ေလကိုသာ အေမြဆက္ခံခြင့္ရရွိသူ

He who brings trouble on his family will inherit only wind.
Proverbs 11:29
သိန္းေက်ာ္ ေသၿပီလို႔ ပန္းေမာင္က လာၿပီး ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုေတာ့ ဒီေကာင့္မွာ ငိုမယ့္လူလည္းမရွိဘူး။ အသုဘ ခ်ေပးမယ့္သူလည္း မရွိဘူးလို႔ေျပာၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူဘာဆက္ေျပာဦးမလဲလို႔ ေစာင့္ေနတယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနပံုရတဲ့အၾကားက သူ႔၀သီအတိုင္း ေပါက္တတ္ကရေလး ပါလာတယ္။ ခုမွေတာ့ကြာ သခ်ႋဳင္းဆီလည္း သူ႔ဘာသာထၿပီး မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေသာ သူ႔ဘာသာျပံဳးတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြေကာ ေျပာၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ ၿပီးၿပီ၊ အေတာ္ၾကာ ဒီကိုလာၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီလာလို႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ငါေသတာမွမဟုတ္ဘဲလို႔ေျပာေတာ့ ပန္းေမာင္က ဒီကေနသြားၾကမယ္ေလကြာတဲ့။ ပန္းေမာင္က အဲဒီလိုမ်ဳိးေကာင္။ သိန္းေက်ာ္ကိုလည္း သူက အေစာင့္ေရွာက္ဆံုး။ သိန္းေက်ာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က မေတြ႕ျဖစ္ဆုံး။ တစ္ခါက သူနဲ႔ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ စကားေျပာၾကဆိုၾကရင္း သူ႔လုပ္ေပါက္ေတြကိုမႀကိဳက္လို႔ မင္း ဒီအခ်ဳိးအတိုင္းသာဆိုရင္ ေသရင္ မင္းမသာကို ဘယ္သူမွလာမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာထည့္လိုက္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ မင္းေတာ့လာမွာမဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္။ စိတ္ဆိုးေနေပတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားလို႔ ျပံဳးၿပီး ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုနဲ႔ လာမွာေပါ့ကြာလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္သူသြားသြားမသြားသြား ကၽြန္ေတာ္သြားရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
မၾကာခင္ဘဲ အုန္းေမာင္နဲ႔ျဖဴေလး ေရာက္လာတယ္။ ျဖဴေလးကားနဲ႔။ ဘီးေလးလံုးစလံုးေမာင္းလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ ကားမ်ဳိး။ ေတာ္မီက ကားေပၚကေန သြားစို႔လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ တစ္နာရီသာသာေလာက္ ေမာင္းရဦးမွာလို႔လည္း ဆက္ေျပာတယ္။ ေတာ္မီဆိုတာက အုန္းေမာင္ေက်ာင္းနာမည္၊ အုန္းေမာင္ဆိုတာက လူေတြက သူ႔ကိုေခၚၾကတဲ့ နာမည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေကာင္က ေခါင္းေျပာင္တယ္။ ဆံပင္ပါးတယ္။ ဒီေတာ့ မၾကာမၾကာ ေခါင္းရိပ္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကတံုးေျပာင္အုန္းေမာင္၊ ေတာင္ေပၚတက္ ဇီးကြက္… လို႔ ေနာက္ၾကရာက အုန္းေမာင္လို႔ တြင္သြားတာ၊ မွတ္ပံုတင္ရိုက္ၾကေတာ့ ျမန္မာနာမည္နဲ႔ ႐ိုက္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ အုန္းေမာင္လို႔ေပးလိုက္ရာက တြင္ေနတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူက ကျပား။ သူ႔အေဖက ေရေၾကာင္းဘက္က ဘာဘာညာညာ။ ပိုက္ဆံရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အႏုပညာဆိုတာကို သိပ္စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဒီေကာင္က အတက္ၾကြဆံုးပဲ။ `ကဗ်ာနဲ႔ ကမၻာသစ္တည္မယ္´ ဘာရယ္ညာရယ္ ေၾကြးေၾကာ္လာတဲ့အေကာင္။ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ကဗ်ာဆရာမျဖစ္ဘူး။ ျဖဴေလးနဲ႔ သိန္းေက်ာ္က ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဘ၀နာရမယ္တဲ့။ ဒီေကာင္ ဘ၀နာဖို႔အတြက္ ဘ၀ဆိုတာကိုလိုက္ရွာၿပီး ေတြ႕ရင္ တုတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ အရင္႐ိုက္ရမယ္တဲ့။ ဒီေကာင့္မွာ ဘ၀နာဖို႔ဆိုတာ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိသတဲ့။ ဟိုကတည္းက ျဖဴေလးတို႔သိန္းေက်ာ္တို႔က အဲဒီလို ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ ဒါေပတဲ့ ဒီေကာင္က ႀကိဳးစားတယ္။ ဆယ္တန္းေလာက္ကတည္းက လက္ေပြ႕ေရာင္းတဲ့ ဂ်ာနယ္ကေလးေတြမွာ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြ ပါဖူးတယ္။

