ဤကမၻာေျမကို ေနာက္သို႔လွည့္ခိုင္းၿပီး အရာရာအသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိရင္
အရင္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္အားေမြးလိုက္ခ်င္… ။
(ေက်ာ္ဟိန္း)
အ၀တ္အထည္ ကိုယ္တစ္ခုဟူေသာ စကားမွ (ေသးေသးေကြးေကြး) ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုသာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားမွ်ပင္ မကပ္ဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခုအျဖစ္ ဤကမၻာေျမႀကီးတြင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဟူ၍ လက္သီးဆုပ္လိုက္သည့္အခါတိုင္း လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္မိေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခတစ္ခုသာ သူ႔ တြင္ရွိသည္။ လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ နက္႐ႈိင္းထင္ရွားစြာ ေနရာယူထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု။ လက္သီးဆုပ္လိုက္ခ်ိန္တိုင္း ထိုအရာအား ဆုပ္ကိုင္ေနမိေၾကာင္း သူ အစဥ္အျမဲ သတိျပဳေနခဲ့မိသည္။ ထိုအရာသည္ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေမြးရာပါ ဥစၥာဓန ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူက ေရြးခ်ယ္ ရယူထားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အလိုလိုရရွိခဲ့ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေရးျခစ္ထားေသာ သာမန္ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုမွ် မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္တစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ေမွာ္ဆန္ဆန္အမွတ္အသားတစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာ သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုစြမ္းအင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိရသည့္ အရပ္တစ္ခုဆီသို႔ သူ႔အား ေမာင္ႏွင္ထားခဲ့သည္။
လူငယ္ဘ၀ဟူသည့္ သူ၏ တက္ၾကြထက္သန္ေသာ ကာလအစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္သည္ အခ်ိန္ေၾကာင့္ တေျမ့ေျမ့ အရွိန္ကုန္ဆံုးသြားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္ ပေယာဂတစ္ခုေၾကာင့္ ေၾကမြပ်က္စီးခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ ထိုအရာအား သူ မုန္းတီးရန္ အေၾကာင္းရင္း လံုေလာက္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ အရာရာတြင္ ေလးနက္ေနျခင္းသည္ လက္ေႏွးျခင္းတစ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေၾကာင္း သူ သိရွိခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူ၏ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ေသာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိမႈမ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ စိတ္ကစားေသာ အေတြးမ်ား၊ မိုက္႐ူးရဲအျပဳအမူမ်ားအား ျမည္းစမ္းၾကည့္ခြင့္ပင္ မရလိုက္ဘဲ သူ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာခဲ့ရသည္။ ထိုင္းမႈိင္းေလးလံေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္မွ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္သို႔ တစ္စစ အသြင္ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။ သူက လက္ဖ၀ါးအား ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဉာဏ္လမ္းေၾကာင္းအား ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုသည့္ အရာအား မုန္းတီးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မည္သူ ထြန္းညွိထားခဲ့မွန္း မသိရသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ မည္သူ ေရးျခစ္ထားခဲ့မွန္း မသိရသည့္ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုေၾကာင့္ သူက ယခုခ်ိန္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္ခံစားေနရပါသနည္း။ အရင္လိုပင္ အေျဖမရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္သာ သူ႔ဘ၀သည္ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံေနရသည္။
ထို အိပ္မက္ဆန္ေသာ အခ်ိန္၊ ေနရာတစ္ခုတြင္ ထိုသူႏွင့္ သူ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူက သူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္မွ ၾကက္ေျခခတ္အား အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထိုသူႏွင့္ သူ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားသည္။ သူ၏ နက္ရႈိင္းေသာ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ ထိုသူ၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးနက္နက္မ်ားသည္ တစ္ခုကိုတစ္ခု စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသူ႔ထံမွ ဆြဲငင္အားတစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ အသံ စတင္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထိုသူ၏ စကားလံုးမ်ားၾကား သူကိုယ္တိုင္ တစ္စစ နစ္ျမွဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
