ရဟတ္ (၁)

တစ္ခုေသာေႏြရာသီမွာေတာ့ ျပင္သစ္နယ္စပ္နားက ဆြစ္ဇာလန္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးအခုမွာ မိရုတစ္ေယာက္တည္း သြားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူမအသက္က ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ ျပင္သစ္မွာေနၿပီး ပီယာႏိုသင္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အလုပ္ကိစၥ ညွိႏႈိင္းစရာေလးေတြ လုပ္ဖို႔ သူမအေဖက ေတာင္းဆိုလို႔ပဲ။ အလုပ္ကိစၥကေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ၊ တစ္ဖက္လူေတြနဲ႔ ညစာထိုင္စား၊ ၿပီးေတာ့ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးၾကေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကိုေတာ့ မိရု ျမင္ျမင္ကတည္းက မ်က္စိက်ေနခဲ့တယ္။ အလယ္ေခတ္ရဲတိုက္ႀကီးတစ္ခု ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ၿမိဳ႕ေလးပဲ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲလို႔ အေတြး၀င္မိေတာ့ ေနျဖစ္ေအာင္ေနၾကည့္လိုက္ဦးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း၊ အနားက ရြာတစ္ရြာမွာ ဂီတပြဲေတာ္တစ္ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်င္းပေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကားငွားလိုက္တာနဲ႔ သူမအေနနဲ႔ အဲဒီကို ေန႔တိုင္းသြားဖို႔ အခြင့္သာေနေတာ့တယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ယာယီေနဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ၿပီးသား အခန္းသန္႔သန္႔ေလးတစ္ခုကို ရွာေတြ႕တယ္၊ ၿမိဳ႕စြန္က ေတာင္ကုန္းတစ္ခုထိပ္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ သပ္ရပ္ႏွစ္လိုဖြယ္ အေဆာက္အဦတစ္ခုပဲ။ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူမ ပီယာႏိုေလ့က်င့္ႏိုင္မယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးပဲ။ အခန္းငွားခက ေစ်းေပါေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူမ အသံုးျပတ္တဲ့အခါတိုင္း အေဖ့ဆီက အျမဲတမ္း အကူအညီလွမ္းေတာင္းေနႏိုင္သားပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ မိရုလည္း ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ယာယီဘ၀ေလးတစ္ခု စတင္ခဲ့မိတယ္။ ဂီတပြဲေတာ္က ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြကို တက္တယ္၊ အနီးပတ္၀န္းက်င္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္၊ သိပ္မၾကာပါဘူး သူမမွာ အသိအကၽြမ္းတခ်ဳိ႕ ရလာတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ေကာ္ဖီဆိုင္ ေကာင္းေကာင္းေလးတစ္ခုေတြ႕လို႔ အဲဒီကို မၾကာခဏ သြားျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သူမအခန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ၿမိဳ႕ျပင္ဆီက အပန္းေျဖကစားကြင္းတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီပန္းျခံထဲမွာ ရဟတ္အႀကီးႀကီးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ဧရာမဘီးႀကီးေပၚမွာ တြဲလဲခိုေနတဲ့ တံခါးေပါက္ပါ ေရာင္စံုေသတၱာေလးေတြ၊ သူတို႔အကုန္လံုး ေကာင္းကင္ယံမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လည္ပတ္ေနၾကတယ္။ အထက္ကိုတက္ႏိုင္တဲ့ အျမင့္ဆံုးအမွတ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တြဲဆိုင္းေလးေတြဟာ ေအာက္ဘက္ဆီ ျပန္ၿပီး နိမ့္ဆင္းလာေလ့ရွိတယ္။ သဘာ၀က်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ရဟတ္ဆိုတာ ဘယ္ကိုမွ ခရီးမေရာက္ဘူး။ အထက္ကိုတက္တယ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္နိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ခရီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတဲ့အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုေၾကာင့္၊ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒါကိုပဲ သေဘာက်ႏွစ္သက္ေနၾကတယ္။

