Skip to main content

အရိပ္ကမၻာ

သူတို႔ အက်ဥ္းက်ေနခဲ့ၾကသည္။ ျပန္လမ္းမဲ့သည့္ ေျမေအာက္ေက်ာက္ဂူႀကီး တစ္ခုအတြင္း သူတို႔အားလံုး အက်ဥ္းက်ခံေန ၾကရသည္။ ေက်ာက္ဂူ၀အား ေက်ာခိုင္းထားလ်က္၊ ေက်ာက္ဂူ၏ အတြင္းဘက္နံရံသို႔ သူတို႔အားလံုး မ်က္ႏွာမူထားၾကသည္။ ေျခမ်ား၊ လက္မ်ား၊ ေခါင္းမ်ား စသည့္ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းမ်ား အားလံုးကို ျမဲျမံလွသည့္ သံႀကိဳးႀကီးမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရသျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာျခင္း စိုးစဥ္းမွ် မျပဳႏိုင္ခဲ့ၾက။ သူတို႔ျမင္ႏိုင္သည္မွာ မ်က္ႏွာမူရာရွိ ေက်ာက္ဂူႀကီး၏ ေက်ာဘက္နံရံသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ အေရအတြက္အားျဖင့္ မ်ားျပားလွသည္။ ထို႔အတူ ယခုပံုစံအတိုင္း အက်ဥ္းက်ေနခဲ့ၾကသည္မွာလည္း အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ ေမြးဖြားခ်ိန္မွ ေသဆံုးခ်ိန္အထိ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သူတို႔အားလံုး ဤအေနအထားအတိုင္းသာ ရွင္သန္ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ သူတို႔ ဘ၀ကို ကုန္ဆံုးၾကရသည္။ ေက်ာက္ဂူႀကီး၏ ေက်ာဘက္နံရံသည္သာ သူတို႔၏ ကမၻာျဖစ္ေပသည္။

သူတို႔၏ ေက်ာဘက္တြင္ နံရံတစ္ခု ရွိေနသည္။ အကယ္၍ သူတို႔ထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကသာ ေက်ာဘက္ဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ထိုနံရံထက္တြင္ တည္ရွိေနေသာ ပံုစံသြင္ျပင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည့္ သတၱ၀ါမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသတၱ၀ါမ်ား၏ ေနာက္ဖက္တြင္ မီးပံုႀကီးတစ္ပံု အလွ်ံၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ သတၱ၀ါမ်ားသည္ လႈပ္ရွားကခုန္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ ျမင္ကြင္းအား သူတို႔ထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ႏိုင္သူ တစ္ဦးတစ္ေလမွ် သူတို႔ထဲတြင္ ရွိမေနခဲ့။ သူတို႔၏ မူလပံုစံ အေနအထားအတိုင္းသာ ေမြးဖြားေသဆံုးသြားခဲ့ၾကသျဖင့္ သူတို႔ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည့္အရာ အားလံုးမွာ ေက်ာက္ဂူႀကီး၏ ေက်ာဘက္နံရံထက္တြင္ ထင္ဟပ္လႈပ္ရွားေနသည့္ အရိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေပသည္။ ပံုသဏၭာန္မ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားေနသည့္ အရိပ္မ်ားကိုသာ သူတို႔ ျမင္ေနၾကရသည္။ စင္စစ္ သူတို႔၏ ကမၻာတြင္ အျမဲတမ္း တည္ရွိေနခဲ့သည္မွာ ဤအရိပ္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ သူတို႔သည္ အဆိုပါ အရိပ္မ်ားအား ႐ႈမွတ္ခံစားၿပီး၊ အရိပ္ကမၻာတြင္ပင္ ေပ်ာ္ေမြ႕စြာ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကေပသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္ အရိပ္ကမၻာမွ လူစြမ္းေကာင္းတစ္ဦးသည္ အေႏွာင္အဖြဲ႕သံႀကိဳးအား တိတ္တဆိတ္ျဖင့္ အလြတ္ရုန္းထြက္ ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ပထမဆံုး သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးမိသည့္ ေမးခြန္းမွာ အရိပ္မ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာပင္ ျဖစ္သည္။ အရိပ္မ်ား၏ ဇစ္ျမစ္ကို စူးစမ္းၾကည့္ရန္ သူ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဧရာမမီးပံုႀကီး၏ အလင္းေရာင္စဥ္တန္းမ်ားေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား က်ိန္းစပ္မူးေ၀သြားခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ပံုရိပ္မ်ား၏ ရွင္းလင္းျပတ္သားမႈေၾကာင့္လည္း သူ မူးမိုက္သြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔ခ်ိန္ထိ သူ ျမင္ေတြ႕ဖူးခဲ့သည့္အရာမွာ ၎တို႔၏ အရိပ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ သူသည္ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ သတၱ၀ါဆန္းမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္သပ္ကာ ျမင္ေတြ႕ရသမွ် အရာရာ၏ အလွအပအား သူ ခံစားေနမိသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အေရာင္ႏွင့္ ထင္ရွားေသာ ပံုသဏၭာန္မ်ားကို သူ ျမင္ေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤသို႔ အစစ္အမွန္သဏၭာန္မ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရျခင္းက သူ အျမဲျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အရိပ္မ်ား၏ ေ၀၀ါးလွေသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈအား သတိျပဳမိေစခဲ့သည္။ သူျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အရိပ္မ်ားသည္ အစစ္အမွန္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ ပါးလ်မႈန္၀ါးလြန္းလွေၾကာင္း သူ နားလည္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ ေက်ာက္ဂူႀကီး၏ ျပင္ပသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

