အမွာ - ဤအေရးအသားမွာ အလ္ဘတ္ကမူး၏ မွားတဲ့ဘက္နဲ႔ မွန္တဲ့ဘက္ (L'Envers et L'Endroit) အေရးအသားမွ ထုတ္ႏုတ္၍ ျပန္လည္ တင္ျပထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္၊ ကမူး အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သား အရြယ္က ေရးသားခဲ့ေသာ အေရးအသားမ်ားမွ ျဖစ္ပါသည္။ ၀တၳဳ မဟုတ္ေသာ အေရးအသား ျဖစ္သည္။ ကမူးသည္ လူတုိ႔၏ သေဘာကို ေလ့လာသူ၊ ခံစားၾကည့္တတ္သူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ မွားတဲ့ဘက္နဲ႔ မွန္တဲ့ဘက္ အတြက္ ေရးသားေသာ သူ၏ အမွာစာတြင္ ကမူးက ဤသို႔ဆုိခဲ့သည္။
ဒီစာအုပ္ကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး စာအုပ္ပဲလုိ႔ ဘ႐ိုင္ရင္ပရိန္းက အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူ မွားတယ္။ သူမွားတယ္လုိ႔ ေျပာရတာက မွန္တာကို သူ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာသည္တိုင္းလုိ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒါက အႏုပညာသည္ေတြကို လူေတြက သူဘယ္သူလဲ ဆုိတာထက္ သူဟာ ဘယ္သူျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကို ေျပာဖို႔ အားသန္ေနၾကတာပဲ။ သူမွားတယ္လုိ႔ ဆုိတာက အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေတာ္ေကာင္း ေတာ္မယ္။ ဒါေပတဲ့ စာကို ဘယ္လုိေရးရတယ္ဆုိတာ ဘာမွကို မသိေသးတာပဲ။ ပရိန္း ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့သမွ်အထဲမွာ ဒီအထဲမွာ ေရးခဲ့တာေတြဟာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း၊ တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားဆံုးမုိ႔ပဲ။
ဘာသာျပန္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုမွာ ကမူး၏ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္မႈႏွင့္ ထုိအၾကည့္အျမင္တုိ႔အားလံုး ျပန္လည္ သံုးသပ္မႈတုိ႔ကို စာဖတ္သူမ်ား ျမင္ေစခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္ထဲမွာ အေရးအသားမ်ားကို သူ၏ ၀တၳဳအေရးအသား (ဖန္တီးမႈအေရးအသား)မ်ားႏွင့္ ေရာေထြး နားလည္မထားမိရန္ကား လုိအပ္ပါသည္။ တစ္အုပ္လံုး ဖတ္ႏုိင္ေသာ္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ထုိစာအုပ္မ်ဳိး (ျမန္မာျပန္)ကို တစ္ေန႔ေသာ္ ထုတ္ေ၀ခ်င္သူ ေပၚလာလိမ့္မည္ဟူ၍ကား ေမွ်ာ္လင့္ထားမိပါသည္။
ရွင္းလင္းျပလုိေသာ ေနာက္ဆံုးအခ်က္တစ္ခုမွာ အလ္ဘတ္ကမူး ဆုိသည္မွာ Albert Camus ကို ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္သလုိ အသံထြက္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပင္သစ္စာတတ္မ်ား အမ်ားႀကီး ရွိပါသည္။ က်ဳပ္က ျပင္သစ္စာမွာ ဒစ္ပလုိမာရလို႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရးတဲ့ ျမန္မာစာက မေခ်ာဘူးဟု ၀င္ၿဖီးျဖန္းရဲသူမ်ားပင္ ေပၚခဲ့ဖူးေလရာ ထုိထုိေသာ ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ ညိႇႏႈိင္း၍သာ အသံထြက္ၾက ေစခ်င္ပါသည္။ ကမူးဆုိတာ တုိ႔ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုေပါက္က်ဳိင္းကို ေခၚတာထင္ရဲ႕ဟု အမွတ္မမွားလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သိကြၽမ္းရတယ္။ အေတာ့္ကို ေနထုိင္မေကာင္းဘူး။ မေကာင္းသမွ ေသလုနီးပါးပဲ။ ညာဘက္ တစ္ျခမ္းလံုးက ေလျဖတ္ထားတယ္။ ကိုယ္တစ္ျခမ္းက ဒီေလာကထဲမွာ။ က်န္တစ္ျခမ္းကေတာ့ သူနဲ႔ ဘာမွ်မဆုိင္သလုိပဲ။ အင္မတန္ သြက္လက္၊ ေလမ်ားတတ္တဲ့ အဘြားႀကီးဟာ မလႈပ္ႏုိင္ မရွားႏုိင္၊ စကားမေျပာႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ စာမတတ္ ေပမတတ္။ သိမွတ္ခံစားႏုိင္တဲ့ အရည္အေသြးကလည္း သိပ္မျမင့္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ သူ႔ဘ၀ဟာ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ခံ ဘ၀ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူကလည္း ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ သူ ယံုၾကည္မႈရွိတယ္ ဆုိတာကို အေထာက္အထား ျပရမယ္ ဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕ စိပ္ပုတီး။ ေၾကးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခရစ္ေတာ္႐ုပ္တု ကေလး။ အဂၤၤေတသား တစ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေမြးကင္းစ ဂ်ီးဇက္ကို ခ်ီထားတဲ့ စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ အ႐ုပ္ေတြကို ျပရမွာပဲ။ သူ႔ေရာဂါဟာ ကုလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ မထင္လွဘူး။ ခုလုိ ျဖစ္ေနရတာက သူ႔ကို လူေတြက ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ၾကရေအာင္ ျဖစ္လာတာပဲလို႔ ျမင္တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အရာရာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အစီအမံခ်ည္းပဲ။ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကိုပဲ အားကိုးတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္က ဂ႐ုတစုိက္ ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ။ (သူက ေလာကမွာ အမွန္တရားဆုိတာ ရွိတယ္လုိ႔လည္း လက္ခံတယ္။ ဒီအဘြားႀကီး ေသေတာ့မယ္ ဆုိတာလည္း သိတယ္။ ဒီျပႆနာ ႏွစ္ခုကိုေတာ့ ေျဖရွင္းၾကည့္စရာပဲလုိ႔ေတာ့ မျမင္ထားဘူး။) လူငယ္က အဘြားႀကီးရဲ႕ ၿငီးေငြ႕စြာ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းကို တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားတယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း အဲဒါကို ခံစားသိမိတယ္။ ခုလုိ လူငယ္က အဘြားႀကီးအေပၚ စိတ္၀င္တစား ရွိလာတာဟာ အဘြားႀကီး အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ ေစစားခ်က္အရပဲ။ အဘြားႀကီးက သူ႔ျပႆနာေတြ အေၾကာင္း သိပ္ေျပာျပခ်င္ေနတာ။ သူ႔အေနနဲ႔က ဆက္ၿပီး သည္းခံ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္အတြက္ ေနရာ ေပးရဦးမွာ မဟုတ္လား။ အဘြားႀကီးအေနနဲ႔ ၿငီးေငြ႕ေနၿပီလား။ ၿငီးေငြ႕ေနၿပီေပါ့။ ဘယ္သူကမွ်လည္း သူ႔ကို စကားစျမည္ ေျပာၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ငုတ္ တုတ္။ ေခြးတစ္ေကာင္လုိပဲ။ တစ္ခါတည္း ကိစၥၿပီးသြားမယ္ ဆုိရင္လည္း ၿပီးတာပဲ။ ျမန္ျမန္ေသသြားရင္ျဖင့္ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္မေနေတာ့ဘူးေပါ့။
အဘြားႀကီး အသံက ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ပဲ။ ရန္ျဖစ္ေနသလုိ၊ ေစ်းဆစ္ေနသလိုပဲ။ လူငယ္ကေတာ့ နားလည္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေနတာက ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ လုိ႔ လူငယ္က ျမင္တယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဘယ္သူမွ တာ၀န္မရွိေစခဲ့ဖူးဘူး။ အဘြားႀကီးလက္ထဲက စိပ္ပုတီးကို ျမင္ေတာ့ လူငယ္က အဘြားႀကီးကို ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားမွာ ထာ၀ရဘုရားသခင္ ရွိေနေသးတာပဲ"။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပ တဲ့လည္း အဘြားႀကီးမွာက သူ႔ျပႆနာနဲ႔သူ။ အဘြားႀကီးက ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာ ၾကာေနတဲ့အခါ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြက နံရံေပၚမွာ မ်က္စိကစားေနမိတဲ့အခါ သူ႔သမီးက ေျပာတတ္တယ္။ "ၾကည့္၊ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းေနျပန္ၿပီ။ ဘာေတြ လုပ္ေနျပန္တာလဲ"။ ဒီေတာ့ ဒုကၡိတ အဘြားႀကီးက "ဘာမွ် ငါ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ လုပ္ခ်င္လုိ႔"လုိ႔ ေျပာေကာင္း ေျပာလိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အဘြားႀကီး ၿငိမ္သြားလိမ့္မယ္။ သူ႔သမီးကို မေက်မနပ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ၿပီး ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။
လူငယ္ကေတာ့ မၾကံဳစဖူးတဲ့ ရင္နာပံုမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာခံစားရင္း နားေထာင္ေနမိတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။ "ဒီဟာမ အုိလာခါမွ သိမယ္။ သင္း ခံစားရဖို႔ လိုတယ္"
ဒီအဘြားႀကီးဟာ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကလြဲလုိ႔ အရာရာနဲ႔ ကင္းကြာေနသလိုပဲ။ ဒါေပတဲ့လည္း ဘ၀ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆုိတာေတြသာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာခဲ့မယ္ ဆုိရင္ လူသားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ထာ၀ရဘုရား သခင္က ဘာမွ် စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
အဘြားႀကီးရဲ႕ မိသားစုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြက ညစာစားဖို႔ စားပြဲမွာ ထုိင္လုိက္ၾကေတာ့ လူငယ္ကိုလည္း ညစာစားဖုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ညဘက္မုိ႔ အစာမေၾကမွာစိုးလုိ႔ မစားဘူး။ သူထုိင္ေနတဲ့ ေထာင့္ကေလးဆီမွာပဲ ထုိင္ေနတယ္။ သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္ရဲ႕ ေနာက္နားဆီမွာ အဘြားႀကီးရဲ႕ မိသားစုေတြက သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္လုိ႔ ထင္လုိ႔၊ လူငယ္အေနနဲ႔လည္း သိပ္စားလုိ႔ မ၀င္ဘူး။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ညစာေတာ့ စားျဖစ္ ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ စားၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရ ေအာင္လုိ႔ ဆုိၾကျပန္တယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီအပတ္ ရယ္စရာ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ျပသတဲ့။ လူငယ္လည္း ေရွ႕ေနာက္ ေတြးမေနဘဲ ႐ုပ္ရွင္သြားဖို႔ သေဘာတူလုိက္တယ္။ ေရွ႕ေနာက္ မေတြးဘူးဆုိရာမွာ သူ႔ေနာက္နားဆီ ထုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္မစဥ္းစားမိဘူး။
စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရင္း အေပါ့ အပါးသြားဖုိ႔ စားပြဲက ထသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ် အဘြား ကီးကို ထည့္မစဥ္းစားၾကဘူး။ အဘြားႀကီး အေနနဲ႔ကေတာ့ ခုလုိ ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္ထားတာ မခံရလုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ လုိက္ၾကည့္ရင္လည္း နားေတာ့လည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဘြားႀကီးကေတာ့ သူ ႐ုပ္ရွင္မႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ ေျပာေပတဲ့ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဘာမွ် နားမလည္ႏုိင္လုိ႔ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ထုိင္ရင္း ပုတီးစိပ္ရင္း အာ႐ံုျပဳေနရွာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒါကိုပဲ အားကိုး တယ္။ ယံုၾကည္တယ္။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရယ္၊ စိပ္ပုတီး ရယ္၊ ခရစ္ေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ ႐ုပ္တုေတာ္ ဆုိတဲ့ အရာ၀တၳဳသံုးခုမွာပဲ အဘြားႀကီး သက္၀င္ယံုၾကည္မႈ ရွိေတာ့တယ္။ ဒီဟာေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္နားဆီက နက္ေမွာင္ ေနတဲ့ ရပ္၀န္းတစ္ခုဆီမွာ အဘြားႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနေလရဲ႕။