ညေနခင္းေတြဆို အဲဒီရဟတ္ႀကီးဆီမွာ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ မီးေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနတတ္တယ္။ အပန္းေျဖကစားကြင္း ပိတ္လို႔ တစ္ညအတြက္ရဟတ္ကို သိမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္မွ ဧရာမစက္၀ိုင္းဘီးႀကီးဟာ တစ္ညလံုး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနေလ့ရွိတာ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြကို အမွီလိုက္ႏိုင္ေအာင္ ၿပိဳင္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ မိရုကေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ေနမယ္၊ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ဂီတအစီအစဥ္ကို နားေထာင္မယ္၊ ၿပီး အထက္ေအာက္လႈပ္ရွားေနတဲ့ရဟတ္ႀကီးကို ထိုင္ရာကမထပဲ စိုက္ၾကည့္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ရဟတ္ႀကီးရဲ႕ သမိုင္း၀င္အထိမ္းအမွတ္ဆန္ဆန္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ဟိတ္ဟန္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနမယ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူမ အသိအကၽြမ္းျဖစ္သြားတယ္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ လက္တင္အမ်ဳိးသားဂိုက္မ်ဳိး။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ စလယ္ဆံုးေျပျပစ္တဲ့ ႏွာတံ၊ ဆံပင္နက္နက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔။ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာပဲ သူက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္လာတယ္။ ဘယ္ကလာတာလဲလို႔ အဲဒီလူက ေမးတယ္။ ကၽြန္မ ဂ်ပန္ကပါလို႔ သူမက ေျဖတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားစေျပာျဖစ္သြားၾကေတာ့တယ္။ သူ႔နာမည္က ဖွာဒီနန္ဒို၊ ဘာစီလိုနာကလာတယ္လို႔ သိရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ဒီၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာၿပီး အခုေတာ့ ပရိေဘာဂဒီဇိုင္းလုပ္ငန္းလုပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

သူစကားေျပာပံုကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ဟာသေလးေတြလည္း မၾကာမၾကာပါတယ္။ အတန္ၾကာ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ေျပာၾကၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ အဲဒီေကာ္ဖီဆိုင္မွာပဲ သူတို႔ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ သူက တစ္ကိုယ္တည္းသမား၊ ကြာရွင္းၿပီးသားလို႔ သူမ သိရျပန္တယ္။ ဘ၀သစ္စဖို႔ စပိန္ကေန ထြက္လာခဲ့တာလို႔ သူက မိရုကို ေျပာတယ္။ မိရုအေနနဲ႔ ဒီလူကို သိပ္သေဘာမေတြ႕လွဘူး။ သူ႔ဆီကို ျမွားဦးလွည့္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေငြ႕ကို သူမ အနံ႔ရတယ္။ လိင္ဆႏၵအရိပ္အေငြ႕တစ္ခုကိုလည္း ရွဴရႈိက္မိတယ္၊ ဒီအခ်က္က သူမကို ထိတ္လန္႔သြားေစတယ္။ အဲဒီေကာ္ဖီဆိုင္ ေရွာင္ဖို႔ သူမ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါနဲ႔ေတာင္မွ၊ ဖွာဒီနန္ဒိုနဲ႔ သူမ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား ထိပ္တိုက္တိုးေနမိတုန္းပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားသလဲဆိုရင္ ဒီလူဟာ ငါ့ေနာက္က လိုက္ေနသလားလို႔ေတာင္ သူမခံစားလာရတဲ့အထိပဲ။  ေလွ်ာက္ၿပီး အထင္မွားေနတာမ်ဳိးလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕က ေသးေသးေလးပဲ၊ လူတစ္ဦးတည္းကို မၾကာခဏ ဆံုေတြ႕တတ္တာ အဆန္းမွမဟုတ္ပဲ။ ေတြ႕တဲ့အႀကိမ္တိုင္းမွာ ဖွာဒီနန္ဒိုကေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးျပည့္ေအာင္ ျပံဳးျပၿပီး ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ဟန္နဲ႔ သူမကို ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိရုအေနနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ၿပီး မသက္မသာ ခံစားလာရေတာ့တယ္။ သူမဘာသာ ေအးခ်မ္းေနတဲ့ဘ၀ေလးမွာ ဖွာဒီနန္ဒိုဟာ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတစ္ခုလုိ႔ သူမ ျမင္လာမိတယ္။ ဂီတႏုတ္စ္စာရြက္တစ္ခုရဲ႕ အစပိုင္းမွာ ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ လင္းကြင္းသံတစ္ခုပါေနသလိုပဲ၊ သူမရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေႏြရာသီေလးမွာ အရိပ္ဆိုးတစ္ခုက မိုးသားလို အံု႔ဆိုင္းလာခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဖွာဒီနန္ဒိုဟာ အရိပ္ဆိုးႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ျမင္ရတဲ့ အစေလးတစ္ခုလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ဆီကေန သူမဘ၀ဆီ လာပူးကပ္ေနတဲ့ စိတ္တေစၦတစ္မ်ဳိးကို ခံစားလာရတယ္။ အလံုးစံုႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းၿပီး သပ္ရပ္လွပေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို အခုေတာ့ တစ္ယူသန္တစ္ေစာက္ကန္းသမားေတြရဲ႕ နယ္ေျမတစ္ခုလို သူမ ျမင္လာတယ္။ လူေတြက ေဖာ္ေရြၿပီး ၾကင္နာတတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အာရွမ်ဳိးႏြယ္ဆိုၿပီး သူမကို ခြဲျခားဆက္ဆံခ်င္တဲ့ မျမင္ရတဲ့ အာဃာတေတြရွိေနတယ္လို႔ သူမ ခံစားလာရတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ေသာက္မိတဲ့ ၀ိုင္ေတြေတာင္ မေကာင္းတဲ့အရသာေတြ ပါးစပ္ထဲစြဲက်န္ေနသလိုပဲ။ ၀ယ္လာတဲ့ အသီးအရြက္ေတြမွာ တီေကာင္ေတြပါလာတာ သူမ ေတြ႕လာရတယ္။ ဂီတပြဲေတာ္က ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြဟာလည္း ေပါ့ပ်က္ပ်က္အသံပဲထြက္ေနတယ္။ ဂီတထဲမွာလည္း သူမ စိတ္ကို ႏွစ္မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေတာ္ေလး သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္လို႔ ယူဆခဲ့တဲ့ သူမတိုက္ခန္းကိုေတာင္၊ အျပင္အဆင္ဆိုးရြားတဲ့ ေပတိေပစုတ္ေနရာတစ္အခုအျဖစ္ ျမင္လာမိေတာ့တယ္။ အရာအားလံုးဟာ အစဦးေတြ႕ျမင္ရတဲ့ အေပၚယံလႊာေတြ ေၾကြက်သြားသလိုပဲ။ နိမိတ္ဆိုးရဲ႕ အရိပ္ဟာ ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာေနတယ္။ အဲဒီက သူမ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ညအခ်ိန္မေတာ္က်ရင္ ဖုန္းသံ ျမည္လာလိမ့္မယ္၊ သူမက ေကာက္ကိုင္လိုက္မယ္။ "ဟဲလို" လို႔ ထူးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ဖက္က လိုင္းက်သြားမယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေတြပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ ဖွာဒီနန္ဒိုပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ သူမ ေတြးတယ္။ သူမမွာ သက္ေသေတာ့ မရွိဘူး။ သူမ ဖုန္းနံပါတ္ကို သူ ဘယ္လိုသိတာလဲ။ ဖုန္းက ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးအစားဆိုေတာ့ ပလပ္ဆြဲျဖဳတ္လိုက္လို႔လည္း မရဘူး။ အိပ္ရတာအဆင္မေျပျဖစ္လာတာနဲ႔ အိပ္ေဆးေတြ စတင္ေသာက္လာမိတယ္။ အစားစားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။