သာယာလွပသည့္ ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းသို႔ သူ ေရာက္ရွိလာသည္။ စင္စစ္ အစစ္အမွန္ ေလာကႀကီးအတြင္းသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ေရာင္စံုပန္းကေလးမ်ား ေနရာအႏံွ႔အျပား ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ငွက္ကေလးမ်ား က်ီက်ီၾကာၾကာ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္။ ရွဥ့္ကေလးမ်ား သစ္ပင္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးအတြင္း ငါးကေလးမ်ား ကူးခတ္ေနၾကသည္။ ေလညွင္းကေလး၏ ညင္သာေသာ ေပြ႕ဖက္မႈကိုလည္း သူ ခံစားရသည္။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အံု႔ဆိုင္းေနသည့္ ေတာအုပ္ႀကီးအတြင္း သူ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ တိရစၦာန္ငယ္ကေလးမ်ားကို သူ မွင္သက္အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုထိေသာ္မွ သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္းတစ္ခု ထုတ္ေနမိဆဲပင္ ရွိေလသည္။ ဤတိရိစၦာန္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားအားလံုး မည္သည့္အရပ္က လာၾကသနည္း။ မီးသည္ အရိပ္မ်ားအား ျမင္သာေစရန္ ပံုေဖာ္ေပးသကဲ့သို႔ ဤအရာမ်ားကို မည္သည္က ပံုေဖာ္ထားခဲ့သနည္း။ ဤအရာမ်ားအားလံုး၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ဇစ္ျမစ္ကေရာ အဘယ္နည္း။ မၾကာခင္ ေတာအုပ္အတြင္းမွ သူ လြန္ေျမာက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနေသာ ေနမင္းႀကီးကို သူ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။ သူ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ ဖ်ပ္ခနဲ လင္းလက္သြားသည္။ တိရိစၦာန္ကေလးမ်ား၊ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား စသည့္ သဘာ၀ႏွင့္အသက္အား ဖန္တီးေပးစြမ္းသူသည္ ေနမင္းႀကီးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ရွင္းလင္းစြာ သိျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ေပ်ာ္ျမဴး၀မ္းေျမာက္ေနသည့္ ေက်ာက္ဂူစံသည္ ယခုအခါ သူ အသစ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ ထူးျခားအံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ လြတ္လပ္မႈအား အျပည့္အ၀ခံစားကာ အစစ္အမွန္ ေလာကႀကီးအတြင္းသို႔ တိုး၀င္ႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူတစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေက်ာက္ဂူႀကီးအတြင္း၀ယ္ အက်ဥ္းက်ခံေနရဆဲရွိေသာ သူ၏ အေပါင္းပါမ်ားစြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သူ သတိရလာခဲ့သည္။ သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေက်ာက္ဂူဆီသို႔ ျပန္လည္ဦးတည္လိုက္သည္။ ေက်ာက္ဂူအတြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူႏွင့္ဘ၀တူျဖစ္ခဲ့သည့္ အေပါင္းပါမ်ားအား နံရံထက္တြင္ေတြ႕ရသည့္ အရိပ္မ်ားမွာ အစစ္အမွန္အရာမ်ား၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္ ထင္က်န္ေနမႈမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာက္ဂူစံမ်ားအားလံုးသည္ သူ ေျပာသည္ကို မယံုၾကည္ၾက။ နံရံထက္တြင္ ထင္ေနသည့္ အရိပ္မ်ားဆီသို႔ လက္ညွိဳးထိုးျပကာ သူတို႔ လက္ခံႏိုင္သည့္ အရာမွာ ထိုအရိပ္မ်ားသာျဖစ္သည္ဟု အခိုင္အမာဆိုၾကသည္။ သူတို႔၏ ကမၻာတြင္ အျမဲတည္ရွိေနခဲ့သည့္ အရိပ္မ်ား၏ တည္ရွိမႈကိုသာ ညႊန္းဆိုၾကသည္။ သူက ေက်ာက္ဂူအတြင္းလွည့္လည္ကာ အစစ္အမွန္ ကမၻာအေၾကာင္း အက်ဥ္းစံမ်ားအား ႀကိဳးစားပမ္းစား လုိက္လံ နားခ်ေနခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ သူ၏ ရလဒ္မွာ သူ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ အစစ္အမွန္ကမၻာရွိရာ ေက်ာက္ဂူျပင္ပသို႔ မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လည္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အက်ဥ္းစံမ်ား၏ သတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ သူ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ကိုးကား။    ။ The Myth of Cave by Plato

