တမာရိပ္မွ ခါးသက္သက္ ေက်းငွက္ငယ္မ်ားအေၾကာင္း

အိမ္နားမွာ ပန္းျခံတစ္ခုရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ ေနထုိင္လာခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံအတြင္းသို႔ မေရာက္ျဖစ္ေသး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ပန္းျခံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈမွ သိပ္မရွိခဲ့ဘဲ။ တြဲသြားတြဲလာစရာ ခ်စ္သူရည္းစားလည္း မရွိခဲ့သျဖင့္ တကယ္တမ္း အားျဖင့္ ပန္းျခံမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစိမ္းဆန္ပါသည္။ ယခု ေရာက္ရွိေနရာ အရပ္တြင္မူ ရပ္ကြက္တစ္ခုလွ်င္ မက်ဥ္းမက်ယ္ပန္းျခံေလးမ်ား ႏွစ္ခုသံုးခုခန္႔ ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ျဖတ္လမ္းသေဘာမ်ဳိး ျဖတ္သန္းသြားလာသည္မွအပ ပန္းျခံမ်ားကို အဘက္မလုပ္ခဲ့မိ။ ခုတေလာေတာ့ စာဖတ္ရသည္ကို ၿငီးေငြ႕သလိုျဖစ္လာေသာ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ အိမ္နားရွိပန္းျခံအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းဆင္းသြားေလ့ ရွိေနခဲ့သည္။ အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္ႏွင့္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ တစ္ဗူး၀ယ္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနမိတတ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ပန္းျခံက သာယာလွပေသာပန္းျခံေလးတစ္ခုဟု မဆိုႏိုင္သလို စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ အေနအထားလည္း မဟုတ္ပါ။ ကေလးမ်ားေဆာ့ကစားဖို႔ ေလွ်ာမ်ား၊ ဒန္းမ်ား ေလးငါးေျခာက္ခုေလာက္ ရွိၿပီး ထိုင္စရာ ခံုတန္း အမ်ားအျပားလည္း ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု ျပန္႔က်ဲ တည္ရွိေနသည္။ အမိုး၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ ဆင္၀င္တစ္ခုရွိသည္။ အေတာ္အသင့္က်ယ္၀န္းေသာ ပန္းျခံအတြင္း ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ကြန္ကရစ္ ပတ္လမ္းတစ္ခု ရွိသည္။ ေဆာင္းနံနက္ခင္းမ်ားတြင္ ထိုပတ္လမ္းအတိုင္း လူမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ဖူးေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကိုမူ ျမင္ေတြ႕ရႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ တမာပင္၊ ယူကလစ္ပင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ဳိးအမည္မသိသည့္ အပူပိုင္းေဒသ ေပါက္ပင္ တခ်ဳိ႕သာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ရွိေနပါသည္။ ႐ုကၡေဗဒ အမ်ဳိးအမည္မ်ား မွတ္သားမႈတြင္ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္အားနည္းပါသည္။

ဤသို႔ အလြန္အက်ဴးတန္ဆာဆင္ထားျခင္း မရွိသည့္ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ ေရာင္စံုပန္းခင္းမ်ား မရွိသည့္တုိင္ တကူးတက ျပဳစုစိုက္ပ်ဳိးထားဟန္မတူသည့္ သဘာ၀ ေပါက္ပင္မ်ားျဖင့္ အဆင္ေျပသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံ၍ “လုပ္ယူ” ထားရသည့္ အလွအပမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ခ်င္သလို ရင္သပ္႐ႈေမာလည္း မျဖစ္မိပါ။ သဘာ၀တရားေလာက္ သဘာ၀က်သည့္အရာ ရွိပါမည္ေလာ။ တမာရြက္တစ္ရြက္၏ ပံုပန္းသြင္ျပင္ေလာက္ ေလးနက္ၿပီး ခါးသက္လွပသည့္အရာ ရွိပါမည္ေလာ။ ဤသို႔ျဖင့္ အဆိုပါ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ ပန္းျခံေလးတစ္ျခံကို အစက မသိသလိုႏွင့္ တစ္စတစ္စ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးလာခဲ့ မိပါသည္။

