ဒါကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး မိတ္ေဆြေတြျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းပဲ။ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ေတြဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ တစ္က်ိတ္တည္းတစ္ဉာဏ္တည္း ျဖစ္သြားတတ္တာခ်ည္းပဲ။ ပံုမွန္အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက အရက္ဘားအမ်ားအျပားကို သူတို႔ ေရာက္ျဖစ္ၾကတယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေရေရရာရာမရွိဘဲ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ေသာက္ဖို႔စားဖို႔ကိစၥသက္သက္ပဲ အျမဲတမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တစ္ခါမွ ထမင္းလက္ဆံု အတူတူမစားဖူးဘူး။ သူတို႔ေပါင္းသင္းမိတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ အရက္ဘားေတြမွာေရာင္းတဲ့ မုန္႔ေတြကိုပဲ တာကာသွ်ဴကီ စားေနတာ ကာဖုကု ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလူ ပံုမွန္ထမင္းဟင္းေရာ စားရဲ႕လားမသိဘူးလို႔ ကာဖုကုေတြးမိတဲ့အထိပဲ။ တစ္ခါတေလ ဘီယာေသာက္တာကလြဲလို႔ တာကာသွ်ဴကီက ၀ီစကီကိုပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲေသာက္ေလ့ရွိတယ္၊ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေမာ့လ္၀ီစကီတံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။
သူတို႔စကား၀ိုင္းက အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ စံုတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကာဖုကုမိန္းမ ေသတဲ့အေၾကာင္းဆီပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ မပ်က္မကြက္ျပန္ေရာက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ သူတို႔လင္မယားအတူတကြရွိေနတုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြကို ကာဖုက ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို တာကာသွ်ဴကီက စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတတ္တယ္၊ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြကို တိတ္တဆိတ္ ခိုးယူသိမ္းဆည္းေနပံုမ်ဳိးနဲ႔။ ကာဖုကုကေတာ့ စိတ္မရွိပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြေျပာျပရတာ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္။
တစ္ညေနေတာ့၊ နဲဇုျပတိုက္အေနာက္က လမ္းၾကားတစ္ခုမွာရွိတဲ့ လူသူသတိမထားမိတဲ့ အေဆာက္အဦတစ္ခုမွာ သူတို႔ သြားေသာက္ၾကတယ္။ အသက္ေလးဆယ္၀န္းက်င္၊ တိတ္တဆိတ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ဘားပဲ။ အညိဳေရာင္ေၾကာင္ပိန္ေလးတစ္ေကာင္က အရက္စင္ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ အိပ္ေနတတ္တယ္၊ သူက လမ္းေဘးကေန လာေနတာပါ။ စားပြဲထိုးက ဓာတ္ျပားစက္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းဂ်က္ဇ္ဂီတ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ တာကာသွ်ဴကီေရာ ကာဖုကုပါ ဒီပတ္၀န္းက်င္အေငြ႕အသက္ကို သေဘာက်လို႔ ဒီကို အတူတူ မၾကာခဏ လာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္လဲမသိဘူး၊ သူတို႔ ဒီေနရာကိုလာတိုင္း မိုးအျမဲရြာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတစ္ခါလည္း ျပကၡဒိန္ကက်လာသလို မိုးေျပးေလး အျပင္မွာ ရြာလာတယ္။
"သူက တကယ့္ကို အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပဲ" လို႔ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း တာကာသွ်ဴကီက ေျပာလိုက္တယ္။ လူလတ္ပိုင္းေရာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္အတြက္ဆို၊ သူ႔လက္ေတြက လွတဲ့ဘက္ကိုေရာက္တယ္၊ အေရးေၾကာင္းေတြ မျမင္ရဘဲ လက္သည္းေတြကိုလည္း ေသေသသပ္သပ္ တိရိထားတယ္။
"သူ႔လို အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူရွိခြင့္ရခဲ့တာ၊ အတူေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာ ခင္ဗ်ားေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့မွာပဲ"
"အင္း။ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈမွာလည္း သူ႔အႏၱရာယ္နဲ႔ သူ ရွိခဲ့တာပဲ"
"ဘယ္လိုအႏၱရာယ္မ်ားတုန္း"
ကာဖုကုက သူ႔အရက္ခြက္ကို မ,လိုက္ၿပီး အထဲက ေရခဲတံုးႀကီးႀကီးကို ေပ်ာ္သြားေအာင္ လွည့္ေနတယ္။ "တစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဆံုးရႈံးသြားခ်င္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္။ အဲဒီအေတြးနဲ႔တင္ပဲ ရင္ဘတ္ထဲမွာ နာလာရတယ္"
"အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ အျပည့္အ၀နားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ နားလည္ႏိုင္တာလဲ"
"ေၾသာ္...." တာကာသွ်ဴကီက စကားမမွားေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေနတယ္။ "ခင္ဗ်ားမိန္းမလို အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးသြားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕တာမ်ဳိးကိုေပါ့"
"ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အၾကံဳအရေတာ့ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား"
"ဟင့္အင္း မဟုတ္ပါဘူး" သူက မွတ္ဉာဏ္ထဲရွိသမွ် ယမ္းထုတ္လိုက္သလို ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါလိုက္တယ္။ "ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ေတြးၾကည့္ႏိုင္တာမ်ဳိးကိုး"
ကာဖုကုက ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ စကားစ ၾကာႏိုင္သမွ်ၾကာေအာင္ ျပတ္သြားဖို႔ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္တယ္။
"'ဒါေပမဲ့ ဇာတ္အားလံုးသိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့၊ သူ႔ကိုဆံုးရႈံးလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးအဆံုးမသတ္ခင္အထိ သူမေသခင္ေနာက္ဆံုးတစ္ပတ္မွာ တစ္ရစ္ခ်င္းဆံုးရႈံးေနရတာပဲ။ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ တေရြ႕ေရြ႕တိုက္စားသြားသလို၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အျမစ္ကကၽြတ္ၿပီး ေရနဲ႔အတူေမ်ာပါသြားသလို။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားနားလည္ပါ့မလား ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္ထင္ပါတယ္"
"ဟင့္အင္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး" လို႔ ကာဖုကု စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္တယ္။
"အခက္ခဲဆံုးကိစၥက...." ကာဖုက ေျပာလိုက္တယ္။ "သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ၊ သူရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သူေသသြားၿပီဆိုေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္လံုး အဲဒါကို ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္က ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ေသတၱာငယ္တစ္ခုလိုပဲ။ သတိရတဲ့အခါတိုင္း၊ အဲဒါက အျပင္ပန္းနာက်င္မႈအျဖစ္ေတာင္ ေရာက္လာတယ္"
တာကာသွ်ဴကီက ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနတယ္။
"ဒါေပမဲ့ ကာဖုကုရဲ႕..၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျပည့္အ၀နားလည္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မလြယ္ဘူး"
"ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး အတူတူေနလာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတာ္နီးစပ္ခဲ့ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ လင္မယားအျဖစ္နဲ႔ေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႔ပါ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲေတာ့မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလင္းကြယ္အမွတ္တစ္ခုနဲ႔ အျမဲတမ္း ရွင္သန္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္"
"အလင္းကြယ္မွတ္..ဟုတ္လား" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ေမးလိုက္တယ္။
"သူမဆီက အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိလွ်မ္းေနခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ရွိေနၿပီး ဘာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အရာေပါ့"
တာကာသွ်ဴကီက သူ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္တယ္။ ေသာက္လက္စခြက္ကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲထိုးကို ေနာက္တစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္" တာကာသွ်ဴကီက ေျပာတယ္။
ကာဖုကုက တာကာသွ်ဴကီကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အၾကည့္ကို တာကာသွ်ဴကီက ခဏျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိတာလဲ" ကာဖုကုက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေမးလိုက္တယ္။
တာကာသွ်ဴကီအတြက္၊ ၀ီစကီေရခဲသက္သက္ပဲပါတဲ့ ခြက္နဲ႔ ခြက္ေအာက္ခံကို ယူၿပီး စားပြဲထိုးျပန္ေရာက္လာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိတာလဲ" စားပြဲထိုးထြက္ခြာသြားၿပီးေတာ့ ကာဖုကုက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
