“သိနားလည္သူတို႔ကစားနည္း” အား ခ်ဥ္းကပ္ခံစားျခင္း

သိနားလည္သူတို႔၏ကစားနည္း

ဘ၀ဆိုးအေၾကာင္း
တိုးတိုး - တုိးတိုး…
႐ိုး႐ိုးေလးနားထဲ၀င္လာရဲ႕။

“သိပါရေစကြယ္”ေပါ့ေလ
ကယ္တင္႐ွင္ေလသံနဲ႔
ငါ့ရဲ႕စပ္စုမႈေၾကာင့္ေပါ့။

ၿပီးေတာ့လဲ
တၿခားလူေတြလိုပါဘဲ
အိပ္လိုက္တာပါဘဲ။

“အ၀င္း”ဆိုတဲ့ဖာသည္မေလးကို
အဲသလိုေစာ္ကားမိပါတယ္။

◄ ေအာင္ခ်ိမ့္ ► သစ္ရြက္အေသမ်ားေပၚမွ ရက္စက္ေသာဂီတ

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခလုတ္ျပန္တိုက္မိပါတယ္။ ခလုတ္ဆိုရာမွာ မေတာ္တဆ ဆိုတဲ့ အနက္နဲ႔ ကိုက္ညီေပမဲ့ ခလုတ္ကန္သင္းသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ တိုက္မိတာ မဟုတ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမာင္းျဖဳတ္ခ်လိုက္သလို လင္းကနဲလက္ကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ “ခလုတ္” မ်ဳိးကို ဆိုလိုပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းက ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ဖူးခဲ့ၿပီးသားပါ။ ထိုအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို တစိုက္မတ္မတ္၊ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဖတ္ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့  သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို မွတ္ခ်က္တစ္ခု အမွတ္တမဲ့ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ဒီတစ္ပုဒ္ဟာ အနည္းငယ္႐ိုင္းၿပီး ဆင္ဆာမလုပ္ရေသးတဲ့ မူမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မေတာက္တေခါက္နဲ႔ ေျပာခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ႐ုတ္တရက္ဖတ္ၿပီး ခ်ခဲ့တဲ့မွတ္ခ်က္ဟာ အလြန္မွားေၾကာင္း ဒီေန႔မွာ အလန္႔တၾကား ေတြ႕လိုက္မိရတယ္။



စပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ ဦး၀င္းၿငိမ္းေမးတဲ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ “အင္တာဗ်ဴး” (စာ - ၁၀၅) မွာ ညစ္ညမ္းတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ကဗ်ာဖြဲ႕ေနသူေတြကို ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲလို႔ ပါတာ သတိရမိတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ အေျဖကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ သန္႔စင္တဲ့အရာ၊ ႏူးညံ့တဲ့အရာ၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့အရာ ျဖစ္တယ္။ မုဒုလကၡဏမင္းသမီး ကိုယ္၀တ္ေျပတာ ျမင္လို႔ စ်ာန္ေလွ်ာရတဲ့ ရေသ့အေၾကာင္း ဖြဲ႕တာေတာင္မွ နိမိတ္ပံုေတြဟာ လွပေနတယ္။ ညစ္ညမ္းတဲ့အေၾကာင္းအရာကိုေတာင္ လွပေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ကဗ်ာကို နိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ညစ္ညမ္းေအာင္လုပ္တာဟာ ဇရပ္ေပၚမွာ ႏြားေက်ာင္းသား လက္ကျမင္းတာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆရာျမသန္းတင့္က ဆိုခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ညစ္ညမ္းတာနဲ႔ သန္႔စင္တာ၊ ႐ိုင္းတာနဲ႔ ယဥ္တာ သိပ္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား စိတ္မရွိလွပါဘူး။ ႐ိုင္း (တယ္အထင္ခံရ) မွာ စိုးရိမ္တာနဲ႔ “အရွက္မရွိဘူး” လို႔ ေရးလိုက္ရရင္ “ေသာက္ရွက္မရွိဘူး” လို႔ ေရးတာမွာလို မႏွစ္မ်ဳိ႕တဲ့ေလသံဟာ အင္ျပည့္အားျပည့္ ပါမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဆံုးစြန္ေျပာရရင္ အညစ္ညမ္းဆံုး ဆဲေရးတိုင္းထြာတဲ့ စကားလံုးေတြကိုေတာင္ အဓိပၸာယ္ေသခ်ာဖြင့္ၿပီး စဥ္းစားရင္ ထင္သေလာက္မဆိုးေတာ့တာ ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ ခံရခက္ၿပီး နာက်င္ေစတာက ဆဲေရးသူရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ ေဒါသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အသံုးျပဳတဲ့စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ ပါးပါးေလးသာ ပါလိမ့္မယ္။ ငါ့ကို ဆဲေနပါလား ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကသာ နာက်ည္းခံစားရမႈကို အဓိကျဖစ္ေပၚေစတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာလို က်ားကသမင္ကို စားလိုက္တာတို႔၊ ပန္းပြင့္ေလး ေၾကြက်သြားတာတို႔၊ ပ်ားက ၀တ္ရည္ကို စုပ္ေနတာတို႔၊ ဒါေတြ႐ိုက္ျပမွ လွပတဲ့နိမိတ္ပံု ျဖစ္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ပန္းေလးေတြ ပြင့္တာ၊ ေလညွင္းေလးေတြ တိုက္တာခ်ည္းပဲ ကဗ်ာမွာ ပါေနရမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ (လူ႔ဘ၀ရဲ႕) အေၾကာင္းအရာေတြဟာ မူလထဲက ညစ္ညမ္းၿပီးသားျဖစ္လို႔ ဒါေတြကိုဖြဲ႕တဲ့ နိမိတ္ပံုေတြဟာလည္း သိပ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေတာက္ပေနစရာ မလိုဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနတာကိုက လိင္ဆက္ဆံမႈ တစ္ခါၿပီးေျမာက္ခဲ့ေၾကာင္း သေကၤတလို႔ပဲ အရိုးဆံုး ျမင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယင္အံုပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အမႈိက္ပံုျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ေရးတာမ်ဳိးကိုေတာ့လည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ခ်ဳပ္ရရင္ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္သေယာင္၊ ယဥ္ေက်းသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ စိတ္အေျခအေနမ်ဳိး ရွိမေနေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။

ျပန္ဆက္ရရင္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ “သိနားလည္သူတို႔ ကစားနည္း” ကို ျပန္လည္ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတြ႕တာဟာ အရင္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕တာနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို အရင္တစ္ႀကိမ္ဖတ္တုန္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိနားလည္တဲ့ ကစားသမားေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအႀကိမ္တုန္းက ဒီကဗ်ာမွာ ဘာမွ် မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နားလည္သိမွတ္ပံုမွတစ္ဆင့္ အတိတ္မွာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုဟာ ဘြားကနဲေပၚလာတာကို အလန္႔တၾကား ေတြ႕လိုက္ရမိတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္က ၾကည့္ၿပီးေရးခဲ့သလို ထပ္တူထပ္မွ် ႏိုင္လြန္းတယ္။ (အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခင္တည္းက ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္) ကဗ်ာပါ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးစရာအခ်ဳိ႕ ရွိေနပါတယ္။

