ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ တတိယေျမာက္ ခံုတန္းတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ “မိုက္” တို႔ ထိုင္ေနသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ေပးအပ္ပြဲတြင္ သမီးေလး ေကတီ၏နာမည္ကို ေခၚယူမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိုက္က ကၽြန္မ၏ လက္ကို ျဖစ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျပံဳးလိုက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မႈကုိ ခံစားေနရသည္။ တကယ္ေတာ့ ေကတီ၏ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္အခမ္းအနားကို အိပ္မက္မမက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကာလတစ္ရပ္ အမွန္ပင္ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုကာလကိုလည္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ ဘုရားေက်ာင္း၏ ေအာ္ပရက္တာ (Operetta) ျပဇာတ္အတြက္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ အစမ္းေလ့က်င့္ခန္းသည္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနခဲ့သည္။ သံၿပိဳင္သီဆိုရမည့္ အဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ကၽြန္မက ပန္းေရာင္ေတာက္ေတာက္ဂါ၀န္ကို၀တ္ၿပီး အျခားအမ်ဳိးသမီး ကိုးေယာက္ႏွင့္အတူ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ရပ္ေနမိသည္။ အားလံုးက ကၽြန္မလို အိမ္ရွင္မေတြျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ေစ၊ အလွဴေငြလည္းရေစ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ ပါ၀င္ကူညီၾကသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဘုရားေက်ာင္း၏ အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မသတိထားမိေအာင္ အခ်က္ျပကာ ပါးစပ္လႈပ္ၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္သည္။ “တယ္လီဖုန္း...”
§§§§§§§
ရံုခန္းဆီသို႔ ကၽြန္မဦးတည္လုိက္သည္။ ေသခ်ာသည္က အလုပ္ေနာက္က်မည့္အေၾကာင္းေျပာမည့္ မိုက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ သားႀကီးဂ်ဳိး၊ ေက်ာင္းမွလွမ္းေခၚတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေဘာလံုးေလ့က်င့္ေရးကြင္းတြင္ ေနာက္က်မည့္ ဂ်င္မီ၊ ဤသို႔မွမဟုတ္လွ်င္ ၁၆ ႏွစ္သမီး အလိမၼာေလး ေကတီ၏ ညစာအတြက္ ဘယ္ဟင္းေႏြးထားရမလဲ ေမးမည့္ ဖုန္းပင္ ျဖစ္ရေပမည္။
“ဟဲလို” ဟု ကၽြန္မ ထူးလိုက္သည္။ ျပန္ေျဖသံ ထြက္မလာ။
“ဟဲလို” ထပ္ထူးလိုက္ၿပီးေနာက္ တိုးညင္းသည့္ ခပ္အုပ္အုပ္အသံေလးကို ၾကားရသည္။
“အေမ.. အိမ္ကို လာပါ” ေကတီပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟု ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္သည္။
“အိမ္ကိုျပန္လာပါ… ေက်းဇူးျပဳၿပီး…” ဆိုသည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ ေျဖသံျဖစ္သည္။ သူ႔အသံကိုပင္ ကၽြန္မ မနည္းနားေထာင္ေနရသည္။
“အေမလာေနၿပီ ေကတီ၊ ဒါေပမဲ့ ဘာလဲ ေျပာပါဦး။ ဘာျဖစ္တာလဲ”
“သမီး အိပ္… အိပ္… ” ၾကမ္းျပင္သို႔ ဖုန္းလြတ္က်သြားသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
တိုေတာင္းသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ခဏတာမွ် ကၽြန္မ မလႈပ္ရွားႏိုင္ဘဲ တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ၾကက္ေသေသေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ပိုက္ဆံအိတ္အတြင္းမွ ကားေသာ့ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ ရွာေဖြေနမိသည္။ အတြင္းေရးမွဴးကို ေျပာခဲ့ဖို႔ ကၽြန္မ စီစဥ္ရသည္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး… ကၽြန္မအိမ္ကို လူနာတင္ယာဥ္ လႊတ္ေပးပါရွင္။ ေကတီ့ကို ေဆးရံုပို႔ေပးပါ” ထို႔ေနာက္တြင္ ကားအတြင္းသို႔ ကၽြန္မ လွစ္ခနဲ ခုန္၀င္လိုက္ေလသည္။
ေကတီ့ကို တင္ေဆာင္လာသည့္ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ကၽြန္မ ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့သည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ကၽြန္မကို ေကတီႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မေပးေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသင့္အေနထားရွိေအာင္ ေနရင္း မိုက္၏ ႐ံုးသို႔ ကၽြန္မ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
“မိုက္။ ေဆးရံုကိုလာပါ။ ေကတီေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြား တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီ” ကၽြန္မ အသက္ကို ဆတ္ခနဲ ႐ွဴလိုက္မိသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနမိေတာ့သည္။
ေကာင္တာမွ နာ့စ္ေလးက ကၽြန္မထံမွ ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ေကတီ့အခန္း တံခါး၀ကို လွမ္းျမင္ေနရသည့္ လူနာေစာင့္ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ကၽြန္မကို ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ကၽြန္မက ျပဇာတ္တိုက္ထားသည့္ အေပၚ၀တ္ဂါ၀န္ ၀တ္စံုႏွင့္ပင္ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ။
