သူ႔မွာ ဘာမွ ပူစရာမရွိဘူး။ သူ႔အတြက္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု ရွိေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဟာ သူ႔ဘ၀ပဲ။ သူေနတဲ့အိမ္ႀကီးကို `ဂႏၳ၀င္စံအိမ္´ လို႔ ေခၚတယ္။ `ဂႏၳ၀င္´ ဆိုတာ အေတြးသက္သက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္လို သေဘာထားသလား မသိဘူး။ ဘာလို႔ အဲဒီလိုေခၚသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့၊ ဒီအိမ္ႀကီးကို ေဆာက္ခဲ့တဲ့သူ ဘိုးေအႀကီးကို သြားေမးမွပဲ။ သူ႔ဘိုးေအႀကီး ေသတာက ၾကာၿပီ။ အိမ္ႀကီးေဆာက္ထားတဲ့ ျခံ၀င္းေထာင့္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ဆက္ေနတဲ့ ေျမေပၚမွာ သခ်ဳႋင္းကေလးရွိတယ္။ သခ်ဳႋင္းဆိုတာက အသက္ရွိတဲ့လူေတြနဲ႔၊ အသက္မရွိေတာ့တဲ့လူေတြ ဆံုတဲ့ ရပ္၀န္းပဲ။ အသက္ရွိေနေသးတဲ့လူေတြအၾကားက အသက္မရွိေတာ့တဲ့လူေတြ ေနတဲ့ေနရာ။ `ဂႏၳ၀င္´ လို စိတ္ကူးၾကည့္စရာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘိုးေအႀကီးဂူ အဲဒီမွာ ရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူ႔အေမ၊ သူ႔အေဖ ဂူေတြလည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ အဲဒီသခ်ဳႋင္းကေလးက သူတို႔မိသားစု သခ်ဳႋင္းကေလးလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အေဖရွိတုန္းက အဲဒီဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔အေဖဂူေပၚမွာထိုင္ရင္း သူအေဖကို စကားေျပာသတဲ့။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘာေၾကာင့္ေျပာသလဲဆိုေတာ့၊ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့လူက အရင္ေသသြားတဲ့လူကို သြားၿပီးစကားေျပာစတမ္းလို႔ ကတိက၀တ္ရွိခဲ့ၾကလို႔တဲ့။ အေဖက ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္က်လို႔ေသသြားေတာ့ အေလာင္းေတာင္ရွာမရဘူး။ ခုေတာ့ သူတို႔ခ်င္းစကားေျပာျဖစ္၊ မျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။
အေဖက သူ႔အေဖနဲ႔ အေတာ္ခင္တာ။ ဘာလို႔ခင္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ခင္လြန္းလို႔ အေဖ့ကို သူ႔ေျမႀကီးအစပ္က ေျမႀကီးငါးဧက ေရာင္းတယ္။ အေဖက ပင္စင္ယူရင္ အဲဒီမွာေနၿပီး ေခါင္းခ်မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေျမႀကီးဖိုးကလည္း စတိပဲေပးရတယ္လို႔ အေဖေျပာဖူးတယ္။ အေဖအနားယူရင္ ေနမယ္ဆိုတဲ့အိမ္ကိုေတာင္ သူ႔အေဖကပဲ ႀကီးၾကပ္ေဆာက္ေပးတာ။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ ရထားမိုင္းထိတဲ့အထဲ ပါသြားတယ္။ အေလာင္းရလို႔ အဲဒီသခ်ဳႋင္းကေလးမွာပဲ ျမွဳပ္လိုက္တာ။ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ သူက အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ သူ႔ကို သူ႔အေဖညီမ၊ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေဖရဲ႕ လူယံုႀကီးက ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ သူက၊ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေအာက္ပိုင္းခ်ိသြားတယ္။ ပိုလီယိုဆိုသလားပဲ။ အဲဒီကတည္းက ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖက ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ဆရာ၊ ဆရာမငွားၿပီး အိမ္မွာ စာသင္ေပးတယ္။ သူကလည္း တကယ့္ကို စာတတ္ခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ အားရင္ တစ္ခုခုဖတ္ေနတာပဲ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္တယ္။ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း စာဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အေဖအေမမရွိေတာ့ကတည္းက ေသာၾကာေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီကို သြားတယ္။ သူဖတ္ခ်င္တာေတြကို ၿမိဳ႕က စာအုပ္ဆိုင္က ၀ယ္သြားေပးတယ္။
တစ္ခါက သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ မင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ ေန႔စဥ္ထိုင္တာလဲလို႔ဆိုေတာ့၊ သူက ေျဖတယ္။ ငါ့အတြက္ ျပတင္းေပါက္ဟာ လိုအပ္မႈတစ္ခုပဲတဲ့။ ျပတင္းေပါက္ဟာ ငါနဲ႔ တကယ့္ဘ၀ႀကီးကို ဆက္သြယ္ေပးေနတာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ျပတင္းေပါက္မရွိရင္ ငါမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းတန္ဖိုးဟာ ငါ့မွာတည္တယ္တဲ့။ အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမရွင္းေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲလို႔ ျဖတ္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားကေနၿပီး ၾကည့္တဲ့လူမရွိရင္၊ ျပတင္းေပါက္ဟာ ထရံေပါက္လို အေပါက္တစ္ေပါက္ပဲ။ အေပါက္တစ္ေပါက္ထက္ ဘာမွ် ၀ိေသသထူးျခားတာမရွိဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ဂုဏ္ရည္ဟာ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္တဲ့လူရဲ႕ သိမႈအတိုင္းအတာအေပၚမွာလည္း တည္တယ္လို႔ သူကေျပာေသးတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တံခါးမႀကီးနဲ႔ ဘာကြာသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ တံခါးမႀကီးက ၀င္လို႔ထြက္လို႔ရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေတာ့ ၾကည့္လို႔ပဲရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္၀င္လို႔မရတဲ့ ေနရာ။ သူ႔ရဲ႕ အျမင္၊ အၾကား၊ အသိေတြကိုပဲ ထုတ္လႊင့္လို႔ရတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျခခံနဲ႔ဆိုရင္ အျပည့္အ၀ မလုပ္စြမ္းႏိုင္ဘူး။ ခံစားသိျမင္လို႔ပဲရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဟာ ခံစားသိျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ သူက ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္အထိ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘ၀ဟာ ဘ၀ပဲ။ သူက ပညာတတ္ဆန္လြန္းတယ္။ သိပ္ေသခ်ာလြန္းတယ္။ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏြားပဲ။ ပညာတတ္မွာ ေသခ်ာမႈမရွိရင္ ႏြားနဲ႔ဘာကြာလို႔တုန္းလို႔ အေနာက္ဖက္က ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတာ ၾကားဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႏြားပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ေရာက္ကတည္းက သူတို႔၀င္းနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့ အေဖ့အိမ္မွာ လာေနေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ အေဖရွိေသးတယ္။ အေဖကလည္း သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘြဲ႕ရၿပီးေက်ာင္းဆရာလုပ္မယ္ဆိုေတာ့၊ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ အလုပ္ရေအာင္ အေဖ့ကိုေျပာလို႔၊ အေဖက စီမံေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေဖလည္း ေသတာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ ပိုစကားေျပာျဖစ္တယ္။ ညေနတိုင္းဆို ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဆီသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့တာပဲ။ သူက ျပတင္းေပါက္အနားမွာထိုင္ေနတဲ့လူဆိုေတာ့ အသိပညာစံုတယ္။ တစ္ခါတေလ ျပတင္းေပါက္အနားကေန ခရီးအေ၀းႀကီးသြားၾကတယ္။ ဆမ္းမာဆက္မြန္က အဂၤလိပ္႐ိုမဲန္တစ္စစ္ေတြနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ တစ္ခါတေလ ဗာတာနဲ႔သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗာတာ မေသေသးဘူး။ ဗာတာ ငယ္ငယ္။ လြမ္းလို႔ေကာင္းတုန္း ဗာတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းကိုမျပန္ေတာ့တဲ့ ျမ၀တ္ရည္ကေလးနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီက်ေတာ့၊ `မျပန္ေတာ့ေခ်´ နဲ႔ `မျပန္ရေတာ့ေခ်´ ရဲ႕ အၾကားက `ရ´ ေကာက္တစ္လံုးရဲ႕ အစြမ္းအစကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ညေနလံုးနီးပါး သာယာမိခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသာၾကာေန႔ညေနဆိုရင္ ေက်ာင္းကျပန္တာနဲ႔ သူ႔ဆီပဲ တန္းသြားတယ္။ သူ႔ေဒၚႀကီးကလည္း အဲဒီကို လာေစခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ထမင္းစား၊ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔လံုး သူနဲ႔ေနၿပီး၊ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနဘက္ေလာက္မွ အိမ္ကိုျပန္တယ္။ သူ႔အိမ္ကေနဆို အိမ္ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ စက္ဘီးစီးသြားရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးစီးလာတာကို သူထိုင္တဲ့ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လို႔ျမင္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ၿပီး တာလမ္းဆီမေရာက္ခင္ သူ႔အိမ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္ၾကည့္တယ္။ အိမ္ေတာ့ျမင္ရတယ္၊ ျပတင္းေပါက္ကိုေတာ့ မေတြ႕ရဘူး။
တစ္ေန႔ေတာ့ တာလမ္းဆီကို စက္ဘီးစီးလာရင္း သူ႔အိမ္ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပမိတယ္။ အဲဒီေန႔ညေန သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္က မင္းကိုငါ လက္ျပလိုက္တာ မင္းေတြ႕လားလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူကေတာ့ ေတြ႕တယ္ေျပာတာပဲ။ ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္စကားေျပာတိုင္း သူက အေရွ႕ဘက္အျခမ္းမွာ အျမဲထိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေနာက္ဘက္ကို ျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ဘက္ျခမ္းကထိုင္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကို ျမင္ရတယ္။ သူထိုင္တဲ့ေနရာကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုျမင္ရတယ္လို႔ သူက ေျပာေပတဲ့၊ သူထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သြားထိုင္ၿပီးမၾကည့္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သေလာက္ပဲ ျမင္ရတယ္။ ဘာမွ သိပ္မထူးျခားဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာၿပီး ေျမနီလမ္းအတိုင္း အိမ္ႀကီးရွိတဲ့ဘက္ကိုၾကည့္ၿပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပမိတတ္တယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အိမ္မွာပဲေနျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ရင္း စကားေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပးလို႔ သူလည္း ၀ီစကီေသာက္တတ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးေၾကာ္ေပးတဲ့၊ ေတာင္ပို႔မႈိေၾကာ္နဲ႔ဆိုရင္ ၀ီစကီတစ္လံုး အသာေလးကုန္ေရာ။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါက္ေက်ာ္တဲ့အထိ ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူေျပာတာတစ္ခု၊ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္။ ျပတင္းေပါက္သာမရွိရင္ ညရဲ႕သာယာမႈကို တို႔ဘယ္လိုခံစားမလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ကြင္းျပင္ထဲသြားထိုင္ေနလည္း၊ ညဖက္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ညကို ခံစားရမွာပဲေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္မိတယ္။ သူ အိမ္အျပင္ဘက္ကို သိပ္မေရာက္ရွာဘူးဆိုတာ သတိရလိုက္မိလို႔။