ပထမဆံုးအခ်က္အေနနဲ႔ ကဗ်ာဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာ၊ အေစာ္ကားခံရတာမ်ဳိး “အမ်ဳိးသမီးေရးရာ” ႐ႈေထာင့္ဘက္က ေရးထားတာမ်ဳိးလို႔ မထင္ပါဘူး။ ကဗ်ာမွာ ကဗ်ာဆရာဟာ သူ႔အေၾကာင္းသူ ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ဘယ္သူမွ ႐ိုက္မစစ္ပါဘဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္မွာ နားစိုက္ေထာင္မွသာ ၾကားရမယ့္ အတိုးဆံုးေလွာင္သံေလး ပါေနတယ္။ ပညာတတ္သူ၊ အျမင္က်ယ္သူ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိသူ၊ လူေကာင္းတစ္ဦး (လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားက လက္ခံထားတဲ့ လူတစ္ဦး) ရဲ႕ ကန္႔လန္ကာေနာက္ကြယ္က ဇာတ္ထုပ္ကို ေလွာင္သံပါးပါးေလးနဲ႔ အထုပ္ေျဖထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာပါ အေၾကာင္းအရာကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ သတိရခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္သီးပုဂၢလျဖစ္ရပ္ တစ္ခုနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာ ၾကည့္လိုပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕နည္းနည္းတိုးၿပီး အနီးကပ္ဆက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ပါလာသူ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္ အနည္းငယ္ မူးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခန္းတစ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပါလာတဲ့အေၾကာင္း ထည့္ေျပာရတာက မိမိအလိုဆႏၵမပါဘူးလို႔ ကာကြယ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြဟာ အခန္းတစ္ခန္းထဲကို အေၾကာင္းမဲ့ ေရာက္မလာတတ္ၾကဘူး။ ထမင္းစားခန္း၊ စာၾကည့္ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ ေနာက္ဆံုး အက်ဥ္းခန္းအထိ ေရာက္ရွိေနရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၀ါ) ေစ့ေဆာ္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိၾကတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ မသိစိတ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းေခၚလို႔ပါလာသူဆိုတာေတာင္ မသိစိတ္ထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီအခန္းထဲ ေရာက္ေနရျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္မွာေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျမင္တဲ့ အျမင္မွာပါ သူငယ္ခ်င္းေခၚလို႔ ပါလာရသူတစ္ဦးသာ ျဖစ္တယ္။ ေနရာလြဲၿပီး ေရာက္ေနသူတစ္ဦးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေနတယ္။ ကိုယ့္မသိစိတ္ထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္သိလိမ့္မလဲ။ သိလည္း (အျခားသူမေျပာနဲ႔) မိမိကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ၀န္ခံႏိုင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္မူးေနတုန္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ အတူတူရွိေနခဲ့ရတယ္။ ဘာမွ်မေျပာဘဲ အရက္ကိုပဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဆက္ေသာက္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေကာင္းတစ္ဦးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ယံုၾကည္လက္ခံထားတယ္။ သူေတြ႕ဖူးေနက် အျခားလူေတြနဲ႔ မတူေၾကာင္း၊ အုတ္ေရာေရာေက်ာက္ေရာေရာ အစားထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သူ႔ကို သိေစခ်င္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကဗ်ာမွာ ဆိုထားသလို “သိပါရေစကြယ္” ဆိုတာ ျဖစ္လာရတယ္။ ဘ၀ဆိုးအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားမႈအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို မ်က္ႏွာမွာ အကြင္းလိုက္ေပၚေနေအာင္ ႀကိဳးစားသ႐ုပ္ေဆာင္ရင္း နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ၀မ္းနည္းစရာရွိ စြတ္၀မ္းနည္းပစ္လိုက္တာမ်ဳိး၊ ေဒါသထြက္စရာရွိ ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ထြက္ပစ္လိုက္တာမ်ဳိးေတြလို ခပ္ေထြေထြျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနကလည္း ဂရုဏာတရား (စိတ္ခံစားမႈ) ကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျခားလူေတြမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ ႀကိဳးစားေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စပ္စုမႈတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ရယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ကယ္တင္ရွင္ေလသံထက္စာရင္ ဂ႐ုဏာရွင္ေလသံ ပိုေပါက္ပါတယ္။

