စာေရးရသည့္ အေၾကာင္းရင္း (၁)

ငါးႏွစ္သား ေျခာက္ႏွစ္သား အေတာ္ငယ္သည့္ အရြယ္ကေလးမွစ၍ ႀကီးလာလွ်င္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိခဲ့ပါသည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၂၅ ႏွစ္အၾကားတြင္မူ ထိုအၾကံအစည္ကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ႀကိဳးစားေနရင္းႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိဗီဇ အစစ္အမွန္ကို မေက်မနပ္ ေဒါသထြက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အေႏွးႏွင့္အျမန္ စာအုပ္မ်ားေရးသားျခင္း အလုပ္တြင္ ေဇာက္ခ်ရသင့္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိေနခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က သားသမီးသံုးေယာက္အနက္ အလတ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အႀကီးႏွင့္ေရာအငယ္ႏွင့္ပါ ငါးႏွစ္ခန္႔ ျခားၿပီး၊ အသက္ရွစ္ႏွစ္ မတိုင္ခင္အထိ အေဖႏွင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္သာ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္နည္းတစ္ဖံု အထီးက်န္ျဖစ္ေနၿပီး မၾကာခင္တြင္ပင္ အျခားသူမ်ား အျမင္တြင္ ေထာင့္မက်ဳိးသည့္ မ်က္ႏွာရိပ္ကဲႏွင့္ ဟန္ပန္မူယာတို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ၿပီး ဤသည္က ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို မထင္မရွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အထီးက်န္ကေလးမ်ား၏ အေလ့အက်င့္ျဖစ္သည့္ ပံုျပင္ဖြဲ႕ျခင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္လူသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ စာေပဆိုင္ရာ ရည္မွန္းခ်က္အစသည္ပင္ အထင္ေသးခံရျခင္းႏွင့္ အထီးက်န္ခံစားခ်က္တို႔ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ အခ်က္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းအားတစ္ခုႏွင့္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သဘာ၀စြမ္းရည္တစ္ရပ္ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ပါသည္။ ဤသည္က ကိုယ္ပိုင္ကမၻာငယ္ေလးတစ္မ်ဳိးကို ဖန္တီးခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ၎မွ ကၽြန္ေတာ္၏ ေန႔စဥ္ဘ၀က က်႐ႈံးမႈမ်ားအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ရရွိႏိုင္ခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ နက္နဲမႈပမာဏ (ဤသည္ကို အထူးတလည္ ရည္ညႊန္းပါသည္) အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ေရးသားခဲ့သည့္ အေရးအသားမ်ားမွာ ဒါဇင္၀က္ခန္႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆံုးကဗ်ာကို အသက္ေလးငါးႏွစ္ခန္႔တြင္ အေမ၏ မေရးမေနရအမိန္႔ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ထိုကဗ်ာသည္ က်ားတစ္ေကာင္အေၾကာင္းျဖစ္၍ က်ားတြင္ ကုလားထိုင္ႏွင့္တူသည့္ သြားမ်ားရွိသည္မွတစ္ပါး အျခားအခ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုမွ် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အတန္ငယ္ေကာင္းမြန္သည့္ အေရးအဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိကဗ်ာမွာ “ဘလိတ္ခ္” ၏ “က်ား၊ က်ား” ကဗ်ာကို ခိုးယူတုပထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိပါသည္။ အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္၊ ၁၉၁၄-၁၈ စစ္မီးႀကီးေတာက္ေလာင္လာခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕နယ္သတင္းစာတြင္ ပံုႏွိပ္ခံရသည့္ မ်ဳိးခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ အျခားတစ္ခုအေနျဖင့္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ “ကစ္ခ်္နား” (Kitchener) ေသဆံုးျခင္းအေၾကာင္းကို ေရးသားခဲ့ပါသည္။  အနည္းငယ္ႀကီးလာေသာအခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆံုးမသတ္သည့္ သဘာ၀၀န္းက်င္ ကဗ်ာမ်ားကို ဂရီေဂၚရီယံပံုစံျဖင့္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ တစ္ခါတရံ ေရးခဲ့ပါသည္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္အားလည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း သံုးစား၍မရေအာင္ပင္ ရွိခဲ့သည္။ ဤသည္တို႔မွာ ထိုကာလမ်ားအတြင္း စာရြက္ေပၚသို႔ အမွန္တကယ္ခ်ေရးခဲ့သည့္ ၾကံရြယ္အားထုတ္မႈမ်ား အားလံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုကာလမွေန၍ စာေပဆိုင္ရာအလုပ္မ်ားတြင္ နီးစပ္မႈအာ႐ံုေလးကို ရရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုေနရာမွစတင္ျခင္းသည္ လ်င္ျမန္လြယ္ကူၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္းသိပ္မရသည့္ လုပ္စရာရွိသည့္အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းစာမ်ား၏ ျပင္ပတြင္ vers d'occasion ၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ အံ့အားသင့္စရာျဖစ္ေနသည့္ အျမန္ႏႈန္းျဖင့္ ဟာသတစ္ပိုင္းကဗ်ာလကၤာမ်ား ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါသည္။ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္တြင္ Aristophanes အားတုပ၍ တစ္ပတ္အတြင္း ကာရံညီျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားမဂၢဇင္း တည္းျဖတ္ရာတြင္ ပံုႏွိပ္ေရာ လက္ေရးမူအတြက္ပါ ပါ၀င္ကူညီခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါမဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေတြးၾကည့္ႏိုင္သေလာက္ မီးက်ဳိးေမာင္းျပတ္အႏိုင္ဆံုး ရယ္စရာေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသာျဖစ္ၿပီး ယေန႔တြင္ အေပါဆံုးဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ကိုင္တြယ္ရျခင္းထက္ပင္ ဒုကၡကင္းပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ားတစ္ခုၿပီးတစ္ခုအၿပီး ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ အေတာ္ကြဲျပားသည့္ စာေပဆိုင္ရာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္ေနၿပီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဖန္တီးျခင္းျဖစ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲတြင္သာ တည္ရွိသည့္ ဒိုင္ယာရီအမ်ဳိးအစားမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ျမီးေကာင္ေပါက္မ်ား၏ ပံုမွန္ အေလ့အက်င့္တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဥပမာအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို “ေရာင္ဘင္ဟု” ျဖစ္သည္၊ ရင္ဖိုပီတိျဖစ္စရာ စြန္႔စားခန္းမ်ားထဲမွ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ေတြးထင္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာမတင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ “ဇာတ္လမ္း” မ်ားသည္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရးေနျခင္းသက္သက္မွ ရပ္စဲသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနသည့္ အရာႏွင့္ ျမင္ခဲ့သည္မ်ားကို ဖြဲ႕ဆိုျခင္း ပို၍ပို၍ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိနစ္ပိုင္းေလာက္မွ် ဤသို႔ေသာအရာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာလွ်င္ “သူ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။ ေနေရာင္၀ါ၀ါသည္ လိုက္ကာအၾကားမွေန၍ စားပြဲေပၚသို႔ေစြေစာင္းက်ေနၿပီး ထိုေနရာတြင္ မွင္အိုးေဘးနားရွိ တစ္၀က္ပြင့္ေနေသာ မီးျခစ္ဆံဗူးတစ္ဗူး ရွိ၏။ ညာဘက္လက္ကို အိတ္ကပ္ထဲသို႔ထည့္ထားရင္း ျပတင္းတံခါးရွိရာသို႔ သူေရြ႕လ်ားသြားလိုက္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ လိပ္ဆင္ကြက္အေရာင္ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ရြက္ေၾကြမ်ားကို လိုက္ဖမ္းေဆာ့ကစားေန၏” စသည္ျဖင့္...။ အဆိုပါအေလ့အက်င့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၂၅ ႏွစ္မျပည့္ခင္၊ စာေပသမားဘ၀ မေရာက္ေသးသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ မွန္ကန္သည့္ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာရ, ရွာလည္းရွာခဲ့ေသာ္လည္း ဤသည္မွာ ျပင္ပေစ့ေဆာ္မႈတစ္မ်ဳိး၏ ေအာက္၀ယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ ႀကိဳးစားဖြဲ႕က်ဴးဖို႔ အားထုတ္ေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။ “ဇာတ္လမ္း” ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အလိုအားျဖင့္ ကြဲျပားသည့္အသက္အရြယ္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်ခဲ့သည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စာေရးဆရာမ်ား၏ “ဟန္“ မ်ား ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္တြင္ ၎တို႔သည္ ထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္ၿပီး အႏုစိတ္သည့္ ခ်ယ္မႈန္းမႈ အရည္အေသြးမ်ား အျမဲတမ္း တူညီစြာရွိၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္တြင္ စကားလံုးသက္သက္မ်ား၏ ပီတိကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ပါသည္။ ဤသည္မွာ အသံႏွင့္ ပတ္သက္ရာစကားလံုးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ “နိဗၺာန္ဘံု ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း” (Paradise Lost) တြင္...

