ပံုစံခြက္တြင္း ေအးခဲေနေသာ ေရခဲတံုးမ်ား

ဘ၀အာမခံခ်က္ကို ၀ယ္ယူရာမွာ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္မႈေတြအကုန္ ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ ငါက်ေတာ့ မရေသးတဲ့လြတ္လပ္မႈကို လိုက္ဖမ္းခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ေတြ အကုန္လံုး ခ်နင္းပစ္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ပဲ။

ေနမ်ဳိးေအာင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ အရင္က သိခဲ့တဲ့ ေနမ်ဳိးေအာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အထင္ရွားဆံုး ျမင္သာတာ ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အရပ္ေျခာက္လက္မေလာက္ ပိုျမင့္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းတာစရာ ယူနစ္တစ္ခု ရွာမေတြ႕တဲ့ ဘ၀င္ဆိုတဲ့အရာမွာလည္း ေခါင္းတစ္လံုးေလာက္ ပိုျမင့္ေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ လူပံုစံကေတာ့ အရင္လို ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း၊ ညိဳေမာင္းေမာင္း ပါပဲ။ စိတ္ေနစိတ္ထားကေတာ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေအးခဲကပ္သိပ္ေနတဲ့ ေရခဲတံုးတစ္တံုးလိုပဲ၊ အေတာ္ လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ အစားမ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ယူဆလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အရပ္တင္မက ဘ၀ပါ ေခါင္းတစ္လံုးပိုျမင့္ေနၿပီလို႔ သူက ရိုးသားစြာ ယံုၾကည္ေနပံုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဒီကိစၥကို အက်ယ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟန္ေဆာင္တာမဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးသားသား ယံုၾကည္ေနသူကို ဘာလို႔မ်ား ေစာဒကတက္ေနဦးမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေရခဲတံုးေတြကို ၀ီစကီနဲ႔ ေရာၿပီး အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ စိတ္၀င္စားတတ္တာကိုး။ ပံုစံခြက္ထဲက ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ ခေလာက္ခ်လို႔မရတဲ့ ေပကပ္ကပ္ ေရခဲတံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္တတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီတိုင္းလႊတ္ထားလိုက္ရံုေပါ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး အိမ္ကို ေရာက္ခ်လာတယ္။ မေတြ႕ခဲ့တာ ကိုးတန္းေလာက္ထဲကဆိုေတာ့ အေတာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့လည္း အရင္လို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပါပဲလို႔ ေျပာတာနဲ႔တင္ေတာင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္တုန္းက ဒီေလာက္ထိ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးရဲ႕လားေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရဘူး။ ေန႔တိုင္းလာေနက် လူတစ္ေယာက္လို အိမ္ထဲကို အတားအဆီးမရွိ၊ မားမားႀကီး ၀င္လာတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့လူဆိုေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတာလည္း တစ္ေၾကာင္း ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္။ မင္းဘာလုပ္ေနလဲလို႔ အျပန္အလွန္ ေမးျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးသာသာ အရြယ္ပဲ။ အခုကေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီကိုး။ လူလိုသူလိုပဲ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကရေတာ့တယ္။ ငါ DSMA နဲ႔ ကဒက္ (Cadet) ျဖစ္ေနၿပီ။ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသမိဘူး။ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ထဲက အတန္းထဲမွာ စာေတာ္တဲ့စာရင္းထဲ အျမဲပါခဲ့တဲ့ ေကာင္မ်ဳိး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ အံအားသင့္တဲ့ဟန္ပန္တစ္ခု အလိုလိုေပၚသြားၿပီး ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းလို႔ ေျပာထြက္သြားတယ္။ ကဒက္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္ထဲ ဘန္းစကားအျဖစ္သံုးေနတဲ့ “အခ်ဥ္” (လူရည္မလည္သူ) ဆိုတဲ့အနက္ပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ႀကိတ္ျပံဳးမိေသးတယ္။ သူ႔လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လႈပ္ရမ္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိတယ္။ ငါကေတာ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ကြန္ျပဴတာေလး အနည္းအက်ဥ္း ႏွိပ္တယ္။ စိတ္ပါရင္ စာေရးစာဖတ္လုပ္တယ္။ ၀ီစကီကို ဆင္ျခင္တံုတရား အေျခခံနဲ႔ ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာမွာ မဲ့ျပံဳးတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတာ ဖ်ပ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။

§ § § § §