§ § § § § § §

အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာတစ္ခုရသြားတယ္။ ႐ိုးတယ္ေအးတယ္ဆိုတာ

အေတာ့္ကိုလည္တဲ့လူေတြေလာက္မွ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ပဲလို႔။

§ § § § § § §

ဟိုတုန္းကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တက္ၾကြၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပန္းေမာင္က စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ သိန္းေက်ာ္နဲ႔ ျဖဴေလးက ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေတာ္မီက ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စာအုပ္ေတြ၀ယ္တယ္။ စာေတြဖတ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ႏွစ္ေကာင္က ႏိုင္ငံျခားမဂၢဇင္းေတြထဲက ပံုေတြလိုက္တုၿပီး ဆြဲၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ညေန၊ စေနေန႔ညေနက်ရင္ ဆံုေလ့ရွိၾကတယ္။ ဖတ္ထားတာေတြ ျပန္ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္မီက သူေရးထားတဲ့ကဗ်ာေတြ ဖတ္ျပတယ္။ ဒီေကာင္ကေရးႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ခါဖတ္ရင္ တစ္ပုဒ္ထက္ ပိုမဖတ္ရဘူးလို႔ စည္းကမ္းထုတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပန္းေမာင္က သူ႔ကဗ်ာေတြကို အသံေနအသံထားနဲ႔ ဖတ္တာမ်ားတယ္။ ဒါကို သိန္းေက်ာ္က ေလွာင္တယ္။ တို႔ဘာသာစကားမွာ အဲလိုအသံထြက္မ်ဳိးေတြ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ျဖဴေလးကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ဗႏၶဳလတို႔၊ တင္ေဆြေအးတို႔က ပံုဆြဲစာအုပ္အလတ္စားတစ္အုပ္ကုန္ေအာင္ ဆြဲတယ္။ တစ္အုပ္ကို ျပားေျခာက္ဆယ္ကိုး။ သိန္းေက်ာ္ကလည္း အစကေတာ့ ျဖဴေလးလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ပန္းခ်ီစာအုပ္ထဲက စာရြက္ေတြကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ၿပီး အႀကီးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဆက္တယ္။ ေဆးေတြကို သံဇလံုတစ္ခုထဲမွာထည့္ၿပီး ေရာေဖ်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာ သြန္ခ်တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တက္ေတာင္ နင္းေသးတယ္။ နာမည္ေပးေတာ့လည္း ဆန္းဆန္းပဲ။ `ပြင့္ကန္အန္ထြက္သြားတဲ့ ေ၀ဒနာ´ ဆိုတာမ်ဳိး။ `အာ႐ံုထဲက အျပံဳး´ ဆိုတာမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ မွတ္မိေသးတာကေတာ့ `ညရဲ႕လွပျခင္း´ ဆိုတဲ့ဟာပဲ။ လွမလွေတာ့မသိဘူး။ မဲေမွာင္ေနလို႔ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတို႔ဆြဲတာကို ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ပန္းေမာင္အစီအမံ။

