ေက်ာက္ေခတ္သို႔အျပန္

အသက္က ႀကီးလာေတာ့ က်ဳပ္က အလင္းေရာင္ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ႏွပ္ေနတတ္တ္ယ။ ငုယ္တုန္းကေတာ့ ဟုတ္သေပါ့။ လင္းတာေမွာင္တာ သိပ္အေရးမႀကီးဘူး ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ေပတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အေဘာသဘာ၀ကိုက အလင္းမ ွမႀကိဳက္ပဲကိုး။ ခုလို အသက္အရြယ္ေလး ရလာေတာ့ ပိုဆိုးလာတာေပါ့။ အေမွာင္ရိပ္ကေလးခိုၿပီး လုပ္စရာရွိတာကေလးေတြ လုပ္ရတယ္။ ေမွာင္ရိပ္ခိုလုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့လည္း အမ်ားက မသိၾကဘူးေပါ့။ ပိုဆိုးလာတာျဖစ္ခုကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို သတၱိမရွိေတာ့တာပဲ။ ငယ္ေတာ့ ရဲသေပါ့ဗ်ာ။ ႀကီးလာေတာ့ ဥစၥာကံေစာင့္၊ အသက္ဉာဏ္ေစာင့္လို႔ ဆိုၾကတာမ်ဳိးပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ဉာဏ္ေဆာင္ရတယ္။

ခုၾကည့္ ဟိုေကာင္ေတြ လာေျပာလို႔ သိရတယ္။ ဟိုဖက္နားဆီကညိဳႀကီးဆိုတဲ့အေကာင္ ေခ်ာသြားၿပီတဲ့။

က်ဳပ္တို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ညဳိႀကီးက ငယ္သေပါ့။ က်ဳပ္ ခုနကေျပာသလိုပဲ ငယ္ေတာ့ရဲတယ္။ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ရယ္။ ဟိုအေကာင္ကေလးေတြကလဲ ဒင္းမ်ားဆို တယ္သေဘာက်တာပဲ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားဆို တယ္ရဲတာကလား။ အေၾကာက္တရားကို မရွိဘူး။ ၾကံဳတုန္း က်ဳပ္ကေတာ့ ဆံုးမသင့္တာကေလး ဆံုးမဖူးပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ငယ္ဂုဏ္က ရွိသမို႔လား။ က်ဳပ္ကိုေတာ့ မလွန္ရဲလို႔ ျပန္မပက္ေပတဲ့ က်ဳပ္ေျပာတာကို သိပ္မေလးမထားဘူးဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္ရိပ္မိတယ္။ ခုတင္ပဲ ဟိုေကာင္ကေလးေတြေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္က အသာႏွပ္ေနတုန္း သင္းတို႔ေရာက္လာၿပီး အန္ကယ္ ဟတ္။ ဟိုေကာင္ႀကီးေတာ့ ေခ်ာသြားၿပီတဲ့လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေကာင္မွန္းမသိလို႔ ဒင္းတို႔ကို ေသခ်ာေအာင္ေမးရေသးတယ္။ ညိဳႀကီးေလ အန္ကယ္ ဟတ္။ အန္ကယ္ေျပာေျပာေနတဲ့ ခပ္ေထာင္ေထာင္အေကာင္ဟာေလလို႔ေျပာေတာ့ ဒင္းပဲဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း။ ဟိုေန႔ကတင္ ငါေတြ႕လိုက္ေသးတာပဲလို႔ေျပာေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြထဲက တစ္ေကာင္က ရွင္းျပတယ္။ ဟိုဖက္အိမ္ကိုကူးသြားရင္း မသင့္တာစားမိလို႔တဲ့။ အစားမေတာ္တစ္လုတ္ဆိုတာပဲေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဖက္အိမ္ဆိုတာက ဆရာ၀န္လင္မယားအိမ္။ ဆရာ၀န္လင္မယားတင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ညီ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ပါေမာကၡဆိုတာလည္း ပါေနတယ္။ သင္းကေတာ့ လူပ်ဳိႀကီး။ က်ဳပ္လည္း အေၾကာင္းသင့္လို႔ အဲဒီဖက္ဆီေရာက္တဲ့အခါ သူ႔စာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေသးတယ္။ အသက္ေၾကာင့္လား မသိဘူး။ က်ဳပ္က စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ စာအုပ္နံ႔က သင္းတယ္လို႔ထင္တယ္။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ က်ဳပ္လိုမဟုတ္ဘူး။ အန္ကယ္ႀကီးရာ။ စာအုပ္ဆိုတာက မစားရ မေသာက္ရနဲ႔လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ဗ်ာ။ စာအုပ္ဆိုတာက ထမင္းဟင္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဗိုက္အတြက္ အစာမဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္အတြက္ အစာသက္သက္ကိုး။ ဘယ္မွာ ဗိုက္ျပည့္မွာတုန္း။

