ေနာက္ျပန္လဲျခင္း

[ ၁ ]

`ေဖႀကီး´ လို႔ သူမက ေခၚလိုက္တယ္။
`ကိုယ္ ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ သတိမရေတာ့ဘူး´
သူမက ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္။ ဆိုဖာအစြန္းမွာ ထိုင္ရင္း ဒူးေပၚ သူမရဲ႕ ေဟာ္လိုဂစ္တာေဟာင္းေလးကို တင္ထားတယ္။ ၄၇ ႏွစ္ၾကာေပါင္းလာတဲ့ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းက မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ဧည့္ခန္းထဲ ေလွ်ာက္လာတယ္။ `ဘာလဲ ေမႀကီး´ လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တတိယကေလး ရၿပီးကတည္းက သူက သူမကို ေမႀကီးလို႔ စေခၚတယ္။ သူမကလည္း အျပန္အလွန္ သူ႔ကို ေဖႀကီးေပါ့။ အခုဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။

`ဒုတိယအပိုဒ္ ဘယ္ကစတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ ေမ့ေနၿပီ´
`အင္း ေမႀကီးက ဘယ္သီခ်င္းကို ဆိုေနတာလဲ´
`ၾကည့္ ကိုယ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒီမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို ဆိုမလို႔လုပ္ေနတာ ၂၅ မိနစ္ေလာက္ရွိၿပီေလ´

သူမ ခင္ပြန္း ေဂ်ာ့က မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ မုတ္ဆိတ္ေတြကို ပြတ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
`အင္း..ဘာျဖစ္မလဲ။ မိုးေရထဲ ပန္းေကာက္ျခင္းလား´
`ကံေကာင္းၿပီး မွန္သြားတယ္´
သူမက ျပံဳးၿပီး ဂစ္တာကို ဟန္ပါပါခတ္လိုက္တယ္။
`ဒုတိယအပိုဒ္က မိုးစရြာတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ပြင့္ဖတ္ေတြေပၚက မိုးေရစက္ေတြေၾကာင္း.. တစ္ခုခုပဲ၊ ေသခ်ာပါတယ္´
`ဟုတ္ပါ့။ အဲဒါကို ကိုယ္ဘယ္လို ေမ့သြားလဲ မသိဘူး´

သူမက သစ္သားဂစ္တာအိုေလးေပၚမွာ ႐ိုးရွင္းတဲ့ လက္ကြက္ေတြနဲ႔ ဂစ္တာကို ျပန္တီးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ အေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုတယ္။ သီခ်င္းက ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ပန္း႐ိုင္းပင္ေတြေပါက္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း။ မိုးေရေႏြးေတြ စက်လာတယ္။ မိုးေျပးခိုမယ့္အစား သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား မိုးေရထဲ ပန္းေကာက္ၾကရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာ သိသြားခဲ့ၾကတယ္တဲ့။

§

`ေဖႀကီး။ အဲဒီဘီ႐ိုကို တံခါးဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္ကို...´ သူမ အသက္က ေျခာက္ဆယ့္ေလးႏွစ္။

`ဘာေျပာတာလဲ ေမႀကီး´ လို႔ သူ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူက သူမေျပာတာကို လုပ္ေပးဖို႔အသင့္အေနအထားနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။

`ဘာလုပ္ေပးရမလဲ´

ဒါေပမဲ့ သူမမ်က္ႏွာထားကို ျမင္လိုက္ေတာ့ သူ ထိုင္ခံုေပၚ အသာျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာထားကို သူ မုန္းတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သူ ျမင္ခဲ့ရဖူးလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာကိုမွ မသိနားမလည္တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေၾကာက္ရြံ႕ေနပံုမ်ဳိး။

[ ၂ ]

`ကိုယ္ ဘာလုိလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး´ သူမက ေခါင္းယမ္းၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ျပန္မွီခ်လိုက္တယ္။

`ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျပန္မွတ္မိလာမွာေပါ့´

သူမက အေရွ႕ဘက္ တည့္တည့္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ ႏွစ္လံုးက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေရွ႕မွာ။ ဒါေပမဲ့ သူမက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူမက သူ႔ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္လိုက္တယ္။

`ကိုယ္ ဘာတစ္ခုမွ် မမွတ္ေတာ့တဲ့အခါ ကိုယ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ´

