အထီးက်န္ (၁)

တိုနီတခိတနိရဲ႕ နာမည္အရင္းကလည္း တိုနီတခိတနိပဲ။

သူရဲ႕ ခပ္ဆန္းဆန္းနာမည္၊ သူ႔ရဲ႕ ဆံပင္လိမ္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္ဟန္အေနအထားေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို ကျပား, ကေလးေလးလို႔ ထင္မွတ္တတ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း စစ္ၿပီးစဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေမရိကန္ေသြးေႏွာတဲ့ ကေလးေတြရွိေနတတ္တာလည္း ဆန္းမွမဆန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ တိုနီတခိတနိရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကေတာ့ တစ္ရာရာႏႈန္း ဂ်ပန္လူမ်ဳိးစစ္စစ္ေတြပါ။ သူ႔အေဖ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတခိတနိက အေတာ္ကေလးကို ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ ဂ်က္ဇ္ခရာမႈတ္သမားတစ္ဦးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးႀကီး စစခ်င္း သိပ္မၾကာဘူး၊ မိန္းမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အ႐ႈပ္အေထြးတစ္ခုေၾကာင့္ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ကေန ထြက္ေျပးရဖို႔ ဖန္လာတယ္။ သူလည္း စဥ္းစားတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕မွာ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ လြတ္ရာကၽြတ္ရာကိုသာ ေရာက္ေအာင္ေျပးတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဒါနဲ႔ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ထဲကို ၀င္လာခဲ့တာ၊ သူ႔ရဲ႕ ခရာႀကီးကလြဲလို႔ သူ႔လက္ထဲ ဘာတစ္ခုမွ ပါမလာခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရွန္ဟိုင္းဆိုတာက နာဂါဆကီၿမိဳ႕ကေန သေဘၤာတစ္ရက္ေလာက္ပဲစီးရတဲ့ ခရီးကိုး။ ေနာက္ဆံတင္းစရာ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔လည္း တိုက်ဳိမွာေရာ ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာပါ ႐ႈိဇာဘု႐ိုအေနနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ ပိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာ။ သူေတြးမိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဆင္တန္ဆာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈေတြမ်ားတဲ့ ရွန္ဟိုင္းဟာ တိုက်ဳိထက္ပိုၿပီး သူ႔ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာ ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုတာပဲ။ ယန္ဇီျမစ္ကို ဆန္တက္ေနတဲ့ သေဘၤာရဲ႕ ကုန္းပတ္ေပၚမွာရပ္ၿပီး နံနက္ခင္းေနေရာင္ေအာက္မွာ ႐ိုး႐ိုးေလးလွေနတဲ့ ရွန္ဟိုင္းရဲ႕ လမ္းသြယ္ကေလးေတြၾကည့္ရင္း သူ အေတြးဆန္႔ေနမိတယ္။ အလင္းေရာင္က သူ႔မွာ အံ့မခန္းေတာက္ပေနတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုရွိတယ္လို႔ အာမခံေနသလိုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္သား လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုး။

ဂ်ပန္ေတြ တ႐ုတ္ျပည္ကို ၀င္တာကစလို႔ ပုလဲဆိပ္ကမ္းဗံုးက်ဲၿပီး အႏုျမဴဗံုးႏွစ္လံုး က်ခံရတဲ့အထိ စစ္မီးႀကီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူကေတာ့ ေရလိုက္ငါးလိုက္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေနခဲ့တယ္။ ရွန္ဟိုင္းရဲ႕ ညကလပ္ေတြမွာ သူခရာမႈတ္ရင္းေပ်ာ္ေနခ်ိန္ စစ္ရဲ႕အနိ႒ာ႐ံုေတြက သူနဲ႔ အေ၀းႀကီးေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတခိတနိဆိုတဲ့လူဟာ သမိုင္းထဲ ၀င္ပါမယ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ သမိုင္းေခတ္တစ္ခုခုမွာ ေနခဲ့တဲ့လူစားမ်ဳိးေတာင္ ဟုတ္ပံုမရဘူး။ သူသိတာက သူ႔သံစံုခရာကိုမႈတ္မယ္၊ တစ္ေန႔ ထမင္းသံုးနပ္စားမယ္၊ အမ်ဳိးသမီးအခ်ဳိ႕ အနားမွာရွိမယ္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျဗာင္က်က်ေနတတ္တယ္၊ ဘ၀င္ေတာ့လည္း အေတာ္ေလး ျမင့္ျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အေျချပဳၿပီးေတာ့ပဲ ေတြးေခၚေလ့ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔အနီးအနားက လူေတြကို ဆက္ဆံတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း စိတ္ေကာင္းထားၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ငယ္တယ္၊ ေခ်ာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ဂီတသမားတစ္ဦး။ ႏွင္းထူထူထဲေရာက္ေနတဲ့ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္လိုပဲ သူကေတာ့ ဘယ္သြားသြား ထင္ရွားလွ်က္ပဲ။ သူအတူအိပ္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ ႐ုရွား၊ ဇိမ္မယ္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္၊ ေရေဆးငါး၊ ငါးရံ႕ကိုယ္လံုး အို အစံုပဲ။ လိင္ကိစၥမွာ အခြင့္အေရးၾကံဳတာနဲ႔ မလြတ္တမ္း သူလုပ္ခဲ့တာပဲ။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ သံစံုခရာနဲ႔ ထူးျခားတဲ့လိင္စြမ္းရည္ေၾကာင့္ ရွန္ဟိုင္းရဲ႕ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

