အာသာ

“မိုးမိုး (အင္းလ်ား) အမွတ္တရၿပိဳင္ပြဲ ဆုရ၀တၳဳတိုမ်ား” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္တင္ျပပါသည္။

သေဘၤာဆိပ္ကေန တက္လိုက္တာနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ မိန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဦးဘိုးေထြးရဲ႕အိမ္ကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ခရီးကျပန္လာတဲ့ ၿမိဳ႕ခံလူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီၿမိဳ႕ကို အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ လာတဲ့ တစ္နယ္က ခရီးသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဦးဘိုးေထြးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကေတာ့ ျဖတ္ကို ျဖတ္သြားရလိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြဟာလည္းပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ေနကုန္ဆိုသလို ဒီေနရာမွာပဲ စုစုေ၀းေ၀း လာေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ အဲသလို အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနတာကိုက ဦးဘိုးေထြးရဲ႕ဆႏၵ ျပည့္၀ေစဖို႔ ျဖစ္လာတာ။

§ § § § § § §

ဒီအထက္ခ်င္းတြင္း ျမစ္တေၾကာမွာ သြားလာေနၾကတဲ့ လူေတြဟာ ဒီသေဘၤာဆိပ္ကမ္း ၿမိဳ႕ကေလးကိုေတာ့ အသြားခလုတ္၊ အျပန္ခလုတ္ ေရာက္ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ခဏနားတာနဲ႔ တစ္ညနားတာပဲ ကြာပါတယ္။ ဆန္ ဆီ သားငါးထြက္တဲ့ အရပ္ဆိုေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းကို အဖိုးႏႈန္းခ်ဳိၿမိန္စြာနဲ႔ စားခြင့္ရၾကပါတယ္။ အစုန္ခရီးမွာ သေဘၤာက ေန႔လယ္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထိုးေလာက္မွ ဒီဆိပ္ကမ္းကို ဆိုက္ကပ္တတ္ေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြဟာ ေန႔လယ္စာကို ေအာင့္အည္းအဆာခံ ေစာင့္ၾကတာ။ သေဘၤာေပၚမွာ စားခဲၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ အဆန္ခရီးမွာလည္း ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ၉ နာရီ ၁၀ နာရီထိ ဒီဆိပ္ကမ္းေရာက္မွ ညစာစားၾကတာကလား။

ေမာ္ေတာ္ေရယာဥ္ႀကီးေတြနဲ႔ စက္ေလွေတြဟာလည္း ဒီဆိပ္ကမ္းေလးမွာ အျမဲလိုလို ၀င္ထြက္မစဲပါပဲ။ ဒီေတာ့ ျမစ္ဆိပ္ကေလးကို အမွီသဟဲျပဳေနရတ့ ဒီၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြဟာ ေဒသထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေရာင္းခ်ရဖို႔ စိတ္ေစာေနၾကရတဲ့အထဲ ဦးဘိုးေထြးတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖင့္ ထူးျခားေနပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရးဆိုတာေတြကို သိပ္ထည့္တြက္ေနတဲ့ပံု မရွိဘူး။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သူလည္း ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ခ်င္ခဲ့မွာေပါ့ေလ။ ခုေတာ့ သူ႔သမီးကပဲ ထမင္းဆိုင္ကေလးဖြင့္ၿပီး အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ေနပါတယ္။ သူကေတာ့ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ သူ႔၀ါသနာနဲ႔သူ သူ႔အလုပ္သူ လုပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။

မနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႕မွာ ဦးဘိုးေထြး ေရဖ်န္းပါတယ္။ ၿပီးရင္ တံျမက္လွည္းတယ္။ သူ႔သမီး ေအးၾကည္ ထမင္းအိုးဟင္းအိုးေတြနဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးဘိုးေထြးတစ္ေယာက္ သူ႔အလုပ္သူစလုပ္ပါေတာ့တယ္။ သံုးထပ္သားသင္ပုန္းႀကီး အႀကီးတစ္ခ်ပ္ အငယ္တစ္ခ်ပ္ ႏွစ္ခ်ပ္လံုးကို အိမ္ထဲကေန တစ္ခ်ပ္စီ မ, လာပါေလေရာ။ ၿပီးရင္ အိမ္ေရွ႕က ေထာင္ေနက်ေနရာမွာ ေနသားတက် ထားလိုက္တယ္။ ေဘးဘီကိုလည္း ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ေသးရဲ႕။ ဘယ္သူေတြ ရွိသလဲေပါ့။ သူ႔ပရိသတ္ေတြ ေရာက္မလာၾကေသးပါဘူး။