အဲဒီတုန္းက အတန္ၾကာေအာင္ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့၊ ဒီမွာ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ေဘာင္ကို မင္းျမင္ရတယ္။ အျပင္မွာ မင္း မျမင္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားမရွင္းဘူး။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘယ္မွာ ျပတင္းေပါက္ရွိလို႔လဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ ေျပာတယ္။ ဘယ္အျမင္၊ ဘယ္အသိမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာင္ေတြရွိတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ပိုၿပီး မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ မသိႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ျမင္ႏိုင္၊ သိႏိုင္တာေတြတိုင္းဟာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကေန ျမင္ရသလိုပဲေပါ့။ ေလာကဟာ ေလာကရဲ႕ျပတင္းေပါက္ကေနပဲ ၾကည့္ရတာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မိုးလင္းပိုင္းေလာက္က်ေတာ့ အေဖ့ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ အခုဆို အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူး။ အေဖဆံုးတာလည္း ၾကာမွကိုး။ အဲဒီလိုေတြးရင္း သူေျပာတဲ့ အတိုင္းအတာကို သြားသတိရတယ္။ ေဘာင္ကို သြားေတြ႕တယ္။ အရာရာဟာ ေဘာင္ေခြခံထားရတဲ့ အထဲမွာခ်ည္းပဲ။ လူေတြကသာ မျမင္လို႔။ ေဘာင္ကို မျမင္ရေပမယ့္၊ ေဘာင္ရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဖက္ကို ျမင္ခ်င္ရင္၊ ျမင္ၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ အဲဒီတုန္း အေဖေရာက္လာတယ္။ အေဖႀကိဳက္တဲ့ လည္ပင္းပတ္ အကြက္နဲ႔။ အေစာႀကီးလမ္းထေလွ်ာက္ပံုရတယ္။ မင္းခုထိ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲလို႔ ေျဖတယ္။ အေဖက ထံုးစံအတိုင္းပဲ ျပံဳးရင္း ေခါင္းခါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲလို႔ ဆိုရတာက၊ အေဖက အဲသလိုေမးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က အဲသလိုပဲေျဖတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ ဟိုဖက္မွာရွိမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲဒါကလည္း သူ႔ထံုးစံအတိုင္းပဲ။ မိုးလင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီး လာႏႈိးမွ ႏိုးေတာ့တယ္။ ခုႏွစ္နာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ။
သူ ေနမေကာင္းဘူးလို႔ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ဆူးမားကို သြားေခၚခိုင္းထားတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္မို႔ အေအးမိသြားတာထင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ဆူးမားလာေတာ့လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ေျပာတယ္။ ႏ်ဴမိုးနီးယားျဖစ္ခ်င္တယ္ထင္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး၊ ေဆးေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့တယ္။ သူကေတာ့၊ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ မင္း ေနမေကာင္း ေနရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲေနပါလားလို႔ ဆိုေတာ့၊ အိပ္ယာဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္တဲ့။ ဘာမွလြတ္လပ္မႈမရွိဘူးတဲ့။ ပက္လက္လွန္အိပ္လိုက္တာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ရဲ႕အမိုးကိုပဲ ျမင္ရတယ္။ ေခါင္းရင္း ေျခရင္းဖက္မွာ သစ္သားတန္းေတြရွိတယ္။ ေဘးႏွစ္ဖက္ဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ က်ယ္တယ္။ သတိမထားဘဲ လွိမ့္လိုက္ရင္ လိမ့္က်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူသေဘာက်တဲ့ ျပတင္းေပါက္အနားမွာ ထိုင္တယ္။ သူက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ခိုင္းတယ္။ အျပင္ဘက္က ေလရခ်င္လို႔တဲ့။ မင္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာပဲဆိုေတာ့ သူက အေႏြးထည္၀တ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနမိၾကတယ္။ အဲဒီညကေတာ့၊ ေဆးေတြေသာက္ထားလို႔ သူ ခပ္ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့ စက္ဘီးစီးရင္း ထံုးစံအတိုင္း လက္လွမ္းျပမိတယ္။ သူ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္၊ မထိုင္ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ညေန ေက်ာင္းကအျပန္သူ႔အိမ္၀င္ေတာ့ အိမ္ေစာင့္လင္မယားပဲရွိတယ္။ သူ႔ကို ၿမိဳ႕က စံျပေဆး႐ံုဆိုတာကို ေခၚသြားၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိမ္အေပၚထပ္က ေသာ့နဲ႔ စာကေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးထားေပးခဲ့တယ္။
ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ ထိုင္ေပးပါ တဲ့။
ေသာ့နဲ႔စာကိုယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတယ္။ အဲဒီညကလည္း အိပ္မရဘူး။ မိုးလင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရာက ျပန္လာတဲ့အေဖ၀င္လာတယ္။ အေဖႀကိဳက္တဲ့ လည္ပင္းပတ္အကြက္နဲ႔ပဲ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္းပဲေျဖတယ္။ အေဖက ျပံဳးတယ္။ အခန္းထဲက အေဖထြက္သြားကာနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ကျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ သြားထိုင္ရမလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖက ျပတင္းေပါက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ၾကည့္တဲ့လူေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ မင္းကိုငါ ေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လားလို႔ ျပန္ေျဖၿပီး ထြက္သြားတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြက်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ေဆး႐ံုမွာ သူ႔ကို သြားေတြ႕ဦးမယ္လို႔ေျပာေတာ့၊ အေဖက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိုးလင္းလို႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုထြက္လာမိတယ္။ တာလမ္းဆီမေရာက္ခင္ သူ႔အိမ္ႀကီးဘက္ၾကည့္ရင္း လက္ျပလိုက္မိတယ္။ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး။ ဘာလို႔မ်ား လက္ျပေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေတြးေပၚလာတယ္။ သူထိုင္တဲ့ေနရာကလွမ္းၾကည့္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္လိုေတြ႕ရမလဲလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ တာလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေရေက်ာ္ေျမာင္းကူးကေလးအေပၚမွာ စက္ဘီးစီးလာရင္း သူ႔အျမင္ထဲမွာ၊ ဘာေတြဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာ၊ သိခ်င္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သစ္တင္တဲ့ကားေတြ ေနာက္ဖက္ဆီကလာတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ။ အျပင္ဘက္မွာ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ျပတင္းေပါက္က အလင္းနဲ႔အေမွာင္ကိုလည္း သိေအာင္လုပ္ႏိုင္သားပဲလို႔ သိလိုက္မိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနၾကတယ္။ အေဖ့မိတ္ေဆြ အဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ သားသမီးတခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ အနားလာၿပီး ဟိုတိုင္းဒီတိုင္း တိုင္းၾကၿပီး၊ အေဖ့မိတ္ေဆြအဖိုးႀကီးေတြကို သတိရလာၿပီ၊ နားဖို႔ေတာ့လိုေသးတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဖေရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က အျပင္မွာ ေဆးတံေသာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုပဲ။ ေအာက္ပိုင္းက ေပါ့ေနတယ္။ သူနာျပဳဆရာမ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ျပံဳးရင္း နားလိုက္ဦးေနာ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဖိုးႀကီးေတြ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖေဆးတံေသာက္ၿပီးရင္ ျပန္၀င္လာမယ္လို႔ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ အေဖ့မိတ္ေဆြ အဖိုးႀကီးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေရေက်ာ္ကေလးေပၚမွာ စက္ဘီးစီးသြားရင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့သစ္တင္ကားက ေလဟပ္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က်သြားတာလို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေန႔လံုး သတိေမ့ေနတယ္။ ေခါင္းေရာ၊ ေက်ာ႐ိုးေရာ ထိသြားတယ္ဆိုလို႔ ေခါင္းကိုကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းက ပတ္တီးကို စမ္းမိတယ္။ ေအာက္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေစာင္ျခံဳထားတာေတြ႕ရေပတဲ့ ဘာမွ လႈပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေသသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကုသမႈခံယူရင္၊ အေျခအေနတိုးတက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာတာ အလားအလာ။ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္လို႔ ျမင္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာတာ သူ႔ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းအစမွာ ေနထြက္ေန၀င္တာ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို သြားသတိရလိုက္မိတယ္။ ေဒၚေဒၚႀကီး ဟိုေကာင္ေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီးက ႏ်ဴမိုးနီးယားနဲ႔ဆံုးသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေဒၚေဒၚႀကီးက မင္းကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဆက္ေနေစ့ခ်င္ရင္ ေဒၚေဒၚႀကီး ေနမယ္၊ မေနေစ့ခ်င္ရင္ေတာ့ အရပ္ကိုျပန္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခုအတိုင္းေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီး ဆက္ေစာင့္ေရွာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ စေနေန႔ေရာက္ေတာ့ ေဆး႐ံုက ဆင္းတယ္။ ဆင္းဆင္းခ်င္း `ဂႏၳ၀င္စံအိမ္´ ႀကီးဆီကိုပဲ လာခဲ့တယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ဆီ ေပြ႕တင္ၾကတယ္။ အေပၚမွာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသင့္လုပ္ထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္နားဆီ ပို႔ေပးစမ္းပါလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူထိုင္ေနက်အတိုင္း၊ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္အျခမ္းဆီမွာ ထိုင္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေနာက္ဖက္အတိုင္းဆင္းသြားတဲ့ ေတာင္ေစာင္းကုန္းေလွ်ာေလးတစ္ခုလံုးကို ျမင္ေနရတယ္။ တာလမ္းကဘယ္မွာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီးက အေရွ႕ဖက္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ ေတာင္ေစာင္းေအာက္ဖက္နားမွာ အမိုးတစ္ခု ျမင္ရတယ္။ လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္ရင္း အဲဒါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဟုတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျဖသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူေျဖမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သခ်ႋဳင္းကုန္းက အဲဒီနားမွာမဟုတ္လားလို႔ ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္သူမွမေျဖဘူး။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒၚေဒၚႀကီးနဲ႔ အေဖ့မိတ္ေဆြအဖိုးႀကီးေတြကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူ႔ကို အဲဒီမွာပဲ ဂူသြင္းလိုက္ၾကသလားလို႔ ေမးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔မိသားစုေတြ အကုန္ျမွဳပ္တာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔ကို အဲဒီမွာ မျမွဳပ္ဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေဒၚေဒၚႀကီးက ႐ုတ္တရက္ျပန္ေျပာတယ္။ ေအာ္ ေက်ာင္းဆရာကိုေျပာတာလားတဲ့၊ သူ႔ဘာသာ ေခါင္းၿငိမ့္ေနတယ္။ အဖိုးႀကီးတခ်ဳိ႕ကလည္း ေခါင္းညိမ့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္၊ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔တစ္မ်ဳိးလံုးက တာလမ္းအေရွ႕ဖက္သခ်ဳႋင္းကေလးမွာ ဂူသြင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ သူလည္း အဲဒီမွာပဲ ဂူသြင္းလိုက္တယ္။ ၾကာၿပီကိုး၊ မင္းေမးတာကို ေဒၚေဒၚႀကီးတို႔က