႐ႈိဇာဘု႐ိုမွာ ေနာက္ထပ္စြမ္းတဲ့တစ္ေနရာ ရွိေသးတယ္။ ဒါကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ `အသံုး၀င္တဲ့´ မိတ္ေဆြေတြ ထားႏိုင္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းပဲ။ စစ္တပ္က ရာထူးျမင့္ပုဂိၢဳလ္ေတြ၊ သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြနဲ႔ အျခား နယ္ပယ္ေပါင္းစံုက ၾသဇာရွိတဲ့ပုဂိၢဳလ္ေတြနဲ႔ သူက တရင္းတႏွီးရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြကလည္း မလြယ္ေပါက္ကတဆင့္ စစ္မီးႀကီးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ရိတ္သိမ္းစံစားေနရတဲ့လူေတြပဲ။ သူတို႔ထဲက အမ်ားစုက ကုတ္အက်ႌေအာက္မွာ ပစၥတိုေသနတ္ထိုးထားၿပီး အေဆာက္အဦတစ္ခုကေန အျပင္ကို ထြက္မယ္ဆိုရင္ လမ္းမေပၚကို ဘယ္ညာ အရိပ္အေျခၾကည့္ရတတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြ။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး၊ ႐ႈိဇာဘု႐ိုကိုက်ေတာ့ သူတို႔က ခင္ကိုခင္တာ။ သူျပႆနာေပၚတယ္ဆိုရင္ ဒီလူေတြက အေလးထားေျဖရွင္းေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း အရည္အခ်င္းကပဲ ကိုယ့္ကိုဒုကၡျပန္ေပးတတ္ျပန္တယ္။ စစ္ႀကီးလည္းၿပီးေရာ၊ တ႐ုတ္စစ္တပ္က ႐ႈိဇာဘု႐ိုရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သတိျပဳမိလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ဖမ္းလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ သူ႔လိုပဲ မႏွီး႐ိုးစြဲ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ အဖမ္းခံထားရတဲ့ လူေတြဟာ အက်ဥ္းခန္းကေလးထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ခံု႐ံုးမတင္ဘဲ အဆံုးစီရင္တာ ခံၾကရတယ္။ အေစာင့္ေတြေရာက္လာမယ္၊ ၿပီးရင္ အက်ဥ္းသားေတြကို ဆြဲထုတ္သြားမယ္၊ ေနာက္ဆံုး ေအာ္တိုမစ္တစ္ပစၥတိုေသနတ္နဲ႔ ေခါင္းကို ပစ္ေဖာက္လိုက္တာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္တယ္။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ တြက္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ သိပ္ၿပီး မတုန္လႈပ္မိဘူး။ သူ႔ဦးေႏွာက္ေတြကို ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တာနဲ႔ အရာအားလံုးဟာ ၿပီးဆံုးသြားမွာပဲ။ နာက်င္ခ်ိန္ဟာ စကၠန္႔ပိုင္းကေလးပဲ။ ဒီႏွစ္ေတြအေတာအတြင္း ငါေပ်ာ္သလို ရွင္သန္ခဲ့တာပဲ၊ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အိပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးၿပီလို႔ သူေတြးတယ္။ ငါေတာ့ မခံစားလိုက္ရဘူးရယ္လို႔ ၀မ္းနည္းေနရမယ့္ ဘ၀ရဲ႕သုခဆိုလို႔ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္လည္း အသတ္ခံရမယ့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆင္ေျခေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာလည္း သူက ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ဖန္လာတာပဲ။ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စစ္ပြဲမွာ ေသခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔ထဲက အမ်ားစုက အခုထက္ အမ်ားႀကီးပိုဆိုးတဲ့ ေသျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ပဲ။ ဒီလိုပဲ သူေတြးခဲ့တယ္။