သူေရးထားတဲ့စာကို ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ဆုတ္ၿပီး အသံသဲ့သဲ့ေလး ထြက္ဖတ္ၾကည့္တယ္။

`ဟိုဘက္ကို ကူးမွေတာ္မယ္            ဦးက ေလွာ္ကြယ္
ေလွာ္ခ်က္ေတြ မမ်ားေစနဲ႔              အလကားျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဘူးသီးကို လွီးမွေတာ္မယ္               ညည္းက ေၾကာ္ကြယ္
ဆန္မႈန္႔ေတြ မမ်ားေစနဲ႔                   အလကားျဖစ္လိမ့္မယ္´

သူ႔ဟာသူ ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ဒိျပင္ ေရးထားသမွ်ေတြကိုလည္း စိတ္ထဲက ဖတ္ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္အတြင္းက ေထာင့္တစ္ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာေနေတာ့တယ္။ သူ႔အသက္က ၆၀ ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ ဒီလိုစာေတြေရးလာခဲ့တာဟာလည္း ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ သူဟာ `စာေရးဆရာႀကီး ဦးဘိုးေထြး´ အေနနဲ႔ ရပ္တည္ေနခဲ့ပါေရာလား။

စာဖတ္သူ အလြန္နည္းတဲ့ (တကယ္ေတာ့ တကယ္ေတာ့ ဖတ္ခ်ိန္မရေအာင္ အလုပ္မ်ားေနၾကတာ) ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္မေျပာနဲ႔၊ အငွားဆိုင္ေတာင္ မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးဘိုးေထြးကေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ သေဘၤာေပၚက စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးကေန ငွားဖတ္ရတာေပါ့။ အစုန္မွာ ငွား၊ အဆန္မွာ ျပန္ေပး။ အဆန္မွာ ငွား၊ အစုန္မွာ ျပန္ေပး။ ဒီလိုပဲေပါ့။ စာနယ္ဇင္း လေက်ာ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ `အေဟာင္းဆိုေပသိ မဖတ္ရေသးရင္ အသစ္ေပါ့လကြာ´ ဟု ဆိုပါတယ္။

ဖတ္မိသမွ်ေတြထဲက သူသေဘာက်တာ တိုတိုထြာထြာေလးေတြဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ သင္ပုန္းႀကီးမွာ ကူးယူေရးသား တင္ျပတယ္။ ရွည္လ်ားေနရင္ေတာ့ စတိေလာက္ေရးျပၿပီး စာအုပ္ညႊန္းလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ `စာညႊန္းဆရာ´ လည္း သူပါပဲ။ အဲ တစ္ခုရွိတာက သူ သေဘာမေတြ႕လြန္းရင္လည္း ေဖာ္ျပတယ္။ ၿပီးရင္ ေအာက္ေျခမွာ သူ႔ရဲ႕မွတ္ခ်က္ေလးပါလာမယ္။ `ေ၀ဖန္ေရးဆရာ´ လည္း သူပါပဲ။ သတင္းေတြလည္း သူေရးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚသတင္း နယ္စံုသတင္းေတြသာမက ကမၻာ့သတင္းေတြပါ သူစိတ္ေတြ႕တာ အကုန္ေရးတာပါပဲ။ ရသ သုတ သတင္းေတြအျပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ကဗ်ာလည္း စပ္ ေရးျပတယ္။ သေရာ္စာလည္း ေရးေလ့ရွိတယ္။ စိတ္မထိန္းႏိုင္တဲ့အခါ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆဲစာလည္း သြယ္၀ိုက္ေရးပစ္တာ။ ဒီေတာ့ ဦးဘိုးေထြးဟာ သူေျပာခ်င္တာဟူသေရြ႕ ေရးႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ၿမိဳ႕ခံလူေတြကလည္း သူ႔ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေနၾကပါရဲ႕။ သူေရးသမွ်အေပၚ ဘာမွ် ေစာဒကတက္သူ မရွိဖူးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆို သတင္းဦး သတင္းထူး သိခ်င္လို႔ တမင္လာၾကည့္ ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြဆို သူ႔အေတြးအေရး စာသားေလးေတြ ကူးယူၾကတယ္။ လူစည္ခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ သင္ပုန္းႀကီးေရွ႕မွာ လူေတြရဲ႕ အရယ္အျပံဳး၊ အမဲ့ အခနဲ႔ဟန္ေတြ မ်ဳိးစံုေတြ႕ေနရမယ္။ ဒါေတြကို အတြင္းေထာင့္တစ္ေနရာက ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ဦးဘိုးေထြးအဖို႔ အရသာတစ္မ်ဳိး။ ေျပာမျဖစ္တဲ့စကား ေျပာမထြက္တဲ့စကားရယ္လို႔ ဦးဘိုးေထြးမွာ မရွိတာကိုက စာေရးဆရာတို႔ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ပီတိကို သူ ရထားတာ။

