အ၀ါေရာင္ သတၱဳစမ်ား

`ငါေတာ့ မယံုပါဘူးကြာ´

စာအုပ္ထူႀကီးကို လွန္ေလွာဖတ္ေနသူက ခပ္ညည္းညည္းေျပာလိုက္၏။ ဓာတ္တုပစၥည္း ရွာေဖြေရးကိရိယာႀကီး၏ဒိုင္ခြက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသူႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးက…

`ေဟ့ေကာင္ မင္းယံုတာမယံုတာဟာ ငါတို႔အခုလာရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး။ အားအားရွိတိုင္း အဲဒီစာအုပ္ႀကီးကိုဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေလွ်ာက္ေပးမေနစမ္းနဲ႔´

ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ ထိုသို႔ လွည့္ေျပာေနခိုက္မွာပင္ ဒိုင္ခြက္ကိုၾကည့္ေနသူ က်န္တစ္ေယာက္က သူ႔အေဖာ္ကို လက္တို႔ၿပီး…

`ဟာ… ဒီေကာင့္ကို အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔၊ ေဟာ..ေဟာ..ၾကည့္… ဒီမွာၾကည့္ ေျမႀကီးအသန္႔ကို ေတြ႕ေနၿပီ´

`အနက္တိုင္းမီတာကို ဖတ္စမ္း၊ ဖတ္စမ္း´

`ရွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဒသမ ငါးမီတာ´

ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တူးေဖာ္ေရးယႏၱယားကို ေမာင္းႏွင္ေနသူက လက္ထဲမွ အခ်က္ျပ အမွတ္အသားကို ေထာင္ျပ၏။ ကိရိယာဖတ္သူႏွစ္ေယာက္အနက္မွ တစ္ေယာက္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

`ရွစ္ဆယ့္ေျခာက္ ဒသမ ငါးမီတာေဟ့´

ယႏၱယားေမာင္းသူက ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး ယႏၱယားေမာင္းတံခလုပ္ကို ဆြဲလိုက္၏။ ယႏၱယားထိပ္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ သံမဏိေဂၚျပားႀကီးသည္ တအိအိ စိုက္ဆင္းလာသည္။ ေနာက္ ေျမႀကီးထဲ နစ္၀င္သြား၏။

`ေ၀ါ´

သံမဏိလက္တံႀကီးကို ေျမႀကီးထဲမွ ျပန္ေဖာ္ယူလိုက္ေသာအခါ….။



(၂)

`ငါေတာ့ မယံုပါဘူးကြာ´

စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္ေနသူက ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖင့္ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အား မည္သူကမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ သံမဏိေဂၚျပားႀကီးတြင္ ပါလာေသာအရာမ်ားကိုသာ ၀ိုင္း၀န္းစူးစိုက္ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾက၏။

သံမဏိေဂၚျပားႀကီးထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အရာမ်ားကား အ၀ါေရာင္ သတၱဳအစအနမ်ား….

`ဒီအ၀ါေရာင္သတၱဳေတြကိုခ်ည္း ဒီေလာက္မ်ားမ်ားေတြ႕ေနရတာ အံ့ၾသစရာပဲ´

`ေဟာဒီ ကုန္းေျမမွန္သမွ်ကို ဒီလိုသတၱဳေတြက ဖံုးထားတာျဖစ္မယ္´

`အို ဒီေတာ့လည္း ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ ငါတို႔ေတာ့ သူေဌးျဖစ္ၿပီ´

စာအုပ္ကိုဖြင့္ဖတ္ေနသူက ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခါယမ္းလိုက္ၿပီး….