အဲဒီလို ေသဖို႔ေစာင့္ေနခ်ိန္အတြင္း သူ႔ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးတဆင့္ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့တိမ္ေတြကို ႐ႈိဇာဘု႐ို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔အက်ဥ္းခန္းကေလးရဲ႕ ညစ္ပတ္ပတ္နံရံေပၚမွာ သူအတူအိပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္ပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီအက်ဥ္းေထာင္ကေန အသက္ရွင္ရက္ ဂ်ပန္ကို ျပန္ပို႔ခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဟာ သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ရာထူးျမင့္စစ္အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိလစ္လုနီးနီး ျဖစ္ေနတယ္။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုကေတာ့ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာ ရပ္ၿပီး အေ၀းမွာ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးၿပီးက်န္ခဲ့တဲ့ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းကေလးေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူေတြးေနခဲ့တဲ့အေတြးက ဘ၀ဆိုတာကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေႏြဦး၊ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ ကိုးလအၾကာမွာ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတခိတနိတစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဘာတစ္ခုမွမရွိ၊ ပိန္ခ်ဳံးငတ္ျပတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ၁၉၄၅၊ မတ္လ တိုက်ဳိကို ေလေၾကာင္းကဗံုးက်ဲေတာ့ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ အိမ္လည္း ျပာက်သြားခဲ့တယ္လို႔ သူသိရတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ေသသြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုက ျမန္မာျပည္စစ္ေျမျပင္မွာ သတင္းအစအနမရဘဲ ေပ်ာက္ေနတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ႐ႈိဇာဘု႐ိုဟာ ေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္မ်က္ႏွာ က်န္ခဲ့တာပဲ။ ဒါလည္း သူ႔ကို အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္ေစတာမ်ဳိးေတာ့ မရွိဘူး။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ အနည္းဆံုး သူ႔အေနနဲ႔ ထူးၿပီး၀မ္းနည္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟာတာတာခံစားခ်က္မ်ဳိး သူခံစားရတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ေတာ့ အေဖာ္မဲ့အဆံုးသတ္သြားရမွာခ်ည္းပဲလို႔ သူ ယံုၾကည္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က သံုးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ အထီးက်န္မႈအတြက္ ေစာဒကတက္ေနစရာ အသက္အရြယ္ကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီလို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ႐ုတ္တရက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအိုစာသြားသလို သူခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း ခံစားရတာသက္သက္ပဲ။ အျခားစိတ္ခံစားမႈေတြေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ခိုေအာင္းေနတာ မရွိဘူး။

တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔ေတာ့ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုဆက္ရွင္သန္ရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ,စေတြးရေတာ့တယ္။

သူက တစ္လိုင္းတည္းသမားျဖစ္ခဲ့သူပီပီ သူ႔ရဲ႕ လိုင္းတူ အေပါင္းအေဖာ္ေဟာင္းေတြကိုပဲ ျပန္လည္ရွာေဖြရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်က္ဇ္တီး၀ိုင္း အေသးကေလးတစ္ခု ဖြဲ႕စည္းၿပီး အေမရိကန္စစ္အေျခစိုက္စခန္းမွာ သြားတီးတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း အေပါင္းအသင္းဆံ့တဲ့ သူ႔အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ပဲ ဂ်က္ဇ္၀ါသနာအိုး အေမရိကန္စစ္ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မိတယ္။ နယူးဂ်ာေဆက အီတာလွ်ံ-အေမရိကန္ ကျပားပဲ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ခရာေကာင္းေကာင္းမႈတ္ႏိုင္တယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြက်ရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တတြဲတြဲျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဗိုလ္မွဴးက သူလိုခ်င္တဲ့ ဓာတ္ျပားေတြအားလံုး အေမရိကက တိုက္႐ိုက္မွာေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတစ္ေယာက္ ဗိုလ္မွဴးရဲ႕တပ္ရင္းကိုသြားၿပီး နာမည္ေက်ာ္ဂ်က္ဇ္ဂီတသံစဥ္ေတြကိုခ်ည္း နားေထာင္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ နားေထာင္ရသမွ်ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္တီးႏိုင္ေအာင္ သူ႔ဘာသူ ေလ့က်င့္ယူတယ္။ ဗိုလ္မွဴးကေတာ့  သူ႔ကို ႏို႔၊ အရက္စသည္ အဲဒီကာလက သာမန္လူေတြ အနားမသီႏိုင္တဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ အလွ်ံပယ္ျဖည့္ဆည္းေပးထားတာပဲ။ မဆိုးလွဘူး။ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ မဆိုးလွတဲ့ ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခုလို႔ ႐ႈိဇာဘု႐ို ယူဆတယ္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္က်ေတာ့ အေမ့ဖက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာ္စပ္တဲ့ ႏွမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ကို သူ လက္ထပ္လိုက္တယ္။ တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ၾကတာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း အမ်ဳိးေတြအေၾကာင္း သတင္းဖလွယ္၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ စျမံဳ႕ျပန္မိၾကတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ သူတို႔ အတူတူေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔မွာ (အျခားသူနဲ႔ရတဲ့) ကိုယ္၀န္ရွိေနလို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါက တိုနီတခိတနိ သူ႔အေဖ့ဆီက ျပန္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ သူ႔အေမက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ စကားနည္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီးက်န္းမာလွတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာပဲ တိုနီေလးကို ေမြးတယ္၊ မီးဖြားၿပီး သံုးရက္အၾကာမွာ သူဆံုးသြားတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ဖန္လာတယ္။ ဖန္လာသလိုပဲ သူ႔ကို ျမန္ျမန္တိတ္တိတ္ မီးသၿဂဳႋဟ္လိုက္တယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ ေျပာျပစရာ အပူရယ္၊ ဒုကၡရယ္လို႔ သိပ္မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ ေသသြားေတာ့လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဇာတ္စင္ေနာက္သြားၿပီး မီးႀကိဳးကို တိခနဲျဖတ္ခ်လိုက္သလို အေမွာင္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာပဲ။