တစ္ေန႔က ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ေဘာ္လီေဘာၿပိဳင္ပြဲ ဖိုင္နယ္မွာ ၿမိဳ႕ခံအသင္းက ပြတ္ကာသီကာ ကပ္႐ႈံးသြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ခံအသင္းကလူေတြ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ `႐ႈံးသြားတာက အေရးမႀကီးဘူးကြ၊ အဘိုးႀကီးေရးတာ ခံရေတာ့မယ္´ တဲ့။ တကယ္ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ထုတ္ ဦးဘိုးေထြးရဲ႕ သင္ပုန္းႀကီးမွာ ကဗ်ာရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ ပါလာတယ္။

ကာရန္ေတြ ရစ္သမ္ေတြ သူနားလည္သလိုယူၿပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေဆာ္ထားလိုက္တာ။ `႐ိုက္ခ်က္ေပ်ာ့´ `သာေခြယိုင္´ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ အခံရအခက္ဆံုးပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေန႔သင္ပုန္းႀကီးမွာပဲ လူေတြအဖတ္မ်ားတာ တစ္ခုပါလာတယ္။

`အိုသူ နာသူ ဆင္းရဲသူေတြ ေတာင္းရမ္းလာတဲ့အခါ
ေငြတစ္က်ပ္တစ္ျပား ေလာင္းထည့္လိုက္ရတာ
အင္မတန္ ပီတိျဖစ္တယ္။
မထည့္မေနရ အလွဴခံမ်ဳိးက် ထည့္သာထည့္ရ ပီတိမျဖစ္´

(ေညာင္ေစ့ကုသိုလ္က ေညာင္ပင္ကုသိုလ္ထက္ အက်ဳိးေပးပိုလိမ့္မည္) ဆိုတာေလးပါ။

ေနာက္တစ္ခါ သူ႔အေတြးအေရးေလးေတြ

သံသယျဖစ္ရင္                သံသရာပိုလည္မယ္၊
မွားေနတဲ့လူေတြၾကားမွာ    မွန္တဲ့လူဟာ မွားေနတယ္၊
၀ိနည္းလြတ္လုပ္သူေတြ     ၀ိနည္း (လြတ္) ေနမယ္။

အဲသလိုဟာမ်ဳိးေလးေတြ အလြန္ေရးေလ့ရွိေသးတယ္။

ရယ္စရာေလးေတြ ျမင္ရင္ ၾကားရင္ ေရးတတ္တယ္။ တစ္ခါက အခမ္းအနားတစ္ခု အစည္းအေ၀းနဲ႔ တက္ေရာက္ၾကရာမွာ အဲဒီမွာ အရန္မီးသတ္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မတတ္တတတ္ မွားေျပာတာေလး ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးလိုက္တယ္။

`ပလက္ေဖာင္း၀တ္ၿပီး ယူနီေဖာင္းေပၚမွာ လူစုေနၾက´ တဲ့။

အဲသလို ေသးေသးမႊားမႊားကအစ မွားတတ္တာေတြ၊ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနတာေတြ ရွိေနသေရြ႕ ဦးဘိုးေထြးအဖို႔ ေရးေနရဦးမွာပါပဲ။