So hee with difficulty and labour hard
Moved on: with difficulty and labour hee.

ဟု ပါရွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ႐ိုးထိ စိမ့္ေစခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေသာ္ သိပ္အံၾသစရာ ေကာင္းလွသည့္ပံု မေပၚေတာ့ပါ။ he ေနရာတြင္ hee ဟု စာလံုးေပါင္းထားျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္ပီတိကို ျဖည့္စြက္ေစခဲ့သည္။ ဖြဲ႕က်ဴးသီကံုးရမည့္ အရာမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အားလံုးသိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သို႔ေသာစာအုပ္မ်ား ေရးခ်င္ခဲ့သနည္းဆိုသည္မွာ ရွင္းပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္း ကလည္း စာအုပ္မ်ားေရးခ်င္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က အလြမ္းအေဆြးဇာတ္သိမ္းတို႔ျဖင့္ သဘာ၀က်သည့္၀တၳဳမ်ား တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး ေရးသားခ်င္ခဲ့သည္။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ ဥဒါဟ႐ုဏ္မ်ားျဖင့္ အေသးစိတ္ ခ်ယ္မႈန္းျပခ်င္သည္။ ထို႔ျပင္ ၎တို႔၏ အသံထြက္သက္သက္အရသာ အသံုးျပဳထားသည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနသည့္ စာပိုဒ္မ်ားျဖင့္ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေရးျပခ်င္သည္။ စင္စစ္မူ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆံုး၀တၳဳ “ဗမာျပည္ေန႔ရက္မ်ား” (Burmese Days) ကို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၃၀ အရြယ္တြင္ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုထက္ အေတာ္ေစာေစာတည္းက စီမံကိန္းခ်ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ၿပီး ၎သည္ ထိုသို႔ေသာ ၀တၳဳမ်ဳိးမ်ားထဲမွ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

