အထီးက်န္ (၂)

အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာေတာ့ တိုနီတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ဘ၀ကို ျပည္ဖံုးကားခ်လိုက္ႏိုင္တယ္။ မနက္မိုးလင္းၿပီဆိုရင္ သူပထမဆံုးလုပ္တဲ့အလုပ္က ဇနီးကို ရွာတာပဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ အိပ္ေနတာ ျမင္ေနရမွ စိတ္သက္သာရာရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာမရွိဘူးဆိုရင္ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ သူ တစ္အိမ္လံုး ပတ္ရွာမယ္။ အရင္လို အထီးက်န္မဟုတ္ေတာ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲ ခုေနတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေနာက္တစ္ဖန္ အထီးက်န္ျပန္ျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့ စိတ္ပဲ။ အထီးက်န္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္သြားျခင္းေၾကာင့္ပဲ အထီးက်န္ဘ၀ျပန္ျဖစ္မွာကို သူ ေၾကာက္မိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျပန္ေနရရင္ ငါဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။ တစ္ခါတေလ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြပါ ပ်ံလာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘ၀သစ္မွာ ေနသားက်လာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ဇနီး ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမလားဆိုတဲ့ ထမင္းလံုးတေစၧလည္း တျဖည္းျဖည္း အားေပ်ာ့သြားတယ္။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်က္ျပယ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ဘ၀သစ္ထဲမွာပဲ ေဘာင္ခတ္ၿပီး အေျခက်သြားေတာ့တယ္။



တစ္ေန႔ေတာ့ ဇနီးက သူ႔ ေယာကၡမ တီးတဲ့ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ `ကၽြန္မတို႔ သူ႔သီခ်င္းေတြ သြားနားေထာင္ရင္ သူ ႀကိဳက္ပါ့မလား´ လို႔ သူက ေမးတယ္။
`ႀကိဳက္ေလာက္ပါတယ္´ လို႔ တိုနီက ျပန္ေျဖတယ္။
ဒါနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ႐ႈိဇာဘု႐ို ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ ညကလပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကေလးဘ၀ကတည္းကစလို႔ သူ႔အေဖေဖ်ာ္ေျဖတာကို တိုနီ ပထမဆံုး သြားနားေထာင္ျဖစ္တာပဲ။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုကေတာ့ အရင္လိုပဲ တီးခတ္ေနခဲ့တယ္။ ကေလးဘ၀က တိုနီ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြပဲ။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုရဲ႕ ဟန္က ညင္သာတယ္၊ ႐ိုးရွင္းတယ္၊ ခ်ဳိတယ္။ အႏုပညာရယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ဖ်ားကထြက္လာတဲ့ အရည္အေသြးျမင့္ ဂီတပဲ။ သူ႔ဂီတက ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားထားတယ္။

ဒီလိုနားေထာင္ေနရင္း မၾကာခင္မွာပဲ တိုနီ အသက္႐ွဴရၾကပ္သလို ခံစားလာရတယ္။ သူ႔အသက္႐ွဴလမ္းေၾကာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲ ညႊံေတြ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ ျဖည့္ခံေနရသလိုပဲ၊ ဆက္ထိုင္ေနဖို႔ေတာင္ ခက္လာတယ္။ အခုသူၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းဟာ သူမွတ္မိတဲ့ အေဖ့ရဲ႕သီခ်င္းနဲ႔ မဆိုစေလာက္ေလး ျခားနားေနတယ္လို႔ သူခံစားေနရတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို သူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာကတည္းက ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ ကေလးနားနဲ႔ နားေထာင္ဖူးခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီျခားနားမႈဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အေရးပါတယ္။ ပမာဏက မေျပာပေလာက္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သက္ေရာက္မႈႀကီးမားတယ္ ဆိုသလိုပဲ။ စင္ေပၚကိုတက္သြားၿပီး အေဖ့ကိုဖက္၊ ၿပီးေတာ့ သူေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ `ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အေဖ။ ဘာေျပာင္းသြားတာလဲ´ ဒါေပမဲ့လည္း သူက ဒီလိုလုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့အရာကို ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔စားပြဲမွာပဲ ထိုင္ရင္း အေဖ့အလွည့္ၿပီးတဲ့အထိ ေသာက္ေနက်ပမာဏထက္ပို အရက္ကိုဖိေသာက္ရင္း ထိုင္ေနမိေတာ့တယ္။ သီခ်င္းၿပီးေတာ့ သူရယ္သူ႔ဇနီးရယ္ လက္ခုတ္တီးအားေပးၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