`ေက်ာင္းဆရာက စာသင္တတ္ေအာင္ မသင္ေတာ့ဘူး။ စာေျဖႏိုင္႐ံုသာ သင္ေတာ့တယ္´

ဘုန္းႀကီးကလည္း လွဴတတ္ေအာင္ မသင္ေတာ့ဘူး။ လွဴခ်င္႐ံုသာ ေဟာေတာ့တယ္´

ဒါလည္း ဦးဘိုးေထြးရဲ႕ အေရးအသားတစ္ခု။

ကေန႔ထြက္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူေျပာတာက `တစ္ပုဒ္ေကာင္းပါရင္ကို တစ္အုပ္ကို ေက်နပ္သေဟ့´ တဲ့။ စာအုပ္ထဲ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကိုက် `မင္းမွားတယ္လို႔ေျပာရင္း သူပါမွားသြားတာပါကြာ´ တဲ့။

သူမ်ားေတြ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ဆို ဦးဘိုးေထြးတစ္ေယာက္ အလုပ္႐ႈပ္ခ်ိန္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ သင္ပုန္းႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို အ၀တ္ေရစိုနဲ႔ဖ်က္၊ ေျခာက္ေအာင္သုတ္။ ၿပီးရင္ နက္ျဖန္မနက္အတြက္ ေရးရခ်က္ရေတာ့မယ္ေလ။

ၿမိဳ႕အမည္ခံေပမယ့္ ၿမိဳ႕မည္ကာမတၱ ေတာသာသာၿမိဳ႕ေလးမွာ စာဖတ္သူအလြန္နည္းေပမယ့္ သြားရင္းလာရင္း လုပ္ကိုင္ရင္း ဦးဘိုးေထြးရဲ႕သင္ပုန္းႀကီးကိုေတာ့ အဖတ္မ်ားၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကလူေတြရဲ႕ စိတ္အာဟာရကို တစ္ဖဲ့တစ္ရြဲ႕ေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရသလို သူေက်နပ္ေနရတယ္။ သူေျပာခ်င္တာ ေရးေနရရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္မက၊ သူသိသလို သူမ်ားလည္း သိေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ သူႀကိဳးစားေနတာလည္း ပါပါတယ္။ ေဆးၿမီးတိုေလးေတြ ထည့္ေပးသလို တစ္ခါတစ္ရံ ပေဟဠိတို႔ စကားထာတိုလည္း ထည့္ေပးတတ္ပါေသးတယ္။

`ေကြးေနရာကေန ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ရွင္သန္ေလ
ၿပီးေတာ့ဆန္႔ဆန္႔ေသ´

`အဲဒါ ဘာႀကီးလဲ အဘိုးရဲ႕´ လို႔ သူ႔ေျမးေလး ဖိုးတြတ္ကေမးေတာ့ ဦးဘိုးေထြးက စာေရးေနရင္းကေန `ဒါ ဟိုကၠဳေလကြာ´ တဲ့။ လူ႔ဘ၀ဟာ ဒါပါပဲကြာလို႔ ဆက္ေျပာေနေသးတယ္။ သူစာေရးရင္ အဲဒီေျမးကေလးက အျမဲ အနားမွာလာေနတတ္တာကို သူသိပ္သေဘာေတြ႕မိတယ္။ `မ်ဳိးဆက္သစ္´ အတြက္ သူလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိမွာပဲေလ။ ေတာက္တိုမည္က ခိုင္းတာလုပ္ေပးတဲ့ ဒီေကာင့္ကို သူ အခ်စ္ဆံုးပဲ။ ခုကို သည္ကေလး စတုတၳတန္း ေရာက္ေနၿပီ။

သတင္းေရးရင္ ေသခ်ာမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းေခ်ရဲ႕ဆိုတာမ်ဳိး သူ မေရးဘူး။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္း ၾကားရတဲ့သတင္း ဟုတ္မွဟုတ္ သိခ်င္ရင္ ဦးဘိုးေထြးသင္ပုန္းႀကီး လာၾကည့္ၾကတာ။ အဲသလို ယံုၾကည္တာ။ သူေရးရင္ ဟုတ္ၿပီပဲ။

