စကားလံုးမ်ား၏ ကိုယ္ေရးပံုတူကား

စကားလံုးမ်ားသည္ က်ည္ျဖည့္ထားသည့္ ပစၥတိုမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ~ ယန္းေပါဆာ့ထ္ ~

စကားလံုးမ်ားသည္ စြမ္းအားသတၱိ အျပည့္ရွိ၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ တန္ခိုးၾသဇာ ႀကီးမား၏။  စကားလံုးမ်ားသည္ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္သားမ်ား ပမာ ခိုင္မာျမဲျမံ၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ စူးရွထက္ျမက္၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစ္ခတ္ေဆာ့ကစားျခင္း မျပဳႏိုင္ရန္ စကားလံုးမ်ားကို လူႀကီးမ်ား လက္လွမ္းမမီေသာ ေနရာတြင္ ထားသင့္၏။ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ရရွိေသာ ဒဏ္ရာ အညိဳအမဲမ်ားသည္ မေသမရွင္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္၏။ ေသခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ျပဳစားႏိုင္၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ စုန္းမမ်ားျဖစ္၏။ လိုလိုလားလား အသက္စြန္႔ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ေခ်ာေမာလွပ၏။ စကားလံုးတို႔သည္ ေ၀ဆာေနေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္အလား လွပ၏။ ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းဥယ်ာဥ္အလယ္တြင္ မတ္မတ္ရပ္၍ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ေဆာ့ကစား ေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

စကားလံုးမ်ားသည္ အသုရာေခ်ာက္ႀကီးပမာ နက္႐ႈိင္း၏။ စကားလံုးမ်ားကို အနီးကပ္ စူးစမ္းေလ့လာရျခင္းသည္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ား၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတြင္ တြယ္ကပ္ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားပမာ ေရာေထြးလိမ္ယွက္ေန၏။  စကားလံုးမ်ားသည္ လက္ေတြ႕ဘ၀ႏွင့္ အလင္းႏွစ္မ်ားစြာ ေ၀းကြာလြန္းလွ၏။ စကားလံုးမ်ားသည္ ၾကယ္မ်ားပမာသာ ျဖစ္၏။ အတိတ္ျဖစ္စဥ္အား ပစၥဳပၸန္တစ္ေနရာမွ ေငးေမာေနရသလို သန္းေခါင္ယံညေကာင္းကင္ ျဖစ္၏။ ၾကယ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း စကားလံုးမ်ား၏ အလင္းေရာင္သည္ အနာဂတ္အခ်ိန္ထိ တစ္လက္လက္ ေတာက္ပေနႏိုင္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ၾကယ္၏အလင္းေရာင္သည္ ၾကယ္ကို ကိုယ္စားမျပဳသလို စကားလံုးမ်ားသည္လည္း အဆိုပါစကားလံုး၏ အနက္ကို ကိုယ္စားျပဳျခင္းမရွိ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ သန္းေခါင္ယံည ၾကယ္စင္မ်ားကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း စူးစမ္းေလ့လာေနသည့္ ပစၥဳပၸန္တစ္ေနရာမွ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

မ်က္လံုးတစ္လံုးသည္ အဆိုပါမ်က္လံုးအား ျပန္လည္ၾကည့္ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို၊ ေသနတ္တစ္လက္သည္ အဆိုပါေသနတ္အား ျပန္လည္ပစ္ခတ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို စကားလံုးမ်ားအေၾကာင္း စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ဆိုရာတြင္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ခဲ့ရသူတစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။ ၾကယ္အလင္းမ်ားသည္ ၾကယ္စင္မ်ားတည္ရွိေၾကာင္း သက္ေသခံခ်က္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ စကားလံုးမ်ားသည္ “အနက္အဓိပၸာယ္” တည္ရွိေၾကာင္း သက္ေသမျပႏိုင္ခဲ့။ အခင္းျဖစ္ပြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္၌သာလ်က္ရွိေၾကာင္း အလီဘိုင္ျပသည့္ ၾကယ္တစ္စင္းကို မည္သို႔ယံုၾကည္ရမည္နည္း။ “ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခ်ာေမာလွပေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္” ဟူသည့္ သဒၵါနည္းအရ မမွားေသာ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသည္ ဖတ္ရႈသူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ေခါင္းတယမ္းယမ္း ျဖစ္ေစရပါသနည္း။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံသည့္ အႏၱရာယ္ရွိ ေသနတ္တစ္လက္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္ႏိုင္ျခင္းမရွိမႈသည္ နင့္သီးလြန္းလွသည္။ စကားလံုးတို႔သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖြဲ႕ဆိုဖို႔ရာ မစြမ္းသာျခင္းသည္ က်ိန္စာတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလံုးမ်ားသည္ စကားလံုးမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု အရွင္းဆံုးဖြင့္ဆိုရန္မွတစ္ပါး ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္။ တကယ္ေတာ့ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ကစားမိျခင္းေၾကာင့္ ခံစားခဲ့ရေသာ နက္နဲလွသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုအတြင္းမွေန၍ တကယ္မရွိေတာ့သည့္ ၾကယ္စင္အား လြမ္းဆြတ္ေငးေမာေနရျခင္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္သာ တူပါလိမ့္မည္။

§ § § § § § §

___________________________________________________

မွတ္ခ်က္။ ေကာင္းကင္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ၾကယ္အမ်ားစုမွာ တကယ္မရွိၾကေတာ့ပါ။ အလင္းႏွစ္မ်ားစြာ ေ၀းကြာေန၍သာ အဆိုပါၾကယ္ရွိခဲ့စဥ္က အလင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ညဥ့္ေကာင္းကင္ယံသည္ အတိတ္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

___________________________________________________

◄ ေတဇာ ► ဒီဇင္ဘာ (၁၆) ၂၀၀၉