`ဆရာ၀န္ေတြေျပာပံုအရ ဒီထက္ပို ဆိုးခ်င္မွဆိုးလာမွာပါ။ ေမႀကီးလည္း သိသားနဲ႔´

`ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အရာရာကို ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကိုယ္ႏိုးလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ´

သူတို႔ၾကားထဲက စားပြဲခံုေသးေသးေလးကို ျဖတ္ၿပီး သူက သူမလက္ေတြကို ပြတ္သပ္ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ `အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က အရာအားလံုးကို ျပန္သတိေပး႐ံုေပါ့´

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမမ်က္ႏွာေပၚက မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာအသြင္အျပင္ လြင့္ပါးသြားတယ္။

႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေပၚက ဘုတ္ျပားမွာ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ သူမရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြအားလံုး။ သူမရဲ႕ ဘိုးဘြားေတြကေန သူမရဲ႕ ေျမးျမစ္ေတြအထိ ဓာတ္ပံုေတြ ဘုတ္ျပားေပၚမွာ ရွိေနတယ္။ သူမက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို မၾကည့္ဘဲ ဓာတ္ပံုေတြကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမို႔လို႔ သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူမက ေျပာတယ္။ `ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေတြ သိပ္ေအးေနၿပီ။ ဘီ႐ိုထဲက ေစာင္ထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုေပးပါလား´

§

`ကိုယ္ေျပာတဲ့အတိုင္း ဂတ္စ္တိုင္ကီကို ျဖည့္ထားရဲ႕လား´ သူမက ေမးတယ္။ သူမက ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္။ ၿပီးေတာ့ သူမက ေလးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္။

`လမ္းမေပၚေရာက္မွ ဂတ္စ္၀င္၀င္ျဖည့္ေနရတာ ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး´

သူက သူမကို ခဏေလာက္ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကုိျပန္လွည့္ၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

`ကိုယ္ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား´

`ဘာအေၾကာင္းေျပာလဲကို မသိတာ၊ ေမႀကီး..´

`ဂတ္စ္တိုင္ကီေလ၊ ရွင္ ဂတ္စ္ ျဖည့္ၿပီးၿပီလား´

သက္ျပင္းခ်ၿပီး သူက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက လာေနတဲ့ ပီ႐ူးျပည္က ေရွးေခတ္လူေတြအေၾကာင္း အစီအစဥ္ကို ခဏ ရပ္လိုက္တယ္။ မက္ခ်ဴပစ္ခ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အင္ကာအင္ပါယာ အၾကြင္းအက်န္ေတြအေၾကာင္း သူ အျမဲစိတ္၀င္စားခဲ့တာ။ သူ အဲဒီေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ လက္ခံလိုက္ရတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ `ဘာလို႔ ကားကို ဂတ္စ္ျဖည့္ရမွာလဲ။ ကုန္စံုဆိုင္ကို တစ္ပတ္တစ္ခါကလြဲလို႔ ကိုယ္တို႔ ဘယ္ကိုမ်ား သြားလို႔လဲ´

[ ၃ ]

သူမက ရယ္ၿပီး ေခါင္းကို လွလွပပ ခါလိုက္တယ္။ `တစ္ခါတေလေတာ့ ရွင္လည္း ပ်င္းေနမွာ။ ဒီေတာ့ ေတာ္၀င္ေတာင္ၾကားေပါ့´

`ေတာ္၀င္ေတာင္ၾကား..´

`အင္း ကၽြန္မတို႔ မနက္ျဖန္ သြားၾကမယ္ေလ´

`ေမႀကီး၊ ကိုယ္တို႔ ေတာ္၀င္ေတာင္ၾကားကို လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္တုန္းက သြားခဲ့ၾကတာေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား´

သူမက မဟုတ္ေသးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ လက္ညွိဳးေထာင္ျပတယ္။ ဂဏာမၿငိမ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဘယ္ကိုမွန္းမသိ ၾကည့္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္းက သူမ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ေရာက္သြားတယ္။ တစ္ခုခုကို အသည္းအသန္ စဥ္းစားေနပံုမ်ဳိးပဲ။ `ဒါေပမဲ့၊ ကိုယ္...´

