စာမေရးျဖစ္သည့္ ေန႔မ်ားအေၾကာင္း

ခုတေလာ စာသိပ္မေရးျဖစ္ပါ။ စာမေရးျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္ႏႈန္း ေရးေနခဲ့သည့္ အခ်ိန္မ်ားကို ထူးဆန္းသလို ျဖစ္မိသည္။ ဘာကိုမွ် ေရေရရာရာ မရွိလွသူ တစ္ေယာက္က ဘာေတြမ်ား ေရးခဲ့ပါသလဲ။ လူအမ်ားကို ဟိုလိုေနပါ၊ ဒီလုိထိုင္ပါ ဦးေဆာင္လမ္းျပ အရည္အခ်င္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တစ္စက္မွ် မရွိပါ။ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္လိုလို ေျမာက္လိုလို ျဖစ္ေနသည့္အရာမ်ားကို ႐ိုးသားမႈအရင္းခံျဖင့္ ကေလးဆန္ဆန္ တင္ျပျခင္းမ်ဳိးေလာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေရးစရာ မရွိေတာ့ပါ။ ေရးခ်င္လွ်င္ စာမေရးျဖစ္သည့္အေၾကာင္းသာ ေရးစရာ လက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္မႈအျဖစ္ က်န္ရွိေတာ့သည္။



လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အေျခအေနမွာ အေပါင္းဘက္ျပေနသည္။ ေပ်ာ္စရာ မယ္မယ္ရရမရွိပါဘဲ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္လင္သာယာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစိတ္အေျခအေနတြင္ ဘာမ်ား ေရးစရာ ရွိမည္လဲ။ မေပ်ာ္ႏိုင္ မေမာ္ႏိုင္သူမ်ား၊ ငုတ္တုပ္ေမ့ေနသူမ်ား ေျမာက္ျမားစြာရွိေနသည့္ ေလာကႀကီးအား ကိုယ္ေပ်ာ္ေနသည့္အေၾကာင္း အရည္မရအဖတ္မရ ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေစာ္ကားလိုပါ။ ေလာကႀကီး၏ သာယာမႈအေပါင္းကို ဖြဲ႕ဆိုၾကသူမ်ား မ်ားျပားလွသည့္ ကမၻာႀကီးတြင္ အေယာင္ေယာင္နနႏွင့္ အုတ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္ မျဖစ္လိုပါ။ ဤသို႔ေသာ အလုပ္မ်ားထက္စာလွ်င္ ပါးစပ္ေပါက္ ပိတ္ေနျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထင္ရွားသည့္ ဥပမာတစ္ခု ေပးရေသာ္ မတတ္သာ၍ ျဖစ္ႏိုင္သည့္နည္းျဖင့္ စစ္အစိုးရအား ေရလိုက္ငါးလိုက္ေရးသားရပါသည္ ဟုေသာ လူလည္ပတ္ကားမ်ား၏ ေလခ်ဳိမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္မေရြးဘက္ေျပာင္းမည္ (သာသည့္ဘက္ တို႔ဘက္) ဟု ႀကိဳတင္စကားေခၚထားျခင္းႏွင့္ မျခားပါ။ မတတ္သာလွ်င္ ပါးစပ္ေပါက္ ပိတ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ကူညီၾက႐ံုသာ ရွိသည္။ စင္စစ္ ကမၻာႀကီးသည္ ၾကည္လင္သာယာေနသည္မဟုတ္။ လူျဖစ္ၿပီးမွသာ ကမၻာႀကီး သာယာလွပေၾကာင္း သင္ယူရိုက္သြင္းခံထားရျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ၿဂိဳဟ္သား ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ၿဂိဳဟ္ႀကီး သာယာလွပေၾကာင္း (အလွမက္တဲ့ ၿဂိဳဟ္သားေတြ ျဖစ္ရင္ေပါ့ေလ) သင္ယူရဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အေျခအေနမွာ စာေရးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဂ်က္ခ်ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သိပ္အေရးမပါလွသည့္ အျခားအေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ေန႔ဘက္အိပ္ၿပီး ညဘက္ထသည့္ အက်င့္မွာ အတည့္ျပန္ျဖစ္သြားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လူသံသူသံမ်ားသည္ စိတ္ကူးတို႔ကို အျမဲတေစ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးသည္။ အာလာပသလာပ စကားမ်ားသည္ ရွိစုမဲ့စု အခ်ိန္ေလးမ်ားကို တေျမ့ေျမ့ တိုက္စားသည္။ တီဗီဂိမ္းကို ဘိန္းစြဲ စြဲေနျခင္းကလည္း အလံုးအရင္းျဖင့္ ၀ါးမ်ဳိသည္။ ေနထြက္မွ ေန၀င္အထိ မည္သည့္စိတ္ကူးမွ် လက္စမသတ္ဘဲ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ ညအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနရျခင္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သေဘာေပါက္သည္။ စစ္တုရင္ကစားပြဲအား ေဘးမွထိုင္ၾကည့္သူ တစ္ေယာက္၏ အျမင္မ်ဳိးရရွိရန္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈႏွင့္ တစ္ကိုယ္ရည္ဆန္မႈက ကူညီေပးႏိုင္သည္။ လူလိုသြားလူလိုစားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ လူလုပ္ေနသူတစ္ေယာက္အဖို႔ လူေတြအေၾကာင္း အေ၀းမွ ခြာၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲပါသည္။ ညဘက္အိပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ထသည့္ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္စဥ္တြင္ ျပန္လည္စီးေမ်ာျခင္းအားျဖင့္ ေရစီးေၾကာင္းအား စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းအလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္ ေပၚလာေသာ အားကစားသမားတစ္ေယာက္လို ကစားပြဲ၏ တရားမွ်တျခင္းအေပၚ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ အခ်ိန္မရေတာ့ပါ။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ စာေရးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား မရွိပါ။ ရေသ့အာပတ္ေျဖသလို မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသာရန္ ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခု ေပးလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ စာမေရးသည့္ေန႔မ်ားအတြင္း အျပစ္တစ္ခု လုပ္မိသလို ထူးဆန္းစြာ ခံစားေနရျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားအက်ဳိးအတြက္ မရည္ရြယ္ေၾကာင္း အာမခံပါသည္။ ေလွ်ာက္ေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ စာအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႐ိုးသားမႈမွတစ္ပါး အျခားမည္သည့္အရာမွ် ကၽြန္ေတာ့္တြင္ လက္ညွိဳးထိုးျပစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနသည့္ အေၾကာင္းမွာ စာမေရးျဖစ္သည့္ ေန႔မ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

◄ ေတဇာ ► ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃)