သုခၿမိဳ႕ေတာ္မွ သက္ရွိထင္ရွား ဇာတ္ေကာင္

ပူေလာင္ အိုက္စက္ေနသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလး အတြင္း ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို မျမင္ရသည္မွာ လေပါင္းအေတာ္ ၾကာ၍ ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမွးစက္နားေနေသာ ေန႔က ၾကက္သားထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ ဆြဲၿပီး ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ျပန္ေသာေသာ အေဖ့ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းသာသြားမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ငါ မဂၤလာေဆာင္မွာ ထမင္းသြားစားၿပီး ျပန္လာတာ၊ ဒီမွာ မင္းဖို႔ ၾကက္သားျပဳတ္ေတြ ပါလာတယ္ဟု ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာေပၚတြင္ပင္ ခ်က္ခ်င္း ငုတ္တုပ္ထထိုင္မိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ သတိျပဳမိကာ အသာေလး ဣေျႏၵဆယ္၍ အပ်င္းတစ္ခ်က္ဆန္႔လိုက္ၿပီး ၾကက္သားထုပ္ကို ျဖည္းညွင္းစြာ ေျဖၾကည့္ေနမိသည္။ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတို႔ ႐ိုးရာခ်က္နည္း ၾကက္သားျပဳတ္ျဖစ္ပါသည္။ ၾကက္ငယ္တစ္ေကာင္ နီးပါး ပါသည္။ အံမယ္ အ႐ိုးေတာင္ သိပ္မေတြ႕ပါလား။ အငမ္းမရပံုစံ မေပါက္ေအာင္ သတိထား၍ ၾကက္သားတစ္ဖတ္ႏွစ္ဖတ္ကို ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းေပစြ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စြန္႔ပစ္ခံထားရသည့္ ဆန္အိုးေပၚမွ ဖုန္မႈန္႔မ်ားကုိ ခါထုတ္လိုက္သည္။ မၾကာမီ ထမင္းေပါင္းအိုးမွ မီးနီနီေလးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္၍ ပီတိျဖစ္ေနမိပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္ေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို အနည္းငယ္ရွင္းဖို႔ လိုအပ္လာၿပီဟု ထင္မိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ နယူးေဒလီတြင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ႏွင့္ သားငါး (ျမန္မာျပည္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ္) အလြန္ေပါပါသည္။ လူမ်ားစု ဟိႏၵဴမ်ားက သက္သက္လြတ္သမားမ်ားျဖစ္ရာ သားငါးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေစ်းခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အစံုစားသတၱ၀ါမ်ားအဖို႔ သားငါးကို ဦးစားေပးစားတတ္ၾကသည္။ ျပႆနာမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ထမင္းဟင္းမခ်က္တတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမင္းကို ေပ်ာ့တစ္ခါ မာတလွည့္ ခ်က္၍ ျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ဟင္းအတြက္က မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၾကက္ဥတစ္လံုးအား ဇြန္းျဖင့္ ခြပ္ခနဲ ေဖာက္ခြဲရသည္ကအစ အေတာ္ေလး အၾကမ္းဖက္ရက္စက္ရာက်သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ခံစားရသည္။ တစ္ခါက ၾကက္တစ္ေကာင္၀ယ္ၿပီး ႀကိဳးစား၍ ေၾကာ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ခုတ္ၿပီးသား အသားတံုးမ်ားကို ဆားႏွင့္ အခ်ဳိ႕မႈန္႔တို႔ ထည့္ၿပီး သမေအာင္ နယ္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အေတာ္ တုန္လႈပ္စရာ ေကာင္းသည္။ မအီမလည္ႀကီး ခံစားရသည္။ ထိုေန႔က ၿပီးဆံုးေအာင္ ေၾကာ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္လက္ရာကိုယ္ တစ္တံုးမွ် မျမည္းစမ္းႏိုင္ခဲ့။ အေဖကသာ ေကာင္းသားပဲကြဟု ေနာက္တစ္ခါေၾကာ္ခ်င္လာေအာင္ ၀တ္ေက်တမ္းေက် မွတ္ခ်က္ျပဳၿပီး ဒိုင္ခံစားသြားသည္၊ ကၽြန္ေတာ္က မည္သို႔မွ် အရသာမေပၚႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အဆိုပါ ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာအလုပ္အား ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ မႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ထို႔ျပင္ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲမွ ၾကက္အရွင္မ်ားကို ဒီေကာင္ယူမယ္ဟု တရားခံျဖစ္စရာ လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး ၀ယ္ယူရျခင္းကလည္း ကသိကေအာက္ႏိုင္လွသည္။