ဤေနာက္ခံအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနရျခင္းမွာ လူတစ္ေယာက္သည္ ၎၏ အေစာပိုင္းဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ တစ္စံုတစ္ရာကို မသိဘဲႏွင့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္၏ ေစ့ေဆာ္မႈကို ၀င္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္မည္ဟု မထင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူေရးသားသည့္ အေၾကာင္းအရာကို သူေနထိုင္ရွင္သန္ခဲ့ရာ ဘ၀သက္တမ္းက ျပဌာန္းပါလိမ့္မည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္အတြက္ မွန္ကန္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးျခင္းကို အစမျပဳမီအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလံုးစံုထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့သည့္ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ သေဘာထားတစ္ရပ္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရပါလိမ့္မည္။ သူ၏ စိတ္အေျခအေနကို ထိန္းကြပ္ရန္ႏွင့္ “တမ်ဳိးႀကီးျဖစ္ေနသည့္” (Perverse) မရင့္က်က္သည့္ အဆင့္တခ်ဳိ႕တြင္ တြယ္ကပ္ေနမိျခင္းကို ေရွာင္ရွားရန္မွာ သူ၏အလုပ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သံသယျဖစ္စရာ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အေစာပိုင္း လႊမ္းမိုးခံရမႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ျပန္လွ်င္လည္း စာေရးဖို႔အတြက္ သူ၏ ေစ့ေဆာ္မႈကို သတ္ျပစ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ စား၀တ္ေနေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ခဏေဘးဖယ္ထားခဲ့လွ်င္ေသာ္  စာေရးရန္အတြက္၊ တစ္နည္း ကဗ်ာလကၤာမဟုတ္သည့္ စကားေျပေရးသားရန္အတြက္ အဓိကလႈံေဆာ္မႈႀကီး ေလးခ်က္ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ ၎တို႔သည္ စာေရးဆရာအသီးသီးတြင္ ကြဲျပားေသာပမာဏမ်ားျဖင့္ တည္ရွိေနၿပီး၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္စီတြင္လည္း သူေမြးဖြားရွင္သန္ခဲ့ရာ ၀န္းက်င္အေပၚမူတည္၍ ရံဖန္ရံခါ ေလးနက္မႈပမာဏခ်င္း ကြဲျပားပါေသးသည္။ ၎တို႔မွာ

ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ အတၱ၀ါဒ (Sheer Egoism)

အသိပညာ ျပည့္၀သေယာင္ အထင္ခံရလိုသည့္ဆႏၵ၊ လူအမ်ား ပါးစပ္ဖ်ား အေျပာခံရလိုျခင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ သတိတရ ရွိခံရလိုျခင္း၊ ကေလးဘ၀က မိမိကို အေရးမလုပ္ခဲ့သည့္ လူႀကီးမ်ားအား ေက်ာခိုင္းပစ္ႏိုင္ရန္ စသည္ျဖင့္။ ဤအရာမ်ားကို လႈံေဆာ္မႈမဟုတ္ဟုေျပာရန္မွာ မ႐ိုးသားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ၎တို႔သည္ အားေကာင္းလွသည္။ စာေရးဆရာမ်ားသည္ ဤသို႔ေသာ ၀ိေသသလကၡဏာရပ္မ်ားကို သိပၸံပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ေရွ႕ေနမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ ေအာင္ျမင္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ေတာ့ ေရေပၚဆီအလႊာမ်ားအားလံုးႏွင့္ ေ၀မွ်ေလ့ရွိသည္။ လူသားမ်ား၏ ပမာဏအမ်ားစုႀကီးမွာ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ၾကပါ။ အသက္သံုးဆယ္ ေနာက္ပိုင္းေလာက္တြင္ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယ အေငြ႕အသက္ကေလးမ်ား အားလံုးကို စြန္႔ပယ္လိုက္ရလုနီးနီး ရွိခဲ့ေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ တျခားလူမ်ားအတြက္သာ အဓိကထား အသက္ရွင္ ေနထိုင္ၾကရသည္။ သို႔မဟုတ္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္အလုပ္မ်ားေအာက္ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္ထားခဲ့ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အဆံုးထိ မိမိတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တြင္သာ ေနထိုင္သြားရဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားရန္ ဆႏၵရွိသည့္ ပါရမီရွင္မ်ားလည္း အနည္းစုအေနျဖင့္ ရွိေနပါသည္။ ျခံဳငံု၍ေျပာရလွ်င္ “တကယ့္စာေရးဆရာမ်ား” သည္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားထက္ မိမိကိုယ္ကိုဗဟိုျပဳျခင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း ေနရာတြင္ ပိုပါသည္။ အျခားတစ္ဘက္တြင္မူ ေငြေၾကးအေပၚစိတ္၀င္စားမႈလည္း ေလ်ာ့နည္းတတ္ပါသည္။