ပန္းေမာင္က ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြက ဖန္းဖဲဆိုတာကို သြားတိုင္း ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ သြားသြားေရာတယ္။ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အေတာ္သိတယ္။ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ မင္းအိမ္မွာ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္မယ္ကြာ။ ေကာင္မေလးေတြဖိတ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွျပန္ေျပာေနစရာ မရွိဘူး။ လုပ္ေပါ့ကြာလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ မင္း သတင္းစာဆရာေတြဘာေတြကို ဖိတ္ျပမွာလားဆိုေတာ့ လူမွန္ရင္ အဲဒီေလာက္ေတာ့ တုံးဖို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခုဟာက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဟဲဟဲဟဲ….လို႔ေျပာၿပီး ဆက္မေျပာဘူး။ ပန္းေမာင္က အေတာ့္ကို မေက်နပ္ဘူး။ သတင္းစာဆရာ ဆိုတာေတြက မေကာင္းဘူးကြ။ ဒန္႔စ္ကတာကို ပြတ္သဘင္လို႔ ေရးတယ္။ ခု မကရေတာ့ဘူး။ ကခ်င္ရင္ ေမဖဲယားကို သြားရတယ္။ ေရာ့ခ္အင္ရိုးလ္ကို အ႐ူးခ်ီးပန္းလို႔ေရးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သတင္းစာဆရာေတြက ငါ့တို႔ဖိတ္ရင္ ဘယ္လာမလဲ။ အရက္ေကာင္းေကာင္းတိုက္တဲ့ သံ႐ံုးေတြဘာေတြေလာက္ပဲ သြားတာလို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဟေကာင္ ဒီလိုျဖင့္ ငါ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ကြာ။ စာေရးဆရာမျဖစ္ရင္လည္း ေနေပေတာ့လို႔ေျပာေတာ့ မင္းဟာ အေခ်ာင္သမားပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အေခ်ာင္သမားဆိုတာက နာမည္သိပ္မေကာင္းေပတဲ့လည္း ေခ်ာင္ေတာ့ေခ်ာင္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ပန္းခ်ီျပပြဲ လုပ္ျဖစ္တာ။ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္တိုင္း ျဖဴေလးက သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ သိန္းေက်ာ္က ရွင္းမျပဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာစစ္စစ္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ရာကိုကုိယ္ ရွင္းမျပရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ၾကည့္သူရဲ႕ ခံစားမႈအတိုင္းအတာ ေလ်ာ့ပါးသြားႏိုင္တယ္ ဆိုသလားပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္မေလးေတြက သူ႕ကို သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ျဖဴေလးနားမွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေကာင္ေျပာတဲ့ ဟဲဟဲဟဲ… ဆိုတာကို သေဘာေပါက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သမာဓိပိုးကေလးနဲ႔ပဲ ပိုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကံတရားတို႔ဘာတို႔ သိပ္မယံုဘူး။ မိုးေပၚက အပ္တစ္စင္းနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚက အပ္တစ္စင္း ဆံုႏိုင္တဲ့အလားအလာမ်ဳိးကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဒီေတာ့လည္း အခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး သူကေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ႐ိုးတယ္ေနာ္။ ေအးတယ္ေနာ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာတစ္ခုရသြားတယ္။ ႐ိုးတယ္ေအးတယ္ဆိုတာ အေတာ့္ကိုလည္တဲ့လူေတြေလာက္မွ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ပဲလို႔။

ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေတာ္မီက ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ ကမၻာသစ္ႀကီးတစ္ခုတည္မယ္ဆိုတဲ့အေကာင္က ကမၻာသစ္ႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္။ ဆရာ၀န္မကို ရရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံႏွစ္ရပ္နဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ေတာ့တာပဲ။ ကဗ်ာနဲ႔ ကမၻာသစ္ႀကီးတစ္ခုတည္မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတုန္းဆိုေတာ့ ကမၻာသစ္ႀကီးထဲေရာက္ရင္ ကဗ်ာဟာ သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာမယ္တဲ့။ ကဗ်ာဆိုတာ ရင္ထဲအသည္းထဲမွာရွိတာ။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ရွာတတ္မွတဲ့။ ရင္ထဲအသည္းထဲမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ့။ ဒီကိစၥက ၾကက္ကေလးနဲ႔ၾကက္ဥလိုမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုပဲ။ ကဗ်ာက ခဏေနဆိုၿပီးထားလို႔ရသတဲ့။ ကမၻာသစ္ႀကီးဆိုတာက ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္မီရဲ႕ ကမၻာသစ္ႀကီးသို႔ခ်ီတက္ရာလမ္းမွာ ကဗ်ာသည္ သာမည။ ဆရာ၀န္မ ရေရးသည္ ပထမျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ့ သိန္းေက်ာ္နဲ႔ပထမဆံုးစၿပီး စကားမ်ားရေတာ့တာပဲ။ သိန္းေက်ာ္က ေတာ္မီကို အႏုပညာအေပၚ သစၥာေဖာက္တယ္လို႔ စြဲခ်က္တင္တယ္။ ေတာ္မီက အႏုပညာက ငါ့အေပၚ သစၥာရွိရမယ္လို႔ မွာခဲ့တာရွိသလားလို႔ ျပန္ခ်ဲတယ္။ အဲဒီညက ဟြိဳင္ဇြမ္မွာစားရင္းေသာက္ရင္း လက္ေ၀ွ႔ပြဲျဖစ္ၾကေတာ့မလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းတဲ့အေနနဲ႔ သိန္းေက်ာ္ကို မင္းလိုက္ေနတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီလားဆိုၿပီး လမ္းလႊဲလိုက္ရတယ္။ ဒီေကာင္က သူ႔ပန္းခ်ီကားလာၾကည့္တဲ့ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းထြက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကိတ္ၿပီးလိုက္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ခုိးေျပးေရာ။ ေကာင္မေလးအိမ္က သေဘာမတူလို႔။ ဘယ္လိုလုပ္တူမလဲ။ ဘယ္လိုဘယ္လို ရလာတဲ့စိတ္ကူးမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔တူေအာင္ဆိုၿပီး ဒီေကာင္က စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ေနတယ္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ထား၊ လြတ္အိတ္လြယ္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ လက္ၾကားညႇပ္။ ကက္သလစ္ေက်ာင္းက ေကာင္ေတြေကာင္မေလးေတြက ေဂၚလီတို႔၊ အိုးရီယင့္တို႔လိုမွာထိုင္တုန္း ဒီေကာင္က လမ္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္။ ဒီေတာ့လည္း ေကာင္မေလးဘက္က ၾကည့္မရဘူး။ ဟေကာင္ ေဂၚဂင္တို႔၊ ဗဲန္ေဂါတို႔ကို အားက်မေနနဲ႔။ ရန္ဗရန္႔ေသေတာ့ စုတ္တံအစုတ္ ေလးငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ေတာက္တိုမယ္ရေလာက္ပဲက်န္တယ္။ သူတုိ႔က ႏွစ္တစ္ရာႏွစ္ရာေလာက္က်န္ခဲ့ၿပီထင္တယ္လို႔ ပန္းေမာင္ကေတာင္ ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာ ပကာသနမလိုဘူးလို႔ ဟိုေကာင္က ျပန္ပက္တယ္။

§ § § § § § §

ေလာကႀကီးက ပကာသနမက္တယ္။ သူခိုးေျပးတဲ့ေကာင္မေလးကို တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့

အခ်ိဳသတ္ၿပီး ဟိုဘက္မိဘေတြက ျပန္လက္ခံတယ္။ ဖုတ္ဖက္ခါ။ ပူတင္းေလးဘာေလး ျပန္ေထး။

ေပၚလစ္ေလးဘာေလးျပန္သုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပညာသင္ရာက ျပန္လာတဲ့ငနဲနဲ႔