ထိုသို႔ေသာ ေအာက္သက္မေၾကမႈမ်ားေၾကာင့္ ထမင္းဟင္း ငတ္ေနခဲ့ၾကသည္မွာ လအတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ (ယခင္က ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးခဲ့သည့္ ေက်းဇူးရွင္ေလးမ်ားကို လြမ္းမိပါသည္) ေခ်ာင္မိန္းဟုေခၚေသာ ကုလားေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ မိုမိုဟုေခၚသည့္ ဒင္ဆမ္းပါ အသားလံုးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ ကုလားသေရစာတစ္မ်ဳိး၊ ေျပာင္းဖူးမီးဖုတ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ျပဳတ္ စသည္မ်ား တစ္လွည့္စီစားၿပီး အာဟာရတန္ဖိုး ခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ရွင္သန္ေနခဲ့ရသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုသည္ကလည္း ခံတြင္းေတြ႕စရာ တစ္စက္မွ် မရွိ။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မ်ားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ သြားေရာက္၀ယ္ယူရသည္။ ၾကက္သားေခါက္ဆြဲစားခ်င္ေသာ္လည္း စြတ္မေမးရဲ။ ဟိႏၵဴဆိုင္မ်ားတြင္ သြားေမးမိလွ်င္ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ အၾကည့္ခံရသည္။ အနားတြင္ရွိသည္ကလည္း ဟိႏၵဴ သက္သက္လြတ္ဆိုင္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ၾကက္သြန္ ေဂၚဖီေလး တစ္ဖတ္ႏွစ္ဖတ္၊ မုန္လာဥနီ အမႈန္အမႊားေလးထည့္၍ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဟု ေရာင္းသည္။ ယခုထိ ထိုအရာကိုသာ မ၀ေရစာ စားသံုး၍ အသက္ဆက္ေနခဲ့ရသည္။ အစပိုင္းက ပိုက္ဆံခပ္မ်ားမ်ား အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ကာ ႀကီးမားလွသည့္ ေစ်းႀကီးအတြင္း စားေသာက္ဖြယ္တစ္ခုခုကို မာမာတင္းတင္း လွည့္ပတ္ရွာေဖြ ေနခဲ့မိေသးသည္။ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္သလို အေၾကာင္းမထူးခဲ့။ ထို႔ေနာက္တြင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ငတ္ေနၿပီဟူ၍ မိမိကိုယ္ကိုယ္ လက္ခံလိုက္ရ ေတာ့သည္။ ဤအရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံတြင္းအတြက္ ၀ယ္စားရမည့္အရာ မရွိပါ။ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရွိၾကံဳေတြ႕ေနရသည့္ ဒု ဗၻိကၡ ႏၱရကပ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ အဆိုပါ ၾကက္သားထုပ္ႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကာအိေျႏၵပ်က္သည္အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္မွာ မဆန္းလွေပ။ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘယ္တုန္းကမွ် ငတ္ႀကီးမက်ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုအခါ ၀မ္းသာလြန္းသျဖင့္ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္အထိ ျဖစ္ရသည္ကို ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိေနသည္။ အေဖကလည္း မဂၤလာေဆာင္တြင္ စားလာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္း ေပါေပါေလာေလာ စားႏိုင္သည္။ မနက္ျဖန္တစ္ရက္အတြက္ပါ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေလး ေလာက္သည္။ မဂၤလာေဆာင္မွာ သတို႔သားသတို႔သမီး မရွိဟု အေဖကေျပာသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ကာယကံရွင္မ်ားက မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္ စားေသာက္ၾကရန္ ပိုက္ဆံပို႔လိုက္သျဖင့္ ေဒလီရွိေဆြမ်ဳိးမ်ားက ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အေဖက ဆရာဆိုေတာ့ တေလးတစား ဖိတ္ေကၽြးသည္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ၾကက္သားထုပ္ႀကီး ပါဆယ္ဆြဲလာရဲေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာေျပာင္သည့္ အေဖ၏ အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိမႈကို ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ေက်းဇူးႀကီးေပ ဒို႔ေဖေဖေပါ့ေလ။ အခန္းထဲ ထိုင္ေနရသည္မွာ ထမင္းေပါင္းအိုးရွိ မီးနီေလး ဘယ္ေတာ့မ်ား မွိတ္သြားပါ့မလဲဟု မ်က္စိက မၾကာခဏ အၾကည့္ေရာက္ေနသျဖင့္ ဖတ္လက္စ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ စာအုပ္ကို ဆြဲယူကာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ရန္တာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခံုေပၚတြင္ အက်အနထိုင္ကာ ၀တၳဳအတြင္းရွိ ကုလားျပည္ ဆင္းရဲသားနင္းျပားမ်ား၏ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနေသာ အနိ႒ာရံုမ်ားကို ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ဖတ္ရႈေနမိသည္။ ၀တၳဳတြင္းသို႔ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္ခံစားၿပီး သူတို႔၏ ငတ္မြတ္မႈမ်ားအေပၚ အမွန္တကယ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ငတ္မြတ္ေနရသည့္ ကုိယ္ေတြ႕ခံစားခ်က္ႏွင့္ မၾကာခင္ ၾကက္သားႏွင့္ ထမင္းစားရေတာ့မည္ဟူေသာ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ေကာင္းရွိေသာ၊ ခံစားနားလည္ႏိုင္စြမ္းျပည့္၀ေသာ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေနေစခဲ့သည္။

ေၾကာင္ပိန္ေလးတစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ ထိုင္ခံုေအာက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အေတာ္ပဲ၊ ဒီေကာင့္ကိုလည္း အရိုးအရင္းမ်ား ေကၽြးရမည္။ ဒီလို တိုက္ေခါင္မိုးေတြေပၚ က်က္စားေနသည့္ ပိုင္ရွင္မဲ့ ေၾကာင္ေလေၾကာင္လြင့္မ်ားအဖို႔ ၾကက္ရိုးကို တစ္ခါမွ်ပင္ ကိုက္ဖူးမည္မထင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဂရုဏာႀကီးစြာ အေတြးျဖန္႔က်က္ လိုက္ေသးသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ကံဆိုးၾကရွာသည္။ ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ပူစီေလးဆိုလွ်င္ ေၾကာင္စာ၊ ပုဇြန္ေျခာက္ႏွင့္ နယ္ဖတ္ထားေသာ ထမင္းႏွင့္ ရွိသမွ် အရိုးအရင္း အကုန္၀ါးရသည္။ ဒီေကာင္ေတြမွာေတာ့ နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္။ မင္းလည္း ဒီေန႔ေတာ့ အူစိုၿပီေပါ့ကြာဟု ေတြးလို႔မွမဆံုးေသး အခန္းတြင္းမွ အေဖ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံနက္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္သလဲ ေတြးရင္း အခန္းတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္း ေျပး၀င္လာခဲ့သည္။ အေဖက အိပ္ယာေပၚတြင္ ငုတ္တုပ္။ မင္းၾကက္သားထုပ္ ေၾကာင္ခ်ီသြားၿပီ။ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ေျပးၿပီး ဟိုဘက္တိုက္ေပၚ ခုန္တက္သြားတယ္ဟု မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀ရန္တာတြင္ ရင္ပံုရိုးေလးတစ္ခု တင္က်န္ေနရစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ သြားၿပီ၊ ပါသြားၿပီဟု အေဖက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာလုိက္သည္။ ဟိုမွာ ရင္ပံုေလးတစ္ခုေတာ့ တင္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ စားရင္စားေပါ့ဟု အေဖက စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ဘက္တိုက္ရွိ ၀ရန္တာအကြယ္မွ တဂၽြတ္ဂၽြတ္ျဖင့္ အရိုးကိုက္ေနေသာ ေၾကာင္ယုတ္မာ၏ အသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ အသားေလး အနည္းအက်ဥ္းကပ္ေနသည့္ ရင္ပံုရိုးအား လမ္းၾကားအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

မူလ လဲေလ်ာင္းေနရာ အိပ္ယာထက္တြင္ပင္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည္။ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ေဆာင့္တက္လာသည့္ ေဒါသမ်ားကို အေဖမျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာထက္မွ ႀကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ထားရသည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသထြက္ခဲ့ပံုမ်ဳိး ယခင္က တစ္ခါမွ် မၾကံဳခဲ့ဖူး။ အေၾကာင္းအရာသည္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေနမွန္း သိသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသသည္ ျပင္းထန္စြာျဖင့္ အတည္ေပါက္ ထြက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သာမန္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ေဘးလူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အား