သူက သူမ မ်က္ႏွာကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ၾကည့္ေနတုန္း သူမ မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္အရိပ္အေယာင္ တစ္ခုခုမွ မေတြ႕ရသလို တစ္ခုခုေတြးေနပံုလည္း မရဘူး။ ေတာ္၀င္ေတာင္ၾကားအေၾကာင္း သူ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ စက္႐ံုကေန မသန္မစြမ္းအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူ အနားယူခဲ့ရၿပီး မၾကာခင္မွာ သူတို႔ သြားခဲ့ၾကတာ။ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ေရာက္သြားတဲ့ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ သူတို႔ရွိသမွ် ဒဂၤါးျပားေတြအကုန္ကို ေငြသားနဲ႔ လဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ၀ယ္လာတယ္။ အဲဒီကားနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ႏိုင္ငံအႏွံ႔ေလွ်ာက္ေမာင္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ပထမဆံုး သြားခဲ့ၾကတဲ့ေနရာကေတာ့ ေတာ္၀င္ေတာင္ၾကားပဲ။ ဒါကို သူတို႔က မဟာစြန္႔စားခန္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ ခရီးရွည္ဟာ သမုဒၵရာကိုျဖတ္ၿပီး သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မူရင္းဘ၀ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ သူတို႔ အရမ္းငယ္ရြယ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေန႔တစ္ေန႔စီရဲ႕ မိနစ္တိုင္းမွာ သူ အျမဲလုပ္ေနက်အတိုင္းပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္ ႏွလံုးခုန္သံေတြၾကားကေန အသက္႐ွဴဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။

`ကိုယ္ သိတာေတာ့ ေတာင္ၾကားထဲဆင္းဖို႔ ျမင္းပုကေလးတြ ရွိတယ္တဲ့။ ျမင္းပုကေလးေတြစီးၿပီး ေတာင္ၾကားထဲ ဆင္းၾကမယ္ေလ။ ရွင္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ၊ ဟုတ္ပါ့မလား´

သူမက လက္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက စားပြဲခံုေပၚ တင္ထားတယ္။ သူက သူမလက္ကို ဆုပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္ထူတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သြားေနတဲ့ ျမင္းပုေလးရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနတဲ့ သူမရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ေနာက္မွာ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ နီညိဳေရာင္ ဆံႏြယ္ေတြ၊ ကႏၱာရရဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ။

`ဟုတ္မွာပါ၊ ကိုယ္တို႔ ျမင္းပုေလးနဲ႔ ဆင္းရမွာေပါ့ ေမႀကီးရယ္´

§

ပုခံုးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလႈပ္ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ သူ ႏိုးလာတယ္။ သူ ေငါက္ခနဲ ထၿပီး နာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ မနက္ေလးနာရီနီးနီး ရွိေနၿပီ။

`ဘာျဖစ္တာလဲ ေမႀကီး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ´

`ရွင့္ကို တစ္ခု ေျပာစရာရွိတယ္´ သူမအသက္က ေျခာက္ဆယ့္ခြန္။ သူမအသက္က သံုးဆယ့္တစ္။

သူက ထိုင္ၿပီး မီးအိမ္ကို ထြန္းလိုက္တယ္။

`၀င္ဒယ္လ္က ဒီေန႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းတယ္´ လို႔ သူမက ေျပာလိုက္တယ္။

[ ၄ ]

`၀င္ဒယ္လ္လား´

`ကိုယ္တို႔ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ေန႔လယ္စာ စားျဖစ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို နမ္းတယ္´

သူမက မ်က္လႊာခ်ၿပီး ေစာင္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ `ကိုယ္ ဘာမွန္းမသိလိုက္ခင္မွာပဲ သူက ကိုယ့္ကို နမ္းလိုက္တာ´

ဒီစကားေျပာခန္းကို ေဂ်ာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာက ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက သူမက စက္႐ံုမွာ လအေတာ္ၾကာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္၀ယ္ဖို႔ ေငြစုရာမွာ အကူအညီရေအာင္ပဲ။ သူက သူမကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဘာမွ် မေျပာမိဘူး။

သူမက ေျပာလိုက္တယ္။ `တစ္ခုရွိတယ္ ေဂ်ာ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ လြဲမွားေနတာေတြ ရွိေနၿပီ။ ရွင့္ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မကို မခ်စ္ေတာ့သလိုပဲ´

`ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္သားပဲ´

`ဒါေပမဲ့ ရွင္က ခ်စ္သလို မေနဘူးေလ´

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူက သူမကို ခ်စ္သလို မေနထိုင္တာ တကယ္ပဲ။ တစ္ခုခုေၾကာင့္ သူက သူမကို ဂ႐ုမစိုက္သလို ေနမိတဲ့ သံသရာထဲ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုလိုအပ္ရင္ ခိုင္းဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာသိဘာသာ ေနမိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေနမွန္း သူ႔ဘာသူေတာင္ သတိထားမိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူမက သူ႔ကို စကားစခဲ့တယ္။

`၀င္ဒယ္လ္ကို ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူက သူလည္း ကိုယ့္လို ခံစားေနရတယ္ဆိုတာကို ျပတယ္´ သူမက ေျပာၿပီး ေစာင္ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ `ကိုယ္ဒါေတြကို ေျပာေနရတာက ရွင့္ကို ခ်စ္လို႔ေနာ္။ ကိုယ့္ကို ထိုက္တန္သလို ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ေယာက္်ားေတြလည္း အျပင္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင့္ကို သိေစခ်င္႐ံုပါ´ လို႔ သူမက ေျပာတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါကို သူမက စြန္႔စားၿပီး ေျပာခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို သူက သူမကို အပ်က္မလို႔ေခၚၿပီး စိတ္ဆိုးခ်င္စိတ္ဆိုးခဲ့ႏိုင္တယ္။ ထားခဲ့ခ်င္ ထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္း႐ႈတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ကို ေလာင္းေၾကးထပ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ခဲ့တယ္။ စိတ္ဆိုးရမယ့္အစား သူက သူမကို သိုင္းဖက္ခဲ့တယ္။ သူ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူမအေပၚ သူက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ဆက္ဆံခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူက သူမေပၚ ၾကင္နာေလေလ၊ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေစမယ့္ အရာေတြကို လုပ္ေလေလ၊ သူမကလည္း သူေပ်ာ္ရႊင္ေစမယ့္ အလားတူအရာမ်ဳိးေတြကို ျပန္လုပ္ျပေလေလ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔အျဖစ္က အေကာင္းဆံုးအိမ္ေထာင္ဖက္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနသလိုေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ ပိုခ်စ္ႏိုင္သလဲ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾကသလိုေပါ့။

အခုေတာ့ ျပံဳးရင္းနဲ႔ သူက သူမကို လက္နဲ႔သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ `ကိုယ္ ေျပာင္းပါ့မယ္။ ကိုယ္ကတိေပးတယ္.... ေမႀကီး´ လို႔ သူက ေရရြတ္လိုက္တယ္။

[ ၅ ]

`ရွင္ ဘာေျပာေနတာလဲ´ လို႔ သူမက ေမးတယ္။

သူ ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေတြက နာရီဆီကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရတယ္။

`အခု မနက္ေလးနာရီ ထိုးၿပီေလ။ ရွင္က ဘာလုပ္ေနတာလဲ´ လို႔ သူမက ေျပာတယ္။

`ကိုယ္... အိပ္မရလို႔ပါ´

`အင္း ဒါဆိုလည္း မီးပိတ္ၿပီး ရေအာင္အိပ္ေပါ့´ သူမက ျပန္လွဲခ်လိုက္ၿပီး ကိုယ္ခႏၶာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေစာင္းလိုက္တယ္။ ေဂ်ာ့ကို ေက်ာခိုင္းလ်က္သား။

သူက သူမေနာက္ေက်ာကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးအိမ္ကို မွိတ္လိုက္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းမ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။

§

`ကိုယ့္လက္စြပ္ကို မင္း ခိုးထားတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါဘယ္မွာလဲ´ သူမက ေျပာလိုက္တယ္။ သူမ မ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေဒါသေတြ အျပည့္နဲ႔။ သူမအသက္က ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္။ ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္။

`ဘယ္မွာလဲ မသိဘူး ေမႀကီး´ လို႔ သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရပ္ေနရင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်ကြဲသြားတဲ့ ေကာ္ဖီအိုးက ဖန္ကြဲအပိုင္းအစေတြ အႏွံ႔အျပားရွိေနတယ္။ `ရွင္ လူလိမ္´