မိနစ္မ်ား တစ္ရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေက်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ အမွန္တရားက ကၽြန္မထံ ရိုက္ခတ္လာသည္။ ေကတီသည္ အိပ္ေဆးမ်ား ေသာက္ခဲ့သည္။ အိပ္ေဆးဟု ဂရုတစိုက္ ေရရြတ္ၾကည့္မိသည္။ ထိုစကားလံုးက ကၽြန္မ၏အေတြးထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ ထိုစကားလံုးကို မေတြးမိေအာင္ ကာဆီးထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။ မေတြးမိေအာင္ေနလို႔မရ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသျခင္း…။ ေကတီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ေကတီမျဖစ္ရဘူး။ ေကတီ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ရဘူး…။
ေကတီသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္မႈႏွင့္ အလိုလား အခံရဆံုးကေလးငယ္သာျဖစ္သည္။ အျပစ္ေျပာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိသည့္ ကၽြန္မတို႔ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ရသည့္ ကေလး။ သူက ပ်ားရည္ေရာင္ ဆံပင္အေခြေလးေတြႏွင့္ ေကာင္းကင္လိုျပာသည့္ မ်က္လံုးေလးေတြ ရွိသည္။ သူ သူနာျပဳေက်ာင္းစတက္သည့္ေနမွစ၍ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္လွသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မတို႔ကပင္ ပိုလြန္းသည္ဟု ထင္မိတတ္ၾကေသးသည္။ အျခားကေလးငယ္မ်ားက မိဘမ်ားကို ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေစသည့္ အရြယ္ေရာက္ခါစ လကၡဏာမ်ား ျပသလာခ်ိန္တြင္ ေကတီေလးကေတာ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းဆဲ။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ လိင္ကိစၥအေၾကာင္း တီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးမလုပ္၊ ေကာင္ေလးေတြကို မူယာမာယာမေပး၊ ေစ်းဆုိင္က အလစ္မသုတ္သလို စီးကရက္လည္း မေသာက္တတ္။
မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မက သူ႔ကို တြန္းအားေပးစရာမလိုဘဲႏွင့္ကို သူက ေတာ္သည္။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရသည္။ စႏၵယားတီးသည္၊ ကဗ်ာေရးသည္။ အိမ္စာမ်ားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္လုပ္သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
ေဆး႐ံုသို႔ မိုက္ ကတိုက္က႐ိုက္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စျမံဳ႕ျပန္အေတြးစမ်ား လြင့္ပါးသြားရသည္။ ကၽြန္မ သူ႔ဆီသို႔ ေျပးသြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား လက္မ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေကတီ့အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ အ၀တ္စဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ပံုသ႑ာန္တစ္ခုအျဖစ္ သူ႔ကို ျမင္ေနရသည္။ မီတာပံုးတြင္ ၀ါယာမ်ား ဟိုတစ္စသည္တစ္စထြက္ေနသကဲ့သို႔ သူ႔ထံတြင္ ပိုက္မ်ား တိုးလိုးတန္းလန္း ရွိေနသည္။ ဆရာ၀န္က မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေကတီ၏အစာအိမ္အား စုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သူက ေျပာျပသည္။ သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေနေကာင္းသြားၿပီဟု သူတို႔ထင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ သူ႔နားမွာ ေနသင့္သည္ဟု ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေနမည့္အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္က ဘယ္သူပါလိမ့္” ဟု သူက ေမးလိုက္သည္။ မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ မရွိပါဘူး” ဟု မိုက္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ဒါဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္က်ဆရာကို လႊတ္လိုက္မယ္”
သူ၏ေလသံက ရွင္းလင္းတိက်ၿပီး ခ်က္က်လက္ခ်ႏိုင္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အခု သူ႔အခန္းထဲ သြားရင္ေကာင္းမယ္။ သူသတိရလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ျပႆနာ ရွိေကာင္းရွိမယ္”
ကုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ ေကတီ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မိုက္က ေျခရင္းတြင္၊ ကၽြန္မက နံေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္မ ေကတီ့လက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ကေလးေတြက ေအးစက္ၿပီး တုန္႔ျပန္မႈတစ္စံုတစ္ရာ မရွိ။ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္နာရီ…။ အသံတိတ္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးၾကား မိုးႀကိဳးပစ္သလို ျမည္ဟီးေန၏။ ဘာေၾကာင့္လဲ…။
တကယ္ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။ ေကတီသည္ ေကာင္းမြန္သည္။ ေကတီသည္ ေအာင္ျမင္သည္။ ေကတီ့ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ေကတီသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ မိဘမ်ားႏွင့္ပါ ထိုနည္း၎ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္…အေၾကာင္းရင္းသည္ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
အေျဖက မရွိ။
ထိုသို႔ သို႔ေလာသို႔ေလာေတြးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ေကတီ့ထံမွ ညီးညဴသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ညီးညဴသံက က်ယ္ေလာင္လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ ကစဥ့္ကလ်ား လူးလြန္႔လႈပ္ရွားလာသည္။
“ေကတီ” ဟု ကၽြန္မ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။ “ေကတီ၊ အေမနဲ႔ အေဖပါ။ အေမတို႔ ရွိတယ္ေနာ္”
