ယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း (၁)

ဆရာ “ေမာင္သာမည” ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပဆိုင္ရာႏိုဘယ္ဆုကို ျငင္းပယ္လိုက္သည့္အခါ ျပင္သစ္ဒႆန ဆရာႀကီး ယန္းေပါဆတ္ကို လူအမ်ားက ျပန္လည္ စိတ္၀င္စား လာၾကသည္။ (ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏အသက္မွာ ၅၉ ႏွစ္ရွိၿပီ) လူအမ်ားစိတ္၀င္စားသည့္ အရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါတင္ျပၾကရေသာ သတင္းမီဒီယာ သမားတုိ႔သည္လည္း ဆရာႀကီးယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကို အလြန္တန္ဖိုးထားေသာ ယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရဖို႔ကား အလြန္ ခက္ခဲေသာ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္းအခက္အခဲမ်ား ၾကားမွပင္ ကမၻာေက်ာ္ Playboy မဂၢဇင္းႀကီးသည္ ယန္းေပါဆတ္၏ ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဆိုင္မြန္ဒီဘိုးဗြား၏ အကူအညီျဖင့္ သူ႔ကို ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ေအာက္တြင္ ယင္းေတြ႕ ဆံုေမးျမန္းခန္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ဆရာက အလြန္တင္းက်ပ္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈဒႆနကို စာတမ္းေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြေရးၿပီး တင္ျပေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာလည္း ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔လည္း ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဓေလ့ထံုးစံတို႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းတို႔ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနထိုင္ၾကတဲ့ အဆိုေတာ္ေတြ၊ ျပဇာတ္သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ဂီတသမားေတြ၊ ကေခ်သည္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလို ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ ေျပာဆိုေနၾကတာကို ဘယ္လိုမ်ားရွင္းျပႏိုင္မလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ ► ဂီတ၀ိုင္းေတြမွာ တီးမႈတ္သီဆိုေနၾကတဲ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို သေဘာက်တာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဒႆနနဲ႔ ပတ္သက္ရမယ္လို႔ပဲ လူတိုင္းက ယူဆေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အကႌ်ကြက္က်ားေတြ ၀တ္ေနၾကတဲ့လူငယ္မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္အဓိပၸာယ္မရွိတာပဲ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙ “ပူပင္ေသာက” တို႔ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စိတ္ပ်က္မႈ” တို႔ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြဟာ လတ္တေလာႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္း ျပင္သစ္ျပည္မွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈေတြ အတြက္ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ မယူဆႏိုင္ဘူးလား။

ယန္းေပါဆတ္ ► ဟုတ္ကဲ့။ ဒီလိုပဲေျပာဆိုေနၾကတာပဲ။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ၾကံခ်ဲ႕ကားထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာပဲ။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဖ်ားေယာင္းျမွဴဆြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုဖြင့္၊ အထဲကေန အနံ႔မေကာင္းေတာ့တဲ့ ဒိန္ခဲကိုယူ၊ မိန္းကေလးရဲ႕ႏွာေခါင္းနားကပ္ၿပီး ႐ွဴခိုင္းတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကို ညႊန္ျပၿပီး “သြားႏိုင္ၿပီ”လို႔ ေျပာသတဲ့။ မိန္းကေလးကိုယ္တိုင္က ေျပာျပတာဆိုၿပီး အဲဒီဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အက်င့္ပ်က္သူလို႔ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ယူဆေနတာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကစၿပီး သတင္းစာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသသြားၿပီလို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။ သတင္းစာတုိင္းက ဒီအတိုင္းေရးၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသသြားၿပီလို႔ ေကာလာဟလျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္စာ စေရးတဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့သတင္းကို မနားတမ္းေၾကျငာေနခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ဘူး။ သခ်ဳႋင္းအုတ္ဂူထဲ ေရာက္သြားၿပီလို႔ မနားတမ္း ေျပာေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘူဇြာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘူဇြာလူတန္းစားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေနတယ္ေလ။ အသက္ႀကီးသူျဖစ္လ်က္နဲ႔ လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ အမ်ားဆံုး ေပါင္းသင္းေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဗ်။ လူငယ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေျခခံလူထုပဲ။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သြားတဲ့လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာမက်တတ္ဘူး။ သူတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သေဘာက်ခဲ့ရင္ေတာင္မွ အခု သေဘာမက်ေတာ့ဘူး။ သူတို႔အျမင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစၥာေဖာက္ပဲ။ မ်ဳိးဆက္ပဋိပကၡရန္ပြဲအတြင္းက သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္ပဲ။ လူတန္းစား တိုက္ပြဲအတြင္းက သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္ပဲ။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္မ်ဳိးဆက္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔အေပၚ သစၥာေဖာက္တယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ထြက္ေပါက္မရွိ (No Exit) ျပဇာတ္နဲ႔ ေအာ္ဂလီ (Nausea) ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သိခဲ့ၾကတဲ့လူေတြပါ။ အဲဒါေတြေရးတဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မာ့က္စ္၀ါဒဆန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆေတြကို ေရးသားျခင္းမရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မာ့က္စ္၀ါဒကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးတယ္။ ေငြရွိတဲ့မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြရဲ႕ တြန္းထိုးဖိစီးမႈကို ေတြ႕ၾကံဳစရာမလိုဘဲ ဒီေလာကႀကီးဟာ ငါ့ေလာကႀကီးျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိး ရွိခဲ့ပါတယ္။ သည္အယူအဆနဲ႔ပဲ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာလုပ္ခ်င္ခဲ့သလဲဆိုတာေရာ သိခဲ့ရဲ႕လား။