ဦးဘိုးေထြးမွာလည္း ပရိသတ္ရွိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူေရးေနႏိုင္တာေပါ့။ သူ႔မွာ စာေရးတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အက်ဳိးေမွ်ာ္ကိုးစိတ္ ရွိဟန္ မတူပါဘူး။ စာမူခကိုေတာ့ သူ႔ပရိသတ္ဆီက သူ ရေအာင္ယူတယ္။ ေထာင့္တစ္ေနရာက ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ၿပီး ရေအာင္ယူတာ။ အဲဒီ `ပီတိ´ ဟာ သူ႔စာမူခပဲေလ။

သန္းၾကည္မတို႔အိမ္ကေခြး မေယာင္မလည္နဲ႔ လာေနတာျမင္ရင္ ဦးဘိုးေထြး ပ်ာယာခတ္ၿပီ။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေမာင္းထုတ္ရတာ အေမာ။ အေ၀းေရာက္သည္အထိ ခဲနဲ႔ပစ္ၿပီး ေျခာက္လိုက္ေသးတာ။ ဒီေကာင္ကလည္း ဒီေကာင္။ သင္ပုန္းႀကီးကိုမွလာၿပီး ေသးပန္းတာ ခဏခဏ။ သူေရးတဲ့စာ ပ်က္သြားရင္ ဦးဘိုးေထြး က်ိန္ဆဲလို႔ မဆံုးေတာ့။

သင္ပုန္းႀကီးတစ္ခ်ပ္ ေရးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ေဘးကေျမးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာၿပီ။ ေပြ႕ခ်ီမ, ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲ သြင္းေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း ငိုက္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အိပ္လို႔က မျဖစ္ေသး။ အငယ္တစ္ခ်ပ္ က်န္ေသးတယ္။ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းက နည္းနည္းမွိန္သြားသလိုပဲ။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္မွာ ၾကယ္တာရာေတြ အျပည့္။ ေငြလမင္းႀကီးကလည္း ထိန္ထိန္သာလို႔။ နံရံကိုေက်ာမီွ၊ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေရးစရာေတြကို စိတ္ထဲက စဥ္ၾကည့္ေနပါတယ္။

လျပည့္ဥပုသ္ေစာင့္ထားလို႔ထင္ရဲ႕။ ဗိုက္ထဲက တကြိကြိနဲ႔ အခံရခက္ေနတယ္။ အစာအိမ္ေလနာရွိသူမို႔ လိုအပ္ရင္ မီွ၀ဲႏိုင္ေအာင္၀ယ္ထားတဲ့ စတုမဓူပုလင္းကို သတိရသြားတယ္။ ေဆးလည္းျဖစ္ အာဟာရလည္းျဖစ္၊ ၿပီးေတာ့ သီလလည္း မပ်က္ဘူးေလ။

စတုမဓူကို လက္နဲ႔ေကာ္စားရင္း အေတြးတစ္ခ်က္ လက္သြားတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒါ ေရးရမယ္။ ေျပာေျပာဆိုဆို စာရြက္ေပၚ အၾကမ္းေရးျခစ္ၾကည့္ေတာ့တယ္။

`စတုမဓူကို စားဖို႔ ေကာ္တဲ့အခါ လက္ညွိဳးကို ခပ္ေကြးေကြးေလးထားၿပီး ေကာ္ရတယ္။ လက္ညွိဳးအေျဖာင့္လိုက္ႀကီး ထိုးေကာ္လို႔ မရဘူး။ အဲသလိုပဲ  ေလာကမွာ ေနရာတကာ ေျဖာင့္ေနလို႔ မရဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလး ေကြးေပးရတတ္တယ္။ ဒါမွ (စတုမဓူ) ရတာ။ ေကြးေနရာကေန ေကာက္သြားတဲ့အထိေတာ့ မေရာက္ေစနဲ႔ေပါ့´