သူ၏ ညည္းညဴသံက ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက အျပင္းအထန္ လူးလြန္႔ေနသည္။
သူ႔နဖူးျပင္ကို သပ္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ႔ပါးႏွင့္ ကပ္ထားလိုက္သည္။
“အေမနဲ႔… ” ကၽြန္မစကား အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခင္တြင္ပင္ ေကတီ့ပါးစပ္မွ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ အယုတၱအနတၱစကားမ်ား တရစပ္ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေနာက္သို႔ အလ်င္အျမန္ဆုတ္ၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္သြားသည္။ ေကတီသည္ တစ္ခါမွ် ဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ့ဖူးျခင္း မရွိ။
မိုက္က သူနာျပဳကို ေျပးေခၚသည္။ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ သူနာျပဳက စစ္တပ္သံုး ခါးပတ္ႏွင့္ တူသည့္ မီးခိုးေရာင္ သားေရပတ္တစ္ခုကို ယူေဆာင္လာသည္။ သူက ေကတီ၏ ေျခက်င္း၀တ္၊ လက္ေကာက္၀တ္မ်ားကို စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာဘဲ ေအးေဆးစြာ စည္းေႏွာင္လုိက္သည္။ ေကတီက အားအင္ကုန္ခမ္းေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ခါးကို ေကြးကာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္ေနသည္။ သူနာျပဳက သူ၏ပါးေပၚသို႔ ေရစိုအ၀တ္စတစ္စ လႊမ္းလိုက္ေသာအခါ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ပမာ သူနာျပဳ၏ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းကိုက္လိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ညသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ခဏမွ် နားၿပီးေနာက္ အတန္ၾကာေအာင္ ေကတီက တြန္႔လိမ္ေအာ္ဟစ္ၿပီး သူ႔ အမုန္းတရားမ်ားကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္။ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေလးက သူ႔ကို စစ္ေဆးႏိုင္ရန္ လက္ေမာင္းအား ျဖည္ေပးလိုက္ေသာအခါ လက္သီးျဖင့္ထုိးလိုက္သျဖင့္ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံသြားသည္။ ေစာင္လဲေပးရန္လာသည့္ သူနာျပဳအသစ္၏ မ်က္မွန္ ျပဳတ္က်သြားေစသည္အထိ ေျခေထာက္ျဖင့္ လွမ္းကန္လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး၊ နံနက္ (၆) နာရီခန္႔တြင္ သူ အိပ္ေမာက်သြား ပါေတာ့သည္။
ေကတီ ျပန္ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ စကားေျပာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ပါးစပ္က ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ကၽြန္မက ေရတစ္ခြက္ကို သူ႔ပါးနား ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ သားေရပတ္ကို ျဖည္ေပးလိုက္သည္။ သူက ျပံဳးေနသည္။ မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကိုေတာ့ သူ မျမင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားလိုက္ရသည္။
“သမီးဘယ္မွာလဲ” ဟု ေကတီက တိုးတိုးေလးေမးသည္။
“ေဆး႐ံုမွာ ေကတီ” မိုက္က ေျဖလိုက္သည္။
ေကတီက သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး “သမီးအိပ္မက္မက္တယ္။ သမီးအိပ္မက္မက္ေနတယ္ ထင္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ “သမီးမယံုႏိုင္ဘူး… သမီး…၊ အရာအားလံုးပဲ။ သမီးမွတ္မိသမွ် အားလံုးပဲ။ အားလံုးကို သမီးမုန္းတယ္… ”
“ေဖေဖတို႔ကိုလား သမီး။ အဓိကက ေဖေဖတို႔ကိုလား… ” မိုက္က ေမးလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး။ အဓိကက သမီးကိုယ္ သမီး…” ေျပာရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္လိုက္၏။
ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ တာ၀န္က် စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ မက္သူး ၀င္လာသည္။ သူက မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မႏွင့္ကို အျပင္ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာဆိုၿပီး ေကတီႏွင့္ တစ္နာရီခန္႔ ေတြ႕ဆံုသည္။ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ သူက ကၽြန္မတို႔ကို ႐ံုးခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ “ေကတီဟာ အရမ္းဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးပဲ” ဟု သူက ေျပာသည္။ “သူ႔အတြက္သူ ဘာမွ် မစဥ္းစားမိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ အိပ္ေဆး ေသာက္မိတာ”
“ဒါေပမဲ့ သူဟာ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ အျမဲတမ္း ဒီလိုပဲ သူရွိခဲ့တာပဲ” ကၽြန္မက ခုခံကာကြယ္သည့္သဘာမ်ဳိးျဖင့္ ျပာျပာသလဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ “သူ ဒါကို သိရမွာပဲ”
ေဒါက္တာ မက္သူးက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ဆက္ေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလိုပဲ ေတြးလိမ့္မယ္လို႔ သူက သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားဖို႔ တာ၀န္ရွိသြားၿပီလို႔ သူက ခံစားရတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔က သူဟာ ဘယ္လိုေကာင္မေလးျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အေတြးေတြကိုေလ…။ ဒါဟာ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းပဲ…”