ဒီကိစၥအတြက္ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ဳိး ထားသင့္သလဲဆိုတာ ႐ႈိဇာဘု႐ို ေ၀ခြဲမရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ဳိးေတြနဲ႔ သူဟာ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတဲ့အရာနဲ႔ နီးစပ္တာတစ္ခုခုကိုေတာင္ သူ မွန္းမၾကည့္ႏိုင္သလိုပဲ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေသျခင္းတရားကိုအသာထား၊ သူ႔ဇနီးေသဆံုးရတဲ့ကိစၥတစ္ခုတည္းအတြက္ကို သူ႔မွာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုခုေပးႏိုင္စြမ္းမရွိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူလုပ္ႏိုင္တာက အရာအားလံုးကို ႀကိဳက္ႀကိဳက္, မႀကိဳက္ႀကိဳက္ မ်ဳိခ်လိုက္ဖို႔ပဲ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခြင့္မွ မရွိတာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲတစ္ခုခုဟာ အလိုလိုခိုကပ္ေနသလို သူ ခံစားလာရတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာလဲ၊ အဲဒီကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္ေနရသလဲ သူမသိဘူး။ အဲဒီအစိုင္အခဲဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ ရွိေနၿပီး ျဖစ္ၿပီးသမွ်ေတြအေၾကာင္း သူျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္။ ဒါပဲ သူသိတယ္။ ဇနီးဆံုးၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္တိတိၾကာေအာင္ သူ ဘာအေၾကာင္းမွ မစဥ္းစားဘဲ ေနခဲ့တယ္။ ေဆး႐ံုမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လူမမယ္ ကေလးေလးကိုေတာင္ သူ ေမ့ေနတဲ့အထိပဲ။

ဗိုလ္မွဴးကေတာ့ ႐ႈိဇာဘု႐ိုကို ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ရွာတယ္။ သူ စိတ္သက္သာရာရဖို႔ လုပ္ႏိုင္တာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး တပ္ရင္းထဲမွာ သူတို႔ အရက္အတူ ေသာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ `ေမာင္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ထိန္းရမွာေပါ့´ လို႔ ဗိုလ္မွဴးက ႐ႈိဇာဘု႐ိုကို ေျပာတတ္တယ္။ `ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကေလးကို ေမာင္ရင္ လူလားေျမာက္လာေအာင္ ေမြးရေတာ့မွာပဲ´။ ဒီစကားေတြကလည္း ႐ႈိဇာဘု႐ိုအတြက္ေတာ့ ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိဘူး။ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနေနလိုက္တယ္။ `ေဟ့ ေမာင္ရင္။ က်ဳပ္ကို ေကာင္ေလးရဲ႕ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ လုပ္ခြင့္ျပဳမလား။ က်ဳပ္သူ႔ကို ကင္ပြန္းတပ္ေပးမယ္´ လို႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးက ႐ုတ္တရက္ေျပာလာတယ္။ ႐ႈိဇာဘု႐ို အလန္႔တၾကားေတြးမိသြားတယ္။ အို ငါကေလးကို နာမည္ေတာင္ မေပးရေသးပါလား။

