ယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း (၂)

ဆရာ “ေမာင္သာမည” ဘာသာျပန္ပါသည္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဒါေပမဲ့ ဆရာတို႔ဆီမွာ ဒီအလုပ္သမားကိုေပးဖို႔ အဓိပၸာယ္ေလးနက္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ဥပေဒတစ္ခု ရွိတယ္မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္မႈကို ရရွိမယ့္ နည္းေကာင္းလမ္းေကာင္း တစ္ခုခုေပါ့။

ယန္းေပါဆတ္ ►  သူ႔ရဲ႕ျပႆနာက သူ႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ထိန္းသိမ္းေရးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လြတ္လပ္မႈကို အရယူေရးျဖစ္တယ္။ သည္ကေန႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က်င့္တရား အစစ္အမွန္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သည္လုိေခၚေ၀ၚဖို႔ ထိုက္တန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားဥပေဒရဲ႕ အေျခအေနမ်ဳိး မရွိေသးလို႔ပါပဲ။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း စက္ယႏၱရားေတြအေျမာက္အျမားက ျမင္ကြင္းကို ပိတ္ဆို႔တားဆီးေနပါတယ္။ သည္ေန႔အခ်ိန္မွာ လူသားအားလံုးသက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားစနစ္ တစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာလူတန္းစားေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သီးသန္႔အက်င့္ စရိုက္ေတြ ၀ါသနာေတြကိုထင္ဟပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ဳိးအေၾကာင္းပဲ ေျပာဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါမယ္။ လူသားေတြကို လူမႈပံုစံသစ္တစ္ခု၊ လူမႈစနစ္သစ္တစ္ခု ရရွိေစမယ့္ အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လက္ရွိလူ႔အဖြဲ႕အစည္းလို အရာထဲမွာ ပုဂၢလိကဖိစီးမႈေတြနဲ႔ စီမံျပဌာန္းထားတဲ့ ကံၾကမၼာေတြသာမက လူမႈအေဆာက္အအံုမ်ားစြာရဲ႕ အထုအထည္ေတြကပါ အျပန္အလွန္နားလည္မႈကို တားဆီးတဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကို ဖန္တီးမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

ခင္ဗ်ားမွာလည္း ခင္ဗ်ားအေပၚစီမံထားတဲ့ ကံၾကမၼာရွိေနၿပီး နီဂရိုးတစ္ေယာက္မွာလည္း သူ႔အေပၚစီမံထားတဲ့ ကံၾကမၼာရွိေနပါတယ္။ အာရပ္တစ္ေယာက္မွာလည္း သူ႔ကံၾကမၼာနဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ သည္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ နီဂရိုးတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ၊ အာရပ္တစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ ေတြ႕ၿပီဆိုရင္ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ဆက္ဆံမႈ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ အလြန္တရာ ခက္ခဲေနေတာ့တာေပါ့။

ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားဟာ အျပင္ဘက္အရာေတြနဲ႔ လံုး၀အဆက္ျဖတ္ပစ္ရမယ့္ “လႈပ္ရွားမႈ” တစ္ခုထဲ ေရာက္သြားရမယ္ ဆိုပါစို႔။ အယ္ဂ်ီးရီးယားလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈလိုမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္စပ္ေပါင္းသင္းပစ္မယ္။ သည္လို လုပ္သည့္တိုင္ေအာင္ (အေကာင္းဆံုးရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊ အေကာင္းဆံုး ေစတနာေတြနဲ႔ လုပ္သည့္တိုင္ေအာင္) ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ စည္းလံုးမႈမ်ဳိးေတာ့ ရရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ “အရာ၀တၳဳ” တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ နမူနာျပရမယ္ဆိုရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အတြက္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ဟာ သၾကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ သၾကားေပၚမွာ ျပႆနာရွိတယ္လို႔ သတိေပးခ်က္တစ္ခုပါပဲ။

ပေလးဘြိဳင္  ◙  သၾကား ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒေပါ့ေနာ္။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ဟုတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တျခား၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ကာလမွာ လူသားေတြရဲ႕ၾကားမွာ ခိုင္မာတဲ့အသင္းအဖြဲ႕အစည္း တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဖြဲ႕တည္ေနပံုစနစ္ကို ဆန္႔က်င္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားပါ။ မလုပ္မျဖစ္တဲ့ က်င့္၀တ္ပါ။ တကယ္လို႔မ်ား လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ရရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔လြတ္လပ္မႈကို ဘယ္လုိမ်ား စီမံဖန္တီး မလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ လံုး၀အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိမ္းကားကင္းကြာ ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ေဟာကိန္းထုတ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုေဟာကိန္းထုတ္ရမယ့္ကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို လူလိုသေဘာထားၿပီးဆက္ဆံေရးဟာ အေျခခံ ကိုယ္က်င့္တရားကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခခံ ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ပစ္ရပါဘူး။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဆရာဟာ မာက္စ္၀ါဒီတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကို ဆရာအႀကိမ္ႀကိမ္သြားေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ျပင္သစ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆရာ့ကို သေဘာက်တာ၊ ေထာက္ခံတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာဟာ ဘူဇြာေတြဘက္မွာ မရွိေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမျဖစ္ဘူး။ သေဘာတရားအားျဖင့္ ဆရာ ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္တည္ေနပါသလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ကၽြန္ေတာ္က ပညာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အေရးဆိုလႈပ္ရွားတဲ့ အဖြဲ႕ေတြထဲမွာ ပါ၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ အယ္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေပါင္းစည္းတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒါပါပဲ။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္တာက အသိပညာဆိုင္ရာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေပေရးသားတဲ့အလုပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံသားတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထမ္းတဲ့ တာ၀န္ကေတာ့ စဥ္းစားေတြးေခၚေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ကင္းကင္းနဲ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခလုတ္ကန္သင္းေတြ၊ အမွားအယြင္းေတြနဲ႔ တုိးတိုက္တာမ်ဳိးရွိႏိုင္ေပမယ့္ အကန္႔အသတ္မရွိဘဲ စဥ္းစားေတြးေခၚေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သန္ျခင္း မလုပ္ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သူတစ္ပါးက ကန္႔သတ္တာမ်ဳိးကိုလည္း လံုး၀ ခြင့္မျပဳပါဘူး။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕လက္ထဲမွာ ႏ်ဴးကလီးယားစြမ္းအင္ေတြ ပိုင္ဆိုင္သြားမွာကို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားေတြက စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာေရာ အဲဒီကိစၥအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ရွိပါသလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသားေတြဟာ အႏုျမဴဗံုးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လံုး၀အေရးမထားတဲ့ ပံုပဲ။ ကာတြန္းတစ္ခုကို သတိရမိေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ အေမရိကန္ရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ ျပင္သစ္ရယ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ အဂၤလိပ္တို႔က သတင္းစာဖတ္ေနၾကရာမွာ အႏုျမဴဗံုးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္းသတင္းကို ဖတ္ေနၾကတယ္။ ျပင္သစ္ကေတာ့ ႏြားႏို႔ေစ်းေတြ တက္ကုန္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပင္သစ္ေတြဟာ အႏုျမဴဗံုးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးလွပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နည္းနည္းအထင္ႀကီးေနလို႔ ဒီလိုစိတ္၀င္စားမႈနည္းတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တာကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုလိုနီစစ္ပြဲကို ဆင္ႏြဲေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ဆင္ႏြဲေနရမႈေၾကာင့္ ႏ်ဴကလီးယားျပႆနာအေပၚ အာရံုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အယ္ဂ်ီးရီးယားစစ္ပြဲနဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာနဲ႔ပဲ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ ထုတ္လုပ္ေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ပူပန္တာမ်ဳိး မရွိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပင္သစ္လူမ်ဳိးေတြ တကယ္ေၾကာက္တာ နာဇီ၀ါဒပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္ျခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့အရာကို မျမင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ပိုင္းမွာေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ တကယ္အႏၱရာယ္ေပးမွာက ထိပ္တန္းကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ပညာရွင္ေတြက အုပ္စီးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္မ်ဳိးပါ။ ဒီအဖြဲ႕အစည္းက လူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ကို ဆုတ္ယုတ္အားနည္းသြားေအာင္ လုပ္ပစ္လိမ့္မယ္။ လူေတြကို အလြန္ေအာက္တန္းက်ၿပီး ခခယယလုပ္တတ္တဲ့ ႏွိမ့္ခ်လြန္းသူေတြျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ပစ္လိမ့္မယ္။ ဒါသိပ္ေသခ်ာတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ျပင္သစ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဒီလိုျဖစ္ေနသလို ျပင္သစ္စာေပအႏုပညာေလာကမွာလည္း ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆရာထင္ပါသလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ဟုတ္ကဲ့။ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကာလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ႀကီးျမတ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ “ႏိုဘယ္၀တၳဳရွည္သစ္” ဆိုတာကို ေရးသားေနၾကသူေတြက စြမ္းရည္ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔စာအုပ္ေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေရးသား ေနတာေတြက ကၽြမ္းက်င္သူပညာရွင္ေတြ ႀကီးစိုးၿပီး ႏိုင္ငံေရးခြန္အား ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ျပင္သစ္လူမႈစနစ္ကို ေထာက္ခံခ်က္ေပးေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ စာေပဆိုတာ ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ ဉာဏ္အျမင္ရွိသူေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြကမွ လူ႔ေလာကကႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျခံဳငံုစဥ္းစားတတ္တာပါ။ အစာေရစာငတ္မြတ္ၿပီး ကေလးေတြေသဆံုးေနရတဲ့ ကမၻာႀကီးအတြင္းမွာပဲ ကိုယ္တည္ရွိေနရတဲ့အျဖစ္ကို စာေပက သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စာေရးဆရာ အျဖစ္နဲ႔ေရာ သာမန္လူသားေတြ အျဖစ္နဲ႔ပါ တျခားသူေတြအတြက္ ႀကီးႀကီးမားမား ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ စာေပဆိုတာ သည္စြမ္းအားေတြထဲမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တျခားလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႀကီးႀကီးမားမား ကူညီေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဒါေပမဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ The Words  ထဲမွာေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွန္ရသြားသည္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဘာႏွင့္တည္ေဆာက္ရမည္ကို မသိေတာ့ၿပီ” လို႔ ေရးထားတယ္ မဟုတ္လား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  သည္စာကိုေရးလိုက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကရွိခဲ့တဲ့ အထင္မွားအျမင္မွားေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ လုပ္တာကို ဆိုလိုတာပါ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဘယ္လို အထင္မွားအျမင္မွားေတြပါလဲ ဆရာ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  ဘူဇြာစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ အဆိုးျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွားျဖစ္ပါတယ္။ ဘူဇြာစာေရးဆရာဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ဆန္႔က်င္တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ အထီးက်န္တစ္ကိုယ္ေတာ္အျဖစ္ ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွားျဖစ္ပါတယ္။ The Words စာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားပံုအေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပထား ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းက အျမင္မွားေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းျမင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဒီလိုျဖစ္လာလ်က္သားနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို ဘာနဲ႔တည္ေဆာက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူးလို႔ ဘာေၾကာင့္ ေရးခဲ့တာလဲ ဆရာ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  အျမင္မွားတစ္က လြတ္ေျမာက္တဲ့အခါမွာ အဲသည္လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔အတူ အဆက္အစပ္မဲ့ၿပီး ကင္းရွင္းသြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ထူးထူးဆန္းဆန္းတစ္မ်ဳိးလည္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိတဲ့ စိတ္အေျခအေနကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္မွာေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိတဲ့ စိတ္အေျခအေနဟာ ဘာမွ ဟုတ္ဟုတ္ညားညားလုပ္စရာကို စဥ္းစားတတ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္စရာေတြမ်ားေနလြန္းလို႔ ေရြးစရာေတြ မ်ားေနလြန္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ေလာကႀကီးနဲ႔ေရာ လူမႈစနစ္နဲ႔ပါ ဆက္စပ္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကာမ်ဴးေျပာတဲ့ “ကာမသုခခ်မ္းသာ” ေတြထဲမွာေတာင္ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဘာနဲ႔တည္ေဆာက္ရမလဲ ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရာမွာ ဘာကိုဆိုလိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆက္ၿပီး ရွင္းျပပါရေစဦး။

လူတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ သဲသဲမဲမဲ ခ်စ္ခင္တပ္မက္ရာမွ ရုတ္ျခည္းဆိုသလို ခ်စ္ခင္တပ္မက္မႈ ကင္းရွင္းသြားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိး ခံစားရေတာ့တာပဲ။ ဇာတ္လမ္းဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိတယ္။ “ဒီမိန္းမကို ငါဘာေၾကာင့္ ခ်စ္မိတာတုန္း” ေနာက္ၿပီး သည္မိန္းမက ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သည္မိန္းမကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြ၊ သည္မိန္းမရဲ႕အသံကို ၾကားခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပခဲ့တုန္းကေတာ့ သည္မိန္းမအေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သည္မိန္းမကိုပဲ တိတ္တခိုး လုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အခုေတာ့ အားလံုးၿပီးသြားၿပီ။ အရူးတစ္ပိုင္း စြဲလမ္းတာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တပ္မက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးဟာ အလြန္ေကာင္းျမတ္တဲ့ စံနမူျပစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သည္စိတ္ကင္းရွင္းသြားတဲ့ အခါ သူ သက္သာရာရသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သည္လို သက္သာရာရေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  မိန္းမေတြနဲ႔ အခ်စ္ေရးကိစၥမွာ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဆရာရဲ႕ေျပာဆိုစကားေတြဟာ တကယ့္ ကိုယ္ေတြ႕ကလာတဲ့ စကားေတြျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဆရာ့စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဒီအေၾကာင္း မေရးသေလာက္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆရာ။