“သူက ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ပ်က္မွာကို၊ မေက်မနပ္ျဖစ္မွာကို အလိုမရွိဘူး။ အားလံုး သူ႔ကိုထင္ေနသလို သူဟာ အရမ္း ေကာင္းမြန္လိမၼာတဲ့ေကာင္မေလး မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အခ်စ္ခံခ်င္ၾကတာပဲ.. ခင္ဗ်ားတို႔သိပါတယ္။ မိဘေတြကေတာင္မွ လိမ္လိမ္မာမာေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္သာ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကတာလို႔ သူ ထင္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ သူ မေတြးမိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသသြားလည္း သိပ္မထူးဘူးလို႔ တြက္တယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေပါ့…”
“ဒါဆို သူ ဒါမ်ဳိး ထပ္လုပ္ဦးမွာေပါ့” ဟု မိုက္က ေမးလိုက္၏။
“အမွန္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုမွာ ခဏေလာက္ ထားေစခ်င္တယ္”
မိုက္ႏွင့္ ေဒါက္တာမက္သူးတို႔ စကားဆက္ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မ မၾကားေတာ့။ ကၽြန္မ စိတ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိက်သြားသည္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းတို႔ျဖင့္ မူးေနာက္ရီေ၀စြာ ကၽြန္မ သတိျပန္လည္လာခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေကတီ့ကို ဘယ္ေဆးရံုသို႔ ပို႔သင့္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေနၾကေပၿပီ။ “ခင္ဗ်ားတို႔သိရမွာက သူဟာ ပထမဆံုးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လို တျခား ငယ္ရြယ္သူေတြလည္း အဲဒီမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” ဟု ေဒါက္တာ မက္သူးက ေျပာလိုက္သည္။ သူက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ရွိရာ စားပြဲနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
“သူ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုခ်စ္တာ ခင္ဗ်ားတို႔သိပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ကို ခ်စ္ပါတယ္” မိုက္က ေျပာလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္”
“ဒါဆို ဘာေၾကာင့္လဲ” ဟု ကၽြန္မ ေတာင္းပန္သံျဖင့္ ေျပာလုိက္မိသည္။
“ခ်စ္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္လို႔ေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ အခ်စ္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား မတည္ရွိေနႏိုင္ဘူး။ မိမိကိုယ္တိုင္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဦးမယ္” အခ်ိန္အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက လႊမ္းမိုးသြားသည္။
“သူ ျဖစ္ရပါေစမယ္”
ေကတီ့အခန္းတြင္းသို႔ ကၽြန္မတို႔ ျပန္၀င္လာၾကသည္။ သူက ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ေခါင္းကို တစ္ဘက္သို႔ ေစာင္းထားသည္။ သူ႔ဆံပင္မ်ားက ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ျဖတ္က်ေနသည္။ အျပင္ပန္းတြင္ သူသည္ ကၽြန္မတို႔သိသည္ဟု ထင္ထားခဲ့မိသည့္… ေကတီ…။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ အတြင္းအဇၥ်တၱတြင္ေသာ္ အလိုမက်ျဖစ္ေနေသာ ကလန္ကဆန္စိတ္ထား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းတီးမႈ၊ ညက သူ႔ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ သားေရပတ္ႏွင့္ နာနာက်င္က်င္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့သကဲ့သို႔ ကၽြန္မတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပံုရိပ္မ်ားျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားမႈ စသည္တို႔ႏွင့္ တင္းၾကပ္ေနေပလိမ့္မည္။
ေကတီတစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုတြင္ ငါးလခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းနားလိုက္ရၿပီး ေဆာင္းဦးေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းျပန္မတက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အနီးနားရွိ ေစ်းဆိုင္တစ္ခုတြင္ သူအလုပ္ရသည္။ နားလည္မႈတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မတို႔ ေလ့လာခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် ကၽြန္မတို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့။
ဒီဇင္ဘာလတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု သူ ခံစားရေလသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲၾကာေသာအခါ သူ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ေလသည္။ ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ပင္ သူ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
