အထီးက်န္ ေတာင္ထိပ္

တံငါသည္ ညီအစ္ကို သံုးဦးဟာ ငါးဖမ္းထြက္ရင္း မုန္တိုင္းမိၾကတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ရက္အတန္ၾကာ ေမ်ာေနၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာ လူသူမရွိတဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚမွာ ေသာင္တင္သြားၾကတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္လို႔ပဲ။ ကၽြန္းေလးက အေတာ္သာယာပါတယ္။ ကၽြန္းေပၚမွာ အုန္းသီးေတြ ျပြတ္သိပ္ေအာင္ သီးေနတဲ့ အုန္းပင္ေတြ အျပည့္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္းရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေတာင္ႀကီးတစ္လံုး ရွိတယ္။ ကၽြန္းေပၚကို ေသာင္တင္ခဲ့တဲ့ ညက သူတို႔ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီညက သူတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ထင္ျပခဲ့ပါတယ္။

ကမ္းေျခကေန အနည္းငယ္ဆက္သြားလိုက္ရင္ အသင္တို႔ ေက်ာက္တံုးႀကီး သံုးတံုးကို ေတြ႕လိမ့္မယ္။ အသင္တို႔ကို တစ္ေယာက္ တစ္တံုးစီ တြန္းဖို႔ ကၽြႏ္ုပ္ အလိုရွိတယ္။ ကိုယ္ တြန္းႏိုင္ သေလာက္ပါပဲ။ ဆက္မတြန္းခ်င္ေတာ့တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ရပ္လိုက္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီ ရပ္လိုက္တဲ့ ေနရာဟာ အဲဒီသူ ေနရမယ့္ ေနရာပဲ။ ေတာင္ေပၚကို ျမင့္ျမင့္ေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ႏိုင္ေလေလ၊ ေနထိုင္ရာ အိမ္ကေန ကမၻာႀကီးကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ ျမင္ရေလေလေပါ့။ ေက်ာက္တံုးကို ဘယ္ေလာက္ အကြာအေ၀းအထိ တြန္းတင္မယ္ဆိုတာက အသင္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒီလိုေျပာၿပီး ဘုရားသခင္ဟာ ညီအစ္ကိုသံုးဦးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ညီေနာင္သံုးေဖာ္ဟာ ဘုရားသခင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ေက်ာက္တံုးႀကီးသံုးလံုးကို ေတြ႕ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ ဘုရားသခင္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူတဲ့အတိုင္း တစ္ေယာက္တစ္လံုးဆီ တြန္းတင္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြဟာ ဧရာမႀကီးေတြပါ။ အလြန္ေလးလံလြန္းလို႔ လွိမ့္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ပါ။ ဒါထက္ ဆင္ေျခေလွ်ာအတက္လမ္း ေတာင္ေပၚကို တြန္းတင္ဖို႔ကေတာ့ အလြန္ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥႀကီးပါပဲ။ ညီအစ္ကိုသံုးေဖာ္ထဲက အေထြးဆံုးညီေလးက အရင္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ ဒီေနရာေလာက္ဆို ေတာ္ပါၿပီ။ ဒီေနရာေလးက သာယာသားပဲ။ ကမ္းေျခနဲ႔နီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါးဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေနတဲ့ ေနရာေလးပဲ။ ဒီေနရာေလးဆိုရင္ ေတာ္ပါၿပီလို႔ သူက အစ္ကိုေတာ္ႏွစ္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေနရာကေန ကမၻာႀကီးကို မ်ားမ်ားမျမင္ရဘူးဆိုရင္လည္း သူက စိတ္မရွိပါဘူးတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ က်န္တဲ့ညီေနာင္ႏွစ္ဦးဟာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ရဲ႕အလယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ညီလတ္ဟာ လက္ေျမွာက္သြားျပန္တယ္။ သူက အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာတယ္။ ဒီေနရာေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္အဆင္ေျပပါၿပီ။ သစ္သီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ အသက္ရွင္ေနထုိင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အစစအရာရာ ဒီေနရာမွာ ျပည့္စံုေနတယ္။ ဒီေနရာကေန ကမၻာေျမႀကီးကို သိပ္မ်ားမ်ားမျမင္ရဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ သူက ဆိုတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးတစ္ဦးတည္း ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ေတာင္တက္လမ္းဟာ ပိုမိုက်ဥ္းေျမာင္း၊ မတ္ေစာက္လာေပမဲ့ သူကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ အစ္ကိုႀကီးဟာ အလြန္ခိုင္မာတဲ့ ဇြဲသတၱိရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကမၻာႀကီးကို သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္၊ ၾကည့္ခြင့္ရွိသေလာက္ က်ယ္ျပန္႔စြာ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ ဗီဇစိတ္ပဲ။ ဒီေတာ့ သူဟာ ေလးလံလွတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို မတ္ေစာက္လွတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမွာ အ႐ႈံးမေပးတမ္း ဆက္လက္တြန္းတင္ေနခဲ့တယ္။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း အားထုတ္မႈေတြနဲ႔ေပါ့။ သူဟာ လေပါင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ အစာငတ္၊ ေရငတ္နဲ႔ ခရီးဆက္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီအလုပ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဗီဇစိတ္ျဖစ္တဲ့ ကမၻာႀကီးကို ျမင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေဇာေၾကာင့္ လုပ္ေနရတာျဖစ္လို႔ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတရာ ရွိေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမင့္မားလွတဲ့ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ သူဟာ ဧရာမေက်ာက္တံုးႀကီးကို တစ္ကိုယ္ရည္ လွိမ့္တင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဟာ ေက်ာက္တံုးႀကီးနဲ႔အတူ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ မတ္မတ္ရပ္ၿပီး ကမၻာႀကီးကို ရင္သပ္႐ႈေမာ ေငးေမာေနလိုက္တယ္။ အခုေတာ့ သူဟာ မည္သူထက္မဆို ကမၻာႀကီးကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သူပဲေပါ့။ သူ အျမဲေနထိုင္ရမယ့္ ေနရာဟာ ကမၻာႀကီးကို ျမင္ကြင္းက်ယ္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲေပါ့။ တစ္ခုရွိတာက ေတာင္ထိပ္မွာက ျမက္ပင္ေတြ ေပါက္မေနဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငွက္ကေလးေတြလည္း မရွိဘူး။ ေနာက္ ေရမရွိဘူး။ ေရဆာရင္ သူဟာ ေရခဲနဲ႔ ႏွင္းေတြကို လွ်ာနဲ႔လွ်က္ရပါတယ္။ အစားအေသာက္အတြက္ကေတာ့ ေရညွိေတြကို ၀ါးေထြးလုပ္ၿပီး အာသာေျဖရတယ္။ သို႔တိုင္ သူေနာင္တမရခဲ့ဘူး။ သူဟာ အခု ကမၻာႀကီးကို ျမင္ကြင္းက်ယ္နဲ႔ ျမင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီကိုး။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ ဗီဇမီးပဲကိုး။ သူဟာ ေတာင္ထိပ္မွာ ထာ၀စဥ္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ႀကီးမားတဲ့ေက်ာက္တံုးႀကီး တည္ရွိေနတဲ့ အဲဒီ ေတာင္ထိပ္ကို ယေန႔ထိ ဟာ၀ိုင္ယီ ကၽြန္းေပၚမွာ ျမင္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့ ဇြဲသတၱိနဲ႔ စူးစမ္းစြန္႔စားမႈေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္ဟာ ႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႔ ေရညွိေတြပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကမၻာႀကီးလား။ ငါးဟင္းစားၿပီး အုန္းရည္ေသာက္ေနတဲ့ ညီငယ္ေလးနဲ႔ သစ္သီး၀လံ မ်ဳိးစံုနဲ႔ ပြဲေတာ္တည္ေနတဲ့ ညီလတ္တို႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ကိုယ္ သာယာေက်နပ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒါဟာ အလြမ္းဇာတ္လား၊ ေပ်ာ္ရႊင္အားတက္ဖြယ္ ဇာတ္သိမ္းလား ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္မႈ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ `အဓိပၸာယ္မဲ့မႈ´ (Absurd) သေဘာတရားတစ္ခုလို႔ ယူဆမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ကို ထပ္တူျပဳႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ က်ဳိးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္မႈဟာ ဘ၀ရဲ႕ျပယုဒ္တစ္ခုလို႔ လက္မခံဘူးဆိုရင္ေတာ့ အစကေျပာခဲ့သလို ဒါဟာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို႔သာ ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
Ref: Haruki Hurakami ၏ After Dark မွ မွီျငမ္းေရးသားပါသည္။
Theme: Intellectual Curiosity