`ေမႀကီး ျပန္ဖြက္ထားမိတာ ျဖစ္မွာပါ။ စိတ္ေအးေအးထား။ ကိုယ္တို႔ အတူတူရွာၾကမွာေပါ့´

သူမက အသားကုန္ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ အသံမ်ဳိး သူမ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ေတာင္ သူ ထင္မထားဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သစ္သီးပန္းကန္ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။

`ေမႀကီး ပစၥည္းေတြနဲ႔ မေပါက္ပါနဲ႔ေတာ့။.. ေနာ္´

`ရွင္ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုေခၚေနတာလဲ။ ကၽြန္မ ရွင့္အေမမဟုတ္ဘူး။ ရွင္က ပစၥလတ္ခတ္ အဘိုးႀကီး´

`ကိုယ့္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္ေလ.. ေဂ်ာ့ေလ´

သူမက ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚကို ျပန္ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္။ ကြဲသြားေလာက္ေအာင္ကို အားက ျပင္းတယ္။ `ရွင္က ကၽြန္မေယာက္်ား ေဂ်ာ့မဟုတ္ဘူး။ ရွင္က အဘိုးႀကီး။ ရွင္ ကၽြန္မကို ဒီေနရာမွာ ဖမ္းထားတာ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံေတြအားလံုးကိုလည္း ရွင္ပဲ ခိုးတယ္။ အခု ကၽြန္မ လက္ထပ္လက္စြပ္ကိုပါ ရွင္ယူသြားၿပီ။

`အဲလို မဟုတ္ဘူးေလ´

အသက္ကို ၾကမ္းၾကမ္း႐ွဴရင္း ခဏေလာက္ သူမက အသံတိတ္ေနတယ္။

`အဲဒီလက္စြပ္ကို ကိုယ္ မင္းကို ေပးခဲ့တာေလ။ မင္းဆီက ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ယူမွာမဟုတ္ဘူး´ လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။

[ ၆ ]

သူမ အသက္႐ွဴသံေတြ ပိုၿပီး ျမန္လာတာ အသက္႐ွဴမွားေတာ့မတတ္ပဲ။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနတယ္။ အဲဒါေလာက္ ေဂ်ာ့ ႏွလံုးသားကို ေခ်မြႏိုင္တာ မရွိေတာ့ဘူး။

`ေက်းဇူးျပဳၿပီး..´ လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။

႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လွည့္ၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး ေဆာင့္ပိတ္သံကို သူၾကားလိုက္ရၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း လမ္းမေပၚမွာ နာက်င္ေျပးလႊားေနတဲ့ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ကို သူ႔စိတ္ကူးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဖန္ကြဲစေတြေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း သူက သူမေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားတယ္။ သူ အားရွိပါးရွိ မေျပးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ႏွလံုးက ႀကီးလာၿပီး ရင္ဘတ္ႀကီး ေပါက္ထြက္ေတာ့မလို သူခံစားရတယ္။ ေဂါက္ေရာဂါေၾကာင့္ ႐ႈံ႕တြေနတဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သူက သူမကို လမ္းေဘးက ရႊံ႕ေတြထဲ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ ညအိပ္ဂါ၀န္ကို ဆြဲထားတယ္။ သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကို ထုတယ္။ သူကေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ ရႊံ႕ေတြထဲ ကုတ္ခ်ိကုတ္နဲ႔ရပ္ရင္း သူမကို ရွိေနတဲ့ေနရာက လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ကိုင္ထားဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ သူမက ႐ိုက္ေနတာ ရပ္လိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ယိုင္ဖယ္ဖယ္နဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္။ သူက သူမကို ေခ်ာ့ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ေျပာရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ကိုျပန္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေရေႏြး ဖြင့္ေနတုန္း သူက ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ သူမေရွ႕ ရပ္ေနၿပီး သူမကို ေရပန္းေအာက္ ေရႊ႕လိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ ဆံပင္ျဖဴေတြနဲ႔ အျဖဴေရာင္ အရည္ျပားကေန ရႊံ႕ေတြ အလိပ္လိုက္ က်လာတယ္။ ေသြးနဲ႔ေရာေနတဲ့ေရေတြ သူ႔ေျခေထာက္ဆီကေန က်လာၿပီး ေရထဲမွာ အကြင္းအကြင္းထေနတယ္။