စာေရးလို႔က မၿပီးေသးဘူး။ ဒီေန႔ အရမ္းငိုက္ေနပါလား။

ၿမိဳ႕ႀကီးက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ၾကားတဲ့ေန႔က ဦးဘိုးေထြး အေတာ္ေပ်ာ္သြားရွာတာ။ အားလည္း ရွိသြားတယ္။ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္၊ ၀န္ထမ္းအရာရွိတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တဲ့ လူရြယ္ကို စေတြ႕ေတာ့ မုဒိတာစိတ္နဲ႔ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္ရေသးတယ္။ ေတြ႕သမွ်လူေတြကို ေျပာရတာလည္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ပါပဲ။ `ဆရာေလးက အင္မတန္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတာဗ်၊ စကားေျပာက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသးတယ္၊ စာအေရးအသားကလည္း ညက္ပါေပ့ဗ်ား၊ သူ႔စာေတြပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြထုတ္ျပလို႔ ဖတ္ခဲ့ရတယ္၊ စာအုပ္ေတြလည္း ငွားလိုက္တယ္´

`လူငယ္ငယ္ အသိၾကြယ္ပံုကေတာ့ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္၊ မသိတာ မရွိဘူးဗ်၊ စာေပႏွံ႔စပ္ေတာ့ ေျပာစရာစကားကလည္း မရွားဘူးဗ်။ က်ဳပ္ မၾကားဖူးတာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး သိခဲ့ရပါရဲ႕´

`ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ေျပာင္းလာတာ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံပါပဲ၊ မဟုတ္လား´ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။

ရက္တိုတိုအတြင္းမွာ ဆရာေလးနဲ႔ ဦးဘိုးေထြး အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ ထမင္းလက္ဆံုစားၾကတယ္။ မၾကာဏ ဆိုသလိုပဲေပါ့။ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေတြ႕ၾကဆံုၾကေဆြးေႏြးၾကနဲ႔။ ဆရာေလးရဲ႕စကားေတြထဲမွာ ဦးဘိုးေထြးနားမလည္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ပါတတ္တယ္။ ငါ ဉာဏ္မမီတာပဲလို႔ ေျဖေတြးေတြးရတယ္။ ျပန္ေမးေနရင္လည္း ဆရာေလးစကားေျပာအရွိန္ ပ်က္သြားမွာကို စိုးရိမ္တာလိုလို၊ သူ႔ကို စိတ္ပ်က္သြားမွာ ပူတာလိုလိုနဲ႔ အလိုက္သင့္ေနလိုက္ရရွာတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ့ သူျပန္ေျပာမိတာရွိတယ္။ ဘာတဲ့ `စာေပေရစီးေၾကာင္း´ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားတာ။ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေရွးေရွးျမန္မာစာဆိုေတြေရာ၊ သူတို႔ရဲ႕စာေတြေရာ။ ေနာက္တစ္ခါ ေခတ္အလိုက္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ ေရးဟန္ေတြ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကေန႔စာေပေခတ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အားမရေၾကာင္းေျပာေရာ `အဲဒါကေတာ့ ေမာင္ရာ၊ စာေပေရစီးေၾကာင္းဆိုမွေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းသြားရ ေတာ့မေပါ့၊ ေရစီးေၾကာင္းဆိုတဲ့စကား က်ဳပ္သေဘာမေတြ႕ဘူး၊ ခုန ဆရာေလးေျပာသလိုဆိုရင္ က်ဳပ္အထင္ေနာ္ ေရစီးေၾကာင္းကေန ေရလြဲေျမာင္းေတြ ျဖစ္ေနမလားလို႔´

ဆရာေလးက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးမဲ့မဲ့ႀကီး လုပ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

ရက္တစ္ရက္က ဆရာေလးနဲ႔ ဦးဘိုးေထြး ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕ကမူထိပ္ကေလးမွာ အတူထိုင္ေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေငးေမာေနၾကတာ အေတာ္ေလးၾကာသြားခဲ့တယ္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ သဲေသာင္ႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါရဲ႕ ဟိုေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေတာတန္းရွည္ႀကီး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းတည္ထားခဲ့တဲ့ ထံုးေဖြးေဖြးေစတီေလးတစ္ဆူ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕အေတြးေတြကေတာ့ ဒီထက္မ်ားေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဟိုးမွာ သေဘၤာတစ္စင္း လာေနၿပီ။ အေ၀းႀကီးက စျမင္ေနရတယ္။ ျမင္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ျမစ္ဆိပ္မွာရွိတဲ့ လူရြယ္ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြဟာ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကေတာ့တယ္။ ေလွေပၚ တစ္စုတစ္ျပံဳႀကီး တက္ၾကတယ္။ ၿပီးေလ ေလွသံုးေလးစင္းဟာ သူ႔ထက္ငါ အေျပးေလွာ္ခတ္သြားၾကေတာ့တာ။ သေဘၤာဆီ ေစ်းႀကိဳေရာင္းဖို႔ေလ။ အခ်ဳိ႕ စေကာ၊ လင္ပန္းေလးေတြရြက္လို႔။ တခ်ဳိ႕ ေတာင္း၊ ပလံုးေလးေတြပိုက္လို႔။ တခ်ဳိ႕ အိတ္ကေလးေတြ ဆြဲလို႔ေပါ့။