ဗိုလ္မွဴးက သူ႔ရဲ႕ နာမည္ကို တိုနီလို႔ပဲ ကင္ပြန္းတပ္ဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ တိုနီဆိုတာက ဂ်ပန္ကေလးေတြကို ေပးရမယ့္နာမည္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုလည္း ဗိုလ္မွဴးက စဥ္းစားမိပံုမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႐ႈိဇာဘု႐ိုက စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ တိုနီတခိတနိလို႔ေရးၿပီး နံရံမွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီနာမည္ေလးကိုပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ သူေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တိုနီတခိတနိ။ မဆိုးပါဘူး။ မဆိုးပါဘူး။ အေမရိကန္ေတြ ဂ်ပန္ကို သိမ္းထားတာက ခဏေလာက္ပါ၊ ဂ်ပန္ကေလးေတြမွည့္ဖို႔ အေမရိကန္နာမည္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထိ ဆက္ရွိေနမွာလို႔ သူ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုနာမည္မ်ဳိးနဲ႔ ေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွဘူး။ ေက်ာင္းက တျခားကေလးေတြက သူ႔ကို `မ်ဳိးမစစ္´ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နာမည္ကို ေျပာလိုက္တိုင္း လူေတြရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ၊ ဒါမွမဟုတ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေတြ ပါေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ေနာက္စရာလားလို႔ ျပန္ေျပာၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က ေဒါသထြက္ၾကတယ္။ တိုနီတခိတနိဆိုတဲ့ ကေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ လူေတြအဖို႔ သူတို႔မွာရွိတဲ့ (စစ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့) အနာေဟာင္းေတြကို ျပန္ဆြခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္ မဟုတ္လား။

ဒီလိုအေတြ႕အၾကံဳေတြကပဲ ေကာင္ေလးကို ေလာကႀကီးနဲ႔ ကင္းကြာေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာျဖစ္မယ္။ သူ႔မွာ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့သလို၊ ဒီအခ်က္ကလည္း သူ႔ကို နာက်င္ေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ဘူး။ သူ႔ဘာသူ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုပဲ သူအသားက်ခဲ့တယ္။ ဒါဟာလည္း အသက္ရွင္ေနထိုင္နည္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ သူ႔အေဖက အျမဲလိုလို သူ႔တီး၀ိုင္းနဲ႔အတူ ခရီးထြက္ေနေလ့ ရွိတယ္။ လူမမယ္ကေလးတုန္းကေတာ့ ေန႔ဖက္ေတြမွာ တိုနီ႔ကို ေကၽြးေမြးျပဳစုဖို႔ အိမ္ေစတစ္ေယာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူလတန္းအၿပီး ႏွစ္မွာေတာ့ တိုနီဟာ အိမ္ေစမပါဘဲ သူ႔ဘာသူ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူစားဖို႔ သူ႔ဘာသာခ်က္ျပဳတ္တယ္၊ ညဖက္ေတြက်ရင္ အတြင္းက ဂ်က္ခ်ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ယာ၀င္မယ္။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ သူ႔နားမွာ ရစ္သီရစ္သီရွိေနတာထက္စာရင္ ဒီလိုေနတာကပဲ သူ႔အတြက္ပိုၿပီး အဆင္ေျပတယ္။

႐ႈိဇာဘု႐ိုကေတာ့ အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ တြဲေနတဲ့မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကိုမွ သူ အိမ္ကို မေခၚလာခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႔သားလိုပဲ သူလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကင္းကြဲေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လို လူမ်ဳိးေတြအတြက္ေတာ့ အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္သာယာမႈ ကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားစျမည္ဖြင့္ဟဖို႔ေတာင္ ဘယ္သူကမွ အစမျပဳခဲ့ၾကဘူး။ သားအဖအခ်င္းခ်င္း စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာသင့္တယ္ရယ္လို႔ ဘယ္သူကမွလည္း ယူဆၾကပံုမေပၚဘူး။ ႐ႈိဇာဘု႐ိုတခိတနိအေနနဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္လုပ္ဖို႔ အံမ၀င္သလို၊ တိုနီတခိတနိ အေနနဲ႔လည္း သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ခြင္မက်ခဲ့ဘူး။

တိုနီေလးက ပံုဆြဲ၀ါသနာပါတယ္။ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ပံုဆြဲရင္းနဲ႔ပဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ဆံုးေလ့ရွိတယ္။ စက္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ပံုကို ကူးဆြဲရတာကို သူက ထူးထူးျခားျခား ၀ါသနာထံုတယ္။ သူ႔ပံုဆြဲခဲတံကို အပ္ဖ်ားလို ျမေနေအာင္ ခၽြန္ထားမယ္၊ ၿပီးရင္ စက္ဘီး၊ ေရဒီယို၊ အင္ဂ်င္စက္ စသည္ျဖင့္၊ စက္ပစၥည္းပံုေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က်နဲ႔ အလြန္အေသးစိတ္ေအာင္ သူဆြဲေနပါလိမ့္မယ္။ သစ္ပင္ပံုဆြဲမယ္ဆိုရင္လည္း သစ္ရြက္တစ္ရြက္က အေက်ာမႊာကေလးေတြ အားလံုးပါေအာင္ သူက ဆြဲေလ့ရွိတယ္။ ပံုေတြကို ဒီလိုပဲဆြဲရမယ္လို႔ သူ ယူဆထားခဲ့တာပဲ။ အျခားဘာသာရပ္ေတြနဲ႔မတူဘဲ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အဆင့္ေတြက အျမဲတမ္း ထူးခၽြန္အဆင့္မွာခ်ည္း ရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ပံုဆြဲၿပိဳင္ပြဲေတြမွာဆို မ်ားေသာအားျဖင့္ ပထမဆုဆိုတာ သူ႔အတြက္ပဲ။

