ၾကက္ဥျပဳတ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက စာမ်ားမ်ားဖတ္တဲ့ စြယ္စံု ပါရမီရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သိသမွ်ကိုလည္း မၿငီးမညဴ သင္ၾကားေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ လက္သပ္ေမြးကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေပသင္တယ္။ သူအႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္က `တန္မင္းဆက္ကာလရဲ႕ ကဗ်ာသံုးရာ´ ပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို ေဒါက္ကနဲ ေဒါက္ကနဲ အလြတ္ရြတ္ျပႏိုင္တဲ့အထိ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ညွင္းပမ္းသင္ၾကားေပးပါတယ္။ အျခားစာအုပ္သစ္ တစ္အုပ္တစ္ေလကို ကၽြန္ေတာ္ စမ္းဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း သူ ေဒါသပုန္ထတတ္တယ္။ ၿပီးရင္ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီး ေဟာေတာ့တာပါပဲ။ `တန္ကဗ်ာသံုးရာကို မင္း ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီမ်ား မွတ္ေနလား။ အဲဒီကဗ်ာေတြရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြ၊ ကာရံေတြ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္စကားလံုး တြဲဆက္မႈေတြ၊ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈေတြ၊ စိတ္ကူးအံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္မေတြ၊ ကဗ်ာနိမိတ္ပံုေတြ၊ အေတြးနယ္ခြင္ေတြ၊ အဓိပၸာယ္ေတြရဲ႕ အရိပ္လႊမ္းမိုးမႈေတြ အိုး.. အမ်ားႀကီး…အမ်ားႀကီး…. အဲဒါေတြကို ညီညြတ္ေအာင္ မင္း ေပါင္းစပ္ႏိုင္ၿပီလား..။ အသံုးခ်ႏိုင္ၿပီလား။ မင္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ လီဘုိင္း၊ တုဖူး၊ မင္ေဟာင္းရန္၊ ၀မ္ေ၀၊ လီရွန္က်င္းနဲ႔ တုမုတို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြထက္မ်ား ေကာင္းေနလို႔လား။ မင္းရဲ႕ ကဗ်ာစြမ္းရည္က အဲဒီ ကဗ်ာသူေတာ္စင္ေတြ၊ ကဗ်ာစုန္းေတြထက္ သာလြန္ေနၿပီလား။ တန္ကဗ်ာဟာ ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီလို႔မ်ား မင္းထင္ေနသလား´။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သီခ်င္းလည္း သင္ေပးတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းက `သိုးေက်ာင္းေနတဲ့ ဆု၀ု´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္း။ အျခားသီခ်င္းတစ္ပုဒ္တစ္ေလကို ကၽြန္ေတာ္ က်က္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဒါသတစ္ႀကီးေမးခြန္းထုတ္တာ ခံရေတာ့တာပါပဲ။ `သိုးေက်ာင္းေနတဲ့ ဆု၀ု´ ကို မင္းေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာလား။ ဒါဆို ပညာရွင္တစ္ေယာက္လို မင္းဆိုႏိုင္ၿပီလား။ အဲဒီသီခ်င္းေတြအတြက္ အမွတ္ (၁၁၀) ေလာက္ မင္းရႏိုင္မယ္ေပါ့ေလ။
ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ေပးခဲ့သဗ်။ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းအစီအစဥ္ နံပါတ္ (၁) ဆုိပါေတာ့။ အျခားနံပါတ္စဥ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာခ်င္တယ္လို႔ေျပာမိတိုင္း အေဖက သိပ္ဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီး ယုတၱိက်တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့တာပါပဲ။ `ပထမဆံုး ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေလ့က်င့္ၿပီးၿပီလား။ မင္း ဒီထက္ပိုတိုးတက္ေအာင္၊ ပံုစံက်ေအာင္ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးလား။ မင္းလို ဂ်ပုေလးအတြက္ ဒီနံပါတ္ (၁) ေလ့က်င့္ခန္းေတြက အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ဘူးလား။ ကဲ.. ေျပာ..။
အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကက္ဥျပဳတ္ေတြ ေကၽြးပါတယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္တို႔၊ ၾကက္ဥျပဳတ္တို႔ေရာ ေျပာင္းစားလို႔မရဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိတာေပါ့။ ဒါဆို သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေအာ္ၿပီး.. `ေအာ္… ၾကက္ဥျပဳတ္ကို မင္းစားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ၾကက္ဥျပဳတ္က ကယ္လိုရီ၊ ပ႐ိုတိန္း၊ ဗိုက္တာမင္ေအနဲ႔ စီတို႔ ေပးတယ္ကြ။ ၾကက္ဥကို စြန္႔လႊတ္မယ္လို႔ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔……´
အေဖက သိပ္အေျပာေကာင္းတာပဲ။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ဆိုရင္ `တန္မင္းဆက္ကာလ ကဗ်ာသံုးရာ´ ကိုပဲ ဖတ္တယ္။ သီခ်င္းဆိုရင္ `သိုးေက်ာင္းေနတဲ့ ဆု၀ု´ကိုပဲ ဆိုတယ္။ နံပါတ္ (၁) ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အစီအစဥ္ကိုပဲ လုပ္ေဆာင္သလို အစားအစာ တစ္မ်ဳိးတည္းကိုပဲ စားတယ္။ ၾကက္ဥျပဳတ္ ဆိုပါေတာ့။