ေမးခြန္းကို တာကာသွ်ဴကီ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ အရိပ္တစ္ခု အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားတယ္။ တာကာသွ်ဴကီတစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ရေတာ့မလဲ မသိေတာ့တာျဖစ္မယ္လို႔ ကာဖုကု ယူဆလိုက္တယ္။ ကိုယ့္အေပၚပိေနတဲ့ ၀န္ထုပ္ကို ဖယ္ရွားဖို႔ အသည္းအသန္လိုအပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ အဆံုးမွာေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။
"မိန္းမတစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အတိအက်နားမလည္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက ဘယ္မိန္းမအတြက္မဆို မွန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒါ ခင္ဗ်ားမွာပဲရွိတဲ့ အလင္းကြယ္မွတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အလင္းကြယ္မွတ္တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ရင့္ရင့္သီးသီးဆံုးျဖတ္ဖို႔ မသင့္ပါဘူး"
တာကာသွ်ဴကီေျပာသမွ်ကို ကာဖုကု စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ားဟာက ေယဘုယ်သေဘာျခံဳေျပာသလို ျဖစ္ေနတုန္းပဲ"
"မွန္ပါတယ္" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ၀န္ခံတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာေနတာက ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမအေၾကာင္းေလ။ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ေယဘုယ်သေဘာျခံဳၿပီးမေျပာရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့"
တာကာသွ်ဴကီက ခဏေလာက္ ၿငိမ္ေနတယ္။
"ခင္ဗ်ားမိန္းမဟာ တကယ့္ကို အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့အမ်ဳိးသမီးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသမွ်က၊ ခင္ဗ်ားသိတာထက္ အပံုတစ္ရာပံုတစ္ပံု မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ သူ႔လိုအမ်ဳိးသမီးမ်ဳိးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘ၀ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အတူရွိခြင့္ရခဲ့တာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆပဲ။ ဒါေပမဲ့၊ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္နားလည္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ထင္၊ အဲဒီလူကို ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္လို႔ထင္ထင္၊ သူ႔ႏွလံုးသားထဲကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ ႀကိဳးစားၾကည့္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ နာက်င္ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုယ္ပဲ ျမင္ႏိုင္မယ္၊ ဒါေတာင္မွ တကယ္ဆႏၵရွိၿပီး၊ တကယ္အားထုတ္မွပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သီးသန္႔ရပိုင္ခြင့္က သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွိေနလိမ့္။ တျခားလူေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတြင္းက်က်နဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ၾကည့္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကို ေျပာတာပါ"
ဒီစကားသံေတြဟာ ကာဖုကုေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူဆီက ဆိုတာထက္၊ သူ႔ရဲ႕ နက္ရႈိင္းတဲ့ အတြင္းအက်ဆံုးတစ္ေနရာက ေပၚထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ခဏမွာ၊ အရင္က ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္သြားၿပီး သူ႔စိတ္၀ိဉာဥ္ဆီကေန ဒီစကားလံုးေတြ အသံျမည္လာသလိုပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တာကာသွ်ဴကီ သရုပ္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါမ်ဳိး သူ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကာဖုကုက တာကာသွ်ဴကီရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီအႀကိမ္မွာေတာ့ တာကာသွ်ဴကီက သူ႔ကို တည့္တည့္ပဲ ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အမ်ဳိးသားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္မွာရွိတဲ့ တစ္ခုခုကို တျခားတစ္ေယာက္က အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး အၾကည့္ကို ရုပ္သိမ္းလို႔ အျခားတစ္ဖက္ လွည့္လိုက္တယ္။
လူခ်င္းခြဲတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ေနာက္တစ္ခါ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။ အျပင္မွာ မုိးဖြဲေလးေတြ က်ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ တာကာသွ်ဴကီရဲ႕ အုန္းခြံေရာင္မိုးကာအက်ႌကိုၾကည့္ရင္း ကုဖုကု အေတြးထဲနစ္ေမ်ာေနတယ္။ အရင္တစ္ခါလိုပဲ သူ႔ရဲ႕ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးကို ျဖန္႔လိုက္တယ္။ သူ႔အေတြးကို အစျပန္ေဖာ္လိုက္တယ္၊ "ဒီလက္ဖ၀ါးေတြက ငါ့မိန္းမရဲ႕ အ၀တ္မဲ့ကိုယ္ခႏၶာကို ပြတ္သပ္ခဲ့တာ"
အဲဒီအေတြးေနာက္မွာ အျမဲတမ္း ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္လာေလ့ရွိတဲ့ တင္းၾကပ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ေပၚမလာဘူး။ ကာဖုကု သူ႔ဘာသာေတြးေနမိတယ္။ "ဒါ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြဟာ ျဖစ္တတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမကိုယ္ခႏၶာပဲမဟုတ္လား၊ အခုေတာ့လည္း အရိုးနဲ႔ျပာပဲ ျဖစ္သြားတာပဲမဟုတ္လား။ ဒီထက္ပိုအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါက ငါ့ရဲ႕ အလင္းကြယ္မွတ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ငါတို႔အားလံုး အဲဒီအလင္းကြယ္မွတ္နဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ေနၾကရတာမဟုတ္ဘူးလား"
တာကာသွ်ဴကီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြက ကာဖုကုနားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးေနေတာ့တယ္။
*****
"ရွင္သူနဲ႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တာလား" ေရွ႕က ကားတန္းကိုၾကည့္ရင္း မီဆာ့ခိက ေမးလိုက္တယ္။
"တစ္လႏွစ္ခါေလာက္ အရက္အတူေသာက္ၾကရင္း၊ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေအာင္ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္ သူ႔ကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူက ဖုန္းေခၚပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ပစ္ထားလိုက္တယ္၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ သူ႔နံပါတ္မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ဖုန္းထပ္မေခၚေတာ့ဘူး"
"ထူးဆန္းတယ္လို႔ သူ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့"
"ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့"
"ရွင့္ေၾကာင့္ သူ နာက်င္သြားလား မသိဘူး"
"အဲဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္"
"ရွင္က ဘာလို႔ သူနဲ႔ ဆက္မေတြ႕ေတာ့တာလဲ"
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္သရုပ္ေဆာင္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့လို႔ေပါ့"
"ဆိုလိုတာက၊ ရွင္ သရုပ္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့တဲ့အတြက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာလား"
"အဲဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ဘာမ်ားလဲ"
ကာဖုကုက ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မီးမညွိထားတဲ့ စီးကရက္ကို တပ္ထားရင္း ကာဖုကုဘက္ကို မီဆာ့ခိက ဖ်ပ္ခနဲၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆို ေသာက္ေလ" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ဘယ္လို"
"ေသာက္ခ်င္ရင္ မီးညွိလိုက္လို႔ ေျပာတာ"
"အမိုးဖြင့္ထားတယ္ေလ"
"ရပါတယ္"
အမိုးကို ခ်လိုက္ၿပီး ကားမွာပါတဲ့ စီးကရက္မီးညွိပစၥည္းေလးနဲ႔ မီဆာ့ခိက သူမ မာဘိုရိုကို မီးညွိလိုက္တယ္။ အေငြ႕ေတြကို ရႈိက္လိုက္တုန္း သူမမ်က္၀န္းေတြက ေက်နပ္မႈနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္။ ခဏၾကာၿပီးမွ အေငြ႕ေတြကို ခပ္ေျဖးေျဖးေလး ျပတင္းေပါက္ဆီကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
"ေဆးလိပ္ေသာက္တာ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ေနာ္၊ မင္းသိရဲ႕လား" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒီလိုေျပာမယ္ဆိုရင္၊ ဘ၀ကလည္း အသက္အႏၱရာယ္ရွိတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
ကာဖုကုက ျပံဳးလိုက္တယ္။ "ဟုတ္ပါတယ္"
"ရွင္ျပံဳးတာကို ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးတာပဲ" လို႔ မီဆာ့ခိက ေျပာလိုက္တယ္။
သူမေျပာလိုက္တာက မွန္ႏိုင္တယ္လို႔ ကာဖုကု ေတြးေနမိတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ကလြဲလို႔ သူ မျပံဳးျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ့္ကို ၾကာခဲ့ၿပီ။
"ကိုယ္ ေျပာဖို႔ စဥ္းစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မင္းက ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ။ နည္းနည္းေလးမွ ရုပ္မဆိုးပါဘူး"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့အမ်ဳိးအစားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုနီယာလိုေလ.."
