ကၽြန္ေတာ္၏ ေၾကာင္ကေလး

အေမ့ရဲ႕စာဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္က်သြားသည္။ အေမက စာတြင္ ေၾကာင္ကေလး ေနမေကာင္းသည့္အေၾကာင္း အသိေပးရင္း စိတ္မေကာင္းစရာျဖင့္ စ,ထားသည္။ မိုးမိကတည္းက ေၾကာင္ကေလး အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဂုန္တီအိတ္ေပၚ လဲေနသည္ ဆို၏။ သားေၾကာင္ကေလး ေသေတာ့မယ္၊ အေမလည္း စိတ္မေကာင္းဘူးဟု စာတြင္ ေရးထားသည္။ ထို႔ေနာက္ မိသားစုအေၾကာင္းမ်ား ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးရင္း စာဆံုးခါနီးေလာက္တြင္ အခုစာေရးေနရင္း အေမသြားၾကည့္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ေသသြားၿပီဟု ထပ္ျဖည့္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတရာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာသည္ မည္သည့္အရာမွန္း ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မေသခ်ာ။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေၾကာင္ကေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။

အမွန္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလးေသဆံုးေၾကာင္း မသိရခင္အထိ ေၾကာင္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သည့္ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သတိမရ။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေမ့စာ ဖတ္ရသည့္အခါမွ သားေၾကာင္ကေလး ဟူေသာစာသားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာင္ကေလးကို ျပန္လည္ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးမိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တဖန္ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသိစိတ္က ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မွတ္ဉာဏ္မ်ားအား ျပန္လည္တူးဆြေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

မိုးရြာသည့္တစ္ေန႔တြင္ ငပိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ စေရာက္ခဲ့သည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏႈတ္သီးခၽြန္ခၽြန္၊ အေရာင္မြဲမြဲႏွင့္ အၿမီးက ေကာက္ေနေသးသည္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္အေနျဖင့္ဆိုလွ်င္ အေတာ္အက်ဳိးေပးနည္းသည့္ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးဟုပင္ ဆိုရမည္။ အိမ္ေမြးတိရိစၧာန္ျဖစ္ရသည့္ ဘ၀တြင္ လူခ်စ္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ႐ုပ္လကၡဏာမ်ား ကင္းမဲ့ေနျခင္းသည္ အေတာ္ အေၾကာင္းမလွသည့္ အျဖစ္ပင္။ ငပိန္႔ကို ေခၚလာသည့္ အေဒၚႀကီးက `ငယ္ငယ္ေလးရွိပါေသးတယ္။ အစားေကာင္းေကာင္း ေကၽြးလိုက္ရင္ေတာ့ ၀လာမွာပါ။ ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေသသြားမယ္ထင္တယ္..´ စသည္ျဖင့္ ငပိန္႔အား ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ ေအာင္ျမင္စြာထားခဲ့ႏိုင္ရန္ စကားဆိုေနသည္။ ငပိန္က သူတို႔ ျခံစည္း႐ိုးထဲတြင္ မိုးရြာရင္း ေရေမ်ာကမ္းတင္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ ၾကြက္ေတြေသာင္းက်န္းေနသျဖင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ လိုခ်င္ေၾကာင္း အေမက စကားစထားဖူးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတြင္ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် စံခ်ိန္စံညႊန္းမမီေသာ ငပိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်ဴခ်ာသည့္ ငပိန္အား ဂ႐ုတစိုက္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ငပိန္သည္ အစားအေသာက္အား မက္မက္ေမာေမာမရွိသည့္ ထူးဆန္းသည့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ငပိန္ဟင္းအိုးႏႈိက္စားသည္ဟူ၍ မည္သည့္အခါမွ မရွိ။ ထို႔ျပင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္အေနျဖင့္ လူရိပ္လူကဲကို အေတာ္နားလည္သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူ႔ကို ေအာ္ထားလွ်င္ ထိုအလုပ္ကို အိမ္ကလူမ်ား မႀကိဳက္မွန္း သူသိသည္။ ေရစပ္စပ္ရွိ ငါးကေလးေတြကို သြားဖမ္းကာ ေျခေထာက္တြင္ ဗြက္ေတြေပၿပီး ဖေယာင္းပုဆိုးေပၚ ေျခရာမ်ားထင္က်န္ခဲ့လွ်င္ သူ ေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ လူေတြ ေမ့ေလာက္ၿပီထင္မွ ဘယ္ေနရာကမွန္းမသိ သူအျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တိရိစၧာန္မခ်စ္တတ္ေသာ အေမက ငပိန္႔ကို ပိန္ပိန္ဟု ေခၚလာသည္။ စိတ္လိုလက္ရရွိသည့္အခါ ေပါင္ေပၚတင္ထားတတ္သည္။ အစ္ကိုက ငပိန္႔အတြက္ အစာထုပ္ကေလးေတြ ၀ယ္လာတတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ငပိန္ႏွင့္ အမ်ားဆံုးအခ်ိန္ကုန္ဆံုးသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္အိမ္သားလံုးက ငပိန္႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင္ဟုသာ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ငပိန္ကလည္း အေမႊးအေရာင္ ေျပာင္လာသည္။ ငပိန္ဟူေသာ အမည္ကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္က သိေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ အျခားနာမည္လွလွမွည့္ေပးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။

ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ ၾကြက္မ်ားကလည္း အေတာ္ေသာင္းက်န္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေရအတြက္ေရာ အရည္အခ်င္းပါ မ်ားသည္။ မဖမ္းႏိုင္မွန္း သိသျဖင့္ လူမိလွ်င္ေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မေျပးေသးဘဲ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနေလ့ရွိသည့္ မိုက္ကန္းကန္းၾကြက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားၾကြက္မွန္လွ်င္ ျခင္ေထာင္ေဘးက ျဖတ္ေျပးရဲရမည္ဟု သူတို႔ဘာသာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားၾကသည္လားမသိ။ ျခင္ေထာင္ေဘးက အၿပိဳင္ျဖတ္ေပးေလ့ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးအမိုးစပ္ေပၚသို႔ အုန္းလက္တစ္လက္က်ေနရာ ထိုအုန္းလက္မွတစ္ဆင့္ အုန္းပင္ႏွင့္ အိမ္ကို ဥဒဟို လမ္းေပါက္ေနၾကသည္။ ဟင္းအိုးလာႏႈိက္ၿပီးလွ်င္ အိမ္ေခါင္မိုးမွတဆင့္ အုန္းပင္ေပၚသို႔ ျပန္ေျပးေလ့ရွိသည္။ အဆိုးဆံုးမွာ ညဖက္မ်ားတြင္ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ စိမ္ေျပးတမ္းေဆာ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သြပ္မိုးေပၚတြင္ ကမၻာပ်က္သလို တဒုန္းဒုန္းေျပးလႊားေနၾကသည္မွာ ညတိုင္းပင္။ အေမက ၀ါးလံုးျဖင့္ အိမ္ေခါင္မိုးကို ထိုးၿပီး ေျခာက္သည္။ ခဏမွ် တိတ္သြားၿပီး ျပန္ထြက္လာၾကျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ငပိန္႔လို အေမႊးအေရာင္မေျပာင္သည့္ ေၾကာင္ကေလး အိမ္ေရာက္လာခဲ့စဥ္က မည္သူမွ် မကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္မည္။