ဒင္းက ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့လည္း စာအေတာ္ဖတ္ပံုရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔လို စာဖတ္ႏိုင္လို႔ေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။ စာအုပ္ဆို ႀကိဳက္ကိုႀကိဳက္တာ။ ၀ါးကို စားခ်င္တာ။ အဂၤလိပ္လိုတတ္တဲ့ ငနဲေတြ ေျပာသလိုဆိုရင္ ေဖဂါေရးတစ္ဘလီး ေျပာတယ္ဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လစ္ထရီလီဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနားမလည္တာေတာ့ က်ဳပ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘီဇနက္တို႔ အိုင္ဒီယာတို႔လို သံုးေနတာေတာင္ျဖစ္ေသးရင္၊ က်ဳပ္ ခုလိုညွပ္ေျပာေျပာတာ ဘာျဖစ္တံုး။ ေမာ္ဒယ္ေလးေတြက ဖန္စီကေလး ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာေတာ့၊ ဘယ္သူကမွ မကြန္႔မပလိမ့္ဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ ေအာ္ ဟိုဖက္အိမ္ကလူေတြအေၾကာင္း။ အဲဒီ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာဆိုတာက စာဖတ္ၿပီးေတာေတြးေတာင္ေတြး ေတြးေနပံုရတယ္။ သူက သဘာ၀တရားႀကီးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြရွိဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာမ်ဳိး။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးကို ထိန္းေက်ာင္းဖို႔လိုတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ အေတာ္ေျပာတာ က်ဳပ္ၾကားရဖူးတယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ အေတာ္ကို ပူေႏြးလာၿပီတဲ့။ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဂရင္းေဟာက္(စ္)အဖက္ဆိုလား ဘာလားပဲ။ ဒီေတာ့ မီးခိုးေတြ၊ အခိုးအေငြ႕ေတြထြက္တာကို ထိန္းေက်ာင္းရမယ္တဲ့။ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ရင္ ပိုၿပီးပူလာလို႔ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းတို႔ ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္းတို႔ဆီက ေရခဲေတြေတာင္ အရည္ေပ်ာ္လာမယ္ဆိုပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္တာရွိတယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းက နီးနီးေလးမို႔လား။ တစ္ေခၚလိုက္ရွိတာမို႔လားလို႔ ေမးခ်င္တာ။ ခက္ေနတာက က်ဳပ္ေျပာလည္း သူက နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းကေရခဲေတြ အရည္ေပ်ာ္လာလို႔ကေတာ့ျဖင့္၊ က်ဳပ္အလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဂိုဘီသဲကႏၱာရဆီ ပိုက္နဲ႔သြယ္ၿပီး သစ္ပင္ေလးဘာေလး စိုက္ခိုင္းမွာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပလိုက္တုန္း။ ခုေတာ့ သူ႔မွာက ပူစရာမရွိ ပူေနရွာတယ္။ မပူလိုရင္ ေယာင္းမရွာဆိုတာမ်ဳိးမွ သိပံုမေပၚဘူး။ မီသန္းဓာတ္ေငြ႕တို႔၊ ဘာတို႔ဆိုတာက ႏြားမ်ားယိုတဲ့ အီအီးထဲကလည္း ထြက္တာလို႔ က်ဳပ္ၾကားဖူးတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ ႏြားမ်ား စအို၀ကို ေဖာ့ဆို႔နဲ႔ ဆို႔ထားၾက႐ံုေပါ့။ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ေနာက္ကို လူေတြ အီးေပါက္တာလည္း အိုဇုန္းအလႊာကို ထိခိုက္တယ္လို႔ ေျပာလာၾကရင္ေတာ့ ေလပုတ္ထုတ္ေဆးေရာင္းတဲ့သူေတြ ထမင္းငတ္ကေရာပဲ။