ရသဆိုင္ရာ အာ႐ံု၀င္စားမႈ (Aesthetic Enthusiasm)

ျပင္ပကမၻာ၏ အလွအေပၚ၊ သို႔မဟုတ္ အျခားတစ္ဘက္တြင္ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ အစီအစဥ္က်နမႈအေပၚ အာ႐ံုခံစားမႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခိုင္မာက်နသည့္ စကားေျပေကာင္းတစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ဟန္ခ်က္ညီသည့္ ဇာတ္လမ္းသြားေကာင္းတစ္ခုတြင္ အသံတစ္သံမွတစ္သံသို႔ ႐ိုက္ခတ္မႈသည္ ပီတိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ခံစားရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳကို ေ၀မွ်ခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္ လက္လြတ္မခံ သင့္ေအာင္ပင္ တန္ဖိုးႀကီးလွပါသည္။ ရသလႈံ႔ေဆာ္မႈတြင္ စာေရးဆရာအမ်ားစုသည္ လြန္စြာအားေပ်ာ့လွပါသည္။ သို႔ရာတြင္ လက္ကမ္းစာေစာင္ေရးသားသူတစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းသံုးသင္႐ိုးစာအုပ္ ေရးသားသူတစ္ေယာက္ေသာ္မွ သူ႔ျမတ္ႏိုးသည့္ စကားလံုး၊ စကားတြဲမ်ားကိုမ်ားကို လိုအပ္ခ်က္အရမဟုတ္ဘဲ စိတ္လိုလက္ရ သံုးစြဲတတ္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ မာဂ်င္ (Margin) ခ်န္ျခင္းစသည့္ ပံုႏွိပ္ျခင္းလုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔အေနျဖင့္ အေလးအနက္ထား ခံစားရႏိုင္သည္။ ရထားလမ္းညႊန္စာအုပ္မွအစျပဳ၍ မည္သည့္စာအုပ္မွ် ရသဆိုင္ရာ ၾကံစည္အားထုတ္မႈမ်ားႏွင့္ ကင္းခဲသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

သမိုင္းဆိုင္ရာ လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္မႈ (Historical Impulse)

အရာမ်ားကို အရွိအတိုင္းျမင္လိုသည့္ဆႏၵ၊ အခ်က္အလက္မွန္မ်ားကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား အသံုးက်ရန္အလို႔ငွာ သိုမွီးသိမ္းဆည့္ထားလိုသည့္ ဆႏၵပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ (Political Purpose)


ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးဟူသည့္စကားလံုးကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အက်ယ္ျပန္႔ဆံုးအနက္အဖြင့္ျဖင့္ သံုးႏႈန္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တူ႐ွဴခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာဆီသို႔ ကမၻာႀကီးအားတြန္းပို႔လိုသည့္ ဆႏၵ၊ လူတို႔၏ အေတြးအေခၚကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဆီ ၎တို႔ ဦးတည္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကေစလိုသည့္ ဆႏၵ၊ စသည္တို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထပ္ဆိုရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ လွ်ာထြက္မႈမွ (Political Bias) မွ အလံုးစံုကင္းလြတ္သည့္ စာအုပ္ဟူ၍ မရွိပါ။ အႏုပညာသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ မည္သို႔မွ်ပတ္သက္မႈမရွိသင့္ဟူသည့္ အယူအဆကိုယ္၌သည္ပင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ သေဘာထား (Political Attitude) တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေပသည္။

George Orwell ၏ Why I Write?  အက္ေဆးကို ဘာသာျပန္ပါသည္။

◄ ေတဇာ ► ဒီဇင္ဘာ (၂၄) ၂၀၀၉

အပိုင္း (၂) သို႔သြားရန္။