ေပးစားလိုက္ေရာ။

§ § § § § § §

သန္းေက်ာ္က ပန္းခ်ီဆရာပဲျဖစ္ခ်င္တာ။ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းမွ မသိဘဲ။ ေလာကႀကီးက ပကာသနမက္တယ္။ သူခိုးေျပးတဲ့ေကာင္မေလးကို တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အခ်ိဳသတ္ၿပီး ဟိုဘက္မိဘေတြက ျပန္လက္ခံတယ္။ ဖုတ္ဖက္ခါ။ ပူတင္းေလးဘာေလး ျပန္ေထး။ ေပၚလစ္ေလးဘာေလးျပန္သုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပညာသင္ရာကျပန္လာတဲ့ငနဲနဲ႔ ေပးစားလိုက္ေရာ။ သိန္းေက်ာ္ရင္ကြဲေရာ။ ရင္ကြဲေတာ့ အရက္ေသာက္တယ္။ ေက်ာင္းလည္း မတက္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေရာ။ အိမ္ကႏွင္ခ်တာ ခံရေရာ။ ပထမေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ လွည့္ပတ္ေနေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကၽြးထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အႏုပညာေရခံေျမခံေကာင္းတဲ့ ေရႊညာဆီသြားမယ္ျဖစ္ေရာ။ ပုဂံမွာ အရုပ္ေရးမယ္ မႏၱေလးက ပန္းခ်ီဆရာေတြထံမွာ တပည့္ခံမယ္ရယ္ဆိုၿပီး ပထမႏွစ္မၿပီးခင္ ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ မသြားခင္ညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ထမင္းစုစားေတာ့ ျဖဴေလးကိုႀကိမ္းတယ္။ မင္းက ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာလို႔ အေခၚခံခ်င္တာပဲတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ျဖဴေလးက အေတာ္ကေလးဟုတ္ေနၿပီ။ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တုန္းက သူနဲ႔ေတြ႕ရသိရတဲ့ တရုတ္ကျပားေလးတစ္ေယာက္ကဆက္ေပးလို႔ မဂဇင္းတခ်ဳိ႕၊ ပံုႏွိပ္တိုက္တခ်ဳိ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေနၿပီ။ တရုတ္ကျပားေလးအေဖက အဲဒီတုန္းက ရွားရွားပါးပါး လစ္သိုစက္ဆိုလားပိုင္ေတာ့ အားတဲ့အခါ ကာလာခြဲတာေတြဘာေတြ သြားၾကည့္ေနၿပီ။ လက္တိုလက္ေတာင္း၀င္ကူတယ္။ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ ဆြဲရတယ္။ သိန္းေက်ာ္က အစ္လာ့စထေရးရွင္းဆြဲတာ ပန္းခ်ီဆြဲတာမဟုတ္ဘူး။ သရုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲတာ။ ဘာဘာညာညာစြဲခ်က္တင္ေနေသးတယ္။ ဒီေကာင္က ဘာခ်ည္းစြဲခ်က္တင္တင္ျဖဴေလးလက္ရာတခ်ဳိ႕ကို လူေတြသိလာတယ္။ ျဖဴေလးက ညေနတုိင္း ပံုမွန္ဘီယာေသာက္ႏိုင္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ညေန လူစုၾကတဲ့အခါမွ ေသာက္ၾကတယ္။

ပန္းေမာင္နဲ႔ေတာ္မီက အတူလာေလ့ရွိတယ္။ ေဆးေက်ာင္းနဲ႔ပညာေရးက နီးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပန္းေမာင္က ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္လို႔ ပညာေရးမွာတက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူက ဆရာလုပ္ခ်င္တာ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြက နယ္ကလာၾကတာ။ မြန္ရည္တယ္လို႔သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အီကိုမွာ ေျခက်တာမ်ားတယ္။ အီကိုကေကာင္မေလးေတြက ပိုလွသတဲ့။ အီကိုက မဒီပ်ဳိမွ ဒီအစ္ကိုက ညႊတ္တာတဲ့။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အားက်ဳိးမာန္တက္နဲ႔ စာေတြေရးၾကတယ္။ ဘယ္မဂဇင္းတိုက္ကမွ မသံုးဘူး။ တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေန႔ညေနဖက္ ပန္းေမာင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျဖဴေလးကိုသြားေတြ႕တယ္။ ျဖဴေလးက ညေနဖက္ ပံုႏွိပ္တုိက္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အလုပ္ရွင္ ျဖဴျဖဴ၀၀ႀကီးနဲ႔ေတြ႕တယ္။ စားေျပာရင္း အဲဒီလူႀကီးက ပညာေပးတာေလးဘာေလး ေရးၾကည့္ကြ။ ၀တၳဳတို႔ဘာတို႔ဆိုတာ ေတာ္ရံု တိုးမ၀င္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ပန္းေမာင္က အဲဒီစကားကို သိပ္သေဘာက်သြားတာ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ပန္းေမာင္လည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာေတြကို ေမႊေႏွာက္ရွာၿပီး ဘာသာျပန္ေတာ့တာပဲ။ မၾကာခင္ သူ႔ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ မဂဇင္းထဲမွာ ေတြ႕လာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြေတာ့ ဆရာႀကီးဦးဘိုသင္းဆံုးမဖူးသလို ေဆာင္းတြင္းမွာ မီးလႈံရေအာင္ စုထားရတုန္းပဲ။ အေဖကလည္း အားေပးတယ္။ မင္း၀ါသနာကျဖင့္ မင္းဘာသာထမင္းငတ္ေကာင္းငတ္မယ္။ ငါ့စီးပြားေတာ့ မပ်က္ေလာက္ဘူး၊ ေရးသာေရးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားက သိန္းေက်ာ္ ပဲ့ထြက္သြားေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တစ္တြဲတြဲပဲ။ စာေပေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကေပတဲ့၊ ေခၽြးနဲ႔မထြက္ေအာင္ ေနတတ္လာၾကတယ္။ အဲရိုးရွပ္ႀကိဳက္လာတယ္။ ကေလာင္းမွာ ေဘာင္းဘီအပ္ၾကတယ္။ ရတနာထြန္းမွာ ၀ီစကီစစ္စစ္၀ယ္တတ္လာတယ္။ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ဆိုတာ သေဘာက်လာၾကတယ္။ မက်လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အႏုပညာႀကီးကိုယ့္ဆီမွာ ကပ္ေနမွာေတာင္ စိုးေနရေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို မမိုက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ ကပ္စရာေကာင္မေလးေတြကလည္း ေတြ႕လာၾကတာကိုး။

ျဖဴေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ပန္းေမာင္ဘြဲ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္မီ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတယ္။ သိန္းေက်ာ္အသံ နည္းနည္းပါးပါးၾကားလာရတယ္။ တစ္ေန႔ မနက္ခပ္ေစာေစာ ေတာ္မီတစ္ေယာက္ သူ႔အေဖ ေကာင္စလ္ကားေမာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္က သူ႔အေဖနဲ႔သိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေဟာ္တယ္မွာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို လာေခၚဖို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ တျခားလူမဟုတ္ဘူး။ သိန္းေက်ာ္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္ကို သြားေခၚၾကရတယ္။ အျဖစ္က ဒီလို။ သိန္းေက်ာ္က ပုဂံဘက္မွာ အရုပ္ေရးရင္း ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ အျဖဴမတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ အျဖဴမက သူ႔လက္ရာေတြ ႀကိဳက္တယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ေဟာ္တယ္မွာေခၚလာၿပီး အတူေနတယ္။ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ေဟာင္ေကာင္ယူသြားၿပီး ေရာင္းခ်ေပးမယ္။ သူျပန္လာမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတာပဲ။ အဲဒီကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့ ေဟာ္တယ္ဖို႔လည္း မေပးႏိုင္ဘူး။ ေပးစရာလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ ရွာၾကံ လုပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ သူကေတာ့ အျဖဴမကို လြမ္းေနေသးတယ္။ အႏုပညာသည္ဆိုတာ စြဲလန္းမႈမရွိရဘူးကြ။ စြဲလန္းတာ၊ တပ္မက္တာဟာ တဏွာပဲ။ ဒိဌိျဖစ္ဖို႔လမ္းစပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္ေတာ့ သိန္းေက်ာ္က ဆဲတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သိန္းေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တဲ့ေန႔ကပဲ ေတာ္မီက သိန္းေက်ာ္မ်က္ႏွာက အသားေရာင္နဲ႔မတူတဲ့ အကြက္တခ်ဳိ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး သိပ္အေျခအေနမေကာင္းဘူလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွန္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိတာတစ္ခုကေတာ့ ေျပာပံုဆိုေပါက္က သိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေခ်ာင္စျပဳၿပီထင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ အႏုပညာအေၾကာင္းေတာ့ ေျပာတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခ်ဲတုန္းပဲ။ မင္းတို႔တစ္ေတြ အႏုပညာအေပၚ သစၥာမရွိခဲ့ၾကလို႔ ငါ့မွာ မင္းတို႔အတြက္ပါ ပိုၿပီး သစၥာရွိေပးေနရသတဲ့။