႐ုပ္ရွင္သြားၾကဖုိ႔ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ အဘြားႀကီးကို သြားၿပီး အသာနမ္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဘြား ႀကီးအေနနဲ႔ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ မယ္ဆုိတာကို ရိပ္မိေတာ့ စိပ္ပုတီးကိုပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေ၀ဒနာျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေပၚလြင္ေနတာပဲ။ အားလံုးက အဘြားႀကီးကို နမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ လူငယ္ကေလး အလွည့္က်ေတာ့ လူငယ္က သူ႔ကို အသာပဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ အဘြားႀကီး အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မေနခဲ့ခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပတဲ့လည္း သူ႔အေပၚမွာ တကယ္ပဲ စိတ္၀င္ တစားရွိတဲ့လူေတာင္ သူ႔ကို စြန္႔သြားၿပီဆုိတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ တစ္ကိုယ္တည္း မေနရစ္ခဲ့ခ်င္ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းရဲ႕ ေၾကာက္လန္႔စရာ ဆုိတာကို ခံစားခဲ့ရဖူးတာပဲ။ ရွည္ၾကာတဲ့ အိပ္မေပ်ာ္ ႏုိင္မႈေတြ၊ ပူပန္စိတ္နဲ႔ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကို ေမွ်ာ္ကိုးေနခဲ့ ရတာေတြ၊ ဒီေတာ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားသခင္အစား လူသားအခ်င္းခ်င္းကို အားကိုး လာမိတယ္။ လူသားေတြအထဲ သူ႔အေပၚ စိတ္၀င္တစား ရွိသူကို အားကိုးမိလာတယ္။ လူငယ္က သူ႔လက္ကို အသာကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကေသာကေမ်ာနဲ႔ ေျပာမိတယ္။ လူငယ္က အေတာ့္ကို အားတံု႔အားနာ ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြက လူငယ္ကို ျမန္ျမန္ လုပ္ဖုိ႔ လွမ္းေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္က်သြားရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ တန္းစီ ေနၾကရမွာမုိ႔ပဲ။
လူငယ့္စိတ္ထဲမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ တစ္ခါမွ် အဲဒီလုိ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ တစ္ကိုယ္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္စုတစ္ေ၀းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ့္ လူတစ္သိုက္ အၾကားက အေနအထား။ အဲဒီ အေနအထားၾကားက သူ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ ဘာမွ် မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ကို အသာ႐ုပ္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားခ်င္လုိက္မိတယ္။ အဘြားႀကီး ဘက္ကေနၿပီး အေတာ့္ကို ျပင္းျပနာၾကည္းတဲ့ အမုန္းစိတ္လည္း ေပၚလာမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူငယ္က အဘြားႀကီး အနားဆီကေန အျပင္ကို ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ထုိင္ ေနရာက ထေတာ့မလုိေတာင္ ျဖစ္ၿပီး လူငယ့္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္အား ကိုးထားတာ တစ္ခုဟာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေနတာကိုး။ ခုေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ဟာကမွ် ကာကြယ္မေပး ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေသျခင္းတရားဆုိတဲ့ အသိကို သူ႔အေနနဲ႔ မခုခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာရယ္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေပတဲ့ သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ ခံစား သိေနတာကေတာ့ သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ရွိမေနခ်င္ဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရဘုရားက အသံုးမတည့္ဘူး။ ထာ၀ရ ဘုရားအေနနဲ႔က သူ႔ကို လူေတြဆီကေန ခြဲထုတ္လုိက္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ သူကေတာ့ လူေတြမရွိဘဲ ထီးထီး က်န္ေနရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အဘြားႀကီးခမ်ာ ငို႐ံုပဲ။
လူေတြအားလံုး အိမ္အျပင္ဘက္က လမ္းမေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ လူငယ္အေနနဲ႔ေတာ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကို ခံစားရေနရၿပီး အျပစ္တစ္ခုခု ရွိသလုိ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အိမ္ဆီက မီးလင္းေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ထဲက မလႈပ္ရွားတဲ့ မ်က္လံုးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုး ပိတ္သြားရွာတယ္။ အဘြားႀကီးရဲ႕ သမီးက လူငယ္ကို ေျပာတယ္။ "သူတစ္ေယာက္တည္း ဆုိတဲ့အခါ အျမဲလုိပဲ မီးပိတ္ ပစ္တတ္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ထုိင္ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္"။
အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္က မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို အသာပင့္ရင္း ေအာင္ျမင္၀ံ့ႂကြားတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတယ္။ "က်ဳပ္ လူပ်ဳိ လူရြယ္ဘ၀တုန္းက အေဖက က်ဳပ္လုပ္အားခထဲက သံုးဖုိ႔ စြဲဖုိ႔အတြက္ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေပးတယ္။ တစ္ပတ္ခံေအာင္ သံုးရတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရေအာင္ သံုးတယ္။ က်ဳပ္ရည္းစားဆီ သြားေတာ့ အသြားေလးမုိင္၊ အျပန္ေလးမုိင္ ေျခက်င္ႀကိတ္ရတာ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကရမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး"။ အဘိုးႀကီးေျပာတာကို လူငယ္သံုးေယာက္က ၀ိုင္းထုိင္ၿပီး နားေထာင္ ေနတယ္။ အဘုိးႀကီးက သူ႔ရဲ႕ငယ္ဘ၀က စြန္႔စားခန္းကေလး ေတြကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာေနတယ္။ ေလကို မျပတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြ ထမျပန္ခင္ ေကာင္းခန္းကေလးေတြကို ေျပာခ်င္ေသးတာ။ ဒီေတာ့ ေကာင္းခန္းကေလးေတြ ေရြးထုတ္ၿပီး ေဘးလူက သူ႔ကို အထင္ႀကီးမယ့္ ဟာမ်ဳိးေလးေတြကို ေရြးေျပာေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေကာင္းမႈ တစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကို လူေတြ နားေထာင္ေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ သူ႔ကို ဟန္လုပ္ႏႈတ္ဆက္ ေျပာဆုိေနၾကတာမ်ဳိး။ သူ႔ကို မေတာ္တေရာ္္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၾကတာမ်ဳိးေတြကို သူက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္တယ္။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါတုန္းက အေတာ့္ကို ဟန္က်ခဲ့တဲ့ အဘုိးႀကီးပဲရယ္လုိ႔ ျမင္ၾကေတာ့တာကိုး။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ေလးစားစရာ သက္ႀကီး ရြယ္အုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ေျပာစကားေတြမုိ႔ အေရးပါတာသြားသေပါ့။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မသိတာတစ္ခုက အဲဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြဟာ မေအာင္ျမင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ။ အ႐ႈံးသမားရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြပဲ။ နည္းနည္းကေလး သိရဖို႔ အကုန္လံုး ကိုယ့္ဘက္က စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာမ်ဳိး။ တကယ္ေတာ့ သူက ေ၀ဒနာကို ႀကိတ္ခံ ေနရတဲ့လူ။ သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ေနသလိုမ်ဳိး ျမင္ရေအာင္ ေနေနတာကိုး။ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီလုိေနတာဟာ မွားတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့ရင္ သူကေတာ့ လူေတြ သူ႔ကို ပိုၿပီး သနားလာေအာင္ လုပ္မွာပဲ။ ဒါကလည္း သူ႔ရဲ႕ ေနာက္တုိးအမွားတစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္မွာ။ လူေတြမွာ ေန႔စဥ္ ဘ၀ ကိစၥေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့အခါ အဘုိးႀကီးရဲ႕ ေ၀ဒနာ၊ ခံစားခ်က္ စတာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္မွာ အေရးပါေတာ့မွာမုိ႔လဲ။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ေျပာျမဲ ေျပာေနဦးမွာပဲ။ ေျပာေနဆုိေနတဲ့အထဲမွာ မေရမရာနဲ႔ ခ်ာလည္လည္ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေတာ့လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ နားေထာင္တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔လည္း စိတ္၀င္စားတာ နည္းလာၾကၿပီ။ သူ႔ အတြက္ အဆံုးသတ္ဖုိ႔ လုိလာၿပီ။ သူက အုိလည္း အုိေနေလေတာ့ ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္းလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ကလည္း ေန႔စဥ္ လုပ္ကိုင္ေနရတာေတြက စိတ္အေျပာင္းအလဲ ကေလးမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ဘိလိယက္ ထုိးတာတု႔ိ၊ ဖဲ႐ိုက္တာတုိ႔ဘက္ စိတ္ေရာက္လာၾကတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အဘုိးႀကီးခမ်ာ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြ အသက္၀င္လာေအာင္ ရွာၾကံၿပီး လုပ္ၾကံေျပာေပတဲ့လည္း နားေထာင္သူ မရွိျဖစ္ေလေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း ထီးထီး က်န္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႔ေ၀ဒနာေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀မွ်မခံစားၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီက ခြာလာ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အဘုိးႀကီးခမ်ာ ေဖာ္မပါဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းဆုိတဲ့ ထီးထီးက်န္ဘ၀ဆီ ျပန္ေရာက္ရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာကို နားေထာင္ေတာ့မယ့္လူ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတာကလည္း အုိမင္းလာရျခင္းရဲ႕ ဆုိးရြားမႈတစ္ခုေပပဲ။ တံုဏိွဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနဖို႔နဲ႔ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္ေနဖုိ႔ ဆုိတာေတြက အဘုိးႀကီးကို က်ခံထားေစတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြပဲ။ သိပ္မၾကာခင္ ခင္ဗ်ားေသေတာ့မွာပဲလုိ႔ သူက အေျပာခံလာရတယ္။ ဘာမွ် အသံုးမက်၊ အရာမ၀င္ေတာ့ပဲ ေသရေတာ့မယ့္ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပိုၿပီး ေၾကကြဲမႈကို ခံစားလာရ႐ံုပဲ။ သူေျပာခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာ ေျပာပါေစ၊ လုပ္ပါေစ။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့လည္း ေျပာသင့္တာ၊ လုပ္သင့္တာပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့လည္း အနည္းဆံုး သူလုပ္ႏုိင္တာကေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္ေန႐ံုပဲ။ ေျပာတာ၊ ဆုိတာေတြကို ရပ္ပစ္လုိက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ သူ သိေတာ့ သိလုိက္တယ္။ ငါကေတာ့ျဖင့္ အုိၿပီ။ ဒီေတာ့ သူက ထုိင္ရာက ထလုိက္ရင္း ပတ္ပတ္လည္က လူေတြကို ျပံဳးၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဘာမွ်စိတ္၀င္စားမႈမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အားရေက်နပ္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြပဲ။ အဘုိးႀကီးအတြက္ေတာ့ ဘာကိုမွ် ေ၀မွ်ခံစားစရာ မရွိလွဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာေနေလရဲ႕။ "အဘြားႀကီးက အုိၿပီ။ အမွန္ပဲ။ ဘာမွ်ျငင္းစရာကို မရွိဘူး။ ဒါေပတဲ့ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဟင္းေကာင္း ဟာ အုိးေဟာင္းနဲ႔ ခ်က္ရတယ္ဆုိသလုိပဲ"တဲ့။ တျခားတစ္ ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနျပန္တယ္။ "က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ခ်မ္းသာလွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ စားတယ္။ က်ဳပ္ေျမးကို ၾကည့္။ ဒီေကာင္က သူ႔အေဖထက္ စားႏုိင္တယ္။ အေဖက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးစားရင္ သူက ႏွစ္လံုးစားသဗ်။ ၀က္အူေခ်ာင္းတုိ႔၊ ဒိန္ခဲတုိ႔ဆုိလည္း တနင့္ တပိုး စားေသးတာ။ သူ စားလုိ႔ ကုန္သြားတာနဲ႔ ဘာမ်ား ရွိေသးသလဲလုိ႔ ေမးေသးတာ။ ရွိရင္ ဆက္စားျပန္ေရာ"တဲ့။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ဆက္ၿပီး နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ထြက္သြားတယ္။ လွည္းဆြဲတဲ့ျမည္းရဲ႕ ေျခလွမ္းမ်ဳိးနဲ႔ ေလးေလးဖင့္ဖင့္ႀကီး ေလွ်ာက္ရင္း လူေတြအၾကားကေန ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ရွည္လ်ားတဲ့ လူသြားလမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္း စိတ္ကေတာ့ မၾကည္လွဘူး။ အိမ္ကုိလည္း မျပန္ခ်င္ ေသးဘူး။ ပံုမွန္ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာကို သူက ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ျပန္။ ဆီမီးကေလးထြန္း။ သူ႔စားပြဲမွာထုိင္။ စားစရာကေလး စားနဲ႔၊ အဟုတ္သားရယ္။ ညဥ့္နက္စာကို ေအးေအးလူလူ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စားရတာကိုေတာ့ သူက သေဘာက် ေသးသားပဲ။ အဘြားႀကီးကေတာ့ စားပြဲတစ္ဖက္မွာ ထုိင္ရင္း သူကို ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူကေတာ့ မ်က္လံုးကို တစ္ေနရာရာမွာ အာ႐ံုစိုက္ထားရင္း အစာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀ါးေနတတ္တယ္။ ဒါက ပံုမွန္။ ဒီညေတာ့ အဘုိးႀကီး အိမ္ျပန္ ေနာက္က်လိမ့္မယ္။ သူ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အဘြားႀကီးကေတာ့ အိပ္ရာထဲ၀င္၊ အိပ္ႏွင့္ေနေလာက္ၿပီ။ အစာေတြကလည္း ေအးေနေလာက္ၿပီ။ အဘုိးႀကီးကိုယ္၌က တစ္ခါ တေလ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္သမုိ႔ အဘြားႀကီး ကေတာ့ ပူေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ "ခုေလာက္ဆုိ လကမၻာထဲ ေရာက္သြားျပန္ၿပီ ထင္တယ္"လုိ႔ေတာင္ အဘြားႀကီးက ေျပာေနဦးမွာ။ ဒါကေတာ့ ဒီလုိပဲေပါ့။
ခုေတာ့ အဘုိးႀကီးဟာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရွာတယ္။ အုိလည္း အုိ၊ ထီးထီးက်န္လည္း ထီးထီးက်န္။ အသက္ရွင္သန္ေနမႈ တစ္ခုဟာ အဆံုးပိုင္းကို ေရာက္လတယ္ဆုိတာနဲ႔ အုိမင္းရင့္ေရာ္လာတယ္ဆုိတာက အန္စရာ ပ်ဳိ႕စရာမ်ားလုိ ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဘယ္သူေျပာတာကိုမွ် နားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိ ေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ အဘုိးႀကီးဟာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းက လမ္းခ်ဳိးထဲ ေကြ႕၀င္လုိက္ေတာ့ ခလုတ္တုိက္ၿပီး လဲမလုိေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးတယ္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကုိယ္က ဘာမွ်တတ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူက အိမ္မွာထက္ လမ္းေပၚမွာပဲ ပုိၿပီးေနခ်င္ေတာ့တာ။ ၾကာေတာ့ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မေကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ေနထိုင္မေကာင္းဘဲ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း အဘြားႀကီးကုိ သိပ္မေတြ႕ခ်င္လွေတာ့လုိ႔ သူ႔ဘာသာ အခန္းထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း ေနရတာပဲ။ ဒီလုိ ေနတဲ့အခါ တစ္ခါတေလေတာ့ အခန္းတံခါးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္သြားတယ္။ နည္းနည္း ဟသြားတယ္။ အေရာင္ခပ္ႏုႏု ၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာတတ္တယ္။ အဘုိးႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ေပတဲ့ သူတုိ႔ခ်င္း ဘာမွ်မေျပာၾကဘူး။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘာမွ် မေျပာၾကဘူး။ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးလုိပဲ။ ရပ္တန္႔ေနတယ္။ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး။ ၀င္လာတဲ့လူက မၾကာမၾကာ သူ႔ဆံပင္ကို သပ္ရင္း သက္ျပင္းခ်တယ္။ အေတာ္ႀကီးကို ၀မ္းနည္းေၾက ကြဲတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အဘုိးႀကီးကို ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ထုိင္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘာမွမေျပာမဆုိဘဲ ထၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူ ထြက္သြားေတာ့ တံခါးသံက ဂေလာက္လုိ႔ ျမည္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ ေနတုန္းပဲ။ လမ္းေပၚမွာဆုိရင္ေတာ့ သူေတြ႕ရဆံုရတဲ့ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲနည္းနည္း သူကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနထုိင္မေကာင္းေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူက ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္လုိက္မိတယ္။ မနက္ျဖန္။ မနက္ျဖန္ဆုိရင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မွာလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒါေပတဲ့ မနက္ျဖန္လည္း ခုလိုပဲေနမွာဆုိတာကို ႐ုတ္တရက္ သိလုိက္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ၿပီးေတာ့ သန္ဘက္ခါ။ ဖိန္းႏႊဲခါ။ အဲဒီေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္။ ဘာမွ်ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ သိရွိရလုိက္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီသိမႈက သူ႔ကို ေခ်မႈန္းပစ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ သိလိုက္ရတဲ့ သိမႈမ်ဳိးေၾကာင့္ အသက္ပါ ထြက္သြားႏုိင္တယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ကန္႔သတ္ပစ္ၾကတယ္ ဆုိတာက ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ။ လူငယ္ေတြ ဆုိရင္ေတာ့လည္း ဒီလုိအသိမ်ဳိးကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏုိင္ၾကေပမေပါ့။
အရြယ္ကလည္း အုိ၊ ႐ူးတူးတူး မူးတူးတူး။ လူသူ ေလးပါးကလည္း အေလးမထား။ အ႐ိုအေသတန္၊ မ်က္ရည္ ဒဏ္ခံ။ ႏွစ္လုိစရာ။ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ကျဖင့္ အဆုိး ေ၀ဒနာကို ခံစားရင္း ေသဖုိ႔ကေတာ့သာ အေကာင္းဆံုးပဲ ေနလိမ့္မယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ သူ ဘယ္ကို သြားရ မွာလဲ။ ခုေနအတိုင္းေတာ့ျဖင့္ သူ႔အဖုိ႔က ဆက္ၿပီး အုိမင္းေန ဖုိ႔သာပဲရွိေတာ့တာ။ လူဆုိတာက အုိမင္းလာတာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ၾကတာပဲ။ အုိမင္းလာတယ္ဆုိတာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းပတယ္၊ အထိန္းအေၾကာင္း မရွိ ေလလြင့္ေနတယ္ ဆုိတာေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားလုိက္ၾကေပတဲ့ ဘယ္လုိ အတားအဆီးမ်ဳိးမွ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဒီလုိအဘုိးႀကီးေတြ အေနနဲ႔ အသက္ကေလး ရလာရင္ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္ၾကပ္ ကေလး ဘာေလးျဖစ္။ ၿပီးေတာ့ နယ္ဘက္၊ ေတာဘက္ဆီ ျပန္။ အိမ္ကေလး တစ္လံုး၀ယ္ၿပီး အၿငိမ္းစားယူဖုိ႔ေလာက္ပဲ ေတြးၾကတာ။ ဒါေပတဲ့ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ငါတုိ႔ေတာ့ျဖင့္ မွားၿပီဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။ ဒီလုိျဖစ္လာျပန္ေတာ့ တျခားလူေတြကို အားကိုးစရာ လုိလာျပန္တာေပါ့။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ သူေျပာတာကို နား ေထာင္ၾကေစလုိတယ္။ ဒါမွလည္း သူ႔ဘ၀ အေၾကာင္းကို လက္ခံယံုၾကည္လာၾကမွာကိုး။ ခုဆုိ လမ္းေတြက ပိုၿပီး ေမွာင္လာၿပီ။ လူေတြလည္း နည္းသထက္ နည္းလာၿပီ။ အသံေတြကေတာ့ ၾကားေနရေသးတုန္းပဲ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ညေနခင္းရဲ႕အတြင္းမွာ အသံေတြဟာ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတယ္။ ေတာင္ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ဘက္နားဆီက ၿမိဳ႕ကေလးေတြမွာေတာ့ ေန႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္က ရွိေနေသးတယ္။ လွမ္းၾကည့္လုိ႔ မေတြ႕ရတဲ့ေနရာဆီက မီးခုိးကေလးေတြ ထလာတယ္။ ေတာင္ထိပ္က ေတာအုပ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆီမွာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကာင္းကင္ယံဆီ တစ္လႊာခ်င္း တက္ေနၾကတာမ်ား ထင္း႐ွဴးပင္က အကိုင္းေတြလုိပဲ။ အဘုိးႀကီးက မ်က္လံုး အသာပိတ္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသံဗလံ ေလးေတြက ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းကို သယ္ေဆာင္သြားေန ေလရဲ႕။ လူေတြရဲ႕ အသံုးမက်မႈေတြ၊ မထူးျခားလွတဲ့၊ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွတဲ့ အျပံဳးေတြကို ေကာင္းကင္ဘံုကေတာ့ ျပံဳးျပေနခဲ့တယ္။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း။ စြန္႔ပစ္ခံ။ အကြယ္အကာမဲ့။ အသက္ရွိေနေသးတယ္ ဆုိေပတဲ့ ေသႏွင့္ေနတာပဲ။
ဒဂၤါးျပားရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပရဦးမွာလား။ ခုေနေတာ့ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အခန္းကေလးထဲဆီမွာေတာ့ျဖင့္ အဘြားႀကီးဟာ ညစာ ျပင္ဆင္ေနေရာ့မယ္။ ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ ကုလားထုိင္မွာ အသာထုိင္ရင္း နာရီတၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနေတာ့မွာ။ အေတာ္ၾကာလုိ႔ ေပၚမလာရင္ေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ညစာစားလိမ့္မယ္။ သူ႔ဘာသာ စိတ္ထဲက ေတြးၾကည့္လုိက္မိမွာ ကေတာ့ "ခုေလာက္ဆုိ လကမၻာထဲ ေရာက္သြားျပန္ၿပီ ထင္တယ္" လုိ႔ပဲ။ ဒါကေတာ့ ဒီလုိပဲ ေပါ့။
သူတို႔ငါးေယာက္ အတူေနၾကတာ။ ဘြားေအႀကီးရယ္၊ သူ႔သားအငယ္ရယ္၊ သမီးအႀကီးရယ္၊ သမီးရဲ႕ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ သားကေတာ့ ခပ္ထူထူ၊ ခပ္အအ။ သမီးကေတာ့လည္း ဒုကၡိတ။ ေတြးရေခၚရတာမ်ဳိးကို အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရတဲ့သူမ်ဳိး။ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ အာမခံကုမၸဏီမွာ အလုပ္ေတာင္ လုပ္ေနၿပီ။ တျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းပဲ။ ဘြားေအႀကီးက အသက္ခုနစ္ဆယ္ ရွိေနေပတဲ့လည္း ဒီမိသားစုမွာ အခရာ။ သူ႔ခုတင္ ေခါင္းရင္းဘက္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံု ခ်ိတ္ထားတယ္။ ရင္ေစ့ အက်ႌအနက္ ၀တ္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အေရး အေၾကာင္းေတြ မရွိဘူး။ မ်က္လံုးက ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ လည္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔။ လူပံုက ခမ္းခမ္းနားနား။ အသက္ အရြယ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာအခ်ဳိး ေျပာင္းလာတယ္ ဆုိေပတဲ့လည္း အျပင္သြားတဲ့အခါမ်ားၾကရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ သိပ္သတိေပးထားတာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ လည္တဲ့အၾကည့္ဟာ သူ႔ေျမးမွာ သတိရေနစရာအေၾကာင္း ရွိခဲ့ရတယ္။ ဒီအၾကည့္ေၾကာင့္ သူ႔ေျမးမွာ မအူမလည္ ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုး။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြ လာတဲ့ အခါမ်ားမွာ အဘြားႀကီးက သူ႔ေျမးကို ေမးတတ္တယ္။ "ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ။ မင္းတုိ႔အေမလား၊ မင္းတို႔အဘြားလား" ကေလးေတြ အေမမ်ား အနားမွာရွိရင္ အဘြားႀကီးက ပိုေတာင္ သေဘာက်ေသးတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ အျမဲလုိပဲ "အဘြားကိုေပါ့"လုိ႔ ေျဖတတ္ၾကေပတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲကေတာ့ အျမဲလုိ စကားမဆုိခ်င္တဲ့ သူတို႔အေမကို ခ်စ္ေနၾကတာပဲ။ ကေလးေတြ ေျဖတာကို နားေထာင္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြက အံ့အားသင့္မိတဲ့အခါ အေမက ၀င္ၿပီး "သူတို႔က ဘြားေအလက္ထဲမွာ ႀကီးၾကလုိ႔ပါ"လုိ႔ပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
အဘြားႀကီးအေနနဲ႔ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဆုိတာက ေတာင္းဆုိ ရယူႏုိင္တာတစ္ခုလုိ႔ ျမင္ထားတာကိုး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မိခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ လက္ခံထားတာ။ သူ႔ကေလးေတြကိုလည္း စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တာ။ သူ႔ ေယာက်္ား ရွိစဥ္ကလည္း ကဏၬေကာစ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သားသမီး ကိုးေယာက္ေတာင္ ေမြးခဲ့တာ။ သူ႔ေယာက်္ား ေသေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္စုလံုး၊ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳလံုးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ သူကပဲ လုပ္ကိုင္ေကြၽးခဲ့ရတာ။ ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔ယာကေလးကို ေရာင္းခ်ၿပီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုးက လူဆင္းရဲရပ္ကြက္ကေလးဆီ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာ ေနၾကတာကိုက အေတာ္ေတာင္ၾကာၿပီ။
ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီအဘြားႀကီးဟာ ခပ္ည့ံညံ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေတြးတတ္၊ ေခၚတတ္၊ ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ေျမးေတြအဖို႔ကေတာ့ ဒီအဘြားႀကီးဟာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ အညာမႀကီးပဲ။ တစ္ခါက သူတုိ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူက သူ႔ေယာကၡမေတာ္တဲ့ အဲဒီအဘြားႀကီးကို ေတြ႕ရေအာင္ သြားသတဲ့။ အိမ္အျပင္ဘက္ကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဘြားႀကီးဟာ ျပတင္းေပါက္နားဆီက ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ၿပီး ငိုက္ေနသတဲ့။ ဒါေပတဲ့ တံခါးေခါက္ လုိက္လုိ႔ လာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အဘြားႀကီးလက္ထဲမွာ ၾကက္ေမြးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားၿပီး အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တံခါးမဖြင့္ေပးႏုိင္တာပါလုိ႔ ေတာင္းပန္သတဲ့။ အိမ္အလုပ္ေတြက မ်ားလြန္းလုိ႔ သူ႔မွာ အားတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူးလုိ႔လည္း ေျပာေသးတာ ဆုိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ခုလို အဘြားႀကီး ေျပာတတ္တာကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေျပာလုိ႔ ဆုိလုိ႔ ၿပီးတာနဲ႔ အဘြားႀကီးက မူးေမ့သြားတတ္ေသးတာ။ ႏွလံုးက သိပ္မေကာင္းသမုိ႔ အဘြားႀကီးက အန္တတ္ေသးတယ္။ အန္တယ္ဆုိေတာ့လည္း သူ႔ဘာသာ တံခါးပိတ္ၿပီး အန္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ မီးဖိုခန္းထဲဆီ သြားၿပီး လူလူသူသူ ၾကားေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ အန္တာ။ အန္ၿပီးလုိ႔ မီးဖုိခန္းထဲက ထြက္လာရင္ သူ႔ခမ်ာ ေသြးဆုတ္ထားသလို ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔၊ မ်က္ရည္ အရႊဲသားနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို အခန္းထဲသြားၿပီး လွဲေနေလလုိ႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း သူက စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ အိမ္ကိစၥေတြ လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ "တစ္အိမ္လံုးကိစၥ ငါပဲ လုပ္ေနရတာ"လုိ႔ေျပာတဲ့အခါ ေျပာ၊ "ငါမ်ားမရွိရင္ နင္တုိ႔ ဘယ္လုိ ေနၾကမယ္ မသိဘူး"လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ ေျပာေသးတာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကေတာ့ အဘြားႀကီး အန္တာကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး။ အန္တာဟာ အဘြားႀကီး ထုိးစစ္ဆင္မႈတစ္ခုပဲ။ အဘြားႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး လုပ္ေနတာ တစ္ခုပဲလုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဘြားႀကီးက အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနရင္း ဆရာ၀န္ကို အေခၚခုိင္းတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အဘြားႀကီးကို ေနာက္တဲ့အေနနဲ႔ ဆရာ၀န္ ပင့္ခုိင္းလုိက္ၾကတယ္။ ပထမေန႔ မွာေတာ့ အဘြားႀကီးက ဗုိက္နာတာတဲ့။ ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ ကင္ဆာဆုိပဲ။ တတိယေန႔က်ေတာ့ အသည္းႏွလံုးေရာဂါ အႀကီးအက်ယ္တဲ့။ ေျမးအငယ္ေကာင္ကေတာ့ အဘြားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အၾကံအဖန္လုပ္ေနတာပဲ။ သိပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ျမင္ေတာ့ သိပ္မပူဘူး။ အဘြားႀကီးက သူ႔ကို ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ႐ိုက္ထားတာ မ်ားေတာ့လည္း သူ႔အေနနဲ႔က အေကာင္းျမင္စရာ မရွိဘူး။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆုိတာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔ဘာသာ ရဲေဆးတင္ထားလုိက္တယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း ေနမေကာင္းလုိ႔ပါ၊ ဘာဘာညာညာလုိ႔ဆုိၿပီး လွည့္တတ္တဲ့ လူေတြဟာ ေအာင္ျမင္တတ္ၾကတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ေသခါနီးအထိ အဲဒီလုိ လွည့္ပတ္သြားတာ ေနာက္ဆံုးေန႔ အထိပဲ။ မေသခင္ အီးတပူပူေပါက္ရင္း သူ႔ေျမးကို "ငါကေတာ့ ၀က္ေပါက္စ ကေလးလို အီးတပူပူ ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ"လုိ႔ ေျပာေသးတယ္။ ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ေသေရာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ ေျမးကေတာ့ ဘာဆုိဘာကိုမွ် နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို သူ ေတြ႕ၾကံဳလုိက္ရတာပဲဆုိတာ သူ႔ေခါင္းထဲက မထြက္ႏုိင္ဘူး။ မင္းစိတ္ထဲမွာ မေကာင္းမ်ား ျဖစ္သလား။ ၀မ္းနည္းသလားလုိ႔ သူ႔ကိုေမးရင္ သူ႔မွာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ ရွာမေတြ႕ဘူးလုိ႔ ေျဖမွာပဲ။ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က်ေတာ့ အားလံုးက ငုိငို ယိုယုိျဖစ္ၾကတာမုိ႔ သူလည္း အသာ႐ႈိက္လုိက္မိတယ္။ ဘြားေအႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းမွန္ကုိ မေျပာရဘဲ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ေျပာေနရလုိ႔ သူ႔ဘာသာ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ သာယာတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔ပဲ။ ေနသာတယ္။ ျပျပ ျပာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထဲဆီမွာ အေအးဓာတ္ဟာ အ၀ါေရာင္ လက္ၿပီး ေတာက္ေနသလုိပဲ။ သခ်ဳႋင္းကုန္းကေန ၿမိဳ႕ကို အထက္ဆီက လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ပင္လယ္ေကြ႕ထဲဆီမွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္စျပဳ ေနတဲ့ေနကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ေနရတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလုိပဲ။
ခုေရးခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ ဘာမွ်အံ၀င္ခြင္က် ဆက္စပ္မႈ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ အမွန္ပဲ။ မရွိဘူး။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မွာမုိ႔ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အဘြားႀကီး။ သူ ေျပာေနတာကို ဘယ္သူက နားမေထာင္လုိၾကေတာ့တဲ့ အဘုိးႀကီး။ ေသတာေတာင္ ဘာမွ် ေၾကာင္းက်ဳိးျဖစ္မလာႏုိင္တဲ့ အေသမ်ဳိး။ တျခား တစ္ဖက္မွာကေတာ့ သာယာ လွပေနတဲ့ ကမၻာႀကီး။ တကယ္လုိ႔သာ အရာရာကို လက္ခံမယ္ ဆုိရင္ ဘယ္လုိမ်ား တစ္မူ ထူးျခားသြားမယ္ ထင္သလဲ။ ဒီမွာ ေရးခဲ့တဲ့ဟာ သံုးခုက ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုစီ။ ဒါေပတဲ့ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ အတူတူလုိပဲ။ ေသျခင္းတရားဆုိတာက အားလံုးအတြက္။ ဒါေပတဲ့လည္း ေသျခင္းဆုိတာက တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးကို ေႏြးေထြးေနေစဦး မွာပဲ။