ခင္ဗ်ားက ဂမၻီရၾကက္ေျခ ပိုင္ရွင္ကိုး။ အလြန္ရွားပါးတဲ့ ရတနာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဂမၻီရၾကက္ေျခကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခြင့္ရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ ဂမၻီရၾကက္ေျခရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ပံုမရဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ လူတစ္ေထာင္မွာတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲလွတဲ့ ရွားပါးရတနာတစ္ခုပဲ။ သူ႔မွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ ကိန္း၀ပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကီစြမ္းရည္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ သစၥာတရား ရွာေဖြသူေတြရဲ႕ အမွတ္အသားပဲ။ ဂမၻီရၾကက္ေျခပိုင္ရွင္ဟာ နက္နဲလွတဲ့ ဉာဏ္ပညာကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ ဒါဟာလည္း သာမန္လူေတြ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္လြန္းလွတဲ့ သစၥာတရားကို ေျခရာခံႏိုင္ဖို႔ လက္နက္ပဲမဟုတ္လား။ အနက္ဆံုး ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက သစၥာတရားကို ရွာေဖြရာမွာ အခက္အခဲ အတားအဆီး၊ ျခံဳႏြယ္သစ္ပင္ေတြကို ရွင္းလင္းလမ္းထြင္သြားဖို႔ ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ ဓားတစ္လက္ဆိုလည္း မမွားဘူး။ ဒီေတာ့ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုတာ အဖိုးထိုက္ရတနာတစ္ခုဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိထားရလိမ့္မယ္။
ထိုသူက သူ႔အား အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက အသံတစ္ခုတစ္ေလ မျပဳမိဘဲ နားေထာင္၍သာ ေနလိုက္သည္။ ထုိသူ႔ထံမွ အသံ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ဒီအစြမ္းထက္လွတဲ့ ဓားကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူေတြ အားလံုးဟာလည္း သစၥာတရား ရွာေဖြသူေတြ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း မထိုက္မတန္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ ပိုင္ဆိုင္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဓားရဲ႕ တန္ခိုးစြမ္းအင္ေတြဟာ အလဟႆ ျဖစ္သြားရတယ္။ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္လက္ထဲ ဘုရင့္ရတနာ ေရာက္ေနသလို အသံုးမခ်တတ္ ျဖစ္ရတတ္တယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုတာ ထင္းေခြ၊ ျမက္ခုတ္ရာမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ ဓားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဓားရဲ႕ တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ကို မသိတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ ဒီလို အိမ္မႈကိစၥေတြမွာ အသံုးျပဳရင္း ဓားရဲ႕ အဖိုးအျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္တတ္တယ္။ ဒါဟာ အေတာ္ေလး အသံုးမက်တဲ့ အျပဳအမူ မ်ဳိးပဲမဟုတ္လား။
ထိုသူ၏ စကားမ်ားကို သူက တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေက်းေတာသားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ထိုသူ ဆိုလိုေနျခင္းလား။ အမွန္တကယ္ေရာ သူသည္ အသံုးမက်သည့္ ေက်းေတာသားတစ္ဦးပဲလား။ သူသည္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြေနသူလား။ သစၥာတရားဆိုသည့္ အရာသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္း၏ အလယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီး သူကေရာ အဘယ္ေၾကာင့္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြရမည္လဲ။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုသည့္ အရာသည္ ထိုသူ ေျပာသကဲ့သို႔ အသြားထက္သည့္ ဓားဆိုတာေရာ အမွန္တကယ္ပဲလား။ အရင္လိုပင္ သူကိုယ္တိုင္ ေျဖႏိုင္စြမ္းမရွိသည့္ ေမးခြန္းအသစ္မ်ားျဖင့္ သူကိုယ္သူသာ အထပ္ထပ္ ကာရံလိုက္မိျပန္သည္။ ထိုသူက လြန္စြာ ေလးနက္သည့္ဟန္ျဖင့္ စကားဆက္လိုက္သည္။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သတိတစ္ခု ေပးခ်င္တယ္။ တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ ဘုရင့္ရတနာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ အဲဒီရတနာကို