သူတို႔ လင္မယားရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အဖ်က္အေမွာင့္ ကင္းခဲ့တယ္။ ကေတာက္ကဆမျဖစ္ဖူးဘူး၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္၊ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မယ္၊ ခရီးသြားမယ္။ တိုနီရဲ႕ အလုပ္ကလည္း အရင္လို ေအာင္ျမင္လွ်က္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆို ဇနီးကလည္း အိမ္ေထာင္မႈႏိုင္တယ္ပဲ ေျပာရမယ္။ တိုနီ႔ကို နည္းနည္းေလး မသိုးမသန္႔ျဖစ္ေစတာဆိုလို႔ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ အ၀တ္အစား အထံုပဲ။ သူသေဘာက်တဲ့ အဆင္ေလးမ်ား ေတြ႕မိၿပီဆိုရင္ မ၀ယ္ဘဲကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက်ရင္ သူ႔ဟန္ပန္က ထူးဆန္းေနတယ္၊ ၿပီး သူ႔အသံေတြ ေျပာင္းသြားမယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ရတုန္းက တိုနီက သူ႔ဇနီး ႐ုတ္တရက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီေတာင္ ထင္မိခဲ့တယ္။ သူတို႔လက္မထပ္ခင္တုန္းကလည္း ဒါကို တိုနီ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုဆိုးလာတာက လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းပဲ။ ဥေရာခရီးစဥ္တုန္းကဆို သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားအေရအတြက္ဟာ ေၾကာက္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္။ မီလန္၊ ပဲရစ္ ေရာက္ရာအရပ္မွာ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အထည္ဆိုင္ေတြမွာခ်ည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကူးေနတာ သူပိုင္တဲ့ဆိုင္ေတြ က်ေနတာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္အလွအပရယ္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ရဘူး။ အ၀တ္အစားတံဆိပ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို လက္ထဲကိုင္မိတာ အကုန္ဆြဲယူတာပဲ။ တိုနီကေတာ့ ဇနီးေနာက္က တေကာက္ေကာက္နဲ႔ က်သင့္ေငြလိုက္ရွင္းေပးရတယ္။ သူ႔ခရက္ဒစ္ကဒ္က အၿမီးတန္းေနတဲ့ သုညေတြေတာင္ အဆစ္ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီလား သူမ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္မိတယ္။

ဂ်ပန္ျပန္ေရာက္လည္း သူ႔ဇနီးရဲ႕ ေရာဂါက မသက္သာပါဘူး။ ေန႔တိုင္းလိုလို အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ၀ယ္ေနဆဲပဲ။ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ အ၀တ္အစားအေရအတြက္က ခဏတြင္းခ်င္းကို ေတာင္ပံုယာပံုျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြကို ထားဖို႔ခ်ည္းသက္သက္အတြက္ တိုနီ႔မွာ မွန္ပံုးက်ယ္က်ယ္ေတြ သီးသန္႔လုပ္ေပးရေတာ့တယ္။ ဇနီးရဲ႕ ဖိနပ္ေတြအတြက္ ဖိနပ္စင္လည္း သပ္သပ္လုပ္ေပးထားတယ္။ ဒါလည္း သူ႔ပစၥည္းေတြ အားလံုးကိုသိမ္းဖို႔ ေနရာမေလာက္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလံုးကို အ၀တ္ဘီ႐ိုပံုစံ ျပန္ၿပီး ေနရာခ်ရတယ္။ သူတို႔အိမ္ႀကီးမွာက အခန္းလြတ္ေတြက အမ်ားႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးကလည္း ျပႆနာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး။ ဒါ့အျပင္ ဇနီးကလည္း ၀ယ္ၿပီးသမွ် အ၀တ္အစားကို လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ ၀တ္ျပႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အ၀တ္အစားအသစ္ရတိုင္း သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ တိုနီလည္း ေစာဒကမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွေတာ့ စင္းလံုးေခ်ာမရွိဘူးလို႔ပဲ သူ႔ကိုယ္သူ ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။

သီးသန္႔အ၀တ္ခန္းထဲမွာ အ၀တ္အစားေတြ မဆံ့မျပဲျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ တိုနီကိုယ္တိုင္လည္း မသိုးမသန္႔ ခံစားလာရတယ္။ တစ္ေန႔ ဇနီးအျပင္ထြက္သြားတုန္း သူ႔အ၀တ္အစားေတြကို ေရတြက္ၾကည့္တယ္။ တကယ္လို႔ တစ္ေန႔ကို အ၀တ္ႏွစ္စံုလဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ အ၀တ္အစားမထပ္ဘဲ ၀တ္သြားလို႔ရတယ္လို႔ အေျဖထြက္တယ္။ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ထပ္၀ယ္ေနရတာနဲ႔ သူ႔မွာ ၀ယ္ၿပီးသားေတြကို မ၀တ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ တိုနီလည္း ဇနီးမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေ၀ဒနာတစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ သူကေတာ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ ေ၀ဒနာကို ကုစားေပးဖို႔ တာ၀န္ရွိေနတာပဲ။