ယန္းေပါဆတ္ ► သိစျပဳၿပီလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ အသက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္မွာတက္ၿပီး ဒႆနပညာကို ေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္က စာေပဆိုင္ရာပါေမာကၡျဖစ္ဖို႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒႆနဆရာႀကီး ဟင္နရီဘာ့ဂ္ဆန္ေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ လူ႔ရဲ႕သိစိတ္အတြင္းမွာ အခ်ိန္ကို ေတြ႕ၾကံဳခံစားရပံုအေၾကာင္း ခိုင္လံုတဲ့ယုတၱိေဗဒနည္းနဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပထားတာကို အဲဒီစာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအေတြ႕အၾကံဳရဲ႕ အမွန္တရားကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳ သေဘာေပါက္သြား ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ‘Phenomenology’ ကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လုိအရာကိုမဆို ခိုင္လံုတဲ့နည္းနဲ႔ ေျပာလို႔ရတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသြားပါေတာ့တယ္။ ဒႆနသင္ရိုးစာအုပ္ေတြထဲက ဘာသာစကားထက္ပိုၿပီးသာလြန္တဲ့ ပိုၿပီး သိပၸံနည္းက်တဲ့ ေတြးေခၚနည္းမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိသြားပါေတာ့တယ္။ စာေပနဲ႔ ဒႆနပညာကို ခိုင္လံုတဲ့ေဖာ္ျပနည္းတစ္နည္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖို႔ အၾကံရလာပါတယ္။ ဒႆနပညာက နည္းလမ္းနဲ႔ စည္းကမ္းကိုေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာက အရာ၀တၳဳနဲ႔လူရဲ႕ၾကားမွာရွိတဲ့၊ လူေတြနဲ႔ အဲဒီလူေတြကိုယ္တိုင္ရဲ႕ၾကားမွာရွိတဲ့ ထူးဆန္းခိုင္မွာတဲ့ ဆက္သြယ္မႈေတြကို ရွင္းလင္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဒီဆက္သြယ္မႈေတြကို စူးစမ္းရင္းနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ဂ်ာမန္ဒႆနဆရာႀကီး မာတင္ဟိုက္ဒဂၢါးရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကို ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ဆရာေရးခဲ့တယ္ေနာ္။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ဟုတ္ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္သံု႔ပန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးတခ်ဳိ႕က ဒႆနပညာအေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာဖတ္ဖို႔ ဂ်ာမန္ေတြခြင့္ျပဳတာ ဟိုက္ဒဂၢါးရဲ႕စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

