လရောင်လမ်း

ဤသို႔ ကြဲျပားေသာ လႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ၀ိေရာဓိ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆိုသည္ႏွင့္ လူတစ္ဦးမွတစ္ဦး တစ္ခ်ိန္မွတစ္ခ်ိန္ ေျပာင္းလဲမႈရွိလိမ့္မည္ ဆိုသည္မွာ အလြယ္တကူ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မိမိ၏ သဘာ၀ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနကို စတင္အရြယ္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ရရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္မူ အဦးဆံုး လႈံ႕ေဆာ္မႈ သံုးရပ္သည္ စတုတၳအခ်က္ထက္ ပိုမိုအေရးပါပါသည္။ အပူအပင္ကင္းသည့္ ကေလးဘ၀တြင္ အဆင္တန္ဆာမ်ား သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႕အႏြဲ႔ သက္သက္မွ်သာျဖစ္သည့္ စာအုပ္မ်ား ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္ေရးခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ကိုလည္း သတိမျပဳမိလုနီးနီး ရွိေနခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ ေရးသားျခင္း အလုပ္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ေစခိုင္းခံရဖူးပါသည္။ ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ မိမိႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္သည့္ အလုပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးႏွစ္တာၾကာခဲ့ၿပီး (Indian Imperial Police တပ္ဖြဲ႕၀င္အေနျဖင့္ ဗမာျပည္တြင္) ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္ အ႐ႈံး၏အေငြ႕အသက္ကို ႐ွဴ႐ႈိက္မိခဲ့ပါသည္။ ဤသည္က အာဏာပိုင္မ်ားအေပၚ ကၽြန္ေတာ္၏ ပင္ကိုယ္မုန္းတီးမႈကို တိုးပြားလာေစၿပီး၊ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ တည္ရွိေနမႈကိုလည္း ပထမဆံုးအေနျဖင့္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ သတိျပ...

ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ ဆန္တာခေလာစ္ ပံုရိပ္သည္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ စိတ္ကူးယဥ္ ယံုတမ္းပံုျပင္ အမ်ားအျပားျဖင့္ စံုစီနဖာ ေပါင္းစပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆန္တာခေလာစ္ လူသားသည္ ယေန႔ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ အသြင္အျပင္အတိုင္း အျမဲတမ္း မရွိခဲ့ေစကာမူ သူ၏ မူလဇစ္ျမစ္မွာ တကယ္တမ္းေတာ့ အေျခအျမစ္ သိပ္မရွိလွပါ။ (၃) ရာစုအတြင္းက ရွိခဲ့ေသာ ကက္သလစ္ သူေတာ္စင္တစ္ဦး၏ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း အေလ့မွ ဆင္းသက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ယန္ ပ႐ိုတက္စတင့္ဂိုဏ္း ေပၚေပါက္လာျခင္းႏွင့္ ဥေရာပ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား အေမရိကသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်လာျခင္း တို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ သာသနာတြင္း ပံုရိပ္ (Pious Figure) သည္ ယေန႔ကမၻာတြင္ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ႐ုပ္ပံုျဖစ္သည့္ အနီ၀တ္စံု၀တ္ အဖိုးအိုအျဖစ္သို႔ တျဖည္းျဖည္း အသြင္ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ပဥၥလက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စနစ္ (Magical Transportation System) ႏွင့္ သူ၏ တန္ခိုးရွင္မ်ားတပ္ဖြဲ႕ (Army of Elves) ၏ အမွတ္အသားကိုလည္း ပိုမိုၿပီးျပည့္စံုေစခဲ့သည္။