မိုက္က ကၽြန္မဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မလက္ကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ ေကတီ့နာမည္အား ေခၚၿပီးေလၿပီ။ စၾကၤန္လမ္းအတိုင္း သူေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ပင္ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူက သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို ေၾကျငာလိုက္သည္။ ဘီေအ ဒီဂရီတစ္ခုအား ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည္။ သူ႔ထိုင္ခံုသို႔ ျပန္လာရာလမ္းတြင္ ေကတီ့မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ရွာေဖြေနသည္။ သူက ျပံဳးၿပီးေနာက္ ပုခံုးတြန္႔ျပလုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ အားလံုးက ကၽြန္မတို႔ကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မက ျပံဳးၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ေျပာၾကသည္။ မိုက္၊ ကၽြန္မႏွင့္ ေကတီတို႔ သံုးဦးသာ အဆိုပါ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တည္ရွိေနေသာ အစစ္အမွန္ “ေက်းဇူးတင္စရာ” ကို သိၾကပါသည္။ ဘြဲ႕ဟူသည့္ ဂုဏ္ယူစရာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ သူ ရုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည့္ တစ္စံုတစ္ရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို ရုန္းကန္မႈအတြက္ပင္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့သည္။
ေကတီတစ္ေယာက္… သူ႔ “အတၱ” ကို ရယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ…ျဖစ္သည္။
◄ ေတဇာ ► ဒီဇင္ဘာ (၅) ၂၀၀၉
Ref: “Love is not Enough” by Margaret Stern Mattisson
“ဟဲလို” ဟု ကၽြန္မ ထူးလိုက္သည္။ ျပန္ေျဖသံ ထြက္မလာ။
“ဟဲလို” ထပ္ထူးလိုက္ၿပီးေနာက္ တိုးညင္းသည့္ ခပ္အုပ္အုပ္အသံေလးကို ၾကားရသည္။
“အေမ.. အိမ္ကို လာပါ” ေကတီပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဟု ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္သည္။
“အိမ္ကိုျပန္လာပါ… ေက်းဇူးျပဳၿပီး…” ဆိုသည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ ေျဖသံျဖစ္သည္။ သူ႔အသံကိုပင္ ကၽြန္မ မနည္းနားေထာင္ေနရသည္။
“အေမလာေနၿပီ ေကတီ၊ ဒါေပမဲ့ ဘာလဲ ေျပာပါဦး။ ဘာျဖစ္တာလဲ”
“သမီး အိပ္… အိပ္… ” ၾကမ္းျပင္သို႔ ဖုန္းလြတ္က်သြားသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
တိုေတာင္းသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ခဏတာမွ် ကၽြန္မ မလႈပ္ရွားႏိုင္ဘဲ တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ၾကက္ေသေသေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ပိုက္ဆံအိတ္အတြင္းမွ ကားေသာ့ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ ရွာေဖြေနမိသည္။ အတြင္းေရးမွဴးကို ေျပာခဲ့ဖို႔ ကၽြန္မ စီစဥ္ရသည္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး… ကၽြန္မအိမ္ကို လူနာတင္ယာဥ္ လႊတ္ေပးပါရွင္။ ေကတီ့ကို ေဆးရံုပို႔ေပးပါ” ထို႔ေနာက္တြင္ ကားအတြင္းသို႔ ကၽြန္မ လွစ္ခနဲ ခုန္၀င္လိုက္ေလသည္။
ေကတီ့ကို တင္ေဆာင္လာသည့္ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ကၽြန္မ ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့သည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ကၽြန္မကို ေကတီႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မေပးေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသင့္အေနထားရွိေအာင္ ေနရင္း မိုက္၏ ႐ံုးသို႔ ကၽြန္မ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
“မိုက္။ ေဆးရံုကိုလာပါ။ ေကတီေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြား တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီ” ကၽြန္မ အသက္ကို ဆတ္ခနဲ ႐ွဴလိုက္မိသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနမိေတာ့သည္။
ေကာင္တာမွ နာ့စ္ေလးက ကၽြန္မထံမွ ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ေကတီ့အခန္း တံခါး၀ကို လွမ္းျမင္ေနရသည့္ လူနာေစာင့္ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ကၽြန္မကို ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ကၽြန္မက ျပဇာတ္တိုက္ထားသည့္ အေပၚ၀တ္ဂါ၀န္ ၀တ္စံုႏွင့္ပင္ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ။
မိနစ္မ်ား တစ္ရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေက်ာ္သြားခ်ိန္တြင္ အမွန္တရားက ကၽြန္မထံ ရိုက္ခတ္လာသည္။ ေကတီသည္ အိပ္ေဆးမ်ား ေသာက္ခဲ့သည္။ အိပ္ေဆးဟု ဂရုတစိုက္ ေရရြတ္ၾကည့္မိသည္။ ထိုစကားလံုးက ကၽြန္မ၏အေတြးထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ ထိုစကားလံုးကို မေတြးမိေအာင္ ကာဆီးထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။ မေတြးမိေအာင္ေနလို႔မရ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသျခင္း…။ ေကတီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ေကတီမျဖစ္ရဘူး။ ေကတီ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ရဘူး…။
ေကတီသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္မႈႏွင့္ အလိုလား အခံရဆံုးကေလးငယ္သာျဖစ္သည္။ အျပစ္ေျပာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိသည့္ ကၽြန္မတို႔ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ရသည့္ ကေလး။ သူက ပ်ားရည္ေရာင္ ဆံပင္အေခြေလးေတြႏွင့္ ေကာင္းကင္လိုျပာသည့္ မ်က္လံုးေလးေတြ ရွိသည္။ သူ သူနာျပဳေက်ာင္းစတက္သည့္ေနမွစ၍ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္လွသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မတို႔ကပင္ ပိုလြန္းသည္ဟု ထင္မိတတ္ၾကေသးသည္။ အျခားကေလးငယ္မ်ားက မိဘမ်ားကို ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေစသည့္ အရြယ္ေရာက္ခါစ လကၡဏာမ်ား ျပသလာခ်ိန္တြင္ ေကတီေလးကေတာ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းဆဲ။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ လိင္ကိစၥအေၾကာင္း တီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးမလုပ္၊ ေကာင္ေလးေတြကို မူယာမာယာမေပး၊ ေစ်းဆုိင္က အလစ္မသုတ္သလို စီးကရက္လည္း မေသာက္တတ္။
မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မက သူ႔ကို တြန္းအားေပးစရာမလိုဘဲႏွင့္ကို သူက ေတာ္သည္။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရသည္။ စႏၵယားတီးသည္၊ ကဗ်ာေရးသည္။ အိမ္စာမ်ားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္လုပ္သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
ေဆး႐ံုသို႔ မိုက္ ကတိုက္က႐ိုက္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စျမံဳ႕ျပန္အေတြးစမ်ား လြင့္ပါးသြားရသည္။ ကၽြန္မ သူ႔ဆီသို႔ ေျပးသြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား လက္မ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေကတီ့အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ အ၀တ္စဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ပံုသ႑ာန္တစ္ခုအျဖစ္ သူ႔ကို ျမင္ေနရသည္။ မီတာပံုးတြင္ ၀ါယာမ်ား ဟိုတစ္စသည္တစ္စထြက္ေနသကဲ့သို႔ သူ႔ထံတြင္ ပိုက္မ်ား တိုးလိုးတန္းလန္း ရွိေနသည္။ ဆရာ၀န္က မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေကတီ၏အစာအိမ္အား စုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သူက ေျပာျပသည္။ သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေနေကာင္းသြားၿပီဟု သူတို႔ထင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ သူ႔နားမွာ ေနသင့္သည္ဟု ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေနမည့္အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္က ဘယ္သူပါလိမ့္” ဟု သူက ေမးလိုက္သည္။ မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ မရွိပါဘူး” ဟု မိုက္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ဒါဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္က်ဆရာကို လႊတ္လိုက္မယ္”
သူ၏ေလသံက ရွင္းလင္းတိက်ၿပီး ခ်က္က်လက္ခ်ႏိုင္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အခု သူ႔အခန္းထဲ သြားရင္ေကာင္းမယ္။ သူသတိရလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ျပႆနာ ရွိေကာင္းရွိမယ္”
ကုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ ေကတီ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မိုက္က ေျခရင္းတြင္၊ ကၽြန္မက နံေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္မ ေကတီ့လက္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ကေလးေတြက ေအးစက္ၿပီး တုန္႔ျပန္မႈတစ္စံုတစ္ရာ မရွိ။ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္နာရီ…။ အသံတိတ္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးၾကား မိုးႀကိဳးပစ္သလို ျမည္ဟီးေန၏။ ဘာေၾကာင့္လဲ…။
တကယ္ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။ ေကတီသည္ ေကာင္းမြန္သည္။ ေကတီသည္ ေအာင္ျမင္သည္။ ေကတီ့ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ေကတီသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ မိဘမ်ားႏွင့္ပါ ထိုနည္း၎ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္…အေၾကာင္းရင္းသည္ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။အေျဖက မရွိ။
ထိုသို႔ သို႔ေလာသို႔ေလာေတြးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ ေကတီ့ထံမွ ညီးညဴသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။ ညီးညဴသံက က်ယ္ေလာင္လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ ကစဥ့္ကလ်ား လူးလြန္႔လႈပ္ရွားလာသည္။
“ေကတီ” ဟု ကၽြန္မ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။ “ေကတီ၊ အေမနဲ႔ အေဖပါ။ အေမတို႔ ရွိတယ္ေနာ္”
သူ၏ ညည္းညဴသံက ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက အျပင္းအထန္ လူးလြန္႔ေနသည္။
သူ႔နဖူးျပင္ကို သပ္ေပးလိုက္ၿပီး ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ႔ပါးႏွင့္ ကပ္ထားလိုက္သည္။
“အေမနဲ႔… ” ကၽြန္မစကား အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခင္တြင္ပင္ ေကတီ့ပါးစပ္မွ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ အယုတၱအနတၱစကားမ်ား တရစပ္ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေနာက္သို႔ အလ်င္အျမန္ဆုတ္ၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္သြားသည္။ ေကတီသည္ တစ္ခါမွ် ဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ့ဖူးျခင္း မရွိ။