ညစာစားၿပီးတစ္ညမွာေတာ့ ဒီကိစၥကို ဖြင့္ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ တိုနီ သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္တယ္။ `အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္တဲ့ႏႈန္းကို နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ့ရင္ေကာင္းမယ္ မိန္းမရယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးေၾကာင့္ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြက ကိစၥမရွိဘူး။ လိုအပ္တဲ့ဟာကို ၀ယ္တာကို ကန္႔ကြက္ဖို႔လည္း မရွိဘူး။ မင္း လွလွပပနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရင္ ကိုယ္လည္း ေပ်ာ္ရတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ ေစ်းႀကီးႀကီးအ၀တ္အစားေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ မလိုဘူးမဟုတ္လား´ လို႔ သူ ေျပာလိုက္တယ္။ ဇနီးက မ်က္လႊာခ်လိုက္ၿပီး အတန္ၾကာ စဥ္းစားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုနီ႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူက ျပန္ေျပာတယ္။ `အင္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားေတာ့ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိတာေတာင္မွ ထိမ္းမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အ၀တ္အစားလွလွေလးေတြ ျမင္ရင္ ၀ယ္ရမယ္လို႔ခ်ည္း ခံစားရတယ္။ လိုလို, မလိုလို၊ အမ်ားႀကီး ရွိရွိ, မရွိရွိေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရပ္မရဘူး´ ေနာက္ေတာ့သူက ဆင္ျခင္ပါ့မယ္လို႔ တိုနီ႔ကို ကတိေပးတယ္။ `ဒီပံုစံတိုင္း ထပ္၀ယ္ေနရင္လည္း မၾကာခင္ အိမ္တစ္ခုလံုး အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ဖံုးသြားေတာ့မွာပဲ´

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ သူ အျပင္မထြက္ဘူး။ အထည္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ တမင္ေရွာင္ေနတာပဲ။ ဒါကလည္း သူ႔အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အေတာ္ေလး ႀကိတ္မွိတ္ေနရရွာတာ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အသက္႐ွဴစရာ ေလနည္းနည္းေလးပဲရွိတဲ့ ၿဂိဳဟ္တစ္ခုရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ ေန႔တိုင္း သူ႔ရဲ႕ အ၀တ္အစားဘ႑ာတိုက္ႀကီးထဲမွာပဲ တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ ထုတ္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနတယ္။ အ၀တ္အစားေတြကို လက္နဲ႔သပ္မယ္၊ အ၀တ္နံ႔သင္းသင္းကို ႐ႈိက္ၾကည့္မယ္၊ ၀တ္ၾကည့္မယ္၊ ၿပီးရင္ သူ႔ကိုယ္သူ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲလိုလုပ္ေလေလ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ထပ္လိုခ်င္ေလေလ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အ၀တ္အစားအသစ္လိုခ်င္တဲ့ ေဇာဟာ တားမရဘူး။ မ၀ယ္မေနႏိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာပဲ။

ဒါေပမဲ့လည္း သူက တုိနီ႔ကို ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးလည္း ေလးစားတယ္။ ဒီကိစၥမွာ တိုနီေျပာတာ နည္းလမ္းက်မွန္း သူ သိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ၀ယ္ေနက်အထည္ဆိုင္က ဆိုင္ရွင္ကို သူဖုန္းဆက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္ေလာက္တုန္းက ၀ယ္ခဲ့ၿပီး တစ္ခါမွ မ၀တ္ရေသးတဲ့ ကုတ္အက်ႌနဲ႔ ၀တ္စံုကို ျပန္သြင္းလို႔ ရမလားလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ `ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ´ လို႔ တစ္ဖက္က ျပန္ေျဖတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ဆိုင္ရဲ႕ အေရးႀကီးေဖာက္သည္ပဲ၊ ဒီထက္မက ေတာင္းဆိုရင္လည္း ဆိုင္ရွင္အေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာဖို႔ အသင့္ပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ အထည္ဆိုင္ကို ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ အ၀တ္အစားေတြကိုျပန္အပ္ၿပီး ေငြျပန္ယူခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဆီကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ တျခားအ၀တ္အထည္ေတြကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကားကို အိမ္ဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။ အ၀တ္ေတြ ျပန္ထားခဲ့ရလို႔ စိတ္ထဲ တစ္နည္းတဖံုေတာ့ ေပါ့ပါးသြားသလိုပဲ။ သူလုပ္တာမွန္တယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပးေနမိတယ္။ ဒီအ၀တ္ေတြကို ငါမွမလိုတာ။ ကုတ္အက်ႌေတြေရာ၊ ၀တ္စံုေတြေရာ တစ္သက္လံုး၀တ္လို႔ မကုန္ေအာင္ ငါ့မွာ မနည္းမေနာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးပြိဳင့္က မီးအနီကေလး ေျပာင္းသြားဖို႔ ေစာင့္ေနစဥ္အတြင္း ျပန္အပ္ခဲ့တဲ့ ကုတ္အက်ႌနဲ႔ ၀တ္စံုကိုပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ အေရာင္၊ အဆင္၊ ခ်ဳပ္႐ိုး အားလံုးကို သူ အေသးစိတ္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မွတ္မိေနတယ္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ျဖန္႔ခင္းထားသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ေပၚေနတယ္။ သူ႔နဖူးမွာ ေခၽြးေစးေတြ က်လာတယ္။ သူ လက္ဖ်ံနဲ႔ စတီယာရင္ကို တြန္းထားလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို ရွည္ရွည္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္႐ွဴၿပီး မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုး ဖြင့္လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အလိုအေလ်ာက္ပဲ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက လီဗာကိုနင္းထြက္လိုက္တယ္။