ဒီၿမိဳ႕က ထြက္သြားမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမကိုယ္တိုင္ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီၿမိဳ႕ကေန သယ္ထုတ္မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆက္ေနဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းရင္းေတြကို သူမ စာရင္းခ်ေရးၾကည့္တယ္။ တစ္လစာအိမ္လခ ရွင္းၿပီးသား၊ ဂီတပြဲေတာ္အတြက္လည္း လက္မွတ္၀ယ္ၿပီးသား။ ၿပီးေတာ့ ပဲရစ္မွာရွိတဲ့ သူမတိုက္ခန္းကိုလည္း ေႏြရာသီအတြက္ ျပန္အပ္ၿပီးသား။ အခုလိုမ်ဳိး ရုတ္တရက္ ထြက္သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါ့အျပင္ တကယ္တမ္းမွာ ဘာမွျဖစ္ေသးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕က်က် တစ္ခုခုထိခိုက္ေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း သူမကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ဆက္ဆံမေနဘူး။ ငါကပဲ အလြန္အကၽြံ အျဖစ္သည္းေနတာျဖစ္ရမယ္လို႔ သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးလိုက္တယ္။

ဒီေနရာမွာလာတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာ၊ တစ္ခုေသာ ညေနခင္းမွာေတာ့ သူမ ခါတိုင္းလိုပဲ အနားက စားေသာက္ဆိုင္ဆီကို ညစာစားဖို႔ထြက္ခဲ့တယ္။ ညစာစားၿပီးေတာ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအေနနဲ႔ လမ္းခပ္ေ၀းေ၀းေလွ်ာက္ၿပီး ေလညင္းခံၾကည့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေတြးေတြထဲ နစ္ေမ်ာရင္း တစ္လမ္းၿပီးတစ္လမ္း သူမ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကစားကြင္းတစ္ခုရဲ႕ ၀င္ေပါက္ကို ေရာက္လာတာ သိလိုက္ရတယ္။ ခ်ားရဟတ္တစ္ခုရွိတဲ့ ပန္းျခံပဲ။ ပြဲေစ်းတန္း သီခ်င္းသည္ေတြဆီက ျမဴးၾကြတဲ့ေတးသံေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ ကေလးေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။ လာေရာက္အပန္းေျဖသူအမ်ားစုကေတာ့ မိသားစုေတြပဲ၊ စုံတြဲ တစ္တြဲစႏွစ္တြဲစလည္း ပါတယ္။ သူမငယ္ငယ္တုန္းက အေဖက ကစားကြင္းတစ္ခုဆီေခၚသြားတာကို မိရု သတိရမိတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ေနတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ေတြ (Whirling Teacups) စီးေနတုန္း အေဖ့ရဲ႕ ဖ်င္ၾကမ္းကုတ္အက်ႌဆီကထြက္ေနတဲ့ ရနံ႔ကို အခုထိေတာင္ သူမ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ စီးေနတဲ့အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူမက အေဖရဲ႕ အက်ႌလက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆြဲဆုပ္ထားတယ္။ မိရုေလးအတြက္ေတာ့ အဲဒီရနံ႔ဟာ သူနဲ႔ေ၀းကြာလြန္းေနတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ရပ္၀န္းဆီက ရနံ႔တစ္ခုပဲ၊ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမႈရဲ႕ အမွတ္အသားပဲ။ သူမ အေဖ့ကို လြမ္းေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးနဲ႔၊ လက္မွတ္တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး သူမ ပန္းျခံထဲ၀င္လာခဲ့တယ္။ အထဲမွာ ပံုစံမတူညီတဲ့ ဆိုင္ခန္းေလးေတြနဲ႔ စင္ေတြ အမ်ားအျပားနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေအာင္ ရွိေနတယ္။ ေသနတ္ပစ္ကစားနည္း၊ ေျမြလမၸာယ္ျပပြဲ၊ ေဗဒင္ေဟာခန္း စသည္ျဖင့္။ ေဗဒင္ေဟာတဲ့သူကေတာ့ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ၊ ေရွ႕မွာ သလင္းေဘာလံုးတစ္လံုး ခ်ထားတယ္။ သူက မိရုကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး ေခၚလိုက္တယ္။ "မိန္းကေလး။ ဒီကိုလာပါဦး။ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမို႔လို႔ပါ။ မိန္းကေလးမွာ ကံၾကမၼာအေၾကာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္ေတာ့မယ္"
မိရုက အသာျပံဳးၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ 