ယန္းေပါဆတ္ ►  တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးစရာ ရွိေနလို႔ပါပဲ။ မိန္းမေတြနဲ႔ အခ်စ္ကိစၥေတြ မရွိခဲ့လို႔ မေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မိန္းမေတြရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ႀကီးႀကီးမားမား ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ သူတို႔အခန္းက႑က ေသးတယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္သုခေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သည္အေၾကာင္းေရးဖို႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပါဘူး။ ေရးခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ သည္ေပ်ာ္ရႊင္သုခေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာက “တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ သည္ေလာကမွာ လူသားတစ္ေယာက္ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ အယူအဆ ရွိေနပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

“လူသားရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာက္ခံထိန္းသိမ္းရမယ္” လို႔ ကာမ်ဴးက ေျပာတတ္ပါတယ္။ သိပ္မွန္တဲ့ စကားပါ။ ဒါေပမဲ့ သည္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အခုခ်က္ခ်င္း ေထာက္ခံထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ ေထာက္ခံထိန္းသိမ္းရမယ္လို႔ သူယူဆေနတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ကာလမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သုခမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ္ရရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္သုခကို သူတစ္ပါးလည္း မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေပ်ာ္ရႊင္သုခကို ခံစားေနရတာဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀တူလူသားေတြ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လုိက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဂ်ီးရီးယားကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက ဆိုရင္ ဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးကို ရယူခံစားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ယင္ေကာင္ပိုးမႊားေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေဖာက္စားမႈဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္မျမင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေဘးမွာ ရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈခံစားႏိုင္ဖို႔ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရယူခံစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုနလုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရယူခံစားဖို႔ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲလို႔ ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ေရးသားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေၾကာင္း ေရးဦးမယ္လို႔ မၾကာခဏ စဥ္းစားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ဒီအစိတ္အပိုင္းက႑ေတြဟာ စံနမူနာျဖစ္ေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၿပီး သတိေပးမိတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ၾကြား၀ါတဲ့သေဘာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ႏွိမ့္ခ်ေနတာမ်ားလားဆရာ။ လူေတာသူေတာထဲမွာဆိုရင္ ဆရာ့ေဘးမွာ မိန္းမေခ်ာေလးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းေနတာပဲလို႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္။