ေကာလိပ္ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ သူ႔အစ္ကိုလင္မယားနဲ႔ဆို မၾကာခဏ ျငင္းခုန္ၾကတာေတြ က်ဳပ္တို႔ ၾကားေနရတယ္။ အထူးသျဖင့္ မရီးက သူ႔ေတြးပံုေခၚပံုကို သိပ္ႀကိဳက္ပံုမေပၚဘူး။ ဟိုကလည္း ဆရာ၀န္မပဲ။ ေခတ္ပညာတတ္ကိုး။ မင္းက ဒီေလာက္ သဘာ၀တရားႀကီးကို လိုလားေနမွ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားေနပါလား။ သ႐ိုးတို႔လို ေ၀ါလ္ဒင္အိုင္ရွာၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ သြားေနပါလား။ မဟုတ္ရင္လည္း ယိတ္(စ္) ေရးသလို…

ခုပဲထသြားမယ္၊ အင္နစ္ဖရီးကို ငါသြားမယ္
အဲဒီမွာ ထရံကာ ေျမစိုက္တဲကေလး ေဆာက္မယ္
ပဲစင္ ကိုးစင္ေထာင္မယ္၊ ပ်ားတစ္အံုေမြးထားမယ္၊
ပ်ားသံတစ္ညံညံနဲ႔ တစ္ကိုယ္တည္းေနမယ္ေလ…။

ဆိုတာမ်ဳိးသြားေနပါလားဆိုၿပီး ေျပာေတာ့တာ။ အရပ္သူအရပ္သားေတြ ေျပာသလိုျဖင့္ေတာ့ ခ်ဲတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ ဒီလိုရမွာတုန္း။ သဘာ၀တရားဆိုတာကိုႀကိဳက္ေပသိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ပါေမာကၡဆိုေတာ့လည္း ဘယ္မွာ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကား သြားခ်င္မွာတုန္း။ ပူရင္ေလေအးစက္ကေလးနဲ႔ ေနရတာမ်ဳိး။ ေအးရင္ အေႏြးေပးစက္ကေလးနဲ႔ ေနရတာမ်ဳိးမွ ႀကိဳက္တာ။ ေအးတဲ့အခါ ဘရန္ဒီကေလးေသာက္။ သိပ္ပူရင္ ေရခဲစိမ္ဘီယာကေလးေသာက္။ ပ်င္းရင္ ဖန္စီကေလးေတြႀကိဳက္ဆိုတဲ့ တပည့္္မကေလး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ထမင္းထြက္စား။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဒါေတြ ဘယ္ရမွာတုန္း။ ေကာလိပ္က ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ သဘာ၀တရားႀကီး ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတယ္ဆိုတာ ဘရန္ဒီကေလးေသာက္ၿပီးေျပာတဲ့ အမွန္တရား။ ဒင္းက ဒီေလာက္နဲ႔ေတာင္ ေက်နပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္အေမရိကတိုက္ ေတာနက္ထဲက မုတ္သုန္သစ္ေတာႀကီးေတြအထဲကျခင္ေတြ ေသသြားတာသနားလို႔ `ဇီ၀မ်ဳိးကြဲမ်ား ဆံုး႐ႈံးရျခင္းေန႔´ ရယ္လို႔ေတာင္ လုပ္မယ္စဥ္းစားေသးတာ။ သူတပည့္ေတြကို စုေသးတယ္။ အေၾကာင္းမသင့္ခ်င္ေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြက ကဗ်ာဆရာေတြမ်ားေနေလေတာ့ `ကဗ်ာေန႔´ လုပ္မယ္လို႔ ျပင္ဆင္ေနတာနဲ႔ တိုးေနလို႔ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ သူ႔တပည့္ ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း ေသသြားတဲ့ကဗ်ာဆရာ၊ မေသေသးတဲ့ကဗ်ာဆရာ၊ အသက္ငင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ။ ကဗ်ာဆရာမွန္သမွ်ရဲ႕ ေမြးေန႔စာရင္း ေကာက္ေနၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ကဗ်ာေန႔လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားၾကတာ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကဗ်ာေန႔လုပ္မယ္ဆိုရင္ ေမြးေန႔စုစုေပါင္း ေလးရာနီးပါးေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ တစ္ႏွစ္စာမကဘူး။ ဒီေတာ့ ၃၆၅ ရက္ကို တစ္ႏွစ္ကေန ရက္ေပါင္း ၄၀၀ မွ တစ္ႏွစ္ရယ္လို႔ ကဗ်ာဆရာျပကၡဒိန္ဆိုၿပီး သတ္သတ္လုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ေနၾကျပန္သတဲ့။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့လည္း ေဂဟဆိုင္ရာ ပ်က္စီးမႈတစ္မ်ဳိးပဲလို႔ေတာင္ မွတ္ခ်င္မွတ္ထားဦးမွာ။ သူ႔မရီးကေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ ေဂဟစနစ္ႀကီးအတြက္ပူေနရင္ မင္းအခန္းထဲမွာ ျခင္ေတြေမြးထားၿပီး ျခင္ေထာင္မပါဘဲ အိပ္ပါလားတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ကဗ်ာဆရာေတြမင္းအခန္းထဲ ေခၚထားပါလားလို႔ မေျပာလိုက္တာ။