လူတကာျမင္ေတြ႕ေအာင္ လုပ္ေနဖို႔ မေတာ္သလို၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂမၻီရ ၾကက္ေျခကိုလည္း အျခားသူေတြ လံုး၀ မျမင္ပါေစနဲ႔။ တန္ဖိုးကို သိတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျမင္ေတြ႕သြားခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား ကံထူးလို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ရတနာကို ခိုးယူသြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ပညာသည္ တစ္ေယာက္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂမၻီရၾကက္ေျခကို ခိုးယူသြားႏိုင္တယ္။ တန္ဖိုးမသိတဲ့ ေက်းေတာသားအခ်င္းခ်င္း ခိုးယူမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ တန္ဖိုးေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဓားကုန္သည္ဟာ ခင္ဗ်ားဆီက အေျခာင္ႏႈိက္သြား ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေပၚက ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဆံုး႐ႈံးသြားရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မူလပိုင္ဆိုင္မႈကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႀကိမ္မွားရံုနဲ႔တင္ ထာ၀ရ ဆံုးရႈံးသြားရေတာ့မွာပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးမွန္း မသိတဲ့ ရတနာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ အဲဒီအတြက္ ေႏွေမ်ာတသမိမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ တန္ဖိုးကို သိသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းေနာင္တကို ခံစားရလိမ့္မယ္။
ထိုသူက စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။ သူ၏ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပံဳးေနသည္ဟု သူ ထင္မိသည္။ သူက လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္သည္။ သူ၏ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု၏ အေၾကာင္းကို သူ႔ထက္ပို သိရွိေနေသာ ထိုသူ႔ကို သူ အံ့ၾသရပါမည္လား။ ေက်းေတာသားတစ္ဦး၏ ေတြေ၀မႈမ်ဳိးျဖင့္ သူက ထိုသူအား ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုသူ၏ ေနာက္ေက်ာသည္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုး မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္အထိ သူက တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုသူ ေျပာသြားသည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ပညာသည္။ ပညာသည္ဆိုတာ ဘယ္လို လူမ်ဳိးလဲ သူမသိ။ တန္ဖိုးမသိတဲ့ ေက်းေတာသားအခ်င္းခ်င္း။ သစၥာတရားရွာေဖြမႈ။ ၿပီးေတာ့ အဖိုးထိုက္ေသာဓား။ ဒါေတြအားလံုးကို ထိုသူက မည္သည့္နည္းျဖင့္ သိေနပါသလဲ။ ထိုသူ၏ ပိုင္ႏိုင္ေသာ ေအာင္ပြဲရအျပံဳး။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႔ထံသို႔ အေတြးတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္း၀င္ေရာက္လာသည္။ သူ နားမလည္သည့္ ပညာသည္ဆိုသည္မွာ ဂမၻီရၾကက္ေျခ၏ တန္ဖိုးအား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားသည့္ ထိုသူ ကိုယ္တိုင္မ်ားလား။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
သူ၏ လက္ဖ၀ါးအား ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ မၾကာေသးခင္ကမွ ရွိေနခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းသည့္ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ ေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနမင္းႀကီး၏ အပူဓာတ္ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူ စတင္ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ မည္သည့္အခါကမွ် မခံစားခဲ့ဖူးသည့္ ေနေရာင္ျခည္၏ အပူဓာတ္စစ္စစ္။ သူက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္သည္။ သူ၏ ဘ၀အတြင္းမွ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည့္ ဗဟိဒၶေလာကႀကီးသည္ အာရံုမ်ားမွတစ္ဆင့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ ပူေႏြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သူ၏ ရႊင္ျမဴးေသာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားသာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာဆီသို႔ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့သည္။ ဤေနမင္းႀကီး၏ ေရာင္စဥ္ေအာက္ရွိ အျခားတစ္ေနရာမွ၊ အျခားလူတစ္ေယာက္သည္မူ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယခင္ကကဲ့သို႔ ေနေရာင္ျခည္၏ ပူေႏြးမႈအား မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေနမင္းႀကီးအား ထြန္းညွိထားခဲ့သည့္ လက္သည္အား အခ်ည္းအႏွီး အေျဖရွာရင္း ခရီးဆက္ေနလိမ့္မည္လားဟု မိမိမေျဖႏိုင္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုအား ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူ မေတြးမိေတာ့ေပ။ သူ၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ားသည္ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလက္ကာ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာေနၿပီး သူ၏ လြတ္လပ္သြားေသာ လက္ဖ၀ါးျပင္သည္ တစ္စံုတစ္ခုအား ဆုပ္ကိုင္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္လွ်က္…။