ၾကြက္တစ္ေကာင္အား ငပိန္ပထမဆံုး စခုတ္ႏိုင္ေသာေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ ရယ္ခဲ့ရသည္။ ေရာက္ခါစက အားအင္ခ်ိနဲ႔ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ေနသည့္ ငပိန္းအား ၾကြက္ခုတ္ႏိုင္မည္ဟု မည္သူမွ် မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့ၾက။ သူ႔ကိုေတာင္ ၾကြက္က ျပန္ခုတ္သြားမလားဦးမယ္ဟု အေမက ညည္းသည္။ တစ္မနက္တြင္ သားေရ ငပိန္ေလး ၾကြက္ခုတ္တယ္၊ ၾကြက္စုတ္ႀကီးဟု အေမက ၀မ္းသာအားရ ေအာ္လိုက္သံၾကားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မႈန္စမႊားျဖင့္ ထလာခဲ့သည္။ ငပိန္က ၾကြက္ေသေလးတစ္ေကာင္အား ေဆာ့ေနသည္။ သူ႔ၾကြက္ႀကီးက ၾကြက္စုတ္ႀကီး၊ နံတယ္လို႔ အေမက ေျပာသည္။ ၾကြက္စုတ္ကို ဘယ္ေၾကာင္မွ မခုတ္ပါဘူး၊ သူက ၾကြတ္စုတ္လား၊ ႐ိုး႐ိုးၾကြက္လားမသိဘဲ သြားခုတ္လာတာဟု အေမေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကြက္ပဲသိသည္။ ၾကြက္စုတ္က နံသလား, မနံသလား မသိခဲ့။ ငပိန္က ၾကြက္ကို မစားဘဲ လူျမင္ေအာင္ တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ျပေနသျဖင့္၊ ေနာက္ဆံုး ၾကြားတာလည္း ေတာ္လိုက္ၿပီဆိုၿပီး ၾကြက္ေသကို အေမက သြားလႊင့္ပစ္လိုက္ရသည္။ ငပိန္႔အတြက္ေတာ့ ၾကြက္ခုတ္ႏိုင္တာကလည္း ထိုသို႔ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၾကြက္ေသာင္းက်န္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ရွဲသြားသည္။ ငပိန္လည္း  ထုတ္တန္းေပၚသို႔ တစ္ခါခုန္ျဖင့္ ေရာက္ေအာင္တက္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚတြင္ လမ္းသလားလာႏိုင္သည္။ ၾကြက္အႏၱရာယ္မွ ကင္းေ၀းၿပီးေနာက္ ငပိန္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္၏ တာ၀န္ေက်ေသာ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။

မိုးရြာေသာညမ်ားတြင္ သြပ္မိုးေပၚမိုးေပါက္က်သံမ်ားအား နားေထာင္ရင္း ငပိန္႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ သိပ္ေလ့ရွိသည္။ ငပိန္က အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်သည္။ ကုတင္ႏွင့္ နံရံ ကပ္ေနသည့္အျခမ္းသို႔ ၀င္လာၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲ တိုး၀င္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုးလွ်င္ သူ႔ကို ျခင္ေထာင္ဖြင့္ေပးရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေကြးၿပီး၀င္အိပ္သည္။ ထိုသို႔ ေၾကာင္ေႏြးေႏြးေလးတစ္ေကာင္အားဖက္၍ ကၽြန္ေတာ္ မိုးရြာေသာညေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းဖူးခဲ့သည္။ မနက္က်လွ်င္လည္း သူက အေစာႀကီးထသည္။ ျခင္ေထာင္ကို ကိုယ္လံုးျဖင့္ ဖိၿပီး အိက်ေအာင္လုပ္သျဖင့္ ပုခက္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အေမက ေတြ႕လွ်င္  သူထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျခင္ေထာင္ကို ျဖဳတ္ခ်ေပးရသည္။