သိန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္မတြဲေတာ့ဘူး။ ေငြလိုတဲ့အခါ ၀င္ေတာင္းတာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ လာရင္လည္း မူးေနတာကမ်ားတယ္။ အႏုပညာအေၾကာင္း ဘာအေၾကာင္း ညာအေၾကာင္းေတာ့ ေျပာတုန္းပဲ။ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေလးေတြက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္ေနလို႔ မၿငိဳျငင္ေပတဲ့ မိန္းမေတြက လက္မခံၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္မီကပဲ ဒါးပိန္ဘက္က သူတို႔နဲ႔ရင္းတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီ ေခၚသြားၿပီး အပ္ထားတာ သိရတယ္။ အဲဒါေတာင္ ျဖဴေလးသားကေလး ဘြဲ႕ရတဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ျပန္ဆံုၾကမွ ေတာ္မီေျပာျပလို႔ သိရတာ။ ဒီေနာက္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရွိသေလာက္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ကို တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္မွ ေရာက္ဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ ခုတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း သိန္းေက်ာ္ေသတယ္ဆိုတာ ၾကားရတာပဲ။ သိန္းေက်ာ္ကို ေျမျမွဳပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သူေနတဲ့ေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးပဲရွိတယ္။ အဲဒီကျပန္လာေတာ့ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာမွမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အားလံုးစိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ျဖဴေလးက ေရဆာသကြာ၊ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ဆုိင္ ၀င္ၾကရေအာင္လို႔ေျပာလို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္၀င္ၿပီး ဘီယာေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္ထားရတဲ့အေၾကာင္းေလးတစ္ခုကို မဆီမဆိုင္သတိရလိုက္မိလို႔ ေတာ္မီကို ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္းက ကဗ်ာအေၾကာင္းေဟာေျပာတယ္လို႔ ငါဖတ္လိုက္ရပါကလားလို႔ေမးေတာ့ ေတာ္မီ ဘာမွမေျဖဘူး။ လက္က်န္ေလးေတြနဲ႔ လုပ္စားေနတာလို႔ ပန္းေမာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ မင္းကဗ်ာအေၾကာင္းမေျပာတာ ၾကာလွပါပေကာလို႔ ျဖဴေလးက ၀င္ေျပာတယ္။ ထမင္းမငတ္ေအာင္ လုပ္ေနရေသးတာကိုးဟ။ ခုေတာ့ ငါလည္း မင္းလိုေပါ့။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔မပူရေတာ့ ကဗ်ာဘက္ နည္းနည္းျပန္လွည့္ႏိုင္တာေပါ့လို႔ ေျဖတယ္။

မင္းက ပန္းခ်ီျပန္ဆြဲလို႔လား၊ ျဖဴေလးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က တအံ့တၾသနဲ႔ ျဖဴေလးကို ေမးလိုက္မိတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ကားေလာက္ပါကြာ ဒီေတာ့လည္း တခ်ဳိ႕က ငါ့ကို အထင္ႀကီးတယ္။ ခုေတာ့ လူႀကီးျဖစ္လာၿပီမဟုတ္လား။ လူငယ္ေတြ အထင္ႀကီးေအာင္ မွင္ကေလးနဲ႔လည္း ေနရေသးတယ္။ ျပပြဲလုပ္တဲ့အခါ ဆြဲထားတဲ့ကားေလးတစ္ကားေလာက္ တင္တာေပါ့ကြာလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းရန္မဟုတ္လို႔ေရးထားတယ္မဟုတ္လားလို႔ ပန္းေမာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့မွ တိတ္တိတ္ျပန္ေရာင္းတယ္ မဟုတ္လားလို႔ ေတာ္မီက ၀င္ေျပာျပန္တယ္။ ျဖဴေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအတုိင္းပဲ။ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ပိုက္ဆံပိုရတယ္ဟလို႔ ေျပာတယ္။ မင္းမွာ ပိုက္ဆံလိုလို႔လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးမိတယ္။ ျဖဴေလးက ရယ္တယ္။ ပန္းေမာင္က မင္း သူ႔ဆီ ၀င္အလုပ္လုပ္ပါလား။ တစ္လ ေဒၚလာငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေပးထားႏိုင္တယ္လို႔ ၀င္ေျပာတယ္။ မင္းကေရာ စာမေရးေတာ့ဘူးလားလို႔ ပန္းေမာင္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ပန္းေမာင္လား ေရးတာေပါ့ကြာ။ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့စာအုပ္ေတြကို နင္းဘာသာျပန္တာလို႔ ေတာ္မီက ၀င္ေျပာတယ္။ ဘာေတြျပန္ေနတုန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ပန္းေမာင္က ျပံဳးေနတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ဘာတဲ့လို႔အစခ်ီၿပီး ျဖဴေလးက ၀င္ေျပာတယ္။ သံုးဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း ဘီလွ်ံနာျဖစ္နည္းတို႔ ထိပ္ဆံုးသို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ေရာက္ရွိနည္းတို႔ ဆိုတာေတြက ဒီေကာင္ျပန္တာေတြေပါ့။ ဘာေခၚတယ္ကြ။ တက္က်မ္းဆိုတာမ်ဳိးေတြ။ ဖတ္တဲ့လူေတြေတာ့ ျဖစ္မျဖစ္ ေရာက္မေရာက္ ငါမသိဘူး။ ခု ဒီေကာင္ ေနာက္ဆံုး၀ယ္ထားတဲ့ ကြန္ဒိုႀကီးကေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းလို႔ရေလာက္တယ္။ ပင့္ေဟာက္(စ္)ဆြိ မဟုတ္လား။ အခု မင့္အေကာင္က ဘယ္ႏွစ္ေျမာက္နဲ႔ တြဲေနသလဲဆိုတာ ေမးၾကည့္စမ္းပါဦးတဲ့။ ပန္းေမာင္က ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ပန္းေမာင္က ျဖဴေလးကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးၾကည့္ၿပီး မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား။ တိတ္တိတ္ေန။ ငါ ဂလင္ဖီးဒစ္ခ်္၀ယ္တိုက္မယ္လို႔ေျပာၿပီး ထသြားတယ္။