◄ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ►
ဇူလိုင္ (၂၂) ၂၀၁၀
Theme: Philosophical shipwrecked, Catharsis & Survival
Label: Short Story
အရင္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္အားေမြးလိုက္ခ်င္… ။
(ေက်ာ္ဟိန္း)
လူငယ္ဘ၀ဟူသည့္ သူ၏ တက္ၾကြထက္သန္ေသာ ကာလအစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္သည္ အခ်ိန္ေၾကာင့္ တေျမ့ေျမ့ အရွိန္ကုန္ဆံုးသြားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ မလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္ ပေယာဂတစ္ခုေၾကာင့္ ေၾကမြပ်က္စီးခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ ထိုအရာအား သူ မုန္းတီးရန္ အေၾကာင္းရင္း လံုေလာက္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ အရာရာတြင္ ေလးနက္ေနျခင္းသည္ လက္ေႏွးျခင္းတစ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေၾကာင္း သူ သိရွိခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူ၏ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ေသာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိမႈမ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ စိတ္ကစားေသာ အေတြးမ်ား၊ မိုက္႐ူးရဲအျပဳအမူမ်ားအား ျမည္းစမ္းၾကည့္ခြင့္ပင္ မရလိုက္ဘဲ သူ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာခဲ့ရသည္။ ထိုင္းမႈိင္းေလးလံေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္မွ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္သို႔ တစ္စစ အသြင္ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။ သူက လက္ဖ၀ါးအား ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဉာဏ္လမ္းေၾကာင္းအား ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုသည့္ အရာအား မုန္းတီးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မည္သူ ထြန္းညွိထားခဲ့မွန္း မသိရသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ မည္သူ ေရးျခစ္ထားခဲ့မွန္း မသိရသည့္ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုေၾကာင့္ သူက ယခုခ်ိန္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္ခံစားေနရပါသနည္း။ အရင္လိုပင္ အေျဖမရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္သာ သူ႔ဘ၀သည္ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံေနရသည္။
ထို အိပ္မက္ဆန္ေသာ အခ်ိန္၊ ေနရာတစ္ခုတြင္ ထိုသူႏွင့္ သူ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူက သူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္မွ ၾကက္ေျခခတ္အား အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထိုသူႏွင့္ သူ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားသည္။ သူ၏ နက္ရႈိင္းေသာ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ ထိုသူ၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးနက္နက္မ်ားသည္ တစ္ခုကိုတစ္ခု စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသူ႔ထံမွ ဆြဲငင္အားတစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ အသံ စတင္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထိုသူ၏ စကားလံုးမ်ားၾကား သူကိုယ္တိုင္ တစ္စစ နစ္ျမွဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။