ခ်က္ခ်င္းသေဘာမေပါက္ၾကလို႔ပါလို႔ ေတာင္းပန္သလိုေျပာရင္းနဲ႔ ျပံဳးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနမိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမို႔ အျပင္ဘက္မွာ ေတာင္ခိုးေတြထေနတာလား မသိဘူး။ ျမဴဆိုင္းေနတာလား မသိဘူး။ မဟုတ္ရင္ အေဖေဆးတံေသာက္ေနတုန္းမို႔ ေဆးတန္ကမီးခိုးေတြ ထြက္ေနတာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေဆးတံေသာက္လို႔ၿပီးရင္ အေဖအိမ္ထဲ၀င္လာလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ လည္ပင္းပတ္အကြက္နဲ႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ေဘာင္ကိုျဖတ္ၿပီး အားလံုးကို ျမင္လာရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္လိုတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔။ ခုန္ခ်လိုက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။
အေဖက သူ႔အေဖနဲ႔ အေတာ္ခင္တာ။ ဘာလို႔ခင္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ခင္လြန္းလို႔ အေဖ့ကို သူ႔ေျမႀကီးအစပ္က ေျမႀကီးငါးဧက ေရာင္းတယ္။ အေဖက ပင္စင္ယူရင္ အဲဒီမွာေနၿပီး ေခါင္းခ်မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေျမႀကီးဖိုးကလည္း စတိပဲေပးရတယ္လို႔ အေဖေျပာဖူးတယ္။ အေဖအနားယူရင္ ေနမယ္ဆိုတဲ့အိမ္ကိုေတာင္ သူ႔အေဖကပဲ ႀကီးၾကပ္ေဆာက္ေပးတာ။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ ရထားမိုင္းထိတဲ့အထဲ ပါသြားတယ္။ အေလာင္းရလို႔ အဲဒီသခ်ဳႋင္းကေလးမွာပဲ ျမွဳပ္လိုက္တာ။ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ သူက အရင္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ သူ႔ကို သူ႔အေဖညီမ၊ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေဖရဲ႕ လူယံုႀကီးက ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ သူက၊ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေအာက္ပိုင္းခ်ိသြားတယ္။ ပိုလီယိုဆိုသလားပဲ။ အဲဒီကတည္းက ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖက ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ဆရာ၊ ဆရာမငွားၿပီး အိမ္မွာ စာသင္ေပးတယ္။ သူကလည္း တကယ့္ကို စာတတ္ခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ အားရင္ တစ္ခုခုဖတ္ေနတာပဲ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္တယ္။ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း စာဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔အေဖအေမမရွိေတာ့ကတည္းက ေသာၾကာေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီကို သြားတယ္။ သူဖတ္ခ်င္တာေတြကို ၿမိဳ႕က စာအုပ္ဆိုင္က ၀ယ္သြားေပးတယ္။
တစ္ခါက သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ မင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ ေန႔စဥ္ထိုင္တာလဲလို႔ဆိုေတာ့၊ သူက ေျဖတယ္။ ငါ့အတြက္ ျပတင္းေပါက္ဟာ လိုအပ္မႈတစ္ခုပဲတဲ့။ ျပတင္းေပါက္ဟာ ငါနဲ႔ တကယ့္ဘ၀ႀကီးကို ဆက္သြယ္ေပးေနတာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ျပတင္းေပါက္မရွိရင္ ငါမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းတန္ဖိုးဟာ ငါ့မွာတည္တယ္တဲ့။ အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမရွင္းေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲလို႔ ျဖတ္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားကေနၿပီး ၾကည့္တဲ့လူမရွိရင္၊ ျပတင္းေပါက္ဟာ ထရံေပါက္လို အေပါက္တစ္ေပါက္ပဲ။ အေပါက္တစ္ေပါက္ထက္ ဘာမွ် ၀ိေသသထူးျခားတာမရွိဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ဂုဏ္ရည္ဟာ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္တဲ့လူရဲ႕ သိမႈအတိုင္းအတာအေပၚမွာလည္း တည္တယ္လို႔ သူကေျပာေသးတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တံခါးမႀကီးနဲ႔ ဘာကြာသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ တံခါးမႀကီးက ၀င္လို႔ထြက္လို႔ရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေတာ့ ၾကည့္လို႔ပဲရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္၀င္လို႔မရတဲ့ ေနရာ။ သူ႔ရဲ႕ အျမင္၊ အၾကား၊ အသိေတြကိုပဲ ထုတ္လႊင့္လို႔ရတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျခခံနဲ႔ဆိုရင္ အျပည့္အ၀ မလုပ္စြမ္းႏိုင္ဘူး။ ခံစားသိျမင္လို႔ပဲရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဟာ ခံစားသိျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ သူက ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္အထိ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘ၀ဟာ ဘ၀ပဲ။ သူက ပညာတတ္ဆန္လြန္းတယ္။ သိပ္ေသခ်ာလြန္းတယ္။ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏြားပဲ။ ပညာတတ္မွာ ေသခ်ာမႈမရွိရင္ ႏြားနဲ႔ဘာကြာလို႔တုန္းလို႔ အေနာက္ဖက္က ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတာ ၾကားဖူးတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႏြားပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ေရာက္ကတည္းက သူတို႔၀င္းနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့ အေဖ့အိမ္မွာ လာေနေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ အေဖရွိေသးတယ္။ အေဖကလည္း သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘြဲ႕ရၿပီးေက်ာင္းဆရာလုပ္မယ္ဆိုေတာ့၊ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ အလုပ္ရေအာင္ အေဖ့ကိုေျပာလို႔၊ အေဖက စီမံေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေဖလည္း ေသတာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ ပိုစကားေျပာျဖစ္တယ္။ ညေနတိုင္းဆို ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဆီသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့တာပဲ။ သူက ျပတင္းေပါက္အနားမွာထိုင္ေနတဲ့လူဆိုေတာ့ အသိပညာစံုတယ္။ တစ္ခါတေလ ျပတင္းေပါက္အနားကေန ခရီးအေ၀းႀကီးသြားၾကတယ္။ ဆမ္းမာဆက္မြန္က အဂၤလိပ္႐ိုမဲန္တစ္စစ္ေတြနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ တစ္ခါတေလ ဗာတာနဲ႔သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗာတာ မေသေသးဘူး။ ဗာတာ ငယ္ငယ္။ လြမ္းလို႔ေကာင္းတုန္း ဗာတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းကိုမျပန္ေတာ့တဲ့ ျမ၀တ္ရည္ကေလးနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီက်ေတာ့၊ `မျပန္ေတာ့ေခ်´ နဲ႔ `မျပန္ရေတာ့ေခ်´ ရဲ႕ အၾကားက `ရ´ ေကာက္တစ္လံုးရဲ႕ အစြမ္းအစကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ညေနလံုးနီးပါး သာယာမိခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသာၾကာေန႔ညေနဆိုရင္ ေက်ာင္းကျပန္တာနဲ႔ သူ႔ဆီပဲ တန္းသြားတယ္။ သူ႔ေဒၚႀကီးကလည္း အဲဒီကို လာေစခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ထမင္းစား၊ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔လံုး သူနဲ႔ေနၿပီး၊ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနဘက္ေလာက္မွ အိမ္ကိုျပန္တယ္။ သူ႔အိမ္ကေနဆို အိမ္ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ စက္ဘီးစီးသြားရတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးစီးလာတာကို သူထိုင္တဲ့ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လို႔ျမင္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ၿပီး တာလမ္းဆီမေရာက္ခင္ သူ႔အိမ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္ၾကည့္တယ္။ အိမ္ေတာ့ျမင္ရတယ္၊ ျပတင္းေပါက္ကိုေတာ့ မေတြ႕ရဘူး။
တစ္ေန႔ေတာ့ တာလမ္းဆီကို စက္ဘီးစီးလာရင္း သူ႔အိမ္ဘက္လွည့္ၿပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပမိတယ္။ အဲဒီေန႔ညေန သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္က မင္းကိုငါ လက္ျပလိုက္တာ မင္းေတြ႕လားလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူကေတာ့ ေတြ႕တယ္ေျပာတာပဲ။ ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္စကားေျပာတိုင္း သူက အေရွ႕ဘက္အျခမ္းမွာ အျမဲထိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေနာက္ဘက္ကို ျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ဘက္ျခမ္းကထိုင္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္ကို ျမင္ရတယ္။ သူထိုင္တဲ့ေနရာကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုျမင္ရတယ္လို႔ သူက ေျပာေပတဲ့၊ သူထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သြားထိုင္ၿပီးမၾကည့္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သေလာက္ပဲ ျမင္ရတယ္။ ဘာမွ သိပ္မထူးျခားဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာၿပီး ေျမနီလမ္းအတိုင္း အိမ္ႀကီးရွိတဲ့ဘက္ကိုၾကည့္ၿပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပမိတတ္တယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အိမ္မွာပဲေနျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ရင္း စကားေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပးလို႔ သူလည္း ၀ီစကီေသာက္တတ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးေၾကာ္ေပးတဲ့၊ ေတာင္ပို႔မႈိေၾကာ္နဲ႔ဆိုရင္ ၀ီစကီတစ္လံုး အသာေလးကုန္ေရာ။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါက္ေက်ာ္တဲ့အထိ ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူေျပာတာတစ္ခု၊ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္။ ျပတင္းေပါက္သာမရွိရင္ ညရဲ႕သာယာမႈကို တို႔ဘယ္လိုခံစားမလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ကြင္းျပင္ထဲသြားထိုင္ေနလည္း၊ ညဖက္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ညကို ခံစားရမွာပဲေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္မိတယ္။ သူ အိမ္အျပင္ဘက္ကို သိပ္မေရာက္ရွာဘူးဆိုတာ သတိရလိုက္မိလို႔။
အဲဒီတုန္းက အတန္ၾကာေအာင္ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့၊ ဒီမွာ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ေဘာင္ကို မင္းျမင္ရတယ္။ အျပင္မွာ မင္း မျမင္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားမရွင္းဘူး။ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘယ္မွာ ျပတင္းေပါက္ရွိလို႔လဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ ေျပာတယ္။ ဘယ္အျမင္၊ ဘယ္အသိမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာင္ေတြရွိတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုထက္ပိုၿပီး မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ မသိႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ျမင္ႏိုင္၊ သိႏိုင္တာေတြတိုင္းဟာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုကေန ျမင္ရသလိုပဲေပါ့။ ေလာကဟာ ေလာကရဲ႕ျပတင္းေပါက္ကေနပဲ ၾကည့္ရတာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မိုးလင္းပိုင္းေလာက္က်ေတာ့ အေဖ့ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ အခုဆို အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူး။ အေဖဆံုးတာလည္း ၾကာမွကိုး။ အဲဒီလိုေတြးရင္း သူေျပာတဲ့ အတိုင္းအတာကို သြားသတိရတယ္။ ေဘာင္ကို သြားေတြ႕တယ္။ အရာရာဟာ ေဘာင္ေခြခံထားရတဲ့ အထဲမွာခ်ည္းပဲ။ လူေတြကသာ မျမင္လို႔။ ေဘာင္ကို မျမင္ရေပမယ့္၊ ေဘာင္ရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဖက္ကို ျမင္ခ်င္ရင္၊ ျမင္ၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ အဲဒီတုန္း အေဖေရာက္လာတယ္။ အေဖႀကိဳက္တဲ့ လည္ပင္းပတ္ အကြက္နဲ႔။ အေစာႀကီးလမ္းထေလွ်ာက္ပံုရတယ္။ မင္းခုထိ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲလို႔ ေျဖတယ္။ အေဖက ထံုးစံအတိုင္းပဲ ျပံဳးရင္း ေခါင္းခါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲလို႔ ဆိုရတာက၊ အေဖက အဲသလိုေမးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က အဲသလိုပဲေျဖတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ ဟိုဖက္မွာရွိမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲဒါကလည္း သူ႔ထံုးစံအတိုင္းပဲ။ မိုးလင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီး လာႏႈိးမွ ႏိုးေတာ့တယ္။ ခုႏွစ္နာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ။