ပန္းေမာင္နဲ႔ စားပြဲထိုးကေလးတစ္ေယာက္ ျပန္ပါလာတယ္။ ဂလင္ဖီးဒစ္ခ်္ တစ္လံုးနဲ႔ ဖန္ခြက္ေတြ ပါလာတယ္။ ေလာ့ဘ္စတား မွာထားတယ္။ ဒီက စီးဖုေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ဒါျဖင့္ စီးဖု မာရာနားရားရရင္ မွာကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကိုမွာရင္း သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း မင္းကေတာ့ ခုတေလာ အေတာ္ကေလး ေရးႏိုင္ပါလား။ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ မၾကာမၾကာေတြ႕တယ္လို႔ေမးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ေအးကြာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ မပူရေတာ့လို႔ပဲ။ ဟိုတစ္ေလာဆီက ငါမျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ငါ့ေဘးႀကီးတစ္ေယာက္ လြိဳဒ္မွာထားခဲ့တဲ့ အေမြေတြ ငါရတယ္။ သူတို႔ကလိုက္ရွာၿပီးေပးတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ေတာ္မီက ဒီေကာင္က မိုးေပၚကအပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚက အပ္တစ္ေခ်ာင္းဆံုႏိုင္တယ္လို႔ အရင္တည္းက ေမွ်ာ္လင့္ထားတတ္တဲ့အေကာင္ပဲလို႔ေျပာေတာ့ အားလံုးရယ္မိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးက ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေမာ့လ္ထည့္လို႔ ၿပီးသြားတယ္။ ေတာ္မီက ဖန္ခြက္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထလိုက္ရင္း သိန္းေက်ာ္အတြက္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မတ္တပ္ထလိုက္ၾကၿပီး ဖန္ခြက္ေတြကိုေျမွာက္ရင္း သိန္းေက်ာ္အတြက္လို႔ အားလံုး ဆိုလိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာ့ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ျပန္ထုိင္လိုက္ၾကၿပီး အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ျဖဴေလးပါးစပ္က စိတ္ပ်က္တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ဒီေကာင္ကေတာ့ကြာ။ အကုသိုလ္ကို အေမြရလာတဲ့အေကာင္ပဲလို႔ ေျပာသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာကို အကုသိုလ္လို႔ သူဆိုလိုမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာၾကဘူး။ အျပင္ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ေနေရာင္လင္းေတာက္ေနလို႔ အပူရွိန္ျပင္းမယ္ထင္တယ္။ ထင္တယ္လို႔သာ ေျပာရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတာက ေလေအးစက္တပ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ။ အသံလည္း လံုတယ္။ ၾကည့္ေနတုန္း အျပင္ဘက္ ေနပူက်ဲတဲေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတာကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာေတာ့ ပူပံုမရဘူး။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ချမာ အေအးခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး ဘီယာေသာက္ရတဲ့အရသာကို သိခ်င္မွသိမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သိမွတ္ခံစားႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထဲမွာလည္း ပူတယ္ဆိုတာ သိမွာရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ပူမယ္ထင္တယ္လို႔ ထင္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အထင္ကသာ မွားဖို႔ မ်ားလိမ့္မယ္။

◄ ျမင့္သန္း ►

ဆရာျမင့္သန္းရဲ႕၀တၳဳကို ျပန္လည္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။