ထို႔အတူ ေျပာေနတဲ့သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီးေျပာေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စကားေျပာ၀ါသနာဟာ မူလအေၾကာင္းရင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္တယ္။ သူခပ္တိုးတိုးေျပာေနတဲ့ ဘ၀ဆိုးဟာ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ဆိုခဲ့သလိုပဲ ႐ိုးစင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (ျမန္မာ့) လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီလို အလြမ္းပံုျပင္ေတြဟာ သိပ္မဆန္းလွေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ အျခားလူေတြ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကမယ့္ နာရီေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က မူမူးနဲ႔ ပံုျပင္နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ့္အခ်က္ေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ႀကိဳးစားမႈဟာ သိပ္ၿပီး ခရီးမေရာက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အုတ္ေရာေရာေက်ာက္ေရာေရာဘ၀မွာပဲ ရွိေနေသးတာကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရတယ္။ သူ႔ႏႈတ္က ဖြင့္မေျပာေပမဲ့၊ အမူအရာနဲ႔ မျပေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အတြက္ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ေယာက္ပဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ သိေနခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္သက္သက္မွ် မဟုတ္ဘဲ တကယ့္အမွန္တရားလို႔ အခုထိ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ဆီက အံ့ၾသဟန္၊ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားသြားတဲ့ဟန္ကို လံုး၀ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာလည္း ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျခားလူေတြလို အိပ္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျခားလူေတြမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပရန္ႀကိဳးစားမႈ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္ (သို႔မဟုတ္) မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ ခံစားရတဲ့အတြက္ အျခားလူေတြလိုပဲ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါကိုလည္း သူက စိတ္မရွိပါဘူး။ စိတ္မရွိတဲ့အျပင္ လိုလားတယ္လို႔ဆိုရင္ အမွန္ဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ “ေစာ္ကားမိတာ” မဟုတ္ဘဲ ေနာင္တသံကင္းကင္းနဲ႔ “ေစာ္ကားလိုက္တာ” လို႔ပဲ ဆိုရလိမ့္မယ္။

ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သီးပုဂၢလျဖစ္ရပ္တစ္ခုရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပကြက္ေတြကို အေသးစိတ္ျမင္ရေအာင္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၾကည့္ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာအေနနဲ႔ ခုခံေခ်ပလိုျခင္းမဟုတ္သလို ကဗ်ာကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာပါအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္မတူႏိုင္သလို ကဗ်ာရဲ႕လိုရင္းနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ ေတြကိုခ်ည္းပဲၾကည့္လို႔ ကဗ်ာရဲ႕ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ အမ်ားဆိုင္ သေဘာတရား တစ္ခုကိုလည္း ဖမ္းမိလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေယဘုယ်သေဘာတရား တစ္ခုဆီ သြားဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္ဦးမယ္။