ယန္းေပါဆတ္ ►  အနည္းဆံုး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ရွိတဲ့ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ၀ိုင္းေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းႀကိဳးစားခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ အရုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ မသတီတတ္ဘူး။ ဒီအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ရွက္လည္း ရွက္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ရုိးရိုးေလးပါ။ သာမန္ ပံုမွန္ အေနအထားမ်ဳိးမွာေတာင္၊ လံုး၀ စိတ္၀င္စားမႈမရွိတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးမွာေတာင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈဟာ လိင္မႈဆိုင္ရာသေဘာေတြ အျမဲရွိေနတတ္တယ္။ အရုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမမွန္သမွ်လိုပဲ ထူးျခားတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္မ်ဳိးကို ျဖစ္ေပၚေစတာပါပဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏီွး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားသားေတြ ရရွိေနက် ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈကို သူ႔ရဲ႕ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးမႈနဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္ပါတယ္။ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးမႈက ၀င္ေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္တာခံရတဲ့ ေယာက္်ားမိန္းမဆက္ဆံမႈမ်ဳိး ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ရေတာ့မလို အလႈံ႕အဆြခံရၿပီးမွ ျငင္းပယ္ခံရတဲ့အခါမွာ ဒါဟာအေတာ္ေလး အေနရအထိုင္ရခက္တဲ့ ကိစၥပဲဗ်ဳိ႕။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ မိန္းမေတြ ၀ိုင္းရံထားတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ရိုးရိုးေလးပါ။ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ၀ိုင္းရံတာထက္၊ မိန္းမေတြရဲ႕ ၀ိုင္းရံတာကို ပိုၿပီး သေဘာက်လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္က ေယာက္်ားေတြကို ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ သူတို႔မွာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ သီးျခားစိတ္ခံစားမႈေတြ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔စကားေျပာရင္ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းကိုင္နင္းအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။ မိန္းမေတြဆီမွာက အရည္အခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြကို သူတို႔ရဲ႕ နိမ့္က်တဲ့ဘ၀အေျခအေနကေန ရရွိလာတာပါ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနရၿပီး မေကာင္းမႈၾကံရာပါတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနရတဲ့ အခ်က္ဆီမွ သည္အရည္အခ်င္းကို ရရွိလာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈထက္ အမ်ားႀကီး ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းမေတြက အားအားနားနားလည္းရွိတယ္။ နမူနာျပရမယ္ဆိုရင္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုဖို႔ဆိုတာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သည္လူက ဒါကို ၿငီးေငြ႕ၿပီး သူ႔လုပ္ငန္းကိစၥအေၾကာင္းေတြဆီကိုပဲ ျပန္လွည့္သြားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စကားလံုးေတြ ျပႆနာေတြနဲ႔ နပန္းလံုးရာမွာ ကိုယ့္ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း နပန္းလံုးရတာက ပိုၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ရွိပါတယ္။ ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ေက်နပ္မႈလည္း သိပ္မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမွာေတာ့ မတူျခားနားတဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုရဲ႕ ခံစားမႈစြမ္းအားကို ရရွိပါမယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိဉာဏ္ထက္ပိုၿပီး သာလြန္ ေကာင္းလြန္ႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္တစ္ခုကို ရရွိပါမယ္။ အဲဒီအသိဉာဏ္ဟာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အစြဲအလမ္းေတြလို အစြဲအလမ္းေတြနဲ႔ တားဆီးပိတ္ပင္မႈမခံရတဲ့ အသိဉာဏ္မ်ဳိး ျဖစ္ပါမယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မိန္းမေတြကို သေဘာက်ေက်နပ္ေစတဲ့ မိန္းမအျမင္၊ မိန္းမသေဘာထားတစ္ခု ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။  ဆိုင္မြန္ဒီဘိုးဗြားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း အမ်ဳိးသမီးမ်ား လံုး၀ဥႆံု လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေထာက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ မိန္းမေတြနဲ႔တြဲရတာကို သေဘာက်ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ ခံစားမႈစြမ္းအားဆိုင္ရာ အရည္အခ်င္းေတြဟာ မိန္းမေတြဆီမွာခ်ည္း ရွိၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမေတြဆီမွာ ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေယာက္်ားေတြဆီမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  စာေပအေၾကာင္းဆီ ျပန္သြားၾကဦးစို႔လား ဆရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အတန္ၾကာက ဆရာဟာ John Dos Passos udk “ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ စာေရးဆရာႀကီး” လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလို ယူဆသတ္မွတ္ခဲ့တာလဲ။ အခုေရာ ဒီအတိုင္းပဲ ယူအဆသတ္မွတ္တုန္းပဲလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  Dos Passos  ရဲ႕ စာအုပ္ေတြနဲ႔ Faulkner ရဲ႕စာအုပ္ေတြကို အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြလို႔ ျမင္ပါတယ္။ Dos Passos ဟာ ဂ်ာနယ္ဆန္တဲ့နည္းေတြကို တီထြင္ခဲ့ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ဆန္တဲ့နည္းေတြကို တီထြင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ ျဖစ္စဥ္ကိုေဖာ္ျပတဲ့နည္းကို ထြင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒါဟာ အသစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူေရးတဲ့ Manhattan Transfer နဲ႔ The 42nd Prallel ကို အထူးႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရွ႕ကို မတိုးတက္ေတာ့ဘူး။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ေလာေလာဆယ္ကာလအတြင္းမွာ ဆရာဖတ္ၿပီး သေဘာက်တဲ့ တျခားအေမရိကန္ စာအုပ္မ်ား ရွိပါသလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  နည္းနည္းပဲ ရွိပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  နမူနာထုတ္ျပပါလား။