ဟိုက္ဒဂၢါးက အရာ၀တၳဳေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အသံုးအေဆာင္ေတြသာျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေအာ္ဂလီ (Nausea) ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ ပကတိသဘာ၀ကို စကားလံုးနဲ႔ေဖာ္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အရာ၀တၳဳေတြဟာ ဘာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ေနတာ ဘာလဲ။ ဟိုက္ဒဂၢါးရဲ႕အျမင္အရဆိုရင္ သစ္ပင္ဆိုတာ ထင္းအတြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဆာက္အအံုအတြက္ျဖစ္ျဖစ္ ခုတ္လွဲရမယ့္အရာသာျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ဆိုတာ အသံုးခ်စရာသာ ျဖစ္တယ္။ လူလည္းသစ္ပင္လိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ လူက သူကိုယ္ကို သိျမင္ခြင့္ရွိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူမ်ားအတြက္ပါ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အေဆာက္အအံုကို စူးစမ္းခ်င္ရင္ အဲဒီအေဆာက္အအံု ေအာက္မွာ ရွိတဲ့အရာေတြကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ၿပီးမွ စူးစမ္းႏိုင္ပါမယ္။ လူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြဆီ၊ အလုပ္ဆီ၊ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုျပန္ပို႔ေပးတဲ့ တျခား အေဆာက္အအံုေတြအားလံုးကိုပါ ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္ရပါမယ္။

တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေလာကႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ “ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒနဲ႔ လူသား၀ါဒ”ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဟာေျပာခ်က္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိုင္းဟာ (ႀကီးငယ္မဟူ) အဲဒီလူကို လူ႔ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ျပဌာန္းေပးသူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသားဟာ သူ႔ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း လံုး၀တာ၀န္ရွိေနပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  “လူသည္ လြတ္လပ္မႈဒဏ္က်ခံေနရသည္” လို႔ ဆရာေရးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  လူဟာ ဒီေလာကႀကီးအတြင္းကို ကင္းလြတ္ခြင့္လံုးလံုးမရွိဘဲ တာ၀န္အျပည့္နဲ႔ ပစ္လႊတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ က်ခံေနရတယ္လို႔ ဆိုလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အစဥ္ထာ၀ရတည္ရွိတဲ့ တန္ဖိုးတရားေတြက သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူသားေတြဟာ ကိုယ့္တန္ဖိုးတရားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ဖန္တီးၾကရပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဘယ္လိုဖန္တီးရမွာလဲ ဆရာ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  “ပင္ကိုမူလေရြးခ်ယ္မႈ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္သံုးႏႈန္းထားတာ ရွိပါတယ္။ သည္စကားလံုးဟာ ကာလတစ္ခုအတြင္း ျဖစ္ပ်က္တဲ့အရာကို ေဖာ္ျပရမွာ ကၽြန္ေတာ္သံုးႏႈန္းတဲ့စကားလံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာလက ထင္တာထက္ပိုၾကာတဲ့ ကာလပါ။ ဒီကာလအတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္စံုတစ္ခု ဖန္တီးမႈ ျပဳပါတယ္။ ဒီကာလအတိုင္မီကေတာ့ သူ႔ကို တျခားလူေတြက ဖန္တီးေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တျခားလူေတြရဲ႕ ဖန္တီးျခင္းခံရတာနဲ႔ စခဲ့ၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့မွ တျခားလူေတြရဲ႕ ကိုယ့္အေပၚဖန္တီးမႈကေန ထြက္ေျမာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ဖန္တီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ထိပ္တိုက္တိုးတဲ့ ဒြႏၷျဖစ္စဥ္တစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာနဲ႔ အလြန္ျခားနားတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ေတြ႕ရွိရ ျခင္းပါပဲ။ ဒါဟာ လြတ္လပ္မႈပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလြတ္လပ္မႈဟာ သာယာၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က “လြတ္လပ္မႈဒဏ္က်ခံရသည္” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးကို သံုးခဲ့တာပါ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  သည္အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ယန္းဂ်နီး Jean Genet ကို ဆရာေဖာ္ျပခဲ့တာပဲေလ။ ဂ်နီးဟာ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ လြတ္လပ္မႈဒဏ္ က်ခံခဲ့ရတာပါလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ဂ်နီးဟာ ကေလးဘ၀မွာ အျပစ္ေပးခံရျခင္းအားျဖင့္ လံုး၀ပ်က္ယြင္းခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြက သူ႔ကို ပံုပ်က္ေအာင္ လုပ္ပစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ကေလး ဂ်နီးဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္လည္ဖန္တီးဖို႔အတြက္ ခြန္အားေတြ စိတ္ဆႏၵေတြ အသိဉာဏ္ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ပံုပ်က္ေနတဲ့အတၱကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ဖန္တီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြပဲ သူဖန္တီးဖန္တီး သူ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာ သူတကယ္လိုခ်င္တာေတြနဲ႔ ျခားနားတဲ့အက်ဳိးဆက္ေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးနည္းတူ သူဟာလည္း သူ႔ဘ၀ကိုသူေပးခဲ့တဲ့ လားရာလမ္းေၾကာင္း အတြက္ လံုး၀ တာ၀န္ရွိေနတာပါပဲ။ ဂ်နီးဟာ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ပါဘူး။ တကယ္ေျပာရရင္ သူ႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ မရွိပါဘူး။ “ကဗ်ာဆရာဂ်နီး” ျဖစ္တဲ့အခ်က္က “ရာဇ၀တ္သားဂ်နီး” အတြက္ သမၼတႀကီးရဲ႕ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သည္အျဖစ္ကပဲ အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕ အႏွိမ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းကန္မႈျဖစ္တဲ့ သူ႔ကဗ်ာေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုလည္း ခန္းေျခာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ဖန္တီးမႈရွိခဲ့တဲ့ကာလ၊ သူ႔ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေလးနက္တဲ့အဓိပၸာယ္တစ္ခုရွိတဲ့ ကာလဟာ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ အႏွိမ္ခံဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းကန္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာသာ ေပၚခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြလုပ္ၾကံဖန္တီးတဲ့ သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာသာ ေပၚလာခဲ့တာပါ။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ျပန္၀င္ေရာက္ျခင္းအားျဖင့္ ဘူဇြာအငယ္စားျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခ်က္ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔စာေတြဟာ ေလးနက္တဲ့အဓိပၸာယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ဒ႑ာရီေတြကေန ကင္းရွင္းၿပီး လံုး၀လြတ္လပ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာတဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ေတြက သာယာဖြယ္မဟုတ္ဘဲ ညစ္ညဴးဖြယ္သာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အေဖာ္မဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနတယ္။

ပေလးဘိြဳင္ ◙  “ယင္ေကာင္မ်ား” ျပဇာတ္မွာ “လြတ္လပ္မႈသည္ သူ၏မီး႐ွဴးတိုင္ကို လူတစ္ေယာက္၏ႏွလံုးသား အတြင္း ထြန္းညွိၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ နတ္ဘုရားတို႔တြင္ ထုိသူ႔ကိုဆန္႔က်င္ႏိုင္သည့္ တန္ခိုးစြမ္းအားမ်ား ကင္းမဲ့သြားၾကကုန္၏” လို႔ ဆရာေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားမဲ့၀ါဒီတစ္ေယာက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့ ဆရာက “နတ္ဘုရားတို႔တြင္ တန္ခိုးစြမ္းအားမ်ား ကင္းမဲ့ကုန္၏” လို႔ ေရးသားလိုက္ျခင္းဟာ “ဘုရားသခင္” ရွိတယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တာလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒီသေဘာတရားရွိေနတာျဖစ္ေတာ့ ဘုရားသခင္ရွိတယ္လို႔ မယံုၾကည္လို႔ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာရဲ႕ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုကို လူေတြသတိမူမိေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကက္သလစ္အသင္းေတာ္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ (အထူးသျဖင့္ ၾသဂတ္စတင္း) ရဲ႕ အလိုအရ ဘုရားသခင္ဟာ လူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကို တန္ဖိုးထားေလးစားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလြတ္လပ္မႈကို ေလးစားတဲ့သူအေနနဲ႔ လူကို လြတ္လပ္သူအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအတြက္ ဘုရားသခင္က ရွင္းျပေပးလိမ့္မယ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ရွင္းရလိမ့္မယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ပညတ္ခ်က္ေတြကို အားကိုးဖို႔ဆိုတာက လြယ္လြန္းေနပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဂ်နီးတို႔လို တျခားလူေတြလိုပဲ ဘယ္သူ႔မွ အားကိုးလို႔မရဘူး။ အေဖာ္မဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။ “ဘုရားသခင္ရဲ႕မဟာဂရုဏာေတာ္” ဆိုတဲ့ တရားရွိပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း ဒီလိုသေဘာတရားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနေပမယ့္ မဟာဂရုဏာေတာ္ႀကီး ျဖန္႔က်က္သက္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာပင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဘုရားသခင္ကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကာလမ်ဳိး ရွိေနပါေသးတယ္။ ဘုရားသခင္မွာ ဘာမွေျပာစရာဆိုစရာ မရွိပါဘူး။ ပံုစံျပရရင္ အယ္ဂ်ီးရီးယားစစ္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူဘာမွမေျပာဘူး။ အသင္းေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သူေတြရွိသလို ရိုင္းစိုင္းတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလတရားကို ဂရုထားတဲ့သူေတြရွိသလို အသင္းေတာ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးကိုသာ ဂရုစိုက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဆရာရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာေရးသေဘာတရားကို ေျခတစ္လွမ္းေလာက္တိုးလိုက္ရေအာင္။ “ထြက္ေပါက္မရွိ” ဆိုတဲ့ျပဇာတ္ထဲမွာ “ငရဲဟူသည္ တပါးသူတို႔ ျဖစ္သတည္း” လို႔ ေရးထားတာကို ရွင္းျပေပးပါလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ေမြးဖြားလာရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပ်ပ္၀ပ္နာခံရတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုအတြင္းကို က်ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ တျခားသူေတြဟာ ငရဲပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အယ္ဂ်ီးရီးယားက လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရဲ႕သားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕သားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာရမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားအျဖစ္ ေမြးဖြားလာရမယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျပာင္းလဲလို႔မရမယ့္အနာဂတ္တစ္ခုကို အေသးစိတ္ေရးဆြဲစီမံၿပီးသြားၿပီ။ ဒီအနာဂတ္ဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ တျခားလူေတြက စီမံလိုက္တဲ့ အနာဂတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီအနာဂတ္ကို တျခားသူေတြက တိုက္ရိုက္ဖန္တီးလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဘ၀ကိုဖန္တီးတဲ့ လူမႈစနစ္တစ္ခုမွာ သူတို႔ကလည္း အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္ ပါ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕သားျဖစ္မယ္ဆိုရင္ လူမႈစနစ္က ခင္ဗ်ားကို ၿမိဳ႕ကိုေရႊ႕လာေအာင္ လုပ္လိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ စက္ယႏၱရားေတြက ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဒီစက္ယႏၱရားေတြက သူတို႔လည္ပတ္ဖို႔အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔လို လယ္သမားေတြကို လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘ၀ကံၾကမၼာဟာ အရင္းရင္၀ါဒရဲ႕ဖိအားတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ေတာ္ရပ္ဌာေနကိုစြန္႔ခြာၿပီး ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။ စက္႐ံုဟာ ခင္ဗ်ားဘ၀ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘ၀၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အရွိတရားကဘာလဲ။ ခင္ဗ်ားလုပ္ေနရတဲ့အလုပ္အကိုင္ဟာ ခင္ဗ်ားဘ၀ပဲ။ ဒီအလုပ္အကိုင္ဟာ ခင္ဗ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအလုပ္အကိုင္က ခင္ဗ်ားကို အခေၾကးေငြေပးၿပီး တိုက္စားပစ္ေနတယ္။ ဒီအခေၾကးေငြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို တိတိက်က်သတ္မွတ္ေပးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တျခားသူေတြက ခင္ဗ်ားအေပၚ အတင္းအၾကပ္ဖန္တီးထားတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ငရဲဆိုတာ ဒီလိုျဖစ္တည္မႈမ်ဳိးအတြက္ တကယ္သင့္ျမတ္ဆီေလ်ာ္တဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အယ္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံမွာ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္အတြင္း ေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ပါလား။ ဒီကေလးဟာ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသခ်င္ေသရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈေတြ ခံခ်င္ခံရမယ္။ ဒါပဲ သူ႔ကံၾကမၼာပါ။ ဒါဟာ ငရဲလည္း ငရဲပါပဲ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  သည္လိုကံၾကမၼာမ်ဳိးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူးလားဆရာ။ ထြက္ေပါက္မရွိဘူးလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ တကယ့္ကိုရွိတာေပါ့။ ကိုယ့္အေပၚမွာ လူေတြက စီမံဖန္တီးထားတာေတြကို ဆန္႔က်င္တန္ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ၾကည့္ေလ။ အယ္ဂ်ီးရီးယားကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ႏွိပ္စက္ခံရဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ရင္ရင္း ေသဆံုးရဖို႔ (ႀကိဳတင္ျပဌာန္းထားတဲ့) ကံၾကမၼာရွိေနေပမယ့္ ဒီယေန႔မွာေတာ့ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနတာပဲ။ အေစာတုန္းကေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်နီးဟာလည္း သည္လိုပဲ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဆရာက အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကိုပဲ ညႊန္းေနတာပဲ။ သည္ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ ကိုယ့္ၾကမၼာကို ကိုယ့္ဘာသာေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပား ရွိတယ္လို႔ ဆရာမယူဆဘူးလား။