ဒီဇင္ဘာ (၂၄) ၂၀၀၉ ကြမ္တမ္႐ူပေဗဒပညာရွင္ စတီဖွင္ေဟာ့ကင္း (Stephen Hawking) က လူသားတို႔သည္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္၏ ေျပာင္းလဲမႈအဆင့္ အသစ္တစ္ရပ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ၎သည္ လူသားတို႔က ဉာဏ္ရည္ျမင့္ စက္ပစၥည္းမ်ား (Intelligent Machines) ကို ဖန္တီးျခင္းအားျဖင့္ ေရွ႕ဆက္သြားမည့္ အရာပင္ ျဖစ္သည္ဟု သူကဆိုသည္။ “ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္” (Evolution) သည္ ယခုအပတ္ထုတ္ Subscriber အင္တာဗ်ဴး ေခါင္းစဥ္မ်ားထဲတြင္ တစ္ခုအျဖစ္ ပါ၀င္သည္။ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္သည္ သဘာ၀အားျဖင့္ ၾကံဳရာက်ပန္း ဗီဇေျပာင္းလဲမႈ (Mutation) မ်ားမွ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကာ “သဘာ၀ေရြးခ်ယ္မႈ” (Natural Selection) ျဖစ္စဥ္ကို ေက်ာ္လြန္ကာ  ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ျဖတ္သန္းေရွ႕ဆက္ေလ့ရွိခဲ့သည္။ ယခုေသာ္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္မွာ အရွိန္ျမင့္လာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ေဟာ့ကင္းက အဓိကအေျပာင္းအလဲႀကီးမ်ားသည္ ႏွစ္ (၅၀) တစ္ႀကိမ္ခန္႔ ျဖစ္ေပၚမည္ဟု ခန္႔မွန္းသည္။ မူလက အဆိုပါေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ ဗီဇဆိုင္ရာ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ကို ျပဳျပင္ျခင္းတြင္ပင္ ကန္႔သတ္ထားခဲ့ေပလိမ့္မည္။ Cystic Fibrosis ႏွင့္ Muscular Dystrophy တို႔ကဲ့သို႔ ဗီဇတစ္မ်ဳိးတည္းျဖင့္သာ ထိန္းကြပ္ထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ...

ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အလြန္႔အလြန္ကို ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က စာမရမွာ၊ ဆရာမအ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ စာမက်က္ဘဲ ေနႏိုင္သမွ် ေနခဲ့ပါသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရပါသည္။ မိဘမ်ား အဆူအပူခံရမွာ ေၾကာက္ပါသည္။ ဆိုးသည္ဟု မိဘမ်ားက သတ္မွတ္မည္ကို ေၾကာက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။  “ငါ့သားေလးက လိမၼာတယ္” ဟူေသာ ေမေမ့စကားကို သာယာခဲ့ပါသည္။ သူငယ္တန္းအေသး (မူႀကိဳ) တြင္ “သံုးလူ႕ရွင္ပင္” ကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ (ဤ ၀ါက်ကိုပင္ ကိုယ္ရည္ေသြးသည္ဟု စြပ္စြဲခ်က္မ်ားထြက္ေပၚလာမည္ကို “ေၾကာက္” သျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္ျပန္ထည့္လိုက္  ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုး အျခားသူမ်ား၏ အထင္ကို ေၾကာက္သည္ထက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေသာအထင္ကို ေၾကာက္သည္က ပိုသျဖင့္ ထည့္လိုက္ပါသည္) လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘက ဆိုးသည္ဟုသတ္မွတ္ခံရမွာ ေၾကာက္သည္ထက္ ရြယ္တူအေပါင္းအသင္းမ်ားက “ငေၾကာက္” ဟု အထင္ခံရမွာ ပိုမိုေၾကာက္လာသည္။ အဆိုပါ ႏႈိင္းရသေဘာတရားေၾကာင့္ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ မူးရစ္ရန္ျဖစ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ငေၾကာက္အျဖစ္မွ လြတ္ကင္...