လမ္းဆံုကို မီး၀ါျဖတ္ေမာင္းလာတဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီးတစ္စီးဟာ သူ႔ကား ေဘးတစ္ဖက္ကို အရွိန္အျပင္းဆံုး ၀င္တိုက္မိသြားတယ္။ သူ ဘာတစ္ခုမွ မခံစားလိုက္ရပါဘူး။

§ § § § § § §

နံပါတ္ ၂ ၀တ္စံုေတြ အခန္းတစ္ခန္းအျပည့္၊ ဖိနပ္အရံေပါင္း ၁၁၂ ရံနဲ႔ က်န္ရစ္သူကေတာ့ တိုနီပဲ။ ဒါေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ပစ္ရမလဲ သူ စဥ္းစားမရဘူး။ သူ႔ဇနီးရဲ႕ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို တစ္သက္လံုး သိမ္းသြားဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပြဲစားတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ဦးထုပ္ေတြနဲ႔ အျခားအသံုးအေဆာင္ေတြကို ပထမဆံုးေျပာတဲ့ ေခၚေစ်းနဲ႔ ေရာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေျခအိတ္လက္အိတ္ေတြနဲ႔ အတြင္းခံေတြကိုေတာ့ ပန္းျခံထဲက အမႈိက္ျပာခ်တဲ့စက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ဖိနပ္ေတြကေတာ့ အရမ္းမ်ားလြန္းလို႔ ကိုင္တြယ္ရ ခက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ နဂိုရွိေနတဲ့ေနရာမွာပဲ ထားထားလိုက္တယ္။ အသုဘၿပီးေတာ့ အ၀တ္ခန္းထဲမွာ အ၀တ္ေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းပဲ သူ အခ်ိန္ကုန္ေနမိတယ္။

ဆယ္ရက္အၾကာမွာ တိုနီ အမ်ဳိးသမီးအကူ၀န္ထမ္းခန္႔ဖို႔ သတင္းစာေၾကာ္ျငာ ထည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ခႏၶာအရြယ္အစား နံပါတ္ ၂၊ အရပ္အျမင့္ ငါးေပသံုးလက္မ ၀န္းက်င္၊ ဖိနပ္နံပါတ္ ၆၊ လစာေကာင္း။ လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန သင့္ေလ်ာ္။ သူေပးထားတဲ့ လစာပမာဏက ပံုမွန္ထက္ပိုမ်ားေနလို႔ အင္တာလာဗ်ဴးတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ၁၃ ဦးေတာင္ သူ႔စတူဒီယိုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲက ငါးေယာက္က ကိုယ္ခႏၶာအရြယ္စား လိမ္ထားတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ က်န္တဲ့ ရွစ္ေယာက္ထဲကေန သူ႔ဇနီးနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံု အနီးစပ္ဆံုးတစ္ေယာက္ကို တိုနီ ေရြးလိုက္တယ္။ သူက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ၊ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ ႐ုပ္ရည္နဲ႔။ ၀တ္လာတာက ဘေလာက္စ္အက်ႌေျဗာင္နဲ႔ စကပ္ၾကပ္ၾကပ္။ သူ႔အ၀တ္အစားနဲ႔ ဖိနပ္ေတြက သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ပတ္ႏြမ္းေတြ။

တိုနီက အမ်ဳိးသမီးကိုေျပာတယ္။ `အလုပ္ကေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲ မရွိလွဘူး။ ေန႔တိုင္း မနက္ကိုးနာရီကေန ညေနငါးနာရီအထိ ႐ံုးကိုလာ၊ တယ္လီဖုန္းေျဖ၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လိုက္ပို႔၊ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းကိရိယာကေလးေတြ ယူေပး၊ မိတၱဴကူး၊ ဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးေတြပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ ဇနီးသည္က မၾကာခင္ကပဲ ဆံုးသြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားႀကီး အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အမ်ားစုက အသစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္နီးပါးပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီအ၀တ္အစားေတြကို မင္းဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္အတြင္း အလုပ္၀တ္စံုအေနနဲ႔ ၀တ္ေစခ်င္တယ္။ အခုလိုေျပာေတာ့ မင္းစိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေလ်ာ္မကန္စိတ္ထားမ်ဳိး မရွိဘူးလို႔ေတာ့ ယံုေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဇနီးဆံုးသြားၿပီဆိုတာကို က်င့္သားရဖို႔ အခ်ိန္ယူဖို႔လိုတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါ။ သူ႔အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီး မင္း က်ဳပ္အနားမွာရွိေနတယ္ဆိုရင္ သူေသသြားၿပီဆိုတာကို က်ဳပ္ တျဖည္းျဖည္း လက္ခံလာႏိုင္လိမ့့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္´