ၾကက္ေသေသသြားၿပီး၊ ကာဖုကုက မီဆာ့ခိဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ "မင္းက Uncle Vanya ကို ဖတ္ဖူးတာလား"
ေန႔တိုင္း ရွင္ အဲဒါကို အသံထြက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖတ္ေနခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္လည္း ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ဳိးလဲဆိုတာ သိခ်င္လာတာေပါ့။ ကၽြန္မလည္း စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္" လို႔ မီဆာ့ခိက ေျပာလိုက္တယ္။
"အိုး။ ဆြဲေဆာင္မႈမရွိတာဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္လဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ရုပ္ဆုိးၿပီး ငါဘာလို႔ ေမြးလာရတာလဲ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ကံဆိုးရတာလဲ။ ဒီစာသားေတြအရဆိုရင္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး"
"အလြမ္းဇာတ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ အိုး ဘုရားေရ၊ ငါ့အသက္က ေလးဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ထိ ေနရႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့၊ ငါ့ေရွ႕မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ တစ္သက္လံုးလိုပဲ။ ဒီဆယ့္သံုးႏွစ္ကို ငါ ဘယ္လိုမ်ား ျဖတ္သန္းရပါ့မလဲ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အဲဒီ ဆယ့္သံုးႏွစ္ျပည့္သြားေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြရဲ႕သက္တမ္းက ၆၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ဒီေန႔လိုေခတ္မ်ဳိးမွာ မေမြးခဲ့တာ Uncle Yanya ကံေကာင္းပါတယ္"
"ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္။ ရွင္က ကၽြန္မအေဖနဲ႔ အသက္အတူတူေလာက္ရွိမယ္"
ကာဖုကုက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ကက္ဆက္ေခြေတြကို ေကာက္ယူၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကို ရွာေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့၊ ဘာမွမဖြင့္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနတယ္။ မီဆာ့ခိက မီးညွိထားတဲ့စီးကရက္ကို သူမ ဘယ္ဘက္လက္ဆီေျပာင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ထုတ္ထားလိုက္တယ္။ ကားတန္းက ေရြ႕စျပဳေနၿပီ။ မီဆာ့ခိက သူ႔လက္ကို အတြင္းထဲျပန္သြင္းလိုက္ၿပီး၊ ဂီယာကို လက္ႏွစ္ဖက္လံုးသံုးၿပီး ေျပာင္းလိုက္တယ္။ စီးကရက္ကိုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းမွာ တပ္ထားလိုက္တယ္။
"အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာ့၊ အဲဒီလူကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အျပစ္ျပန္ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားေနခဲ့တာ" ကာဖုကုက ၀န္ခံလိုက္တယ္။
"တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊ ဒီလူက ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ အိပ္ခဲ့တဲ့လူပဲ" ကာဖုကုက ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြကို ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။
"အျပစ္ေပးဖို႔..ဆိုတာ.."
"တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သူ႔ကို ခံစားရေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ္ ၾကံစည္ခဲ့ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဟန္ေဆာင္ၿပီး သူ သတိလစ္သြားမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း၊ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေပါ့"
ဒီစကားၾကားေတာ့ မီဆာ့ခိက မ်က္ေမွာက္ကုပ္သြားတယ္။ "ဘယ္လိုအားနည္းခ်က္မ်ဳိးလဲ"
"အဲဒီအဆင့္ထိ မေရာက္လိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူက ေသာက္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အကာအကြယ္မဲ့ေနတတ္တဲ့လူစားမ်ဳိး။ ဒီေတာ့ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ေတြ႕မွာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ လူမႈေရးဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္မယ့္ ျပႆနာတစ္ခုခု ဖန္တီးလိုက္ဖို႔ လြယ္တယ္။ အဲဒီလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကြာရွင္းတဲ့အခါ သူ႔သားေလးကို သူအုပ္ထိန္းခြင့္ရဖို႔ ခက္သြားမွာေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနကို သူ႔အေနနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမွာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္မထူႏိုင္ေတာ့တာေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္"
"ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား"
"အင္း။ ဟုတ္တယ္"
"ဆိုေတာ့ သူက ရွင့္မိန္းမနဲ႔အိပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ရွင္က ျပန္ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တယ္ေပါ့"
"ကလဲ့စားရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ မသိဘူး၊ ျဖစ္ေနတာကို ပံုေဖာ္မျပတတ္ဘူး။ ပံုေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိရင္လည္း နာက်င္လာတယ္။ ေကာင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမ တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲရွိေနတဲ့ ပံုရိပ္ကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သက္သာေအာင္ မရုန္းထြက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအေတြးက ထြက္မသြားဘူး၊ တေစၦတစ္ေကာင္လို အခန္းေထာင့္တိုင္းကေန ကိုယ့္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈေနတယ္။ အစကေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီခံစားခ်က္လည္း အခ်ိန္နဲ႔အတူ လြင့္ပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ ပိုၿပီးေတာင္ အားေကာင္းလာတယ္။ အတြင္းထဲမွာ မီးတစ္စလို ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ အဲဒီအရာကို ကုိယ့္အေနနဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔လိုတယ္"
သူ႔သမီးေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဘာလို႔ ၀န္ခံေနမိပါလိမ့္လို႔ ကာဖုကု ေတြးမိသြားတယ္။ စကားစလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရပ္မပစ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
"အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔၊ ရွင္က သူ႔ကို အျပစ္ေပးခ်င္တယ္ေပါ့" လို႔ မီဆာ့ခိက ေမးလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါေပမဲ့ ရွင္တကယ္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
သူ႔စကားၾကားေတာ့ မီဆာ့ခိ စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုပဲ။ စီးကရက္ကို ခပ္တိုတိုစုပ္ယူလိုက္ၿပီး မီးမသတ္ဘဲ ျပတင္းေပါက္က ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ပစ္ခ်ေလ့ရွိတယ္ ထင္တယ္။
"ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုအေရာက္မွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုေျခာက္ေနတဲ့ တေစၦဟာ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ မီးစလိုထိုးေနတဲ့ ေဒါသကလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေဒါသမဟုတ္ပဲ တျခားခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ၊ ေသခ်ာမသိဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေပ်ာက္သြားတာ ရွင္၀မ္းသာသင့္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ဟိုလူ႔ကို ရွင္ နာက်င္ေအာင္ လုပ္မိေတာ့မွာမဟုတ္လား"
"အင္း၊ ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒါေပမဲ့ ရွင့္မိန္းမ ဘာေၾကာင့္ တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူနဲ႔မွ၊ အတူအိပ္ခ်င္ခဲ့ရတာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ရွင္ မသိခဲ့ဘူးမဟုတ္လား"