ခင္ဗ်ားက ဂမၻီရၾကက္ေျခ ပိုင္ရွင္ကိုး။ အလြန္ရွားပါးတဲ့ ရတနာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဂမၻီရၾကက္ေျခကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခြင့္ရတာပဲ။ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ ဂမၻီရၾကက္ေျခရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ပံုမရဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ရွင္းျပခ်င္တယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ လူတစ္ေထာင္မွာတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲလွတဲ့ ရွားပါးရတနာတစ္ခုပဲ။ သူ႔မွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ ကိန္း၀ပ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကီစြမ္းရည္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ သစၥာတရား ရွာေဖြသူေတြရဲ႕ အမွတ္အသားပဲ။ ဂမၻီရၾကက္ေျခပိုင္ရွင္ဟာ နက္နဲလွတဲ့ ဉာဏ္ပညာကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ ဒါဟာလည္း သာမန္လူေတြ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္လြန္းလွတဲ့ သစၥာတရားကို ေျခရာခံႏိုင္ဖို႔ လက္နက္ပဲမဟုတ္လား။ အနက္ဆံုး ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက သစၥာတရားကို ရွာေဖြရာမွာ အခက္အခဲ အတားအဆီး၊ ျခံဳႏြယ္သစ္ပင္ေတြကို ရွင္းလင္းလမ္းထြင္သြားဖို႔ ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ ဓားတစ္လက္ဆိုလည္း မမွားဘူး။ ဒီေတာ့ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုတာ အဖိုးထိုက္ရတနာတစ္ခုဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိထားရလိမ့္မယ္။
ထိုသူက သူ႔အား အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက အသံတစ္ခုတစ္ေလ မျပဳမိဘဲ နားေထာင္၍သာ ေနလိုက္သည္။ ထုိသူ႔ထံမွ အသံ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ဒီအစြမ္းထက္လွတဲ့ ဓားကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူေတြ အားလံုးဟာလည္း သစၥာတရား ရွာေဖြသူေတြ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း မထိုက္မတန္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ ပိုင္ဆိုင္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဓားရဲ႕ တန္ခိုးစြမ္းအင္ေတြဟာ အလဟႆ ျဖစ္သြားရတယ္။ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္လက္ထဲ ဘုရင့္ရတနာ ေရာက္ေနသလို အသံုးမခ်တတ္ ျဖစ္ရတတ္တယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုတာ ထင္းေခြ၊ ျမက္ခုတ္ရာမွာ အသံုးျပဳရမယ့္ ဓားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဓားရဲ႕ တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ကို မသိတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ ဒီလို အိမ္မႈကိစၥေတြမွာ အသံုးျပဳရင္း ဓားရဲ႕ အဖိုးအျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္တတ္တယ္။ ဒါဟာ အေတာ္ေလး အသံုးမက်တဲ့ အျပဳအမူ မ်ဳိးပဲမဟုတ္လား။
ထိုသူ၏ စကားမ်ားကို သူက တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေက်းေတာသားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ထိုသူ ဆိုလိုေနျခင္းလား။ အမွန္တကယ္ေရာ သူသည္ အသံုးမက်သည့္ ေက်းေတာသားတစ္ဦးပဲလား။ သူသည္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြေနသူလား။ သစၥာတရားဆိုသည့္ အရာသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္း၏ အလယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီး သူကေရာ အဘယ္ေၾကာင့္ သစၥာတရားကို ရွာေဖြရမည္လဲ။ ဂမၻီရၾကက္ေျခဆိုသည့္ အရာသည္ ထိုသူ ေျပာသကဲ့သို႔ အသြားထက္သည့္ ဓားဆိုတာေရာ အမွန္တကယ္ပဲလား။ အရင္လိုပင္ သူကိုယ္တိုင္ ေျဖႏိုင္စြမ္းမရွိသည့္ ေမးခြန္းအသစ္မ်ားျဖင့္ သူကိုယ္သူသာ အထပ္ထပ္ ကာရံလိုက္မိျပန္သည္။ ထိုသူက လြန္စြာ ေလးနက္သည့္ဟန္ျဖင့္ စကားဆက္လိုက္သည္။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သတိတစ္ခု ေပးခ်င္တယ္။ တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ ဘုရင့္ရတနာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ အဲဒီရတနာကို လူတကာျမင္ေတြ႕ေအာင္ လုပ္ေနဖို႔ မေတာ္သလို၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂမၻီရ ၾကက္ေျခကိုလည္း အျခားသူေတြ လံုး၀ မျမင္ပါေစနဲ႔။ တန္ဖိုးကို သိတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျမင္ေတြ႕သြားခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား ကံထူးလို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ရတနာကို ခိုးယူသြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ပညာသည္ တစ္ေယာက္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဂမၻီရၾကက္ေျခကို ခိုးယူသြားႏိုင္တယ္။ တန္ဖိုးမသိတဲ့ ေက်းေတာသားအခ်င္းခ်င္း ခိုးယူမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ တန္ဖိုးေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဓားကုန္သည္ဟာ ခင္ဗ်ားဆီက အေျခာင္ႏႈိက္သြား ႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေပၚက ဂမၻီရၾကက္ေျခဟာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မယ္။ ဂမၻီရၾကက္ေျခရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဆံုး႐ႈံးသြားရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မူလပိုင္ဆိုင္မႈကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႀကိမ္မွားရံုနဲ႔တင္ ထာ၀ရ ဆံုးရႈံးသြားရေတာ့မွာပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးမွန္း မသိတဲ့ ရတနာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့ ေက်းေတာသားဟာ အဲဒီအတြက္ ေႏွေမ်ာတသမိမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ တန္ဖိုးကို သိသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းေနာင္တကို ခံစားရလိမ့္မယ္။