အမ်ဳိးသမီးက ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ရင္း အဆိုျပဳခ်က္ကို စဥ္းစားေနတယ္။ ေျပာပံုအရေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ပဲ။ အေတာ္ေလးကို ထူးဆန္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ အျပည့္အ၀ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဇနီးဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို သူနားလည္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဇနီးရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့တဲ့ဆိုတဲ့ အပိုင္းကိုလည္း သူနားလည္ႏိုင္တယ္။ သူနားမလည္ႏိုင္တဲ့အပိုင္းက ဘာေၾကာင့္ သူက သူ႔ဇနီးရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးအေနနဲ႔ အျပင္ပန္းထက္မကတဲ့ ေနာက္ကြယ္အခ်က္ေတြ ရွိေနဦးမယ္လို႔ ယူဆမိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေနနဲ႔ တိုနီ႔ကိုၾကည့္ရတာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ သူ သိခြင့္ေပးတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ရမယ့္ ပံုမ်ဳိးပဲ။ သူ႔ဇနီးဆံုးသြားက ဒီလူရဲ႕စိတ္ကို တစ္ခုခုျဖစ္သြားေစခဲ့ပံုရတယ္။ ပံုစံၾကည့္ရတာလည္း ဒီကိစၥေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ေစေအာင္ လုပ္မယ့္လူစားမ်ဳိး ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မဆို သူကိုယ္တိုင္က အလုပ္လိုေနတယ္။ သူအလုပ္ရွာေနခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ အလုပ္လက္မဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးက ကုန္ေတာ့မယ္။ အခုေလာက္ လစာေကာင္းတဲ့အလုပ္မ်ဳိးလည္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။

`ကၽြန္မ နားလည္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္´ လို႔ အမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ `ၿပီးေတာ့ ရွင္ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမဆံုး ကၽြန္မ၀တ္ရမယ့္ အ၀တ္ေတြကို ျပႏိုင္မလား မသိဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ ေတာ္, မေတာ္ အရင္ၾကည့္ထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္လို႔..´
`ဒါေပါ့၊ ရပါတယ္´ လို႔ တိုနီက ေျပာလိုက္တယ္။ သူက အမ်ဳိးသမီးကို သူ႔အိမ္ကိုေခၚသြားၿပီး အ၀တ္ခန္းကို လိုက္ျပတယ္။ အမ်ဳိးသမီးအေနနဲ႔ ကုန္တိုက္ေတြမွာကလြဲၿပီး အခုေလာက္မ်ားျပားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ တစ္ေနရာတည္းမွာစုထားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ အ၀တ္အစား တစ္ထည္ခ်င္းစီဟာလည္း ေစ်းႀကီးတဲ့ အေကာင္းစားပစၥည္းေတြမွန္း သိသာတယ္။ အထိအေတြ႕ကလည္း အျပစ္ဆိုစရာ မရွိဘူး။ ျမင္ရတာ မ်က္စိက်ိန္းမတက္ပဲ။ အမ်ဳိးသမီးခမ်ာ အသက္႐ွဴမွားေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ ရင္ေတြခုန္လာတယ္။ အဲဒီခံစားမႈဟာ လိင္စိတ္ႏိုးၾကြလာတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးနဲ႔တူတယ္လို႔ သူ သိလိုက္တယ္။

စိတ္ႀကိဳက္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ဳိးသမီးကို အခန္းထဲမွာ ခ်န္ထားၿပီး တိုနီက အျပင္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကိုယ္သူျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ၀တ္စံုအခ်ဳိ႕ကို ၀တ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိနပ္တစ္ရံႏွစ္ရံ။ အကုန္လံုးက သူ႔အတြက္တိုင္းခ်ဳပ္ထားသလိုပဲ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနတယ္။ အ၀တ္အစားေတြကို တစ္စံုၿပီးတစ္စံု သူလိုက္ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ဆြဲၾကည့္တယ္၊ အ၀တ္ေတြဆီက ရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ႈိက္မိတယ္။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ၀တ္စံုလွလွေလးေတြ တစ္တန္းတည္းစီထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူ႔မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပါးျပင္ေပၚစီးက်လာေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို သူ ဘယ္လိုမွ ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေသသြားတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ ၀တ္စံုထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ တသိမ့္သိမ့္႐ႈိက္ေနရင္း ထီးထီးႀကီး ရပ္ေနမိတယ္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းက အသံတစ္ခုခု ထြက္မသြားဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ မၾကာခင္ပဲ တိုနီ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာတယ္။

`ဟင္ မင္းဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ´ လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္။
သူက ေခါင္းရမ္းျပရင္း ျပန္ေျပာတယ္။ `ကၽြန္မလည္း မသိဘူး။ ဒီေလာက္ အ၀တ္ေတြအမ်ားႀကီး အရင္က ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ထိခိုက္သြားတာလား မသိဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ´ ၿပီးေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္တယ္။
`အင္း။ မင္းအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းေစခ်င္တယ္´ လို႔ တိုနီက အလုပ္သေဘာဆန္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
`တစ္ပတ္စာ၀တ္ဖို႔အတြက္ အ၀တ္အစားနဲ႔ ဖိနပ္ေတြ အိမ္ကိုယူသြားေလ´