ငါးႏွစ္သား ေျခာက္ႏွစ္သား အေတာ္ငယ္သည့္ အရြယ္ကေလးမွစ၍ ႀကီးလာလွ်င္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိခဲ့ပါသည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၅ ႏွစ္အၾကားတြင္မူ ထိုအၾကံအစည္ကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ႀကိဳးစားေနရင္းႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိဗီဇ အစစ္အမွန္ကို မေက်မနပ္ ေဒါသထြက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အေႏွးႏွင့္အျမန္ စာအုပ္မ်ားေရးသားျခင္း အလုပ္တြင္ ေဇာက္ခ်ရသင့္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိေနခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သားသမီးသံုးေယာက္အနက္ အလတ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အႀကီးႏွင့္ေရာအငယ္ႏွင့္ပါ ငါးႏွစ္ခန္႔ ျခားၿပီး၊ အသက္ရွစ္ႏွစ္ မတိုင္ခင္အထိ အေဖႏွင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္သာ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္နည္းတစ္ဖံု အထီးက်န္ျဖစ္ေနၿပီး မၾကာခင္တြင္ပင္ အျခားသူမ်ား အျမင္တြင္ ေထာင့္မက်ဳိးသည့္ မ်က္ႏွာရိပ္ကဲႏွင့္ ဟန္ပန္မူယာတို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ၿပီး ဤသည္က ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို မထင္မရွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အထီးက်န္ကေလးမ်ား၏ အေလ့အက်င့္ျဖစ္သည့္ ပံုျပင္ဖြဲ႕ျခင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္လူသားမ်ားႏွင့္ စကားေျ...

တေလာက အေဖႏွင့္အတူ ကိစၥတစ္ခုရွိသျဖင့္ ေဒလီၿမိဳ႕တြင္းသို႔ သြားခဲ့ပါသည္။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ရင္းႏွင့္ ထမင္းစားခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ အိမ္တြင္ နားပူနားဆာ သိပ္မလုပ္တတ္သည့္ ဗိုက္က အျပင္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္အတိအက် အခ်က္ေပးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ထမင္းဆိုင္ရွိရာသို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေရာက္သြားသည္။ ဆိုင္တြင္ အဂၤလိပ္လိုတစ္လံုးမွ် နားမလည္သည့္ ဗိုက္ပူပူ ကုလားႀကီး တစ္ေယာက္ကို Menu ထဲ လက္ညွိဳးေထာက္ကာ မွာရသည္။ မွာၿပီးေသာ္ အေဖထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခံုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္မိသည္။ ဤတြင္ အေဖကေျပာသည္။ “မင္း ထမင္းေၾကာ္ မွာေနတဲ့ကုလားကို ငါၾကည့္ေနတာ၊ တစ္ေနရာရာမွာေတြ႕ဖူးသလိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ေတြ႕ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းခုနလို မွာေနတဲ့ပံုစံေတြကိုေရာ၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုေနရာမွာ ထမင္းစားရမယ့္အျဖစ္ကိုေရာ... သိေနသလိုပဲ” ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုသို႔ေသာခံစားခ်က္မ်ဳိး ၾကံဳဖူးေၾကာင္း သတိရမိသည္။ လံုး၀ အသစ္ခ်တ္ကၽြပ္ ျဖစ္ရပ္၊ ေနရာ၊ လူ၊ အေတြ႕အၾကံဳ တစ္ခုခုကို ယခင္က ျဖစ္ဖူးသေယာင္၊ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳသိေနသေယာင္ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ဘိုးေတာ္၀ိဇၨာေတြလို အၾကားအျမင္ရျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ဦးေႏွာက္တြင္ “ႀကိဳသိေနေယာင္...