ငပိန္၏အသက္ကို မည္သူမွ် မခန္႔မွန္းတတ္ေပ။ သူ႔အရြယ္အစားက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္ မည္သည့္အခါမွ် ေရာက္မလာခဲ့။ သို႔ေသာ္ ငပိန္သည္ အသက္မငယ္ေတာ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိၾကပါသည္။ ျပာသိုလ၏ ညမ်ားတြင္ ငပိန္ ရႊံ႕အလူးလူး၊ ဒဏ္ရာဗရပြျဖင့္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ ေၾကာင္စဥ္မမီသည့္သူ႔ကို အျခားေၾကာင္ထီးမ်ားက ဘိုက်ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲအထိ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ငပိန္ အသက္လု ေျပးရသည္။ တစ္ခါတရံ အတင့္ရဲသည့္ ေၾကာင္ထီးမ်ားက အိမ္ထဲထိပင္ လိုက္ကိုက္ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က တံျမက္စည္းတစ္လက္ျဖင့္ ငပိန္႔ရန္သူမ်ားအား ကာကြယ္ရသည္။ ဒါ၀င္၏ကမၻာတြင္ ေနေနရေသာ ငပိန္အဖို႔ အျခားဘ၀တူမ်ားအတြက္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ သဘာ၀ကိစၥမ်ားတြင္ပင္ သူ႔အတြက္က်ေတာ့ အခက္အခဲအခ်ဳိ႕ရွိေနသည္။ သူ႔ကဲ့သို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေၾကာင္ကေလးအေနျဖင့္ တျခား ေၾကာင္ပါးႀကီးမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ ေနာက္ပိုးႏိုင္ပါ့မလားဟု ကၽြန္ေတာ္ သံသယရွိခဲ့သည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္လည္း သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ရသည္။

တစ္ေန႔ေတာ့  ခ်စ္စရာ ေၾကာင္အ၀ါမေလးတစ္ေကာင္ကို ငပိန္ အိမ္သို႔ ေခၚလာသည္။ ေၾကာင္မေလးက အေကာင္ခ်င္း ငပိန္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငပိန္႔ထက္ အလြန္ငယ္ရြယ္ေသးေၾကာင္း သိသာသည္။ အိမ္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ ေလွ်ာက္ေဆာ့ေနသည္။ ငပိန္က ေၾကာင္မေလးကို က်ီစယ္သည္။ ထိုေၾကာင္အ၀ါမကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ ေၾကာင္ကေလးဟု သိရသည္။ တို႔ေၾကာင္ကေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတယ္၊ ကေလးေတြဘာေတြ မေမြးေစခ်င္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေၾကာင္ကလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာပဲဟု ကန္႔ကြက္စကားသံေတြ တဆင့္ျပန္ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ မည္သို႔လုပ္လိုက္သည္မသိ ထိုေၾကာင္၀ါမကေလးကို မေတြ႕ရေတာ့။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ထင္သည္၊ ငပိန္ အနည္းငယ္ မႈိင္သြားသည္၊ သို႔မဟုတ္ ငပိန္အနည္းငယ္ မႈိင္သြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒီလို ေၾကာင္တန္းစားခြဲျခားတဲ့လူေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ခံမေနနဲ႔၊ ေၾကာင္အခ်င္းခ်င္း မတူသလို မတန္သလိုနဲ႔။ ငါတစ္ေယာက္လံုးရွိပါတယ္ကြာဟု ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ေကာင္ကိုယ္ အားေပးရသည္။ ငပိန္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားမလည္ပါ၊ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ခ်စ္စရာေၾကာင္မေလးကို ငပိန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ေကာင္အတြက္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူမိသည္။