ထိုသူက စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။ သူ၏ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပံဳးေနသည္ဟု သူ ထင္မိသည္။ သူက လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္သည္။ သူ၏ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု၏ အေၾကာင္းကို သူ႔ထက္ပို သိရွိေနေသာ ထိုသူ႔ကို သူ အံ့ၾသရပါမည္လား။ ေက်းေတာသားတစ္ဦး၏ ေတြေ၀မႈမ်ဳိးျဖင့္ သူက ထိုသူအား ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုသူ၏ ေနာက္ေက်ာသည္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုး မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္အထိ သူက တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုသူ ေျပာသြားသည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ပညာသည္။ ပညာသည္ဆိုတာ ဘယ္လို လူမ်ဳိးလဲ သူမသိ။ တန္ဖိုးမသိတဲ့ ေက်းေတာသားအခ်င္းခ်င္း။ သစၥာတရားရွာေဖြမႈ။ ၿပီးေတာ့ အဖိုးထိုက္ေသာဓား။ ဒါေတြအားလံုးကို ထိုသူက မည္သည့္နည္းျဖင့္ သိေနပါသလဲ။ ထိုသူ၏ ပိုင္ႏိုင္ေသာ ေအာင္ပြဲရအျပံဳး။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႔ထံသို႔ အေတြးတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္း၀င္ေရာက္လာသည္။ သူ နားမလည္သည့္ ပညာသည္ဆိုသည္မွာ ဂမၻီရၾကက္ေျခ၏ တန္ဖိုးအား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားသည့္ ထိုသူ ကိုယ္တိုင္မ်ားလား။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
သူ၏ လက္ဖ၀ါးအား ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ မၾကာေသးခင္ကမွ ရွိေနခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းသည့္ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ ေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနမင္းႀကီး၏ အပူဓာတ္ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူ စတင္ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ မည္သည့္အခါကမွ် မခံစားခဲ့ဖူးသည့္ ေနေရာင္ျခည္၏ အပူဓာတ္စစ္စစ္။ သူက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္သည္။ သူ၏ ဘ၀အတြင္းမွ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည့္ ဗဟိဒၶေလာကႀကီးသည္ အာရံုမ်ားမွတစ္ဆင့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ ပူေႏြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သူ၏ ရႊင္ျမဴးေသာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားသာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာဆီသို႔ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့သည္။ ဤေနမင္းႀကီး၏ ေရာင္စဥ္ေအာက္ရွိ အျခားတစ္ေနရာမွ၊ အျခားလူတစ္ေယာက္သည္မူ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယခင္ကကဲ့သို႔ ေနေရာင္ျခည္၏ ပူေႏြးမႈအား မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေနမင္းႀကီးအား ထြန္းညွိထားခဲ့သည့္ လက္သည္အား အခ်ည္းအႏွီး အေျဖရွာရင္း ခရီးဆက္ေနလိမ့္မည္လားဟု မိမိမေျဖႏိုင္သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုအား ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူ မေတြးမိေတာ့ေပ။ သူ၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ားသည္ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္းလက္ကာ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာေနၿပီး သူ၏ လြတ္လပ္သြားေသာ လက္ဖ၀ါးျပင္သည္ တစ္စံုတစ္ခုအား ဆုပ္ကိုင္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္လွ်က္…။
◄ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) ►
ဇူလိုင္ (၂၂) ၂၀၁၀
Theme: Philosophical shipwrecked, Catharsis & Survival
Label: Short Story
လိုခ်င္သူတစ္ေယာက္၊ တန္ဖိုးသိသူတစ္ေယာက္ အတြက္ မက္ေမာစရာျဖစ္ေပမဲ႕
ReplyDeleteမလုိခ်င္သူအတြက္ေတာ႕ အမိႈက္သက္သက္မွ်သာ.. ..