ျပံဳးျခင္းထက္စာလွ်င္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ျခင္းသည္ မ်က္ႏွာရွိ ၾကြက္သားမ်ားကို ပိုမိုအသံုးျပဳ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္းထက္ လဒမႈိင္မႈိင္ၿပီး သူမ်ားေပ်ာ္လုိ႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနျခင္းက မိတ္ေဆြအတြက္ ပိုေကာင္းသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္...။ အျပဳအမူဆိုင္ရာ က်န္းမာေရး ေလ့လာမႈအသစ္ တစ္ခုအရ အထိမခံေၾကြပန္းကန္ သေဘာထား ရွိသည့္ လူစားမ်ားသည္ အလိမ္ခံရျခင္း၊ တစ္ပတ္႐ိုက္ခံရျခင္းမ်ား နည္းပါးၿပီး ပိုမိုမွန္ကန္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ဆို၏။ ဤအံ့အားသင့္စရာ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ရလဒ္ကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္လာလထုတ္ ၾသစေၾတးလ် က်န္းမာေရး စာေစာင္တစ္ခုတြင္ စိတ္ပညာကၽြမ္းက်င္သူ ပါေမာကၡ Joseph Forgas က ထုတ္ေဖာ္ဖြင့္ဟခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ေတြ႕ရွိခ်က္အရ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ထိခိုက္ခံစားလြယ္ျခင္းစသည့္ အႏုတ္လကၡာေဆာင္မႈ အရွိအဆံုး စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားသည္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္တကြ တျခားေသာ အေပါင္းလကၡေဆာင္ ခံစားမႈမ်ားထက္ ပိုမိုတန္ဖိုးရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဤေတြ႕ရွိခ်က္သာ မွန္ကန္သည္ ဆိုပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ ေဒါသအိုး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကို မိမိတို႔အစား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် (Decision Making) ခိုင္းျခင္းသည္ အလြန္သင့္ေ...

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္၏ စိတ္တြင္  အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား တည္ရွိေနပါသည္။ အကယ္၍  ၎တို႔ကို သတိမျပဳမိခဲ့ပါလွ်င္ အဆုိပါ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားသည္ ေယဘုယ်က်က် စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အရည္အခ်င္းကို အႀကီးအက်ယ္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစၿပီး ညံ့ဖ်င္းသည့္ ဆင္ျခင္မႈႏွင့္ အမွားမွားအယြင္းယြင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မိေစရန္အထိ ဦးတည္သြားေစ ႏိုင္ပါသည္။ အသံုးခ်ရန္အတြက္ တည္ရွိေနသည့္ ထူးျခားသည့္ စိတ္စြမ္းရည္မ်ားသည္ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒုကၡေတြ႕ရန္ ဖန္တီးထားသလို ျဖစ္သြားေစႏိုင္သည္။ အဆိုပါ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားႏွင့္ အသံုး၀င္ႏိုင္စရာ ေရွာင္ကြင္းနည္းတခ်ဳိ႕ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္။ ~ျမန္မာစကားပံု~ ေရမျပည့္ေသာ အိုးမ်ားသည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္တတ္သည္။ ေရျပည့္ေနေသာ အိုးမ်ားသည္ ေဘာင္ဘင္မခတ္။ လွ်ံသာ လွ်ံက်တတ္၏။ သို႔ေသာ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုသည္က ေရတစ္စက္မွ်မရွိသည့္ အိုးမ်ားသည္လည္း ေဘာင္ဘင္ မခတ္တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ေဘာင္ဘင္မခတ္တတ္ဘဲ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီး အဆံေခ်ာင္ေန၏။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ၎တို႔ ေဘာင္ဘင္မခတ္ျခင္းသည္ ေရျပည့္ေနလို႔မဟုတ္။ ခတ္စရာ “ေရတစ္စက္မွ်မရွိ” ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာင္ဘင္ခတ္သည့္ အိုးတစ္အိုးျဖစ္ဖို႔ အနည္းဆံုး ေရ “ဖင္ကပ္” ေလာက္ေတာ့ ရွိရပါလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ပလံုပလံု ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေလးမ်ား