◄ ျမင့္သန္း ►
ဒီစာအုပ္ကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး စာအုပ္ပဲလုိ႔ ဘ႐ိုင္ရင္ပရိန္းက အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူ မွားတယ္။ သူမွားတယ္လုိ႔ ေျပာရတာက မွန္တာကို သူ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာသည္တိုင္းလုိ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒါက အႏုပညာသည္ေတြကို လူေတြက သူဘယ္သူလဲ ဆုိတာထက္ သူဟာ ဘယ္သူျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကို ေျပာဖို႔ အားသန္ေနၾကတာပဲ။ သူမွားတယ္လုိ႔ ဆုိတာက အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေတာ္ေကာင္း ေတာ္မယ္။ ဒါေပတဲ့ စာကို ဘယ္လုိေရးရတယ္ဆုိတာ ဘာမွကို မသိေသးတာပဲ။ ပရိန္း ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့သမွ်အထဲမွာ ဒီအထဲမွာ ေရးခဲ့တာေတြဟာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း၊ တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားဆံုးမုိ႔ပဲ။
ဘာသာျပန္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုမွာ ကမူး၏ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္မႈႏွင့္ ထုိအၾကည့္အျမင္တုိ႔အားလံုး ျပန္လည္ သံုးသပ္မႈတုိ႔ကို စာဖတ္သူမ်ား ျမင္ေစခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္ထဲမွာ အေရးအသားမ်ားကို သူ၏ ၀တၳဳအေရးအသား (ဖန္တီးမႈအေရးအသား)မ်ားႏွင့္ ေရာေထြး နားလည္မထားမိရန္ကား လုိအပ္ပါသည္။ တစ္အုပ္လံုး ဖတ္ႏုိင္ေသာ္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ထုိစာအုပ္မ်ဳိး (ျမန္မာျပန္)ကို တစ္ေန႔ေသာ္ ထုတ္ေ၀ခ်င္သူ ေပၚလာလိမ့္မည္ဟူ၍ကား ေမွ်ာ္လင့္ထားမိပါသည္။
ရွင္းလင္းျပလုိေသာ ေနာက္ဆံုးအခ်က္တစ္ခုမွာ အလ္ဘတ္ကမူး ဆုိသည္မွာ Albert Camus ကို ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္သလုိ အသံထြက္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ျပင္သစ္စာတတ္မ်ား အမ်ားႀကီး ရွိပါသည္။ က်ဳပ္က ျပင္သစ္စာမွာ ဒစ္ပလုိမာရလို႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရးတဲ့ ျမန္မာစာက မေခ်ာဘူးဟု ၀င္ၿဖီးျဖန္းရဲသူမ်ားပင္ ေပၚခဲ့ဖူးေလရာ ထုိထုိေသာ ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ ညိႇႏႈိင္း၍သာ အသံထြက္ၾက ေစခ်င္ပါသည္။ ကမူးဆုိတာ တုိ႔ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုေပါက္က်ဳိင္းကို ေခၚတာထင္ရဲ႕ဟု အမွတ္မမွားလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သိကြၽမ္းရတယ္။ အေတာ့္ကို ေနထုိင္မေကာင္းဘူး။ မေကာင္းသမွ ေသလုနီးပါးပဲ။ ညာဘက္ တစ္ျခမ္းလံုးက ေလျဖတ္ထားတယ္။ ကိုယ္တစ္ျခမ္းက ဒီေလာကထဲမွာ။ က်န္တစ္ျခမ္းကေတာ့ သူနဲ႔ ဘာမွ်မဆုိင္သလုိပဲ။ အင္မတန္ သြက္လက္၊ ေလမ်ားတတ္တဲ့ အဘြားႀကီးဟာ မလႈပ္ႏုိင္ မရွားႏုိင္၊ စကားမေျပာႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ စာမတတ္ ေပမတတ္။ သိမွတ္ခံစားႏုိင္တဲ့ အရည္အေသြးကလည္း သိပ္မျမင့္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ သူ႔ဘ၀ဟာ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ခံ ဘ၀ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူကလည္း ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ သူ ယံုၾကည္မႈရွိတယ္ ဆုိတာကို အေထာက္အထား ျပရမယ္ ဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕ စိပ္ပုတီး။ ေၾကးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခရစ္ေတာ္႐ုပ္တု ကေလး။ အဂၤၤေတသား တစ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေမြးကင္းစ ဂ်ီးဇက္ကို ခ်ီထားတဲ့ စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ အ႐ုပ္ေတြကို ျပရမွာပဲ။ သူ႔ေရာဂါဟာ ကုလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ မထင္လွဘူး။ ခုလုိ ျဖစ္ေနရတာက သူ႔ကို လူေတြက ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ၾကရေအာင္ ျဖစ္လာတာပဲလို႔ ျမင္တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အရာရာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အစီအမံခ်ည္းပဲ။ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကိုပဲ အားကိုးတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္က ဂ႐ုတစုိက္ ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ။ (သူက ေလာကမွာ အမွန္တရားဆုိတာ ရွိတယ္လုိ႔လည္း လက္ခံတယ္။ ဒီအဘြားႀကီး ေသေတာ့မယ္ ဆုိတာလည္း သိတယ္။ ဒီျပႆနာ ႏွစ္ခုကိုေတာ့ ေျဖရွင္းၾကည့္စရာပဲလုိ႔ေတာ့ မျမင္ထားဘူး။) လူငယ္က အဘြားႀကီးရဲ႕ ၿငီးေငြ႕စြာ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းကို တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားတယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း အဲဒါကို ခံစားသိမိတယ္။ ခုလုိ လူငယ္က အဘြားႀကီးအေပၚ စိတ္၀င္တစား ရွိလာတာဟာ အဘြားႀကီး အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ ေစစားခ်က္အရပဲ။ အဘြားႀကီးက သူ႔ျပႆနာေတြ အေၾကာင္း သိပ္ေျပာျပခ်င္ေနတာ။ သူ႔အေနနဲ႔က ဆက္ၿပီး သည္းခံ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္အတြက္ ေနရာ ေပးရဦးမွာ မဟုတ္လား။ အဘြားႀကီးအေနနဲ႔ ၿငီးေငြ႕ေနၿပီလား။ ၿငီးေငြ႕ေနၿပီေပါ့။ ဘယ္သူကမွ်လည္း သူ႔ကို စကားစျမည္ ေျပာၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ငုတ္ တုတ္။ ေခြးတစ္ေကာင္လုိပဲ။ တစ္ခါတည္း ကိစၥၿပီးသြားမယ္ ဆုိရင္လည္း ၿပီးတာပဲ။ ျမန္ျမန္ေသသြားရင္ျဖင့္ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္မေနေတာ့ဘူးေပါ့။
အဘြားႀကီး အသံက ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ပဲ။ ရန္ျဖစ္ေနသလုိ၊ ေစ်းဆစ္ေနသလိုပဲ။ လူငယ္ကေတာ့ နားလည္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေနတာက ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ လုိ႔ လူငယ္က ျမင္တယ္။ သူကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဘယ္သူမွ တာ၀န္မရွိေစခဲ့ဖူးဘူး။ အဘြားႀကီးလက္ထဲက စိပ္ပုတီးကို ျမင္ေတာ့ လူငယ္က အဘြားႀကီးကို ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားမွာ ထာ၀ရဘုရားသခင္ ရွိေနေသးတာပဲ"။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပ တဲ့လည္း အဘြားႀကီးမွာက သူ႔ျပႆနာနဲ႔သူ။ အဘြားႀကီးက ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာ ၾကာေနတဲ့အခါ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြက နံရံေပၚမွာ မ်က္စိကစားေနမိတဲ့အခါ သူ႔သမီးက ေျပာတတ္တယ္။ "ၾကည့္၊ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းေနျပန္ၿပီ။ ဘာေတြ လုပ္ေနျပန္တာလဲ"။ ဒီေတာ့ ဒုကၡိတ အဘြားႀကီးက "ဘာမွ် ငါ့အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ လုပ္ခ်င္လုိ႔"လုိ႔ ေျပာေကာင္း ေျပာလိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အဘြားႀကီး ၿငိမ္သြားလိမ့္မယ္။ သူ႔သမီးကို မေက်မနပ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ၿပီး ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။
လူငယ္ကေတာ့ မၾကံဳစဖူးတဲ့ ရင္နာပံုမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာခံစားရင္း နားေထာင္ေနမိတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။ "ဒီဟာမ အုိလာခါမွ သိမယ္။ သင္း ခံစားရဖို႔ လိုတယ္"
ဒီအဘြားႀကီးဟာ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကလြဲလုိ႔ အရာရာနဲ႔ ကင္းကြာေနသလိုပဲ။ ဒါေပတဲ့လည္း ဘ၀ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆုိတာေတြသာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာခဲ့မယ္ ဆုိရင္ လူသားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ထာ၀ရဘုရား သခင္က ဘာမွ် စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
အဘြားႀကီးရဲ႕ မိသားစုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြက ညစာစားဖို႔ စားပြဲမွာ ထုိင္လုိက္ၾကေတာ့ လူငယ္ကိုလည္း ညစာစားဖုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ညဘက္မုိ႔ အစာမေၾကမွာစိုးလုိ႔ မစားဘူး။ သူထုိင္ေနတဲ့ ေထာင့္ကေလးဆီမွာပဲ ထုိင္ေနတယ္။ သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္ရဲ႕ ေနာက္နားဆီမွာ အဘြားႀကီးရဲ႕ မိသားစုေတြက သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္လုိ႔ ထင္လုိ႔၊ လူငယ္အေနနဲ႔လည္း သိပ္စားလုိ႔ မ၀င္ဘူး။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ညစာေတာ့ စားျဖစ္ ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ စားၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရ ေအာင္လုိ႔ ဆုိၾကျပန္တယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီအပတ္ ရယ္စရာ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ျပသတဲ့။ လူငယ္လည္း ေရွ႕ေနာက္ ေတြးမေနဘဲ ႐ုပ္ရွင္သြားဖို႔ သေဘာတူလုိက္တယ္။ ေရွ႕ေနာက္ မေတြးဘူးဆုိရာမွာ သူ႔ေနာက္နားဆီ ထုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္မစဥ္းစားမိဘူး။
စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရင္း အေပါ့ အပါးသြားဖုိ႔ စားပြဲက ထသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ် အဘြား ကီးကို ထည့္မစဥ္းစားၾကဘူး။ အဘြားႀကီး အေနနဲ႔ကေတာ့ ခုလုိ ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္ထားတာ မခံရလုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ လုိက္ၾကည့္ရင္လည္း နားေတာ့လည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဘြားႀကီးကေတာ့ သူ ႐ုပ္ရွင္မႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ ေျပာေပတဲ့ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ဘာမွ် နားမလည္ႏုိင္လုိ႔ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ထုိင္ရင္း ပုတီးစိပ္ရင္း အာ႐ံုျပဳေနရွာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒါကိုပဲ အားကိုး တယ္။ ယံုၾကည္တယ္။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရယ္၊ စိပ္ပုတီး ရယ္၊ ခရစ္ေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ ႐ုပ္တုေတာ္ ဆုိတဲ့ အရာ၀တၳဳသံုးခုမွာပဲ အဘြားႀကီး သက္၀င္ယံုၾကည္မႈ ရွိေတာ့တယ္။ ဒီဟာေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္နားဆီက နက္ေမွာင္ ေနတဲ့ ရပ္၀န္းတစ္ခုဆီမွာ အဘြားႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနေလရဲ႕။