"မသိခဲ့ဘူးထင္တယ္။ ပုစၦာကေတာ့ အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး။ သူက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔အျပံဳးကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ေတာ့ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမေသတယ္လို႔ၾကားေတာ့ သူ တကယ္ကို အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကို လာလည္ခြင့္မရတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နာက်င္ခဲ့ပံုပဲ။ ကိုယ္သူ႔ကို သေဘာမက်ဘဲမေနႏိုင္ပါဘူး၊ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းအရင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထားဖို႔ေတာင္ မခက္ခဲပါဘူး"
ကာဖုကုက ခဏရပ္လိုက္ၿပီး၊ အမွန္တရားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္မယ့္ စကားလံုးကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရွာေဖြေနလိုက္တယ္။
"ဒါေပမဲ့ တဲ့တဲ့ေျပာရရင္ေတာ့၊ ဒီလူ႔မွာက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လို႔ ေခၚရမွာမ်ဳိး သိပ္မရွိဘူး။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္။ ရုပ္ေျဖာင့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေလးစားမႈရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိသာတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနတဲ့ ဒုတိယတန္းစားသရုပ္ေဆာင္။ တျခားတစ္ဖက္မွာက်ေတာ့၊ ကိုယ့္မိန္းမဟာ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပၿပီး ခံစားႏိုင္စြမ္းျမင့္မားတဲ့ မိန္းမမ်ဳိး။ ျပႆနာေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိခ်ဥ္းကပ္ အေျဖရွာႏိုင္တဲ့လူစားမ်ဳိး၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့ လူစားမ်ဳိး။ ဒါေတြအားလံုးကို ဆန္႔က်င္ၿပီး၊ ဒီလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္လူနဲ႔ အတူအိပ္ဖို႔ ဘာက သူ႔ကို သိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္သြားခဲ့တာလဲ။ အဲဒီလိုေတြးမိတိုင္း ေဘးနားမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္ေနသလို ခံစားရတယ္"
"တစ္နည္းအားျဖင့္၊ အဲဒါက ရွင့္ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္တဲ့ ေစာ္ကားမႈတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလား။ ရွင္ အဲဒီလို ေတြးမိလား"
ခဏေလာက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး၊ ကာဖုကုက အဲဒီျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ၀န္ခံလိုက္တယ္။ "အင္း အဲဒီလိုမ်ဳိး သိပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
"ကာဖုကု။ ရွင့္မိန္းမ အဲဒီလူကို ႀကိဳက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မ လံုး၀မထင္ဘူး" မီဆာ့ခိက တဲ့တဲ့ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒါက သူ အဲဒီလူနဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းပဲ"
အေ၀းရႈေမွ်ာ္ခင္းတစ္ေနရာကေန ေငးၾကည့္ေနသလို ကာဖုကုက မီဆာ့ခိကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေလကာမွန္ေပၚက မိုးေရစက္အနည္းငယ္ကို သုတ္ဖို႔ သူမက ၀ိုက္ပါကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အသစ္တပ္ထားတဲ့ ၀ိုက္ပါေတြက မွန္သားျပင္ေပၚမွာ တကၽြီကၽြီျမည္ေနတာ၊ ကေလးေလးေတြ ဂ်ီက်ၿပီး ငိုေနသလိုပဲ။
"အဲဒါဟာ ဘယ္မိန္းမဆို လုပ္မိမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးေပါ့" လို႔ မီဆာ့ခိက ထပ္ေျပာတယ္။
ကာဖုကုဆီက အသံထြက္မလာဘူး။
"ဒါဟာ လူေတြျပဳမူတတ္တဲ့ ပံုစံတစ္မ်ဳိးပဲ၊ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာပါေတာ့။ ရွင္ နားလည္ႏိုင္တဲ့အရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ထားခဲ့ၿပီး၊ အေမက ကၽြန္မကို ငရဲေရာက္က်ေအာင္လုပ္ခဲ့သလိုပဲ။ အဲဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါေျမာက္တဲ့ အျပဳအမူေတြေပါ့။ အဲဒါကို နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားေနလို႔ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ မ်က္ရည္ကို သိမ္းၿပီး၊ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ရမွာပဲ"
"ဒီလိုဆိုရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ပဲ ေရွ႕ဆက္ေနရမွာပဲေပါ့" ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ရွင္ အဲဒီလို ျမင္တယ္ဆိုရင္ေပါ့၊ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ"
ထိုင္ခံုထဲကို ကာဖုကု နစ္ျမွဳပ္၀င္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြကိုပိတ္ၿပီး အာရံုေတြက အခ်က္တစ္ခုကို စူးနစ္ထားလိုက္တယ္။ မီဆာ့ခိ ဂီယာေျပာင္းမယ့္အခ်ိန္ကို သူ႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္ေပမယ့္ ခန္႔မွန္းလို႔မရေသးဘူး။ သူမ စတီယာတိုင္ထိန္းပံုက သတိထားမိႏိုင္ဖို႔ သိပ္ကိုညင္သာလြန္းတယ္။ အင္ဂ်င္သံအေျပာင္းအလဲရွိေပမယ့္၊ နည္းနည္းေလးပဲ။ ပိုးမႊားတစ္ေကာင္ပ်ံသန္းလာၿပီး၊ ျပန္ထြက္သြားပံုမ်ဳိးပဲလို႔ ကာဖုကု ေတြးေနတယ္။
နည္းနည္းေလာက္ အိပ္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္။ ၿပီးရင္ အခ်ိန္မီျပန္ထၿပီး စတိတ္စင္ေပၚမွာ၊ မီးေရာင္ေအာက္ရပ္၊ သူ႔စာသားေတြကို ရြတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခု ထပ္ေပးရမယ္။ ပရိသတ္က သူ႔ကို လက္ခုပ္တီးအားေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လိုက္ကာက်သြားမယ္။ သူလည္း ေနာက္တစ္ခါ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားဦးမယ္၊ ခဏၾကာေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အတၱကို ျပန္ရလာမယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမ သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အတၱနဲ႔ နည္းနည္းေလး ကြဲလြဲေနပါလိမ့္မယ္။
"ကိုယ္ခဏေလာက္အိပ္လိုက္ဦးမယ္" လို႔ ကာဖုကုက ေခါင္းညိတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
မီဆာ့ခိက လမ္းေပၚကိုပဲ အာရံုစိုက္ထားတယ္။ အခုလို အသံတိတ္ေနတဲ့အတြက္ ကာဖုကု ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Drive my Car by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
သူတို႔စကား၀ိုင္းက အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ စံုတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကာဖုကုမိန္းမ ေသတဲ့အေၾကာင္းဆီပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ မပ်က္မကြက္ျပန္ေရာက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ သူတို႔လင္မယားအတူတကြရွိေနတုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြကို ကာဖုက ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို တာကာသွ်ဴကီက စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတတ္တယ္၊ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြကို တိတ္တဆိတ္ ခိုးယူသိမ္းဆည္းေနပံုမ်ဳိးနဲ႔။ ကာဖုကုကေတာ့ စိတ္မရွိပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြေျပာျပရတာ ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္။
တစ္ညေနေတာ့၊ နဲဇုျပတိုက္အေနာက္က လမ္းၾကားတစ္ခုမွာရွိတဲ့ လူသူသတိမထားမိတဲ့ အေဆာက္အဦတစ္ခုမွာ သူတို႔ သြားေသာက္ၾကတယ္။ အသက္ေလးဆယ္၀န္းက်င္၊ တိတ္တဆိတ္ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ဘားပဲ။ အညိဳေရာင္ေၾကာင္ပိန္ေလးတစ္ေကာင္က အရက္စင္ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ အိပ္ေနတတ္တယ္၊ သူက လမ္းေဘးကေန လာေနတာပါ။ စားပြဲထိုးက ဓာတ္ျပားစက္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းဂ်က္ဇ္ဂီတ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ တာကာသွ်ဴကီေရာ ကာဖုကုပါ ဒီပတ္၀န္းက်င္အေငြ႕အသက္ကို သေဘာက်လို႔ ဒီကို အတူတူ မၾကာခဏ လာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္လဲမသိဘူး၊ သူတို႔ ဒီေနရာကိုလာတိုင္း မိုးအျမဲရြာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတစ္ခါလည္း ျပကၡဒိန္ကက်လာသလို မိုးေျပးေလး အျပင္မွာ ရြာလာတယ္။