ေရခဲမုန္႔၀ယ္ၿပီး၊ စားဖို႔အတြက္ ခုံတန္းတစ္ခုေပၚ သူမ ထိုင္လိုက္ရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ နံေဘးက အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ လူအုပ္ထဲကေန အေ၀းတစ္ေနရာကို သူမ ကင္းလြတ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ လူတစ္ေယာက္က သူမကို ဂ်ာမန္စကားနဲ႔ စကားလာေျပာတယ္။ အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္၊ လူေကာင္ေသးေသး၊ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔၊ ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားရင္ ၾကည့္ေကာင္းမယ့္ လူမ်ဳိး။ သူမက ေခါင္းကိုယမ္းလို႔ ျပံဳးျပၿပီး လက္ပတ္နာရီကို ညႊန္ျပလိုက္တယ္။ "ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတာ" လို႔ ျပင္သစ္လို ေျပာလိုက္တယ္။ သူမအသံက လိုတာထက္ပို က်ယ္သြားသလိုပဲ၊ သူမဆီက ထြက္လာတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ရဘူး။ အဲဒီလူက ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ မခ်ဳိမခ်ဥ္ျပံဳးၿပီး သူမကို လက္အသာျပလို႔ ထြက္သြားေတာ့တယ္။

မိရုက မတ္တပ္ျပန္ရပ္လိုက္ၿပီး အနီးအနားကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္က မွ်ားေပါက္ကစားေနလို႔ ေဘာလံုးေတြ ေဖာင္းခနဲေပါက္ေနတယ္။ ၀က္၀ံတစ္ေကာင္က လမ္းလွည့္ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ကျပေနတယ္။ "The Blue Danube Waltz" ပီယာႏိုသံကို ၾကားရတယ္။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာလည္ပတ္ေနတဲ့ ရဟတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ငါ့တုိက္ခန္းကို ရဟတ္ေပၚကေနၾကည့္လို႔ရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲလို႔ သူမ ရုတ္တရက္ အေတြးေပါက္သြားတယ္။ အျခားတစ္နည္းနဲ႔ေတာ့ သူမ မေတြးမိဘူး။ အဆင္သင့္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ မွန္ေျပာင္းေလးတစ္ခုလည္း သူမနဲ႔အတူ ပါလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ဂီတပြဲသြားကတည္းက အိတ္ထဲမွာ က်န္ေနတာ၊ သူမထိုင္ခံုက ေ၀းလြန္းလို႔ စင္ေပၚကို ျမင္ႏိုင္ေအာင္ မွန္ေျပာင္းေလး ေဆာင္သြားရတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပမယ့္ အားေကာင္းတဲ့ မွန္ေျပာင္းေလးပဲ။ ဒါေလးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ သူမ အခန္းဆီအထိ ျမင္ရေလာက္တယ္။
ရဟတ္ေရွ႕က ရံုဆီကို လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ သူမ ထြက္လာခဲ့တယ္။ "မၾကာခင္ ပိတ္ေတာ့မွာေနာ္" လို႔ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ အဘိုးႀကီးက သူမကို ေျပာတယ္။ ေခါင္းက ေအာက္ကိုငံု႔ထားၿပီး ဗလံုးပေထြးနဲ႔၊ သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနပံုမ်ဳိးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္ၿပီး "ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ၿပီးေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးအပတ္ပဲ၊ ဒီတစ္ပတ္ၿပီးရင္ ၿပီးသြားၿပီ"လို႔ ေျပာတယ္။ ေမးေစ့မွာ အျဖဴေရာင္အေမႊးအမွ်င္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြမွာ ေဆးရြက္ႀကီးေငြ႕ေတြ စြန္းေပေနတယ္။ သူက ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တယ္။ ေျမာက္ျပန္ေလရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ခတ္မႈ ခံထားရသလို အဘိုးႀကီးရဲ႕ ပါးျပင္ေတြက နီရဲေနတယ္။