က်ဳပ္ကေတာ့လည္း သူ႔ကို သိပ္အျပစ္မတင္ခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ သူ႔လိုလူမ်ဳိး လိုတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ပညာတတ္သဗ်ာ။ လူေရးလူရာ၀င္သဗ်ာ။ လူသူေလးပါးအေရးထားသဗ်ာ။ ဒီေတာ့ သူလိုလူမ်ဳိးကေျပာရင္ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ယံုၾကသဗ်ာ။ သဘာ၀တရားႀကီးမွာ ေပၚေပါက္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ပိုးမႊားေတြဆိုတာက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိန္းေက်ာင္းေပးထားတာတဲ့။ သတ္ျဖတ္မျပစ္ရဘူးတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့လည္း သူက ဘာသာေရးေလကေလးနဲ႔လွည့္္ကိုင္တာ။ ဘယ္ဘာသာေရးမွာမဆို လူမ်ားအသတ္သတ္တာ မေကာင္းမႈပဲလို႔ လက္ခံၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူူးႀကီးကိုပဲသတ္သတ္၊ ျခင္ေကာင္၊ ယင္ေကာင္၊ ပိုးဟတ္ဆိုတာေတြကိုပဲ သတ္သတ္။ အသတ္သတ္တာပဲ။ မေကာင္းမႈပဲတဲ့။ သူေျပာတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္သလဲလို႔။ သူ႔မရီးက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ဘာပိုးမႊားျဖစ္ျဖစ္ လူအတြက္ အက်ဳိးမရွိဘူးတဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႀကီးတစ္ခုလံုး သန္႔ျပန္႔ေနဖို႔လိုတယ္ ဆိုပဲ။ ဟိုက္ဂ်င္းနစ္ျဖစ္ရမယ္တဲ့။ အီကိုလိုဂ်ီတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကမၻာႀကီး သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒီဆရာ၀န္မႀကီးကေတာ့ အားရင္ သူ႔အိမ္မွာ ဟိုေဆးျဖန္း၊ ဒီေဆးျဖန္းနဲ႔ လုပ္ေနတာ၊ ပိုးမႊားေတြသန္႔စင္ဖို႔ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႕ေတြဘာေတြျဖန္းေတာ့ အေတာ့္ကို အႏၱရာယ္မ်ားႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။ ညိဳႀကီး ေခ်ာသြားတယ္ဆိုတာလည္း မ႐ွဴအပ္တဲဲ့ဟာ သြား႐ွဴမိလို႔ပဲ။ ဒါကလည္း ညိဳႀကီး အသံုးမက်တာေတြ ပါတာပဲ။ က်ဳပ္ေျပာဖူးသလို အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ပဲ မဟုတ္ဖူးလား။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ အဲဒီလို ေဆးေတြဘာေတြေတာ့ မျဖန္းဘူး။ ေနတာထိုင္တာကေတာ့ အေတာ္သန္႔တယ္။ က်ဳပ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔အခန္းမွာ ပိုးမႊားမခုိႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဟိုတေလာတုန္းဆီက သူမရွိတုန္း သူ႔အခန္းထဲ က်ဳပ္ေရာက္သြားတုန္း သူ႔စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။

သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္ကဖြင့္ထားေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ေလ ေလတိုးတဲ့အခါ စာၾကည့္္စားပြဲေပၚက မဂၢဇင္းတစ္ခုက စာရြက္ေတြလန္ေနတာေတြ႕ရတယ္ရလို႔ အသာေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ။ ကမၻာႀကီးမွာ ေရျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ ပူပန္စိတ္ပြားၿပီး ေရးထားတာေတြ။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေရသန္႔ပုလင္းေတြမ်ားလာလို႔ ပူၿပီးေရးထားတာေတြ ေတြ႕ရသဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္းဖတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ သက္ျပင္းခ်တယ္ဆိုတာက မွန္တယ္၊ မွားတယ္ ေျပာခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က အသက္ႀကီးၿပီ။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ သက္ျပင္းခ်တာလည္း အသက္ႀကီးျခင္းရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္ကိုး။ အသိပညာရွိျခင္းကို ဟန္လုပ္ျပတဲ့သေဘာကိုး။ ေၾသာ္ မင္းတို႔ကေလးေတြ အေျမာ္အျမင္နည္းပါလား။ ငါကေတာ့ အသက္ႀကီးေပတဲ့ မပ်က္စီးေသးဘးဆိုသလိုမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မၾကာခင္ ျပည္ႀကီးဘက္ကလာတဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ေတာ္တဲ့ က်န္႔လာ့(င)နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ က်န္႔လာ့(င)ဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာလိုေျပာရရင္ ပိုးဟပ္ေပါ့ဗ်ာ။ အေရွ႕တိုင္းက ပိုးဟပ္၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ေတာ့ အိုရီရင္တယ္လ္ေကာက္႐ို႕(ခ်)ေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေပတဲ့ သူက ခရစ္ပတို ဆယ္ရပ္(စ)ထဲ မပါဘူး။ ပိုးဟပ္႐ိုး႐ိုးပဲ။ သူက စံုတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတယ္။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ဖတ္မိတာေလးေတြ ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ျပံဳးတယ္။ ဘယ္သူေတြက ေရးတာတံုးလို႔လည္း ေမးတယ္။ က်ဳပ္သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ ေမာင္ေဒးတို႔ ေမာင္တာတို႔ဆိုတဲ့ သူငယ္ေတြေရးတာပဲ။ ဒီေတာ့ က်န္႔လာ့(င)က ေျပာတယ္။ မင္းမ်ားအေၾကာင္းသင့္လို႔ အဲဒီသူငယ္ေတြနဲ႔ တိုးခဲ့ရင္ ေျပာျပလို႔မ်ားျဖစ္ရင္ ေျပာျပလိုက္စမ္းပါ။ ေရသန္႔ပုလင္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို သန္းနဲ႔ခ်ီ ထုတ္ေနရတဲ့ အရပ္ကလူေတြ ပူတာ၊ ပူၾကပါေစလား။ ေရသန္႔ကို ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး ေသာက္ေနရတာကေလးကိုပဲ ရွာၾကံေက်းဇူးတင္ၾကစမ္းပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပလတ္စတစ္မွမဟုတ္ဘူး။ ဒန္ခြက္လည္းမေကာင္းဘူး။ ဖန္ခြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ မခ်စ္လို႔ အျပစ္ရွာမယ္ဆိုရင္ ပုရစ္ေအာ္သံေတာင္ အသံေၾကာင္ေနေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ ဆိုသလိုပဲ။ ဒီေတာ့ကာ မင္းတို႔မွာ ပူစရာမရွိလို႔ အပ်င္းေျပ ၀ိုင္းပူေပးခ်င္သပဆိုရင္ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ ေရမပါဘဲ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေပၚလာခဲ့ရင္္ ခြက္မပါဘဲ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ဘယ္လိုေသာက္မလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ထားေပေရာ့တဲ့။ ဟိုက္ပိုသက္တီကယ္လ္ေပါ့တဲ့။

(ဆက္ရန္)

◄ ျမင့္သန္း ► 

ဆရာျမင့္သန္း၏စာကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မူရင္း “ခ်င္းတြင္း” မဂၢဇင္း လက္၀ယ္မရွိေတာ့ပါသျဖင့္... လက္လွမ္းမီသူမ်ား ကူညီၾကပါရန္...။