ဒီေတာ့လည္း တိုနီတခိတနိအေနနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းကေန သ႐ုပ္ေဖာ္ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အႏုပညာေက်ာင္းကိုသြားမယ္ဆိုတာက သဘာ၀က်ခဲ့တာပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔က အျခားအလားအလာ တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္မွန္းေနစရာကို မရွိခဲ့ဘူး။ သူ႔နဲ႔တန္းတူ လူငယ္ကေလးေတြ ဘ၀အတြက္ ဘယ္လမ္းလိုက္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းႀကီးေနခ်ိန္မွာ တိုနီကေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္မစဥ္းစားရဘဲ စက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပံုဆြဲသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္အမ်ားစုဟာ တည္ဆဲအေျခအေနေတြကေန ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရုန္းကန္ေဖာက္ထြက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြထဲမွာ အႏုသုခုမေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တန္ဖိုးထားမယ့္သူ မရွိသေလာက္ပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီေက်ာင္း ပါေမာကၡဆရာက သူဆြဲထားတဲ့ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး မခ်ဳိမခ်ဥ္ျပံဳးတယ္။ သူ႔အတန္းေဖာ္ေတြက အေတြးအေခၚမပါဘူးရယ္လို႔ ေ၀ဖန္တယ္။ တိုနီအေနနဲ႔ကလည္း သူတို႔ေျပာတဲ့ အေတြးအေခၚဆိုတာႀကီးပါတဲ့၊ အျခားလူေတြဆြဲတဲ့ ပံုေတြဟာ ဘာမ်ားေကာင္းေနသလဲ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ တိုနီ႔အျမင္အရ သူတို႔ဆြဲတာေတြဟာ အေျခခံမပိုင္ဘူး၊ မလွဘူး၊ မတိက်ဘူး၊ ဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။

ေကာလိပ္က ဘြဲ႕ရတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း တိုနီ႔အတြက္ အရာအားလံုးေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ပံုဆြဲနည္းနဲ႔ ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္၊ အလုပ္ရဖို႔အတြက္ တိုနီ လံုး၀ပူပန္စရာမလိုခဲ့ဘူး။ ဗိသုကာနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး စက္ပစၥည္းေတြမွာ တိုနီရဲ႕ တိက်အေသးစိတ္မႈကို ဘယ္သူမွ လိုက္မမီဘူး။ `အစစ္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးစစ္လို႔ ခက္ေနတယ္´ လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ သူ႔ ခဲျခစ္ေတြက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားတာထက္ကို ပိုၿပီး အေသးစိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပံုစာထိုးစရာမလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို ရွင္းလင္းတယ္။ တမဟုတ္ခ်င္းပဲ တိုနီဟာ အားလံုးအတြက္ လက္လႊတ္လို႔မရတဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ဆရာျဖစ္လာတယ္။ သူကလည္း သူ႔အလုပ္ကို ေပ်ာ္တယ္၊ ဒီေတာ့လည္း ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္း ရလာတယ္။ သူ႔အလုပ္ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေယာက္်ား၀ါသနာေတြလည္း တိုနီ႔ဆီမွာ မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ အေရာက္မွာပဲ အေတာ္အသင့္ၾကြယ္၀တဲ့အဆင့္ ေရာက္ေအာင္ စုေဆာင္းလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕စြန္က လူကံုတန္ရပ္ကြက္၊ ဆဲတာဂါယာမွာ သူ အိမ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုး ၀ယ္လိုက္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ငွားရမ္းခရတဲ့ သူပိုင္ တိုက္ခန္းေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေသးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးကို သူ႔စာရင္းကိုင္ကပဲ အားလံုး ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တယ္။