"သူက တကယ့္ကို အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပဲ" လို႔ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း တာကာသွ်ဴကီက ေျပာလိုက္တယ္။ လူလတ္ပိုင္းေရာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္အတြက္ဆို၊ သူ႔လက္ေတြက လွတဲ့ဘက္ကိုေရာက္တယ္၊ အေရးေၾကာင္းေတြ မျမင္ရဘဲ လက္သည္းေတြကိုလည္း ေသေသသပ္သပ္ တိရိထားတယ္။
"သူ႔လို အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူရွိခြင့္ရခဲ့တာ၊ အတူေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာ ခင္ဗ်ားေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့မွာပဲ"
"အင္း။ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈမွာလည္း သူ႔အႏၱရာယ္နဲ႔ သူ ရွိခဲ့တာပဲ"
"ဘယ္လိုအႏၱရာယ္မ်ားတုန္း"
ကာဖုကုက သူ႔အရက္ခြက္ကို မ,လိုက္ၿပီး အထဲက ေရခဲတံုးႀကီးႀကီးကို ေပ်ာ္သြားေအာင္ လွည့္ေနတယ္။ "တစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဆံုးရႈံးသြားခ်င္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္။ အဲဒီအေတြးနဲ႔တင္ပဲ ရင္ဘတ္ထဲမွာ နာလာရတယ္"
"အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ အျပည့္အ၀နားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ေျပာလိုက္တယ္။
"ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ နားလည္ႏိုင္တာလဲ"
"ေၾသာ္...." တာကာသွ်ဴကီက စကားမမွားေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေနတယ္။ "ခင္ဗ်ားမိန္းမလို အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆံုးရႈံးသြားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕တာမ်ဳိးကိုေပါ့"
"ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အၾကံဳအရေတာ့ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား"
"ဟင့္အင္း မဟုတ္ပါဘူး" သူက မွတ္ဉာဏ္ထဲရွိသမွ် ယမ္းထုတ္လိုက္သလို ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါလိုက္တယ္။ "ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ေတြးၾကည့္ႏိုင္တာမ်ဳိးကိုး"
ကာဖုကုက ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး၊ စကားစ ၾကာႏိုင္သမွ်ၾကာေအာင္ ျပတ္သြားဖို႔ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္တယ္။
"'ဒါေပမဲ့ ဇာတ္အားလံုးသိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့၊ သူ႔ကိုဆံုးရႈံးလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးအဆံုးမသတ္ခင္အထိ သူမေသခင္ေနာက္ဆံုးတစ္ပတ္မွာ တစ္ရစ္ခ်င္းဆံုးရႈံးေနရတာပဲ။ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ တေရြ႕ေရြ႕တိုက္စားသြားသလို၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အျမစ္ကကၽြတ္ၿပီး ေရနဲ႔အတူေမ်ာပါသြားသလို။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားနားလည္ပါ့မလား ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တယ္ထင္ပါတယ္"
"ဟင့္အင္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး" လို႔ ကာဖုကု စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္တယ္။
"အခက္ခဲဆံုးကိစၥက...." ကာဖုက ေျပာလိုက္တယ္။ "သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ၊ သူရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သူေသသြားၿပီဆိုေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္လံုး အဲဒါကို ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္က ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ေသတၱာငယ္တစ္ခုလိုပဲ။ သတိရတဲ့အခါတိုင္း၊ အဲဒါက အျပင္ပန္းနာက်င္မႈအျဖစ္ေတာင္ ေရာက္လာတယ္"
တာကာသွ်ဴကီက ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနတယ္။
"ဒါေပမဲ့ ကာဖုကုရဲ႕..၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျပည့္အ၀နားလည္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မလြယ္ဘူး"
"ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး အတူတူေနလာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတာ္နီးစပ္ခဲ့ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ လင္မယားအျဖစ္နဲ႔ေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႔ပါ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲေတာ့မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလင္းကြယ္အမွတ္တစ္ခုနဲ႔ အျမဲတမ္း ရွင္သန္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္"
"အလင္းကြယ္မွတ္..ဟုတ္လား" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ေမးလိုက္တယ္။
"သူမဆီက အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိလွ်မ္းေနခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ရွိေနၿပီး ဘာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အရာေပါ့"
တာကာသွ်ဴကီက သူ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္တယ္။ ေသာက္လက္စခြက္ကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲထိုးကို ေနာက္တစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္" တာကာသွ်ဴကီက ေျပာတယ္။
ကာဖုကုက တာကာသွ်ဴကီကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔အၾကည့္ကို တာကာသွ်ဴကီက ခဏျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိတာလဲ" ကာဖုကုက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေမးလိုက္တယ္။
တာကာသွ်ဴကီအတြက္၊ ၀ီစကီေရခဲသက္သက္ပဲပါတဲ့ ခြက္နဲ႔ ခြက္ေအာက္ခံကို ယူၿပီး စားပြဲထိုးျပန္ေရာက္လာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိတာလဲ" စားပြဲထိုးထြက္ခြာသြားၿပီးေတာ့ ကာဖုကုက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
ေမးခြန္းကို တာကာသွ်ဴကီ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ အရိပ္တစ္ခု အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားတယ္။ တာကာသွ်ဴကီတစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ရေတာ့မလဲ မသိေတာ့တာျဖစ္မယ္လို႔ ကာဖုကု ယူဆလိုက္တယ္။ ကိုယ့္အေပၚပိေနတဲ့ ၀န္ထုပ္ကို ဖယ္ရွားဖို႔ အသည္းအသန္လိုအပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ အဆံုးမွာေတာ့ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။
"မိန္းမတစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အတိအက်နားမလည္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက ဘယ္မိန္းမအတြက္မဆို မွန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒါ ခင္ဗ်ားမွာပဲရွိတဲ့ အလင္းကြယ္မွတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အလင္းကြယ္မွတ္တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ရင့္ရင့္သီးသီးဆံုးျဖတ္ဖို႔ မသင့္ပါဘူး"
တာကာသွ်ဴကီေျပာသမွ်ကို ကာဖုကု စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ားဟာက ေယဘုယ်သေဘာျခံဳေျပာသလို ျဖစ္ေနတုန္းပဲ"
"မွန္ပါတယ္" လို႔ တာကာသွ်ဴကီက ၀န္ခံတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာေနတာက ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမအေၾကာင္းေလ။ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ေယဘုယ်သေဘာျခံဳၿပီးမေျပာရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့"