တလြင္လြင္ ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ျခင္းသည္ ေရအနည္းငယ္ေတာ့ ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အိပ္ယာကႏိုးႏိုးခ်င္း ဘ၀ရဲ႕ မလုပ္မျဖစ္ အေရးႀကီး လုပ္စရာတာ၀န္ေတြကို တရစပ္တန္းစီၿပီး လုပ္ပစ္ လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ရတယ္၊ မ်က္စိေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ႀကီး ကိုလည္း မျဖစ္မေန စားပစ္ရေသးတယ္။ နစ္ကိုတင္း ဓာတ္နည္းနည္း သြား၀ယ္ရတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ၿပီးေတာ့လည္း မထိုင္ရေသးဘူး။ ဓာတ္ဗူးထဲ ေရျဖည့္၊ ခလုပ္ကို On ၊ ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ သၾကားနဲ႔ ႏို႔မႈန္႔ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ထုတ္ေလး စိမ္ၿပီး အေဖ့အတြက္ တစ္ခြက္ ကိုယ့္အတြက္တစ္ခြက္...။ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ အကုန္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲနည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုပဲ။ တစ္ေနကုန္ အိပ္ထားလို႔လည္း တစ္ညလံုးႏိုးထဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ဖြင့္ၿပီးသား ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ အက်အနထိုင္၊ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ စာအုပ္အဖံုးတစ္ခုေပၚက ဒါ၀င္က ေမ်ာက္ကေလးေပြ႕ခ်ီၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရီေ၀ေ၀ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီေမ်ာက္ကေလးကလည္း သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ။ ထားပါေတာ့ ညာဘက္ျခမ္းမွာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ရွိတယ္။ နီကိုတင္းနည္းနည္း ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကဲ...စမယ္...။ ခက္တာက ဘာကိုစရမွန္းမသိတာပဲ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာသာ ထိုင္ေနတယ္ ဘာအလုပ္မွရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခါမွ မေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေတြ ...

စကားလံုးမ်ားသည္ က်ည္ျဖည့္ထားသည့္ ပစၥတိုမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ~ ယန္းေပါဆာ့ထ္ ~ စကားလံုးမ်ားသည္ စြမ္းအားသတၱိ အျပည့္ရွိ၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ တန္ခိုးၾသဇာ ႀကီးမား၏။  စကားလံုးမ်ားသည္ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္သားမ်ား ပမာ ခိုင္မာျမဲျမံ၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ စူးရွထက္ျမက္၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစ္ခတ္ေဆာ့ကစားျခင္း မျပဳႏိုင္ရန္ စကားလံုးမ်ားကို လူႀကီးမ်ား လက္လွမ္းမမီေသာ ေနရာတြင္ ထားသင့္၏။ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ရရွိေသာ ဒဏ္ရာ အညိဳအမဲမ်ားသည္ မေသမရွင္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္၏။ ေသခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ျပဳစားႏိုင္၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ စုန္းမမ်ားျဖစ္၏။ လိုလိုလားလား အသက္စြန္႔ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ေခ်ာေမာလွပ၏။ စကားလံုးတို႔သည္ ေ၀ဆာေနေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္အလား လွပ၏။ ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းဥယ်ာဥ္အလယ္တြင္ မတ္မတ္ရပ္၍ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ေဆာ့ကစား ေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