"ရပါတယ္။ တစ္ပတ္ဆို ရပါၿပီ" လို႔ မိရုက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး စၾကၤန္ေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။ တက္ဖို႔ေစာင့္ေနတာ သူမ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမေတြ႕ရသေလာက္ အတြဲဆိုင္းေလးေတြမွာ လူမရွိသေလာက္ပဲ။ ေလထဲမွာ လည္ပတ္ေနတုန္း လြတ္ေနတဲ့ အတြဲဆိုင္းေလးေတြက ဟိုဘက္ဒီဘက္ ပ်င္းပ်င္းရိရိ ယိမ္းထိုးေနတယ္၊ ကမၻာႀကီးဟာ အဆံုးသတ္တစ္ခုဆီ သူ႔ဘာသာ တအိအိေခၚေဆာင္သြားသလိုမ်ဳိးပဲ။

အနီေရာင္အတြဲကေလးထဲ သူမက ၀င္လိုက္ၿပီး ခံုတန္းေပၚထိုင္လိုက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးထြက္လာၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ကေန ဂလန္႔ခ်လုိက္တယ္။ လံုျခံဳေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီးလုပ္တယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာမလိုဘူး။ ေရွးေခတ္သတၱ၀ါႀကီးတစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္အသက္၀င္လာသလို ရဟတ္က တက်ီက်ီျမည္သြားၿပီး အေပၚစတက္လာတယ္။ စီတန္းေနတဲ့ ဆိုင္ခန္းတြဲေတြ၊ ပြဲေစ်းဆီက အျပင္အဆင္ေတြက သူမရဲ႕ ေအာက္ဆီမွာ တျဖည္းျဖည္းက်ဳံ႕၀င္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၿမိဳ႕ဆီက မီးအလင္းေရာင္ေတြ သူမေရွ႕မွာ ေပၚလာတယ္။ ေရကန္က သူမရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ၊ အေပ်ာ္စီးေလွေတြဆီက မီးေရာင္ေတြ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ ညင္ညင္သာသာ အလင္းျပန္ေနတာ သူမ ျမင္ရတယ္။ ဟိုအေ၀းဆီက ေတာင္ေစာင္းေတြဆီမွာေတာ့ ရြာငယ္ေလးေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ အလင္းစက္ကေလးေတြ ျမင္ရတယ္။ ဒီအရာေတြအားလံုးရဲ႕ အလွေၾကာင့္ သူမရင္မွာ တင္းၾကပ္သြားတယ္။

ေတာင္ကုန္းထိပ္ဆီက သူမေနတဲ့ေနရာလည္း ျမင္ကြင္းမွာေပၚလာတယ္။ မိရုက မွန္ေျပာင္းကို လွည့္ၿပီး သူမတိုက္ခန္းကို ရွာလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရွာရ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ရဟတ္က ခပ္မွန္မွန္အရွိန္ႏႈန္းနဲ႔ ျမင့္သထက္ျမင့္လာတယ္။ ျမန္ျမန္ရွာမွျဖစ္မယ္။ မွန္ေျပာင္းကို ေရွ႕ေနာက္ လွည့္ၿပီး အသည္းအသန္ရွာေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေနရာမွာ ခပ္ဆင္ဆင္အေဆာက္အဦေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ ရဟတ္က ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္လာၿပီးလို႔ ျပန္ဆင္းေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမေနတဲ့ အေဆာက္အဦကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမမွတ္မိတာထက္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိုမ်ားေနသလိုပဲ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေႏြေလညင္းကို ခံခ်င္လို႔ ျပတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူမက မွန္ေျပာင္းကို ျပတင္းေပါက္တစ္ခုက တစ္ခုစီ ေရြ႕လ်ားၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ညာဘက္ကေရရင္ ဒုတိယေျမာက္ တတိယထပ္ တိုက္ခန္းကို ခ်ိန္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟတ္က ေျမေပၚကို ေရာက္လုနီးေနၿပီ။ အျခားအေဆာက္အဦေတြရဲ႕ နံရံေတြက ျမင္ကြင္းမွာ ေပၚလာတယ္။ ကပ္သီးေလးပဲ၊ ေနာက္ထပ္စကၠန္႔အနည္းငယ္သာ အခ်ိန္ရရင္ သူမေနရာကို ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာ။