႐ုပ္ရွင္သြားၾကဖုိ႔ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ အဘြားႀကီးကို သြားၿပီး အသာနမ္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဘြား ႀကီးအေနနဲ႔ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ မယ္ဆုိတာကို ရိပ္မိေတာ့ စိပ္ပုတီးကိုပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေ၀ဒနာျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေပၚလြင္ေနတာပဲ။ အားလံုးက အဘြားႀကီးကို နမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ လူငယ္ကေလး အလွည့္က်ေတာ့ လူငယ္က သူ႔ကို အသာပဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ အဘြားႀကီး အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မေနခဲ့ခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပတဲ့လည္း သူ႔အေပၚမွာ တကယ္ပဲ စိတ္၀င္ တစားရွိတဲ့လူေတာင္ သူ႔ကို စြန္႔သြားၿပီဆုိတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ တစ္ကိုယ္တည္း မေနရစ္ခဲ့ခ်င္ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္ရွိေနရျခင္းရဲ႕ ေၾကာက္လန္႔စရာ ဆုိတာကို ခံစားခဲ့ရဖူးတာပဲ။ ရွည္ၾကာတဲ့ အိပ္မေပ်ာ္ ႏုိင္မႈေတြ၊ ပူပန္စိတ္နဲ႔ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကို ေမွ်ာ္ကိုးေနခဲ့ ရတာေတြ၊ ဒီေတာ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားသခင္အစား လူသားအခ်င္းခ်င္းကို အားကိုး လာမိတယ္။ လူသားေတြအထဲ သူ႔အေပၚ စိတ္၀င္တစား ရွိသူကို အားကိုးမိလာတယ္။ လူငယ္က သူ႔လက္ကို အသာကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကေသာကေမ်ာနဲ႔ ေျပာမိတယ္။ လူငယ္က အေတာ့္ကို အားတံု႔အားနာ ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြက လူငယ္ကို ျမန္ျမန္ လုပ္ဖုိ႔ လွမ္းေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္က်သြားရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ တန္းစီ ေနၾကရမွာမုိ႔ပဲ။
လူငယ့္စိတ္ထဲမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ တစ္ခါမွ် အဲဒီလုိ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ တစ္ကိုယ္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္စုတစ္ေ၀းနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ့္ လူတစ္သိုက္ အၾကားက အေနအထား။ အဲဒီ အေနအထားၾကားက သူ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ ဘာမွ် မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ကို အသာ႐ုပ္ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားခ်င္လုိက္မိတယ္။ အဘြားႀကီး ဘက္ကေနၿပီး အေတာ့္ကို ျပင္းျပနာၾကည္းတဲ့ အမုန္းစိတ္လည္း ေပၚလာမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူငယ္က အဘြားႀကီး အနားဆီကေန အျပင္ကို ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ထုိင္ ေနရာက ထေတာ့မလုိေတာင္ ျဖစ္ၿပီး လူငယ့္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္အား ကိုးထားတာ တစ္ခုဟာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေနတာကိုး။ ခုေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ဟာကမွ် ကာကြယ္မေပး ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေသျခင္းတရားဆုိတဲ့ အသိကို သူ႔အေနနဲ႔ မခုခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာရယ္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေပတဲ့ သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ ခံစား သိေနတာကေတာ့ သူ႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ရွိမေနခ်င္ဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ထာ၀ရဘုရားက အသံုးမတည့္ဘူး။ ထာ၀ရ ဘုရားအေနနဲ႔က သူ႔ကို လူေတြဆီကေန ခြဲထုတ္လုိက္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ သူကေတာ့ လူေတြမရွိဘဲ ထီးထီး က်န္ေနရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အဘြားႀကီးခမ်ာ ငို႐ံုပဲ။
လူေတြအားလံုး အိမ္အျပင္ဘက္က လမ္းမေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ လူငယ္အေနနဲ႔ေတာ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကို ခံစားရေနရၿပီး အျပစ္တစ္ခုခု ရွိသလုိ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အိမ္ဆီက မီးလင္းေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ထဲက မလႈပ္ရွားတဲ့ မ်က္လံုးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုး ပိတ္သြားရွာတယ္။ အဘြားႀကီးရဲ႕ သမီးက လူငယ္ကို ေျပာတယ္။ "သူတစ္ေယာက္တည္း ဆုိတဲ့အခါ အျမဲလုိပဲ မီးပိတ္ ပစ္တတ္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ထုိင္ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္"။
အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္က မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို အသာပင့္ရင္း ေအာင္ျမင္၀ံ့ႂကြားတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတယ္။ "က်ဳပ္ လူပ်ဳိ လူရြယ္ဘ၀တုန္းက အေဖက က်ဳပ္လုပ္အားခထဲက သံုးဖုိ႔ စြဲဖုိ႔အတြက္ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေပးတယ္။ တစ္ပတ္ခံေအာင္ သံုးရတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရေအာင္ သံုးတယ္။ က်ဳပ္ရည္းစားဆီ သြားေတာ့ အသြားေလးမုိင္၊ အျပန္ေလးမုိင္ ေျခက်င္ႀကိတ္ရတာ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကရမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး"။ အဘိုးႀကီးေျပာတာကို လူငယ္သံုးေယာက္က ၀ိုင္းထုိင္ၿပီး နားေထာင္ ေနတယ္။ အဘုိးႀကီးက သူ႔ရဲ႕ငယ္ဘ၀က စြန္႔စားခန္းကေလး ေတြကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာေနတယ္။ ေလကို မျပတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြ ထမျပန္ခင္ ေကာင္းခန္းကေလးေတြကို ေျပာခ်င္ေသးတာ။ ဒီေတာ့ ေကာင္းခန္းကေလးေတြ ေရြးထုတ္ၿပီး ေဘးလူက သူ႔ကို အထင္ႀကီးမယ့္ ဟာမ်ဳိးေလးေတြကို ေရြးေျပာေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မေကာင္းမႈ တစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကို လူေတြ နားေထာင္ေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ သူ႔ကို ဟန္လုပ္ႏႈတ္ဆက္ ေျပာဆုိေနၾကတာမ်ဳိး။ သူ႔ကို မေတာ္တေရာ္္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၾကတာမ်ဳိးေတြကို သူက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္တယ္။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါတုန္းက အေတာ့္ကို ဟန္က်ခဲ့တဲ့ အဘုိးႀကီးပဲရယ္လုိ႔ ျမင္ၾကေတာ့တာကိုး။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ေလးစားစရာ သက္ႀကီး ရြယ္အုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ေျပာစကားေတြမုိ႔ အေရးပါတာသြားသေပါ့။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မသိတာတစ္ခုက အဲဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြဟာ မေအာင္ျမင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ။ အ႐ႈံးသမားရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြပဲ။ နည္းနည္းကေလး သိရဖို႔ အကုန္လံုး ကိုယ့္ဘက္က စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာမ်ဳိး။ တကယ္ေတာ့ သူက ေ၀ဒနာကို ႀကိတ္ခံ ေနရတဲ့လူ။ သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ေနသလိုမ်ဳိး ျမင္ရေအာင္ ေနေနတာကိုး။ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီလုိေနတာဟာ မွားတယ္လုိ႔ ဆုိခဲ့ရင္ သူကေတာ့ လူေတြ သူ႔ကို ပိုၿပီး သနားလာေအာင္ လုပ္မွာပဲ။ ဒါကလည္း သူ႔ရဲ႕ ေနာက္တုိးအမွားတစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္မွာ။ လူေတြမွာ ေန႔စဥ္ ဘ၀ ကိစၥေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့အခါ အဘုိးႀကီးရဲ႕ ေ၀ဒနာ၊ ခံစားခ်က္ စတာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္မွာ အေရးပါေတာ့မွာမုိ႔လဲ။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ေျပာျမဲ ေျပာေနဦးမွာပဲ။ ေျပာေနဆုိေနတဲ့အထဲမွာ မေရမရာနဲ႔ ခ်ာလည္လည္ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေတာ့လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ နားေထာင္တဲ့သူေတြ အေနနဲ႔လည္း စိတ္၀င္စားတာ နည္းလာၾကၿပီ။ သူ႔ အတြက္ အဆံုးသတ္ဖုိ႔ လုိလာၿပီ။ သူက အုိလည္း အုိေနေလေတာ့ ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္းလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ကလည္း ေန႔စဥ္ လုပ္ကိုင္ေနရတာေတြက စိတ္အေျပာင္းအလဲ ကေလးမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ဘိလိယက္ ထုိးတာတု႔ိ၊ ဖဲ႐ိုက္တာတုိ႔ဘက္ စိတ္ေရာက္လာၾကတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အဘုိးႀကီးခမ်ာ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြ အသက္၀င္လာေအာင္ ရွာၾကံၿပီး လုပ္ၾကံေျပာေပတဲ့လည္း နားေထာင္သူ မရွိျဖစ္ေလေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း ထီးထီး က်န္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႔ေ၀ဒနာေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀မွ်မခံစားၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီက ခြာလာ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အဘုိးႀကီးခမ်ာ ေဖာ္မပါဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းဆုိတဲ့ ထီးထီးက်န္ဘ၀ဆီ ျပန္ေရာက္ရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာကို နားေထာင္ေတာ့မယ့္လူ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတာကလည္း အုိမင္းလာရျခင္းရဲ႕ ဆုိးရြားမႈတစ္ခုေပပဲ။ တံုဏိွဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနဖို႔နဲ႔ ထီးထီးက်န္ ျဖစ္ေနဖုိ႔ ဆုိတာေတြက အဘုိးႀကီးကို က်ခံထားေစတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြပဲ။ သိပ္မၾကာခင္ ခင္ဗ်ားေသေတာ့မွာပဲလုိ႔ သူက အေျပာခံလာရတယ္။ ဘာမွ် အသံုးမက်၊ အရာမ၀င္ေတာ့ပဲ ေသရေတာ့မယ့္ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပိုၿပီး ေၾကကြဲမႈကို ခံစားလာရ႐ံုပဲ။ သူေျပာခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာ ေျပာပါေစ၊ လုပ္ပါေစ။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့လည္း ေျပာသင့္တာ၊ လုပ္သင့္တာပဲ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့လည္း အနည္းဆံုး သူလုပ္ႏုိင္တာကေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္ေန႐ံုပဲ။ ေျပာတာ၊ ဆုိတာေတြကို ရပ္ပစ္လုိက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ သူ သိေတာ့ သိလုိက္တယ္။ ငါကေတာ့ျဖင့္ အုိၿပီ။ ဒီေတာ့ သူက ထုိင္ရာက ထလုိက္ရင္း ပတ္ပတ္လည္က လူေတြကို ျပံဳးၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဘာမွ်စိတ္၀င္စားမႈမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။ အားရေက်နပ္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြပဲ။ အဘုိးႀကီးအတြက္ေတာ့ ဘာကိုမွ် ေ၀မွ်ခံစားစရာ မရွိလွဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာေနေလရဲ႕။ "အဘြားႀကီးက အုိၿပီ။ အမွန္ပဲ။ ဘာမွ်ျငင္းစရာကို မရွိဘူး။ ဒါေပတဲ့ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဟင္းေကာင္း ဟာ အုိးေဟာင္းနဲ႔ ခ်က္ရတယ္ဆုိသလုိပဲ"တဲ့။ တျခားတစ္ ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနျပန္တယ္။ "က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ခ်မ္းသာလွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ စားတယ္။ က်ဳပ္ေျမးကို ၾကည့္။ ဒီေကာင္က သူ႔အေဖထက္ စားႏုိင္တယ္။ အေဖက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးစားရင္ သူက ႏွစ္လံုးစားသဗ်။ ၀က္အူေခ်ာင္းတုိ႔၊ ဒိန္ခဲတုိ႔ဆုိလည္း တနင့္ တပိုး စားေသးတာ။ သူ စားလုိ႔ ကုန္သြားတာနဲ႔ ဘာမ်ား ရွိေသးသလဲလုိ႔ ေမးေသးတာ။ ရွိရင္ ဆက္စားျပန္ေရာ"တဲ့။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ဆက္ၿပီး နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ထြက္သြားတယ္။ လွည္းဆြဲတဲ့ျမည္းရဲ႕ ေျခလွမ္းမ်ဳိးနဲ႔ ေလးေလးဖင့္ဖင့္ႀကီး ေလွ်ာက္ရင္း လူေတြအၾကားကေန ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ရွည္လ်ားတဲ့ လူသြားလမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္း စိတ္ကေတာ့ မၾကည္လွဘူး။ အိမ္ကုိလည္း မျပန္ခ်င္ ေသးဘူး။ ပံုမွန္ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာကို သူက ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ျပန္။ ဆီမီးကေလးထြန္း။ သူ႔စားပြဲမွာထုိင္။ စားစရာကေလး စားနဲ႔၊ အဟုတ္သားရယ္။ ညဥ့္နက္စာကို ေအးေအးလူလူ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စားရတာကိုေတာ့ သူက သေဘာက် ေသးသားပဲ။ အဘြားႀကီးကေတာ့ စားပြဲတစ္ဖက္မွာ ထုိင္ရင္း သူကို ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူကေတာ့ မ်က္လံုးကို တစ္ေနရာရာမွာ အာ႐ံုစိုက္ထားရင္း အစာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀ါးေနတတ္တယ္။ ဒါက ပံုမွန္။ ဒီညေတာ့ အဘုိးႀကီး အိမ္ျပန္ ေနာက္က်လိမ့္မယ္။ သူ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အဘြားႀကီးကေတာ့ အိပ္ရာထဲ၀င္၊ အိပ္ႏွင့္ေနေလာက္ၿပီ။ အစာေတြကလည္း ေအးေနေလာက္ၿပီ။ အဘုိးႀကီးကိုယ္၌က တစ္ခါ တေလ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္သမုိ႔ အဘြားႀကီး ကေတာ့ ပူေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ "ခုေလာက္ဆုိ လကမၻာထဲ ေရာက္သြားျပန္ၿပီ ထင္တယ္"လုိ႔ေတာင္ အဘြားႀကီးက ေျပာေနဦးမွာ။ ဒါကေတာ့ ဒီလုိပဲေပါ့။
ခုေတာ့ အဘုိးႀကီးဟာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရွာတယ္။ အုိလည္း အုိ၊ ထီးထီးက်န္လည္း ထီးထီးက်န္။ အသက္ရွင္သန္ေနမႈ တစ္ခုဟာ အဆံုးပိုင္းကို ေရာက္လတယ္ဆုိတာနဲ႔ အုိမင္းရင့္ေရာ္လာတယ္ဆုိတာက အန္စရာ ပ်ဳိ႕စရာမ်ားလုိ ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဘယ္သူေျပာတာကိုမွ် နားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိ ေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ အဘုိးႀကီးဟာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းက လမ္းခ်ဳိးထဲ ေကြ႕၀င္လုိက္ေတာ့ ခလုတ္တုိက္ၿပီး လဲမလုိေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးတယ္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာပဲ။ ဒါေပတဲ့ ကုိယ္က ဘာမွ်တတ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူက အိမ္မွာထက္ လမ္းေပၚမွာပဲ ပုိၿပီးေနခ်င္ေတာ့တာ။ ၾကာေတာ့ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မေကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ေနထိုင္မေကာင္းဘဲ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း အဘြားႀကီးကုိ သိပ္မေတြ႕ခ်င္လွေတာ့လုိ႔ သူ႔ဘာသာ အခန္းထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္း ေနရတာပဲ။ ဒီလုိ ေနတဲ့အခါ တစ္ခါတေလေတာ့ အခန္းတံခါးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္သြားတယ္။ နည္းနည္း ဟသြားတယ္။ အေရာင္ခပ္ႏုႏု ၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာတတ္တယ္။ အဘုိးႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ေပတဲ့ သူတုိ႔ခ်င္း ဘာမွ်မေျပာၾကဘူး။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘာမွ် မေျပာၾကဘူး။ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးလုိပဲ။ ရပ္တန္႔ေနတယ္။ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး။ ၀င္လာတဲ့လူက မၾကာမၾကာ သူ႔ဆံပင္ကို သပ္ရင္း သက္ျပင္းခ်တယ္။ အေတာ္ႀကီးကို ၀မ္းနည္းေၾက ကြဲတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အဘုိးႀကီးကို ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ထုိင္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘာမွမေျပာမဆုိဘဲ ထၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူ ထြက္သြားေတာ့ တံခါးသံက ဂေလာက္လုိ႔ ျမည္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ ေနတုန္းပဲ။ လမ္းေပၚမွာဆုိရင္ေတာ့ သူေတြ႕ရဆံုရတဲ့ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲနည္းနည္း သူကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနထုိင္မေကာင္းေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူက ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္လုိက္မိတယ္။ မနက္ျဖန္။ မနက္ျဖန္ဆုိရင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မွာလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒါေပတဲ့ မနက္ျဖန္လည္း ခုလိုပဲေနမွာဆုိတာကို ႐ုတ္တရက္ သိလုိက္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ၿပီးေတာ့ သန္ဘက္ခါ။ ဖိန္းႏႊဲခါ။ အဲဒီေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္။ ဘာမွ်ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ သိရွိရလုိက္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီသိမႈက သူ႔ကို ေခ်မႈန္းပစ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ သိလိုက္ရတဲ့ သိမႈမ်ဳိးေၾကာင့္ အသက္ပါ ထြက္သြားႏုိင္တယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ကန္႔သတ္ပစ္ၾကတယ္ ဆုိတာက ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ။ လူငယ္ေတြ ဆုိရင္ေတာ့လည္း ဒီလုိအသိမ်ဳိးကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏုိင္ၾကေပမေပါ့။
အရြယ္ကလည္း အုိ၊ ႐ူးတူးတူး မူးတူးတူး။ လူသူ ေလးပါးကလည္း အေလးမထား။ အ႐ိုအေသတန္၊ မ်က္ရည္ ဒဏ္ခံ။ ႏွစ္လုိစရာ။ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ကျဖင့္ အဆုိး ေ၀ဒနာကို ခံစားရင္း ေသဖုိ႔ကေတာ့သာ အေကာင္းဆံုးပဲ ေနလိမ့္မယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ သူ ဘယ္ကို သြားရ မွာလဲ။ ခုေနအတိုင္းေတာ့ျဖင့္ သူ႔အဖုိ႔က ဆက္ၿပီး အုိမင္းေန ဖုိ႔သာပဲရွိေတာ့တာ။ လူဆုိတာက အုိမင္းလာတာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ၾကတာပဲ။ အုိမင္းလာတယ္ဆုိတာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းပတယ္၊ အထိန္းအေၾကာင္း မရွိ ေလလြင့္ေနတယ္ ဆုိတာေတြနဲ႔ ၀န္းရံထားလုိက္ၾကေပတဲ့ ဘယ္လုိ အတားအဆီးမ်ဳိးမွ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဒီလုိအဘုိးႀကီးေတြ အေနနဲ႔ အသက္ကေလး ရလာရင္ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္ၾကပ္ ကေလး ဘာေလးျဖစ္။ ၿပီးေတာ့ နယ္ဘက္၊ ေတာဘက္ဆီ ျပန္။ အိမ္ကေလး တစ္လံုး၀ယ္ၿပီး အၿငိမ္းစားယူဖုိ႔ေလာက္ပဲ ေတြးၾကတာ။ ဒါေပတဲ့ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ငါတုိ႔ေတာ့ျဖင့္ မွားၿပီဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။ ဒီလုိျဖစ္လာျပန္ေတာ့ တျခားလူေတြကို အားကိုးစရာ လုိလာျပန္တာေပါ့။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ သူေျပာတာကို နား ေထာင္ၾကေစလုိတယ္။ ဒါမွလည္း သူ႔ဘ၀ အေၾကာင္းကို လက္ခံယံုၾကည္လာၾကမွာကိုး။ ခုဆုိ လမ္းေတြက ပိုၿပီး ေမွာင္လာၿပီ။ လူေတြလည္း နည္းသထက္ နည္းလာၿပီ။ အသံေတြကေတာ့ ၾကားေနရေသးတုန္းပဲ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ညေနခင္းရဲ႕အတြင္းမွာ အသံေတြဟာ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတယ္။ ေတာင္ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ဘက္နားဆီက ၿမိဳ႕ကေလးေတြမွာေတာ့ ေန႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္က ရွိေနေသးတယ္။ လွမ္းၾကည့္လုိ႔ မေတြ႕ရတဲ့ေနရာဆီက မီးခုိးကေလးေတြ ထလာတယ္။ ေတာင္ထိပ္က ေတာအုပ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆီမွာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကာင္းကင္ယံဆီ တစ္လႊာခ်င္း တက္ေနၾကတာမ်ား ထင္း႐ွဴးပင္က အကိုင္းေတြလုိပဲ။ အဘုိးႀကီးက မ်က္လံုး အသာပိတ္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသံဗလံ ေလးေတြက ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ေနရျခင္းကို သယ္ေဆာင္သြားေန ေလရဲ႕။ လူေတြရဲ႕ အသံုးမက်မႈေတြ၊ မထူးျခားလွတဲ့၊ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွတဲ့ အျပံဳးေတြကို ေကာင္းကင္ဘံုကေတာ့ ျပံဳးျပေနခဲ့တယ္။ အဘုိးႀကီးကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း။ စြန္႔ပစ္ခံ။ အကြယ္အကာမဲ့။ အသက္ရွိေနေသးတယ္ ဆုိေပတဲ့ ေသႏွင့္ေနတာပဲ။
ဒဂၤါးျပားရဲ႕ တျခားတစ္ဖက္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပရဦးမွာလား။ ခုေနေတာ့ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ အခန္းကေလးထဲဆီမွာေတာ့ျဖင့္ အဘြားႀကီးဟာ ညစာ ျပင္ဆင္ေနေရာ့မယ္။ ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ ကုလားထုိင္မွာ အသာထုိင္ရင္း နာရီတၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနေတာ့မွာ။ အေတာ္ၾကာလုိ႔ ေပၚမလာရင္ေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ညစာစားလိမ့္မယ္။ သူ႔ဘာသာ စိတ္ထဲက ေတြးၾကည့္လုိက္မိမွာ ကေတာ့ "ခုေလာက္ဆုိ လကမၻာထဲ ေရာက္သြားျပန္ၿပီ ထင္တယ္" လုိ႔ပဲ။ ဒါကေတာ့ ဒီလုိပဲ ေပါ့။
