ယူၿပီး တစ္ခုခုေရးေနတယ္။ စာေရးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ညကဆို၊ ဓားထိုးခံရတဲ့လူ၊ တိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်တဲ့လူ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အိမ္မီးေလာင္တာေတာင္ မႏိုးလို႔ မီးေလာင္ခံရတဲ့လူ စံုေနတာပဲ။ ငါလည္း မေန႔ကတည္းက တစ္ေရးမွ မအိပ္ရေသးဘူး။ သူေျပာေနတုန္း စာေရးမကေလးျပန္ေရာက္လာၿပီး မာ့(ဂ)ခြက္နဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ ယူလာတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ေဘးနားမွာ ခ်ထားေပးလိုက္တယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္က စာေရးေနရင္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ ယူေသာက္လိုက္တယ္။ အား.. လို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲက ေက်နပ္သြားတဲ့အသံ၊ အရသာရွိပံုရတဲ့အသံ ထြက္လာတယ္။ စာေရးမကေလးကို သူေရးထားတဲ့စာရြက္ ေပးလိုက္ရင္း၊ ဒါသြားရွာစမ္းလို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။

ငါ့မ်က္လံုးေတြ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ရလီဗင္လာတာနဲ႔ မင္း တစ္နာရီႏွစ္နာရီေလာက္ အိပ္လိုက္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာတယ္။ လူကေတာ့ ခံႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္လံုးေတြကသာ မခံႏိုင္ေတာ့တာ။ အသိထဲမွာက ငါမအိပ္ရေသးဘူးဆိုတာက ရွိေနေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့လို႔ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က ျပန္ေျပာတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ဟား အေတာ္ပဲ၊ မင္း သူ႔ဆီက အကူအညီယူေပေတာ့လို႔ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတာကို သတိထားလိုက္မိပံုေပၚတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို ဘယ္လက္ကကိုင္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ေကာင္တာေပၚေက်ာ္ၿပီး သူ႔လက္ကို ကမ္းလိုက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လက္ထိုးေပးလိုက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူက ခင္ဗ်ားက ဆရာ၀န္လား။ ဆရာ၀န္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ကိုင္ေပးစမ္းပါဗ်ာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးရင္း ေခါင္းခါျပလိုက္မိတယ္။ သူက စာလံုးေတြ ဘာသာစကားေတြကို ကုသေနတာ၊ မင္းတို႔ငါတို႔လို လူေတြကို မကုဘူးလို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ရယ္ရင္း၀င္ေျပာတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က ကံေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေျပာေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက မင္းမအိပ္ရေသးဘူးဆိုလို႔ ေျပာတာ၊ သူက အိပ္မရတဲ့လူ၊ သူ႔ဆီက အိပ္မရတဲ့နည္း ေတာင္းထားပါလားလို႔ ရယ္ရင္းေျပာတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ကလည္း ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဟိုေကာင့္ကို လာေတြ႕တာပဲေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီကို ကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္တယ္။ ကုန္သြားတဲ့ခြက္ကို ခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္ေကာက္ကိုင္ၿပီး နည္းနည္းျမည္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔မရတာ တစ္ခုရွိတယ္လို႔ သူကေျပာၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ငံု ေသာက္လိုက္ျပန္တယ္။ ဘာလဲလို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က မင္းလည္းသိသားပဲ၊ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း။ သူလည္း အိပ္မွမအိပ္ဘဲ။ မအိပ္တာက ႏွစ္ကို ခ်င့္ေနၿပီ ထင္တယ္။ နာရီလည္း မပတ္ဘူး၊ သတင္းစာလည္း မဖတ္ဘူး။ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ဆိုတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဟိုးတစ္ခါက မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ ဒီကို ေရာက္လာတယ္။ ငါက မင္းဘာလာလုပ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက အလုပ္လာတာေလတဲ့။ မေစာလြန္းဘူးလားလို႔ ငါကေျပာေတာ့ သူက ေစာတာ၊ ေနာက္က်တာဟာ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးသလားတဲ့။ ငါလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ညကလည္း သူ႔အခန္းေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း မီးေရာင္ေတြ႕လို႔ ၀င္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အခန္းထဲက ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း စကရယ္ဘဲ ကစားေနတယ္။ ငါက မင္းအိမ္မျပန္ဘူးလားဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္လည္း ဒီျပန္လာရဦးမွာပဲေတြးမိလို႔၊ ဒီမွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တာတဲ့။ ငါအိမ္ျပန္မလို႔ မင္းအိမ္၀င္ၿပီး