ယန္းေပါဆတ္ ► ျပဌာန္းထားတဲ့ၾကမၼာတစ္ခုကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ႀကီးႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရပါတယ္။ သည္ၾကမၼာမ်ဳိးကလည္း သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးဖို႔လိုတယ္။ သည္းခံႏိုင္တဲ့ ၾကမၼာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ “စိမ္းကားျခင္း” ဆိုတာ ဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေနမႈစနစ္အတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို အျမဲတမ္းခံေနရတယ္။ သည္ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြကို တျခားလူေတြက ထုတ္လုပ္တယ္။ ဖန္တီးတယ္။ အသံုးခ်တယ္။ သည္တျခားသူေတြဟာ အဲသည္လူတစ္ေယာက္ကို တိုက္ရိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရာ၀တၳဳေတြကတစ္ဆင့္ သူ႔အေပၚကို ထိုပါးရိုက္ခတ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နမူနာျပရရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဆက္ျဖတ္ရာမွာ စိမ္းကားရာမွာ တိပ္ရီေကာ္ဒါကိုသံုးၿပီး၊ တိတ္ရီေကာ္တာကို အလယ္မွာခ်ၿပီး အဆက္ျဖတ္တာမ်ဳိးလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈပစၥည္းေတြအားလံုးကို ခ်ထားၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ အရာ၀တၳဳေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အျခားအရာ၀တၳဳေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ ၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကတယ္။ သည္တိပ္ရိေကာ္ဒါကို လုပ္သူမွစၿပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပေလးဘြိဳင္မဂၢဇင္းအထိ ဆိုပါေတာ့။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြက ဆရာ့ကို သည္လုိ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာဟာ ေခတ္သစ္လူမႈဘ၀ရဲ႕ “စိမ္းကားမႈ” ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ စိတ္ပ်က္ရမႈ” စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေရးသားေျပာဆိုေနပါတယ္။ သည္အေၾကာင္းအရာေတြကို ထပ္တလဲလဲ ေရးသားေျပာဆိုေနတဲ့တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ရႏိုင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ပန္းတိုင္တစ္ခုလို႔ ေဟာေျပာေနျပန္တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္လြတ္လပ္ေရးကိုရယူႏိုင္ဖို႔ ေသခ်ာခိုင္မာတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကိုေတာ့ျဖင့္ မတင္ျပပါဘူးတဲ့။