အမ်ဳိးသမီးက ေျခာက္ရက္အတြက္ ၀တ္ဖို႔ အ၀တ္အစားေတြ ေရြးေနတာ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ဖိနပ္ေတြကို ေရြးတယ္။ အားလံုးကို လက္ဆြဲအိတ္တစ္ခုနဲ႔ ထည့္လိုက္တယ္။
`ကုတ္အက်ႌတစ္ထည္လည္း ယူဦးေလ´ လို႔ တိုနီက ေျပာလိုက္တယ္။ `ခ်မ္းေနမွာစိုးရင္ ေျပာတာ..´

သူက ေႏြးမယ့္ပံုရတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ကပ္ရွ္မီးယားဆိတ္ေမႊး ကုတ္အက်ႌကို ေရြးလိုက္တယ္။ အက်ႌက ငွက္အေတာင္နဲ႔လုပ္ထားသလား ထင္ရေအာင္ ေပါ့ပါးလြန္းတယ္။ သူ႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီေလာက္ေပါ့တဲ့ ကုတ္အက်ႌမ်ဳိး တစ္ခါမွ မ၀တ္ဖူးဘူး။

အမ်ဳိးသမီးျပန္သြားၿပီးေတာ့ တိုနီလည္း သူ႔ဇနီး အ၀တ္ဘီ႐ိုခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အ၀တ္အစားေတြဆီကို အဓိပၸာယ္မဲ့ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီအ၀တ္အစားေတြျမင္တာနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ဘာေၾကာင့္ငုိသြားတယ္ဆိုတာ သူ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ဒါေတြဟာ သူ႔ဇနီးခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေတြပဲ။ သူ႔ဇနီးရဲ႕ နံပါတ္ ၂ အရိပ္ အရိပ္အေငြ႕ေတြကို တန္းစီၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ တစ္လႊာေပၚတစ္လႊာထပ္ထားတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈအတြင္းမွာ သက္၀င္ေနတဲ့ အဆံုးအစမဲ့ ျဖစ္တန္ေျခ (အဆံုးအစမဲ့လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔) နမူနာေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဒီေနရာမွာ စုၿပီးျပထားသလိုပဲ။

ဒီအ၀တ္အစားေတြကပဲ တစ္ခါတုန္းက သူ႔ဇနီးရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကို လႊမ္းျခံဳထားခဲ့တယ္။ အသက္ဓာတ္ေႏြးေႏြးနဲ႔အတူ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အခုေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာေတြက ဖ႐ိုဖရဲ အရိပ္ေတြမွ်ပဲ။ အသက္ဓာတ္ရဲ႕ အျမစ္က ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့၊ တိတ္တဆိတ္ လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့၊ အဓိပၸာယ္တစ္ခုခုဆီက လစ္ဟသြားတဲ့ အရိပ္ေတြ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူတို႔ဟာ အေရာင္အေသြးစံုလင္စြာနဲ႔ ပန္းပြင့္ေတြဆီက လြင့္ပ်ံလာတဲ့ ၀တ္ဆံဖိုေတြလို ေလထဲမွာ ကခုန္ေနခဲ့ၾကတယ္၊ သူ႔ မ်က္လံုးေတြ၊ နားရြက္ေတြနဲ႔ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္လို႔။ အ၀တ္အစား အနားကြပ္ေတြ၊ ၾကယ္သီးေတြနဲ႔ ဇာေပါက္ေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ပုခံုးေပၚက ပန္းပြားေတြနဲ႔ အိတ္ကပ္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ခါးပတ္ေတြ..၊ အားလံုးဟာ အခန္းထဲက ရွိသမွ်ေလကို ေလာဘတႀကီး စုပ္ယူေနသလိုပဲ။ တိုနီ အသက္႐ွဴမ၀ ျဖစ္လာတယ္။ ပိုးဖလံေတြကို တားဆီးတဲ့ ပ႐ုတ္လံုးအနံ႔ေတြဟာ အရင္တုန္းကေတာ့ အေတာင္တပ္ပိုးမႊားကေလးေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ တ၀ီ၀ီအသံလည္း ျဖစ္ခဲ့မယ္။ အခုေတာ့ သူ ဒီအ၀တ္အစားေတြအားလံုးကို မုန္းေနတယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တိုနီ႔ဆီ ေပၚလာတယ္။ တိုနီ နံရံေပၚကို ေလးေလးပင္ပင္ မွီခ်လိုက္တယ္။ လက္ေတြကိုပိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ အထီးက်န္မႈဟာ သူ႔ဆီကို ေႏြးေႏြးျပစ္ျပစ္၊ တစိမ့္စိမ့္ စီး၀င္လာေနတယ္။ အခုေတာ့ အရာအားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာလိုက္တယ္။ ငါဘာပဲလုပ္လုပ္ အားလံုးကေတာ့ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။