တိုနီ႔အေနနဲ႔ ဒီအေျခအေနေရာက္တဲ့အထိ ဘ၀မွာ အမ်ဳိးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္ ခဏတျဖဳတ္ အတူေတာင္ ေနခဲ့လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ေတာ့ သူ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးခဲ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္ရယ္လို႔ သူ ဘယ္တုန္းကမွ မခံစားဖူးဘူး။ အေလွ်ာ္အဖြပ္၊ အခ်က္အျပဳတ္၊ သန္႔ရွင္းေရး ဒါေတြအားလံုး သူ႔ဘာသာ လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ တကယ္လို႔ အလုပ္မ်ားေနလို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ အိမ္ေစတစ္ေယာက္ သူ ငွားလိုက္႐ံုပဲ။ ရင္ေသြးဘာညာ ရဖို႔လည္း သူတစ္ခါမွ အာသီသမရွိဖူးဘူး။ သူ႔အေဖလို မိတၱဗလမ်ဳိး မပိုင္ဆိုင္လို႔ အၾကံဉာဏ္ေပးမယ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရင္ဖြင့္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုး တစ္ခြက္တစ္ဖလား အတူေသာက္ႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြရယ္လို႔ေတာင္ မယ္မယ္ရရ သူ႔မွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူေတြနဲ႔ေတာ့ သူဟာ အျမဲတမ္း လိုက္ေလွ်ာညီေထြပဲ။ ဘ၀င္ျမင့္တာ၊ ၾကြား၀ါတာမ်ဳိး သူ႔မွာ မရွိဘူး။ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးယူတာမ်ဳိးမရွိသလို အျခားလူေတြကို ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ကိုသိတဲ့လူေတြ အားလံုးလိုလိုက သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔လည္း ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ေနလို႔မွ တစ္ခါေလာက္ပဲ ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ အလုပ္ကိစၥ ေျပာစရာဆိုစရာ ရွိမွပဲ။ ေျပာစရာကိစၥၿပီးရင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုး ထပ္ေျပာစရာ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ပဲ တိုနီတခိတနိရဲ႕ ဘ၀ဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆံုးေနခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ တိုနီ အခ်စ္ကို ရွာေတြ႕သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးက ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္တယ္။ တိုနီ႔ဆီကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လာေရြးရင္း ေရာက္ခဲ့တာပဲ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္၊ ျပံဳးစစနဲ႔ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေကာင္မေလးပါပဲ။ သူ႔႐ုပ္ရည္ေလးက ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတာ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔မွာ ထူးျခားတဲ့အလွ မရွိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မွာ တိုနီ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကို တဒိုင္းဒိုင္းခုန္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ တစ္စံုတရာရွိေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ေကာင္မေလးကို ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာပဲ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး တင္းၾကပ္သြားတယ္၊ အသက္ေတာင္ ဘယ္လို႐ွဴရမလဲ မသိခဲ့ဘူး။ ဒီေလာက္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရိုက္ခတ္မိေအာင္ ဘာက သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ခဲ့သလဲ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေ၀ခြဲမရခဲ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ သူ႔အာ႐ံုကို ဆြဲေဆာင္ခဲ့တာက ေကာင္မေလးရဲ႕ အ၀တ္အစားပဲ။ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ လူေတြ ဘာ၀တ္သလဲဆိုတာ သူ စိတ္၀င္တစားရွိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကေတာ့ ရင္သပ္႐ႈေမာစရာပဲ။ သူ႔ကို အေတာ္ေလး ဆြဲေဆာာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို သူ႔ကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္တာလို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္။ လွလွပပ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ၀တ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တစ္ပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ မတူဘူး။ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မတူဘူး။ သူ၀တ္ထားပံုက သဘာ၀အတိုင္း၊ က်က္သေရရွိေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဆိုရင္ အျခားကမၻာတစ္ခုထိ ေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းသြားဖို႔ အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေတာင္ပံကေလး လႊမ္းျခံဳထားသလိုပဲ။ ဒီေလာက္ပြဲက်ေအာင္ ၀တ္ႏိုင္တဲ့မိန္းကေလးမ်ဳိး သူ႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။

ေကာင္မေလးျပန္သြားၿပီးေတာ့ တိုနီ သူ႔အလုပ္စားပြဲခံုမွာထိုင္ၿပီး ငိုင္ေနမိတယ္။ ညေနေစာင္းလို႔ တစ္ခန္းလံုး အေမွာင္ဖံုးသြားတဲ့အထိ ဘာအလုပ္မွ လုပ္ဖို႔ သတိမရေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ပံုႏွိပ္တိုက္က အလုပ္ရွင္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေကာင္မေလး သူ႔ဆီ ထပ္ေရာက္လာဖို႔ ရမယ္ရွာရတယ္။ အလုပ္ကိစၥ ေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေကာင္မေလးကို ဖိတ္တယ္။ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားအနည္းအက်ဥ္းေျပာၾကတယ္။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္၊ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ကြာေနေပမယ့္လည္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ထပ္တူက်တဲ့ အခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းအရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သေဘာထားခ်င္းတိုက္ဆိုင္တယ္။ တိုနီ႔အေနနဲ႔ အရင္တုန္းက ဒီလိုမ်ဳိး တစ္ခါမွ မၾကံဳရဖူးဘူး။ ေကာင္မေလးလည္း ထို႔အတူပဲ။ အစေတာ့ သူက မရဲတရဲျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္လာလိုက္တာ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာတဲ့ အထိပဲ။