ရဟတ္က ေျမျပင္ကို ဆင္းသက္လာတယ္၊ ပိုၿပီးေတာင္ ေႏွးသြားေသးတယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ သူမ ျပင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တံခါးက တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ဘူး။ ဟုတ္သားပဲ၊ အျပင္က ဂလန္႔ခ်ထားတာပဲ။ လက္မွတ္ရံုထဲက အဖိုးႀကီးကို သူမ ရွာၾကည့္ေပမယ့္၊ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရဘူး။ လက္မွတ္ရံုထဲမွာ မီးေရာင္မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚဖို႔ လုပ္လိုက္ေပမယ့္ အနားမွာ လွမ္းေခၚစရာလူလည္း တစ္ေယာက္မွ ရွိမေနဘူး။ ရဟတ္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အေပၚျပန္တက္လာတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္လို႔လား၊ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္တာလဲလို႔ သူမ ေတြးလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီး အိမ္သာထသြားၿပီး အခ်ိန္မွတ္တာ မွားသြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ သူမ ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္စီးရေတာ့မွာပဲ။

ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲလို႔ သူမ ေတြးလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးေမ့ေတာ့ သူမ ေနာက္တစ္ပတ္ အလကားထပ္စီးခြင့္ရမယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူမ တုိက္ခန္းကို ေတြ႕ႏိုင္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္နားမွာ မ်က္ႏွာကို မခြာတမ္းကပ္ထားလိုက္တယ္။ ရွိႏိုင္တဲ့ေနရာ အနီးတစ္၀ိုက္ကို ပထမအႀကိမ္ကတည္းက သိထားလို႔ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူမအခန္းကို အမိဖမ္းဖို႔ လြယ္ကူသြားၿပီ။ ျပတင္းေပါက္က ပြင့္ေနၿပီး မီးေတြလည္း ဖြင့္ထားတယ္။ အေမွာင္ခန္းထဲ ျပန္လာရတဲ့အျဖစ္ကို သူမ မုန္းတယ္၊ ညစာစားၿပီး အိမ္ကို တန္းျပန္မယ္လို႔ ပထမစီစဥ္ထားခဲ့တာ။
အေ၀းတစ္ေနရာကေန ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ အျပစ္မကင္းသလို သူမ ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါမွအဲဒီမွာ မရွိပဲလို႔ သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးလိုက္တယ္။ တကယ္လည္း မရွိပါဘူး။ စားပြဲေပၚမွာ ဖုန္းရွိေနတယ္။ အဲဒီဖုန္းဆီကို ဒီကေန ေခၚလိုက္လို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္။ စားပြဲေပၚမွာ သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္လည္း ရွိေနတယ္၊ ဒီကေန အဲဒီစာကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ သူမ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ သူမ ဘယ္ျမင္ႏိုင္မလဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဟတ္ဟာ အျမင့္ဆံုးေနရာကိုေရာက္လာၿပီး ေအာက္ကို ျပန္နိမ့္ဆင္းစျပဳလာတယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ အတြဲဆိုင္းေလးက လူးသြားလို႔ နံရံကို သူမ ပုခံုးနဲ႔တိုက္မိၿပီး မွန္ေျပာင္းလည္း ေအာက္ကိုလြတ္က်လုမတတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရဟတ္ရဲ႕ စက္သံလည္းရပ္သြားၿပီး၊ အရာအားလံုးဟာ ကမၻာပ်က္ႀကီးတစ္ခုလို တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ လႊမ္းျခံဳသြားတယ္။ သူမ ၾကားေနရတဲ့ ျမဴးၾကြတဲ့ ေနာက္ခံေတးဂီတလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။ ေအာက္ေျခက ရံုကေလးေတြဆီ က မီးအေတာ္မ်ားမ်ား မွိတ္သြားၿပီ။ သူမ ဂရုတစိုက္နားစြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ေလတိုးသံခပ္တိုးတိုးကလြဲၿပီး ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈအတိ။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြရဲ႕ ေအာ္သစ္သံေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ပထမေတာ့ ဘာျဖစ္သြားလဲ သူမ စဥ္းစားၾကည့္လို႔မရဘူး။ ခဏၾကာေတာ့မွ အေတြး၀င္လာတယ္။
အဲဒါကေတာ့ သူမ တစ္ေယာက္တည္းစြန္႔ပစ္ခံထားရၿပီ ဆိုတာပဲ။