ခုတေလာ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားၾကားတြင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဒုကၡမ်ားေနရသူ အေရအတြက္ သိသိသာသာ တိုးပြားလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္အဆင္မေျပလို႔ စပိုင္ေသာက္ၿပီး မူးသည့္ မမ၊ ေကာင္မေလးရြာ ျပန္သြားလို႔ ဒူးႏွင့္မ်က္ရည္ သုတ္ေနရသည့္ ကိုကို၊ သူ႔ကိုမွမရရင္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ သြားပါေတာ့မယ္ ရည္ရြယ္သည္အထိ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္မိၾကသူမ်ား၏ လြမ္းခန္းမ်ား စသည္စသည္ ျမင္ေနၾကားေနရသည္။ လူမသိေစဘဲ ရင္ထဲကႀကိတ္ ငိုေနသူမ်ားလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမည္ မခန္႔မွန္းႏိုင္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရေသဆံုးစာရင္း ျမင့္မားသည္ကို သတိျပဳမိလာခ်ိန္တြင္ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲဟူသည့္ မဆန္းလွသည့္ေမးခြန္းကို ေတြးေတာေနမိခဲ့သည္။ လူ႔ဘ၀တြင္၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ဘ၀တြင္ အခ်စ္၏ လႊမ္းမိုးမႈသည္ အေတာ္ကို ႀကီးမားေၾကာင္း သတိျပဳမိရသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ မိုးမျမင္ေလမျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူမ်ားရွိသလို အခ်စ္ေၾကာင့္ ငါးပါးေမွာက္ေနၾကသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္က ေပ်ာ္ရသူအေရအတြက္ထက္ ငိုေနရသူ အေရအတြက္ ပိုမ်ားသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အျပင္တြင္ မိုးရြာေနသည္။ ေဒလီတြင္ ေဆာင္းတြင္းဘက္ မိုးရြာတတ္ပါသလား...။ မိုးရြာေသာညမ်ားသည္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္ရန္၊ သို႔မဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအားလံုး ဆံုး႐ႈံးသြားသည့္အျဖစ္ (ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ အေျခအေန) ကို ခံစားရန္၊ ဤႏွစ္ခုအတြက္သာ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ခုလံုးအတြက္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးပါ။ ေစာင္ထူထူ အိပ္ယာအတြင္းမွ အနာဂတ္ လက္က်န္ ခပ္နည္းနည္းအေၾကာင္း အာသာငမ္းငမ္း ေတြးရျခင္းသည္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းလြန္း လွသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အေျခအေနအား လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရျခင္း က်ေတာ့လည္း သဘာ၀မက်။ ဤညသည္ ခါတိုင္းထက္ပို၍ ဂြက်သည္ဟူ၍သာ အရင္ညမ်ားကအတိုင္း လက္ခံလိုက္ရသည္။

ငတိေလးတစ္ေယာက္ ခုတေလာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေအာ္တုိမုတ္တုပ္ (အလိုအေလ်ာက္) ျပဳတ္ျပဳတ္က် ေနသည္။ ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕၊ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း စသည့္အရာေတြ စုျပံဳၿပီး စိတ္ဓာတ္က အ၀ီစိအထိ စိုက္စိုက္က် ေနသည္။ လဒမႈိင္မႈိင္ၿပီး၊ ေမ်ာက္ငိုင္ငိုင္သည္။  စကၠန္႔မလပ္ အသက္႐ွဴေနရသည္ကို ပင္ပန္းလြန္းသည္ ထင္မိသည္။ ထမင္းစားရမွာ ပ်င္းသည္ကိုအသာထား၊ ေရထေသာက္ရသည္ ကိုပင္ ေညာင္းသည္ထင္လာေတာ့ ခက္ေခ်ၿပီ...။ စိတ္ဓာတ္က်လွ်င္ စားပြဲေပၚမွ ျပဳတ္က်သြားသည့္ ခဲတံေလးလို အသာေလး ျပန္ေကာက္တင္လို႔ ရသည္မဟုတ္။ စိတ္ဓာတ္ဆိုသည့္အရာက ေပကပ္ကပ္ႏိုင္သည္။ သူ႔စိတ္က  အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါရွိသည္။ ျမင့္ျမင့္မွာ ထားလို႔မရဘဲ ကေလကေခ်အဆင့္မွာပင္ ေနခ်င္သည္။ အခ်ိန္ဆြဲ (Procrastination) တတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးအား ယူပစ္သလိုေပ်ာက္နည္း သံမဏိမူ၀ါဒ (၅) ရပ္အား ေက်ာင္းသားလူငယ္ မအူမလည္ေလးမ်ားဖတ္႐ႈႏိုင္ရန္ ဘာသာျပန္ေပးဦးမွဟူသည့္ ေစတနာႀကီးႏွင့္ သူ Bookmark လုပ္ထားသည့္ ေဆာင္းပါးကေလးကလည္း (၅) လ တိတိရွိေပၿပီ။  တစ္လတစ္ခ်က္ ျပန္လွ်င္ေတာင္မွ ယခုေလာက္ဆို ၿပီးသင့္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္လံုးမွပင္ စ,မေရးရေသး...။ ေၾသာ္... ငါ ပ်င္းတာအေရးမႀကီးဘူး သူတို႔ေလးေတြ ...