ပို႔ေပးခဲ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္ကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီလို.. လို႔ ေျပာတယ္။ သူက ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေစာင့္ေနမိၾကတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာင္တာေပၚတင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားလိုလူေတြ သူ႔ကို ဘာလို႔လာေတြ႕ၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ ကုသခံဖို႔ လာၾကတာနဲ႔ မတူဘူး။ လူမမာ လာေမးတာနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားလို အိပ္မရတဲ့ လူေတြ၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြ၊ ပူပန္စိတ္မ်ားတဲ့ လူေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၿပီးရင္ သူက အေတာ့္ကို လန္းဆန္းသြားတတ္တယ္။ အင္အား ျပန္ျပည့္သြားသလိုပဲလို႔ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က ေျပာျပန္တယ္။ ေျပာၿပီး သူ႔ဘာသာ ေခါင္းခါေနတယ္။ ဒီတုန္းမွာပဲ ေဒါက္တာေဒါက္တာဆိုၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာေတြဆီက ေအာ္ေခၚသံေတြ ထြက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုနက အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးေမးတဲ့ အဖိုးႀကီး မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အနားက အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးလည္း လက္ထဲက စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေကာင္တာေပၚခ်ၿပီး၊ အဲဒီကို ေျပးသြားတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္က သူ႔လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာင္တာေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေကာင္တာေပၚကပဲ ခုန္ေက်ာ္ၿပီး အဲဒီကို ေျပးသြားတယ္။ ဆရာ၀န္ဘာသာစကားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။ သူနာျပဳေတြ လူနာတင္တြန္းလွည္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဖိုးႀကီးကိုတင္ၿပီး အတြင္းဖက္က တံခါးေပါက္တစ္ခုထဲ အေျပးအလႊား တြန္း၀င္သြားၾကတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးေရာ၊ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္ေရာ၊ အဖိုးႀကီး သားသမီးေတြေရာ လိုက္သြားၾကတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၿပီး လက္ျပတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာထဲက အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘုရားတေနၾကတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္၀တ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ဟာ ခုနက သူတို႔၀င္သြားတဲ့ တံခါးေပါက္ကေန သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာၿပီး ေကာင္တာေပၚက တင္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို လာယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးၿပီး အသာေခါင္းခါျပတယ္။ သူ႔အျပံဳးက အေတာ့္ကို အားယူထားရတဲ့ အျပံဳး။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကို ျပန္ေျပး၀င္ၿပီး ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ဘာသေဘာနဲ႔ ေခါင္းခါျပမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခုနက လူနာေစာင့္တဲ့ ေနရာဆီမွာ ေလာေလာဆယ္မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႔ စာေရးမကေလး ေျပာခဲ့တဲ့ လူနာေတြအထဲက အဖိုးႀကီးေတာ့ အခုဆို ေသေလာက္ၿပီလား မသိဘူး။ အေရးေပၚမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနေသးတဲ့ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးသလို ေတြးမိၾကပံု မေပၚဘူး။ စာေရးမ ေကာင္မေလး ျပန္လာရင္ေတာ့လည္း သူ႔သြား ေဖြးေဖြးကေလးေတြနဲ႔ ျပံဳးျပဦးမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေသတယ္ရွင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ဆိုင္တဲ့ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္သလိုပဲ။ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔လည္း သိပ္မဆိုင္ဘူး။ သူတို႔က ေသဖို႔အခ်ိန္ကို ဆြဲဆန္႔ေပးၾက႐ံုပဲ။ တတိယအထပ္က စိတ္ပညာအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ နာရီမပတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ အခုလိုေတာ့ အဓိပၸာယ္ အရွိသား။ ေဆး႐ံုဆိုတာကလည္း ကမၻာႀကီးတစ္ခုအထဲက ကမၻာကေလးေတြလိုပဲ။ သူ႔၀င္႐ိုးေလးေတြေပၚမွာ သူ႔ဘာသာ လည္ေနၾကတာပဲ။ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းခါျပသလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေခါင္းခါလိုက္မိတယ္။ သူ႔လိုပဲ အားယူၿပီး ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက လူနာတင္ကားရဲ႕ ဥၾသဆြဲသံလို ၾကားလာရတယ္။

ငါေတာ့ျဖင့္ ေလာေလာဆယ္ မေသေလာက္ေသးဘူးလို႔ပဲ ေတြးရင္း ေဆး႐ံုအျပင္ဖက္ကို ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ၿပီး အိမ္ဆီကို ျပန္လာခဲ့မိေတာ့တယ္။

-ျမင့္သန္း
ခ်င္းတြင္း၊ မတ္၊ ၂၀၀၆