သူတို႔ငါးေယာက္ အတူေနၾကတာ။ ဘြားေအႀကီးရယ္၊ သူ႔သားအငယ္ရယ္၊ သမီးအႀကီးရယ္၊ သမီးရဲ႕ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ သားကေတာ့ ခပ္ထူထူ၊ ခပ္အအ။ သမီးကေတာ့လည္း ဒုကၡိတ။ ေတြးရေခၚရတာမ်ဳိးကို အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရတဲ့သူမ်ဳိး။ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ အာမခံကုမၸဏီမွာ အလုပ္ေတာင္ လုပ္ေနၿပီ။ တျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းပဲ။ ဘြားေအႀကီးက အသက္ခုနစ္ဆယ္ ရွိေနေပတဲ့လည္း ဒီမိသားစုမွာ အခရာ။ သူ႔ခုတင္ ေခါင္းရင္းဘက္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံု ခ်ိတ္ထားတယ္။ ရင္ေစ့ အက်ႌအနက္ ၀တ္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အေရး အေၾကာင္းေတြ မရွိဘူး။ မ်က္လံုးက ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ လည္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔။ လူပံုက ခမ္းခမ္းနားနား။ အသက္ အရြယ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာအခ်ဳိး ေျပာင္းလာတယ္ ဆုိေပတဲ့လည္း အျပင္သြားတဲ့အခါမ်ားၾကရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ သိပ္သတိေပးထားတာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ လည္တဲ့အၾကည့္ဟာ သူ႔ေျမးမွာ သတိရေနစရာအေၾကာင္း ရွိခဲ့ရတယ္။ ဒီအၾကည့္ေၾကာင့္ သူ႔ေျမးမွာ မအူမလည္ ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုး။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြ လာတဲ့ အခါမ်ားမွာ အဘြားႀကီးက သူ႔ေျမးကို ေမးတတ္တယ္။ "ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ။ မင္းတုိ႔အေမလား၊ မင္းတို႔အဘြားလား" ကေလးေတြ အေမမ်ား အနားမွာရွိရင္ အဘြားႀကီးက ပိုေတာင္ သေဘာက်ေသးတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ အျမဲလုိပဲ "အဘြားကိုေပါ့"လုိ႔ ေျဖတတ္ၾကေပတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲကေတာ့ အျမဲလုိ စကားမဆုိခ်င္တဲ့ သူတို႔အေမကို ခ်စ္ေနၾကတာပဲ။ ကေလးေတြ ေျဖတာကို နားေထာင္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြက အံ့အားသင့္မိတဲ့အခါ အေမက ၀င္ၿပီး "သူတို႔က ဘြားေအလက္ထဲမွာ ႀကီးၾကလုိ႔ပါ"လုိ႔ပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
အဘြားႀကီးအေနနဲ႔ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဆုိတာက ေတာင္းဆုိ ရယူႏုိင္တာတစ္ခုလုိ႔ ျမင္ထားတာကိုး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မိခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ လက္ခံထားတာ။ သူ႔ကေလးေတြကိုလည္း စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တာ။ သူ႔ ေယာက်္ား ရွိစဥ္ကလည္း ကဏၬေကာစ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သားသမီး ကိုးေယာက္ေတာင္ ေမြးခဲ့တာ။ သူ႔ေယာက်္ား ေသေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္စုလံုး၊ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳလံုးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ သူကပဲ လုပ္ကိုင္ေကြၽးခဲ့ရတာ။ ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔ယာကေလးကို ေရာင္းခ်ၿပီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုးက လူဆင္းရဲရပ္ကြက္ကေလးဆီ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာ ေနၾကတာကိုက အေတာ္ေတာင္ၾကာၿပီ။
ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီအဘြားႀကီးဟာ ခပ္ည့ံညံ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ေတြးတတ္၊ ေခၚတတ္၊ ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ေျမးေတြအဖို႔ကေတာ့ ဒီအဘြားႀကီးဟာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ အညာမႀကီးပဲ။ တစ္ခါက သူတုိ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ေျပာျပဖူးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူက သူ႔ေယာကၡမေတာ္တဲ့ အဲဒီအဘြားႀကီးကို ေတြ႕ရေအာင္ သြားသတဲ့။ အိမ္အျပင္ဘက္ကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဘြားႀကီးဟာ ျပတင္းေပါက္နားဆီက ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ၿပီး ငိုက္ေနသတဲ့။ ဒါေပတဲ့ တံခါးေခါက္ လုိက္လုိ႔ လာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အဘြားႀကီးလက္ထဲမွာ ၾကက္ေမြးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားၿပီး အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တံခါးမဖြင့္ေပးႏုိင္တာပါလုိ႔ ေတာင္းပန္သတဲ့။ အိမ္အလုပ္ေတြက မ်ားလြန္းလုိ႔ သူ႔မွာ အားတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူးလုိ႔လည္း ေျပာေသးတာ ဆုိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ခုလို အဘြားႀကီး ေျပာတတ္တာကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေျပာလုိ႔ ဆုိလုိ႔ ၿပီးတာနဲ႔ အဘြားႀကီးက မူးေမ့သြားတတ္ေသးတာ။ ႏွလံုးက သိပ္မေကာင္းသမုိ႔ အဘြားႀကီးက အန္တတ္ေသးတယ္။ အန္တယ္ဆုိေတာ့လည္း သူ႔ဘာသာ တံခါးပိတ္ၿပီး အန္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ မီးဖိုခန္းထဲဆီ သြားၿပီး လူလူသူသူ ၾကားေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ အန္တာ။ အန္ၿပီးလုိ႔ မီးဖုိခန္းထဲက ထြက္လာရင္ သူ႔ခမ်ာ ေသြးဆုတ္ထားသလို ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔၊ မ်က္ရည္ အရႊဲသားနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို အခန္းထဲသြားၿပီး လွဲေနေလလုိ႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း သူက စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ အိမ္ကိစၥေတြ လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ "တစ္အိမ္လံုးကိစၥ ငါပဲ လုပ္ေနရတာ"လုိ႔ေျပာတဲ့အခါ ေျပာ၊ "ငါမ်ားမရွိရင္ နင္တုိ႔ ဘယ္လုိ ေနၾကမယ္ မသိဘူး"လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ ေျပာေသးတာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကေတာ့ အဘြားႀကီး အန္တာကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး။ အန္တာဟာ အဘြားႀကီး ထုိးစစ္ဆင္မႈတစ္ခုပဲ။ အဘြားႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး လုပ္ေနတာ တစ္ခုပဲလုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဘြားႀကီးက အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေနရင္း ဆရာ၀န္ကို အေခၚခုိင္းတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အဘြားႀကီးကို ေနာက္တဲ့အေနနဲ႔ ဆရာ၀န္ ပင့္ခုိင္းလုိက္ၾကတယ္။ ပထမေန႔ မွာေတာ့ အဘြားႀကီးက ဗုိက္နာတာတဲ့။ ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ ကင္ဆာဆုိပဲ။ တတိယေန႔က်ေတာ့ အသည္းႏွလံုးေရာဂါ အႀကီးအက်ယ္တဲ့။ ေျမးအငယ္ေကာင္ကေတာ့ အဘြားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အၾကံအဖန္လုပ္ေနတာပဲ။ သိပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ျမင္ေတာ့ သိပ္မပူဘူး။ အဘြားႀကီးက သူ႔ကို ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ႐ိုက္ထားတာ မ်ားေတာ့လည္း သူ႔အေနနဲ႔က အေကာင္းျမင္စရာ မရွိဘူး။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆုိတာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔ဘာသာ ရဲေဆးတင္ထားလုိက္တယ္။ ဒါေပတဲ့လည္း ေနမေကာင္းလုိ႔ပါ၊ ဘာဘာညာညာလုိ႔ဆုိၿပီး လွည့္တတ္တဲ့ လူေတြဟာ ေအာင္ျမင္တတ္ၾကတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ေသခါနီးအထိ အဲဒီလုိ လွည့္ပတ္သြားတာ ေနာက္ဆံုးေန႔ အထိပဲ။ မေသခင္ အီးတပူပူေပါက္ရင္း သူ႔ေျမးကို "ငါကေတာ့ ၀က္ေပါက္စ ကေလးလို အီးတပူပူ ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ"လုိ႔ ေျပာေသးတယ္။ ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ေသေရာ။
အဘြားႀကီးရဲ႕ ေျမးကေတာ့ ဘာဆုိဘာကိုမွ် နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို သူ ေတြ႕ၾကံဳလုိက္ရတာပဲဆုိတာ သူ႔ေခါင္းထဲက မထြက္ႏုိင္ဘူး။ မင္းစိတ္ထဲမွာ မေကာင္းမ်ား ျဖစ္သလား။ ၀မ္းနည္းသလားလုိ႔ သူ႔ကိုေမးရင္ သူ႔မွာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ ရွာမေတြ႕ဘူးလုိ႔ ေျဖမွာပဲ။ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က်ေတာ့ အားလံုးက ငုိငို ယိုယုိျဖစ္ၾကတာမုိ႔ သူလည္း အသာ႐ႈိက္လုိက္မိတယ္။ ဘြားေအႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းမွန္ကုိ မေျပာရဘဲ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ေျပာေနရလုိ႔ သူ႔ဘာသာ ေခ်ာက္ခ်ားေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေဆာင္းရာသီရဲ႕ သာယာတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔ပဲ။ ေနသာတယ္။ ျပျပ ျပာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ထဲဆီမွာ အေအးဓာတ္ဟာ အ၀ါေရာင္ လက္ၿပီး ေတာက္ေနသလုိပဲ။ သခ်ဳႋင္းကုန္းကေန ၿမိဳ႕ကို အထက္ဆီက လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ပင္လယ္ေကြ႕ထဲဆီမွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္စျပဳ ေနတဲ့ေနကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ေနရတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလုိပဲ။
ခုေရးခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ ဘာမွ်အံ၀င္ခြင္က် ဆက္စပ္မႈ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ အမွန္ပဲ။ မရွိဘူး။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မွာမုိ႔ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အဘြားႀကီး။ သူ ေျပာေနတာကို ဘယ္သူက နားမေထာင္လုိၾကေတာ့တဲ့ အဘုိးႀကီး။ ေသတာေတာင္ ဘာမွ် ေၾကာင္းက်ဳိးျဖစ္မလာႏုိင္တဲ့ အေသမ်ဳိး။ တျခား တစ္ဖက္မွာကေတာ့ သာယာ လွပေနတဲ့ ကမၻာႀကီး။ တကယ္လုိ႔သာ အရာရာကို လက္ခံမယ္ ဆုိရင္ ဘယ္လုိမ်ား တစ္မူ ထူးျခားသြားမယ္ ထင္သလဲ။ ဒီမွာ ေရးခဲ့တဲ့ဟာ သံုးခုက ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုစီ။ ဒါေပတဲ့ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ အတူတူလုိပဲ။ ေသျခင္းတရားဆုိတာက အားလံုးအတြက္။ ဒါေပတဲ့လည္း ေသျခင္းဆုိတာက တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးကို ေႏြးေထြးေနေစဦး မွာပဲ။
◄ ျမင့္သန္း ►
Comments
Post a Comment