မိုက္က သူနာျပဳကို ေျပးေခၚသည္။ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ သူနာျပဳက စစ္တပ္သံုး ခါးပတ္ႏွင့္ တူသည့္ မီးခိုးေရာင္ သားေရပတ္တစ္ခုကို ယူေဆာင္လာသည္။ သူက ေကတီ၏ ေျခက်င္း၀တ္၊ လက္ေကာက္၀တ္မ်ားကို စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာဘဲ ေအးေဆးစြာ စည္းေႏွာင္လုိက္သည္။ ေကတီက အားအင္ကုန္ခမ္းေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ခါးကို ေကြးကာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္ေနသည္။ သူနာျပဳက သူ၏ပါးေပၚသို႔ ေရစိုအ၀တ္စတစ္စ လႊမ္းလိုက္ေသာအခါ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ပမာ သူနာျပဳ၏ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းကိုက္လိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ ညသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ခဏမွ် နားၿပီးေနာက္ အတန္ၾကာေအာင္ ေကတီက တြန္႔လိမ္ေအာ္ဟစ္ၿပီး သူ႔ အမုန္းတရားမ်ားကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္။ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေလးက သူ႔ကို စစ္ေဆးႏိုင္ရန္ လက္ေမာင္းအား ျဖည္ေပးလိုက္ေသာအခါ လက္သီးျဖင့္ထုိးလိုက္သျဖင့္ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံသြားသည္။ ေစာင္လဲေပးရန္လာသည့္ သူနာျပဳအသစ္၏ မ်က္မွန္ ျပဳတ္က်သြားေစသည္အထိ ေျခေထာက္ျဖင့္ လွမ္းကန္လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး၊ နံနက္ (၆) နာရီခန္႔တြင္ သူ အိပ္ေမာက်သြား ပါေတာ့သည္။
ေကတီ ျပန္ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ စကားေျပာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ပါးစပ္က ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ကၽြန္မက ေရတစ္ခြက္ကို သူ႔ပါးနား ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ သားေရပတ္ကို ျဖည္ေပးလိုက္သည္။ သူက ျပံဳးေနသည္။ မိုက္ႏွင့္ကၽြန္မ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိၾကသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကိုေတာ့ သူ မျမင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားလိုက္ရသည္။
“သမီးဘယ္မွာလဲ” ဟု ေကတီက တိုးတိုးေလးေမးသည္။
“ေဆး႐ံုမွာ ေကတီ” မိုက္က ေျဖလိုက္သည္။
ေကတီက သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး “သမီးအိပ္မက္မက္တယ္။ သမီးအိပ္မက္မက္ေနတယ္ ထင္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ “သမီးမယံုႏိုင္ဘူး… သမီး…၊ အရာအားလံုးပဲ။ သမီးမွတ္မိသမွ် အားလံုးပဲ။ အားလံုးကို သမီးမုန္းတယ္… ”
“ေဖေဖတို႔ကိုလား သမီး။ အဓိကက ေဖေဖတို႔ကိုလား… ” မိုက္က ေမးလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး။ အဓိကက သမီးကိုယ္ သမီး…” ေျပာရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္လိုက္၏။
ခဏမွ်ၾကာေသာအခါ တာ၀န္က် စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ မက္သူး ၀င္လာသည္။ သူက မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မႏွင့္ကို အျပင္ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာဆိုၿပီး ေကတီႏွင့္ တစ္နာရီခန္႔ ေတြ႕ဆံုသည္။ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ သူက ကၽြန္မတို႔ကို ႐ံုးခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ “ေကတီဟာ အရမ္းဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးပဲ” ဟု သူက ေျပာသည္။ “သူ႔အတြက္သူ ဘာမွ် မစဥ္းစားမိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ အိပ္ေဆး ေသာက္မိတာ”
“ဒါေပမဲ့ သူဟာ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ အျမဲတမ္း ဒီလိုပဲ သူရွိခဲ့တာပဲ” ကၽြန္မက ခုခံကာကြယ္သည့္သဘာမ်ဳိးျဖင့္ ျပာျပာသလဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ “သူ ဒါကို သိရမွာပဲ”
ေဒါက္တာ မက္သူးက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ဆက္ေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလိုပဲ ေတြးလိမ့္မယ္လို႔ သူက သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားဖို႔ တာ၀န္ရွိသြားၿပီလို႔ သူက ခံစားရတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔က သူဟာ ဘယ္လိုေကာင္မေလးျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အေတြးေတြကိုေလ…။ ဒါဟာ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းပဲ…”
“သူက ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ပ်က္မွာကို၊ မေက်မနပ္ျဖစ္မွာကို အလိုမရွိဘူး။ အားလံုး သူ႔ကိုထင္ေနသလို သူဟာ အရမ္း ေကာင္းမြန္လိမၼာတဲ့ေကာင္မေလး မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အခ်စ္ခံခ်င္ၾကတာပဲ.. ခင္ဗ်ားတို႔သိပါတယ္။ မိဘေတြကေတာင္မွ လိမ္လိမ္မာမာေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္သာ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကတာလို႔ သူ ထင္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ သူ မေတြးမိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသသြားလည္း သိပ္မထူးဘူးလို႔ တြက္တယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေပါ့…”
“ဒါဆို သူ ဒါမ်ဳိး ထပ္လုပ္ဦးမွာေပါ့” ဟု မိုက္က ေမးလိုက္၏။
“အမွန္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုမွာ ခဏေလာက္ ထားေစခ်င္တယ္”
မိုက္ႏွင့္ ေဒါက္တာမက္သူးတို႔ စကားဆက္ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မ မၾကားေတာ့။ ကၽြန္မ စိတ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိက်သြားသည္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းတို႔ျဖင့္ မူးေနာက္ရီေ၀စြာ ကၽြန္မ သတိျပန္လည္လာခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေကတီ့ကို ဘယ္ေဆးရံုသို႔ ပို႔သင့္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေနၾကေပၿပီ။ “ခင္ဗ်ားတို႔သိရမွာက သူဟာ ပထမဆံုးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လို တျခား ငယ္ရြယ္သူေတြလည္း အဲဒီမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္” ဟု ေဒါက္တာ မက္သူးက ေျပာလိုက္သည္။ သူက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ရွိရာ စားပြဲနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