အထက္မွာဆိုခဲ့သလို ကဗ်ာဟာ က်ား/မအျမင္မွာ အေျခခံထားတာ မဟုတ္သလို ညစ္ညမ္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ဇာခ်ဲ႕ထားျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြထက္ ပိုမိုသိမ္ေမြ႕တဲ့ လူ႔စ႐ိုက္နဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကို ေဖာ္က်ဴးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ၀န္ခံရဲတဲ့သတၱိရွိသလို ေနာင္တသံေလးသဲ့သဲ့နဲ႔ ေလွာင္သံေလးပါးပါး ေရာစြက္ထားပါတယ္။ ဘ၀ဆိုးေတြအေၾကာင္း ရင္နင့္ျပဖို႔ မရည္ရြယ္ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာ သူလိုကိုယ္လိုျဖစ္သြားရတဲ့ နားလည္မႈက်ယ္ျပန္႔တဲ့ လူတစ္ဦးရဲ႕ ျဖစ္အင္ကို ဆိုလိုရင္းအတိအက် ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာကို နားလည္ထားတဲ့သူနဲ႔၊ လံုး၀နားမလည္တဲ့သူ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အျပဳအမူ၊ အက်င့္စ႐ိုက္ခ်င္း ထပ္တူက်သြားတဲ့သေဘာဟာ အေျခခံျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ရဲ႕ “မိ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အားနာတဲ့ေလသံ၊ အျပစ္မကင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာစြက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကဗ်ာဟာ အဓိပၸာယ္ ပိုမိုေပၚလြင္ ေတာက္ေျပာင္ လာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းက်ယ္အေၾကာင္းအရာအတိုင္း တိုက္ဆိုင္ၾကည့္ရင္ ကဗ်ာမွာ မသိမသာပါေနတဲ့ ဂ႐ုဏာဓာတ္ကို ဆံုး႐ႈံးသြားရႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသိပညာ ၾကြယ္၀တဲ့လူေတြ ျဖစ္တယ္။ နားလည္ႏိုင္စြမ္း က်ယ္ျပန္႔တဲ့လူေတြ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိၿပီး ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ေစတနာလည္း ျပည့္၀ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ရထားစီးရင္း ဘူတာဆိုက္လာသလို၊ (သက္ဆိုင္ရာ) စနစ္တစ္ခုရဲ႕ က်ဳံးသြင္းေမာင္းႏွင္ျခင္းေအာက္မွာ အေတြ႕ကို ေရွာင္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အျခားဉာဏ္ပညာခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး ရက္စက္တဲ့လူေတြလိုပဲ သားေကာင္ေနရာက ကျပေနသူေတြကို နင္းေခ်ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အျဖစ္က စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ (အားလံုးကို မဆိုလိုခ်င္ေသာ္လည္း အားလံုး တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း အက်ဳံး၀င္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္ အမွားမရွိဟု ယံုၾကည္သည္) ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္ရပ္၊ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း တစ္ဦးရဲ႕ အထက္ဖားေအာက္ဖိလုပ္ရပ္၊ ကုန္သည္တစ္ဦးရဲ႕ မိုႏိုပိုလီစိတ္ဓာတ္မ်ားဟာ လက္ညွိဳးထိုး မလြဲေသာ သာဓကမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၎တို႔အထဲမွာ “သိနားလည္သူ” တို႔ ရွိလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရစီးအား မဆန္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ငကန္းႏွင့္ ငေစြမ်ားသာ ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။ စပ္မိလို႔ ဒီသေဘာဟာ လူမႈ၀န္ထမ္းတစ္ဖက္၊ စာေရးဆရာ တစ္ဖက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာသိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ “ေဆာင္းပါး၀တၳဳမ်ား” မွာ အနည္းအက်ဥ္း ေတြ႕ရႏိုင္တယ္လို႔ ညႊန္းပါရေစ။

ဒီေတာ့ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ ေနာင္တရေနတာ၊ အားနာေနတာဟာ “အ၀င္း” ကို မဟုတ္သလို ေလွာင္ေျပာင္ေနတာဟာလည္း မိမိကိုယ္ကို မဟုတ္ပါဘူး။ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းၿပီး (Deterministic) ရထားသံလမ္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ေရစီးကို ေထာက္ျပေနျခင္းနဲ႔၊ မိုးခါးေရေတြရဲ႕ ဘယ္မွာမွ ျပ႒ာန္းမထားတဲ့ “မေသာက္မေနရ” အမိန္႔ကို ေဖာ္ညႊန္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ဦးနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲ ပိတ္မိေနသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေခတ္စနစ္ထဲ ပိတ္မိေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီကဗ်ာမွာ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ေလွာင္သံ ခပ္တိုးတိုးကို ၾကားေအာင္ နားေထာင္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ထို႔အတူ သူ႔ရဲ႕အားနာမႈဟာ ေခတ္စနစ္တစ္ခုရဲ႕ အခံဘက္က လူအမ်ားစုျဖစ္တဲ့ အေျခခံလူတန္းစား ျပည္သူေတြအထိေရာက္ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီးခံစားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ “ဖာသည္မ” ကိစၥကို သိပ္ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေနစရာလည္း လိုအပ္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

◄ ေတဇာ ►