တစ္၀က္ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီ ေခါင္းညြတ္ၿပီး ေအာက္ကို သူမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ႀကီးမွာ ေရာက္ေနမွန္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ အျပင္ကို ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ မိရုစဥ္းစားလိုက္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မၾကားေလာက္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနတယ္။ သူမက အျမင့္ႀကီးမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူမ အသံကလည္း တိုးလြန္းတယ္။

ဟိုအဘိုးႀကီးက ဘယ္ေရာက္သြားရတာလဲ။ အရက္သြားေသာက္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာအေရာင္အဆင္း၊ သူ႔ အသက္ရႈသံ၊ သူ႔ အသံေလးေလး၊ ဒါေတြအားလံုးကိုေထာက္ရင္ အရက္သမားဆိုတာ သံသယရွိစရာ မလိုဘူး။ ငါ့ကို ရဟတ္ေပၚတင္ထားတာ ေမ့သြားၿပီး စက္သတ္လိုက္တာျဖစ္ရမယ္။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို သူ အရက္ဘားတစ္ခုခုမွာ ဘီယာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်င္ေလးေသာက္ၿပီး ဒူးနမ့္ေနတာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒီထပ္ပို မူးလာၿပီး သူလုပ္ထားခဲ့တာသူ ေမ့သြားေတာ့မွာပဲ။ မိရု ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကိုက္လိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္ေန႔လယ္အထိ ဒီေနရာကေန ငါ ထြက္သြားလို႔ရခ်င္မွရေတာ့မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ညေနအထိေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကစားကြင္းက ဘယ္အခ်ိန္ဖြင့္တာလဲ၊ ဒါကို သူမ မသိဘူး။

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘေလာက္စ္အက်ႌေလးနဲ႔ ခ်ည္သားစကပ္တိုေလးပဲ မိရု၀တ္လာမိတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ဆိုေပမယ့္ ဆြစ္ဇာလန္ရဲ႕ညခ်မ္းဟာ ေအးစိမ့္ေနတယ္။ ေလက ၾကမ္းလာတယ္။ ေအာက္ကျမင္ကြင္းကို ျမင္ရဖို႔ ျပတင္းေပါက္ကေန ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေခါင္းထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုနက ထပ္ေတာင္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ပိုနည္းသြားၿပီ။ ကစားကြင္းတစ္ခုရဲ႕ တစ္ေန႔တာအစီအစဥ္ေတြၿပီးဆံုးလို႔ အားလံုးအိမ္ျပန္သြားၾကၿပီ။ လံုျခံဳေရးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ တစ္ေနရာမွာ ရွိရမယ္။ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွဴလို႔ သူမ အဆုပ္ေတြကို အစြမ္းကုန္ျဖစ္ညွစ္ၿပီး အကူအညီေအာ္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နားစြင့္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ၊ ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေအာ္ၾကည့္တယ္။ တံု႔ျပန္သံမၾကားရဘူး။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Sputnik Sweetheart by Haruki Muraki မွ ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Image: www.gammemagie.com