အထီးက်န္

တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၿပီး တစစ ညဥ့္နက္လာေသာ ညက အထီးက်န္ျခင္း အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သနားစရာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လို သေဘာထားၿပီး ေတြးေနမိျခင္း မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ အမ်ားေနေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ စသည့္ ေရာက္တတ္ရာရာ မ်ားအား စိမ္ေျပနေျပ ေတြးေနမိျခင္းမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ လူပံုအလယ္တြင္ ထိုင္ေတြးခြင့္ မရွိသည့္ အေတြးမ်ဳိးကို တစ္ေယာက္တည္း အရသာရွိရွိေတြးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က လူအမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနျခင္းထက္ တစ္ေယာက္တည္းေနရျခင္းကို ပိုမိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ့။ အလုပ္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အသိအကၽြမ္းသာ မ်ားလာသည္။ တကယ္တမ္း နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံျခင္းမ်ဳိးမ်ား မရွိခဲ့။ ဤအတြက္ ျပႆနာလည္း မရွိခဲ့ပါ။

§ § § § § § §

လူအဖြဲ႕အစည္းတြင္ လူအမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနထိုင္ေသာ၊ တစ္နည္း လူေတာတိုးေသာ “လူတြင္က်ယ္” မ်ား (Extrovert) အခ်ဳိးသည္ ေလးပံုသံုးပံုခန္႔ ရွိသည္ဟု ခန္႔မွန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လူနည္းစု တစ္ကိုယ္ေတာ္သမားမ်ားအား လူရာမ၀င္သလိုလို၊ သနားစရာပဲေကာင္းသလိုလို သတ္မွတ္ၾကေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ ယုတၱိကင္းမဲ့သည့္ အျမင္သာျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္ရည္သမားမ်ားသည္ လူအမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းမ်ားထက္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ အတြင္းစိတ္ထဲသို႔ လွည့္လည္က်က္စားရန္ ပိုမိုေမြ႕ေလ်ာ္ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည့္ သင္းကြဲမ်ားကို တြဲေခၚရန္ လိုအပ္သည္ဟု ယူဆၿပီး အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားမွ လူအမ်ားႏွင့္ ပိုမိုဆက္ဆံျခင္းျပဳရန္ အၾကံေပးေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ လြဲေနသည့္ အခ်က္မွာ တစ္ကိုယ္ေတာ္သမားႏွင့္ လူေတာထဲတိုးသူမ်ား ဟူသည္မွာ အျဖဴႏွင့္အမည္းလို ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ေလာကႀကီးႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရာတြင္ အေျခခံအားျဖင့္ နည္းလမ္း ကြဲျပားေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ျပင္ပသို႔ ခရီးႏွင္လိုသည့္ လူမ်ားက လူမႈဆက္ဆံေရး၏ အေသးအဖြဲေလးမ်ားကို ႏွစ္သက္စြာအာ႐ံုခံစားသည္။ အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ ခရီးဆန္႔လိုသူမ်ားကေတာ့ အျခားသူတို႔၏ ဦးေႏွာက္တြင္ ျဖတ္သန္းဖူးျခင္းမရွိေသးသည့္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္အၾကံအစည္၊ အေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ အာ႐ံုျပဳတတ္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးတြင္ ေရာေသာေကာေသာ ေနျခင္းက သူတို႔ကို အေႏွာင့္အယွက္ျပဳၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနေသာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ အခ်ိန္မ်ားသည္ ၎တို႔ကို စြမ္းအင္အျမင့္မားဆံုး ေရာက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးသည္။

အ႐ိုးစြဲ ယံုၾကည္မႈမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ တစ္ကိုယ္တည္းသမားမ်ားအားလံုးမွာ လူမႈဆက္ဆံေရးကို ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္သူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ မွီခိုဆက္ႏြယ္ထားစရာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ားအား လိုအပ္မႈနည္းပါးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိသေဘာအတုိင္း တစ္ေယာက္တည္းေနသူ (Loner-by-Preference) ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းေနရသူ (Enforced Loner) တို႔ အၾကားတြင္လည္း ကြာဟခ်က္ ႀကီးစြာ ရွိပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ့္အခန္းထဲတြင္ပင္ တံခါးပိတ္ေနတတ္သူမ်ားကို မိမိစိတ္သေဘာအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ေနသူအျဖစ္ အၾကမ္းဖ်င္း မွတ္ယူႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ေပါင္းသင္းမည့္သူ မရွိ၍၊ တစ္နည္း ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံရသျဖင့္ အထီးက်န္ေနသူမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ထိုသို႔ စိတ္လိုလက္ရ တစ္ကိုယ္ေတာ္သမား တစ္ေယာက္သည္ ကေလးဘ၀၏ အေဖာ္မဲ့ျခင္း အေတြ႕အၾကံဳ၊ တိမ္းညႊတ္မႈမ်ားႏွင့္တစ္ကိုယ္ရည္လြတ္လပ္ခြင့္ကို တန္ဖိုးထားေသာ မိသားစုတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေနထိုင္ရျခင္းသည္ အႏၱရာယ္တစ္ရပ္သို႔မဟုတ္၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွ ေဘးေရာက္ျခင္း၊ လူရာမ၀င္ျခင္း စသည္မ်ား မဟုတ္ဟု ယူဆပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိစိတ္သေဘာအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္သူမ်ားကို လူေတာမတိုးသူမ်ား၊ ဆက္ဆံေရးမေကာင္းသူမ်ား အျဖစ္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႕ရေလ့ရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အစုအဖြဲ႕ႏွစ္စုရွိလွ်င္ လူမ်ားစုက လူနည္းစုကို သူတို႔ႏွင့္မတူရေကာင္းလားဟု ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျခင္းမွာ ဓမၼတာသာ ျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္မတူလို႔ လူမဟုတ္ဟု ယူဆ၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ လူၾကားထဲ ေဟးလား၀ါးလား ေနလိုသူမ်ား ေနႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အတူ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေနခ်င္သူမ်ားလည္း လြတ္လပ္စြာ ေငါင္ႏိုင္ခြင့္ ရွိပါသည္။

လူအမ်ားၾကားမွ ေ၀းရာတြင္ ေနထိုင္ေလေလ မိမိကိုယ္ကိုယ္ႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္လာေလေလဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုနီးစပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုစိတ္၀င္စားလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆႏၵမ်ားကို ပိုမိုနားလည္လာသည္။ တစ္ေၾကာင္းတည္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေကာင္လဲဆိုသည္ကို အနီးစပ္ဆံုး တူညီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလာသည္။ ၀န္းက်င္မွလူမ်ား၏ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အေရာင္အေသြးမ်ား လႊမ္းမိုးမႈ နည္းပါးသြားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္က အထီးက်န္ျခင္းအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တည္းထိုင္၍ ေတြးေနသည္။ စင္စစ္ လူၾကားထဲ လမ္းသလားေနသူမ်ားကို သနားစရာသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး ေတြးေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္တြင္ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ေတြးရျခင္းသည္ အရသာ ရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထုိင္သင့္သည္ဟု တစ္ေယာက္တည္း ညဥ့္နက္သြားေသာညက အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိပါသည္။

◄ ေတဇာ ► ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃) ၂၀၁၀

Ref: Field Guide to the Loner: The Real Insider