Comments

  1. စာေလးႀကိဳက္ပါတယ္။ ရွင္းလင္းခ်က္ေလးမေပးရင္ ပိုႀကိဳက္မိပါမယ္။

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

ဂမၻီရၾကက္ေျခ

ဤကမၻာေျမကို ေနာက္သို႔လွည့္ခိုင္းၿပီး အရာရာအသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိရင္ အရင္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္အားေမြးလိုက္ခ်င္… ။ (ေက်ာ္ဟိန္း) အ၀တ္အထည္ ကိုယ္တစ္ခုဟူေသာ စကားမွ (ေသးေသးေကြးေကြး) ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုသာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားမွ်ပင္ မကပ္ဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခုအျဖစ္ ဤကမၻာေျမႀကီးတြင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဟူ၍ လက္သီးဆုပ္လိုက္သည့္အခါတိုင္း လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္မိေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခတစ္ခုသာ သူ႔ တြင္ရွိသည္။ လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ နက္႐ႈိင္းထင္ရွားစြာ ေနရာယူထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု။ လက္သီးဆုပ္လိုက္ခ်ိန္တိုင္း ထိုအရာအား ဆုပ္ကိုင္ေနမိေၾကာင္း သူ အစဥ္အျမဲ သတိျပဳေနခဲ့မိသည္။ ထိုအရာသည္ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေမြးရာပါ ဥစၥာဓန ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူက ေရြးခ်ယ္ ရယူထားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အလိုလိုရရွိခဲ့ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေရးျခစ္ထားေသာ သာမန္ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုမွ် မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္တစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ေမွာ္ဆန္ဆန္အမွတ္အသားတစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာ သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုစြမ္းအင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိရသည့္ အရပ္တစ္ခ