`မင္းက တကယ္ကို ၀တ္တတ္တယ္ေနာ္´ လို႔ ျပန္ခါနီးက်ေတာ့ တိုနီက ေျပာလိုက္တယ္။
`အင္း ကၽြန္မက အ၀တ္အစား၀ါသနာပါတယ္´ လို႔ ရွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ သူက ေျဖတယ္။ `ကၽြန္မပိုက္ဆံကေတာ့ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔ ကုန္တာပဲ´

အဲဒါၿပီးေတာ့ သူတို႔ တစ္ခါႏွစ္ခါ ထပ္ခ်ိန္းျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေနရာရာကို တစ္သီးတသန္႔ေတာ့ မသြားျဖစ္ၾကဘူး။ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုရွာၿပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စကားထိုင္ေျပာၾကတာပဲ။ ဘ၀အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း။ ဘာကိုဘယ္လိုထင္တယ္၊ ဘာကို ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ။ ႏွစ္ေယာက္အတူစကားေျပာေနရတာ ၿငီးေငြ႕စရာ လံုး၀မရွိသလိုပဲ။ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြက္လပ္ကို တစ္ေယာက္က ျဖည့္ေပးေနသလိုပဲလို႔ ဆိုရမယ္။

ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ေတြ႕တဲ့ေန႔မွာေတာ့ တိုနီက ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာက အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက တြဲလာတဲ့ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္။ ဆက္ဆံေရးကေတာ့ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အားေပ်ာ့လာခဲ့တာပဲ။ သူက ဒါကို ၀န္ခံတယ္။ အခုဆိုရင္ ေတြ႕တာနဲ႔ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနၾကရေတာ့တာပဲတဲ့။ တကယ္လည္း သူ႔ရည္းစားနဲ႔ေတြ႕ရတာ တိုနီနဲ႔အတူရွိေနရသလုိ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈမ်ဳိးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရည္းစားကို တိခနဲျဖတ္လိုက္ဖို႔လည္း မျဖစ္ေသးျပန္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္မေလးမွာလည္း သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔သူ ရွိေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ရွိတာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျခားနားေနတဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားပဲ။ သူက ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္၊ အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးဘူး။ ဒီေလာက္ အသက္ဟ,ေနတာဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုအက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မလဲလို႔ သူ ေတြးၾကည့္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ေပးပါဦးလို႔ပဲ ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

သူ စဥ္းစားေနတဲ့ တစ္ရက္ခ်င္းစီဟာ တိုနီ႔အတြက္ေတာ့ ငရဲမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ ေန,ေနရသလိုပဲ။ အလုပ္လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း အရက္ပဲ ထိုင္ေသာက္ေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ  အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္သာယာမႈဟာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတစ္ခုလို သူ႔အေပၚ ပိက်လာတယ္။ ေ၀ဒနာေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ျဖစ္လာတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကို ငါ အရင္တုန္းက သတိမျပဳမိခဲ့ပါလားလို႔ သူေတြးမိတယ္။ ကူကယ္ရာမဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ႔ကို ပတ္ခ်ာလည္၀န္းရံထားတဲ့ ေအးစက္စက္နံရံထူထူေတြဆီ သူေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ရွင့္ကိုလက္မထပ္ႏိုင္ဘူးလို႔သာ သူတုန္႔ျပန္ခဲ့ရင္ ငါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသမိမလား မသိဘူးလို႔ သူအေတြးေပါက္ေနခဲ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးကို သူခံစားေနရတဲ့အတိုင္း တစ္ေသြမတိမ္း ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ သူ႔ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ေနခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ဘယ္ေလာက္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ဆံုမွပဲ ဒီဆံုး႐ႈံးမႈေတြကို သေဘာေပါက္လာရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ..။

ေကာင္မေလးကလည္း ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးပဲ။ သူ တိုနီ႔ကို သေဘာက်ေနခဲ့ၿပီ။ စေတြ႕ခ်င္းကတည္းက တိုနီ႔ကို အမွတ္ေတြေပးခဲ့မိတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေတြ႕တဲ့ တစ္ႀကိမ္ခ်င္းစီမွာ ပိုပိုၿပီး သေဘာက်လာတယ္။ အခ်စ္လို႔ ေခၚႏိုင္, မေခၚႏိုင္ သူ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တိုနီ႔ရဲ႕အတြင္းသားထဲမွာ သူ႔အတြက္ ထူးျခားမႈတစ္ခုရွိေနတယ္ဆိုတာ သူ ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုနီနဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကို အတူတူတည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႔ လက္ထပ္ၾက႐ံုပဲ။

>>> to be continued >>>
အထီးက်န္ (၂)

Original: Tony Takitani by Haruki Murakami
Translated from the Japanese by Jay Rubin