`ငါေတာ့ သိပ္မသကၤာဘူး၊ ၾကည့္စမ္း… ေဟာဒီအ၀ါေရာင္သတၱဳအစအနေတြကို၊ ဒါဟာ သတၱဳအ႐ိုင္းမဟုတ္ဘူး၊ အသိဉာဏ္ရွိသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႔စင္ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ေဟာ..ၾကည့္၊ ၾကည့္ အေခါင္းေပါက္ထြင္းထားတဲ့ပံုကိုၾကည့္´

သို႔ေသာ္ ယႏၱရားေမာင္းသူက …

`အဲဒီေတာ့ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ငါတို႔က တစ္ခါထပ္ၿပီး သန္႔စင္ယူေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ပိုေတာင္ သက္သာေသး၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမေနစမ္းနဲ႔ကြာ´

ဓာတုပစၥည္းရွာေဖြေရးကိရိယာကိုင္သူကလည္း

`ဟုတ္တယ္ေဟ့ေကာင္၊ ငါတို႔တာ၀န္က ဒီအ၀ါေရာင္သတၱဳေတြကို ရွာေဖြဖုိ႔ပဲ၊ ဒါေတြ မ်ားမ်ားရရင္ ငါတုိ႔ သူေဌးျဖစ္မယ္၊ ေဟာ.. အခုၾကည့္စမ္း..၊ ေျမသား အေပၚမီတာ ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ မီတာတစ္ရာၾကားအထိ ဒီအ၀ါေရာင္သတၱဳေတြ အျပည့္ဖံုးေနတာ၊ ကိုင္း… ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းထားသလဲ၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ကုန္းေျမမွန္သမွ်လည္း ဒီလိုခ်ည္း ေနမွာပဲ´

`…………………………´

`မင္းသာ စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္ၿပီး ေတြးစရာမရွိ ၾကံဖန္ေတြးေနတာ၊ ေတာ္…ေတာ္.. မင္းေၾကာင့္ က်န္တဲ့လူေတြ အာ႐ံုပ်က္တယ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊ ကဲ… မင္းေျမပံုေတြ၊ စာေတြ ဖယ္စမ္းပါဦး၊ ဒီဧရိယာအေၾကာင္း…´

ယႏၱရားေမာင္းသူက သူ၏ သံမဏိေဂၚျပားႀကီးကို ေျမေပၚသို႔ စိုက္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ တ၀ုန္း၀ုန္းျမည္ေနေသာ စက္ခုတ္ေမာင္းသံတို႔အၾကားတြင္ စာဖတ္သံက မသဲမကြဲ ေပၚထြက္လာ၏။

`အခု တို႔ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသက ႀတိဂံပံု ခပ္ဆန္ဆန္၊ အက်ယ္အ၀န္းက ၁၉၁၄၁ စတုရန္းမိုင္ရွိတယ္၊ အေနာက္ေတာင္ဘက္က ထံုးေျခာက္ေတာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အေနာက္ဘက္နဲ႔ ေတာင္ဘက္စူးစူးကိုဆက္သြားရင္ ပင္လယ္ကိုေရာက္မယ္၊ အလယ္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ဘက္မွာ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြ ၀က္သစ္ခ်ပင္ေတြ ေပါတယ္၊ ဘာ့ခ်္ပင္ေတြလည္း ေပါက္တယ္၊ အခု ငါတို႔ မ်က္ႏွာမူထားရာတည့္တည့္ဆက္သြားရင္ေတာ့ ေဘာ့စနာျမစ္ဆိုတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းရွိတယ္၊ အင္း ဒါေပမဲ့ အခု ငါတို႔ တူးေဖာ္ေတြ႕ေနတဲ့ အ၀ါေရာင္သတၱဳေတြ ထြက္တယ္လို႔ေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးမထားဘူးကြ…အင္း.. ဒါပါပဲ´

စကားအဆံုးသတ္သည္ႏွင့္ေရာကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုပါ ခ်ျဖစ္သြား၏။

သို႔ေသာ္ သူ႔စကားကို မည္သူကမွ နားေထာင္မေနၾက။ ထိုစဥ္ ေငးေနသူတစ္ဦးက

`ေဟာ ဟိုဘက္မွာသြားရွာတဲ့ ငါတို႔အဖြဲ႕ေတြ ျပန္လာၾကၿပီ´

အာ႐ံုေတြ တလိမ့္ေခါက္ေကြး လွ်ံထြက္သြား၏။

`ေဟး….ဒီမွာ… ငါတုိ႔ဒီမွာ´ `လာေဟ့..ဒီကိုလာၾကေဟး´

ယႏၱရားေမာင္းသူကလည္း သူ႔စက္ကို ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေအာ္ကာဟစ္ကာ ဆင္းလာသည္။ တစ္ဖက္မွ ေလ့လာေရးအဖြဲ႕မွာလည္း သူတို႔လိုပင္ ကိရိယာကိုင္တြယ္သူႏွစ္ဦး၊ တူးေဖာ္ေရး ယႏၱရားေမာင္းႏွင္သူတစ္ဦးႏွင့္ အသိပညာရွင္တစ္ဦး ပါ၀င္၏။