§ § § § § § §

တိုနီ အမ်ဳိးသမီးဆီ ဖုန္းေခၚၿပီး အလုပ္အေၾကာင္းကို ေမ့လိုက္ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရင္း ေတာင္းပန္ရတယ္။
`ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ´ လို႔ အမ်ဳိးသမီးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျပန္ေျပာတယ္။
`ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အေျခအေနက ေျပာင္းသြားလို႔ပါ´ လို႔ တိုနီေျပာလိုက္တယ္။
`အိမ္ကိုယူသြားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ဖိနပ္ေတြကို ခင္ဗ်ား ယူလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ေရာပဲ။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြ အားလံုးကို က်ဳပ္ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ  မသိပါေစနဲ႔´
အမ်ဳိးသမီးလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူက အေၾကာင္းျပခ်က္အတြက္ ပိုၿပီးဖိေျပာေလ ပိုၿပီးအဓိပၸာယ္မရွိေလ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ `ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါၿပီ´ လို႔ ေျပာၿပီး သူ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ သူ တိုနီတခိတနိဆိုတဲ့လူကို ေဒါသထြက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္ပဲ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ သူ ခံစားလာရတယ္။ ဒီကိစၥတစ္ခုလံုးဟာ အစကတည္းက ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္မဆင္းရေသးခင္မွာပဲ အလုပ္ျပန္ျပဳတ္သြားလို႔ သူ ၀မ္းနည္းမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျခားတစ္ေနရာမွာ အျခားတစ္ခုရႏိုင္ေသးတာပဲလို႔ သူ႔စိတ္သူ ေျဖလိုက္တယ္။

တိုနီ႔အိမ္ကေန သူ အိမ္ကိုယူလာတဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို ျဖည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖန္႔ၿပီး သူ႔အ၀တ္ႀကိဳးတန္းမွာ လွန္းထားလိုက္တယ္။ ဖိနပ္ေတြကိုက်ေတာ့ သူ႔အိမ္ေရွ႕တံခါးက ဖိနပ္စင္မွာ တင္ထားလိုက္တယ္။ ဒီအသစ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အရင္ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ဖိနပ္ေတြဟာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတြဟာ အျခားကမၻာတစ္ခုက၊ မတူညီတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားသလိုပဲလို႔ သူခံစားရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာက္စ္အက်ႌနဲ႔ စကပ္ကို သူခၽြတ္လိုက္ၿပီး တန္းေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ တီရွပ္ကို ျပန္၀တ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဘီယာေအးေအးကို ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ တိုနီ႔အိမ္က အ၀တ္အစားေတြျပည့္ေနတဲ့ အခန္းႀကီးကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈိက္မိတယ္။ အရမ္းလွတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားႀကီးလို႔ သူေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီ႐ိုလုပ္ထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီး၊ ငါေနတဲ့အခန္းထက္ကို ပိုႀကီးတယ္။ ဒီအ၀တ္အစားေတြအားလံုးကို ၀ယ္ရင္း သံုးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ေငြေတြကို သူ စိတ္နဲ႔မွန္းဆၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး။ ဒီေလာက္ လွလွပပ အ၀တ္အစားေတြအမ်ားႀကီးကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ေသရမယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ဟာ ဘယ္လိုမ်ားေနပါ့မလဲ။

အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ ဆင္းရဲမွန္း အားလံုးသိေနၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဒီလို ေခတ္မွီဆန္းျပားတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီးသာ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ အံအားသင့္ၾကေတာ့မွာပဲ။ `ဒီလိုအ၀တ္အစားမ်ဳိး နင္ဘယ္ကရလဲ´ လို႔ သူတို႔ ေမးၾကလိမ့္မယ္။
`အဲဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပဘူးလို႔ ငါကတိေပးထားတယ္´ လို႔ သူက ေခါင္းခါရင္း ျပန္ေျပာလိမ့္မယ္။ `ေနာက္ေတာ့ ငါက ေျပာျပတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို နင္တို႔ ယံုၾကမွာမဟုတ္ဘူး…´

§ § § § § § §

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျခား အ၀တ္ေဟာင္းပြဲစားတစ္ေယာက္က သူ႔ဇနီးရဲ႕ အၾကြင္းအက်န္ေတြ အားလံုးကို တိုနီ႔ဆီက လာယူသြားပါတယ္။ အ၀တ္ေတြ ၀ယ္တုန္းက ေပးခဲ့ရတဲ့တန္ဖိုးရဲ႕ ႏွစ္ဆယ္ပံုတစ္ပံုပဲ ပြဲစားက တိုနီ႔ကို ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက တိုနီ႔အတြက္ ဘာျဖစ္မွာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို သူ အလကားေတာင္ ေပးပစ္ႏိုင္တယ္။ သူ ေနာက္ထပ္ မျမင္ရေတာ့မယ့္ ေနရာကိုသာ ေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ တိုနီ အဲဒီအခန္းလြတ္ထဲကို ေရာက္သြားၿပီး အထဲမွာ တစ္နာရီႏွစ္နာရီၾကာ ေနေလ့ရွိတယ္။ ဘာတစ္ခုမွေတာ့ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔စိတ္ကိုသူ ဗလာက်င္းထားလိုက္တယ္။ အခန္းရဲ႕ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ရင္း ေျပာင္ရွင္းေနတဲ့ နံရံေတြကို ၾကည့္ေနမယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူ႔ဇနီးရဲ႕ အရိပ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ေတြ။ ဒါေပမဲ့ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဒီအခန္းထဲက အရာေတြကို ျပန္စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး သူ႔မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီအရာေတြရဲ႕ အေရာင္နဲ႔ အေငြ႕အသက္ေတြဟာ သူကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ သူ႔မွတ္ဉာဏ္ထဲက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ တစ္ခါတုန္းက သူ အျမတ္တႏိုးသိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြေတာင္ သူ႔ဦးေႏွာက္ရပ္၀န္းထဲက ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားသလို အေရာင္ေဖ်ာ့လာခဲ့တယ္။ ေလညင္းထဲက ျမဴေငြ႕တစ္ခုလို သူ႔မွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းေနခဲ့တယ္၊ တစ္ခါေျပာင္းတိုင္းမွာလည္း ပိုမိုမႈန္၀ါးသြားလို႔။ အခုေတာ့ မွတ္ဉာဏ္တစ္ခုစီဟာ အရိပ္တစ္ခုရဲ႕ အရိပ္တစ္ခုရဲ႕ အရိပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဆီမွာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ က်န္ေနခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာကေတာ့ လစ္ဟာေနတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။