တာကာသွ်ဴကီက ခဏေလာက္ ၿငိမ္ေနတယ္။
"ခင္ဗ်ားမိန္းမဟာ တကယ့္ကို အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့အမ်ဳိးသမီးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသမွ်က၊ ခင္ဗ်ားသိတာထက္ အပံုတစ္ရာပံုတစ္ပံု မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ သူ႔လိုအမ်ဳိးသမီးမ်ဳိးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘ၀ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အတူရွိခြင့္ရခဲ့တာကို ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆပဲ။ ဒါေပမဲ့၊ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္နားလည္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ထင္၊ အဲဒီလူကို ခင္ဗ်ားဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္လို႔ထင္ထင္၊ သူ႔ႏွလံုးသားထဲကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ ႀကိဳးစားၾကည့္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ နာက်င္ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုယ္ပဲ ျမင္ႏိုင္မယ္၊ ဒါေတာင္မွ တကယ္ဆႏၵရွိၿပီး၊ တကယ္အားထုတ္မွပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သီးသန္႔ရပိုင္ခြင့္က သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွိေနလိမ့္။ တျခားလူေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတြင္းက်က်နဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ၾကည့္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကို ေျပာတာပါ"
ဒီစကားသံေတြဟာ ကာဖုကုေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူဆီက ဆိုတာထက္၊ သူ႔ရဲ႕ နက္ရႈိင္းတဲ့ အတြင္းအက်ဆံုးတစ္ေနရာက ေပၚထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ခဏမွာ၊ အရင္က ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္သြားၿပီး သူ႔စိတ္၀ိဉာဥ္ဆီကေန ဒီစကားလံုးေတြ အသံျမည္လာသလိုပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တာကာသွ်ဴကီ သရုပ္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါမ်ဳိး သူ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကာဖုကုက တာကာသွ်ဴကီရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီအႀကိမ္မွာေတာ့ တာကာသွ်ဴကီက သူ႔ကို တည့္တည့္ပဲ ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အမ်ဳိးသားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္မွာရွိတဲ့ တစ္ခုခုကို တျခားတစ္ေယာက္က အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး အၾကည့္ကို ရုပ္သိမ္းလို႔ အျခားတစ္ဖက္ လွည့္လိုက္တယ္။
လူခ်င္းခြဲတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ေနာက္တစ္ခါ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။ အျပင္မွာ မုိးဖြဲေလးေတြ က်ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ တာကာသွ်ဴကီရဲ႕ အုန္းခြံေရာင္မိုးကာအက်ႌကိုၾကည့္ရင္း ကုဖုကု အေတြးထဲနစ္ေမ်ာေနတယ္။ အရင္တစ္ခါလိုပဲ သူ႔ရဲ႕ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးကို ျဖန္႔လိုက္တယ္။ သူ႔အေတြးကို အစျပန္ေဖာ္လိုက္တယ္၊ "ဒီလက္ဖ၀ါးေတြက ငါ့မိန္းမရဲ႕ အ၀တ္မဲ့ကိုယ္ခႏၶာကို ပြတ္သပ္ခဲ့တာ"
အဲဒီအေတြးေနာက္မွာ အျမဲတမ္း ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္လာေလ့ရွိတဲ့ တင္းၾကပ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ေပၚမလာဘူး။ ကာဖုကု သူ႔ဘာသာေတြးေနမိတယ္။ "ဒါ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြဟာ ျဖစ္တတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမကိုယ္ခႏၶာပဲမဟုတ္လား၊ အခုေတာ့လည္း အရိုးနဲ႔ျပာပဲ ျဖစ္သြားတာပဲမဟုတ္လား။ ဒီထက္ပိုအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ ရွိေနတာပဲ။ အဲဒါက ငါ့ရဲ႕ အလင္းကြယ္မွတ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ငါတို႔အားလံုး အဲဒီအလင္းကြယ္မွတ္နဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ေနၾကရတာမဟုတ္ဘူးလား"
တာကာသွ်ဴကီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြက ကာဖုကုနားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးေနေတာ့တယ္။
*****
"ရွင္သူနဲ႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တာလား" ေရွ႕က ကားတန္းကိုၾကည့္ရင္း မီဆာ့ခိက ေမးလိုက္တယ္။
"တစ္လႏွစ္ခါေလာက္ အရက္အတူေသာက္ၾကရင္း၊ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေအာင္ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္ သူ႔ကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူက ဖုန္းေခၚပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ပစ္ထားလိုက္တယ္၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ သူ႔နံပါတ္မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ဖုန္းထပ္မေခၚေတာ့ဘူး"
"ထူးဆန္းတယ္လို႔ သူ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့"
"ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့"
"ရွင့္ေၾကာင့္ သူ နာက်င္သြားလား မသိဘူး"
"အဲဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္"
"ရွင္က ဘာလို႔ သူနဲ႔ ဆက္မေတြ႕ေတာ့တာလဲ"
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္သရုပ္ေဆာင္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့လို႔ေပါ့"
"ဆိုလိုတာက၊ ရွင္ သရုပ္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့တဲ့အတြက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္စရာလည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာလား"
"အဲဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ဘာမ်ားလဲ"
ကာဖုကုက ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မီးမညွိထားတဲ့ စီးကရက္ကို တပ္ထားရင္း ကာဖုကုဘက္ကို မီဆာ့ခိက ဖ်ပ္ခနဲၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆို ေသာက္ေလ" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ဘယ္လို"
"ေသာက္ခ်င္ရင္ မီးညွိလိုက္လို႔ ေျပာတာ"
"အမိုးဖြင့္ထားတယ္ေလ"
"ရပါတယ္"
အမိုးကို ခ်လိုက္ၿပီး ကားမွာပါတဲ့ စီးကရက္မီးညွိပစၥည္းေလးနဲ႔ မီဆာ့ခိက သူမ မာဘိုရိုကို မီးညွိလိုက္တယ္။ အေငြ႕ေတြကို ရႈိက္လိုက္တုန္း သူမမ်က္၀န္းေတြက ေက်နပ္မႈနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္။ ခဏၾကာၿပီးမွ အေငြ႕ေတြကို ခပ္ေျဖးေျဖးေလး ျပတင္းေပါက္ဆီကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
"ေဆးလိပ္ေသာက္တာ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ေနာ္၊ မင္းသိရဲ႕လား" လို႔ ကာဖုကုက ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒီလိုေျပာမယ္ဆိုရင္၊ ဘ၀ကလည္း အသက္အႏၱရာယ္ရွိတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
ကာဖုကုက ျပံဳးလိုက္တယ္။ "ဟုတ္ပါတယ္"
"ရွင္ျပံဳးတာကို ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးတာပဲ" လို႔ မီဆာ့ခိက ေျပာလိုက္တယ္။
သူမေျပာလိုက္တာက မွန္ႏိုင္တယ္လို႔ ကာဖုကု ေတြးေနမိတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ကလြဲလို႔ သူ မျပံဳးျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ့္ကို ၾကာခဲ့ၿပီ။
"ကိုယ္ ေျပာဖို႔ စဥ္းစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မင္းက ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ။ နည္းနည္းေလးမွ ရုပ္မဆိုးပါဘူး"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့အမ်ဳိးအစားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုနီယာလိုေလ.."