မိုးတြင္းဖက္ေရာက္ေတာ့ ငပိန္ႏွင့္အေမ ျပႆနာတက္ၾကသည္။ အျပင္ရွိ ေရစပ္စပ္ေျမႀကီးႏွင့္ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚ ေလွ်ာက္သြားရင္း ငပိန္႔ေျခဖ၀ါးတြင္ ကၽြတ္ေတြ ပါလာသည္။ ဘာအေကာင္မွမေၾကာက္တတ္သည့္ အေမက သူ႔အေၾကာက္ေတြအားလံုးကို ကၽြတ္ေတြအတြက္ ခ်န္ထားသလိုပင္ ကၽြတ္ကိုျမင္လွ်င္ ေသြးပ်က္ခ်င္သည္။ အေမ၏ နံပါတ္တစ္ရန္သူ ကၽြတ္မ်ားအား ငပိန္က အိမ္သို႔ အသယ္အပို႔လုပ္သည္။ ထိုျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ္က ၾကား၀င္ေျဖရွင္းေပးရသည္။ ငပိန္ အျပင္က ျပန္လာသည္ႏွင့္ ဇာဂနာတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူ႔ ေျခဖ၀ါးၾကားမွ ကၽြတ္မ်ားအား ရွင္းလင္းေရး လုပ္ရသည္။ ငပိန္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ လံုျခံဳေရးအရ စစ္ေဆးျခင္းအား ၾကည္ျဖဴစြာခံယူေလ့ရွိသည္။ ၿပီးမွ ငပိန္ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္ခြင့္ရသည္။ သိပ္မၾကာပါ၊ ငပိန္႔ေျခေထာက္တြင္ အနာျဖစ္လာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေသြးစက္ေတြ က်န္ခဲ့သည္။ အစတြင္ ကၽြတ္ေတြဆီက ျပန္ထြက္သည့္ေသြးဟု ထင္ေသာ္လည္း အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေျခေထာက္က ထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တိရိစၧာန္ေဆးကုခန္းရွိသည့္ ေနရာေရာက္ဖို႔ ငပိန္႔အားျခင္းေတာင္းထဲထည့္ၿပီး ၄၅ မိနစ္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးနင္းခဲ့ရသည္။ ငပိန္ကေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲမွ မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ စက္ဘီးမ်ားကားမ်ားကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ၀န္က လိမ္းေဆးတစ္မ်ဳိး ထည့္ေပးသည္။  သန္ခ်ေဆး၊ ေၾကာင္စာ စသည္ျဖင့္ ၀ယ္လာရသည္။ အထီးျဖစ္ေနသျဖင့္ သေႏၶတားေဆး ထိုးရန္အခက္ေတြ႕ေနေသာေၾကာင့္ အားေဆးတစ္လံုးပါ ေစတနာပိုစြာ ထိုးေပးလိုက္သည္။ ပါသမွ်ပိုက္ဆံ တိကုဆရာ၀န္ထံတြင္ အကုန္ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ငပိန္လည္း ပင္ပန္း၍ ထင္သည္၊ ထုတ္တန္းေပၚတက္သြားၿပီး ေမွာက္အိပ္ေနသည္။ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးက ေၾကာင္မမာလာေမးသည္။ အားေဆးထိုးလာခဲ့တယ္ေျပာေတာ့ စုတ္တသပ္သပ္ျဖင့္ ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ဖ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာအားေဆးထိုးေတာ့ သြားၿပီေပါ့၊ ေၾကာင္ကေလးသနားပါတယ္၊ ဘယ္ေတာ့ေသမလဲမသိဘူးဟု ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေနာက္ေျပာင္သည့္အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႕မလား ကၽြန္ေတာ္ရွာၾကည့္ေသးသည္။ မေတြ႕သည့္အဆံုး ထိုသို႔ အေပၚယံ ႏူးညံ့ေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ သူတစ္ပါးစိတ္ထိခိုက္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေလ့ရွိေသာ လူမ်ဳိးမ်ားအား တစ္သက္လံုးမုန္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ ငပိန္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