နယူတန္၏ ျဒပ္ဆြဲအား သီအိုရီကဲ့သို႔ သိပၸံနည္းက် သီအိုရီမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္အတူ (၁၉) ရာစု အေစာပိုင္းတြင္ ျပင္သစ္သိပၸံပညာရွင္ “လပၸေလ့စ္” (Marquis de Laplace) က စၾက၀ဠာႀကီးသည္ အလံုးစံု “သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းၿပီး” (Deterministic) ျဖစ္သည္ဟု အဆိုျပဳျငင္းခုန္ခဲ့သည္။ ကာလတစ္ရပ္တြင္ တည္ရွိေနသည့္ စၾက၀ဠာ၏ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကိုသာ သိႏိုင္ခဲ့လွ်င္ စၾက၀ဠာအတြင္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အရာရာတိုင္းကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ႏိုင္မည့္ သိပၸံနည္းက်ဥပေဒသ အစုအေ၀းတစ္ရပ္ ရွိတန္ရာသည္ဟု လပၸေလ့စ္က အဆိုျပဳလာခဲ့သည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ ကာလတစ္ရပ္/အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ တည္ရွိေနသည့္ ေနႏွင့္ ၿဂိဳဟ္တို႔၏ တည္ေနရာႏွင့္ (Position) ႏွင့္ အျမန္ႏႈန္း (Speed) ကို သိရွိလွ်င္ နယူတန္၏ ဥပေဒသမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ အျခားမည္သည့္အခ်ိန္တြင္မဆို တည္ရွိေနမည့္ ေနအဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခအေနကို တြက္ခ်က္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ဤသာဓကတြင္ “သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းၿပီး၀ါဒ” (Determinism) သည္ အေတာ္ေလး ထင္ရွားေပၚလြင္သည္။ သို႔ေသာ္ လပၸေလ့စ္က ထိုထက္ပို၍ လူ႔အျပဳအမူမ်ား (Human Behavior) အပါအ၀င္ အရာအားလံုးကို ထိန္းကြပ္ေနသည့္ အလားတူဥပေဒသတစ္ရပ္ တည္ရွိရမည္ဟု တစ္ဆင့္တက္ ယူဆလာခဲ့သည္။

ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ တတိယေျမာက္ ခံုတန္းတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ “မိုက္” တို႔ ထိုင္ေနသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ေပးအပ္ပြဲတြင္ သမီးေလး ေကတီ၏နာမည္ကို ေခၚယူမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိုက္က ကၽြန္မ၏ လက္ကို ျဖစ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျပံဳးလိုက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မႈကုိ ခံစားေနရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေကတီ၏ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္အခမ္းအနားကို အိပ္မက္မမက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကာလတစ္ရပ္ အမွန္ပင္ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုကာလကိုလည္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ဘုရားေက်ာင္း၏ ေအာ္ပရက္တာ (Operetta) ျပဇာတ္အတြက္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ အစမ္းေလ့က်င့္ခန္းသည္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနခဲ့သည္။ သံၿပိဳင္သီဆိုရမည့္ အဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ကၽြန္မက ပန္းေရာင္ေတာက္ေတာက္ဂါ၀န္ကို၀တ္ၿပီး အျခားအမ်ဳိးသမီး ကိုးေယာက္ႏွင့္အတူ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ရပ္ေနမိသည္။ အားလံုးက