ၾကက္ေသေသသြားၿပီး၊ ကာဖုကုက မီဆာ့ခိဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ "မင္းက Uncle Vanya ကို ဖတ္ဖူးတာလား"
ေန႔တိုင္း ရွင္ အဲဒါကို အသံထြက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖတ္ေနခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္လည္း ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ဳိးလဲဆိုတာ သိခ်င္လာတာေပါ့။ ကၽြန္မလည္း စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္" လို႔ မီဆာ့ခိက ေျပာလိုက္တယ္။
"အိုး။ ဆြဲေဆာင္မႈမရွိတာဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္လဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ရုပ္ဆုိးၿပီး ငါဘာလို႔ ေမြးလာရတာလဲ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ကံဆိုးရတာလဲ။ ဒီစာသားေတြအရဆိုရင္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး"
"အလြမ္းဇာတ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ အိုး ဘုရားေရ၊ ငါ့အသက္က ေလးဆယ့္ခြန္နစ္ႏွစ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ထိ ေနရႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့၊ ငါ့ေရွ႕မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ တစ္သက္လံုးလိုပဲ။ ဒီဆယ့္သံုးႏွစ္ကို ငါ ဘယ္လိုမ်ား ျဖတ္သန္းရပါ့မလဲ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အဲဒီ ဆယ့္သံုးႏွစ္ျပည့္သြားေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြရဲ႕သက္တမ္းက ၆၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ဒီေန႔လိုေခတ္မ်ဳိးမွာ မေမြးခဲ့တာ Uncle Yanya ကံေကာင္းပါတယ္"
"ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္။ ရွင္က ကၽြန္မအေဖနဲ႔ အသက္အတူတူေလာက္ရွိမယ္"
ကာဖုကုက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ကက္ဆက္ေခြေတြကို ေကာက္ယူၿပီး သူလိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကို ရွာေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့၊ ဘာမွမဖြင့္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနတယ္။ မီဆာ့ခိက မီးညွိထားတဲ့စီးကရက္ကို သူမ ဘယ္ဘက္လက္ဆီေျပာင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ထုတ္ထားလိုက္တယ္။ ကားတန္းက ေရြ႕စျပဳေနၿပီ။ မီဆာ့ခိက သူ႔လက္ကို အတြင္းထဲျပန္သြင္းလိုက္ၿပီး၊ ဂီယာကို လက္ႏွစ္ဖက္လံုးသံုးၿပီး ေျပာင္းလိုက္တယ္။ စီးကရက္ကိုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းမွာ တပ္ထားလိုက္တယ္။
"အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာ့၊ အဲဒီလူကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အျပစ္ျပန္ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားေနခဲ့တာ" ကာဖုကုက ၀န္ခံလိုက္တယ္။
"တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊ ဒီလူက ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ အိပ္ခဲ့တဲ့လူပဲ" ကာဖုကုက ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြကို ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။
"အျပစ္ေပးဖို႔..ဆိုတာ.."
"တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သူ႔ကို ခံစားရေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ္ ၾကံစည္ခဲ့ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဟန္ေဆာင္ၿပီး သူ သတိလစ္သြားမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း၊ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေပါ့"
ဒီစကားၾကားေတာ့ မီဆာ့ခိက မ်က္ေမွာက္ကုပ္သြားတယ္။ "ဘယ္လိုအားနည္းခ်က္မ်ဳိးလဲ"
"အဲဒီအဆင့္ထိ မေရာက္လိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူက ေသာက္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အကာအကြယ္မဲ့ေနတတ္တဲ့လူစားမ်ဳိး။ ဒီေတာ့ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ေတြ႕မွာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ လူမႈေရးဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္မယ့္ ျပႆနာတစ္ခုခု ဖန္တီးလိုက္ဖို႔ လြယ္တယ္။ အဲဒီလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကြာရွင္းတဲ့အခါ သူ႔သားေလးကို သူအုပ္ထိန္းခြင့္ရဖို႔ ခက္သြားမွာေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနကို သူ႔အေနနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမွာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္မထူႏိုင္ေတာ့တာေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္"
"ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား"
"အင္း။ ဟုတ္တယ္"
"ဆိုေတာ့ သူက ရွင့္မိန္းမနဲ႔အိပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ရွင္က ျပန္ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တယ္ေပါ့"
"ကလဲ့စားရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ မသိဘူး၊ ျဖစ္ေနတာကို ပံုေဖာ္မျပတတ္ဘူး။ ပံုေဖာ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိရင္လည္း နာက်င္လာတယ္။ ေကာင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမ တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲရွိေနတဲ့ ပံုရိပ္ကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သက္သာေအာင္ မရုန္းထြက္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအေတြးက ထြက္မသြားဘူး၊ တေစၦတစ္ေကာင္လို အခန္းေထာင့္တိုင္းကေန ကိုယ့္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈေနတယ္။ အစကေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီခံစားခ်က္လည္း အခ်ိန္နဲ႔အတူ လြင့္ပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ ပိုၿပီးေတာင္ အားေကာင္းလာတယ္။ အတြင္းထဲမွာ မီးတစ္စလို ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ အဲဒီအရာကို ကုိယ့္အေနနဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔လိုတယ္"
သူ႔သမီးေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဘာလို႔ ၀န္ခံေနမိပါလိမ့္လို႔ ကာဖုကု ေတြးမိသြားတယ္။ စကားစလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရပ္မပစ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
"အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔၊ ရွင္က သူ႔ကို အျပစ္ေပးခ်င္တယ္ေပါ့" လို႔ မီဆာ့ခိက ေမးလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါေပမဲ့ ရွင္တကယ္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
သူ႔စကားၾကားေတာ့ မီဆာ့ခိ စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုပဲ။ စီးကရက္ကို ခပ္တိုတိုစုပ္ယူလိုက္ၿပီး မီးမသတ္ဘဲ ျပတင္းေပါက္က ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ပစ္ခ်ေလ့ရွိတယ္ ထင္တယ္။
"ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုအေရာက္မွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုေျခာက္ေနတဲ့ တေစၦဟာ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ မီးစလိုထိုးေနတဲ့ ေဒါသကလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေဒါသမဟုတ္ပဲ တျခားခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ၊ ေသခ်ာမသိဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေပ်ာက္သြားတာ ရွင္၀မ္းသာသင့္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ဟိုလူ႔ကို ရွင္ နာက်င္ေအာင္ လုပ္မိေတာ့မွာမဟုတ္လား"
"အင္း၊ ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒါေပမဲ့ ရွင့္မိန္းမ ဘာေၾကာင့္ တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူနဲ႔မွ၊ အတူအိပ္ခ်င္ခဲ့ရတာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ရွင္ မသိခဲ့ဘူးမဟုတ္လား"
"မသိခဲ့ဘူးထင္တယ္။ ပုစၦာကေတာ့ အေျဖမထြက္ခဲ့ဘူး။ သူက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔အျပံဳးကလြဲၿပီး တျခားဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ေတာ့ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမေသတယ္လို႔ၾကားေတာ့ သူ တကယ္ကို အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကို လာလည္ခြင့္မရတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နာက်င္ခဲ့ပံုပဲ။ ကိုယ္သူ႔ကို သေဘာမက်ဘဲမေနႏိုင္ပါဘူး၊ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းအရင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထားဖို႔ေတာင္ မခက္ခဲပါဘူး"
ကာဖုကုက ခဏရပ္လိုက္ၿပီး၊ အမွန္တရားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္မယ့္ စကားလံုးကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရွာေဖြေနလိုက္တယ္။
"ဒါေပမဲ့ တဲ့တဲ့ေျပာရရင္ေတာ့၊ ဒီလူ႔မွာက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လို႔ ေခၚရမွာမ်ဳိး သိပ္မရွိဘူး။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္။ ရုပ္ေျဖာင့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေလးစားမႈရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိသာတဲ့အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနတဲ့ ဒုတိယတန္းစားသရုပ္ေဆာင္။ တျခားတစ္ဖက္မွာက်ေတာ့၊ ကိုယ့္မိန္းမဟာ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပၿပီး ခံစားႏိုင္စြမ္းျမင့္မားတဲ့ မိန္းမမ်ဳိး။ ျပႆနာေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိခ်ဥ္းကပ္ အေျဖရွာႏိုင္တဲ့လူစားမ်ဳိး၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့ လူစားမ်ဳိး။ ဒါေတြအားလံုးကို ဆန္႔က်င္ၿပီး၊ ဒီလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္လူနဲ႔ အတူအိပ္ဖို႔ ဘာက သူ႔ကို သိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္သြားခဲ့တာလဲ။ အဲဒီလိုေတြးမိတိုင္း ေဘးနားမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္ေနသလို ခံစားရတယ္"
"တစ္နည္းအားျဖင့္၊ အဲဒါက ရွင့္ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္တဲ့ ေစာ္ကားမႈတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလား။ ရွင္ အဲဒီလို ေတြးမိလား"
ခဏေလာက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး၊ ကာဖုကုက အဲဒီျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ၀န္ခံလိုက္တယ္။ "အင္း အဲဒီလိုမ်ဳိး သိပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
"ကာဖုကု။ ရွင့္မိန္းမ အဲဒီလူကို ႀကိဳက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မ လံုး၀မထင္ဘူး" မီဆာ့ခိက တဲ့တဲ့ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
"အဲဒါက သူ အဲဒီလူနဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းပဲ"
အေ၀းရႈေမွ်ာ္ခင္းတစ္ေနရာကေန ေငးၾကည့္ေနသလို ကာဖုကုက မီဆာ့ခိကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေလကာမွန္ေပၚက မိုးေရစက္အနည္းငယ္ကို သုတ္ဖို႔ သူမက ၀ိုက္ပါကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အသစ္တပ္ထားတဲ့ ၀ိုက္ပါေတြက မွန္သားျပင္ေပၚမွာ တကၽြီကၽြီျမည္ေနတာ၊ ကေလးေလးေတြ ဂ်ီက်ၿပီး ငိုေနသလိုပဲ။
"အဲဒါဟာ ဘယ္မိန္းမဆို လုပ္မိမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးေပါ့" လို႔ မီဆာ့ခိက ထပ္ေျပာတယ္။
ကာဖုကုဆီက အသံထြက္မလာဘူး။
"ဒါဟာ လူေတြျပဳမူတတ္တဲ့ ပံုစံတစ္မ်ဳိးပဲ၊ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာပါေတာ့။ ရွင္ နားလည္ႏိုင္တဲ့အရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မတို႔ကိုပစ္ထားခဲ့ၿပီး၊ အေမက ကၽြန္မကို ငရဲေရာက္က်ေအာင္လုပ္ခဲ့သလိုပဲ။ အဲဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါေျမာက္တဲ့ အျပဳအမူေတြေပါ့။ အဲဒါကို နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားေနလို႔ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ မ်က္ရည္ကို သိမ္းၿပီး၊ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ရမွာပဲ"
"ဒီလိုဆိုရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ပဲ ေရွ႕ဆက္ေနရမွာပဲေပါ့" ကာဖုကုက ေျပာတယ္။
"ရွင္ အဲဒီလို ျမင္တယ္ဆိုရင္ေပါ့၊ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ"
ထိုင္ခံုထဲကို ကာဖုကု နစ္ျမွဳပ္၀င္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြကိုပိတ္ၿပီး အာရံုေတြက အခ်က္တစ္ခုကို စူးနစ္ထားလိုက္တယ္။ မီဆာ့ခိ ဂီယာေျပာင္းမယ့္အခ်ိန္ကို သူ႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္ေပမယ့္ ခန္႔မွန္းလို႔မရေသးဘူး။ သူမ စတီယာတိုင္ထိန္းပံုက သတိထားမိႏိုင္ဖို႔ သိပ္ကိုညင္သာလြန္းတယ္။ အင္ဂ်င္သံအေျပာင္းအလဲရွိေပမယ့္၊ နည္းနည္းေလးပဲ။ ပိုးမႊားတစ္ေကာင္ပ်ံသန္းလာၿပီး၊ ျပန္ထြက္သြားပံုမ်ဳိးပဲလို႔ ကာဖုကု ေတြးေနတယ္။
နည္းနည္းေလာက္ အိပ္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္။ ၿပီးရင္ အခ်ိန္မီျပန္ထၿပီး စတိတ္စင္ေပၚမွာ၊ မီးေရာင္ေအာက္ရပ္၊ သူ႔စာသားေတြကို ရြတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခု ထပ္ေပးရမယ္။ ပရိသတ္က သူ႔ကို လက္ခုပ္တီးအားေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လိုက္ကာက်သြားမယ္။ သူလည္း ေနာက္တစ္ခါ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားဦးမယ္၊ ခဏၾကာေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အတၱကို ျပန္ရလာမယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမ သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အတၱနဲ႔ နည္းနည္းေလး ကြဲလြဲေနပါလိမ့္မယ္။
"ကိုယ္ခဏေလာက္အိပ္လိုက္ဦးမယ္" လို႔ ကာဖုကုက ေခါင္းညိတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
မီဆာ့ခိက လမ္းေပၚကိုပဲ အာရံုစိုက္ထားတယ္။ အခုလို အသံတိတ္ေနတဲ့အတြက္ ကာဖုကု ေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Drive my Car by Haruki Murakami ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။
Comments
Post a Comment