အ႐ူးေရာဂါႏွင့္ မ႐ူးတ႐ူးျပႆနာ

အဂၤလိပ္စကားတြင္ “ရူး” သည့္အေၾကာင္း ရည္ညႊန္းလိုသည့္အခါ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္ခါျပန္ မစဥ္းစားဘဲ ပါးစပ္သင့္ရာ အလြယ္တကူ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတတ္သည့္ စကားလံုး ႏွစ္လံုးရွိပါသည္။ Psychotic ႏွင့္ Neurotic တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာစကားတြင္မူ ႐ူးသည္၊ စိတ္မႏွံ႔ျဖစ္သည္၊ က်ပ္မျပည့္ျဖစ္သည္၊ ေဂါက္သည္ မွအစ အခုေနာက္ပိုင္းတြင္ လူငယ္ အသံုးအျဖစ္ ဆိုက္ကို၀င္သည္ ဟုပါ ကျပားအသံုးအႏႈန္းမ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစြဲလာၾကသည္။ Psychotic ကို “အျပင္းစား စိတ္ေရာဂါ”၊ Neurosis ကို “အႏုစား စိတ္ေရာဂါ” ဟု ေက်ာင္းတုန္းက အလြယ္ မွတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ “ကုမရသည့္ အရူး“ ႏွင့္ “ကု၍ရသည့္ အရူး” ဟုလည္း မွတ္သားဖူးသည္။ စိတ္ပညာအရ “အရူးေရာဂါ” Psychosis ႏွင့္ “မရူးတရူး ျပႆနာ” Neurosis  တို႔၏ ကြဲျပားပံုကို ေလ့လာၾကည့္ပါမည္။ Psychosis (အ႐ူးေရာဂါ) စိတ္ပညာရပ္ ေဘာင္အတြင္း အက်ံဳး၀င္သည့္ ေ၀ါဟာရတစ္ခုျဖစ္ေသာ Psychosis သည္ ပံုမွန္ လူမႈေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္လာေစသည့္ အရွိတရားႏွင့္ ဆက္သြယ္ခ်က္ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ စိတ္အေျခအေနကို ေခၚညႊန္းသည့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ စကားလံုးကို Ernst Von Reuchtersleben   ဆိုသူက “ရူးသြပ္မႈ”

“တပင္ေရႊထီး၏ အပ္စိုက္စမ္းသပ္မႈ”

“လက္သည္းၾကားတြင္ အပ္စိုက္၍ တူႏွင့္ရိုက္ကာ စမ္းသပ္၏။ ေနာက္မတြန္႔သူကိုသာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္၏” ငယ္စဥ္ဘ၀က ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဒီလို သင္ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါကို ျမန္မာ့ရာဇ၀င္သူရဲေကာင္း ဘုရင့္ေနာင္...လို႔ ကာလအေတာ္ၾကာကထဲက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မွားေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္မယ္လုပ္ေတာ့ မေသခ်ာတာနဲ႔ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း အေျဖမွန္မရခဲ့ဘူး။ ျမန္မာ၀ီကီကိုလည္း ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အမွန္က ဒီလိုစမ္းသပ္တဲ့ ျမန္မာဘုရင္ဟာ “တပင္ေရႊထီး” ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို ျမန္မာ၀ီကီမွ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ နန္းတက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လွ်င္ တပင္ေရႊထီးမွာ နားထြင္းျခင္း၊ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း အမႈတို႕ကို ျပဳခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ထိုသို႕ေသာအခ်ိန္တြင္ တပင္ေရႊထီးမွာ ထူးဆန္းေသာ အၾကံတို႕ျဖစ္လာသည္။ အျခားမဟုတ္၊ ရန္သူဟံသာဝတီ မင္း သုရွင္တကာရြတ္ပိ၏ ပိုင္နတ္ေနျပည္ေတာ္အနီးတြင္ရွိသည့္ ေရႊေမာေဓာ ဘုရားရင္ျပင္တြင္ ထိုနားထြင္းျခင္း၊ ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း တို႕ကို ျပဳလုပ္လိုျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာမွဴးမတ္တို႕က အလြန္ရန္မ်ားလွသည္ေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲ မစြန္႕စားရန္ ေလွ်ာက္တင္ေသာ္လည္း၊ ေယာက္ဖေတာ္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာက ဆႏၵရွိလွ်င္ သြ