သူ ေနမေကာင္းဘူးလို႔ သူ႔ရဲ႕ႀကီးေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ဆူးမားကို သြားေခၚခိုင္းထားတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္မို႔ အေအးမိသြားတာထင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ဆူးမားလာေတာ့လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ေျပာတယ္။ ႏ်ဴမိုးနီးယားျဖစ္ခ်င္တယ္ထင္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး၊ ေဆးေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့တယ္။ သူကေတာ့၊ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ မင္း ေနမေကာင္း ေနရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲေနပါလားလို႔ ဆိုေတာ့၊ အိပ္ယာဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္တဲ့။ ဘာမွလြတ္လပ္မႈမရွိဘူးတဲ့။ ပက္လက္လွန္အိပ္လိုက္တာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ရဲ႕အမိုးကိုပဲ ျမင္ရတယ္။ ေခါင္းရင္း ေျခရင္းဖက္မွာ သစ္သားတန္းေတြရွိတယ္။ ေဘးႏွစ္ဖက္ဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ က်ယ္တယ္။ သတိမထားဘဲ လွိမ့္လိုက္ရင္ လိမ့္က်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူသေဘာက်တဲ့ ျပတင္းေပါက္အနားမွာ ထိုင္တယ္။ သူက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ခိုင္းတယ္။ အျပင္ဘက္က ေလရခ်င္လို႔တဲ့။ မင္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာပဲဆိုေတာ့ သူက အေႏြးထည္၀တ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနမိၾကတယ္။ အဲဒီညကေတာ့၊ ေဆးေတြေသာက္ထားလို႔ သူ ခပ္ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့ စက္ဘီးစီးရင္း ထံုးစံအတိုင္း လက္လွမ္းျပမိတယ္။ သူ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္၊ မထိုင္ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ညေန ေက်ာင္းကအျပန္သူ႔အိမ္၀င္ေတာ့ အိမ္ေစာင့္လင္မယားပဲရွိတယ္။ သူ႔ကို ၿမိဳ႕က စံျပေဆး႐ံုဆိုတာကို ေခၚသြားၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိမ္အေပၚထပ္က ေသာ့နဲ႔ စာကေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးထားေပးခဲ့တယ္။
ျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ ထိုင္ေပးပါ တဲ့။
ေသာ့နဲ႔စာကိုယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတယ္။ အဲဒီညကလည္း အိပ္မရဘူး။ မိုးလင္းပိုင္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရာက ျပန္လာတဲ့အေဖ၀င္လာတယ္။ အေဖႀကိဳက္တဲ့ လည္ပင္းပတ္အကြက္နဲ႔ပဲ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္းပဲေျဖတယ္။ အေဖက ျပံဳးတယ္။ အခန္းထဲက အေဖထြက္သြားကာနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ကျပတင္းေပါက္နေဘးမွာ သြားထိုင္ရမလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖက ျပတင္းေပါက္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ၾကည့္တဲ့လူေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ မင္းကိုငါ ေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လားလို႔ ျပန္ေျဖၿပီး ထြက္သြားတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြက်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ေဆး႐ံုမွာ သူ႔ကို သြားေတြ႕ဦးမယ္လို႔ေျပာေတာ့၊ အေဖက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိုးလင္းလို႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုထြက္လာမိတယ္။ တာလမ္းဆီမေရာက္ခင္ သူ႔အိမ္ႀကီးဘက္ၾကည့္ရင္း လက္ျပလိုက္မိတယ္။ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး။ ဘာလို႔မ်ား လက္ျပေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေတြးေပၚလာတယ္။ သူထိုင္တဲ့ေနရာကလွမ္းၾကည့္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္လိုေတြ႕ရမလဲလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ တာလမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေရေက်ာ္ေျမာင္းကူးကေလးအေပၚမွာ စက္ဘီးစီးလာရင္း သူ႔အျမင္ထဲမွာ၊ ဘာေတြဘယ္လိုျမင္တယ္ဆိုတာ၊ သိခ်င္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သစ္တင္တဲ့ကားေတြ ေနာက္ဖက္ဆီကလာတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ။ အျပင္ဘက္မွာ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ျပတင္းေပါက္က အလင္းနဲ႔အေမွာင္ကိုလည္း သိေအာင္လုပ္ႏိုင္သားပဲလို႔ သိလိုက္မိတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနၾကတယ္။ အေဖ့မိတ္ေဆြ အဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ သားသမီးတခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ အနားလာၿပီး ဟိုတိုင္းဒီတိုင္း တိုင္းၾကၿပီး၊ အေဖ့မိတ္ေဆြအဖိုးႀကီးေတြကို သတိရလာၿပီ၊ နားဖို႔ေတာ့လိုေသးတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဖေရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က အျပင္မွာ ေဆးတံေသာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ေလထဲမွာ လြင့္ေနသလိုပဲ။ ေအာက္ပိုင္းက ေပါ့ေနတယ္။ သူနာျပဳဆရာမ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ျပံဳးရင္း နားလိုက္ဦးေနာ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဖိုးႀကီးေတြ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖေဆးတံေသာက္ၿပီးရင္ ျပန္၀င္လာမယ္လို႔ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ အေဖ့မိတ္ေဆြ အဖိုးႀကီးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေရေက်ာ္ကေလးေပၚမွာ စက္ဘီးစီးသြားရင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့သစ္တင္ကားက ေလဟပ္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲျပဳတ္က်သြားတာလို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ေန႔လံုး သတိေမ့ေနတယ္။ ေခါင္းေရာ၊ ေက်ာ႐ိုးေရာ ထိသြားတယ္ဆိုလို႔ ေခါင္းကိုကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းက ပတ္တီးကို စမ္းမိတယ္။ ေအာက္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေစာင္ျခံဳထားတာေတြ႕ရေပတဲ့ ဘာမွ လႈပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေသသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကုသမႈခံယူရင္၊ အေျခအေနတိုးတက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာတာ အလားအလာ။ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္လို႔ ျမင္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာတာ သူ႔ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းအစမွာ ေနထြက္ေန၀င္တာ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို သြားသတိရလိုက္မိတယ္။ ေဒၚေဒၚႀကီး ဟိုေကာင္ေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီးက ႏ်ဴမိုးနီးယားနဲ႔ဆံုးသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ေဒၚေဒၚႀကီးက မင္းကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဆက္ေနေစ့ခ်င္ရင္ ေဒၚေဒၚႀကီး ေနမယ္၊ မေနေစ့ခ်င္ရင္ေတာ့ အရပ္ကိုျပန္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခုအတိုင္းေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီး ဆက္ေစာင့္ေရွာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ စေနေန႔ေရာက္ေတာ့ ေဆး႐ံုက ဆင္းတယ္။ ဆင္းဆင္းခ်င္း `ဂႏၳ၀င္စံအိမ္´ ႀကီးဆီကိုပဲ လာခဲ့တယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ဆီ ေပြ႕တင္ၾကတယ္။ အေပၚမွာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသင့္လုပ္ထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္နားဆီ ပို႔ေပးစမ္းပါလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူထိုင္ေနက်အတိုင္း၊ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္အျခမ္းဆီမွာ ထိုင္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေနာက္ဖက္အတိုင္းဆင္းသြားတဲ့ ေတာင္ေစာင္းကုန္းေလွ်ာေလးတစ္ခုလံုးကို ျမင္ေနရတယ္။ တာလမ္းကဘယ္မွာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေဒၚေဒၚႀကီးက အေရွ႕ဖက္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ ေတာင္ေစာင္းေအာက္ဖက္နားမွာ အမိုးတစ္ခု ျမင္ရတယ္။ လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္ရင္း အဲဒါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဟုတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျဖသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူေျဖမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ သခ်ႋဳင္းကုန္းက အဲဒီနားမွာမဟုတ္လားလို႔ ထပ္ေမးလိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္သူမွမေျဖဘူး။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒၚေဒၚႀကီးနဲ႔ အေဖ့မိတ္ေဆြအဖိုးႀကီးေတြကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူ႔ကို အဲဒီမွာပဲ ဂူသြင္းလိုက္ၾကသလားလို႔ ေမးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔မိသားစုေတြ အကုန္ျမွဳပ္တာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔ကို အဲဒီမွာ မျမွဳပ္ဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေဒၚေဒၚႀကီးက ႐ုတ္တရက္ျပန္ေျပာတယ္။ ေအာ္ ေက်ာင္းဆရာကိုေျပာတာလားတဲ့၊ သူ႔ဘာသာ ေခါင္းၿငိမ့္ေနတယ္။ အဖိုးႀကီးတခ်ဳိ႕ကလည္း ေခါင္းညိမ့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာတယ္၊ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔တစ္မ်ဳိးလံုးက တာလမ္းအေရွ႕ဖက္သခ်ဳႋင္းကေလးမွာ ဂူသြင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ သူလည္း အဲဒီမွာပဲ ဂူသြင္းလိုက္တယ္။ ၾကာၿပီကိုး၊ မင္းေမးတာကို ေဒၚေဒၚႀကီးတို႔က ခ်က္ခ်င္းသေဘာမေပါက္ၾကလို႔ပါလို႔ ေတာင္းပန္သလိုေျပာရင္းနဲ႔ ျပံဳးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနမိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမို႔ အျပင္ဘက္မွာ ေတာင္ခိုးေတြထေနတာလား မသိဘူး။ ျမဴဆိုင္းေနတာလား မသိဘူး။ မဟုတ္ရင္ အေဖေဆးတံေသာက္ေနတုန္းမို႔ ေဆးတန္ကမီးခိုးေတြ ထြက္ေနတာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေဆးတံေသာက္လို႔ၿပီးရင္ အေဖအိမ္ထဲ၀င္လာလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ လည္ပင္းပတ္အကြက္နဲ႔ပဲ ျဖစ္မယ္။ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ေဘာင္ကိုျဖတ္ၿပီး အားလံုးကို ျမင္လာရတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္လိုတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔။ ခုန္ခ်လိုက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။
ျမင့္သန္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၅၊ စတိုင္သစ္
Comments
Post a Comment