“သူ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုခ်စ္တာ ခင္ဗ်ားတို႔သိပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ကို ခ်စ္ပါတယ္” မိုက္က ေျပာလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္”
“ဒါဆို ဘာေၾကာင့္လဲ” ဟု ကၽြန္မ ေတာင္းပန္သံျဖင့္ ေျပာလုိက္မိသည္။
“ခ်စ္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္လို႔ေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ အခ်စ္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား မတည္ရွိေနႏိုင္ဘူး။ မိမိကိုယ္တိုင္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဦးမယ္” အခ်ိန္အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက လႊမ္းမိုးသြားသည္။
“သူ ျဖစ္ရပါေစမယ္”
ေကတီ့အခန္းတြင္းသို႔ ကၽြန္မတို႔ ျပန္၀င္လာၾကသည္။ သူက ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ေခါင္းကို တစ္ဘက္သို႔ ေစာင္းထားသည္။ သူ႔ဆံပင္မ်ားက ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ျဖတ္က်ေနသည္။ အျပင္ပန္းတြင္ သူသည္ ကၽြန္မတို႔သိသည္ဟု ထင္ထားခဲ့မိသည့္… ေကတီ…။ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ အတြင္းအဇၥ်တၱတြင္ေသာ္ အလိုမက်ျဖစ္ေနေသာ ကလန္ကဆန္စိတ္ထား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းတီးမႈ၊ ညက သူ႔ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ သားေရပတ္ႏွင့္ နာနာက်င္က်င္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့သကဲ့သို႔ ကၽြန္မတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပံုရိပ္မ်ားျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားမႈ စသည္တို႔ႏွင့္ တင္းၾကပ္ေနေပလိမ့္မည္။
ေကတီတစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုတြင္ ငါးလခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းနားလိုက္ရၿပီး ေဆာင္းဦးေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းျပန္မတက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အနီးနားရွိ ေစ်းဆိုင္တစ္ခုတြင္ သူအလုပ္ရသည္။ နားလည္မႈတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မတို႔ ေလ့လာခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် ကၽြန္မတို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့။
ဒီဇင္ဘာလတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု သူ ခံစားရေလသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲၾကာေသာအခါ သူ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ေလသည္။ ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ပင္ သူ ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
မိုက္က ကၽြန္မဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မလက္ကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ ေကတီ့နာမည္အား ေခၚၿပီးေလၿပီ။ စၾကၤန္လမ္းအတိုင္း သူေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ပင္ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူက သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို ေၾကျငာလိုက္သည္။ ဘီေအ ဒီဂရီတစ္ခုအား ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည္။ သူ႔ထိုင္ခံုသို႔ ျပန္လာရာလမ္းတြင္ ေကတီ့မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ရွာေဖြေနသည္။ သူက ျပံဳးၿပီးေနာက္ ပုခံုးတြန္႔ျပလုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ အားလံုးက ကၽြန္မတို႔ကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မက ျပံဳးၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ေျပာၾကသည္။ မိုက္၊ ကၽြန္မႏွင့္ ေကတီတို႔ သံုးဦးသာ အဆိုပါ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တည္ရွိေနေသာ အစစ္အမွန္ “ေက်းဇူးတင္စရာ” ကို သိၾကပါသည္။ ဘြဲ႕ဟူသည့္ ဂုဏ္ယူစရာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ သူ ရုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည့္ တစ္စံုတစ္ရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို ရုန္းကန္မႈအတြက္ပင္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့သည္။
ေကတီတစ္ေယာက္… သူ႔ “အတၱ” ကို ရယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ…ျဖစ္သည္။
◄ ေတဇာ ► ဒီဇင္ဘာ (၅) ၂၀၀၉
Ref: “Love is not Enough” by Margaret Stern Mattisson
ဒီေလာက္အခ်စ္ခံရတဲ့ ေကတီေလးက စိတၱဇျဖစ္သြားခဲ့တာ တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္။
ReplyDeleteသူ႔ရဲ႔အတြင္းစိတ္က ဘာလို႔အလိုမက်ျဖစ္ရတာလဲေနာ္။ ပိုစ့္ေလးကေတာ့ ဖတ္ရတာစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ထူးျခားတဲ့ပိုစ့္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။