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ဦးပိုင္းေလာက္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ တြဲျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဒီေကာင့္ အိမ္က ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္က ဘ၀နာၿပီး ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လုိဟာမ်ဳိးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ယေန႔ထိ အေသအခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ပညာေရးဟာ ထြက္ေပါက္ပဲ။ စာဆိုတာ မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံနဲ႔ ကေလးဘ၀ကို သံုးစြဲပစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။ ခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)တို႔ ေဖျမင့္တို႔ကို ဘုရားတစ္ဆူ ဂူတစ္လံုးသြင္ သေဘာထားတယ္။ ျခံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႔၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား၊ ဒါမ်ဳိးစာအုပ္ေတြ ဒီေကာင့္ဆီမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ အခုေနမွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြေၾကာင့္လား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးလည္း ျဖစ္လုၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာေတြကိုပဲ အရူးအမူး စြဲလန္းေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္။ ေရႊဥေဒါင္း၊ ဒဂုန္ေရြမွ်ားေတြ အားလံုးနီးပါးဖတ္ၿပီးလို႔ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ကိုလည္း အျပတ္ျဖတ္ထားသင့္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ား စာရင္းမွာ သြင္းၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္နဲ႔ နာဇီပါတီ၀င္ေတြၾကားထဲမွာ က်င္လည္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ စာေရးဆရာ အမည္ေတြကို အကၡရာစဥ္အတိုင္း စီစဥ္ထားတဲ့ အထဲက A က စဖတ္လိုက္တာ L အထိ ေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့ ႏ်ဴဇီယာ (Nausea) ဘာသာျပန္ထဲက စာဂ်ပိုး (Autodidact) ကို အသည္းအသန္ သေဘာက်ေနမိလို႔ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ဒီေကာင့္အျမင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံုးစားမရဘူး။ အက်ဳိးမရွိတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနတဲ့ေကာင္လို႔ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။

သူေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က  လပတ္စာေမးပြဲေတြမွာ ဘာသာစံုေအာင္တာ အေတာ္ရွားတယ္။ အေဖက က်ဴရွင္ဆရာဆိုတဲ့ အရွိန္နဲ႔ပဲလား ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ အတိအက်မသိဘူး။ လစဥ္ေၾကးေပးၿပီး ေက်ာင္းမွာ စေနေန႔တစ္ရက္ တက္ရတဲ့ မတက္မေနရ အခ်ိန္ပိုကို ကၽြန္ေတာ္မတက္ျဖစ္ဘူး။ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာလည္း က်ဴရွင္မတက္ဘူး။ အေဖနဲ႔ သင္တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္တာက လြဲလို႔ ေက်ာင္းစာကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားနီးပါး လြတ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ အတန္းပညာေရးကို အေတာ္ဦးစားေပးတယ္။ က်ဴရွင္ေတြ အခ်ိန္ပိုေတြ မလြတ္တမ္းတက္ၿပီး အတန္းထဲမွာလည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တြဲေနတာ အဆီအေငၚေတာ့ သိပ္မတည့္ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ဆရာမက မာလကာသီးကို အဂၤလိပ္ဘယ္လိုေခၚသလဲဆိုတာ ဘယ္သူသိသလဲလို႔ ေမးတာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေက်ာင္းသင္ရိုးထဲ မပါတဲ့ အသီးဆိုေတာ့ တစ္တန္းလံုး ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာမေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူတတ္ႀကီးလုပ္ ထမေျဖသင့္ဘူးလို႔ ေတြးမိလိုက္ေပမဲ့ Guava လို႔ ခပ္တိုးတိုး ႏႈတ္က ထြက္သြားတာကို ဆရာမက ၾကားသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံၾသသလို ေမးေတာ့ အိမ္မွာ Top, English For All, Light စတဲ့ လစဥ္ထုတ္ေတြ အျမဲ၀ယ္ဖတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ Top အေဟာင္းေတြ တစ္ေန႔တစ္အုပ္ ေက်ာင္းကိုယူလာၿပီး သူ႔ကို ငွားျဖစ္တယ္။ သူက အဲဒီထဲက စကားလံုးအသစ္ေတြကို အတူတူ က်က္ၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို စည္းရံုးေသးေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စာက်က္ႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရည္မ်ဳိးမွ မရွိတဲ့ေကာင္ပဲ။ ငါ စာမက်က္ခ်င္ဘူး၊ ဖတ္ၿပီးရင္ မွတ္မိေနသေလာက္နဲ႔ ေတာ္ပါၿပီလို႔ပဲ ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေကာင္လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေႏွာင္းပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဒီေကာင္ သိပ္မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခန္းခ်င္းကေတာ့ တူေနတုန္းပဲ။ မတြဲျဖစ္ဘူးဆိုတာက ရန္ျဖစ္ထားလို႔ တမင္ ခြာတာ ေရွာင္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေျခခံခ်င္းမတူတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းၾကား တြန္းကန္ေနတဲ့ မျမင္ရတဲ့ အားတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ကြဲသြားတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ စာေတာ္ေနတုန္းပဲ။ အတန္းထဲက လူေကာင္ထြားထြား ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက ဒီေကာင့္ကို စာေတာ္သူ၊ အတိုင္အေတာထူသူ၊ ဆရာမကို ကပ္ဖားရပ္ဖားလုပ္သူဆိုၿပီး သိပ္အျမင္ကပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔ ကာရန္မညီတာက လြဲလို႔ အျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အျမင္ကပ္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔လည္း တစ္ဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အလယ္တန္းေအာင္လို႔ အထက္တန္းေက်ာင္း ေျပာင္းတဲ့အထိ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ C ခန္းမွာ တစ္ခန္းထဲ အတူတူျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဒီေကာင္က ေရွ႕ဆံုးတန္းက စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအသိုင္းအ၀ိုင္း ၾကားထဲမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အတန္းထဲ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္တတ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးတန္းက ခပ္ဆိုးဆိုးေက်ာင္းသားႀကီးေတြရဲ႕ ေရွ႕တစ္ခံုမွာ။ အရပ္ပုေနလို႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပမဲ့ မၾကာခဏ စာေမးခံရမွာကို ေရွာင္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြရွိတဲ့ ေရွ႕တန္းက်က်ေနရာကို ေျပာင္းမထိုင္ျဖစ္ဘူး။ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို မျမင္ရတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က ျပႆနာတစ္ရပ္မွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္လို ေက်ာင္းစာထဲ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ေကာင္နဲ႔ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာ၊ အေျပာအဆိုေတြ ထင္ထင္ရွားရွားျပလာခဲ့တယ္။ အနာဂတ္မရွိဘူးတို႔၊ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး ခ်ဳိ႕တဲ့တယ္တို႔ စတဲ့ သူဖတ္ေနက် စာအုပ္ေတြထဲက အာေဘာ္ေတြ ၾကားရတတ္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။

§ § § § §

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္က ဒါေတြကို ျပန္သတိရေနမိေပမဲ့ ဒီေကာင္ကေတာ့ အတိတ္ကို ဗလံုးဗေထြး ေရာခ်ပစ္လိုက္ပံုေပၚတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အနီးကပ္ ေနခဲ့တာမ်ဳိးေလာက္ပဲ ဒီေကာင့္ဦးေႏွာက္က ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္ ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မလိုအပ္ဘူးလို႔ သူ ယူဆတဲ့ အစိတ္အပိုင္းအခ်ဳိ႕ကို တမင္ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ထားတာမ်ဳိး ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ရွိခဲ့တဲ့ ေအးစက္မႈအခ်ဳိ႕ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီး ငယ္ငယ္ထဲက ကြဲသြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေတြ ခုမွျပန္ေတြ႕ၾကသလိုပဲ အလြမ္းသယ္တဲ့စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေသးစိတ္ ဇာတ္ကြက္ေတြကို စံုေစ့ေအာင္ အမွတ္ရၾကည့္ရံုမွ်ပဲ။ ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ တမ်ဳိးတမည္ စိတ္ထဲလံုး၀မရွိပါဘူး။ သူနဲ႔ခုမွ စသိတဲ့ အတူပါလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းကို သူ႔ ဗိုလ္သင္တန္းအေတြ႕အၾကံဳေတြ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာလိုက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး စျမံဳ႕ျပန္လိုက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲဒိုင္ခံ အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနတယ္။ သူဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈဆိုႏိုင္မလား မေျပာတတ္တဲ့အရာတစ္ခု သူ႔ဆီမွာ အထင္းသား ျမင္ေနရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိလိုက္ေသးတယ္။ “ဘိသကဲ့သို႔က်င့္စဥ္” က်င့္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ငယ္ႏုတုန္းအရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးေလလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စသလို ေနာက္သလိုနဲ႔ အရက္သမားလို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းေခၚတယ္။ သူေခၚတာ မမွားေပမဲ့ စကားလံုးမွာပါတဲ့ အဆိုးဂုဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ဘူး။ ဒီစကားလံုးကို ႏႈတ္ကထြက္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စကားလံုးေနာက္ကြယ္က အဆိုးဂုဏ္ကို အျပည့္အ၀ပါေအာင္သံုးၿပီး အားပါးတရ ေျပာခ်လိုက္တတ္တာမ်ဳိးပဲ။ အရက္ေသာက္သံုးသူဆိုတဲ့ သာမန္အနက္မထင္ဘဲ မူးရစ္ရမ္းကားၿပီး ပုဆိုးကြင္းသိုင္းထားတဲ့ လမ္းေဘးကလူတစ္ေယာက္လို ပံုရိပ္ေဆာင္ေနတယ္။ သူ႔စကားေနာက္ကြယ္က စိတ္တြင္းေစ့ေဆာ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ေပမဲ့ ျပန္လည္ ေခ်ပစရာ စကားတစ္ခြန္းခြန္းလည္း ရွာမေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ၀ီစကီရဲ႕အရသာကို မသိၾကရွာတဲ့ အနာဂတ္ ေရခဲတံုးေလးေတြကိုပဲ ႀကိတ္သနားေနမိေတာ့တယ္။ မဂၤလာဒံု ပံုစံခြက္ထဲမွာ ဘယ္လိုလာ ၀ီစကီေသာက္ရပါ့မလဲ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တစ္ပတ္တစ္ခါ ခြင့္ရတဲ့ ရက္တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားေတာ့ သံုးေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စပ္မိစပ္ရာေလးေတြ ေျပာမိၾကရင္းက မင္း General Knowledge ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲလို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီးက်ဴးသလိုေျပာတယ္။ မင္းက ေနာက္တစ္ႏွစ္ဆို ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လားလို႔ သူ႔မွတ္ခ်က္ကို ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုန္႔ျပန္လိုက္မိတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ေတြသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေအး ဆရာ၀န္ေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမ့ဲ တပ္မေတာ္သား ဆရာ၀န္ပဲ။ အကယ္၍မ်ား လူထြက္ခဲ့ရင္ ဆမလံုး၀ မရႏိုင္ဘူး။ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုးသင္လာၿပီး ေဆးကုစားလို႔လည္း မရဘူး။ ဘာမွကို လုပ္လို႔မရပါဘူးလို႔ သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာေနတယ္။ ေဟ မင္းက လူထြက္ဖို႔ လုိလို႔လား၊ အဲလိုျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ မင္းထင္လို႔လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ငါက သေဘာေျပာတာပါလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ မင္းလို စာဖတ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ ေဆးပညာေ၀ါဟာရေတြ က်က္ေနရတာ ငါေတာ္ေတာ္ ၿငီးေငြ႕ေနၿပီလို႔ သူက ၀န္ခံတယ္။ ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ဒီထဲမွာ အၿပီးအပိုင္ ေပးဆပ္လိုက္ရၿပီလို႔ သူက ညည္းသလို ေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ ဒီထဲမွာဆိုတာ ေဆးပညာကိုဆိုလိုတာလား၊ ပံုစံခြက္ကို ဆိုလိုတာလား ကြဲကြဲျပားျပား မသိရဘူး။ ဒီေတာ့လည္း မင္းမွာက ေသခ်ာခိုင္မာတဲ့ အနာဂတ္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္ခါနီးၿပီပဲ မဟုတ္လား။ အေ၀းႀကီးေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီးလို႔ ေတာ္ၾကာေနဆို ေရာက္ေတာ့မွာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့ စကားမ်ဳိးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါက သူေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ စကားမ်ဳိးပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ တလက္လက္အေရာင္ ေတာက္ပေနတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ စကားေျပာလို႔ဆိုလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ သူကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေနလိုက္မိတယ္။ သူကသာ ေျပာလို႔ေကာင္းေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတာ္မြန္းၾကပ္တယ္။ စကားအသြားအလာၾကည့္ၿပီး ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့ စကားမ်ဳိးေတြကိုပဲ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ေယာင္ လုပ္ေျပာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာက္ႏိုင္တယ္။ ျပန္ခါနီးက်ေတာ့ မင္းလည္း သိပ္မေသာက္နဲ႔ကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးသလိုလို၊ ဆံုးမသလိုလို ေျပာတယ္။ ငါလည္း မၾကာခင္ ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရေတာ့မယ္။ ငါအသည္းကၽြမ္းေတာ့ မင္းကုေပးေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေပမဲ့ သူက မရယ္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေခါင္းတယမ္းယမ္းလုပ္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ၾကားေအာင္ ခ်ျပလိုက္တယ္။ ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းကိုေတာ့ သူမၾကားဘဲ ေဘးနားက ကိုမင္းပဲ ၾကားေကာင္းၾကားလိုက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ မဂၤလာဒံုပံုစံခြက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အဆင္တူေရခဲတံုးေလးေတြမွာ ေအးခဲမႈအျပင္ အျခားတူေနညီတဲ့ အရည္အေသြးတစ္ခု ကပ္ပါလာတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလာတယ္။ အဲဒါက မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အလြန္ပိုင္ႏိုင္ေသခ်ာတဲ့ အားတစ္မ်ဳိး သူတို႔အမ်ားစုမွာ ကိန္းေအာင္းေနတာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ဘူး၊ (ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ်) ေရခဲတံုး အမ်ားစုမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတတ္တာမ်ဳိး။ စနစ္တက် ပံုေဖာ္စိုက္ပ်ဳိးခံထားရတဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ေလးေတြလိုပဲ သူတို႔မွာ စန္းေတြ ဖလူးဖလူး ပြင့္လန္းလာၾကတယ္။ ဒီေကာင့္လို ဥပဓိႏံုခ်ာတဲ့ ေရခဲတံုးေတာင္မွ ရပ္ကြက္ထဲက အလွဆံုးေလးေတြကိုပဲ ေရြးၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္ ခ်ိန္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ရွည္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ညီမက ဒီေကာင့္ကို ႏွံေကာင္လို႔ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိတုန္း အိမ္လာသြားရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းႏွံေကာင္ လာသြားတယ္လို႔ အေမက သတင္းေပးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏွံေကာင္က အလွဆံုး ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေပၚကိုမွ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား သိမ္းပိုက္ခ်င္ေနတာကို အေမ သိရင္ ဘာမ်ားေျပာမလဲမသိဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀က မိန္းကေလးဆို ေစ့ေစ့ေတာင္ မၾကည့္ရဲခဲ့တဲ့ေကာင္က ခုဆို မိန္းမျမင္တာနဲ႔ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ပဲ။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ရဲတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ သာလြန္သြားတယ္။ ဟိရီၾသတၱပၸ သိပ္မကပ္လွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီေကာင္နဲ႔ အျပင္အတူထြက္ရတာ မိန္းမကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မ်က္ႏွာပူစရာေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳရတယ္။ ထူးျခားခ်က္က ေကာင္မေလးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီေကာင့္ မ်က္ႏွာရူးကို ပစ္ပစ္ခါခါ မလုပ္ၾကတာပဲ။ ဒီအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း အံ့ၾသမိတယ္။ သူ တကယ္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသူေလးရယ္ ေဆးေက်ာင္းသူေလးရယ္၊ အလွအပေလးႏွစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပတယ္။ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္ကို တစ္ေခါက္၊ ေဆး (၂) ကို ႏွစ္ေခါက္ ဒီေကာင့္ ပေယာဂနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကိုမင္းရယ္ ပါသြားဖူးတယ္။ ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေတြကိုလည္း တည္တည္တံ့တံ့ သြားလည္ႏိုင္တဲ့အထိ ခရီးေရာက္တယ္လို႔ ကိုမင္းေျပာျပလို႔ သိရေသးတယ္။ ေကာင္မေလးေတြအိမ္ သြားလည္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မပါဘဲ ကိုမင္းသာပါသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုမင္းနဲ႔  ဒီေကာင္နဲ႔ ပိုရင္းႏွီးသြားတာ ကိုမင္းဆီလာလို႔မွ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ မ၀င္ေတာ့တဲ့အထိပဲ။ တစ္ခါတေလ ဒီေကာင္နဲ႔ ကိုမင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ လမ္းမွာေတြ႕မိရင္ ဒီေကာင္က အျပစ္မကင္းသလို၊ အားနာသလို ဟန္မ်ဳိးနဲ႔ မင္းဆီလာမလို႔ပဲ၊ မင္းရွိမယ္မထင္တာနဲ႔လို႔ ေလေျပထိုးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူစိုးရိမ္ေနတဲ့ ဟာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးထဲ မရွိပါဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ရယ္ ကိုမင္းရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သံုးပြင့္ဆိုင္ အရက္ေသာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ငါမင္းတို႔ကို ျပဳစုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေသာက္စားလို႔ၿပီးေတာ့ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းသူေလး အိမ္ေရွ႕ကို သံုးေယာက္သား ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဂစ္တာမပါဘဲ သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆိုၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ေသာက္ေလ့မရွိတဲ့ အေကာင္ေတြနဲ႔ အတူတြဲၿပီး သိပ္မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ဒီလိုေကာင္ေတြက အထူအပါး နားမလည္တတ္ဘူး။ ေျပးရမယ့္ခြင္လား၊ က်ဳံးရမယ့္ခြင္လား မခြဲျခားတတ္ေတာ့ အတူပါလာတဲ့ကိုယ္ကလည္း မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မထားခဲ့ရက္တဲ့အက်င့္န႔ဲ အတူတြဲၿပီး အတီးခံရတာမ်ဳိး အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိဖူးတယ္။ ကိုမင္းနဲ႔ ဒီေကာင္ကေတာ့ လြတ္ၿပီး အသံကုန္ဟစ္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မူးတဲ့အရသာေလးေတာင္ မခံစားႏိုင္ပဲ က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကို တားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေကာင့္ဆီက အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္လာတယ္။ ငါ အရင္တုန္းက ေနမ်ဳိးေအာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးလို႔ ဒီေကာင္က မူးမူးနဲ႔ ေဒါသတႀကီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေကာင့္ကို ပံုစံက ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေပမဲ့ ဗလေနမ်ဳိးေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ျပန္သတိျပဳမိသြားတယ္။ ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုမင္းနဲ႔ ဘယ္လိုစကားစပ္ၿပီး အလြမ္းနာက်သြားသလဲမသိဘူး ဒီေကာင္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အရက္ေသာက္ေလ့မရွိတဲ့ ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတတ္တာမ်ဳိးမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူငိုခ်င္းခ်တဲ့ စကားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ငါ့လြတ္လပ္မႈကို တစ္သက္လံုး ျပန္မရေတာ့ဘူး။ ဘ၀အာမခံခ်က္ကို ငါ့လြတ္လပ္မႈကိုေပးၿပီး ၀ယ္ယူခဲ့ရတယ္။ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ့ကိုယ္ကို ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ မပိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရင္း နာနာက်ည္းက်ည္း ငိုေနတယ္။ အဲဒီညက သူ႔ရင္ဖြင့္သံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္တစား ေနေထာင္ေနခဲ့တယ္။ စစ္သားျဖစ္ရတဲ့ စိတ္တြင္း အၾကပ္အတည္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ သူ႔ ခံစားခ်က္အခ်ဳိ႕ကို နားေထာင္လုိက္ရေတာ့ အရင္ကထက္ပို က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ နားလည္လာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိလိုက္တယ္။ ငါက်ေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို လိုက္ဖမ္းရင္းနဲ႔ ဘ၀အာမခံခ်က္ကို ခ်နင္းထားရတဲ့ေကာင္။ ခုထိလည္း ငါရွာေဖြေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈဟာ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘူး။ ဆုပ္ကိုင္ထားစရာ ဘ၀အာမခံခ်က္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ဒါကိုက်ေတာ့ မင္းဘယ္လိုေျပာမလဲလို႔ သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနအထားကေန ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ မေရရာမႈကို စိတ္နာေနသေယာင္ ျပန္ေျပာၿပီး ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရတယ္။ တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ ထိုက္တန္တဲ့တစ္ခုကို ျပန္ေပးဆပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ၀ါက်မ်ဳိးက ဒီေကာင္ဖတ္ေနက် စာအုပ္ေတြမွာ ပါတတ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုကို ဖြင့္ထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလို သေဘာတရားေရးရာေတြ သြားေျပာေနလို႔ အပိုပဲမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီညက ဒီေကာင္နဲ႔အတူ ေရာေယာင္ၿပီး ၀မ္းပန္းတနည္း ခံစားမိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဒီေကာင္ ျပန္လည္ႏိုးထလာဦးမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ အျပန္လမ္းက်ေတာ့ တျခားေရခဲတံုးေတြမွာေရာ ဒီလိုစိတ္အခံမ်ဳိး အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနၾကသလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလာခဲ့မိတယ္။

§ § § § §

မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးတကၠသုိလ္၀န္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပဲဟင္းနဲ႔ ထမင္းကို အားရပါးရစားၾကတယ္။ အသားဟင္းလည္း ပါတယ္။ မင္းတို႔ကို ေကၽြးခ်င္လြန္းလို႔ ေခၚလိုက္တာ၊ အျပင္လူ စားရခဲတယ္လို႔ ဒီေကာင္ကေျပာတယ္။ ဂိတ္ေပါက္၀မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ သင္းနဲ႔ေတြ႕ရဖို႔ အေညာင္းခံေစာင့္ေနခဲ့ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကိုမင္းေရာ ေမ့သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေနတဲ့အေဆာင္ကို ေခၚသြားတယ္။ ေရခဲတံုးေလးေတြကိုေတာ့ ေနရာအႏွံအျပား လမ္းသလားေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ဒီေကာင့္ကို ေသာက္ေရရွိေသးရဲ႕လားလို႔ လာေမးေတာ့ ခပ္တည္တည္ႀကီး ေဟာက္လႊတ္လိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ လူမႈေရးဓာတ္ခံနည္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အားနာသလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးေတြက Second Year ေလးေတြ။ ဂ်ဴနီယာေလးေတြေပါ့။ ငါတို႔ကေတာ့ မ်က္ႏွာသာကို မေပးဘူး။ ငါတို႔တုန္းကလည္း စီနီယာေတြ Lesson ေပးသမွ် ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံခဲ့ရတယ္။ အဆင့္ဆင့္ေပါ့ကြာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရွင္းျပေနတယ္။ ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က စီနီယာအက်ဆံုးျဖစ္ေနၿပီ။ ေတြ႔တဲ့ေကာင္ကို ေခၚၿပီး ဒိုက္ထိုး၊ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းလို႔ရတယ္လို႔ သူက အတည္ေပါက္ေျပာတယ္။ မေတာ္ ခုေန ကိုယ့္ပါးကို ထရိုက္ရင္ေတာင္ ၿငိမ္ခံေနရမယ့္အေပါက္လို႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တည္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိရမစ္ပံုစံတစ္ခု အေတြးထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ အမိန္႔အာဏာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ စနစ္တက် ရိုက္သြင္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၾတိဂံပံုပိရမစ္။ သေဘာတရားေရးရာကို နားလည္ေပမဲ့ မႏွစ္မ်ဳိ႕တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေတာ့ သီးျခားအရာတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ဦးေႏွာက္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေရး ျဖစ္စဥ္ကို တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာဖို႔ ေတးထားလိုက္မိတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဒီေကာင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ အလိုက္သင့္ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘ၀အာမခံခ်က္ေတြကို ခ်နင္းၿပီး လြတ္လပ္မႈကို  လိုက္ဖမ္းရင္း ေရစီးၾကမ္းထဲမွာ ေမ်ာပါေနခဲ့တာနဲ႔ ဒီေကာင္နဲ႔ အေတြ႕က်ဲသြားတယ္။ ႏွံေကာင္ မလာတာၾကာၿပီလို႔ အေမကေတာင္ ေျပာတယ္။ ကိုမင္းကေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔ ပံုမွန္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အသိေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကိစၥမရွိဘူး။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာမ်ဳိးကို မုန္းလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီေကာင္နဲ႔ မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အထက္စီးဆန္ၿပီး တင္စီးတဲ့ စရိုက္လကၡဏာေတြ၊ ဆံုးမစကား ေခၽြတတ္တာေတြ၊ အရက္သမားေလးလို႔ မၾကာခဏ အေခၚခံရတတ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ ဆင္ျခင္တံုတရားအေျခခံနဲ႔ ၀ီစကီေသာက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေကာင္လာတာေတြ႕ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တမင္ေရွာင္ထြက္တယ္။ ဒီလို သာယာလွပတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မႏူးမနပ္စကားေတြေျပာၿပီး ဒီေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မျဖဳန္းႏိုင္ဘူး။ စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ ကိုယ့္ကို ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက ပါးဆြဲရိုက္ပိုင္ခြင့္ ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မေနခ်င္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ၀တၳဳေရးသားမႈ အတတ္ပညာသိပ္ဆန္သြားမွာ စိုးလို႔ အၿပိဳင္ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အဆိုးဂုဏ္ေတြကို အက်ယ္ဖြဲ႕ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္” ဇာတ္ေကာင္ကို တစ္ဖက္လွည့္ ဂုဏ္တင္တာမ်ဳိး မလုပ္ေတာ့ဘူး။ `ဒီေကာင္´ နဲ႔ `ကၽြန္ေတာ္´ ဟာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သနားစရာသတၱ၀ါေလးတစ္ေကာင္လို႔ ကိုယ္စီအျပန္အလွန္ သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ အေကာင္ႏွစ္ေကာင္လို႔ ေဖာ္ျပရင္ လံုေလာက္ၿပီလို႔ ထင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ ေရခဲတံုးတစ္တံုးနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္” ဟာ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းစီ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

တစ္မနက္ေတာ့ အေစာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ျခင္ေထာင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္လႈပ္ေနတာ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ညက ညဥ့္နက္ထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရးမ၀ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုရွိတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ႏႈိးတာခံလိုက္ရရင္ ရုတ္တရက္ အရမ္းေဒါသထြက္သြားတတ္တယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဂမူးရွဴးထိုး ထြက္တာမ်ဳိးဆိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းခ်ိန္ မရတတ္ဘူး။  ကိုရင္၀တ္တုန္းက ရိပ္သာက တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ ဦးဇင္းေတြ ကိုယ့္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ အသာကန္ႏႈိးတာကိုေတာင္ ေဒါသထြက္ခ်င္ေသးတာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္လႈပ္ၿပီး ႏႈိးတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ေဟ့ေကာင္ ငပ်င္း ထ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲလို႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႏွံေကာင္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျခံ၀န္းက တံခါးမရွိဘူး။ ဓာတ္သိဆိုရင္ အိမ္ေနာက္ေဖးအထိ ဒိုးယိုေပါက္ အလြယ္တကူ ၀င္ထြက္ႏိုင္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ Privacy ဆိုတာကို နားမလည္ၾကဘူး။ သူတို႔အိမ္သြားၿပီး ငါ ဒီလိုလႈပ္ႏႈိးခြင့္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ျခံစည္းရိုးလံုေအာင္ မကာႏိုင္လို႔ ခံရတဲ့ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အႏိုင္က်င့္ျခင္း တစ္မ်ဳိးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။ ေစာေစာစီးစီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လာေစာ္ကားေနတယ္လို႔ ေတြးမိေတာ့ ေထာင္းခနဲ ထၿပီးသားေဒါသက အေတာ္ေလး အရွိန္ေကာင္းသြားတယ္။ ျခင္ေထာင္အျပင္ကေန မ်က္ႏွာႀကီးထိုးလို႔ ေဖာင္းေနတဲ့ ျခင္ေထာင္ဆီကိုမွန္းၿပီး လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ထိုးခ်လိုက္တယ္။ ဂုတ္ဆိုတဲ့ အသံခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္လာၿပီး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကိုမထြက္ဘဲ ေပၿပီး ေခါင္းၿမီးျခံဳ ဆက္အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့့ဘူး။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္ ထလာလိုက္တယ္။ ႏွံေကာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခဏထိုင္ေနေသးတယ္။ နင္ထြက္မလာတာနဲ႔ ျပန္သြားတယ္လို႔ အေမကေျပာတယ္။ သား ဒီေကာင့္ကို ထိုးလိုက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကိုေျပာျပလိုက္တယ္။ ငါသိသားပဲ။ ငါလည္း ထြက္ဧည့္မခံေတာ့့ဘဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ နင့္အေၾကာင္းသိလို႔ ႏွံေကာင္စ၀င္လာထဲက ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေကာင္ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။

§ § § § §

တစ္ေန႔ကေတာ့ Gtalk မွာ နာမည္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ကို Add ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သိသိမသိသိ ကၽြန္ေတာ့္ကို Add တဲ့လူေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ Ignore မလုပ္ဖူးဘူး။ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တာခ်ည္းပဲ။ စစခ်င္းပဲ ေဟ့ေကာင္ ေစာက္ရူးဆိုတဲ့ စာတန္းတစ္ခု တက္လာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဘယ္သူလဲဆိုတာ ၾကည့္ရတယ္။ နာမည္တုဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္သူလဲလို႔ ျပန္ေမးရတယ္။ ငါ ေနမ်ဳိးေအာင္ကြဆိုတဲ့ စာတန္းတစ္ခု ထပ္တက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အတိတ္ကို ဗလံုးဗေထြး ေရာမခ်တတ္ေပမဲ့ တစ္စိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကေတာက္ကဆျဖစ္ခဲ့တာ အားလံုးကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ေနမ်ဳိးေအာင္ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ ဦးေႏွာက္က ေယဘုယ်အေျဖတစ္ခု ေပးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေအး၊ သားႀကီး မင္းအင္တာနက္သံုးေနသလား။ ၀မ္းသာတယ္ကြာလို႔ ခုေတာ့ မင္းက ဆရာ၀န္ေပါ့လို႔ ရိုက္ၿပီးရံုရွိေသးတယ္၊ မင္း အဲဒီမွာ ကုလားကၽြန္သြားခံေနတာ ဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲကြဆိုတဲ့ စာတန္းေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေမာဆို႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဒလီမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ပိုက္ဆံရတဲ့အလုပ္လည္း ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပါဘူး။ ေဒါသကိုထိန္းၿပီး ရွင္းျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကည့္ေသးတယ္။ မင္းညီမအတြက္ မပူနဲ႔ ငါ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ထားလိုက္မယ္ဆိုတာေတြ ဆက္တိုက္တက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီေကာင့္ကို ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ဘူး။ Block ကိုႏွိပ္လိုက္တဲ့ Click က ေတာ္ေတာ္အားျပင္းသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က ညီမကို အထိမခံႏိုင္တဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး လံုး၀ မရွိဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြအေနနဲ႔ အေတာ္ေလးရင့္သီးတယ္ ထင္ရမယ့္ အေျပာအဆိုေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္တာႀကိဳက္တာကေတာ့ မင္းတို႔အခြင့္အေရးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့ညီမကေတာ့ မင္းတို႔ကို ျပန္ႀကိဳက္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးပဲ  ကၽြန္ေတာ္ အျမဲျပန္ေျပာေလ့ရွိခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုကလည္း အျမဲလို ကၽြန္ေတာ့္ ညီမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စတတ္ေနာက္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါမွ စိတ္ဆိုးဖူးတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ညီမခ်င္းလဲမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို ပါးစပ္စည္းမထားဘဲ ေျပာေနက် ေကာင္ေတြအဖို႔ ဒီကိစၥအတြက္ စိတ္ဆိုးစရာတစ္ကြက္မွ ရွိမေနဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ေနာက္တတ္တဲ့အထဲမွာ အရင္က ဒီေကာင္မပါခဲ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ဒီလိုအေျပာမ်ဳိး ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုကို ျဗဳန္းခနဲ သတိျပဳမိသြားတာက ေဒါသထြက္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။ မိသားစုကို မကာကြယ္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူး။ မိသားစုအေပၚက်ေရာက္မယ့္ အႏၱရာယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရံုသာ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့အစြမ္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသိလို႔ ဒီေကာင္က ပညာသားပါပါ နင္းၿပီးေျပာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အတူရွိေနတုန္းက တစ္ခါမွ မေနာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္က ခုမွ ျဗဳန္းခနဲ ဒါမ်ဳိး ေျပာလာတာကိုး။ ဒီလိုေကာင္မ်ဳိးကို တစ္သက္စာ ခြာျပဲဖို႔ အေၾကာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခိုင္လံုသြားၿပီ။

အေစာက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ ပံုစံခြက္ထဲက ေသြးတူေမႊးတူေရခဲတံုးေတြဟာ ၀ီစကီနဲ႔ေရာၿပီး အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေလာက္သာ အသံုးက်တာမ်ဳိးပဲ။ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာနဲ႔ အႏွစ္အသား ဘာမွ မရွိဘူး။ ေလသလပ္ခံလိုက္ရင္ အခ်ိန္တန္ အရည္ေပ်ာ္သြားမယ့္ အရာေတြမွ်ပဲ။ ဒါနဲ႔ ေရခဲတံုးတစ္တံုးကို ၾကည့္ၿပီး အျခားေရခဲတံုးေတြ အားလံုးကို ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းၾကံဳးမရမ္းပါနဲ႔လို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ဆင္ေျခကန္လာခဲ့ရင္ တူညီတဲ့ ပံုစံခြက္တစ္ခုထဲက ကြဲျပားတဲ့ အသြင္အျပင္ေတြ ထြက္လာႏိုင္တယ္လို႔မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ထားသလားလို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးျပန္ ေမးရလိမ့္မယ္။ ေရသန္႔နဲ႔ ေရညံ့ ကြဲခ်င္သာကြဲမယ္ ဒီပံုစံခြက္ထဲက ေရခဲတံုးေတြဟာ လက္ေပါက္ကပ္တာခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲ။ အရပ္သားေတြအေပၚ ေစာ္ကားခ်င္တဲ့ စိတ္အေျခခံေတြ ကိန္း၀ပ္ေနၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေခါင္းတစ္လံုးပိုျမင့္တဲ့ လူလြန္မသားေတြအျဖစ္ ရိုက္သြင္းျခင္း ခံထားၾကရၿပီးၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရခဲတံုးေလးေတြကို ေရႊေရာင္အရည္ထဲ ထည့္စိမ္ၿပီး ေပ်ာ္၀င္သြားေအာင္ ဖန္ခြက္ကို တေတာက္ေတာက္ ခေလာက္ရတာနဲ႔ ၀ီစကီေအးျမျမေလး လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ာက္ ေလွ်ာဆင္းပြတ္တိုက္သြားတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ႏွစ္သက္ေနဆဲပဲ။ ပိရမစ္ပံု အာဏာတည္ေဆာက္မႈ ယႏၱယားရဲ႕ ၀ိေသသလကၡဏာေတြကို ေလ့လာၿပီး မ်ဳိးဆက္နဲ႔ခ်ီ ႏွိပ္ကြပ္သတ္ျဖတ္ေနခဲ့တဲ့ ျဒပ္မဲ့ စိတၱဇနာမ္တစ္ခုအတြက္ ကာကြယ္ေဆးကိုလည္း စိတ္၀င္စား ရွာေဖြေနမိဆဲပဲ။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ ဆိုတာေတြကို ခ်နင္းခဲ့ရင္းနဲ႔ေပါ့။

◄ ေတဇာ  (လေရာင္လမ္း) ►