§

သူမက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ အဘိုးႀကီးက သူမကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမက အျမဲတမ္းလိုပဲ ဒါကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေသာကဖိစီးၿပီး အျမဲတမ္းငိုေနတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ထက္ သူမမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိေနတယ္။

ေဂ်ာ့ ဒီေန႔ လာတယ္။ သူက သူမကို လူပ်ဳိလွည့္ႏိုင္မလား လာၿပီး စနည္းနာတာမွန္း သူမ သိတာေပါ့။ ေဂ်ာ့တစ္ေယာက္ သူမ အစ္မကို လူပ်ဳိလာလွည့္ေနတာ သီတင္းပတ္တခ်ဳိ႕ရွိၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ သူမ အစ္မက လွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဂ်ာ့တစ္ေယာက္ ဆံပင္ရွည္ရွည္နက္နက္ေတြရွိနဲ႔ အငယ္မေလးကို သမင္လည္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ေဂ်ာ့က သူမဆီ လာတာ။

သူမက အိမ္ေရွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကို လူေယာင္ထြက္ျပလိုက္တယ္။ အိမ္တံခါးဆီကစတဲ့ ေျမနီလမ္းကေလးဟာ ေတာင္ကုန္းအတိုင္းဆင္းၿပီး ေရစပ္စပ္ ထင္း႐ူးပင္ေတာဆီ ေကြ႕၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ အေ၀းဆီမွာ က်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္။ အဲဒီထင္႐ူးပင္ေတြရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္မွာ သဲျမစ္ကို ျဖတ္ထိုးထားတဲ့ သစ္သားတံတားတစ္စင္းနဲ႔ ရထားလမ္းေတြ ရွိတယ္။

သူမ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးက ဆင္၀င္ေအာက္ ေရာက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႔လက္ေတြကို ေပါင္ေပၚမွာတင္ၿပီး ထိုင္လို႔။

[ ၇ ]

`ရွင္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ´ လို႔ သူမက သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

သူက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ လက္ေတြကို ေျမွာက္လိုက္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။ `ဘာလို႔လဲ ေမႀကီး။ ကိုယ္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ေနတာေလ´

အဘိုးႀကီးဟာ အိုမင္းတြင္းဆံုးက်ေနၿပီ။ သူေျပာတာေတြကို သူမ တစ္လံုးမွ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။

သူမက လမ္းၾကားေလးဆီ ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူရွိေနတယ္။ ထင္း႐ူးပင္ေတြ ၾကားထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့သူက ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္ခပ္ပြပြကို သူ႔ရဲ႕ ပိန္ပိန္ျပတ္ျပတ္ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ သူက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ အေကြ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္က အနည္းငယ္ ခြင္သြားတယ္တယ္။ ေတာင္ကုန္းအတက္လမ္းဆိုေတာ့ ေခါင္းကိုႏွိမ့္ၿပီး ေလွ်ာက္လာရတယ္။ တစ္ခ်က္က်ေတာ့ သူက အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ သူမက လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းဆတ္ျပ႐ံုေလာက္နဲ႔ပဲ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဒီလူႀကီးဟာ လက္ျပဖို႔ေတာင္ မာနႀကီးေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္း႐ိုင္းတစ္ခိုင္ကို ခူးဖို႔ေတာ့ မာနမႀကီးဘူး။ ပန္းခိုင္ကို သူ႔လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတာ သူမ ျမင္ရတယ္။ သူမကို ျပံဳးေစခဲ့တာ အဲဒီပန္းေတြပဲ။ သူမရဲ႕ စိတ္ေနာက္ကြယ္မွာ သူမေရးမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားေတြ အစျပဳေနခဲ့တာ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပါ့။ ဒီလူႀကီးဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူမ ခ်စ္ရမယ့္လူဆိုတာ အဲအခ်ိန္မွာပဲ သံသယတစ္စိုးတစိမွ်မရွိဘဲ သူမ သိလိုက္တယ္။

