ေရေအာက္ေက်ာက္ဂူ

 ေရဆန္ျမစ္.. အရင္သြားႏွင့္ခဲ့သူမ်ား.. 

ျပန္ေနာက္ဆုတ္ခဲ့သူမရွိ..။ 
(မ်ဳိးႀကီး) ~ငါတို႔ခရီးစဥ္~

မီးေလာင္ေနရင္ ဓာတ္ဆီေလာင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္မယ္ ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အသည္းမေကာင္းပါ။ ထိုသို႔ ၀င့္၀င့္၀ါ၀ါ ေၾကြးေၾကာ္သံ မ်ားႏွင့္လည္း မိတ္ဖက္မသင့္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘ၀၏ တစ္ခုေသာ ခဏတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေရငုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လည္ပင္းအား ေက်ာက္ခဲႀကီးႀကီး ဆြဲၿပီး သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္၊ သို႔မဟုတ္ မိုက္႐ူးရဲဆန္ဆန္ ငုပ္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါ။ အလ်ားအနံ မသိရသည့္ ေရေအာက္ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုအား ေက်ာ္ျဖတ္ ၾကည့္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကမ္းစပ္တြင္ ရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေရျပင္အား မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့စဥ္ လက္ခုပ္တီးအားေပးမည့္ ပရိသတ္ တခ်ဳိ႕တေလ၊ သို႔မဟုတ္ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကမည့္ မလိုမုန္းတီးသူ အနည္းငယ္မွ် ရွိမေနခဲ့ျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ သဘာ၀က်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလာကႀကီးကို ဂရုစိုက္သူမဟုတ္သလို ေလာကႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို အသိအမွတ္မွ်ပင္ မျပဳေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စြန္႔စားမႈ၊ သို႔မဟုတ္ မိုက္ရူးရဲ အျပဳအမူအား အခ်ိန္ေပး ေစာင့္ၾကည့္ေနရေလာက္ေအာင္ မည္သူမွ် မအားလပ္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းစပ္တြင္ အိုင္တင္ခံကာ ရပ္ေနခဲ့ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္မွလြဲ၍ အျခားမည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္မွ် မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ၾကည့္မည့္သူ မရွိပါဘဲႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဟန္ေရးျပ ရပ္တန္႔ေနရပါသလဲဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ုပ္သဏၭာန္ႏွင့္ အျပဳအမူမ်ားသည္ အျခားသူတို႔ မ်က္လံုးမ်ား၏ အၾကည့္ခံအရာ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းလင္းေျဖဆိုရလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္က လူသူကင္းရွင္းေနသည့္ ရပ္၀န္းတစ္ခု၏ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာတြင္ ေတြေ၀ရပ္တန္႔ေနခဲ့ပါသည္။ ဤအခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ျဖစ္ေကာင္းမွလည္း ျဖစ္မည္။ ဤသို႔ ေရရာမႈမရွိျခင္းသည္ပင္ သဘာ၀ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အကယ္၍ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ေတြေ၀ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္ေနႏိုင္သည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးအား ရသေလာက္ ဆြဲဆန္႔ထားခဲ့ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ေ၀ွ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ မည္သူမွ် မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ပီျပင္စြာ အလြမ္းရိပ္သန္းေနခဲ့လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရျပင္သည္ ဂယက္ထလႈပ္ရွားသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား အၿပီးတိုင္ ၀ါးမ်ဳိလိုက္ေလသည္။

ေရေအာက္သို႔မငုပ္ခင္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ကို ၀ေအာင္ရွဴသြင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္ဂူ၀ ရွိရာဆီသို႔ ေရွးရႈ၍ ကူးခတ္သြားလိုက္သည္။ မေလာမိေစရန္၊ သက္လံုကို ေခၽြတာသံုးစြဲရန္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးသည္။ ေက်ာက္ဂူအတြင္းသို႔ အလင္းေရာင္အခ်ဳိ႕ တိုး၀င္ေနသည္ကို ျမင္ေနရေသးသည္။ ေရေအာက္ ကင္မရာမ်ားျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ကူးထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေက်ာက္ဂူအတြင္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ကူးခတ္တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ မၾကာမီ ေက်ာက္ဂူ၀ရွိ အလင္းေရာင္မ်ား မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ ေရွ႕ဆီတြင္ မည္းနက္ေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးသာ ကာရံထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ျမင္ႏိုင္ျခင္းမရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ျမင္ႏိုင္ျခင္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ တည္ရွိေနသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ ကူးခတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမွာင္ထုႀကီးအတြင္းသို႔ ေရွး႐ႈကူးခတ္ေနသည္။ ကူးခတ္မႈႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္သားတည္း က်သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဟူ၍ မရွိေတာ့ဘဲ ကူးခတ္ေနေသာ အရာတစ္ခုအျဖစ္သာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ထင္ျမင္ရေတာ့သည္။

တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဆီဂ်င္ငတ္မြတ္မႈ ပမာဏသည္ စိုးရိမ္ေရအမွတ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အဆုတ္မ်ားသည္ အေၾကာက္အကန္ တင္းၾကပ္ရုန္းကန္ေနၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရသည္။ ေမွာင္မဲေအးစက္ေနေသာ ေရေအာက္ေက်ာက္ဂူအတြင္း အသက္လုရသည့္ ခံစားမႈ။ အထီးက်န္ ရုန္းကန္ေနေသာ လက္ေမာင္းၾကြက္သားမ်ား။ ေရွ႕သို႔သာ ဦးတည္ကူးခတ္ေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အာရံုျဖင့္ ပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္ကာ ေရွ႕ဆီမွ ထြက္ေပါက္၏ အလင္းတစ္စ ျမင္ရႏိုးႏိုး ကၽြန္ေတာ္ စမ္းတ၀ါး၀ါး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အေမွာင္ထုႀကီးကသာ အားေကာင္းစြာ ၿခိမ္းေျခာက္ထားဆဲ။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့ရာ ေက်ာက္ဂူ၀သည္လည္း အေတာ္အလွမ္းေ၀းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရမိသည္။ ထို အ၀င္ေပါက္မွ အလင္းေရာင္မ်ားလည္း လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ယခုခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ေနာက္ျပန္လွည့္မည္ဆုိလွ်င္ေသာ္မွ ၀င္ေပါက္သို႔ ျပန္လည္ထြက္ေျမာက္ႏိုင္သည္အထိ ကူးခတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိမရွိ မေသခ်ာေတာ့။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေရွ႕သို႔ေရြ႕လ်ားေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ၀င္လာခဲ့ရာ အေပါက္၀ႏွင့္ ေ၀းေ၀းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွ႕သို႔ တစ္လက္မ ေရြ႕လ်ားသြားျခင္းသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္ တစ္လက္မ ပိုေ၀းသြားျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း စဦးထဲက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ အဆုတ္မ်ားသည္ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ ေလကို လိုအပ္ေနသည္။ လက္ကို အစြမ္းကုန္ ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေရွ႕သို႔ တိုးထြက္လိုက္သည္။ ေရွ႕ဆီမွ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ ျမင္လိုက္ရသလို ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိသည္။ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေမွးမွိတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ စိတ္ကူးအာရံုအတြင္းမွ ေနာက္ဆံုး သဲ့သဲ့မွ် က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အလင္းတစ္စဆီသို႔သာ အာရံုျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္ကူးခတ္ေနဆဲ ရွိပါသည္။ ထိုအလင္းေရာင္ဆီသို႔သာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဦးတည္ကူးခတ္ေနခဲ့သည္။ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွ အလန္႔တၾကား ႏိုးထလိုက္ရသလို လြတ္ေျမာက္မႈအား မ်က္ေမွာက္ျပဳလိုက္ရေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနဆဲ ရွိပါသည္။ ေရေအာက္ေက်ာက္ဂူ၏ အလ်ားႏွင့္ ၎၌ အဆံုးသတ္ ထြက္ေပါက္ ရွိမရွိဟူေသာ ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့သလို မည္သူကေရာ ႀကိဳတင္သိရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ၀င့္၀င့္၀ါ၀ါ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ဖက္မသင့္ခဲ့ပါ။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေလာင္းအား ေရေအာက္ေက်ာက္ဂူ၏ အနက္ရႈိင္း၊ အေမွာင္မိုက္ဆံုး ေနရာတြင္သာ လူမသိသူမသိ တိတ္တဆိတ္ ကိုယ္တိုင္ျမွဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ လိုက္ပါမည္။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ဇူလိုင္ (၂၆) ၂၀၁၀
Label: Essay
Theme: Isolation, Uncertainty & Resoluteness