အခုေတာ့ ငပိန္႔အေၾကာင္း ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ငပိန္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ က်န္ရွိေနေသးသည္။ စဥ္းစားေနရင္း အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ အမ်ားအျပား ျပန္ေပၚလာသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့ၾသရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ က်န္ခဲ့သည္မွာ ငပိန္ႏွင့္ပတ္သက္ေနသည့္ ထိုသို႔ ပြစာၾကဲေနေသာ မွတ္ဉာဏ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ငပိန္က မရွိေတာ့ပါ။ ငပိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္အတြင္းမွ ဇီ၀ဓာတ္အခ်ဳိ႕မွတစ္ပါး အျခားမဟုတ္ေတာ့။ ထို႔ျပင္ အသစ္အသစ္ေသာ မွတ္ဉာဏ္မ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ဖန္တီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ထိုသို႔ မွတ္ဉာဏ္အသစ္မ်ား မျဖစ္ေပၚခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အတန္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ငပိန္႔အား ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့သည့္ေန႔က ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္မွန္း အေသအခ်ာ သိေနခဲ့သည္။ ငပိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခ်ိန္ကို တစ္လေလာက္ၾကာသည္အထိ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေသးသည္ဟု အေမက စာေရးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သူ၏ မွတ္ဉာဏ္မ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္သြားခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆံုး မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လည္ႏႈိးဆြမခံရေတာ့ေသာ မွတ္ဉာဏ္အေသမ်ားအျဖစ္ သူ႔ထံမွ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ငပိန္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ေနေလာက္ပါၿပီ။  အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္မ်ားကို အေမ့စာက ႏႈိးဆြလိုက္သျဖင့္  ငပိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ အေမ့စာဟူေသာ အေတြးအေရာက္တြင္ အေမ့စာႏွင့္အတူ ေၾကာင္ကေလးပံုဆိုၿပီး အေတာ္ၾကာကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဓာတ္ပံုပို႔ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ျပန္အမွတ္ရလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ငပိန္႔ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္အေနျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး လြမ္းခ်င္သည္။ အီးေမးလ္အေဟာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေနလိုက္သည္။

ဓာတ္ပံုၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီးျမန္းသြားသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္  ကင္မရာကိုၾကည့္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ လူးေနေသာ ခပ္၀၀ ေၾကာင္အ၀ါေလးတစ္ေကာင္ ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ား အနည္းငယ္ ေကြးသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ငပိန္၊ ထို႔ေနာက္ ဓာတ္ပံုထဲက ေၾကာင္အ၀ါေလး။ ငပိန္ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ အေသးစိတ္အေၾကာင္းအရာမ်ားအား မ်ားျပားစြာသိမ္းဆည္းထားခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနစဥ္ကပင္ ငပိန္ေသဆံုးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ဟူသည့္အခ်က္ကိုမူ သိမ္းဆည္းရန္ ေမ့က်န္ခဲ့သည္။ ငပိန္ေသၿပီးေနာက္ ေၾကာင္မႀကီးတစ္ေကာင္အား ထပ္ေမြးသည္။ ထိုေၾကာင္မႀကီးမွ ယခု ဓာတ္ပံုထဲက ေၾကာင္အ၀ါေလးအား ေမြးသည္။ အခု ဒီေၾကာင္အ၀ါေလးေတာင္ ေသခ်ိန္တန္ပါေပါ့လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက တုန္လႈပ္ေနသည္။ အခ်ိန္မ်ား ၾကာခဲ့ၿပီ။ ထိုျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ေနာက္တြင္ ခပ္ေ၀းေ၀းျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ စာတစ္ေစာင္ကို ခ်က္ခ်င္းေရးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏မွတ္ဉာဏ္တြင္ ေရာေထြးမႈမ်ားရွိေနသည့္တိုင္ အေမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏မွတ္ဉာဏ္ကမူ ပကတိအေရာအေႏွာကင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။

သို႔ ေမႀကီး…။ သားအေမ့ဆီ စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အိမ္မွာ အသစ္ေမြးမယ့္ ေၾကာင္ကေလးေတြက သားကို သိၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သား အေမနဲ႔ ခြဲေနရတာ ၾကာလွၿပီ…။ သား အေမ့အေၾကာင္း မွတ္ဉာဏ္အသစ္ေတြ ေနာက္ထပ္ရခ်င္ပါေသးတယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