ပန္းျခံအလယ္မွ ေျမကြက္လပ္တြင္ နံနက္ခင္း၌ ကုလားေလးမ်ား၊ ညေနခင္း၌ ကုလားႀကီးမ်ား ခရစ္ကက္စကားေလ့ရွိသည္။ ဤအရပ္၏ ႏိုင္ငံေတာ္ ကစားနည္းမွာ ခရစ္ကက္ ျဖစ္သည္။ အာလူးေၾကာ္စားရင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတို႔ ခရစ္ကက္ကစားသည္ကို ခံုတန္းလ်ားေပၚမွ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည့္တိုင္ ထိုကစားနည္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုး နားမလည္ေသးပါ။ တင္းနစ္ေဘာလံုးကို ပစ္သည့္သူႏွင့္ တုတ္ျဖင့္ရိုက္သည့္သူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ က်န္လူမ်ားမွာ ေဘာလံုးလိုက္ေကာက္ေနရျခင္းသာ ေတြ႕ရပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ကစားေနသည့္သူမ်ား မည္သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရသည္ မေတြးေတာတတ္ေသာ္လည္း ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္သူကေတာ့ သူတို႔အစား ေမာပါသည္။ မတူညီသည့္ အသစ္အသစ္ေသာအရာမ်ားကို အရသာခံရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က အားနည္းသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအား ခုခံအားေကာင္းျခင္းပင္ေလာ တစ္စံုတစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္ မသတ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ပန္းျခံအတြင္းမွ တမာပင္ျမင့္ျမင့္ တစ္ပင္ထက္မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ကုလားမ်ားခရစ္ကက္ရိုက္ေနသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္၏ အျဖစ္ကိုသာ ျမင္ေတြ႕ရေပမည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ လူမ်ဳိးေရးအစြဲအလမ္းမ်ားႏွင့္ ေရွ႕မေရာက္မွာ (Advanced) ေတြးပူေနသည့္ ေနာက္တန္းတစ္ေနရာမွလူမ်ား၏ ခံစားခ်က္အခုအခံမ်ားကို တမာပင္တစ္ပင္အေနျဖင့္ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ဤသို႔လွ်င္ တမာပင္ေအာက္ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚ၌ အတိတ္အနာဂတ္တို႔အေပၚ ခါးသက္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေသာ ခံစားမႈျဖင့္ လူမ်ဳိးျခားမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့မိပါသည္။

ယေန႔ ညေနခင္းတြင္ ပန္းျခံအတြင္း၌ ကုလားေလးမ်ားေရာ ကုလားႀကီးမ်ားပါ မေတြ႕ရ။ သူတို႔ရွိေနက် ကစားကြင္းတြင္ ခိုအုပ္တစ္အုပ္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ပုလံုးေနသည့္ ခိုကေလးမ်ား တေတာက္ေတာက္ အစာစားေနၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ခိုကေလးေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိသည္။ “ခုိကေလးမ်ား ညစ္ပတ္နံေစာ္စြာ အစာစား” ဟူသည့္ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္၏ ရင္ထဲစြဲေနခဲ့သည့္ “ရန္ကုန္သားကဗ်ာ” ကို ရုတ္ခ်ည္း သတိရလိုက္မိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆူးေလလမ္းမေပၚတြင္ ခိုကေလးမ်ား ညစ္ပတ္နံေစာ္စြာ အစားေနၾကသည္ကို အာရံုထဲ ပီပီျပင္ျပင္ ျပန္ေပၚလာသည္။ အစာေရစာအတြက္ လူ႔ပုခံုးေပၚ မနားရံုတျမည္ အေၾကာက္တရားကင္းမဲ့ေနၾကသည့္ ရန္ကုန္ခိုမ်ား...။ ကုန္သည္လမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေထာင့္က ခိုစာေရာင္းသူ အခ်ဳိ႕...။

တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ေက်းငွက္ အဆက္အစပ္သည္ တစ္ဘက္သတ္ဆန္လြန္းေနခဲ့ပါသည္။ မ၀ေရစာ အစာခပ္နည္းနည္း အလုအယက္စားေသာက္ရဖို႔ ခိုကေလးတို႔မွာ ဗီဇအေၾကာက္တရားကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲရွိ ခိုကေလးမ်ား လူကို မေၾကာက္ရြံ႕ၾကျခင္းမွာ ယဥ္ေက်းသည္ဟု မည္သူ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသလဲ...။ တကယ္ေတာ့ အစာအတြက္ ရဲရင့္ၾကရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲႏွစ္ဦး၏ အေရာင္စြန္း စိတ္ေကာင္းေစတနာႏွင့္ အေပါစားေပ်ာ္ရႊင္မႈတခ်ဳိ႕အတြက္ ခိုကေလးမ်ား လူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္မွ ေျပာင္းဖူးေစ့တစ္ေစ့ကို ထိုးဆိတ္စားေသာက္ရဲရန္ သတၱိရွိၾကရသည္။ ေမတၱာရွင္ ဘြားဘြားတစ္ေယာက္ ေကာင္းရာသုဂတိလားႏိုင္ရန္ ကုသိုလ္ရေစဖို႔ သက္ေစ့အေကာင္ေရ အလႊတ္ခံရန္ စာကေလးအခ်ဳိ႕ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ေစာင့္စားၾကရသည္။ ေလထဲကငွက္ ေလထဲျပန္ေရာက္သြားျခင္း ကိစၥရပ္တြင္ “ကုသိုလ္တရား” သည္ ဘယ္ေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာပါသလဲ...။ ေလထဲကငွက္ ေလထဲျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ လူထဲကလူတို႔က ပိုမိုအၾကင္နာတရားရွိသူမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္သူမ်ား ျဖစ္လာ (ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္းခံလာ) ရျခင္းမွာ “ျမင္အပ္မျမင္အပ္ႏွစ္ရပ္မ်ားစြာ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲပါေစ... ” ဟူသည့္ ေမတၱာပို႔သံမ်ား ဆူညံေနရာအရပ္၏ ယဥ္ေက်းမႈပဲလား...။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆူးေလဘုရားတစ္၀ိုက္တြင္ ခိုကေလးမ်ား ညစ္ပတ္နံေစာ္စြာ အစာစားေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕ ကြင္းျပင္မွ ပုလံုးလံုး ခိုကေလးမ်ား ျမင္ကြင္းတြင္ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာသည္။ သူတို႔က ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ အစာစားေနၾကသည္။ ကြင္းျပင္အႏွံ မည္သူစြန္႔ၾကဲထားမွန္း အတိအက်မသိရသည့္ ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ား အႏွံအျပား ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကစားကြင္းထဲ ျဖတ္အေလွ်ာက္တြင္ ခိုကေလးမ်ား အလန္႔တၾကား ထပ်ံသြားၾကသျဖင့္ အားနာသလို ခံစားမိလိုက္ရသည္။ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ေတာ့ ခိုနင္းခံရမည့္ေဘးမွ ကင္းေ၀းသည္ဟု ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အေကာင္းျမင္မိ လိုက္ေသးသည္။ ဤအရပ္တြင္ “ၿမိဳ႕ထဲမသြားနဲ႔ ခိုနင္းခံရမယ္” ဟူသည့္ ဘန္းစကားတစ္ခု မရွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေအးစိမ့္လာသျဖင့္ တမာပင္ေအာက္မွ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ ခါးခါးသီးသီး ျဖတ္ေလွ်ာက္လာမိခဲ့သည္။ ခိုတို႔သည္ လူေၾကာက္တတ္မွန္း ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည့္အေၾကာင္း ခါးသက္သက္ တမာပင္ႀကီး သံုးသပ္တတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။

◄ ေတဇာ ►  ႏို၀င္ဘာ (၂၄) ၂၀၀၉