ယန္းေပါဆတ္ ►  သာယာတဲ့နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ေျခေထာက္ကို ေျခအိတ္စြပ္ရင္း   “အင္း … ငါေတာ့ သည္ကေန႔မွာ ကိုယ္က်င့္တရားတစ္ခုကို ဖန္တီးဦးမွပဲ” လို႔ လူေတြက ထင္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒဆိုတာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အသင့္ရွိေနတာမ်ဳိးပါ။

ဘာသာတရားတည္ေထာင္သူေတြဟာ ကိုယ္က်င့္တရားတီထြင္သူေတြပဲမဟုတ္လားလို႔ ေရာေထြးမပစ္လိုက္ပါနဲ႔။ ဘာသာတရားတည္ေထာင္တဲ့ ပေရာဖက္ႀကီးေတြသည္ပင္ တည္ရွိဆဲဘာသာေရးေတြကို အသံုးခ်ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရားေတြဟာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြရဲ႕တရားေတြပါ။ ဆီးမိုက္ႏြယ္၀င္လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ ကိုးကြယ္တဲ့ ဂ်ဴးဘာသာေရးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေဟာညႊန္ခ်က္ေတြဟာ ေဂါ့ဒ္ဆီက တုိက္ရိုက္ရရွိခဲ့တာလို႔ေတာ့ ေျပာၾကတာေပါ့။

ကိုယ္က်င့္တရားတီထြင္သူစစ္စစ္ဆိုတာက အဲဒါမ်ဳိးနဲ႔ လံုး၀ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ လံုး၀အသစ္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒမ်ဳိးကို တီထြင္ဖန္တီးသူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ တည္ဆဲ ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမရွိဘဲ ကုိယ့္ကိုယ္ပိုင္ဥပေဒေတြကိုသာ ျပဌာန္းထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားစနစ္ တစ္ခုဟာ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကိုယ္က်င့္တရား စနစ္တစ္ခုကို ေဟာေျပာသူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ေနထိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အယူအဆေတြကို ပံုရိပ္ထင္ဟပ္ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

နမူနာျပပါမယ္။ အင္ဒေရဇိက “ေဂါ့ဒ္ကို (ေနရာတိုင္းမွာမရွာဘဲ) သီးသန္႔တစ္ေနရာမွာ ရွာတာမ်ဳိးမလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ “ျပင္းထန္တဲ့ရမၼက္စိတ္” “ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ” “ကာမဂုဏ္အေပ်ာ္အပါးကို အညံ့ခံမႈ” တို႔ကို သူက ဆက္ေဟာပါတယ္။ ဇိရဲ႕ သည္လိုဥပေဒသဟာ စက္ရံုအလုပ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္သလား။ စက္ရံုအလုပ္သမားမေျပာနဲ႔ဦး။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ အတြက္ပင္ သင့္ေလ်ာ္မယ္လို႔ ထင္သလား။ လူနာေတြအျပည့္ေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အတြက္ေကာ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ထင္သလား။

သူ႔ဥပေဒသရဲ႕ဆိုလိုခ်က္က သည္လိုဗ်။ “ကၽြႏ္ုပ္ အင္ဒေရဇိသည္ လူလတ္တန္းစား လူကံုထံအလႊာတြင္ က်င္လည္ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ ယင္းလူတန္းစား၌စြဲျမဲေမြးျမဴထားေသာ သီးသန္႔စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိး ကၽြႏ္ုပ္တြင္ ရွိသည္။ ထိုစိတ္ခံစားမႈ ရွိေသာေၾကာင့္ စာေပေရးသားျခင္းအလုပ္၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမွဳပ္ႏွံထားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြ႕အၾကံဳအဖံုဖံုႏွင့္အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာင္းလဲခံစားႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္း ဤစာေပလက္ရာက ျပသေနသည္။

ဒါဟာ လူလတ္တန္းစားလူကံုထံအလႊာက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔လူတန္းစာတူတဲ့ အျခားစာေရးဆရာအတြက္ေတာ့ သည္ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒဟာ လက္ခံႏိုင္စရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲသည္လူတန္းစားမွာ ေမြးလာသူမဟုတ္ေပမဲ့ သည္ကိုယ္က်င့္တရားကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇိရဲ႕စရိုက္အတိုင္းလုိက္လုပ္ရင္ အက်ဳိးမ်ားမွမ်ားပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္သံသယရွိတယ္။ စက္ပစၥည္းေတြအဆင့္ဆင့္နဲ႔ ရွစ္နာရီၾကေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အဲသည္လိုလုပ္ဖို႔အၾကံေပးတာဟာ အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ စက္ရံုအလုပ္သမားဟာ အားအင္ကုန္ခမ္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနပါတယ္။ အလြန္တရာ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းၿပီး ညွာတာမႈကင္းမဲ့တဲ့အလုပ္ကို တစ္ေနကုန္ လုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ထံုထိုင္းေတြေ၀ေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ကာမဂုဏ္အာရံုခံစားမႈေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ဖို႔ ဘယ္လိုအၾကံေပးလို႔ရမွာလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း (၂) သို႔ ►