သူတို႔တေတြေရာင္းၾကတာေတြက ထမင္းျဖဴထုပ္ (ဟင္းမပါ) ၊ ထမင္းေပါင္း၊ ဟင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ သားငါးပုစြန္ကို အရည္ဆမ္းဆမ္းေလးခ်က္ထားၿပီး ဟင္းခြက္ကေလးေတြနဲ႔ထည့္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္၊ ျမဴရြက္၊ ျမင္းခြာရြက္စတဲ့ အရြက္သုပ္ကို ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ေပၚပံုလို႔။ ေနာက္ တမာရြက္၊ ဆလတ္ရြက္ အစည္းေလးေတြ။ သေရစာအျဖစ္ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္စသည္တို႔အျပင္ သစ္သီး၀လံ ငွက္ေပ်ာ၊ ၾသဇာ၊ သရက္၊ ပိႏၷဲ စသည္တို႔ကလည္း ပါေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္တတ္သူေတြအတြက္ ေတာအရက္ပုလင္း။ အဲသလို စားစရာေသာက္စရာေတြ အလုအယက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေရာင္းၾကတာ။ ကိုယ့္ျခံထြက္ ကိုယ့္နယ္ထြက္ ပစၥည္းေတြဆိုေတာ့ ေစ်းကေတာ့ ခ်ဳိသလားမေမးနဲ႔။ အဆင္ေျပသလို ေရာင္းၾကတာ။ ခရီးသည္ေတြဆိုတာလည္း ေရာင္းခ်င္မွန္းသိေတာ့၊ ေလွ်ာ့ေပးႏိုင္မွန္းသိေတာ့ ေစ်းစစ္ၾက၊ အပိုေတာင္းၾကနဲ႔ေပါ့ေလ။

ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ အႏၱရာယ္မ်ားလွတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တေတြက ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားပါ။ သေဘၤာရဲ႕ အရွိန္နဲ႔လားရာ၊ ေနာက္ သူတို႔ေလွာ္ခတ္လာတဲ့ ေလွနဲ႔ အရွိန္နဲ႔လားရာ။ ျမစ္ေရရဲ႕ စီးဆင္းႏႈန္း။ ဒါေတြကို ခ်ိန္ဆၿပီး သေဘၤာအနား ေလွကိုကပ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ေလွရဲ႕ႀကိဳးစကို သေဘၤာေဘးတန္းမွာ ကပ္ခ်ည္ၾကရတယ္။ ဒီလို ကပ္ေနတုန္းမွာကိုပဲ ေကာင္ေလးေတြေကာင္မေလးေတြက သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းမရွိ အလ်င္စလို သေဘၤာေပၚကို မရအရ တက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ႏႈတ္ကလည္း တစာစာေအာ္လို႔။ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ သေဘၤာေပၚမွာ ဆူညံပြက္ထေနေတာ့တာ။

တကယ္ေတာ့ ေငြစေငြနေလးေတြအတြက္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈပါ။ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့လည္း ဒူးလယ္ ေပါင္မက။ တခ်ဳိ႕ကေလးငယ္ေတြဆို ခါးအထက္ ရင္၀နားထိ ေရထဲမွာ။ အဲသလိုရပ္ရင္း ပိုက္ဆံေလးတစ္ရြက္ ပစၥည္းဖိုး ခ်ေပးလိုက္ရင္ ေခါင္းေပၚက လင္ပန္းရြက္လ်က္ကေန အသာေဖာ့ကူးရင္း ေငြကို ရေအာင္ယူရတာလည္းရွိရဲ႕။ ဦးဘိုးေထြးစိတ္ထဲမွာ ၀မ္းေရးအတြက္ႀကိဳးစားၾကတဲ့ ၀ီရိယကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးေတြ ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အရြယ္။ `ပထမအရြယ္မွာကို ေငြေၾကးရွာေနၾကရတာ၊ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံထက္ သေဘၤာဥၾသသံကို ပိုသာယာေနၾကၿပီေလ´ တဲ့။ ဆရာေလးကေတာ့ ဦးဘိုးေထြးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။