ကၽြန္မလို အိမ္ရွင္မေတြျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ေစ၊ အလွဴေငြလည္းရေစ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ ပါ၀င္ကူညီၾကသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဘုရားေက်ာင္း၏ အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မသတိထားမိေအာင္ အခ်က္ျပကာ ပါးစပ္လႈပ္ၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္သည္။ “တယ္လီဖုန္း...” §§§§§§§

အျပဳသေဘာေတြးျခင္းသည္ အခ်ည္းအႏွီး စိတ္ပညာသိပၸံအဖြဲ႕ (Association for Psychological Science) မွ အျပဳသေဘာေဆာင္ေတြးျခင္း (Positive Thinking) သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားမႈ (Self-esteem) တည္ေဆာက္ရာတြင္ အက်ဳိးတစ္စံုတစ္ရာ မျပဳသကဲ့သို႔ စင္စစ္ ပိုမိုဆိုးရြားမႈကိုပင္ ျဖစ္ေပၚေစသည္ဟု အသစ္ထပ္မံေတြ႕ရွိမႈမ်ားအရ ဆိုသည္။ ၀ါတာလူး (Waterloo) ႏွင့္ ဘရန္းဆြစ္ခ္ (New Brunswick) တကၠသိုလ္တို႔မွ သုေတသီမ်ားက တက္က်မ္းမ်ားႏွင့္ လူပိန္းႀကိဳက္ စိတ္ပညာစာအုပ္မ်ားက ေၾကြးေက်ာ္ေနသကဲ့သို႔ “ငါလုပ္ႏိုင္တယ္” ဟု အႏုလံုပဋိလံု မိမိကိုယ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးျခင္းမ်ဳိး (Repeating Affirmation)၊ သို႔မဟုတ္ အျပဳသေဘာေဆာင္ ကိုယ္တိုင္ ေတြးထင္ခ်က္မ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကိုေလးစားမႈ ေလ်ာ့နည္းေသာလူမ်ားကို ယံုၾကည္ခ်က္ ပိုမိုျမင့္မားလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိခဲ့ၾကသည္။ စင္စစ္ ဤသို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ားသည္ ပိုမိုပင္ ဆိုးရြားသြားေစႏိုင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က အစိမ္းေရာင္ကို ႀကိဳက္သည္။ သို႔ေသာ္ အစိမ္းသည္ အစိမ္းျဖစ္သလို အႀကိဳက္သည္ အႀကိဳက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွ် ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါ။ အစိမ္းေရာင္ကို မႀကိဳက္မိလွ်င္လည္း တျခား တစ္ေရာင္ေရာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနမိမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သဘာ၀တရားႀကီး၏ အေရာင္ျဖစ္လို႔၊ အသက္ဓာတ္ျဖစ္လို႔၊ မ်က္စိေအးလို႔ စိမ္းကားျခင္းကို သေဘာက်လို႔ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မရွိပါ။ အစိမ္းေရာင္၏ ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ရပ္ အေပၚတြင္ သာယာမိ၍ ႀကိဳက္လိုက္ျခင္း မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အစိမ္းအေပၚ အာ႐ံုခံမိသည့္ ပံုရိပ္ကိုသာ အစဦးဆံုး ဖမ္းဆုပ္ရယူ ႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစိမ္း၏ဂုဏ္ရည္ကို အဓိပၸာယ္အနည္းငယ္ ဖြင့္ဆိုလာႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ထိုဂုဏ္ရည္မ်ားကိုပါ တစ္ပါတည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္လာခဲ့ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္သက္ သေယာင္ေယာင္ အထင္မွားလာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ အစိမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ပါသည္။