သူတို႔ႏွစ္ဖြဲ႕ ဆံုလိုက္မိၾကသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္ဖက္အဖြဲ႕မွ ရွာေဖြေရးကိရိယာ ကိုင္တြယ္သူက

`ဒီမွာလိုပဲဗ်၊ ဟိုဘက္ပိုင္းကေျမေတြ အားလံုးကိုလည္း အ၀ါေရာင္သတၱဳစေတြ ဖံုးေနတာပဲ၊ မီတာ ၈၀-၉၀ ေလာက္အထိ ထုထည္ရွိတယ္´

`သက္ရွိေတြေကာ ရွိလား´

စာအုပ္ႀကီးကိုဖတ္ေနသူက ၀င္ေမးလိုက္သည္။ အားလံုးက ေခါင္းခါၾက၏။

ေနာက္…….

သူတို႔ႏွစ္ဖြဲ႕ အျပန္အလွန္ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ အ၀ါေရာင္သတၱဳစမ်ား၊ ငါတို႔ေတာ့ သူေဌးျဖစ္ၿပီ၊ စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္ဖတ္ေနသူကေတာ့ ေခါင္းတယမ္းယမ္း။ စကားသံမ်ား ဆူညံ ရယ္ေမာ၊ သူေဌးျဖစ္ၿပီ၊ အ၀ါေရာင္ သတၱဳစမ်ား၊ အ၀ါေရာင္သတၱဳစမ်ား၊ စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္ဖတ္ေနသူကေတာ့ ေခါင္းတယမ္းယမ္း၊ အ၀ါေရာင္ သတၱဳစမ်ား၊ သက္ရွိကင္းမဲ့နယ္ေျမ။

ထိုစဥ္မွာပင္ တစ္ဖက္အဖြဲ႕မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက….

`ကိုင္း…ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ သုေတသနစခန္းကိုျပန္ၿပီး သတင္းပို႔ၾကရေအာင္´

အားလံုးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကသည္။

`အင္းေလ၊ သြားၾကတာေပါ့၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီအ၀ါေရာင္သတၱဳစေတြကို နည္းနည္းေလာက္ပဲ နမူနာယူသြားၾကမယ္´

`စက္ေတြကိုလည္း ထားခဲ့ေလ၊ ေနာက္ျပန္လာရဦးမွာပဲ´

`အင္း…အင္း´

ထို႔ေနာက္ သူတို႔အားလံုး အေတာင္ပံမ်ားကို ျဖန္႔လိုက္ၾကသည္။

ေနာက္ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ အသီးသီးပ်ံတက္သြားၾက၏။

စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္ဖတ္ေနသူက ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ၿပီး ေနရာမွ ေလးတြဲစြာထသည္။ ေနာက္ အေတာင္ပံကို ပ်င္းပ်င္းရိရိျဖန္႔၏။

`ငါေတာ့ မယံုပါဘူး´

သူ႔စာအုပ္ႀကီးကို အဖံုးပိတ္ၿပီး လက္ထဲ ေပြ႕ကိုင္လိုက္သည္။ အဖံုးေပၚတြင္ ေရးထားသည့္ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္က…..

`တစ္ခ်ိန္က ကမၻာေျမေပၚတြင္ သက္ရွိလူသားမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသေလာ´

သူ အေတာင္ပံကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခတ္ကာ ေလထဲသို႔ ပ်ံတက္လိုက္သည္။





(၃)

သူတို႔အားလံုး အာကာသတစ္ေနရာဆီသို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းသြားေနၾက၏။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ နမူနာအျဖစ္ ယူေဆာင္သြားေသာ အ၀ါေရာင္သတၱဳစမ်ားသည္ xxxxxxx ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ မသိၾက။

(ေဘာ့စနီးယား အနိဌာ႐ံုမ်ား…သို႔)

မင္းခိုက္စိုးစန္