ယန္းေပါဆတ္ ► ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Whyte ေရးတဲ့ The Organization Man ရယ္၊ Exurba-nites ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး C. Wright Mills ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြရယ္။ Mills ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေသသြားပါၿပီ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဆရာ့ ကိုယ္ပိုင္စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကစို႔လား ဆရာ့ျပဇာတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီရုပ္ရွင္ေတြကို ဆရာ သေဘာက်ရဲ႕လား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  The Respectful Prostitute  ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္ကို ျပန္ရိုက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ရုပ္ရွင္ေတြ အားလံုး သိပ္ညံ့တာပဲ။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဒီရုပ္ရွင္ေတြကေန ဆရာ့အတြက္ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ဆရာ့စာအုပ္ေတြဟာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးစာအုပ္ေတြ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

ယန္းေပါဆတ္ ► မွန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သံုးဖို႔စြဲဖို႔ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာက္ပံ့စရာတာ၀န္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုင္ဆိုင္ရမွာကို မုန္းတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျပန္ပိုင္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေငြေၾကးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြေၾကးနဲ႔၀ယ္ယူထားတဲ့ အရာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ပစၥည္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ အခါတိုင္းမွာ အဲဒီပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေပးပစ္ခ်င္စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျမဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေပးအကမ္းရက္ေရာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာေကာင္းလြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားသူေတြကို အဲဒီပစၥည္းရဲ႕ ကၽြန္ျပဳမႈ ခံရေစခ်င္လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သေဘာက်မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးကေန ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရရွိပါတယ္။

ပေလးဘြိဳင္ ◙ ဆရာက ဥစၥာဓနကို ေရွာင္ရွားပါတယ္။ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုေရာ ဘယ္လိုလဲ။ ဆရာ အရင္က ရရွိခဲ့တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး အခုလတ္တေလာကာလမွာ ျပန္ရရွိခဲ့တဲ့ ကမၻာအႏွံ႔ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားမႈကို ဆရာ ႏွစ္သက္သေဘာက်ပါသလား။

ယန္းေပါဆတ္ ►  အတန္အသင့္ သေဘာက်ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိမွာ ဘယ္လိုအဆင့္အတန္းမွာပဲ ေရာက္ရွိေန ေရာက္ေနပါေစ။ ဒီအဆင့္အတန္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေအာက္ ေရာက္ေနမွာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလိုလားပါဘူး။ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းရဲ႕ အက်ဥ္းသား မျဖစ္လိုပါဘူး။ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနေတြဟာ ယာယီသာျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ေနာက္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကေလးဆန္တဲ့ အစြဲတစ္ခုရွိတယ္။ လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ အျမဲလုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အစြဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ ေရးသားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အယူအဆေတြကို  ခုခံကာကြယ္ေရးဟာ ငါ့တာ၀န္ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူထားရင္ ငါဟာ ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြရဲ႕ တန္ဆာခံယစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ဟာ အင္ဒေရဇိလုပ္သလို ကိုယ့္အတိတ္နဲ႔ စနစ္တက် အဆက္အသြယ္ျဖတ္တာမ်ဳိးကုိ မပ်က္မကြက္လုပ္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို လက္ခံႏိုင္တဲ့သူ အျမဲတမ္းျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးခဲ့တဲ့အထဲက စကားလံုးတစ္လံုးကိုမွ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာလည္း မရွိဘူး။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါရေစ ဆရာ။ ဘာေၾကာင့္ ႏိုဘယ္ဆုကို ဆရာျငင္းပယ္ခဲ့တာလဲ။

ယန္းေပါဆတ္ ► ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခ်င္ဘူး။

ပေလးဘြိဳင္ ◙  ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာခ်င္ရတာလဲ ဆရာ။

ယန္းေပါဆတ္ ► ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဆုတစ္ခုခုဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္စရာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ ယူဆထားလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရႏိုင္စရာ အျမင့္ဆံုးဂုဏ္ျပဳမႈကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ အဖတ္ခံရျခင္းသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆထားပါတယ္။  

ယန္းေပါဆတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း (၁) သို႔  ►

(Playboy Interview : Jean Paul Sartre)