`ဘယ္သူ႔ကို လက္ျပေနတာလဲ ေမႀကီး´ လို႔ အဘိုးႀကီးက ေမးလိုက္တယ္။

`ကိုယ့္ ေယာက္်ားကို..´ လို႔ သူမက ျပန္ေျပာတယ္။

`ဟုတ္လား။ ကိုယ္က ဒီမွာေလ။ ေမႀကီး လက္ျပေနတာ နံရံႀကီးကိုေလ´

သနားစရာ အဘိုးႀကီးပဲ။ သူက အိုလွၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၾကင္နာတတ္ပါတယ္။ သူမက သူ႔ဘက္ဆီကို အားနာသမႈနဲ႔ လွည့္ၿပီး လက္ျပလိုက္တယ္။ သူက လက္ျပန္ျပရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ `ဟဲလို အခ်စ္ေရ..´

§

မ်က္ႏွာေတြဟာ သူမအနီးနားတစ္၀ိုက္မွာ ပ်ံ၀ဲေနတယ္။ သူမ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမ အဲဒီမ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ေနလို႔ေတာ့ ရတယ္။ မ်က္ႏွာေတြမွာ နာမည္မရွိဘူး။ သူမ အတြင္းထဲမွာ မွတ္ဉာဏ္ေတြမရွိဘူး။ သူမက ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးကိုး။ သူမကိုယ္ေပၚက တစ္ခုခု ခြာခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ၀ိုးတ၀ါးအာ႐ံုတစ္ခု သူမ ရတယ္။ သူမ အလိုဆႏၵမပါဘဲ ဆြဲခြာလိုက္သလိုမ်ဳိး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေၾကာင့္ သူမ ေဒါသမထြက္မိဘူး။ မ်က္ႏွာေတြက သူမကို သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစတယ္။ မ်က္ႏွာေတြမွာ နာမည္ေတြ မရွိေပမယ့္ သူတို႔ သူမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူမ အေသအခ်ာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ သူမကလည္း သူတို႔ကို ခ်စ္ေနမိတယ္။

သူမ အသက္႐ွဴေနတာကို ကိုယ့္ဘာကိုယ္ သိေနတယ္။ ျဖည္းျဖည္းညင္းညင္း။ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္နဲ႔။

မ်က္ႏွာေတြက သူမရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို တစ္ခါတစ္ခါ ေမွာင္ရိပ္က်ေစတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီက သူမ မသိတဲ့ စကားလံုးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ ၀မ္းနည္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြဆီကေန မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုခ်င္းစီကို သူမ ႐ွဴသြင္းေနမိတယ္။ အဲဒါက သူမကို သက္သာရာ ရေစတယ္။ ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာတစ္ခုကို သူမ ပိုရင္းႏွီးသလို ခံစားရတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ကို သူမ ရင္းႏွီးေနတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာရဲ႕ ၾကမ္းရွရွပါးက သူမ ပါးကို လာထိတယ္။ သူမရင္းႏွီးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူမ နဖူးကို ထိတယ္။ သူမ အဲဒီ မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ သိသမွ်အခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုးကို ဆြဲႏႈတ္ယူသြားၿပီဆိုတာ သူမ သိလိုက္တယ္။ သူမမွာ မွတ္ဉာဏ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြပဲ သူမဆီမွာ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ က်န္ခဲ့တယ္။

[ ၈ ]

အဲဒီမ်က္ႏွာက သူမကို လံုျခံဳမႈရေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္အေနနဲ႔ ေနာက္ျပန္လဲဖို႔ သူမ ခြန္အားရွိလာခဲ့တယ္။

သူမ သားအိမ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္မွာ အရည္ေႏြးေႏြးေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားတယ္။ အဲဒီ အရည္ေတြထဲမွာ အသက္႐ွဴစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမ အသက္႐ွဴတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ပိတ္က်သြားတယ္။

သူမေရွ႕မွာ ေဂ်ာ့ကို ျမင္ေနရတယ္။ သူက ေ၀းလြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက အေကြ႕ကေလးကို ေက်ာ္လာၿပီ။ သူမတို႔ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ အတူရွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူမ သိလိုက္တယ္။ ဒါလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ သူက ေခါင္းကို ငံုထားၿပီး ရွည္လ်ားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးအတိုင္း စတင္တက္လာေနေတာ့တယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၂

Jason Helmandollar ၏ The Backward Fall ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။