တစ္ခါတေလ သူ႔ဇနီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ သူျပန္ပံုေဖာ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ျမင္ေနရတာက အခန္းထဲမွာ သူ႔ဇနီးထားခဲ့တဲ့အ၀တ္အစားေတြကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ သူစိမ္းအမ်ဳိးသမီးပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳမ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ပတ္ႏြမ္းသားေရဖိနပ္ကို တိုနီ ျပန္ျမင္ေနတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ နာမည္နဲ႔အတူ အရာအားလံုးကို ေမ့သြားၿပီး အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ပံုရိပ္ကိုေတာ့ ထူးဆန္းစြာပဲ ေမ့မရေတာ့ဘူး။

တိုနီရဲ႕ဇနီး ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ တိုနီ႔အေဖ အသည္းကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးခဲ့တယ္။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတခိတနိအေနနဲ႔ သိပ္မခံစားလိုက္ရပါဘူး။ ေဆး႐ံုမွာ ခဏပဲ ၾကာလိုက္တယ္။ သူေသတာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဘ၀နိဂံုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းအဆံုးသတ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့။ စေတာ့ခ္ရွယ္ယာလက္မွတ္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ေငြသားအနည္းငယ္ကလြဲၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ ႐ႈိဇာဘု႐ို ခ်န္ထားခဲ့တာ မရွိဘူး။ သူ႔ခရာႀကီးရယ္၊ ဂ်က္ဇ္ဂီတ ဓာတ္ျပားေဟာင္း တစ္ပံုႀကီးရယ္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဓာတ္ျပားေတြကို ေသတၱာေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး အခန္းလြတ္တစ္ခုရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ တိုနီ ပံုထားလိုက္တယ္။ ေအာက္သက္သက္အနံ႔ေတြ ထြက္တတ္လို႔ အဲဒီအခန္းက ျပတင္းေပါက္ကိုလည္း ေလ၀င္ေလထြက္ရေအာင္ ပံုမွန္သြားဖြင့္ေပးရတယ္။ တျခားအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအခန္းထဲကို သူ ေျခေတာင္ မခ်ျဖစ္ဘူး။

တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဒီလိုပဲ ကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဓာတ္ျပားေသတၱာေတြ အိမ္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိက တိုနီ႔ကို တစ္ေန႔တျခား စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္လာေစတယ္။ ထိုင္ၿပီး အဲဒီဓာတ္ျပားေတြအေၾကာင္း စဥ္းစား႐ံုသက္သက္နဲ႔တင္ အသက္႐ွဴၾကပ္လာသလို တိုနီ မၾကာခဏခံစားရတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ႏိုးၿပီး ျပန္အိပ္မရ ျဖစ္တတ္တယ္။ သူ႔မွတ္ဉာဏ္ေတြက ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ နဂိုရွိေနခဲ့တဲ့ေနရာမွာ က်န္ရွိေနဆဲပဲ၊ မွတ္ဉာဏ္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ရွိႏိုင္သေလာက္ ဖိခ်ထားရင္းနဲ႔။

ဒါနဲ႔ တိုနီလည္း ဓာတ္ျပားအေဟာင္း၀ယ္သူကို ေခၚၿပီး ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ေမးလိုက္တယ္။ အသစ္ထပ္မထြက္ေတာ့တဲ့ တန္ဖိုးႀကီးဓာတ္ျပား အမ်ားအျပားပါ၀င္ေနလို႔ ခပ္ေသးေသးကားတစ္စင္း ၀ယ္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အေတာ္ေလးမ်ားတဲ့ ေငြပမာဏ တိုနီရခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြေရးေၾကးေရးက တိုနီ႔အတြက္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။

အဲဒီဓာတ္ျပားေတြ သူ႔အိမ္မွာ မရွိေတာ့မွပဲ တိုနီလည္း တကယ့္ အထီးက်န္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Original: Tony Takitani by Haruki Murakami
Translated from the Japanese by Jay Rubin