ဦးဘိုးေထြး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ သင္ပုန္းႀကီးေတြကို အထဲမသိမ္းခင္ လက္ႏွိပ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ အလို၊ စာေတြပ်က္ေနတာျမင္ေတာ့ ဦးဘိုးေထြးစိတ္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္သြားပါေရာ။ `ဒါ ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်က္တာ´ လို႔ ေရရြတ္ေနတယ္။ တစ္ခါမွ် မျဖစ္စဖူးေတာ့ ပိုထိခိုက္ေလသလားပဲ။ သမီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ `ဟိုေခြးရွိမွာေပါ့´ တဲ့။ ၿပီးစလြယ္ေျဖတာ။ `ဘယ္ကလာ ေခြးရမွာလဲ၊ သင္ပုန္းအေပၚပိုင္းကို ေခြးက ေသးတက္ပန္းပါ့မလား ဟ´ လို႔ ေျပာပစ္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ငါဘာေရးထားတာပါလိမ့္လို႔ ျပန္စဥ္းစားေနရေသးတယ္။ သိေတာ့ ေဒါကန္ပါေလေရာ။ ဒါ တမင္ဖ်က္တာ၊ အဲသဟာေလးမွ ကြက္ဖ်က္တာလို႔ ေရရြတ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဆရာေလးမလာတာလည္း ေလးငါးရက္ရွိေနၿပီ။ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ရဲ႕တူရဲ႕။ ရင္းႏွီးမႈပိုလာတာနဲ႔အမွ် ဆရာေလးဟာ ဦးဘိုးေထြးအေပၚ စာေပၾသဇာ ရွိလာသလိုပဲ။ ဦးဘိုးေထြးက ေလးစားသလို၊ ဆရာေလးကလည္း ႐ိုေသပါတယ္။ သင္ပုန္းႀကီးမွာ စာေတြမေရးခင္ ေရးမယ့္စာကို ဆရာေလးက ႀကိဳလာလာဖတ္ေလ့ရွိတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ဟာေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ျပင္ေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ထည့္မေရးဖို႔ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ သူ႔အာေဘာ္ေတြ ထပ္ျဖည့္တယ္။ `ဒါဆို မရဘူး´ `ဒါမွ အဆင္ေျပမယ္´ ဆိုတာေတြကို ဦးဘိုးေထြး နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ စိတ္ထဲေပၚလာတာ ေရးခဲ့သူကိုး။ ေျပာစရာရွိ ေရးလိုက္ရမွ ေက်နပ္ခဲ့တာ။ ခုဟာက ဘာေတြပါလိမ့္။ ဆရာေလးကိုလည္း တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ်ေတာ့ မေျပာရွာပါဘူး။ ေလးစားတာကိုး။

ဦးဘိုးေထြးရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေျမးေလး ဖိုးတြတ္ကေတာ့ သင္ပုန္းႀကီးကို ေရစြတ္ဖ်က္ေနပါၿပီ။ ဒါ သူ႔တာ၀န္လို ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဦးဘိုးေထြးကေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ ေရးစရာ စီစဥ္ေနရဲ႕။ ေစာေစာကဖ်က္ထားတဲ့စာ ျပန္ထည့္ရမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ စိတ္ကူး႐ံုရွိေသးတယ္ အိပ္ခန္းထဲက သမီးရဲ႕အသံၾကားရေတာ့ `အဘေရ၊ သမီးေမ့ေနလို႔ ညေနက ဆရာေလး လာသြားတယ္´ သိလိုက္ၿပီ။ ဦးဘိုးေထြး သေဘာေပါက္ၿပီ။

ဒီကေရွ႕ေလွ်ာက္ ငါ အာသာေျပမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ။

◄ ခ်ဳိတကူး (ကေလး) ►