ၾကည့္ေနခဲ့ပါလွ်င္ အူတက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိႏိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္ခဲ့။ ရယ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ထိုအခ်ိန္က ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဟု မိမိကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္သိမ့္ကာ ျပံဳးရန္ႀကိဳးစားၾကည့္ျခင္းေသာ္မွ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ဤသို႔ေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာေတာ့မည္ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အရင္အတိုင္း ငတ္ေနလွ်င္လည္း ေကာင္းသား။ ခုေတာ့ ၾကက္သားေလးတစ္ဖတ္ခန္႔ လွ်ာေပၚတင္ၾကည့္ၿပီးခါမွ။ ေတြးရင္းႏွင့္ ဗိုက္ကပိုဆာလာသည္ကို သတိျပဳမိရျပန္သည္။ ထမင္းေပါင္းအိုးမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသတို႔သည္လည္း တအူအူ ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားလိုက္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းအားျဖင့္ ဦးေႏွာက္မွ စဥ္းစားမိသည့္ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္သည့္ ေဒါသခံစားခ်က္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္အရာႏွစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုေန႔က ၾကက္ဥတစ္လံုးကို ေဖာက္ရျခင္းအား အၾကမ္းဖက္မႈတစ္ရပ္ဟု ခံစားတတ္သည့္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့လွေသာ ေၾကာင္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္သည္ ေၾကာင္ယုတ္မာတစ္ေကာင္အား ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျပစ္ရမည္ဟု ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည့္ ထိုေၾကာင္မသူေတာ္ ေပၚမလာခဲ့။ အရိုးစူးၿပီး ေသမ်ားသြားသလားဟု ကိုယ္တိုင္မသတ္လိုက္ရမွာ စိုးရိမ္စြာျဖင့္ အႏွီသတၱ၀ါေလးအား ေမတၱာပို႔ေပး ေနမိခဲ့ေသးသည္။

တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ …

အလံုပိတ္ ဆယ္ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုအတြင္း၌ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေကာင္ အၾကည့္ခ်င္းၿပိဳင္ေနၾက၏။ လူ၏ လက္ထဲတြင္ တံျမက္စည္းတစ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ ေၾကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ပိန္လွီေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ေနသည္။ အခန္းတြင္းရွိ တစ္ခုတည္းေသာ ပစၥည္းျဖစ္သည့္ ဘီရိုေအာက္သို႔ အားကိုးရာမဲ့စြာ ေနာက္ဆုတ္ေနာက္ဆုတ္ျဖင့္ တိုး၀င္ေန၏။ မၾကာခင္ အခန္းတြင္းမွ ဆူညံေသာ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ အခန္း၏ ျပတင္းေပါက္ သံဇကာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္းမွ အနာခံ၍ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ ေသြးရူးေသြးတန္း ခုန္ထြက္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ အခန္းတံခါးပြင့္လာကာ စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရင္ေကာ့ၿပီး ထြက္လာေသာ တံျမက္စည္းကိုင္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ႏိုင္သည့္ မ်က္ျမင္သက္ေသတစ္ဦးမွ ထိုအခ်ိန္က မရွိခဲ့ေပ။ တံျမက္စည္းသည္ ပစ္မွတ္အား တစ္ခ်က္ကေလးမွ မထိမွန္ဘဲ နံရံႏွင့္ထိခိုက္မိသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဖြာလန္ၾကဲေန၏။ ခုမွပဲ ေပါ့သြားေတာ့တယ္ဟု ထိုလူေတြးေနမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေလာင္းရဲပါသည္။ ထို႔အတူ ထိုလူသည္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္အား ခံစားခ်က္အပါဆံုး ဖတ္ရႈႏိုင္ခဲ့သူဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အာမခံလိုပါသည္။ သူသည္ ယေန႔ထိ သုခၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ကိုယ္ေတြ႕ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ခရီးႏွင္ေနဆဲ ရွိပါသည္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)